Author

Halldóra

Samstarfsnetið verður Keðjan

by Halldóra janúar 16, 2020

Hélt þessar ræðu (svona um það bil) á formlegri opnun Samstarfsnetsins sem fékk svo nafnið Keðjan í Þönglabakka 4, í gær miðvikudag 15. janúar klukkan 11:00.

Borgarstjóri, formaður velferðarráðs, velferðarráð, kæru samstarfsmenn og gestir.

Til hamingju með daginn, ég tek undir orð borgarstjóra – þetta er gleðilegur dagur fyrir okkur öll því við erum skrefi nær að samræma, auka þjónustuframboð og þar með bæta þjónustuna fyrir börn og fjölskyldur þeirra í Reykjavík.

Við erum mjög ánægð með þetta húsnæði, það er opið og skemmtilegt og markmiðið að ýta undir frjóa hugsun, fá nýjar hugmyndir að leiðum til árangurs, sem við svo að sjálfsögðu mælum.

Við höfum séð það og upplifað síðustu daga, þegar við komum öll saman hingað í Þönglabakkann, að það er mjög góður andi í hópnum og mikil samvinna og markmið okkar allra er að veita bestu mögulegu stuðningsþjónustu til barna og fjölskyldna þeirra í Reykjavík.

Við höfum gert með okkur vinnusamning, sem er skrifaður hérna á vegginn:

Við sýnum hvort öðru stuðning, erum til staðar og hlustum af virðingu.
Styrkleiki allra og sérstaða skiptir máli.
Höfum gaman saman.

Mig langar að þakka verkefnastjórn sem var skipuð með erindisbréfi í mars 2019, kærlega fyrir þeirra framlag og samstarfs. En um var að ræða þverfaglega verkefnastjórn, þvert á allar þjónustumiðstöðvarnar og barnavernd sem mun starfa áfram út 2020.

Það eru fjölmargir starfsmenn velferðarsviðs sem hafa tekið virkan þátt í undirbúningi, bæði af skrifstofu velferðarsviðs, barnavernd og frá þjónustumiðstöðunum. Einnig hafa starfsmenn SFS tekið virkan þátt. Takk kærlega fyrir ykkar framlag.

Gildi velferðarsviðs, VIRÐING, VIRKNI og VELFERÐ verða ekki bara skrifuð hér á veggina, heldur ætlum við að lifa gildin og þjónustunotendur og samstarfsmenn okkar munu sjá að við berum virðingu fyrir hvort öðru, hvetjum til virkni allra og velferð allra barna og fjölskyldna þeirra verða að sjálfsögðu höfð að leiðarljósi.

Við hlökkum til samstarfsins við ykkur öll.

janúar 16, 2020 0 comment

Daglegt líf

Helgi Skúlason – minningargrein

by Halldóra janúar 7, 2020

MORGUNBLAÐIÐ – ÞRIÐJUDAGUR 7. JANÚAR 2020

Afi Helgi eins og Kristófer kallaði hann alltaf, var mjög góður afi, eiginmaður, faðir og stjúpfaðir. Hann var rólegur, yfirvegaður og einstaklega handlaginn og vandvirkur. Hann talaði ekki af sér, en það sem hann sagði var alltaf vel úthugsað og hann gat verið mjög hnyttinn og orðheppinn og brosmildur var hann alla tíð.

Hann brosti allan hringinn þegar hann fór í vöðlurnar sínar og var komin út í á með veiðistöngina. Hann var líka mjög fiskinn, enda með þolinmóðari mönnum sem ég hef kynnst og það krefst þolinmæði að bíða eftir þeim stóra.

Við Óli vorum um tíma félagar í Hvítarmönnum og veiddum í Hvítá með Helga, mömmu og félögum. Auk þess fórum við stundum og hittum Helga og mömmu þegar þau áttu veiðhelgi í ánni. Þau voru ótrúlega fiskin bæði tvö í Hvítánni og það var svo fallegt að fylgjast með þeim stunda þetta sameiginlega áhugamál. Í seinni tíð eftir að Helgi veiktist smíðaði hann sjálfur stæði undir stól sem var komið fyrir í miðri á, svo hann gæti haldið áfram að veiða, þrátt fyrir veikindin.

Þegar Kristófer var bara nokkurra mánaða gamall fórum við með Helga og mömmu í Kiðjaberg að veiða og þar veiddi Helgi laxa sem voru lengri en Kristófer, engar ýkjur, það eru til myndir af þeim á filmu.

Helgi var mikið náttúrubarn, enda alin upp í sveitinni að Hróarslæk. Helga fannst algjör óþarfi að fara til útlanda því það var svo margt fallegt að skoða og sjá á Íslandi. Við Óli og Kristó fórum þó í yndislega og eftirminnilega ferð til Flórída með Helga og mömmu, Jóa bróður og afa og ömmu þegar mamma varð 50 ára.

Helgi var einstaklega góður afi og þolinmóður og hafði alltaf tíma til í að hlusta á og leiðbeina barnabörnunum sínum. Eitt sinn fannst afa Helga, Kristófer hafa safnað of síðu hári. Hann bauð í hárið á Kristó sem var reyndar harður í horn að taka, en úr varð að afi Helgi keypti hárlokkana og bjó til úr þeim margar góðar veiðiflugur. Helga tókst svo að sjálfsögðu að veiða fisk á fluguna, sem hann nefndi Kristófer.

Helgi var alltaf boðinn og búinn að aðstoða okkur Óla. Hann var húsasmíðameistari af gamla skólanum, þar sem nákvæmni og vandvirkni var höfð að leiðarljósi. Hver einasti sentimetri skipti máli og það átti að hlaða milliveggi en ekki nota eitthvað nýtísku gifs þegar hús voru byggð. Við vorum einstaklega heppin að eiga Helga að þegar við keyptum fokhelda parhúsið okkar í Víðiásnum 2001. Helgi var húsasmíðameistarinn okkar og hann hjálpaði okkur að hlaða alla milliveggi, múra, flísaleggja og pússa. Hann hjálpaði okkur líka að smíða veggi og palla í garðinum. Helgi hafði líka aðstoðað okkur við breytingar í Lyngmóunum og Suðurhvammi þar sem við bjuggum áður, með vandvirknina að leiðarljósi.

Það er mjög erfitt fyrir svona sterkan, duglegan og kláran mann, sem elskaði að leysa Sudoku og spila Bridds að fá þennan hræðilega heilabilunarsjúkdóm sem hann barðist við um árabil. En hann fékk sem betur fer mjög góða umönnun fyrst af mömmu og síðar á Hjúkrunarheimilinu Höfða á Akranesi.

Við fjölskyldan kveðjum elsku Helga með miklu þakklæti og söknuði og biðjum honum Guðs blessunar á þeim stað sem við eigum öll vísan.

Halldóra Gyða Matthíasdóttir Proppé, Óli og Kristó

janúar 7, 2020 0 comment

50 ÁRA AFMÆLISÁRIÐ 2019

by Halldóra desember 31, 2019

MARKMIÐ
Það var í lok árs 2018 sem við Siggi Kiernan grínuðumst með það að það væri gaman að gera eitthvað skemmtilegt eða út fyrir þægindahringinn í hverjum mánuði á árinu 2019, þar sem þá myndum við bæði fagna 50 ára eða hálfrar aldar afmæli. Þó þetta hafi byrjað sem grín, þá má segja að þetta hafi eiginlega orðið raunin og árið 2019 verður pottþétt eitt eftirminnilegasta ár ævi minnar og ólíklegt að ég muni einhvern tíma toppa það, nema kannski þegar ég verð 100 ára 🙂

Hér að neðan ætla ég að fara yfir árið eftir mánuðum og rifja upp allt það skemmtilega sem ég tók þátt í með yndislegum og skemmtilegum vinum, en það er það sem skiptir öllu máli. Ég var líka svo lánsöm að byrja í nýrri og skemmtilegri vinnu og eignaðist yndislega vinnufélaga, sem er líka algjörlega ómetanlegt.

JANÚAR 2019
Ég byrjaði þetta magnaða ár, með nýársgöngu á Esjuna ásamt frábærum vinum sjá hér. Það er alltaf einstaklega skemmtilegt og hátíðlegt. Annars var ég dugleg að hlaupa bæði með Hlaupasamfélagi Náttúruhlaupa, hljóp með vinum mínum nokkra ríkishringi og Digraneströppunar (himnastigann) þar sem við vorum að æfa fyrir HK100. Hlaupið í Hong Kong, þ.e. HK100 fór svo fram 19. janúar og það gekk mjög vel. Kláraði á 18 klst 43 mín og 56 sek, þessa 103 km og kom fyrst Íslendinganna í mark. Sjá nánar um HK100 keppnissöguna hér. Þetta var þriðja árið í röð sem ég tók þátt í HK100 og minn langbesti tími frá upphafi. Alltaf gaman að toppa sjálfan sig á 50 ára afmælisárinu 🙂
Annars þakka ég yndislegu vinkonum mínum í HK, þeim Huldu og Rebekku fyrir frábærar móttökur og aðstoð í HK100, þær eru einstakar heim að sækja og þær ásamt vinum mínum ástæðan fyrir því að ég hef tekið þrisvar sinnum þátt í þessu sama hlaupi.

Strax eftir heimkomu frá Hong Kong byrjuðu gönguskíðaæfingar og ég var ótrúlega heppin með veður. Fram að HK100 hafði verið ótrúlega snjólétt og þægilegt til að æfa fjallahlaup og strax eftir heimkomu fór að snjóa mikið og ég náði að æfa bæði í Bláfjöllum og í Heiðmörkinni gönguskíðin.

FEBRÚAR 2019
Náttúruhlaupa – hlaupasamfélagsæfingar héldu áfram í febrúar sem og gönguskíðaæfingar þegar færi og tími gafst. Við Óli fórum svo til Brighton aðra helgina í febrúar með Kjöthúsinu (vinnustaður Óla) en okkur var boðið í þessa glæsilegu árshátíðarferð Kjöthússins sem var mjög skemmtileg. Í lok febrúar fórum við svo til Trysil til að taka þátt í þriðja skiptið í Vasaloppet veislunni. Fórum 2017 í Nattvasan og 2016 í Vasaloppet keppnina sem er 90 km skíðaganga í sænsku dölunum.

MARS 2019
Vasaloppet 90 km skíðagangan með Ísbjörnunum vinum okkar var svo 3. mars. Þrátt fyrir mikið vesen á leiðinni með bindingarnar, sem voru alltaf að losna og ég þurfti á endanum að henda þeim og fá nýjar, þá var ég bara sátt við, í fyrsta lagi að hafa klárað gönguna og á allt í lagi tíma eða 10 klst 23 mín og 42 sek. Það fór mikill tími í að reyna að redda bindingunum. Gangan sjálf var líka mun betri hjá mér heldur en þegar ég tók þátt í fyrsta skipti. Sjá myndir frá Vasaloppet 2019 hér, en ég gleymdi að skrifa keppnissöguna 🙂

Þegar ég kom heim héldu skíðaæfingar áfram ásamt Náttúruhlaupaæfingum, þar sem næsta keppni var bara tveim vikum seinna eða 16. mars, Birkebeinerennet, sem er 50 km skíðaganga í Noregi. Keppnin er mjög skemmtileg, mjög ólík Vasa, að því leiti að fyrst er mjög löng brekka upp fjallið og svo eru margar hraðar brekkur niður. Vasaloppet er mun flatari og meiri lækkun en hækkun, öfugt við Birken. En keppnin var krefjandi en mjög skemmtileg og ég náði að klára á 5 klst 37 mín og 35 sek. Sjá nánar um Birkebeinerennet keppnina hér:

APRÍL 2019
Í byrjun apríl flugum við Óli til San Fransisco með Eddu og Eið vinum okkar. Við höfðum keypt þennan flugmiða fyrir punkta fyrir rúmlega ári síðan, eða þegar ég var í Ironman Texas, þá fékk ég póst frá Icelandair um að punktarnir okkar væru að renna út. Ég spurði þá Pétur, Sædísi og Irinu hvert við ættum að fara til Bandaríkjanna og þau mæltu með San Fransisco og Kaliforníu. Þegar við Edda vorum svo að plana ferðina þá kom í ljós að það var San Fransisco Rock and Roll 1/2 maraþon í SF á sama tíma og við vorum úti. Úr varð að ég skráði mig í hlaupið og hljóp það 7. apríl. Það var mjög skemmtilegt að hlaupa á Golden Gate brúnni, en við vorum líka búin að sigla undir hana svo það var skemmtileg upplifun að hlaupa líka yfir hana. Sjá nánar um hlaupið hér á Relive myndbandi, engin keppnissaga.

