Halldóra

Við gistum í bænum Valpelline í gær. Stefán Bragi var búin að undibúa okkur Iðunni undir að þetta væri ekkert sérstakt heldur bara redding, svo þegar við komum á hótelið, þá var herbergið algjör lúxus, risastórt með frábæru baðherbergi. Svaf mjög vel á þessu gistiheimili þó við værum við hliðina á kirkunni sem sló bjöllum á 30 mínútna fresti.

Eftir morgunmat klukkan 08:00 ákváðum við að hendast upp að St. Bernhards skarðinu, sem er á landamærum Ítalíu og Sviss. Aksturinn upp eftir er í gegnum miklar S beygjur og þegar við vorum komin upp í skarðið þá var þar skítakuldi eða um 8°og þoka og rok. Við stoppuðum því ekki lengi, bara rétt kíktum í túristabúð, keypti einn St.Bernhards hund handa Margréti Ingu frænku sem átti afmæli í gær og Iðunn fékk fallega fingurbjörg. Þeir eru með sína eigin bjór Breweri í skarðinu, sjá myndirnar í albúminu hér að neðan.

Við fórum því til baka aftur inn í dalinn og upp í áttina að Ollomont, þar sem við enduðum gönguna í gær. Sáum frá bílastæðinu upp í skarðið sem er virkilega hátt uppi, þ.e. sem við gengum í gær, svo við vorum aftur mjög stolt af okkur.

Gengum uppí skálann Rifugio Letey Champillion og héldum áfram þaðan upp í skarðið í Cal de Champillon þar sem var meiriháttar útsýni að Mt. Blanc, sjá myndir hér að neðan.

Gengum svo niður aftur í skálann og ætluðum að fá okkur að borða, en þá var eldhúsinu lokað klukkan 15, svo það voru samlokur og eplakaka í boði. Við Iðunn hlupum svo áfram niður brekkuna, frá bílastæðinu, en lentum í smá ógöngum þar sem stígarnir eru ekki mikið notaðir og frekar mikið af brenninettlum á leiðinni.

Héldum svo eftir gönguna til Chamonix þar sem við hittum vini okkar og íbúðafélaga, þá Sigga, Börk, Guðmund Smára og Bigga.

Fórum með þeim út að borða á uppáhalds anda veitingastaðinn hennar Bibbu og líka uppáhalds staður hjá Berki, sem fékk sér pasta en hann er að leggja í hann í TDS á morgun. Ég fékk mér bara Cesar salat, svo öndin bíður betri tíma. Gleymdi alveg að taka mynd af okkur á þessum veitingastað með hópnum, en alltaf yndislegt að vera komin til Chamonix.

Hér eru smá upplýsingar um St.Bernard hundinn og skarðið.

Saint Bernard hundurinn. Frá fornu fari er hann þekktur sem björgunaraðili. Hann erfði gríðarlegan vöxt sinn frá forfeðrum sínum, í bláæðum þeirra streymdi blóð tíbetkrafta og Stóra Dana. Ræktin fékk nafn sitt til heiðurs klaustrinu í St Bernard sem er staðsett í svissnesku Ölpunum. Sagan segir að á elleftu öld hafi munkur Bernard skapað athvarf fyrir þreytta ferðamenn.

Skarðið Great Saint – Bernard, er í um 2472 metra hæð. Vegna mikils vinds, hættu á snjóflóðum, bröttum klettum og krossgötum er þetta mjög erfitt og hættulegt svæði fyrir ferðalanga. Í klaustrinu voru hundar með þykka húð og þykkan feld sem verndaði þá fyrir snjó og frosti. Þeir voru frægir fyrir óvenju gott þefskyn til að finna fólk sem lenti í snjóflóði.

Frægastur var St. Bernard sem kallaður var „Barry“, hann bjargað lífi 40 manns í snjónum. Einu sinni fann hann lítinn dreng í snjónum og bar hann fimm kílómetra til klaustursins. 15. mars 1884 var svissneski St. Bernard klúbbur stofnaður í Basel. 2. júní 1887 var Saint Bernard opinberlega viðurkenndur sem svissneskt kyn, og staðalinn var úrskurðaður lögboðinn. Ítarleg ræktun hreinræktaðs kyns hófst í lok tuttugustu aldar.

