Hitti Rúnu Rut vinkonu í síðustu viku á árlegum fundi 100 km félagsins. Þá var vika í að hún flygi til Philadelphiu til að taka þátt í maraþoni þar sunnudaginn 24. nóvember. Ég sagði svona í gríni, „á ég ekki bara að koma með þér“, en mig langaði mikið til Bandaríkjanna og ég vissi að Rúna Rut væri að fara ein út. Hún var fljót að grípa þennan bolta og sendi mér tölvupóst morguninn eftir og spurði hvort mér væri alvara. Til að gera langa sögu stutta, þá skellti ég mér út til Bandaríkjanna með Rúnu Rut og skráði mig í maraþonið með viku fyrirvara.
FÖSTUDAGUR 22. NÓV OG LAUGARDAGUR 23. NÓVEMBER
Við vöknuðum auðvitað eldsnemma á laugardagsmorgninum, þó við reyndum að sofa eins lengi og við gátum, en við fórum auðvitað ekki að sofa fyrr en mjög seint aðfaraarnótt laugardagsins. Flugið til New York Newark var langt og svo 90 mín í Uber frá NY til Philadelphiu. Rúna Rut fékk hótelherbergið uppfært í svítu, svo við vorum í frábæru herbergi, með sjónvarpsherbergi og eldhúsi. Við hittum Óla (vinnufélagi RRR hjá Icelandair) og fórum með honum á Expoið að sækja gögnin. Þegar við vorum að ganga á Expoið, var 1/2 maraþonið í gangi og það var gaman að fylgjast með því. Veðrið var gott, smá kalt, en smá sól og perfect hlaupaveður fyrir Íslendinga.
Þegar við höfðum sótt gögnin og kíkt aðeins á Expoið sem var í Convention Center, ekkert sérstaklega stórt eða mikið úrval, en við að sjálfsögðu gengum það allt saman, þá fórum við og hittum fleiri vini RRR úr Hlaupahópi Icelandair á hamborgarstaðnum Five Guys. Það minnti mig á þegar við Óli fórum með Eddu og Eið til Boston, ég reyndar lá heima í flensu og þau fóru á Five Guys og töluðu mjög illa um þennan stað.
Reyndar var hamborgarinn sem ég fékk þarna bara mjög fínn 😉 Kíktum svo í Apple búðina á leiðinni heim, en fórum svo bara uppá hótel, ákváðum að vera skynsamar og hvíla okkur aftur fyrir maraþonið.
Um kvöldið fórum við svo á Cheesecake út að borða með vinum RRR frá Boston, en þau höfðu keyrt frá Boston til Philadelphiu og voru líka að fara að hlaupa, höfðu reyndar bæði hlaupið þetta maraþon áður.
SUNNUDAGUR 25. NÓVEMBER 2019 – MARAÞONDAGURINN
Við vöknuðum klukkan 04:00. Maraþonið var ræst klukkan 07:00 og við ætluðum að taka rútu að ræsingunni klukkan 05:30. Fengum okkur kaffi og hafragraut og græjuðum okkur. Þurr og hlý föt í poka, sem við gátum látið geyma á meðan við hlaupum. Fór svo í gamlar joggingbuxur og peysu, sem ég ætlaði svo að kasta af mér í ræsingunni, en þeim fötum er safnað saman fyrir heimilislausa í borginni. Veðurspáin fyrir hlaupadaginn var að breytast mikið fram og til baka fram að hlaupi. Nýjasta spáin gerði ráð fyrir mikilli rigningu um nóttina en svo átti að stytta upp og ekki að hvessa fyrr en um hádegisbil.
Þegar við komum niður í lobbý þá var bæði myrkur og rigning, svo við vorum þakklátar fyrir Regn-ponchoin okkar sem RRR hafði tekið með út fyrir okkur báðar. Við vorum heppnar að það var skólabíll (rúta) sem beið okkar fyrir utan hótelið okkar og ók okkur að rásstað, sem var í rúmlega 2 km fjarlægð. Óli samstarfsaðili Rúnu hjá Icelandair hitt okkur í anddyrinu.
Þegar við komum út úr strætó, var mikil rigning og smá rok. Við fórum í röð að bíða eftir að komast í öryggisleit, þar sem það var leitað á okkur og pokanum okkar. Þegar við komum inn á svæðið var orðin mikil röð á klósettin. Við þurftum aðeins að leita að gámnum, þar sem við gátum geymt pokann okkar, þ.e. með þurrum fötum til að fara í þegar við vorum búin með hlaupið. Eftir að hafa skilað honum af okkur, fórum við að leita að rásmarkinu, þ.e. græna hólfinu okkar. Hlaupið er ræst í hollum, og við Rúna Rut vorum í 3:45 hollinu, sem var græna hollið og Óli var með okkur þar. Þegar við vorum búnar að finna hólfið, fórum við að leita að klósettröð. Fórum í eina og eftir að hafa beðið í þó nokkra stund, sáum við að við myndum ekki ná að fara á klósettið áður en hlaupið yrði ræst. Við ákváðum því að henda okkur bak við næsta tré, enda báðar í PONCHOINU ennþá sem var mjög gott skjól fyrir okkur. Þá komu til okkar tvær konur sem báðu okkur að mynda skjól fyrir sig líka.