Í ferðinni okkar fórum við líka til Los Angeles og til Las Vegas en við keyrðum um 2.000 km í þessari ferð og það var mjög gaman að sjá þessar fallegu en ólíku borgir. Við sigldum líka útí Alcatras og skoðuðum fangelsið. Undir lok ferðarinnar þá manaði Eiður mig í að fara í fallhlífarstökk með honum. Það þurfti reyndar ekki mikið að mana mig, því fallhlífarstökk var alltaf „on my bucket list“ svo það var magnað að geta upplifað það þann 12. apríl. Sjá nánar um fallhlífarstökkið og myndband úr þeirri flugferð hér:

Mamma varð 70 ára 20. apríl 2019 og við vorum búnar að ákveða að fara saman til Bilbao og fagna því. Ívar Trausti bjó til ferð og hvatti mig til að bjóða öðrum að koma með mér og njóta fjallahlaupa í fjöllunum í kringum Bilbao. Það var einstakt ævintýri en leiðinlega við það, var að mamma komst ekki með (hún ætlaði nú ekki að hlaupa, heldur bara njóta borgarinnar), en ákvað á síðustu stundu að fara ekki út þar sem heilsan hans Helga (maðurinn hennar) hafði hrakað og hún hafði áhyggjur af honum. En ég fór í yndislega páskaferð með yndislegu fólki, fórum út á skírdag og heim á annan í páskum og ég get 100% mælt með fjallahlaupaferð til Bilbao á Spáni.
Í lok apríl eða 29. apríl byrjaði ég svo að þjálfa Hóp1 hjá Stjörnunni og fékk frábærar móttökur frá æfingafélögum.

MAÍ 2019
Maí verður eftirminnilegur fyrir það að ég fékk nýja vinnu og byrjaði 15. maí að vinna hjá Reykjavíkurborg á Velferðarsviði sem framkvæmdastjóri Samstarfsnetsins. Fékk yndislegar móttökur frá frábæru samstarfsfólki í Borgartúni og það er búið að vera virkilega skemmtilegt að vinna að undirbúningi að stofnun Samstarfsnetsins sem fer formlega í loftið núna 1. janúar næstkomandi.

Hvað hreyfingar varðar þá var ég dugleg að hlaupa bæði með Náttúruhlaupurum og þá sérstaklega með Laugavegshópi NH, svo byrjaði ég að synda í sjónum, þar sem ég hafði samþykkt að taka þátt í Marglyttuævintýri um haustið, þ.e. að synda boðsund (sex manna lið) yfir Ermasundið. Ég synti þó að mestu í galla í maí þar sem sjórinn var frekar kaldur. Stærstu verkefnin hvað hreyfingar varðar í maí voru fjallaskíðaferðir, á Snæfellsjökul með Guðmundi Smára og Guðmundi Tryggva 22. maí í gullfallegu veðri, gengum upp á stuttermabolum, bara eftir vinnu. Sjá nánar hér:

Fór svo líka á Hvannadalshnúk á gönguskíðum með Sigga Kiernan og Guðmundi Tryggva 30. apríl, líka í mjög góðu veðri, sjá nánar hér: Frábærar fjallaskíðaferðir báðar tvær.

Sjósund og fjallaskíði voru því ný verkefni, bæði þó nokkuð út fyrir þægindahringinn í maí.

JÚNÍ 2019
Ég hélt áfram að hlaupa utanvega með Laugavegshópi Náttúruhlaupa, hljóp með Hópi 1 í Stjörnunni og hjólað smá og synti í júní. Tók þátt í Hvítasunnuhlaupi Hauka 10. júní og náði 4 sæti í aldursflokki, 26 sæti overall kvk og náði PB í tíma.

Stærsta ævintýri JÚNÍ mánaðar var svo auðvitað á sjálfan afmælisdaginn 20. júní, 50-50-50. Fékk hugmyndina frá Siggu vinkonu sem hljóp 50 km (5*10 km hringi) þegar hún varð 50 ára fyrir nokkrum árum. Ákvað því að hjóla 50 km, hlaupa 50 km og synda 50 metra á sjálfan afmælisdaginn og bjóða vinum mínum að taka þátt með mér. Það komu 9 manns að hjóla með mér (um miðja nótt í miðri viku), en ég hafði ákveðið að leggja af stað í hjólið, á miðnætti og hjóla nokkra Álftaneshringi út á Bessastaði og svo Ásahring þar til ég næði þessum 50 km. Við þurfum bara að fara 3 hringi og ég fékk frábæran félagsskap yndislegra vina með mér. Bauð þeim svo uppá súkkulaðiköku, Hleðslu og banana um nóttina eftir hjólaævintýrið, en þetta var svo björt og falleg og yndisleg nótt.

Svo klukkan 06:30 byrjuðu morgunhlaupin, Fékk líka yndislega vini mína til að hlaupa með mér og var búin að teikna upp þennan 7,8 km hring og hljóp 4 hringi alltaf í frábærum félagsskap. Miðnæturhlaup Suzuki var 20. júní og það var hægt að hlaupa 10 km eða 21,1 km (hálft maraþon), ég ætlaði fyrst að hlaupa bara 10 km þar og 4 * 10 km hringi heima áður, en svo breytti ég planinu og hljóp 4 * 7,8 km um daginn og svo 21,1 km í Miðnæturhlaupi Suzuki. Það voru áfram frábærir vinir sem hlupu með mér um kvöldið þetta skemmtilega hlaup. Eftir hlaupið fór ég svo í Laugardalslaugina og þar beið mamma og fleiri vinir sem syntu með mér 50 metrana yfir laugina. Sjá nánar um 50-50-50 hér:

Á milli hlaupanna heima og Miðnæturhlaupsins var ég með opið hús (hamborgara-grillpartý) þar sem Óli minn grillaði fyrir fjölskyldu og vini og ég fékk Hrafnkel Pálmason til að koma og syngja fyrir okkur. Mikið var þetta var yndislegur dagur og ég er einstaklega þakklát Óla, fjölskyldunni og vinum sem gerðu þennan dag svona eftirminnilegan og einstakan.

JÚLÍ 2019
Æfingar fyrir Laugavegshlaupið héldu áfram í júlí og þetta skemmtilega æfingatímabil með skemmtilegum æfingafélögum var toppað með því að hlaupa sjálft Laugaveghslaupið 13. júlí. Ég kom sjálfri mér á óvart og náði mínum besta árangri í Laugavegshlaupinu, (PB), en þetta var í fjórða skiptið sem ég tek þátt. Sjá nánar hér:

Eftir Laugavegshlaupið tóku við fleiri sjósundsæfingar, því það styttist í 2 klst æfinguna, sem ég kveið verulega fyrir. Vissi að ég væri ekki að fara í Ermasundið nema ég myndi ná að klára þá þrekraun, þ.e. að vera 2 klst í einu í sjónum í Nauthólsvík. Ég var ekki alveg með nógu mikið sjálfstraust í þessum efnum, þar sem tilhugsunin um kuldann í sjónum var mín helsta hindrun, en ég notaði ávallt möntruna mína, #jákvæð og #grjóthörð til að hvetja mig áfram og komast fram hjá þessari hindrun sem var föst í huga mínum. Þann 22. júlí syntum við svo þetta 2 klst sund í Nauthólsvík. Hitastigið var 14 gráður. Sjá nánar um þetta sund, sem var LANGT ÚT fyrir minn þægindahring hér:

ÁGÚST 2019
Ágúst byrjaði hjá okkur Óla með mjög skemmtilegri fjallahjólaferð inná Fjallabak með vinum okkar, Ísbjörnunum um verslunarmannahelgina. Á frídegi verslunarmanna skutlaðist ég vestur í Grundarfjörð með Marglyttunum Þórey og Birnu, þar sem við hittum Marglyttuna Brynhildi. Syntum svo boðsund yfir Grundarfjörð og lentum í árshátíð alvöru Marglyttna sem brenndu okkur allar. Eftir á að hugsa var þetta fín æfing og þá sérstaklega að vera búin að lenda í alvöru Marglyttum, sjá nánar hér.

Fór svo með frábærum hópi utanvegahlaupara í fjallahlaupaferð í hringinn í kringum Mt. Blanc (Tour Mont Blanc TMB), en ég var farastjóri með Elísabetu Margeirsdóttur. Ferðin var frá 11.-16. ágúst og var algjörlega mögnuð, félagsskapurinn svo skemmtilegur og leiðin falleg. Við hlupum um 140 km á þessum 6 dögum.

Synti svo hið fræga Viðeyjarsund föstudaginn 23. ágúst með Marglyttunum mínum en við lögðum af stað í beinni útsendingu á Stöð 2, sjá nánar hér: Þetta var enn eitt ævintýrið sem var langt út fyrir minn þægindahring, enda sjórinn verulega kaldur, undir 10 gráður.

Daginn eftir Viðeyjarsundið tók ég þátt í Reykjavíkurmaraþoni Íslandsbanka þ.e. 24. ágúst og eftir maraþonið skokkaðu ég frá miðbæ Reykjavíkur heim í Garðabæinn til að ná 50 km, enda var ég með númerið 50 á þessu 50 ára afmælisári. Tók ákvörðun um að skrá mig í þetta maraþon með 3ja daga fyrirvara, sjá nánar hér:

Í lok ágúst flaug ég svo til Genfar í Sviss þar sem ég fór á fund á vegum Þríþrautarsambandsins og var auk þess fararstjóri íslenska hópsins sem tók þátt í aldursflokkakeppni í þríþraut í Lausanne í Sviss.

SEPTEMBER 2019
Þríþrautarkeppnin fór fram 1. september í Lausanne í Sviss, en ég tók þátt í Ólympískri vegalengd og gekk mjög vel. Virkilega skemmtilegt að fá að taka þátt og synda í Genfar vatni. Sjá nánar hér:

Flaug svo beint frá Sviss til Englands, þar sem ég hitti Marglyttur vinkonur mínar en til stóð að synda yfir Ermasundið þann 4. sepember. Vegna veðurs þá dróst það fram á síðasta dag, en þann 10. september náðum við Marglytturnar að synda yfir Ermasundið frá Dover í Englandi til Calais í Frakklandi, sjá nánar hér: Þetta var algjörlega magnað ævintýri og mjög eftirminnilegt.

EFtir að ég kom heim hélt ég áfram æfingum með Stjörnunni, Náttúrúhlaupunum og tók nokkrar Esjur með vinum mínum. Við Siggi og Viggó tókum svo magnaða næturæfingu, 27. september, þegar við fórum fimm ferðir upp að Steini á Esjunni, á ofboðslega fallegu Norðurljósakvöldi. Hins vegar var ég frekar óheppin á niðurleiðinni í fjórðu ferðinni, flaug ég á hausinn og brákaði á mér nokkur rifbein og gerði gat á hnén á buxunum og var líka blóðug á höndum. Eftir smá aðgerð, þ.e. hreinsun á sárum á bæði hnjám og höndum fór ég samt og kláraði fimmtu ferðina (reyndar mjög rólega).

