Skellti mér með Árna Tryggva og Guðrúnu í Bláfjöll í kvöld í vetrartjaldútilegu. Við gengum án höfuðljósa alla leiðina að dalnum þar sem við ákváðum að tjalda. Mjög fallegt kvöld og ekki svo kalt. Lærði mikið af meistaranum, hvernig hlaða á snjóvegg, með því að nota snjósög til að búa til snjókassa.
Klukkan var að verða tólf, þegar við vorum búin að tjalda og byggja vegg og þá var ég bara orðin mjög syfjuð. Svaf eins og engill til að verða fjögur, þá var mér mál á klósettið, en lét það samt ekki eftir mér. Sofnaði aftur og vaknaði klukkan 07:00 útsofin og fín.
Nú styttist í Vatnajökulsævintýrið, svo það var ágætt að æfa sig að sofa í Bláfjöllum og læra af reynsluboltunum, takk Árni og Guðrún.
https://reykjavik.is/frettir/grjothord-og-jakvaed
Halldóra Gyða Matthíasdóttir Proppé er framkvæmdastjóri Keðjunnar, sem er stuðningsþjónusta fyrir börn og fjölskyldur þeirra. Keðjan heyrir undir velferðarsvið Reykjavíkurborgar. Halldóra er uppalin í Garðabæ og býr þar í dag ásamt eiginmanni, Óla Svavari og syninum Kristófer Birni.
Fyrstu fimm ár ævinnar átti hún heima á Reynimelnum í Vesturbæ Reykjavíkur. „Ég fór mjög oft í sund með foreldrum mínum í Vesturbæjarlaugina, sem var bara hinum megin við götuna. Þegar ég var fimm ára þá fluttum við í Garðahrepp eins og Garðabær hét þá og þar hef ég búið síðan.“
Halldóra er hreystin uppmáluð enda hefur hún mikinn áhuga á íþróttum og útvist. „Ég elska að hlaupa, helst í náttúrunni og finnst líka gaman að hjóla og synda. Ég æfi þríþraut hjá Þríþrautardeild Breiðabliks auk þess að hlaupa með Hlaupahóp Stjörnunnar og Náttúruhlaupum. Á veturna taka svo skíðin yfir, svigskíði, fjallaskíði, gönguskíði og utanbrautargönguskíði. Ég er nýbúin að vera á Jöklanámskeiði og það var alveg út fyrir þægindahringinn en verulega spennandi. Svo hef ég líka mjög gaman að gefa af mér t.d. í þjálfun og sem mentor. Mantran mín er einföld: ,,Ég er „grjóthörð og jákvæð.“
Ég hef kynnst fullt af fólki í gegnum áhugamálin sem er líka mjög gefandi. Á sumrin elska ég að fara í fjallgöngur eða fjallahlaup og þá erum við hjónin, oftast í góðra vina hópi. Ég hef ferðast bæði um landið okkar sem og heiminn og tek þá oft þátt í þríþrautarkeppnum, maraþonum eða Ultra maraþonum í leiðinni.“
Ekki er nóg með að Halldóra stundi íþróttir af kappi heldur stundar hún veiðar líka. „Við hjónin förum saman á veiðar, á hreindýr, gæs og rjúpu á haustin og veturna. Auk þess er ég mikill aðdáandi Formúlu 1 kappakstursins og lýsti útsendingum um árabil á Stöð 2.“
Halldóra hefur komið víða við bæði í íþróttum og í atvinnulífinu og hefur brennandi áhuga á því að takast á við nýjar áskoranir. „Mér finnst mjög skemmtilegt að fara út fyrir þægindahringinn minn og takast á við krefjandi verkefni og hef því komið víða við á vinnumarkaði. Eftir stúdentspróf starfaði ég í sjávarútvegi hjá Sölumiðstöð hraðfrystihúsanna (Icelandic) í átta ár. Svo fór ég í upplýsingatæknina, fyrst sem markaðsstjóri hjá Opnum kerfum en varð síðar framkvæmdastjóri sölusviðs. Ég tek reglulega 360 gráðu beygju og langar stöðugt að prufa eitthvað nýtt. Eftir að hafa starfað hjá Opnum Kerfum tók ég við útbússtjórastöðu hjá Íslandsbanka í Garðabænum og var í því starfi í tæp níu ár. Ég kynntist svo aðeins íslenskri ferðaþjónustu þar sem ég starfaði hjá Kynnisferðum sem rekstrarstjóri í tvö ár áður en ég kom til Reykjavíkurborgar.“