RÆSINGIN
Við vorum því komnar í ráshollið okkar fyrir ræsingu og vorum í góðum gír. Rétt fyrir ræsingu, kastaði ég af mér, joggingbuxum og peysu sem er þvegið og gefið til heimilislausra. Einnig skyldum við ponchoinn okkar eftir.
Rúna Rut vinkona var mjög vel æfð og í góðum gír og markmiðið hjá henni var að ná PB 3:45. Mitt markmið var að fara á púls (þ.e. aldrei yfir 85% af hámarkspúls, helst að vera undir 80%) og bara að reyna að klára þetta maraþon með bros á vör. Þegar ég lagði af stað fann ég að ég var ennþá mjög súr í lærunum (eftir Reunion hlaupið í október) og hafði lítið sem ekkert æft á malbiki. Þegar ég lagði af stað voru þetta hugsanirnar: 42,2 km eru margir km á malbiki, ég hefði kannski bara átt að skrá mig í hálft. En það hlaup var á laugardeginum svo það hefði aldrei gengið. Ég hugsaði líka að þetta er bara skemmtilegt ferðalag og þetta eru ekki 56 klst. Ég hugsaði líka til æfingafélaga minna í Breiðablik sem voru að hjóla inni. Eg er venjulega að stýra hjólaæfingum inni á sunnudagsmorgnum í rúmar 2 klst. Þetta var bara aðeins lengra 🙂 rétt um 5 klst.
Ákvað því að bægja öllum neikvæðum hugsunum á bug og bara njóta og vera þakklát fyrir að vera þarna. Það voru mjög margir að hvetja alls staðar í borginni, þrátt fyrir mikla rigningu og þó nokkuð rok og kulda.
HÁLFT MARAÞON
Þegar ég var búin með hálftmaraþon eða 21,1 km þá langaði mig að fara á Facebook Live og leyfa fólki að sjá þessa fallegu borg og allt þetta yndislega fólk sem var að hvetja okkur. Var nýbúin að hlaupa fram hjá fallegu vatni, með svona bátahúsum, sem var yndislegt. Viðurkenni samt að það var mikill mótvindur og rigning, en ég var vel búin, í hlýjum buxum, CEP compress sokkum uppað hné. í uppáhalds þunnum ullarbol og svo í Fusion vesti við Fusion buxurnar mínar. Var svo með Compressport svarta breitt svitaband og vettlinga, sem ég var tilbúin að henda af mér ef mér yrði heitt, bara ódýrir Primaloft vettlingar. Var svo með gelin í Compresssport mittistbeltinu mínu, en ég tók með mér 8 gel og 1 gel fyrir hlaup. Ætlaði að taka 1 gel á 5 km fresti.
Brautin í Philadelphiu er mjög skemmtileg, en kaflinn eftir að við fórum út úr bænum og áleiðis í annan bæ, xxx, var eiginlega endalaus. Mistökin sem ég hafði gert var að vita ekki nákvæmlega hvenær eða hvar snúningspunkturinn væri. Góða samt við þennan kafla, var að það var gaman að sjá alla hlauparana sem voru búnir að snúa við á snúningspunktinum. Sá að allir þessi fremstu hlauparar voru í nýju Nike Vaporfly sub2 skónum.
Þegar ég var orðin langeygð eftir því að sjá snúningspunktinn, spurði ég einn hlaupara í kringum mig hvort hún vissi hvað væri langt í snúningspunkt. Hún hélt að það væri í kringum 19 mílur. Loksins kom ég að snúningspunktinum og það er alltaf betri líðan þegar maður er á leiðinni til baka, heldur en þegar maður er að horfa á alla hina á leiðinni til baka 🙂 En ég var samt mjög stíf í lærunum, og með verki í mjöðmunum, svo það hægði verulega á mér, en ég var fegin að vera ekki að fá krampa, svo ég bara krossaði fingurna og hélt áfram að fylgjast vel með púlsinum og fara ekki yfir 165.