OKTÓBER 2019
Þetta fall mitt í Esjunni, hafði smá áhrif á æfingar fram að keppni. Fann þó nokkuð fyrir rifbeinunum og æfði ekki mjög mikið í lok september eða fyrstu dagana í október. En það sem ekki drepur þig, herðir þig og því fór ég kokhraust í langt ferðalag til Reunion Island (frönsk eyja í S-Afríku, Indlandshafi) þann 14. október og lagði svo af stað í þetta 100 mílna fjallahlaup, eitt erfiðasta fjallahlaup í heimi þann 17. október. Kláraði hlaupið á 56 klst 34 mín og 14 sek sjá nánar hér: Þetta er klárlega lengsta og erfiðasta hlaup sem ég hef tekið þátt í og klárað.

NÓVEMBER 2019
Eftir Reunion hlaupið tóku bara við mjög þægilegar æfingar með Stjörnunni og Náttúruhlaupum. Fór til dæmis 14. nóvember í yndislegt Powerarde með einum Stjörnuhlaupara sem var að fara í fyrsta skipti í Powerade.

Árlegur fundur 100 km félaga og inntaka nýrra félaga fór fram 13. nóvember. Það er svo sem ekki í frásögur færandi, nema þar hitti ég Rúnu Rut vinkonu og hlaupafyrirmyndina mína sem var að fara til Fíladelfíu að hlaupa maraþon 24. nóvember. Ég kastaði því svona fram eftir fundinn, meira í gamni, en alvöru, hvort ég ætti ekki að henda mér með henni í þetta maraþon. Fór á netið og sá að það var ennþá laust í hlaupið og í flug. Daginn eftir hringdi svo RRR í mig og spurði hvort mér væri alvara. Til að gera langa sögu stutta, þá skráði ég mig með viku fyrirvara í þetta hlaup og hljóp svo maraþon í Fíladelfíu með Rúnu Rut vinkonu minni þann 24. nóvember. Náði að sjálfsögðu ekki neinum sérstökum tíma, en kláraði með bros á vör sem var markmiðið. Sjá nánar hér:

Þann 30. nóvember fór ég svo í skemmtilega Rjúpnaveiðiferð með Óla og Sigga Kiernan. Sáum engan fugl, en gönguferðin var yndisleg. Hélt áfram æfingum með Stjörnunni og Náttúruhlaupum, bara mjög rólegar æfingar, enda þó nokkur þreyta í fótunum eftir langa Reunion hlaupið.

DESEMBER 2019
Fékk fleiri Stjörnur með mér í desemberhlaup Powerade og það voru þrjár Stjörnur að fara í fyrsta skipti í Powerade þann 12. desember. Synti svo Þorláksmessusund með mömmu að morgni Þorláksmessu og gaman að ná mínum besta árangri PB í þessu sundi frá upphafi, en ég hef tekið fimm sinnum þátt. Sjá nánar hér:

Þessu magnaða 50 ára afmælisári, var svo slúttað í frábærum félagsskap Stjörnuhlaupara sem „Ólafur“ á gamlársdag 31. desember. Hver er þessi Ólafur ? Það er von að þú spyrjir því ég spurði sömu spurningar, en hann er snjókarlinn í bíómyndini Frozen. Þar sem ég hafði ekki séð þessa mynd, ákvaðum við Óli að leigja hana núna um helgina og nú veit ég allt um Elsu, Önnu og Ólaf og ævintýri þeirra í Frozen og söng og spilaði lagið „Let it GO“ allt gamlárshlaupið og kom glöð í mark, síðust af öllum Stjörnunum.

AUÐMÝKT OG ÞAKKLÆTI
Ég er einstaklega þakklát fyrir að hafa heilsu til að gera allt það sem ég hef gert á þessu 50 ára afmælisári. Ég er einnig þakklát að eiga yndislega vini sem hafa tekið þátt með mér í þessum ævintýrum. Fjölskyldunni þakka ég líka fyrir þolinmæðina og hvatninguna, ef baklandið er ekki til staðar er ekki hægt að láta alla þessa drauma verða að veruleika.

desember 31, 2019 0 comment

Daglegt líf Keppnissaga Sund

Þorláksmessusund 2019 PB

by Halldóra desember 23, 2019

Tók þátt í Þorláksmessusundi Breiðabliks í fimmta skipti í morgun. Það er alltaf hátíðlegt að taka þátt í þessu 1.500 metra sundi og veðrið lék við okkur keppendur í morgun. Ekki mikið rok og engin ofankoma og frekar hlýtt. Ég náði núna mínum besta tíma í þessu sundi, 28 mín og 30 sek, sem og besta árangri þ.e. 10 sæti kvk og 30 sæti overall.

Veitingarnar eftir sundið voru glæsilegar og sjálfboðaliðar stóðu sig mjög vel. Þetta var í annað skipti sem við mæðgurnar tókum saman þátt í þessu sundi, en mamma tók líka þátt fyrir tveim árum eða 2017. Hún bætti líka tímann sinn um 2 mín og 17 sek. frá því síðast og synti þessa 1.500 metra á 33 mín og 19 sek. Er einstaklega stolt af henni, en hún fagnaði 70 ára afmæli á þessu ári og ég 50 ára.

Hér að neðan eru tímarnir mínir sem og árangur minn annars vegar af öllum keppendum og hins vegar í kvennaflokknum.
2019: Alls #30 sæti – Konur #10 sæti Tími: 28:30
2018: Alls #44 Konur #19 Tími: 31:25
2017: Alls #34-5 Konur #14 Tími: 30:02
2012: Alls #39 Konur #12 Tími: 29:28
2011: Alls #52 Konur #19 Tími: 37:10

Takk kærlega fyrir skemmtilegt sund og flotta umgjörð kæru sundfélagar í Breiðablik.

desember 23, 2019 0 comment

Daglegt líf Fjallahlaup

Vetrarsólstöðuhlaup #árstíðarhlaup

by Halldóra desember 21, 2019

Við Sigga Sig vinkona tókum saman þátt í Vetrarsólstöðuhlaupi, árstíðarhlaupa, laugardaginn 21. desember. Upphaflega planið gerði ráð fyrir að hlaupið yrði í Grindavík, en þar sem það var gul viðvörun og mikið rok, var ákveðið að færa hlaupið á Suðurlandið og hlaupa Jaðarinn, frá Bláfjallavegi inn í Heiðmörk.

Við hittumst klukkan 21:00 við Helluvatn í Heiðmörkinni þar sem við röðuðum okkur í bíla. Við Sigga fengum far upp í Bláfjöll með Stefáni Braga og Sigga og Viktori. Svo var lagt af stað um klukkan 22:00 frá Bláfjalla-afleggjaranum.

Það var mjög mikill snjór, háir skaflar og mjög erfið færð. Það var einnig mikið rok, norðanvindur um 18 metrar á sekúndu, en sem betur fer að mestu í hliðina á okkur eða bakið, en fengum smá part í fangið.

Færðin var hrikalega erfið, það var ekki hægt að ganga ofan á snjónum og maður féll stöðugt ofan í skafla svo þetta var mjög slæmt fyrir bakið og mjaðmirnar á mér. Við Sigga vorum orðnar langaftastar og hraðinn ekki upp á marga fiska. Þeir sem höfðu farið á undan höfðu dreift sér víða, svo það var ekki einu sinni hægt að ganga í sporunum. Stundum hélt maður að snjórinn myndi halda, en þá pompaði maður niður.

Eftir um 10 km, ákváðum við Sigga að hringja í Pétur og fá hann til að sækja okkur þegar við kæmum á veginn, þar sem okkur leist ekki á blíkuna.

Við náðum sem sagt 13 km á 3 klst og styttum leiðina þar með um 7 km, þar sem heildarleiðin er 20 km. Þrátt fyrir að þetta væri eitt erfiðasta hlaup (ef kalla má hlaup) sem ég hef tekið þátt í á Íslandi, þar sem skaflarnir voru djúpir og erfiðir. Þá var mjög gaman hjá okkur Siggu, við sungum jólalög og hlógum mikið. Pétur skutlaði okkur niður í Heiðmörk, þar sem bílarnir okkar voru, og þar beið okkar heitt kakó og meðlæti.

Takk elsku Helga María og Rúna Rut fyrir frábært framtak.

desember 21, 2019 0 comment

Daglegt líf Hlaup Keppnissaga

Philadelphia maraþon 2019 RELIVE

by Halldóra nóvember 24, 2019

nóvember 24, 2019 0 comment

Daglegt líf Hlaup Keppnissaga

Philadelphia maraþon 2019

by Halldóra nóvember 24, 2019

Hitti Rúnu Rut vinkonu í síðustu viku á árlegum fundi 100 km félagsins. Þá var vika í að hún flygi til Philadelphiu til að taka þátt í maraþoni þar sunnudaginn 24. nóvember. Ég sagði svona í gríni, „á ég ekki bara að koma með þér“, en mig langaði mikið til Bandaríkjanna og ég vissi að Rúna Rut væri að fara ein út. Hún var fljót að grípa þennan bolta og sendi mér tölvupóst morguninn eftir og spurði hvort mér væri alvara. Til að gera langa sögu stutta, þá skellti ég mér út til Bandaríkjanna með Rúnu Rut og skráði mig í maraþonið með viku fyrirvara.

FÖSTUDAGUR 22. NÓV OG LAUGARDAGUR 23. NÓVEMBER
Við vöknuðum auðvitað eldsnemma á laugardagsmorgninum, þó við reyndum að sofa eins lengi og við gátum, en við fórum auðvitað ekki að sofa fyrr en mjög seint aðfaraarnótt laugardagsins. Flugið til New York Newark var langt og svo 90 mín í Uber frá NY til Philadelphiu. Rúna Rut fékk hótelherbergið uppfært í svítu, svo við vorum í frábæru herbergi, með sjónvarpsherbergi og eldhúsi. Við hittum Óla (vinnufélagi RRR hjá Icelandair) og fórum með honum á Expoið að sækja gögnin. Þegar við vorum að ganga á Expoið, var 1/2 maraþonið í gangi og það var gaman að fylgjast með því. Veðrið var gott, smá kalt, en smá sól og perfect hlaupaveður fyrir Íslendinga.

Þegar við höfðum sótt gögnin og kíkt aðeins á Expoið sem var í Convention Center, ekkert sérstaklega stórt eða mikið úrval, en við að sjálfsögðu gengum það allt saman, þá fórum við og hittum fleiri vini RRR úr Hlaupahópi Icelandair á hamborgarstaðnum Five Guys. Það minnti mig á þegar við Óli fórum með Eddu og Eið til Boston, ég reyndar lá heima í flensu og þau fóru á Five Guys og töluðu mjög illa um þennan stað.

Reyndar var hamborgarinn sem ég fékk þarna bara mjög fínn 😉 Kíktum svo í Apple búðina á leiðinni heim, en fórum svo bara uppá hótel, ákváðum að vera skynsamar og hvíla okkur aftur fyrir maraþonið.
Um kvöldið fórum við svo á Cheesecake út að borða með vinum RRR frá Boston, en þau höfðu keyrt frá Boston til Philadelphiu og voru líka að fara að hlaupa, höfðu reyndar bæði hlaupið þetta maraþon áður.

