Við hittumst í anddyrinu á The Grand Burstin hotel klukkan 05:45. En við áttum að hitta feðgana Peter Reed og Peter Reed Jr sem eru skipstjórar og eigendur Rowena (báturinn okkar) klukkan 06:15 við höfnina. Hótelið er staðsett eiginlega á höfninni, svo við löbbuðum bara með farangurinn okkar og matinn yfir að bryggjunni þar sem Rowena var komin á flot.
FARANGUR
Í Speedo töskunni minni var ég með hvíta Eimskips baðsloppinn, sem við vorum búnar að nota mjög mikið, algjör snilld að fá þennan slopp að gjöf frá þeim. Ég var með Houdini goretex jakkann og buxurnar, flíspeysu, ullarundirföt (peysu og buxur), primaloft og Cloud úlpur, húfu og vettlinga. Allt mjög góðar vörur. Ég var með ullar-lopa-kjólinn minn, aðra húfu og mjög hlýja vettlinga. Var svo með fjóra Speedo sundboli, tvö Speedo sundgleraugu með lituðu gleri og ólituðu. Með þrjár Speedo sundhettur, Speedo eyrnaskrúurnar (sem ég elska) og svo með hleðslupung fyrir símann. Var með eitt handklæði og svo handklæðaslá með hettu, sem mamma gaf mér fyrir ferðina. Var líka með Speedo inniskóna, þrjú GU Roctane gel og með heitt sítrónute í Eimskips stál-hitabrúsanum. Já Speedo taskan er mjög stór og þetta komst allt í hana 🙂
SKIPULAG SUNDSINS
Það eru mjög strangar reglur í kringum Ermasundið, hvort sem sundmenn eru að synda einir, svokallað „sólo“sund eða boðsund. Í boðsundinu eru reglurnar þannig að hver sundmaður syndir í 1 klst í einu. Sundmaðurinn má aldrei koma við bátinn eftir að hann er byrjaður og skiptingarnar eru þannig að sundmaðurinn sem er að taka við, þarf að taka fram úr sundmanninum vinstra megin og þeir mega ekki snertast. Sundmaðurinn sem er að klára má því ekki fara í bátinn fyrr en sá sem er að taka við er kominn fram úr honum. Hver sundmaður syndir í 1 klst og röðin er föst og óbreytanleg, þannig að hún helst allan tímann. Sundmenn synda bara í sundbol (má ekki vera með ermum eða skálmum) og með eina hefðbundna sundhettu og sundgleraugu. Annar búnaður er ekki leyfður, eins og sokkar eða hanskar eða ullarhúfa. Við bárum ekkert Lanolin eða krem á okkur. Sundið hefst þegar fyrsti sundmaður byrjar í landi Englandsmegin og endar þegar sundmaður endar í landi Frakklandsmegin. Bein loftlína er 34 km.
SUNDIÐ
Morguninn í Dover var yndislegur. Það var heiðskýrt og ofboðslega fallegt að sjá sólina koma upp. Við fengum sólstóla til að setjast í á þilfarinu á Rowena bátnum okkar. Við vorum búnar að ákveða röðina á okkur í sjóinn. Silla, sem er hraðasti sundmaðurinn átti að byrja, svo kom Sigrún, síðan ég og þar sem Birna, Þórey og Brynhildur eru álíka hraðar, ákváðu þær að fara í þeirri röð. Fyrsti sundmaðurinn þarf að synda í land, þar sem við sigldum svolítið frá Folkestone en sundið byrjaði á ströndinni vestan megin við Samphire Hoe country park, en þetta er miðja vegu á milli Dover og Folkestone. Silla þurfti sem sagt að hoppa í sjóinn úr bátnum, það var ekki búið að setja út stigann og synda í land. Svo gaf hún merki þegar hún var tilbúin og synt þá af stað frá Englandi, þá var klukkan 06:52. Ég kveikti á Strava á símanum mínum til að tracka alla leiðina. Ég vorkenndi Sillu að byrja, því tíminn sem það tók hana að synda í land, var ekki tekin með þannig að hún synti rúma 1 klst í fyrsta skipti. En sundið gekk vel hjá henni, hún er með svo fallegan sundstíl og svo góður sundmaður. Sjórinn var líka spegilsléttur og hún synti um 3 km, sem var alveg frábært. Næst fór Sigrún út, og skiptingin gekk mjög vel. Þegar búið er að skipta þá þarf báturinn auðvitað að stoppa til að taka upp sundmanninn. Við vorum búin að fá þær upplýsingar að við mættum synda áfram ef það væri bjart úti, en ef við værum í myrkri, þá yrðum við að bíða við hliðina á bátnum á meðan sundmaðurinn kæmi um borð. Sigrún var í fantastuði og æddi því bara á stað en eini vandinn var að hún tók mjög ranga stefnu og synti beint í áttina að hvítu klettunum í Dover og á leið til FInnlands 🙂 Við urðum því að kalla og kalla á hana, öskruðum mjög hátt til að fá hana til að snúa við og fara í rétta átt. Ég var næst út og eina sem ég kveið fyrir var kuldinn, það var komin reyndar meiri alda, en sólin skein og ég var bara í góðum gír. Ég spurði Sillu hvort henni hefði orðið kalt og hún sagðist aðeins hafa fundið fyrir því seinni 30 mínúturnar. Við fengum merki frá Grétu þegar 30 mín voru eftir, og svo aftur, þegar 10 mín voru eftir og 2 mín. Spjald sem var veifað til okkar.