Halldóra er framkvæmdastjóri Keðjunnar, eins og áður segir, og hún segist ávallt hafa haft brennandi áhuga á málefnum barna og unglinga. “Á menntaskólaárunum dreymdi mig um að verða umboðsmaður barna og brann fyrir réttindum þeirra. Auk þess hef ég tekið virkan þátt í störfum tengdum börnum og fjölskyldum þeirra. Ég var til dæmis um árabil í skólanefnd grunnskólanna í Garðabæ, formaður foreldrafélaga bæði í leikskólanum, grunnskólanum í knattspyrnudeildinni og í skólanefnd Fjölbrautaskólans í Garðabæ. Þegar ég sá svo þetta starf auglýst þá sá ég hvar ég gæti nýtt eldmóð minn og krafta í þágu barna og fjölskyldna þeirra í Reykjavík svo ég sótti um og hér er ég í dag.“ Halldóra segir að það veiti sér mesta ánægju að fylgjast með og heyra af þeim góða árangri sem starfsmenn Keðjunnar hafa náð með foreldrum og börnunum sem þau eru að þjónusta. „Það er yndislegt að heyra foreldra tala um hvernig námskeið í foreldrafærni, svokölluð PMTO meðferð hefur gjörbreytt lífi þeirra og barna þeirra. Önnur meðferð sem nefnist PMTO SPARE verkefnið hefur hjálpað flóttafólki og börnum þess að aðlagast hér á landi. Það eru margir mikilvægir hlekkir sem mynda keðju í kringum barn og fjölskyldu þess. Það veitir mér mikla ánægju að fá staðfestingu á því að okkar hlekkir séu sterkir og stuðli að bættu lífi barna og fjölskyldna þeirra.“
#fólkiðokkaríborginni #Fólkiðokkar #Fólkiðíborginni #hittumstáworkplace
„Þetta er einfaldlega besta ákvörðun sem við höfum tekið. Við erum með drenginn okkar fjóra sólarhringa í mánuði og þess á milli teljum við niður dagana þangað til við hittum hann aftur. Við elskum hann út af lífinu og getum ekki hugsað okkur tilveruna án hans. Hann er hluti af okkar fjölskyldu og verður það vonandi alltaf.“
Þannig lýsir ein þeirra fjölskyldna sem hafa tekið að sér að vera stuðningsfjölskylda reynslu sinni af því mikilvæga hlutverki. Stuðningsfjölskyldur annast barn sem vegna aðstæðna sinna þarf aðstoð til skemmri eða lengri tíma til að draga úr álagi á fjölskyldu þess. Markmiðið er að veita barninu tilbreytingu og stuðning auk þess að gefa því kost á auknum félagslegum tengslum. Stuðningsfjölskyldan býður barninu að dvelja á heimili sínu sem og að taka þátt í daglegu heimilislífi hennar.
Það er Keðjan sem skipuleggur dvöl barna hjá stuðningsfjölskyldum, en hún heyrir undir velferðarsvið Reykjavíkurborgar og hefur það hlutverk að veita stuðningsþjónustu fyrir börn, unglinga og fjölskyldur þeirra. Keðjan veitir margvíslega aðra þjónustu, svo sem uppeldisráðgjöf inn á heimili, einstaklingsstuðning við börn og námskeið fyrir börn og foreldra.