Upphaflegt plan gerði ráð fyrir að við værum að fara frá Rifugio Lo Magia til Oyace sem er 17 km leið um 500 m hækkun og 1600 m. lækkun. En frábæra sveigjanlega ferðaskrifstofan RANDON TRAVEL var búin að breyta plani og eftir frábæra pizzu í gærkvöldi, þá fann hún gistingu innst í dalnum, alveg upp við topp Matterhorn, sem sagt Ítalíu megin. Þetta er mjög líflegt skíðaþorp og hótelið tók vel á móti ferfætlingum, enda var mikið af uppstoppuðum dýrum á hótelinu.

Eftir morgunmat 08:25 með öllum ferfætlingunum var keyrt í þorpið OYACE þar sem við Iðunn hófum gönguna upp í skarðið Col De Brison sem er í um 2.500 metra hæð. Fyrst skoðuðum við fallegu kirkjuna í bænum og Stefán sýndi mér hvar drykkjarstöðin var, undir íþróttavellinum. Svo fórum við Iðunn af stað en Stefán ætlaði að keyra til Ollemont og koma á móti okkur, þ.e. upp skarðið þeim megin og hitta okkur vonandi við skarðið.

Gangan gekk vel hjá okkur Iðunni, samt þó nokkuð að flugu sem vildi ráðast á okkur, og svo fengum við íslenskan vind, sem var mjög gott, þar sem það var mjög heitt, sólin skein og 26 stiga hiti þegar við lögðum af stað.

Við fórum í byrjun yfir túnblett (sem hlýtur að verða sleginn fyrir TORINN) en þar lentum við eins og ég lenti í fyrsta daginn einhverju grasi sem stingur mann, eins og marglyttustungu. Síðan komumst við inná rétta stíginn, sem var mjög fínn.

Leiðin upp var brött, svo við áðum í skjóli við húsarústir, þar sem ég fékk mér HERBALIFE bar, er eiginlega búin að borða mest af honum síðan ég fór af stað. Stefáni Bragi kom svo á móti okkur, þ.e. hann var fljótari en við að keyra inn næsta dal og hlaupa upp skarðið hinum megin og kom á móti okkur niður. Hann hefur örugglega slegið öll hraðamet þarna upp á skarðið hinum megin.

Ferðin uppá topp gekk því vel, þar tókum við auðvitað myndir og svo héldum við áfram niður hinum megin í áttina að Ollemont. Þar sagði Stefán okkur söguna af því um þegar hann var í TORNUM árið 2015. Þá var honum og nokkrum öðrum sem voru að koma þarna á toppinn sagt að það væru bara 2 klst eftir af tímamörkum og þeir myndu ekki ná því. Stefán fékk hlauparana til að bruna niður fetir með sér og þeir hlupu því mjög hratt niður eftir, skiptust á að leiða. Hann endaði svo á að festa framlærisvöðvann og gat ekki gengið meira niður þegar bara 3 km voru eftir og ca. 30 mín í tímamörkin. Hann hljóp því afturábak í gegnum skóginn þessa km sem eftir voru og náði inn á Ollemont stöðina. Hins vegar náði hann ekki að losa vöðvann og varð því miður að hætta ;-( Veit þessa saga er lygileg, en hún er algjörlega sönn.

Þegar við vorum komin niður, þá sýndi úrið mitt 12,5 km og úrið hjá Iðunni næstum 15 km … alveg óþolandi ha ha ha, svo ég tók smá hlaupasprett niðri til að ná alla vegana 13 km. Líka gott að finna tilfinninguna að maður geti hlaupið eftir allt þetta klifur sem og erfiða og bratta brekku niður.

Skelltum okkur svo á besta hamborgarastaðinn í Aostos sem heitir PuBurger og hann stóðst algjörlega undir væntingum.

Keyrðum svo í gistinguna okkar sem er í bænum Valpelline, mitt á milli Aosta og TOR leiðarinnar okkar sem er hérna uppí fjalli fyrir ofan okkur.