FYRSTI SUNDSPRETTUR
Ég tók GU Roctane gel um 15 mín áður en ég fór út í, tók smá Wim-Hof öndun og svo henti ég mér bara í þetta. skv. Strava fór ég út klukkan 08:52. Sundið gekk vel, mér leið vel í öldunni, hugsaði bara um það sem Ásgeir kenndi mér á sínum tíma að vera eins og tréplanki. Mér var ekki kalt og ég ákvað að anda í 4 – 6 hvert skipti í staðinn fyrir 2 hvert skipti, til að auka hraðann hjá mér, því öndunin hægir á manni, auk þess sem aldan var að aukast. Mér leið mjög vel allan tímann og fannst gott að heyra úrið pípa eftir 1 km, sá svo 30 mín merkið, heyrði aftur píp eftir 2 km og svo fékk ég seinni merkin. Sundið gekk vel og ég var bara í góðum gír. Man ég hugsaði að ég gæti nú alveg verið í 1 klst, þegar Sigrún var eini úti í 22 klst. Var líka mjög ánægð að hafa náð nokkrum 1 klst úthalds-sundæfingum í sundlauginni áður en ég fór út. Svo var þessi eina klukkustund bara búin áður en ég vissi af, en ég synti 2.853 metra á 1 klst 1 mín og 17 sek skv. Strava. Nokkuð ánægð með það m.v. öldugang.
Þá var að sjá hvernig mér gengi að hlýja mér eftir sundið og það gekk ótrúlega vel. Fór strax úr sundbolnum og í hlý ullarföt og drakk hlýja sítrónuteið, sem var orðinn fastur liður hjá mér eftir sjóæfingar, eins og 2 klst æfinguna, Viðey og sundið heiman frá Birnu, en hún kom mér á lagið með þetta frábæra sítrónute. Fékk mér smá að borða og fór í flíspeysuna og setti á mig húfu. Ég kom sjálfri mér á óvart, að mér væri ekki kaldra og var bara nokkuð fljót að ná mér. Fór fljótlega á bikiní-brjóstahaldarann og fór bar að tana og spila og syngja af Spotify.
Þórey frænka setti þetta á Instagram …. 🙂 🙂
Þarna sést í klósett-tjaldið, þ.e. þetta græna.
SUNDFERÐ NÚMER TVÖ GRJÓTHÖRÐ OG JÁKVÆÐ
Ég fór aftur í sjóinn í aðra sundferð klukkan 14:52 samkvæmt Strava. Sólin var farin, en Silla hafði náð smá sól framan af sinni ferð, en svo dró fyrir sólu. Ég auðvitað spurði hana þegar hún kom upp hvort það hefði ekki verið kalt, en hún sagði að henni hefði verið aðeins kalt í lokin þar sem sólin var farin. Mér var samt ekki svo kalt þegar ég fór út í, gerði samt ekki sömu mistökin og í ferð 2 að fara ekki á klósettið áður en ég fór út í. Hélt nefnilega að ég myndi ná að pissa strax og ég kæmi úti, en það var ekki, svo í ferð 1, var mér mál allan tímann, en gaf mér ekki tíma til þess, fyrr en ég var komin aftur í bátinn. Salernið á bátnum, var svona ferðaklósett sem var búið að setja tjald í kringum á þilfarinu. Það er ekki góð tilfinning að vera í spreng. Sundið gekk mjög vel. Ég reyndi að hugsa ekki um kuldann, eina sem ég hugsaði var að ég er grjóthörð og jákvæð. Það er mantra sem ég tók upp þegar ég byrjaði að synda í sjónum í sundbol í lok maí. Mantran er komin frá góðum vini sem sagði mér að ég væri grjóthörð og jákvæð, átti við í útivegahlaupum, svo ég ákvað að nota það til hvatningar við það sem ég óttaðist mest, sem var kuldinn í sjósundinu. Náði að synda 2.693 metra á 1 klst og 49 sek á þessum klukkutíma. Það var samt kaldara að koma upp, þar sem sólin var farin, og báturinn farinn að vagga verulega. Man ég horfði stundum í sundinu á bátinn, eiginlega alveg á hlið 🙂 Sjá meira um upplifunina í myndbrotum hér að neðan.