Fjölbreyttar ástæður fyrir því að gerast stuðningsfjölskylda
Það eru margar mismunandi ástæður fyrir því að fjölskyldur ákveða að gerast stuðningsfjölskyldur. Sumar stuðningsfjölskyldur eru tengdar barninu vina- og/eða fjölskylduböndum, eru til dæmis frænkur eða frændur. Stundum þekkja stuðningsfjölskyldurnar barnið, til dæmis úr leik- eða grunnskóla og vilja styðja fjölskylduna með þessum hætti. Margar stuðningsfjölskyldur þekkja barnið eða fjölskylduna ekkert áður en þær gerast stuðningsfjölskyldur. Ástæðan er þá oft sú að fjölskyldan vill láta láta gott af sér leiða, á til dæmis uppkomin börn, eða börn á svipuðum aldrei. Þá eiga sumar fjölskyldur sem taka þetta hlutverk að sér engin börn.
Við hjá Keðjunni höfðum samband við nokkrar stuðningsfjölskyldur á dögunum og spurðum um þeirra upplifun og reynslu. Það var reglulega ánægjulegt að heyra svör þeirra. Hér á eftir fara nokkur dæmi:
„Þetta var þannig hjá okkur að konan mín var aðeins búin að minnast á að við myndum skoða það að gerast stuðningsfjölskylda. Við vorum barnlaus þá og vildum gera eitthvað fyrir aðra, vitandi að við gætum fengið það margfalt til baka í gleði og ánægju. Foreldrar konunnar minnar höfðu verið stuðningsfjölskylda þegar hún var yngri, svo hún þekkti þetta aðeins og vissi hvað þetta var. Svo sáum við fyrir tilviljun að ung kona, sem við þekktum ekki neitt, deildi á Facebook þar sem hún auglýsti eftir stuðningsfjölskyldu fyrir litla drenginn sinn. Við ákváðum fyrir rælni að senda henni skilaboð og spyrjast fyrir um þetta, en bjuggumst ekki við að það myndi endilega skila neinu. En hún svaraði og sagðist vilja hitta okkur. Og þannig gerðist þetta. Hún sagði okkur í annað skiptið sem við hittumst að hún vildi velja okkur, sem við þáðum með þökkum.“
Hér er upplifun annarrar stuðningsfjölskyldu:
„Ég veit að þörfin er mikil og það þarf samfélag til að huga að börnum og foreldrum. Það er ekki sjálfsagt að eiga gott bakland og því mikilvægt að samfélagið stígi þar inn í. Reynsla mín er stutt en upplifun mín enn sem komið er er mjög góð. Virkilega gott að hugsa til þess að ég geti veitt foreldrum og barni það öryggi og bakland sem þau þurfa. Í leiðinni sköpum við svo góðar minningar.“
Þessi stuðningsfjölskylda er búin að sinna barninu í um það bil 15 ár:
„Hjá mér er ástæðan sú að ég tengist fjölskyldunni og hef gert í um það bil 15 ár. Þekki stúlkuna vel sem kemur til mín og fjölskyldu hennar. Mín upplifun er bara mjög góð, eins og ég segi þá er ég kannski með ólíka upplifun þar sem að stúlkan er fullorðin og við þekkjum hana mjög vel. Fyrir okkur er hún bara hluti af fjölskyldunni og góð „viðbót“.
Hvert á að leita til að gerast stuðningsfjölskylda?
EF þú hefur áhuga á að fá frekari upplýsingar um hvernig á að gerast stuðningsfjölskylda þá geturðu haft samband við Keðjuna í gegnum netfangið kedjan@reykjavik.is. Starfsfólk Keðjunnar leggur mat á hæfi fjölskyldu til að taka að sér hlutverk stuðningsfjölskyldu.