SUNNUDAGUR 25. NÓVEMBER 2019 – MARAÞONDAGURINN
Við vöknuðum klukkan 04:00. Maraþonið var ræst klukkan 07:00 og við ætluðum að taka rútu að ræsingunni klukkan 05:30. Fengum okkur kaffi og hafragraut og græjuðum okkur. Þurr og hlý föt í poka, sem við gátum látið geyma á meðan við hlaupum. Fór svo í gamlar joggingbuxur og peysu, sem ég ætlaði svo að kasta af mér í ræsingunni, en þeim fötum er safnað saman fyrir heimilislausa í borginni. Veðurspáin fyrir hlaupadaginn var að breytast mikið fram og til baka fram að hlaupi. Nýjasta spáin gerði ráð fyrir mikilli rigningu um nóttina en svo átti að stytta upp og ekki að hvessa fyrr en um hádegisbil.

Þegar við komum niður í lobbý þá var bæði myrkur og rigning, svo við vorum þakklátar fyrir Regn-ponchoin okkar sem RRR hafði tekið með út fyrir okkur báðar. Við vorum heppnar að það var skólabíll (rúta) sem beið okkar fyrir utan hótelið okkar og ók okkur að rásstað, sem var í rúmlega 2 km fjarlægð. Óli samstarfsaðili Rúnu hjá Icelandair hitt okkur í anddyrinu.

Þegar við komum út úr strætó, var mikil rigning og smá rok. Við fórum í röð að bíða eftir að komast í öryggisleit, þar sem það var leitað á okkur og pokanum okkar. Þegar við komum inn á svæðið var orðin mikil röð á klósettin. Við þurftum aðeins að leita að gámnum, þar sem við gátum geymt pokann okkar, þ.e. með þurrum fötum til að fara í þegar við vorum búin með hlaupið. Eftir að hafa skilað honum af okkur, fórum við að leita að rásmarkinu, þ.e. græna hólfinu okkar. Hlaupið er ræst í hollum, og við Rúna Rut vorum í 3:45 hollinu, sem var græna hollið og Óli var með okkur þar. Þegar við vorum búnar að finna hólfið, fórum við að leita að klósettröð. Fórum í eina og eftir að hafa beðið í þó nokkra stund, sáum við að við myndum ekki ná að fara á klósettið áður en hlaupið yrði ræst. Við ákváðum því að henda okkur bak við næsta tré, enda báðar í PONCHOINU ennþá sem var mjög gott skjól fyrir okkur. Þá komu til okkar tvær konur sem báðu okkur að mynda skjól fyrir sig líka.

RÆSINGIN
Við vorum því komnar í ráshollið okkar fyrir ræsingu og vorum í góðum gír. Rétt fyrir ræsingu, kastaði ég af mér, joggingbuxum og peysu sem er þvegið og gefið til heimilislausra. Einnig skyldum við ponchoinn okkar eftir.

Rúna Rut vinkona var mjög vel æfð og í góðum gír og markmiðið hjá henni var að ná PB 3:45. Mitt markmið var að fara á púls (þ.e. aldrei yfir 85% af hámarkspúls, helst að vera undir 80%) og bara að reyna að klára þetta maraþon með bros á vör. Þegar ég lagði af stað fann ég að ég var ennþá mjög súr í lærunum (eftir Reunion hlaupið í október) og hafði lítið sem ekkert æft á malbiki. Þegar ég lagði af stað voru þetta hugsanirnar: 42,2 km eru margir km á malbiki, ég hefði kannski bara átt að skrá mig í hálft. En það hlaup var á laugardeginum svo það hefði aldrei gengið. Ég hugsaði líka að þetta er bara skemmtilegt ferðalag og þetta eru ekki 56 klst. Ég hugsaði líka til æfingafélaga minna í Breiðablik sem voru að hjóla inni. Eg er venjulega að stýra hjólaæfingum inni á sunnudagsmorgnum í rúmar 2 klst. Þetta var bara aðeins lengra 🙂 rétt um 5 klst.
Ákvað því að bægja öllum neikvæðum hugsunum á bug og bara njóta og vera þakklát fyrir að vera þarna. Það voru mjög margir að hvetja alls staðar í borginni, þrátt fyrir mikla rigningu og þó nokkuð rok og kulda.

HÁLFT MARAÞON
Þegar ég var búin með hálftmaraþon eða 21,1 km þá langaði mig að fara á Facebook Live og leyfa fólki að sjá þessa fallegu borg og allt þetta yndislega fólk sem var að hvetja okkur. Var nýbúin að hlaupa fram hjá fallegu vatni, með svona bátahúsum, sem var yndislegt. Viðurkenni samt að það var mikill mótvindur og rigning, en ég var vel búin, í hlýjum buxum, CEP compress sokkum uppað hné. í uppáhalds þunnum ullarbol og svo í Fusion vesti við Fusion buxurnar mínar. Var svo með Compressport svarta breitt svitaband og vettlinga, sem ég var tilbúin að henda af mér ef mér yrði heitt, bara ódýrir Primaloft vettlingar. Var svo með gelin í Compresssport mittistbeltinu mínu, en ég tók með mér 8 gel og 1 gel fyrir hlaup. Ætlaði að taka 1 gel á 5 km fresti.

Brautin í Philadelphiu er mjög skemmtileg, en kaflinn eftir að við fórum út úr bænum og áleiðis í annan bæ, xxx, var eiginlega endalaus. Mistökin sem ég hafði gert var að vita ekki nákvæmlega hvenær eða hvar snúningspunkturinn væri. Góða samt við þennan kafla, var að það var gaman að sjá alla hlauparana sem voru búnir að snúa við á snúningspunktinum. Sá að allir þessi fremstu hlauparar voru í nýju Nike Vaporfly sub2 skónum.

Þegar ég var orðin langeygð eftir því að sjá snúningspunktinn, spurði ég einn hlaupara í kringum mig hvort hún vissi hvað væri langt í snúningspunkt. Hún hélt að það væri í kringum 19 mílur. Loksins kom ég að snúningspunktinum og það er alltaf betri líðan þegar maður er á leiðinni til baka, heldur en þegar maður er að horfa á alla hina á leiðinni til baka 🙂 En ég var samt mjög stíf í lærunum, og með verki í mjöðmunum, svo það hægði verulega á mér, en ég var fegin að vera ekki að fá krampa, svo ég bara krossaði fingurna og hélt áfram að fylgjast vel með púlsinum og fara ekki yfir 165.

KOMIN Í MARK
Það var frábært að fá alla hvatninguna síðasta kílómeterinn í mark. EN það sem var skrítið var að maður sá ekki og vissi ekki alveg hvar markið væri. Og þegar maður kom í mark, þá voru eiginlega tvö mörk. Um leið og ég kem í mark, bætist verulega í rigninguna. Svo það var enginn tími eða staður til að biðja fólk um að taka mynd af mér í markinu. Tók samt Haddýjarhoppið í markinu og staðarhaldarar, þ.e. ljósmyndarar frá þeim tóku mynd af mér þegar ég kom í mark. Fór svo beint inní veitingatjald, þar sem í boði voru heit súpa, kringla og banani. Drakk kjúklingasúpuna og fór svo beint í gáminn að sækja fötin mín þurru. Þar var svo ekki neinn staður til að klæða sig í eða úr, svo ég fór bara í úlpuna mína yfir blautu hlaupafötin. Hringdi svo í Rúnu Rut en var viss um að hún væri farin uppá hótel. En hún var bara rétt hjá mér, hafði náð að komast í þurr föt, svo hún gat beðið. Við tókum svo strætó saman uppá hótel, þar sem heit sturta og hitapoki í rúminu beið mín.

Slökuðum svo bara á, það sem eftir lifði dags og fórum svo út að borða um kvöldið með Icelandair hópnum og vinum Rúnu frá Boston á mjög góðan ítalskan steikarveitingastað. Á sunnudeginum, kíktum við í tvær búðir, fengum okkur svo aftur Chessecake og tókum svo smá túrista rúnt um borgina að skoða t.d. Rocky tröppurnar.

Þessi helgarferð í Philadelphiu var algjörlega yndisleg. Svo gaman þegar maður tekur ákvörðun með stuttum fyrirvara. Takk elsku besta vinkona Rúna Rut, fyrir samveruna og að hvetja mig til að drífa með með þér (þurfti reyndar ekki mikið til) 😉 Innilega til hamingju með annan besta maraþon tímann þinn og enn eitt maraþonið, snillingurinn þinn og hlaupafyrirmyndin mín.

IMG_2800

IMG_2804

IMG_2808

IMG_2810

IMG_2812

IMG_2816

IMG_2819

IMG_2829

IMG_2822

IMG_2825

IMG_2828

IMG_2830

IMG_2839

nóvember 24, 2019 0 comment

Daglegt líf

Unnur G. Proppé – minning

by Halldóra nóvember 15, 2019

Eftirfarandi minningargrein birtist í Morgunblaðinu, 21. nóvember 2019.

Mig langar í örfáum orðum að minnast elsku ömmu minnar.

Amma Unnur var einstaklega glæsileg kona. Hún fagnaði 90 ára afmæli sínu í sumar. Hún var ekki mikið fyrir veisluhöld en ávallt hugsaði hún vel um heilsuna. Það var því við hæfi að hún verði afmælisdeginum á Heilsuhælinu í Hveragerði þangað sem við heimsóttum hana á afmælisdaginn.

Amma var mér mikil fyrirmynd. Hún var mjög dugleg í leikfimi, fór reglulega í tíma til Jónínu Ben. og Ágústu, fastaviðskiptavinur þeirra til margra ára. Amma var mjög flott á VHS leikfimismyndbandi sem þær stöllur gáfu út. Amma Unnur hugsaði ekki bara vel um heilsuna og útlitið, heldur var hún alltaf stoð og stytta afa Jóa og allra sjúklinganna sem hún sinnti á Borgarspítalanum þar sem hún starfaði sem sjúkraliði starfsævina.

Það var yndislegt að eiga ömmu í hvítum sloppi á Borgarspítalanum, þegar maður er ungur hrakfallabálkur og ávallt kom amma og heimsótti mig.

Minningarnar um ömmu og afa úr Sæviðarsundi eru líka yndislegar. Þar fengum við Cherrios og Coco Puffs og þar var til Tab í dós og allskonar amerískir hlutir sem voru mjög spennandi. Þar var líka hiti í gólfflísunum inn á baði sem var einstakt á þessum tíma. Pípulyktin sem kom úr skrifstofuherberginu hans afa í anddyrinu var líka mjög góð. Arinlyktin og snarkið á aðfangadagskvöld þegar maður kíkti um kvöldið til ömmu og afa í Sævó eins og þau voru alltaf kölluð. Stóra kringlótta jóla-lagkakan með sultunni og hvíta flórsykrinum sem amma bakaði alltaf með fallega litla jólasveininum í miðjunni var gómsæt. Það eru ekki mörg ár síðan amma kenndi okkur mömmu að baka þessa köku, og það þarf einstakt lag við það, sem amma gerði svo vel. Amma var líka alltaf með jólasprellikall með ljósi á hvíta vinnusloppnum sínum um jólin. Fleiri yndislegar minningar eru úr Sæviðarsundi þegar öll stórfjölskyldan kom saman á annan dag jóla í afmælinu hans afa

Þegar ég var unglingur tókum við Óli að okkur, fegins hendi, að passa húsið í Sæviðarsundi og gullmolana hennar ömmu þegar afi og amma fóru til Flórída. Gullmolarnir voru mæðgurnar Perla og Táta, hvítir poodlehundar sem amma elskaði og fóru henni mjög vel. Þær voru alltaf jafn snyrtilegar og glæsilegar og amma, þótt Perla hefði nú alltaf verið mun fínlegri en dóttirin Táta.

Það er ekki hægt að minnast ömmu nema minnast elsku afa Jóhannesar einnig, en hann var líka einstaklega góður maður. Þau voru mjög samrýnd hjón, afi og amma í Sævó, síðar Hæðó, en afi var mjög sérvitur og gerði sjálfur grín að sérvisku sinni. Hann mætti alltaf mjög snemma í Laugardalslaugina áður en hún opnaði á morgnana, svo hann fengi bílastæðið sitt, skápinn sinn og sitt sæti í heita pottinum.

