„Hvað ferðu oft í infrarauðan? Hvað ertu lengi? Ferðu á morgnana eða kvöldin? Hehe. Þú heyrir að ég er að biðja um fyrirlestur um infrarauðan. Góðir hjá þér lestrarnir. Afslappandi að hlusta á þig, mín kæra.“ Þessar línur sendi ég vinkonu minni Jónínu Ben í skilaboðum á Facebook að kvöldi 15. desember sl. Harmafregnin um skyndilega brottför hennar útskýrði síðar af hverju mér barst ekkert svar, enda engan veginn líkt henni að svara ekki. Í skilaboðunum vitna ég í stutta fræðslufyrirlestra sem Jónína flutti síðustu vikur á FB um hin ýmsu mál sem vörðuðu detox og bætta heilsu. Hún lét Covid og aðra óárán ekki stöðva sig í að þjónusta detoxvini sína.

Jónínu kynntist ég fyrst árið 2009 þegar ég fór ásamt dóttur minni, Halldóru Gyðu, á heilsuhótelið Elf í Póllandi þar sem Jónína byggði upp þjónustu fyrir Íslendina sem hún rak hátt í tvo áratugi. Þangað fór ég síðan árlega og naut hvatningar og leiðsagnar hennar. Í detoxmeðferðinni mynduðust í gegnum árin vinahópar, svo sem páskahópur, septemberhópur og fleiri, sem Jónína hélt utan um. Hún var mikill höfðingi og elskaði að bjóða vinahópum sínum til veislu. Mér er sérstaklega eftirminnilegt glæsilegt jólahlaðborð þar detoxhóparnir hennar fylltu húsið í Stigahlíðinni.

Það er erfitt að lýsa Jónínu án þess að sjá fyrir sér frumkvöðulinn sem lét ekkert stöðva sig í því sem hún tók sér fyrir hendur í uppbyggingu líkamsræktarstöðva og heilsumeðferða.  Hún var bráðskörp og fylgin sér en á sama tíma átti hún erfitt með að þola uppgerð og sýndarmennsku sem henni fannst á stundum of mikið af í kringum sig. Þá mátti hún ekkert aumt sjá og beitti sér iðulega fyrir verkefnum til stuðnings þeim sem á þurftu að halda. Aldrei heyrði ég hana hreykja sér af því. Síðast en ekki síst var Jónína óspör á hvatningu, hrós og væntumþykju til allra sem kusu að njóta. Hún fór aldrei í manngreinarálit.

Lífsferill vinkonu minnar var ekki alltaf blómum skrýddur, eins og hún tjáði sig um opinberlega nýlega. Í samskiptum okkar, jafnt í pólskum skógi sem og hér heima, áttum við margar skemmtilegar kappræður um hin ýmsu mál, þjóðmál jafnt sem persónuleg. Þær samræður voru stundum djúpar, aldrei leiðinlegar. Jónína hafi skoðanir og lét þær í ljósi en við ræddum líka erfið mál, t.d. einmanaleika. Mörgum finnst fjarstæðukennt að fólk sem á óteljandi vini og yndislega fjölskyldu geti verið einmana. Jónína vissi að sú vanlíðan hefur ekkert með fjölmenni að gera. Það þarf kjark til að opna á umræðu um erfið mál, Jónína hafði þann kjark.   

Jónína Ben var kölluð frá okkur alltof snemma. Hún var mér fyrst og fremst góður vinur sem ég sakna hvern dag. Ég og dóttir mín sendum  börnum hennar, tengdabörnum og barnabörnum innilegar samúðarkveðjur. Það var yndislegt að heyra hana tala um barnabörnin sem hún dáði. Móðurmissir er ætíð sár, megi góðu minningarnar græða. Jónínu bið ég blessunar og góðrar heimferðar. Takk fyrir allt og allt.

Fríða Proppé
Birtist í Morgunblaðinu 04.01.2021