Vöknuðum klukkan 07:20 í Rifugio Jean Barmasse skálanum, en sumir höfðu sofið mun minna en aðrir. En það var alls ekki loftlaust eða heitt, frekar kalt að mínu mati þar sem við vorum með galopnan gluggann, en salernisferðir skálafélaga voru aðeins að trufla suma ferðlanga sem sváfu við hliðina á klósettinu 🙁 Svaf í nýja létta svefnpokanum mínum í silkipoka innanundir, en undir morgun sótti ég einhverja ábreiðu sem fylgdi rúminu, en annars var bara nokkuð heitt og pokinn þægilegur.

Fengum ágætis kaffi og Croisant í morgunmat og kornflex og svo keyptum við dagsnesti með okkur sem var vel útilátið, 2 samlokur, epli og súkkulaðikex á mann.

SVEIGJANLEIKI ER MIKILL KOSTUR og við ákváðum eftir nóttina að sleppa fjallaskálanum sem við eigum í Rifugio Lo Magia og bóka frekar hótel í bænum til að fá almennilegan svefn.

Breyttum því dagleiðinni og fórum í staðinn áleiðs uppí skarðið sem er gamla TOR leiðin og ætluðum þaðan beint niður í bæ, en það gekk ekki alveg nógu vel, þar sem sú leið var merkt með DANGER, merki svo við enduðum á að fara til baka upp í Rifugio Jean Barmasse skálann.

Þar fengum við okkur fanta, coke og kaffi og smá sólbað sem var yndislegt, áður en við fórum aftur niður í bæ.

Fórum svo á HAPPY HOUR á BAR BERTHOD í bænum Valtournenze, þar sem er brjáluð stemmning og enduðum á mjög góðum pizzastað í bænum, þar sem borðin voru uppi á bílastæðahúsinu, eiginlega á bílastæði, sem var frekar fyndið, en pizzurnar voru mjög góðar.

Í dag var lengsti göngudagur ferðarinnar í kíómetrum og uppi í hæð allan tímann, en ég fór 23 km og um 800 metra hækkun (sem er alls ekki mikil hækkun hér í Ölpunum), en úrin hjá Iðunni og Stefáni sýndu 24-25 km.

Það er næsti slagur LOL LOL þ.e. að fá úrið mitt til að sýna rétta vegalengd, er alltaf með miklu færri km en þau, þó við séum öll búin að Calibera úrin og ég gerði það aftur í morgun og förum öll sömu leið 🙂

Gistum svo í þorpi em heitir Breuil Cervinia sem er meiriháttar flottur skíðabær, innst í dalnum.

Við gistum í bænum Champoluc á mjög fínu hóteli og sváfum mjög vel. Tókum svo daginn snemma fengum frábæran morgunmat klukkan 08:00 og vorum lögð af stað frá hótelinu klukkan 09:00.

Gengum upp í Rifugio Grand Tournalin skálann í 2.600 metra hæð, þar sem við fengum okkur kaffi og fanta og kók. Þar fór Stefán Bragi niður til að koma með bílinn yfir í næsta dal. En við Iðunn gengum áfram uppí skarðið Col de Nannaz 2.773 m. hæð og þaðan niður 1.300 metra lækkun til Valtornence life base. Hittum þar mikið af dýrum og mönnum á leiðinni.

Við hittum Stefán við íþróttahöllina í Valtornence og skruppum aðeins í túrista-búðir og fengum okkur að borða. Við biðum eftir að hitastigið lækkaði, sem var 28°, þ.e. að sólin færi bak við fjöllin. Lögðum því af stað aftur um 17:30 upp til Rifugio Jean Barmasse um 700 metra hækkun en þar er fjallaskáli og náttstaður okkar.

Ferðin gekk mjög vel, fórum fram hjá stórri vatnsafslvirkjun og stíflu við vatnið Lagodí Cignana.

Í fjallaskálanum fengum 3við ja rétta kvöldmat, veislu, en við héldum við værum bara að fá súpu eða pasta, því við gátum valið á mili, en það var bara forrétturinn, svo kom svínasteik og ferskjur með rjóma í desert.