Við Óli og Kristó vorum svo lánsöm að fá að fara eitt árið með afa og ömmu og mömmu, Helga og Jóa bróður til Flórída og kynnast Sarasota, Siesta Key, sem var staðurinn sem afa og amma elskuðu og heimsóttu árlega í mörg ár. Nú veit ég að afi og Perla og Táta eru búin að taka á móti ömmu og þau eru öll komin til Sarasota á Siesta Key, þar sem þau sleikja sólina á hlýju hvítu ströndinni og ganga eftir henni saman.

Ég kveð elsku ömmu mína og bið henni Guðs blessunar á þeim stað sem við eigum öll vísan.

Halldóra Gyða Matthíasdóttir Proppé

nóvember 15, 2019 0 comment

Daglegt líf Fjallahlaup Keppnissaga

Diagonale des Fous 2019 – Relive

by Halldóra október 29, 2019

Relive ‘Diagonale des fous 2019’

október 29, 2019 0 comment

Fjallahlaup Keppnissaga

DIAGONALE DES FOUS 2019 – KEPPNISSAGA

by Halldóra október 26, 2019

1) ST PIERRE KLUKKAN 22:00 FIMMTUDAGSKVÖLDIÐ 17. OKTÓBER 2019

Hlaupið er frá bænum St. Pierre, sem er við suðvesturströnd Reunion. Hlaupið er ræst klukkan 22:00 í niðamyrkri, en við þurftum ekki að kveikja á höfuðljósunum fyrr en við vorum komin um 5 km út úr bænum. Við byrjum á að hlaupa út úr bænum á malbiki á upplýstri götu og stígum. Hitastigið var um 30 gráður í ræsingunni.
Mér leið ekkert sérstaklega vel fyrstu kílómetrana. Ég var með verki í mjöðmunum, verk í rifbeininu (sem hafði brákast fyrir 4 vikum síðan), verk í tönninni (var í brúargerð) og náði ekki að hita neitt upp, þar sem það var orðið ansi troðið og þétt á þessum leikvangi þar sem hlaupið var ræst. Notaði samt möntruna mína úr Ermasundinu, ég er #jákvæð og #grjóthörð til að peppa sjálfa mig upp, því ég vissi að það væru um 60 klst hlaup/ganga framundan á fótum, þ.e. næstu þrír sólarhringarnir. Því var ekkert annað í boði, en vera skynsamur, jákvæður og grjótharður.
Það var ótrúlega mikið af fólki að hvetja, báðum megin við götuna alla leiðina út úr bænum, bæði börn og fullorðnir. Allir að gefa öllum hlaupurum „high-five“. Það var dansað, mikil tónlist og bara mikil hvatning. Börkur var búin að segja mér frá þessari frábæru stemningu, en jafnframt varaði hann mig við að gefa öllum high-five, því það er auðvitað mikil smithætta og mismunandi hreinlæti þarna að baki. Ég fór því í gegnum allan bæinn, án þess að taka á móti einu high-five, gaf bara öllum „thumbs-up“ í staðinn og fékk þumalinn til baka frá fólki. En þar sem mér leið ekki mjög vel, þá fór ég bara hægt af stað og fann að ég var ekki að taka þessa orku inn á jákvæðan hátt eins og vanalega. Mér leið eiginlega bara mjög illa og í sannleika sagt á þessari stundu var ég alls ekki bjartsýn á að ég myndi klára þetta hlaup (í fyrsta skipti sem ég finn þá tilfinningu þegar ég legg af stað í fjallahlaupi).
Ég endaði því á að taka inn eina verkjatöflu (Panodil) og halda svo áfram rólega út úr bænum, fegin þegar fagnaðarlætin hættu og það var orðið hljótt. Þetta er mjög ólíkt mér, því ég elska yfirleitt svona hvatningu og gleði, en þetta var ekki mín ræsing eða minn dagur;-) Börkur heilsaði mér svo þegar hann hljóp glaður fram úr mér, en þá vorum við ennþá á leiðinni út úr bænum á malbikinu og hann var orðin mun ferskari en hann var fyrir ræsinguna. Áður en við lögðum af stað henti hann í sig einhverju hlaupageli sem heldur betur virkaði. Við sáum hins vegar Sigga ekkert meira eftir ræsinguna, hann var bara flogin af stað upp í fjöllin.

2) DOMAINE VIDOT #2208

Samkvæmt Garmin Connect (Garmin Fenix 6 úrinu mínu sem ég elska) þá fór ég inn eftir samanlagðan tíma 2:02:31 og út 2:06:03, rétt um 4 mín stopp. Þessi stoppistöð er í 655m hæð Domaine Vidot, (14,6 km frá ræsingu). Var þarna klukkan 00:04 og kominn föstudagur, þ.e. rétt eftir miðnætti. Bún að vera á ferð í 2 klst 3 mín og 50 sek. Var rétt á undan áætlun, þar sem hún gerði fyrir að ég væri þarna klukkan 00:10, en ég er að fara út af drykkjarstöðinni um 00:06. Þessi drykkjarstöð er í litlum bæ og gengið inn í hvítt hús, þar sem drykkjarstöðin var. Það var mjög troðið þarna inni og ég fékk mér bara banana og appelsínur, fyllti á báða brúsana og gekk svo út. Það var mikill hrollur í mér þegar ég kom út, þar sem það var svo heitt og raki inní húsinu. Hitti ekki á Börk, en hann var víst bara rétt á eftir mér inná stöðina, held um2 mínútum, en ég hafði farið fram úr honum á leiðinni upp brekkuna, þar sem hann var eitthvað að græja í bakpokanum sínum. Á drykkjarstöðinni bætti ég vatni á báða vatnsbrúsana þar sem ég vissi að það væru um 3 klst í næstu drykkjarstöð.

3) NOTRE DAME DE LA PAIX #2028

Skv. Garmin var samanlagður tími 4:53:42 inn og út 4:59:07 eða um 6 mín stopp. En samkvæmt staðarhöldurum var tíminn 04:55:49, en Notre Dame de la Paix er í 1.612 metra hæð. Var í #2028 sæti og búin að vinna mig upp um 180 sæti frá síðustu drykkjarstöð. Kem þarna inn á föstudagsmorgni klukkan 02:56. Var um 10 mín á undan áætlun, því ég gerði ráð fyrir að vera þarna klukkan 03:04 og þá búin með 5:04 klst. (heildartími). Þarna er ég búin að hlaupa 25 km eða rúmlega hálft maraþon, í rúmar 5 klst, um 10,5 km frá síðustu drykkjarstöð sem tók mig rétt tæpar 3 klst að hlaupa og hækkunin samtals um 1.200 metrar.

Á þessum tímapunkti vorum við Börkur farin að hlaupa saman, hann náði mér stuttu eftir að ég fór út af Domaine Vidot drykkjarstöðinni. Þessi drykkjarstöð var á veginum og við reyndum að fá okkur te og súpu, en ég man að það var ekki til súpa þegar ég fór að biðja um hana. Það var mjög troðið á þessari drykkjarstöð. Eftir hana héldum við áfram eftir malbikuðum vegi.

4) AIRE DU NEZ DE BOEUF #1956 (Parking Aire du Nez de Boeuf)

Skv. Garmin var samanlagður tími 8:20:34 inn og 8:35:08 út sem gerir um 15 mín stopp. Þessi drykkjarstöð er í um 2.039 metra hæð. Það var farið að birta þegar við komum inná hana á föstudagsmorgni klukkan 06:23. Búin með 8 klst og 23 mín.

Munurinn á Garmin tímunum mínum og tímunum frá staðarhöldurum, er sá að ég kveikti á Garmin úrinu þegar ég fór yfir ráslínuna, en þau greinilega miða bara við klukkan 22:00 þegar hlaupið var ræst, en það var mikill troðningur eins og komið hefur fram í byrjun hlaups. Það má segja að við höfum verið alveg á plani á þessari drykkjarstöð (plan 08:27:04). Þegar við komum að stöðinni, var mjög kalt, hitastigið var í mínus, allar rúður í bílunum við drykkjarstöðina voru hélaðar og það var frost í jörðu. Það voru allir komnir í hlý föt og jakka nema Börkur sem var ennþá í stuttbuxum og stuttermabol 😊

Mig langaði ekki að stoppa lengi þarna út af kuldanum, en náttúran kallaði og ég varð að hlaupa aðeins upp í brekku, ekki spennandi að vera með niðurgang í svona hlaupi og hvað þá á þessum tímapunkti í skítakulda. Ég tók því Immodium eftir kall náttúrunnar, fékk mér mikið af heitu tei og smá súpu. Sá svolítið eftir að hafa ekki verið með betri bolla, þar sem það er mjög erfitt að drekka heita drykki úr þessum örþunnu bollum sem gefa eftir. Eins og framan greinir þá erum við búin að hlaupa í rúmar 8 klst og ég án þess að setjast niður eina mínútu og mig langaði ekki til að setjast niður þarna í þessum kulda. Búin að vinna mig upp um 72 sæti í viðbót frá síðustu stöð.

5) MARE À BOUE #1941

Samkvæmt Garmin var samanlagður tími 10:17:46 inn og 10:27:45 út, stoppaði í um 10 mín. Stöðin er í 1.608 m hæð, um 500 metra lækkun frá síðustu drykkjarstöð (tími staðarhaldara 10:19:45). Börkur átti mjög góðan kafla þarna niður og flaug niður brekkurnar. Ég sá til að byrja með alltaf í hann, en svo missti ég sjónar af honum. Það er mjög langur malbikaður kafli rétt áður en maður kemur inn á þessa stöð. Þar var mikið af heimafólki á þessum kafla að taka á móti og aðstoða sitt fólk.
Klukkan var um 8:20 þegar ég kom inn á þessa drykkjarstöð, hafði unnið mig upp um 15 sæti en ég var búin að vera með verki í vinstra fæti út af blöðrum sem voru að angra mig. Þegar ég kem inn á stöðina fer ég beint í læknatjaldið og fer úr skónum og bið um aðstoð við að sprengja blöðruna. Í fyrsta skipti sem ég sest niður eftir að hafa verið 10 klst og 20 mín á hlaupum. Endaði svo með því að sprengja blöðruna sjálf og notaði minn eigin plástur til að setja yfir sárið, en fékk gefins sótthreinsiklút í læknatjaldinu. Fór svo aftur í skóna og fór í matartjaldið. Þar var verið að bjóða uppá kjúkling og hrísgrjón sem ég hafði ekki lyst á.

Fór og leitaði að Berki en fann hann ekki. Ég hafði stoppað í læknatjaldinu í um 10 mín svo ég hélt að Börkur væri bara farinn. Ég reyndi að hringja í hann, en hann svaraði ekki. Það kom svo í ljós síðar að Börkur hafði verið rétt um 4 mín á undan mér á drykkjarstöðina og hafði fengið sér að borða og beið eftir mér, en sá mig ekki, svo einhvern veginn tókst okkur að fara á mis hvort við annað á 24 fermetrum. En hlauparar voru þarna út um allt á túninu að hvíla sig og næra.

Ég var alveg á plani m.v. tímann sem ég fór út. Ég fyllti á vatnsbrúsann og hélt áfram, en borðaði ekki neitt. Var á þessum tímapunkti komin með algjört ógeð á gelum en fékk mér Chia bar sem ég var með á mér. Fór svo á Facebook live og lét vita af mér og hélt svo áfram. Framundan var mikið klifur, bæði upp og niður og mjög erfiður kafli fyrir mig.