Greinin birtist á www.man.is – 03.02.2021
Halldóra Gyða Matthíasdóttir Proppé
„Hvað ferðu oft í infrarauðan? Hvað ertu lengi? Ferðu á morgnana eða kvöldin? Hehe. Þú heyrir að ég er að biðja um fyrirlestur um infrarauðan. Góðir hjá þér lestrarnir. Afslappandi að hlusta á þig, mín kæra.“ Þessar línur sendi ég vinkonu minni Jónínu Ben í skilaboðum á Facebook að kvöldi 15. desember sl. Harmafregnin um skyndilega brottför hennar útskýrði síðar af hverju mér barst ekkert svar, enda engan veginn líkt henni að svara ekki. Í skilaboðunum vitna ég í stutta fræðslufyrirlestra sem Jónína flutti síðustu vikur á FB um hin ýmsu mál sem vörðuðu detox og bætta heilsu. Hún lét Covid og aðra óárán ekki stöðva sig í að þjónusta detoxvini sína.
Jónínu kynntist ég fyrst árið 2009 þegar ég fór ásamt dóttur minni, Halldóru Gyðu, á heilsuhótelið Elf í Póllandi þar sem Jónína byggði upp þjónustu fyrir Íslendina sem hún rak hátt í tvo áratugi. Þangað fór ég síðan árlega og naut hvatningar og leiðsagnar hennar. Í detoxmeðferðinni mynduðust í gegnum árin vinahópar, svo sem páskahópur, septemberhópur og fleiri, sem Jónína hélt utan um. Hún var mikill höfðingi og elskaði að bjóða vinahópum sínum til veislu. Mér er sérstaklega eftirminnilegt glæsilegt jólahlaðborð þar detoxhóparnir hennar fylltu húsið í Stigahlíðinni.
Það er erfitt að lýsa Jónínu án þess að sjá fyrir sér frumkvöðulinn sem lét ekkert stöðva sig í því sem hún tók sér fyrir hendur í uppbyggingu líkamsræktarstöðva og heilsumeðferða. Hún var bráðskörp og fylgin sér en á sama tíma átti hún erfitt með að þola uppgerð og sýndarmennsku sem henni fannst á stundum of mikið af í kringum sig. Þá mátti hún ekkert aumt sjá og beitti sér iðulega fyrir verkefnum til stuðnings þeim sem á þurftu að halda. Aldrei heyrði ég hana hreykja sér af því. Síðast en ekki síst var Jónína óspör á hvatningu, hrós og væntumþykju til allra sem kusu að njóta. Hún fór aldrei í manngreinarálit.
Lífsferill vinkonu minnar var ekki alltaf blómum skrýddur, eins og hún tjáði sig um opinberlega nýlega. Í samskiptum okkar, jafnt í pólskum skógi sem og hér heima, áttum við margar skemmtilegar kappræður um hin ýmsu mál, þjóðmál jafnt sem persónuleg. Þær samræður voru stundum djúpar, aldrei leiðinlegar. Jónína hafi skoðanir og lét þær í ljósi en við ræddum líka erfið mál, t.d. einmanaleika. Mörgum finnst fjarstæðukennt að fólk sem á óteljandi vini og yndislega fjölskyldu geti verið einmana. Jónína vissi að sú vanlíðan hefur ekkert með fjölmenni að gera. Það þarf kjark til að opna á umræðu um erfið mál, Jónína hafði þann kjark.
Jónína Ben var kölluð frá okkur alltof snemma. Hún var mér fyrst og fremst góður vinur sem ég sakna hvern dag. Ég og dóttir mín sendum börnum hennar, tengdabörnum og barnabörnum innilegar samúðarkveðjur. Það var yndislegt að heyra hana tala um barnabörnin sem hún dáði. Móðurmissir er ætíð sár, megi góðu minningarnar græða. Jónínu bið ég blessunar og góðrar heimferðar. Takk fyrir allt og allt.
Fríða Proppé
Birtist í Morgunblaðinu 04.01.2021