Það var ekkert síma eða 3G samband á staðnum. En verð að gefa VODAFONE hrós dagsins, þar sem eftir nokkuð mörg símtöl, þá hringdi tæknimaður í mig í dag og reddaði algjörlega málunum, svo nú er ég orðin 3G og 4G tengd á Ítalíu í fjöllunum.

Lagði ein af stað frá Alpenzu Grande áleiðis til Rifugio Grand Tournalin. Þetta átti að verða langerfiðast dagurinn okkar, þ.e. 20 km. 2.000 metra hækkun og 1300 metra lækkun.

Til að við gætum haldið áfram að vera með bílinn, þá fóru Stefán og Iðunn á bílnum niður allan dalinn í áttina að Donnas, þ.e. að Ávaxtadalnum og upp svo upp næsta dal til Champoluc.

Ég ákvað hins vegar að taka bratta fjallið ein og gekk upp í mikilli þoku. Var komin í fjallaskálann Rifugio Alpenzu (1779 m) eftir um 30 mínútur, en skv. skiltinu átti sú ganga að vera 1 klst og 10 mín. Fékk mér því bara einn kaffibolla þar áður en ég hélt áfram rólega upp fjallið í þokunni.

Út af persónulegum aðstæðum var þetta mjög erfið ganga andlega, en reyndi mun minna á mig líklega. Þegar ég var komin í um 2600 metra hæð, fann ég aðeins fyrir þunna loftinu og brattanum, svo ég fékk mér asmapúst, sem létti á, svo restin gekk vel. En skarðið á fjallinu er í um 2.800 metra hæð. Náði samt að villast aðeins einu sinni af leið, en þá snýr maður bara við og finnu réttu leiðina 🙂

Stoppaði og tók myndir af öllum fallegu Maríu Mey líkneskjum á leiðinni en hitti ekki mikið af fólki. Það voru þrír menn á leið niður en svo var eitthvað af fólki á toppnum.

Það var ekki mjög heitt, þar sem það var engin sól og bara þoka alla leiðina upp, en samt alveg hlírabolaveður fyrir Íslendinginn. Fór samt í þunna hvíta Salomon jakkann minn á leiðinni niður. Þar hitti ég ítalska stelpu sem var að ganga niður, en hún hafði komið sömu leið upp þ.e. þá leið sem ég var að fara niður.

Ferðin niður gekk mjög vel ég var komin niður í bær fyrir klukkan 15:00 og kom beint að kirkjunn i í Bænum Champoluc. Fór inní fallegu kirkjuna og keypti kerti (donation) sem ég kveikti á.

Gekk svo í gegnum bæinn, ætlaði að koma við í búð, en hún var lokuð til klukkan 15:00. Ég nennti ekki að bíða eftir því að það opnaði, þ.e. í 7 mín ha h a ha en hélt áfram í gegnum bæinn að næsta bæ, þar sem ég stoppaði í Wellness Center sem er örugglega drykkjarstöð í TOR hlaupinu. Fékk mér þar samloku og kaffi og beið eftir Stefáni og Iðunni. Komst þar á WIFI, en er ennþá að vesenast með Vodafone og 3G sambandið, orðin frekar þreytt á því.

Við ákváðum svo að hætta við að fara uppí skálann þar sem við áttum bókaða gistingu, þar sem við erum farin að þrá almennilegan svefn, svo Stefán Bragi fann hótel í Champoluc sem var laust og fékk tvö herbergi, samt ekki með loftræsingu en bæði með svalaopnun, mjög flott hótel í þessum fallega bæ. Borðaði svo bara salat með ólívum og fetaosti, brie ost og kaldar kjúklingabringu og fransbrauð og sódavatn uppí rúmi – þvílíkt kósý 🙂

Við lögðum af stað frá Niel La Gruba fjallahótelinu okkar til Gressoney. Vorum búin að vera tvær nætur á þessu fjallahóteli sem er á mjög fallegum stað og ágætis gisting.

Framundan var um 900 metra hækkun uppí OBER LOO sem er næsta drykkjarstöð, en þangað er 843 metra hækkun og 343 metra lækkun. Hæsti punktur var í 2.400 metra hæð, mjög fallegt skarð Calle Lazouney þar sem við stoppuðum og tókum íslenska fánamynda selfie af okkur þremenningunum.