Börkur hringdi að lokum í mig en hann hafði komist að því að ég hefði farið á undan honum út. Hann var þá búin að bíða í um 40 mín á drykkjarstöðinni þegar hann áttaði sig á því að ég væri komin inná stöðina og farin út aftur. Þegar ég heyrði í honum var ég orðin mjög orkulaus og hélt að ég væri að „bonka“ út af orkuleysi, en komst svo síðar að því að þetta var þetta klássíska „lungnavesen“ á mér.
Ég sagði Berki að ég myndi ganga rólega áfram og hann myndi klárlega ná mér. Þegar hann náði mér var ég lögst niður, orðin mjög þreytt og ætlaði að sjá hvort ég myndi ná að hvíla mig eða sofna. Ég var örugglega bara búin að hvíla mig í 2-3 mínútur þegar Börkur kom, svo hvíldin varð ekki meiri.

Sólin var farin að skína og það var orðið frekar heitt og sólin skein, svo Börkur fékk sólarvörn hjá mér. Var á þessum tímapunkti ekki í mjög góðum málum og sagði honum að fara bara á undan mér. Hann gerði það, en eftir smá stund náði ég Berki aftur. Hann hafði þá fengið bakþanka, sagði að það væri erfið og krefjandi leið framundan og vildi ekki skilja mig eftir á þessum tímapunkti. Hann var því mjög þolinmóður að bíða, á meðan að mér fannst allir taka fram úr okkur á þessum tímapunkti, sem var mjög erfitt fyrir mig andlega. Eftir á að hyggja held ég að það hafi verið mistök hjá mér að stoppa ekki lengur á síðustu drykkjarstöð og næra mig af þessum hrísgrjónum og kjúkling þó mig hafi ekki langað í það, alla vega hefði ég átt að setjast aðeins niður og hvíla mig áður en ég hélt áfram. En það er alltaf auðveldara að vera vitur eftir á.

6) CILAOS (STADE) #2004 – FYRRI „DROP OFF“ POKINN

Samkvæmt Garmin úrinu mínu var samanlagður tími 15:53:52 inn og 17:20:33 út, samtals 1 klst og 26 mín stopp. Cilaos (Stade) er í um 1.213 metra hæð og við búin með 65,4 km. Þegar við komum þangað var klukkan orðin 13:53 á föstudegi og við búin að bæði hækka okkur og lækka okkur. Á þessum tímapunkti þegar við komum inn á drykkjarstöðina vorum við um 30 mínútur á eftir áætlun. Þá var ég búin að tapa 63 sætum frá síðustu drykkjarstöð, sem sýnir hvað síðasti kafli var erfiður fyrir mig.

Á þessari stöð var fyrri „drop pokinn“ okkar og við Börkur ákváðum að við yrðum að leggja okkur. Við sóttum pokana og lögðumst fyrir. Ég stillti vekjaraklukkuna á gsm símanum mínum á 15 mínútur, en gat ekki sofnað, kannski í mesta lagi um 1 mín. Börkur steinsofnaði og eftir 15 mín, framlengdi ég 15 mínútur í viðbót fyrir hann og fór sjálf í matartjaldið og sótti mér súpu.

Þegar Börkur vaknaði fór hann líka í matartjaldið og fékk sér jógúrt. Við skiptum um boli og bættum gelum og orkubörum í hlaupavestið. Ég tók líka með í hlaupavestið nýja rafhlöðu í höfuðljósið mitt, en ég hafði bara klárað eina rafhlöðu fyrstu nóttina, svo ég var með tvær fullhlaðnar á mér núna eftir þessa drykkjarstöð. Við stoppuðum mjög lengi hérna, eða í um 1 klst og 26 mín. Fylltum svo á drykkjarbrúsana á leiðinni út af stöðinni og þá fór ég enn og aftur á FB live 😊 Á leiðinni út af stöðinni tókum við spjallið við tvo unga drengi, sem sögðu okkur að þeir höfðu stoppað í um 3 klst í Cilaos.

7) SENTIER TAÏBIT (DÉBUT) #2020

Skv. Garmin var samanlagður tími 19:31:41 inn og 19:41:23 út um 10 mín stopp. Sentier Taïbit (début) er í um 1.257 metra hæð. Við vorum komin þangað klukkan 17:34. Þarna voru um 72 km búnir og 19 klst og 33 mín og ég í 2.020 sæti. Áætlaður tími þarna var 18 klst og 39 mín, svo ég var næstum orðin 1 klst á eftir áætlun og um 6,6 km frá síðustu stöð. Hafði misst 16 manns í viðbót fram úr mér og þegar ég kom á drykkjarstöðina og hitti Börk var ég víst orðin mjög pirruð á öllum þeim sem höfðu farið fram úr mér (að hans sögn) en mér fannst það miklu fleiri en 16 manns 😊 😊 . Þessi drykkjarstöð var á veginum að Cilaos og framundan var mjög erfitt klifur upp í 2.100 m hæð. Stoppaði mjög stutt á drykkjarstöðinni eða í um 10 mínútur.

Ferðin upp var mjög töff og mér fannst hún endalaus. Það var komið myrkur. Mér fannst ég búin að heyra í fólki frá drykkjarstöðinni, löngu áður en ég kom þangað, þetta var svona endalaus leið upp og aftur niður. Við Börkur vorum búin að ákveða að hvíla okkur í Marla, sem var næsta drykkjarstöð, svo ég var búin að stilla hausinn minn á það. Börkur var kominn á undan mér í Marla, þar sem ég fór auðvitað svo hægt upp í þessu klifri.

Á þessum tímapunkti var ég búin að uppgötva að þetta var ekki hefðbundið „BONK“ út af orkuleysi eins og ég hélt, heldur þessi áreynslu-asmi sem lýsir sér þannig að þegar ég er í miklu klifri og komin í ákveðna hæð, þá hrinur púlsinn niður í 80-85 og orkuleysið verður algjört og ég rétt kemst áfram fetið, eitt skref í einu.

Í Grand Raid Reunion má ekki nota hlaupastafi, svo ég gat ekki „hangið“ á stöfunum eins og ég gerði í UTMB þegar ég lenti í þessu lungnaveseni þar. Þarna sá ég og upplifði að þetta var vandamál. Sá þegar púlsinn hrundi niður í miklu álagi sem er óeðlilegt. Þetta gat ég staðfest með splunkunýtt Garmin Fenix 6 úr á mér sem mældi réttan púls og ég sá og fann að þetta væri ekki eðlilegt. Þegar ég hafði lenti í þessu vandræðum áður, eins og í UTMB, UT4M, Bhutan og HK100 þá hélt ég alltaf að úrið væri bilað þegar púlsinn fór svona niður. Núna vissi ég að þetta væru réttar mælingar á púlsinum, þ.e. púlsinn fór niður og orkan með og ég bara gat bara hreyft mig mjög hægt.

Eftir UT4M í fyrra fól ég í lungnapróf, og var greind með áreynslu asma. Þá fékk ég Symbicort asmalyf sem hjálpaði aðeins, en bara alls ekki nóg, og svo má bara taka það 8 sinnum á sólarhring. Ég gleymdi að taka Ventolin með mér, sem maður á að taka á móti, þar sem það er skammvirkandi á méðan að Symbicort er víst langverkandi. En ég tók ákvörðun á þessum tímapunkti að fara ekki í UTMB á næsta ári, fyrr en ég mun láta rannsaka mig betur og vinna í þessum veikleika mínum, svo ég lendi ekki í þessu aftur.

8) MARLA #1942.

Ég komst að lokum í drykkjarstöðina í Marla skv. Garmin Connect eftir 22:21:45 inn og 23:14:06 út, samtals um 53 mín stopp. Marla er í um 1.627 metra hæð og 77,9 km búnir. Þá var ennþá föstudagskvöld og klukkan orðin 20:24 og heildartími kominn í 22 klst og 23 mín (skv. staðarhöldurum). Eins skrítið og það hljómar m.v. mína líðan og ástandið þá hafði ég tekið fram úr 78 einstaklingum frá síðustu drykkjarstöð, en aðalástæðan að mínum mati er sú að ég var ekki að stoppa lengi á drykkjarstöðvunum, en margir hlauparar voru að því og að leggja sig bara út um allt.

Á þessum tímapunkti hélt ég að ég væri á tímaáætlun, en ég hafði þá ruglað saman heildarklukkustundum og tíma dags. Áætlunin gerði ráð fyrir að ég væri þarna klukkan 19:21, samanlagður tími þá 21:21, en klukkan var orðin 20:24 og samanlagður tími komin í 22 klst og 23 mín. Þarna var ég bara heppin að halda að ég væri innan tíma, svo við ákváðum að leggja okkur smá.

Þessi stöð eins og flestar aðrar voru bara tjaldbúðir, en þarna var svefntjald sem Börkur hafði reynt að fá pláss í, en ekki fengið. Við ákváðum samt að reyna aftur, því ég var ekki búin að sofa nema í um 1 mín og við búin að vera á ferðinni í rúmar 22 klst á þessum tímapunkti.

Klukkan var sem sagt 20:24 á föstudagskvöldi og það var mjög kalt. Ég hafði einungis sest einu sinni niður til að sprengja blöðruna á fætinum á mér og svo lögðumst við niður í Cilaos þegar við reyndum að leggja okkur. Til að gera langa sögu stutta, fengum við inni í svefntjaldinu, sem var mjög lítið kannski 30 fm og fólk lá þar bara á dýnum út um allt. Við fengum saman eina mjóa dýnu, en sitt hvort teppið. Náði þarna að sofna í fyrsta skipti. Ég stillti vekjaraklukkuna á 30 mín, en eftir 20 mín þá vaknaði ég við að ég var orðin blaut á lærunum. Skildi ekki hvaðan sú bleyta kom. En það hafði kona lagst við hliðina á mér með hlaupabakpokann sinn og og svo lak úr vatnsbrúsanum hennar. Það var því ekki hægt að liggja þarna lengur, svo við Börkur hentumst á fætur og út.

Það þarf heldur betur að taka á honum stóra sínum við þessar aðstæður, í myrkri og kulda að fara út úr tjaldinu og halda áfram. Það var niðamyrkur, það var kalt, og við vorum þreytt. En um leið og við lögðum af stað þá hlýnaði okkur og með jákvæðum hugsunum þá hvarf þreytan eins og dögg fyrir sólu 😊

9) PLAINER DES MERLES #1919

Eftir að hafa lagt sig í Marla gekk hlaupið hjá okkur Berki mjög vel og við sópuðum upp hlaupara. Komum í Plainer des Merles rétt fyrir miðnætti á föstudagskvöldið og þá búin að vera næstum 26 klst á ferðinni. Var komin í 1.919 sæti eða upp um 23 sæti.

Við héldum áfram að hlaupa taka fram úr hlaupurum og áttum mjög góðan kafla fram að Sentier Scout (unnum okkur upp um 96 sæti).

10) SENTIER SCOUT #1846

Samkvæmt Garmin var samanlagður tími 26:38:21, gleymdi að stimpla mig út, svo ég veit ekki hvað stoppið var langt. En við komum í Sentier Scout, þ.e. þessa skáta drykkjarstöð klukkan 00:44, þ.e. komin aðfararnótt laugardags, nótt tvö. Við vorum í 1.651 metra hæð. Þá voru 88 km búnir. Man að ég farin að hlakka til þegar við værum búin með helminginn og það var næstum því á þessum tíma.

Búin að hlaupa í tæpar 27 klst (26:43:28 skv. staðarhöldurum) og um 2 klst á eftir áætluðum tíma. Við stoppuðum ekki lengi þarna, fylltum bara á vatnsbrúsa sem þurfti og héldum áfram.
Vorum samt búin að vinna okkur upp um 96 sæti, enda hafði gengið mjög vel eftir Marla, þar sem við náðum 20 mín svefni og margir að sofa og því stoppa mun lengur en við.