SUNDFERÐ NÚMER ÞRJÚ
Þegar Silla lagði af stað í sundferð þrjú, var ljóst að hún myndi lenda í myrkri, enda klukkan um 19:50, svo það var sett ljósastika í sundhettuna hjá henni.
Sigrúnu og Þórey leið ekki mjög vel, þar sem þær höfðu báðar dottið um borð. Sigrún lenti á olnboganum þegar hún kom upp eftir ferð tvö og Þórey lenti með höfuðið (sem betur fer ennþá með sundgleraugun sem minnkuðu höggið, en beint á járnstykkið á bátnum. Silla kom okkur inn í Grafreit Draumann eða Dauðamíluna og synti mjög vel í mikilli öldu, en hún var mjög köld þegar hún kom um borð.
Ég hjálpaði henni að fara úr sundbolnum og í ullarföt, þar sem hún var ísköld eftir volkið, sem hjálpaði mér ekki andlega við að fara út í þriðja skiptið. Ég hafði reynt hvatt Sigrúnu til að klára þetta bara, svo ég þyrfti ekki að fara út, samktæmt okkar uplýsingum um 3 km eftir. Sigrún náði því miður ekki að klára, þar sem hún eins og hún sagði sjálf frá festist svolítið í dauðamílunni. Skipstjórarnir voru á því að við yrðum þarna örugglega í einhverjar klukkustundir og við myndum pottþétt ekki ná fluginu heim um morguninn.
Skilaboðin sem ég fékk frá Róberti var að ég yrði að fara út og gefa allt í þetta, og koma okkur út úr þessari dauðamílu. Þetta væru bara um 1 km og ég ætti að ná þessu á 20 mínútum ef ég bara gæfi alltí þetta. Ég var tilbún, grjóthörð og jákvæð. Ég spurði samt Birnu hvort hún vildi ekki klára og koma að landi í Frakklandi EN hún sagði ,,Nei, Halldóra þú bara klárar þetta“. Það var því ekkert annað að gera, en að fara útí grjóthörð og jákvæð og setja allt sem ég hafði í þetta. Ég vissi að ég gæti synt hratt og komið mér út úr öldunni, með því að setja allan kraftinn minn í fæturnar líka og komast þannig í gegnum öldurnar.
Þegar ég fer ofan í klukkan 21:48 (skv. Strava) er komið kolniðarmyrkur og ég var með ljós á sundhettunni. Ég sá bátinn og höfuðljósin á stelpunum. Ljósið á höfðinu á Brynhildi var mjög sterkt, en það var eina sem ég sá og blindaði mig svolítið. Eftir um 20 mín heyrði ég píp á úrinu mínu og vissi þá að ég var búin með um 1 km og það hafði gengið mjög vel í öldunni. Stuttu seinna heyrði ég mikil fagnaðarlæti og klapp frá bátnum, en heyrði ekki hvað þau voru að segja, en datt helst í hug að þau væru að láta mig vita að við værum komin fram hjá dauðamílunni og þá væri bara stutt eftir. Ég heyrði ekki neitt svo ég sagði bara: ,,Ég heyri ekki neitt, ég held bara áfram“, sem ég og gerði.
Stuttu seinna lenti ég í hræðilegu marglyttufári, allt í einu var allt morandi í marglyttum í kringum mig sem ég hafði auðvitað ekki séð í myrkrinu, en fann bara þegar ég kom við þær og sé þær svo þegar ég kom nær þeim. Ég öskraði upp fyrir mig að það væri allt í marglyttum, heyrði að stelpurnar sögðu Halldóra þú ert grjóthörð og ég sagði já ég er grjóthörð og hélt áfram. Ákvað að synda nær bátnum, datt í hug að öldurnar frá honum, myndu fæla þær í burtu
Stuttu síðar stöðvaðist báturinn og ég hélt fyrst áfram, fyrir framan hann, en mundi ég mátti ekkert fara á undan honum í svartamyrkrinu enda sá ég ekki neitt, svo ég hægði á mér og synti smá bringusund. Svo heyrði ég stelpurnar kalla að ég ætti að fara á eftir gúmmíbátnum, sem hafði tekið vinstri beygju, svo ég elti hann. Sá auðvitað ekki neitt nema höfuðljósinn á þeim sem voru í bátnum. Eftir smá stund stöðvuðu þeir og spurðu hvort ég væri farin að botna, sem ég var ekki, en þeir stöðvuðu gúmmíbátinn alveg og sögðu mér að halda áfram og lýstu bara á undan mér. Ég synti svo bara áfram þar til ég var komin á strönd, sem var sem betur fer mjúk sandströnd og eftir að ég botnaði þá labbaði ég í land, þar til ég var alveg komin á þurrt. Ég var algjörlega ein þarna og sá auðvitað ekki neitt, en komst á þurrt og setti hendurnar uppí loft eins og Silla hafði gert þegar hún lagði af stað. Synti svo strax til baka í gúmmíbátinn þar sem strákarnir Tommi og Pétur Jr kipptu mér um borð. Við sigldum svo á gúmmíbátnum að Rowenu þar sem ég fékk frábærar móttökur. En ég synti tæpa 4 km á 1 klst og 12 mín samtals, með tímanum sem ég fór til baka í bátinn. (4.062 km 1:12:36), skv. Strava (slökkti ekki alveg srax).