Svo héldum við áfram að mestu niður á við, inní Ober Loo, þar sem við hittum, eldri mann, bónda ítalskan sem spurði hvort við værum að undirbúa fyrir TORinn og hann lofaði að taka vel á móti mér þegar ég kem aftur í næsta mánuði.

Fórum niður fallegan dal, tókum mikið af myndum og hittum þó nokkuð af fólki.

Þegar við vorum svo komin niður í bæ, sneri Stefán Bragi við þ.e. fór til baka, en hann ætlaði að finna leigubíl eða strætó til að komast aftur upp í LaGruba hótelið, til að sækja bílinn okkar.

Við Iðunn héldum áfram leið okkar til Gressoney. Þegar við komum í bæinn fundum við okkur kaffihús og fengum okkur ítalskan tvöfaldan espresso og samloku og eplaköku. Kíktum svo í búðir, þar sem ég var að leita að ítölsku SIM gsm korti, þar sem VODAFONE er ekki að virka hérna á Ítalíu. Iðunn og Stefán eru með NOVA og það þrælvirkar, ég er búin að taka nokkur símtöl á Vodafone út af þessu veseni og geri ráð fyrir að flytja mig til NOVA áður en ég fer í TORINN í næsta mánuði, ég nenni þessu ekki lengur.

Fundum ekkert ítalskt símkort en fundum fallegar fingurbjargir sem Iðunn er að safna. Eftir búðarleiðangur, fórum við í bakarí og keyptum okkur súkkulaðifyllt horn og kók handa Stefáni. Spjölluðum við stelpurnar í bakaríinu, sem ætla að vera sjálfboðaliðar í TOR-num. Önnur þeirra sú yngri var í UTMB bol, svo ég spurði hana hvort hún hefði hlaupið UTMB, en hún sagði svo ekki vera, vinkona hennar gaf henni hann, en þær ætla báðar að vera að aðstoða í TORNUM 🙂 á drykkjarstöðinni, sem er LIFBASE og íþróttahúsið í Gressoney, en við Iðunn skoðuðum það, þegar við komum í bæinn, þar er glæsileg innisundlaug, kannski fer maður bara og tekur sundsprett 🙂

Gistingin okkar er í Alpenzu Grande, sem er rétt undir staðnum, þar sem klifur morgundagsins byrjar.

Fengum þriggja manna herbergi, hentum dótinu okkar inn og fórum svo í bæinn og fengum okkur að borða.

Veitingastaðurinn sem við borðuðum á heitir 4634 sem er hæðin á Monta Rosa hótelinu, en þessi dalur sem við eru í, liggur að Monte Rosa fjallinu. Kaffihúsið sem við borðuðum á fyrr um daginn heitir Lyskamm sem er eitt af toppunum. Það tók mjög langan tíma að fá matinn, en hann var mjög góður.

Fórum svo á hótelið, og það brakaði svo hræðilega í rúminu, mínu að við urðum að setja handklæði undir dýnuna til að brakið hætti.

Sváfum öll frekar illa um nóttina, enn og aftur þurftum að galopna alla glugga því það er ekki AIRCONDITIONER í þessum fjallahótelum, svo við vorum öll að vakna reglulega alla nóttina. Stefán galopnaði út og það varla dugði til.

Frábært gistihúsið í La Gruba í Niel, ekta timburhús, þar sem maður heyrir ef fólkið labbar í herberginu fyrir ofan okkur. En við erum á 2.hæð í fjögurra manna fjölskylduherbergi. Tók mig smá stund að sofna í gærkvöldi, en þegar ég sofnaði loksins þá svaf ég eins og engill þar til að fjölskyldan á 3 hæðinni vöknuðu og þá voru mikil læti 🙂 🙂 En svo sem ágætt að koma sér á fætur. En við vorum samt bara róleg fórum í morgunmat 8:20 og fórum svo að hafa okkur til