Á þessum kafla frá Sentier Scout til Ilet Á Bourse voru mjög brattar hlíðar og þröngur stígur. Siggi var búin að var mig við þessum kafla, þar sem það var hnífbratt niður hlíðina við stíginn og menn hafi dáið í þessu hlaupi, held hann hafi sagt að tveir menn hafi látist í fyrra. Og svo eru hlauparar sofandi út um allt við þessa hnífbröttu hlíðar.

Við Börkur vorum að hlaupa við eina svona hlíð þegar ég ákveð að vara hann við, en hann var á hraða kaflanum búinn að vera fyrir aftan mig. Ég kallaði svo á hann og sagði Börkur: Við verðum að passa okkur hérna það er hnífbratt hérna niður. Hann svaraði mér ekki. Fyrst hélt ég að hann hefði bara ekki heyrt í mér, því við vorum bæði með tónlist Ipad Shuffle í eyrunum. Svo sný ég mér við og sé hann ekki lengur og þá dauðbrá mér, ætli hann hafi dottið hugsaði ég og ég hafi ekki heyrt það út af tónlistinni. En ég hélt samt áfram upp fjallið og hugsaði, hann hefur kannski farið fram úr mér,ég hlýt að hitta hann þarna uppi. Svo þegar ég kom upp var enginn Börkur svo ég hljóp niður aftur. Enginn Börkur svo ég fór aðeins upp en svo aftur niður. Var farin að ókyrrast verulega. Reyndi að hringja í hann, en hann svaraði ekki svo ég reyndi að hringja í Sigga og hann svaraði ekki heldur. Mér leist ekki orðið á blikuna og var orðin mjög stressuð. Fann svo staðinn, þar sem ég hélt að Börkur hefði dottið niður og fór og stoppaði aðra hlaupara til að hjálpa mér að leita.

Fyrstu hlaupararnir sem ég stoppaði töluðu enga ensku svo ég beið þangað til það komu einhverjir sem skildu mig. Ég bað þá að hjálpa mér að leita að vini mínum sem ég hélt að hefði dottið niður brekkuna. Við notuðum ljósin okkar til að lýsa niður hlíðina. Einn sagðist vera viss um að hann sæi ljós og mann þarna niðri og hinir fóru að leita líka. Ég sá ekkert en var farin að sjá þyrluna fyrir mér, þurfa að koma og sækja Börk sem væri kannski slasaður þarna niðri.

Á meðan við leituðum og biðum, fóru fullt af hlaupurum fram úr okkur, allir þeir sem við höfðum verið að hlaupa fram úr, en ég hafði engar áhyggjur af því, hafði bara áhyggjur af Berki sem læi þarna kannski slasaður.

Skyndilega kemur Börkur niður stíginn og spurði hvað gengur á: Ég sagði honum að við værum að leita að honum og honum brá smá því hann hélt að eitthvað hefði komið fyrir mig og það væri verið að leita að mér. Hann hafði sem sagt þá farið fram úr mér og ég ekki séð það og hélt svo áfram uppá fjallið, þ.e. ég hafði ekki farið nógu ofarlega. Svo þegar ég skilaði mér ekki og allir sem við höfðum verið að taka fram úr voru komnir á undan mér, fór hann að hafa áhyggjur að ég hefði hrapað svo hann snéri við.

Við vorum því bæði mjög ánægð að sjá hvort annað og komast að því að við vorum bæði heil á húfi.

11) ILET Á BOURSE #1940 SÆTI

Ilet à Bourse er í 889 metra hæð og við búin með 95,4 km. Ég var komin þangað klukkan 04:22 á laugardagsmorgninum. Samanlagður tími var kominn í 30 klst 21 mín og 25 sek. Við höfðum misst 94 hlaupara fram úr okkur – út af þessu veseni, þegar ég hélt að Börkur hefði hrapað.

Við náðum mjög góðum hlaupakafla niður brekkuna í myrkrinu. Á leiðinni niður sá ég fullt af sprautum (með nálum í) og skildi ekki af hverju frönsk yfirvöld á eyjunni, hreinsuðu ekki upp allar þessar sprautur eftir dópistana sem skildu þetta eftir út um allt.

En við náðum mjög góðum kafla niður brekkuna og fórum svo yfir brú. Á leiðinni niður brekkuna, voru hlauparar út um allt að leggja sig, láu þar með álpoka yfir sig út um allt. Þegar við vorum komin yfir brúnna þá veltum við fyrir okkur hvort við ættum að halda áfram að næstu drykkjarstöð eða leggjast bara þarna niður og leggja okkur, enda orðin mjög þreytt.

Klukkan var langt gengin í 5 um morguninn svo við ákváðum að leggja okkur. Ég spurði Börk hvort hann ætlaði virkilega að leggjast á allar sprauturnar? Börkur hristi hausinn og svaraði: „HVAÐA SPRAUTUR? Þetta eru ekki sprautur heldur strá.“ Ég fór svo og skoðaði þetta betur og þá voru þetta strá sem litu alveg út eins og sprautur og ég var búin að passa mig mikið að stíga ekki á þau á leiðinni niður 😊 😊

Við Börkur ákváðum að leggja okkur fyrst í 20 mín (stilltum gsm) og svo bættum við 10 mín við.

12) GRAND PLACE #2006 sæti

Þessi drykkjarstöð var eins og svo margar aðrar, tjald og við vorum þarna um miðja nótt, eða á laugardagsmorgni klukkan 05:42. Samanlagður tími var þá komin í 31 klst 41 mín og ég fór út af þessari drykkjarstöð eftir 31 klst og 59 mín svo ég hef stoppað þarna í 18 mín. Fór þarna á FB live og var að segja frá því að við Börkur hefðum lagt okkur í sprautunum og sagði líka frá því þegar við Börkur týndum hvort öðru og ég hélt hann hefði hrapað.

Vorum búin með 98,5 km og var í 2006 sæti höfðum tapað um 57 sætum við það að leggja okkur. En það var samt alveg nauðsynlegt til að geta haldið áfram.

Stöðin er í 673 metra hæð. En eins og framan greinir, þá fór ég á FB á þessari drykkjarstöð og eins og vanalega, var Börkur ekkert sérstaklega spenntur yfir því. Þannig að þegar ég var svo tilbúin að leggja af stað, þá var Börkur týndur, bara farinn. Ég fór og leitaði að honum og kallaði og kallaði og reyndi að hringja í hann, án árangurs. Svo ég bara lagði af stað. Man að Rúna Rut vinkona svaraði mér og skrifaði að ég yrði að hafa bara Börk í bandi 😊 😊

Það var mjög erfiður kafli frá Grand Place upp í Roche Plate, hér voru tröppurnar ekki tröppur, heldur þurftirðu að æfa þig í kassa-hoppi, eða kassa-tröppum til að komast upp fjöllin. Mér leið ekki mjög vel. Það var komin dagur og það orðið frekar heitt. Ég hélt þessi brekka ætlaði aldrei að hætta. Svo var mikil tónlist í einu húsinu svo ég var fullviss um að þar væri drykkjarstöðin, sem var svo ekki reyndin, heldur var það bara mikið stuð á því heimili.

13) ECOLE DE ROCHE PLATE #1.990 sæti

Ég kom inn á Ecole de Roche Plate skv. Garmin eftir 35:41:49 inn og 37:09:44. Svo ég stoppaði þar í 1 klst og 28 mín. Ætlaði að vera samkvæmt planinu mínu þarna 33:12:21, svo ég var ennþá þó nokkuð á eftir plani, en það skipti engu máli. Því markmiðið var alltaf númer eitt að klára þetta hlaup og ná innan tímamarka og helst að hafa gaman allan tímann 😊 Þrátt fyrir mjög erfiðan kafla, þá náði ég að vinna mig upp um 16 sæti, skil það ekki alveg, en það hljóta einhverjir að hafa bara lagt sig 😊

Ég var mjög glöð þegar ég hitti Börk, því ég hélt ég ætlaði aldrei að koma að þessari drykkjarstöð. Hann var inni í sjúkratjaldinu að láta taka úr sér flís. Ég notaði tækifærið og fékk sjúkraliðana til að sprengja fleiri blöðrur sem voru nú komnar á báðar fætur sem og bera eitthvað á núningssár sem ég fann líka fyrir. Börkur hafði hvílt sig smá á pappaspjaldi, og eftir aðgerðina á blöðrunum, lagðist ég á pappaspjaldið með honum og náði að leggja mig í ca 20 mín.

Þessi stöð er í skóla og við vorum þar um klukkan 09:43 á mjög heitum tíma og stoppuðum mjög lengi eða í um 1 klst og 28 mín, enda ánægð að liggja þarna í skugga á mjög svo heitum tíma úti.

Það var svo mjög heitt að hlaupa eftir þessa drykkjarstöð, en ofboðslega falleg leið.

13) MAIDO TÉTE DURE #2024 sæti

Morguninn var heitur og erfiður, en útsýnið var stórkostlegt á leiðinni. Kom inná Maido Téte dure skv. Garmin eftir 40:27:56 inn og 40:48:35 út, bara um 20 mín stopp. Maïdo Tête dure er í 1.559 metra hæð og við búin með 113,5 km. Við vorum komin þangað klukkan 14:31 á laugardeginum.

Þá vorum við búin að vera á ferðinni í rúmar 40 klst. Vorum búin að missa 34 hlaupara fram úr okkur, eftir langt stopp í Roche Plate. Börkur var aðeins á undan mér í þessa drykkjarstöð sem var eins og margar aðrar bara tjöld. En ég fór á kamarinn og fékk líka sódavatn á 1. L. flösku. Immodiumið var hætt að virka og kominn tími á aðra töflu. Á þessum tímapunkti var sódavatn það besta sem ég fékk og miklu betra að drekka það af stút á flösku, heldur en í þessum þunnu glösum. Ég settist smá stund niður og fékk mér að borða og drekka, en svo fórum við Börkur saman út.

Það var þó nokkur hrollur í mér, enda maginn ekki sérstakur. Var með smá niðurgang, svo ég tók aðra Immodium. Við stoppuðum eins og framan greinir ekki mjög lengi, eða í um 20 mín og Börkur hljóp mun hraðar en ég niður. Ég elti hann reyndar til að byrja með, en þurfti svo að stoppa til að setja aftur hnéhlífarnar á míg sem ég hafði dregið niður á kálfa á drykkjarstöðinni. Þá missti ég hann og hópinn sem hann var að hlaupa með fram úr mér og fór því sjálf mun hægar þegar ég hljóp ein niður.

Ég hljóp með sódavatnsflöskuna í hendinni, stoppaði einu sinni til að þamba af henni, en sódavatnið var mjög gott. Hlaupið niður gekk samt mjög vel og ég vann mig upp um 147 sæti.

14) ILET SAVANNAH 159 km 44:13:13 #1877 sæti – DROP POKI #2

Savannah er í 159 metra hæð. Ég var komin þangað klukkan 18:14:44 og þurfti að leita að Berki. Samkvæmt Garmin var tíminn minn inn 44:10:39 og út 45:36:30, svo ég stoppaði í 1 klst og 25 mín.

Þetta er mjög stór stöð, þarna var „drop-poki“ númer 2. Ég var ekki alveg með það á hreinu hvað ég ætti að gera á þessum tímapunkti, því það voru nokkrir möguleikar. Átti ég að fara aftur í læknatjaldið og láta kíkja á blöðrurnar, það sem þær voru ekki að skána. Átti ég að fara í kalda sturtu og skipta um föt? Átti ég að finna svefntjald og leggja mig? Eða átti ég að fá mér bara að borða og halda áfram?