Það voru stórkostlegar móttökur sem ég fékk frá liðinu þegar ég kom til baka í bátinn. Við Marglytturnar vorum ekkert smá stoltar af okkur að hafa klárað þetta, enda um frábært lið að ræða, sem stóð sig stórkostlega. Við höfðum synt um 49 km leið á nákvæmlega 15 klst sléttum. Megum sko alveg vera stoltar af okkur 🙂
ÉG ER KOMIN HEIM OG LEIÐIN HEIM
Stelpurnar voru búnar að skála í kampavíni þegar ég kom um borð því framundan var bara hraðferð til baka, um 2,5 klst leið. Klósettið var tekið niður og við færðum okkur allar á hægri hlið bátsins, þar sem lekinn inná var núna vinstra megin þ.e. á leiðinni til baka. EN sjórinn hafði ausast inn hinum megin á sundinu okkar.
Ég var sjálf mjög hátt uppi, var alls ekki sjóveik, hafði sem betur fer ekkert orðið sjóveik allan daginn. Ég hafði sett á mig sjóveikisplástur þegar við ætluðum að fara út aðfararnótt föstudagsins og var bara með hann á mér, enda á hann að duga í 72 klst, en hann datt svo af bæði mér og Sillu í fyrsta sundinu okkar, en það kom greinilega ekki að sök hjá mér. Þannig að þegar ég kom um borð í banastuði, búin að koma mér í þurr og hlý föt, þá var kveikt á SPOTIFY og hátalaranum mínum og spilað, Ég er komin heim og Þessi fallegi dagur og fleiri góð lög. Bróðir minn sagði mér að þeir sem ekki þekkja mig, héldu örugglega að ég væri orðin ofurölvuð, ha ha ha, en þeir sem þekkja mig vita auðitað að ég drekk ekki, svo ég var bara ölvuð af gleði, sjá FB Live myndband hér að neðan.
Þegar við komum í höfn, rúmlega eitt eftir miðnætti, þá beið okkur leigubíll. Framundan var um 3 klst akstur til London Luthon flugvallar, þar sem við áttum bókað flug heim með EasyJet klukkan 06:00. Við vissum að við yrðum tæp að ná þessu flugi, en létum reyna á þetta. Því var bara að hlaupa inná hótel, sækja ferðatöskuna (var búin að pakka niður áður en ég fór um nóttina) og svo út í rútu. Ég var reyndar ótrúlega heppin að Soffía herbergisfélagi minn var búin að láta renna í heitt bað, svo ég henti mér í 2 mín í bað og upp úr, en held að allir aðrir hafi bara skipt um föt og út í bíl, svo við vorum með Ermasundssjóinn með okkur í fluginu heim.
Til að gera langa sögu stutta þá náðum við á Luthon til að tékka okkur inn og náðum fluginu heim til Íslands klukkan 06:15 og vorum lent heima 08:30.
ÞAKKIR
Þetta ferðalag var ævintýri líkast. Mér er efst í huga þakklæti fyrir allar fallegu kveðjurnar og hvatninguna sem við Marglytturnar fengum þegar við syntum Ermasundið í boðsundi til styrktar Bláa hérnum. Hef sjaldan eða aldrei fundið eins mikla hvatningu og stuðning, var mjög lengi að lesa allar fallegu kveðjurnar frá ykkur.
Það er alls ekki sjálfsagt að komast að stað í svona ferðalag. Það fengum við að upplifa þar sem við biðum lengi af okkur brælu og það var fyrir mig pesónulega það erfiðasta við þessa frábæru ferð. Það er heldur alls ekki sjálfsagt að klára þetta erfiða sund, oft kallað Everst sjósundsins, þar sem það getur margt komið uppá, eins og mikil alda, sjóveiki og byltur og við upplifðum allt saman.
Marglyttuteymið var algjörlega einstakt, ein fyrir alla, og allar fyrir eina og stuðningsliðið okkar algjörlega einstakt.
Takk elsku vinir fyrir samveruna og takk kæru fésbókarvinir allir fyrir hvatninguna og stuðninginn.