Iðunn ákvað að taka aðeins rólegri dag og við Stefán héldum til baka í áttina að Della Balma, þar sem við hefðum átt að gista síðustu nótt, en breyttum planinu til að hafa bílinn, sem er algjör snilld. Miklu betra að hlaupa léttari, þ.e. ekki með allan farangurinn á bakinu 🙂

Við Stefán vorum því að fara öfuga TOR leið og því mun meiri hækkun frekar en lækkun, þar sem við fórum alla leið upp í Crenna Dou Leui skarðið sem er 2.340 metra hæð. Á hluta af leiðinni upp eftir er stígur sem er gamall hleðslustígur sem var gerður á tímum Rómverja, ótrúlega flott og mikil vinna og virkilega gaman að hlaupa þarna niður. Við endann á stígnum vorum við komin í skarðið Calle della Vecchia sem er í 2.185 metra hæð, þar var varða í Nepölskum stíl. Þar var líka mikið útsýni yfir til Sviss.

Planið var sem sagt að hlaupa/ganga upp eftir í 3 klst og hlaupa svo til baka. Þegar 3 klst voru komnar þá var ansi stutt eftir í skarðið svo við ákváðum að fara aðeins lengra, en vorum komin upp eftir á um 3 klst og 10 mín. Í skarðinu er mikið og fallegt útsýni yfir fjöllin og uppí Monte Rosa.

Áður en við byrjuðum að hlaupa til baka, þ.e. rómarstíginn og í gegnum skóginn, þá kveiktum við á JBL hátalaranum og ég valdi góða tónlist. Hlaupið niður gekk mjög vel hjá okkur Stefáni, þangað til að ég rak tána í einhvern stein og flaug á hausinn … ha ha ha -Halldóra klaufabárður 🙂 En fall er faraheill og vonandi eru byltur ferðarinnar bara búnar. Ég lenti ágætlega þ.e. tók kornhnísinn og endaði á öxlinni og reyndar báðum kálfum, sem urðu svolítið blóðugir og fengu smá sár og kúlu 🙂 En sem betur fer slapp hægra hnéð, sem ég er ennþá að reyna að ná mér góðri af eftir síðustu byltu LOL LOL 🙂

Skellti mér í sturtu eftir hlaup og svo áttum við yndislega stund hérna úti í kvöldsólinni á þessum fallega stað.

Fengum mjög góðan kvöldmat, ég fékk pasta með sveppum í forrétti og andalæri í aðalrétt.

Búið að ákveða að fara snemma að sofa og vakna snemma, morgunmatur klukkan 07:00 og leggja af stað klukkan 08:00.

Enn einn frábær dagur að kvöldi kominn 🙂

Við ákváðum yfir morgunmatnum að breyta planinu til að geta verið með bílinn með okkur og hlaupa létt.

Lögðum því af stað frá frá Sassa til Refugio Coda þar sem við snæddum hádegismat. Það var mjög heitt og gangan nokkuð brött upp í skálann. Hittum ítalskt par með ungan dreng á leiðinni sem kenndu okkur nokkur orð í Ítölsku eins og Buon Viaggio og eitthvað fleira

Vorum komin í skálann um hádegisbil og borðuðum Italian Polenta með osti og villisvíni. Polenta er búin til maís og er eins og kartöflumús og ekkert sérstaklega góð á bragðið :- )

Við vorum ótrúlega heppin, þar sem á meðan við sátum inni og borðuðum hellirigndi úti og um leið og við fórum út eftir matinn þá stytti upp og sólin skein á okkur.

Héldum áfram TOR leiðina niðureftir þar til við ákváðum að fara sveitarveginn til baka til Sassa til að sækja bílinn og sleppum því Barma skálanum.

Komum við í súpermarkaði í Issime og fengum okkur svo pizzu á frábærum stað í Gaby og keyrðum svo upp í fjöllin í Gruba, þar sem við áttum bókaðan gistingu annað kvöld, en fengum inni þar í kvöld, svo við verðum tvo daga hér.

Planið er því að fara á morgun og hlaupa til baka (þ.e. öfuga TOR leið í áttina að Barma og aftur niður í Niel.

Heildarvegalengd dagsins hjá mér var 15 km en hjá Stefáni Braga og Iðunni um 19 km, heildarhækkun var um 1500 metrar.