Ég hringdi í Sigga og spurði hann hvað ég ætti að gera, hann mælti með að ég myndi skipta um skó og þau föt sem ég vildi skipta um, sleppa sturtunni og drífa mig af stað og leggja mig frekar á leiðinni þar sem þyrfti.

Ég heyrði líka í Óla og Guðmundi Smára, sem sagði mér að Börkur hefði verið um 40 eða 50 mín á undan mér á þessari stöð. Ég hélt því að hann væri bara farin, en svo reyndi ég að hringja aftur í hann. Náði loksins í hann, en hann var þá að fara að leggja af stað aftur. Ég sagði honum að ég væri í matartjaldinu. Hann kom þangað og ég gat lánað honum rafhlöður, í ljósið hans, þar sem hans voru ekki að virka. Hann hafði verið að hlaða símann sem var ástæðan fyrir því að hann svaraði ekki. Börkur var alveg tilbúin, en ég skipti um fötin og skóna og setti á mig plástur á fæturna. Ég borðaði þarna kjúkling, hrísgrjón og svo Beef Jurky sem ég var með. Svo var bara að koma sér af stað.

Fór svo á Facebook live á leiðinni út af stöðinni.

Framundan voru tvær eða þrjár ár sem þurfti að komast yfir. Það sem kom mér á óvart var hversu margir voru að fara úr skónum og sokkum og vaða, en við Börkur tipluðum bara á steinunum og létum vaða, og ég blotnaði ekki sem betur fer, hefði verið leiðinlegt eftir að vera komin í þurra skó og sokka.

15) INTERSECTION CHEMIN RATUNAUD #1.888 sæti

Til að komast að Chemin Ratinaud sem er í 471 m hæð, þá þurftum við fyrst að fara yfir þessar ár sem ég nefndi og svo upp langa brekku og fara í gegnum svona smá „jungle“ frumskó áður en við komum að drykktarstöðinni Chemin Ratunaud. Mér fannst allir fara fram úr mér á þessum kafla og var orðin mjög svekkt á þessu lungnaveseni, en ég var samt bara að tapa 11 sætum. Börkur var á drykkjarstöðinni þegar ég kom þangað, en ég stoppaði mjög stutt þar. Klukkan orðin 21:58 á laugardagskvöldi.

16) LA POSSESSION ŽCOLE #1.785 SÆTI

Við komum í bæinn La Possession sem er eiginlega bara við sjóinn, 24 metra hæð rétt eftir miðnætti, þ.e. aðfararnótt sunnudags klukkan 00:20. Þá búin að vera á fótum í 50 klukkustundir og 20 mín og búin með 143,7 km. Átti góðan kafla í áttina á La Possession þar sem ég vann mig upp um 103 sæti.

Þurftum að fara í gegnum ennþá meiri frumskó (sem ég kallaði Víetnamskóginn) og ég var á því að þetta var leið sem ég var búin að fara áður. Talaði endalaust við Börk á leiðinni þarna niður eftir, og sagði honum að ég væri búin að fara þetta allt áður. Þetta var mjög krefjandi og erfið leið áður en við komumst niður í bæ og gengum svo inn á nýja stöð sem að var mjög stór. Ég var orðin mjög syfjuð og fékk að leggja á bedda þarna og sofnaði í 10 mínútur. Þegar ég vaknaði aftur, var mér smá kalt, en við hittum franskann mann sem tók mynd af okkur. Hann var að spjalla við Börk á meðan ég lagði mig og hann hafði farið í CCC og TDS nokkrum sinnum. Börkur fór í sjoppu og keypti sér kók og vatn handa mér. En þegar ég vaknaði þá langaði mig svo mikið í Fanta að við fórum og skiptum vatninu fyrir Fanta og þetta var besta Fanta sem ég hef nokkrum sinnum drukkið. Sparaði flöskuna og tók með mér restina, þ.e. setti í vestið mitt. Komum við, við veitingaborðið áður en við yfirgáfum stöðina. Börkur fékk sér brauð með sardínum og kæfu, eitthvað sem ég gat ekki smakkað, en ég fékk mér einn ostbita og appelsínusneið. Berki var svo síðar óglatt af þessu áti og fékk hjá mér BASE salt sem bjargaði honum alveg, þannig að hann þurfti ekki að kasta upp.

Leiðin út úr bænum La Possession var einhvers staðar útí sveit áður en við komum aftur niður í bæ og hlupum fram hjá einu búðinni sem við hlupum fram hjá á leiðinni. Að sjálfsögðu kíktum við inní hana, en við keyptum okkur ekki neitt. Hefði kannski átt að kíkja eftir RedBull, en ég var alveg góð, þar sem ég var með eina RedBull dós á mér, sem ég var með í Drop poka #2.

17) LA GRANDE CHALOUPE #1.632 SÆTI (líka við bæinn eftir að hafa hlaupið í gegnum bæinn)

Í Grande Chaloupe vorum við búin með 151 km. Samkvæmt Garmin var samanlagður tími orðinn 52 klukkustundir 55 mín og ég fór út af stöðinni eftir 53 klst 5 mín, þannig að ég stoppaði þarna inni í um 20 mín. Upphaflega áætlunin gerði ráð fyrir að vera þarna eftir 50 klst og 17 mín, svo ég var um 3 klst á eftir þeirri áætlun. Samkvæmt staðarhöldurum var flögutími þarna 53 klst og 3 mín og ég var í 1.632 sæti og hafði því unnið mig upp um 153 sæti frá síðustu drykkjarstöð.

Við Börkur áttum frábæran kafla frá bænum La Possesion. Fyrst fórum við yfir mjög erfiðan „cobblestone“ leið, sem lá fyrst upp langa brekku. Börkur gaf í og ég bara tók á honum stóra mínum og gaf í á eftir honum. Tók fram úr hverjum hlauparanum á fætur öðru og hvar mjög ánægð með það. Fyrst var þetta upp brekku, svo mjög langur kafli á þessum steinavegi, beint áfram áður en það kom langur niðurkafli á þessum cobblestones vegi. Þarna var aðalmálið að reyna að finna rétta staðinn á veginum til að hlaupa á, stundum var miðjan best, en stundum var kanturinn betri. Þannig að útsjónarsemi og pælingar skiptu þarna miklu máli. Ég þrumaði niður brekkuna. Hitti Börk þar sem ætlaði að leggja sig, en öll svefnpláss voru upptekin.

Ég bannaði Berki að hangsa eitthvað á þessari lestarstöð, sagðist ekki ætla að missa allt fólkið fram úr mér aftur, sem ég hafði tekið fram úr. Börkur var að tala við Sigga og gefa honum statusinn á okkur og áætlaðan komutíma, en þarna var Siggi komin í mark. ÉG var eins og framan greinir búin að vinna mig upp um 153 sæti, og ætlaði ekki að missa þau aftur, svo ég fór af stað á undan Berki og svo hann kom hann stuttu síðar.

18) LE COLORADO #1.558 sæti (síðasta drykkjarstöðin fyrir markið)

Ferðin upp í Le Colorado gekk líka vel, þessi 10 mín svefn í La Possession gaf mér þvílíka orku. Samkvæmt Garmin var samanlagður tími komin í 54:57:01 inn og 55:38:23 út, stoppaði því innan við 30 sek. Le Colorado er í um 664 m hæð og það eru um 10 km frá síðustu stöð (161 km búinn). Áætlaður tími hjá mér var 53:27:59, svo ég var um 2 klst fá áætlun. Klukkan því um 05:41 á sunnudagsmorgni og tíminn skv. staðarhöldurum 55:40:01. Ég var löngu hætt að hugsa um þessa upphaflegu áætlun, svo hún skipti ekki máli, en ég var glöð að vera búin að ná að vinna mig upp um 74 sæti, sem ég auðvitað vissi ekkert af á þessum tímapunkti, vissi bara að mér gekk vel og mér leið vel.

Leiðin upp í Le Colorado var fyrst upp langa brekku, en svo minnkaði hallinn og hér gengum við mjög rösklega, gegnum bæi og svo á endanum upp í fjall. Man ég talaði við Kristjönu, Siggu og Ásu í símanum á leiðina þarna upp og Sjana var einmitt að segja mér hversu fljót ég væri að hressast af svona 10 mín kríu. Ég sagði stelpunum að ég væri í góðum gír, það væri lítið eftir og ég hlakkaði til að drekka RedBull dósina mína.

Sólin var að koma upp þegar við nálguðumst toppinn. Börkur var á drykkjarstöðinni þegar ég kom í Le Colorado. Hann var á einhverju spjalli við sem einhvern, en skilaboðin mín til hans voru mjög skýr, ekkert hangs, ekkert stopp, drífa sig áfram. Ég ætlaði ekki að missa alla fram úr mér sem ég var búin að vera að taka fram úr síðustu klukkustundirnar.

Á þessari drykkjarstöð áttum við að skipta um bol, þ.e. fara í hinn keppnisbolinn sem við fengum (var með hlírabolinn sem sagt á mér allan tímann fyrir þetta). Skilaboðin mín til Barkar voru: „Við höfum engan tíma í að skipta um bol, gerum það bara í markinu.“ Við drifum okkur því bara af stað.

19) ST DENIS LA REDOUTE #1.496 sæti

Skv. Garmin samanlagður tími 56:34:14 og hitastigið um 27 gráður. Markið í Grand Raid Reunion hlaupinu er í bænum St. Denis la Redoute sem er í 58 metra hæð. Það er mjög langt og krefjandi niðurhlaup frá Le Colorado (síðustu drykkjarstöð) að markinu.
Þegar það voru um 3 km í markið, komu mæðgur (að ég held) og tóku fram úr mér. Það ýtti við keppnisskapinu mínu og ég var ekki alveg á því að láta þær taka fram úr mér. Ég gaf því verulega í, kallaði á Börk og sagði honum að ég ætlaði ekki að láta þær né aðra hlaupara taka fram úr mér.
Þurfti reglulega að kalla á aðra hlaupara og biðja þá að hleypa mér fram hjá, því stígurinn var mjög mjór, og krefjandi.

Man að ég hugsaði að þetta væri ekki skynsamlegt á þessum tímapunkti að gefa í, eftir að hafa verið 55 klukkustundir á hlaupum, og sofið mjög lítið. Mundi eftir byltunni góðu í 4 ferðinni í Esjunni fyrir skemmstu, þar sem ég brákaði rifbein. En skynsemin tapaði fyrir keppnisskapinu svo við Börkur tókum fram úr fjölmörgum hlaupurum á þessum lokakafla niður brekkuna.

Þegar við komum inní bæinn, þurftum við að hlaupa aðeins á malbiki og svo inn á íþróttavöll, og taka þar vinstri beygju áður en við komum í mark. Börkur gaf ennþá meira í á slétta kaflanum og ég á eftir honum og kom því einni mínútu á eftir honum í mark.

Á þessum stutta kafla, þ.e. frá Le Colorado vann ég mig upp um 62 sæti. Siggi og strákarnir (Pétur sonur hans og Fjóni sem voru í ferðinni með okkur) voru því ekki komnir þegar við komum í mark. Þeir voru með íslenska fánann minn, svo ég náði ekki að hlaupa með íslenska fánann í markið.

Var mjög glöð þegar ég kom í mark. Við Börkur tókum nokkrar myndir, sóttum Finisher bolina okkar og fórum svo beint á tjald-barinn þar sem Börkur fékk sér bjór og við biðum eftir Sigga og strákunum.

Það var stórkostlegt að koma í mark í morgunskininu á þessum fallega morgni eða klukkan 06:37 á sunnudagsmorgni. Samanlagður tími var 56 klukkustundir 36 mínútur og 14 sekúndur skv. staðarhöldurum. Ég var í 22 sæti í aldursflokki og 115 konan overall og 1.496 sæti overall.

október 26, 2019 0 comment