KOMIN Í MARK
Það var frábært að fá alla hvatninguna síðasta kílómeterinn í mark. EN það sem var skrítið var að maður sá ekki og vissi ekki alveg hvar markið væri. Og þegar maður kom í mark, þá voru eiginlega tvö mörk. Um leið og ég kem í mark, bætist verulega í rigninguna. Svo það var enginn tími eða staður til að biðja fólk um að taka mynd af mér í markinu. Tók samt Haddýjarhoppið í markinu og staðarhaldarar, þ.e. ljósmyndarar frá þeim tóku mynd af mér þegar ég kom í mark. Fór svo beint inní veitingatjald, þar sem í boði voru heit súpa, kringla og banani. Drakk kjúklingasúpuna og fór svo beint í gáminn að sækja fötin mín þurru. Þar var svo ekki neinn staður til að klæða sig í eða úr, svo ég fór bara í úlpuna mína yfir blautu hlaupafötin. Hringdi svo í Rúnu Rut en var viss um að hún væri farin uppá hótel. En hún var bara rétt hjá mér, hafði náð að komast í þurr föt, svo hún gat beðið. Við tókum svo strætó saman uppá hótel, þar sem heit sturta og hitapoki í rúminu beið mín.
Slökuðum svo bara á, það sem eftir lifði dags og fórum svo út að borða um kvöldið með Icelandair hópnum og vinum Rúnu frá Boston á mjög góðan ítalskan steikarveitingastað. Á sunnudeginum, kíktum við í tvær búðir, fengum okkur svo aftur Chessecake og tókum svo smá túrista rúnt um borgina að skoða t.d. Rocky tröppurnar.
Þessi helgarferð í Philadelphiu var algjörlega yndisleg. Svo gaman þegar maður tekur ákvörðun með stuttum fyrirvara. Takk elsku besta vinkona Rúna Rut, fyrir samveruna og að hvetja mig til að drífa með með þér (þurfti reyndar ekki mikið til) 😉 Innilega til hamingju með annan besta maraþon tímann þinn og enn eitt maraþonið, snillingurinn þinn og hlaupafyrirmyndin mín.
1) ST PIERRE KLUKKAN 22:00 FIMMTUDAGSKVÖLDIÐ 17. OKTÓBER 2019
Hlaupið er frá bænum St. Pierre, sem er við suðvesturströnd Reunion. Hlaupið er ræst klukkan 22:00 í niðamyrkri, en við þurftum ekki að kveikja á höfuðljósunum fyrr en við vorum komin um 5 km út úr bænum. Við byrjum á að hlaupa út úr bænum á malbiki á upplýstri götu og stígum. Hitastigið var um 30 gráður í ræsingunni.
Mér leið ekkert sérstaklega vel fyrstu kílómetrana. Ég var með verki í mjöðmunum, verk í rifbeininu (sem hafði brákast fyrir 4 vikum síðan), verk í tönninni (var í brúargerð) og náði ekki að hita neitt upp, þar sem það var orðið ansi troðið og þétt á þessum leikvangi þar sem hlaupið var ræst. Notaði samt möntruna mína úr Ermasundinu, ég er #jákvæð og #grjóthörð til að peppa sjálfa mig upp, því ég vissi að það væru um 60 klst hlaup/ganga framundan á fótum, þ.e. næstu þrír sólarhringarnir. Því var ekkert annað í boði, en vera skynsamur, jákvæður og grjótharður.
Það var ótrúlega mikið af fólki að hvetja, báðum megin við götuna alla leiðina út úr bænum, bæði börn og fullorðnir. Allir að gefa öllum hlaupurum „high-five“. Það var dansað, mikil tónlist og bara mikil hvatning. Börkur var búin að segja mér frá þessari frábæru stemningu, en jafnframt varaði hann mig við að gefa öllum high-five, því það er auðvitað mikil smithætta og mismunandi hreinlæti þarna að baki. Ég fór því í gegnum allan bæinn, án þess að taka á móti einu high-five, gaf bara öllum „thumbs-up“ í staðinn og fékk þumalinn til baka frá fólki. En þar sem mér leið ekki mjög vel, þá fór ég bara hægt af stað og fann að ég var ekki að taka þessa orku inn á jákvæðan hátt eins og vanalega. Mér leið eiginlega bara mjög illa og í sannleika sagt á þessari stundu var ég alls ekki bjartsýn á að ég myndi klára þetta hlaup (í fyrsta skipti sem ég finn þá tilfinningu þegar ég legg af stað í fjallahlaupi).
Ég endaði því á að taka inn eina verkjatöflu (Panodil) og halda svo áfram rólega út úr bænum, fegin þegar fagnaðarlætin hættu og það var orðið hljótt. Þetta er mjög ólíkt mér, því ég elska yfirleitt svona hvatningu og gleði, en þetta var ekki mín ræsing eða minn dagur;-) Börkur heilsaði mér svo þegar hann hljóp glaður fram úr mér, en þá vorum við ennþá á leiðinni út úr bænum á malbikinu og hann var orðin mun ferskari en hann var fyrir ræsinguna. Áður en við lögðum af stað henti hann í sig einhverju hlaupageli sem heldur betur virkaði. Við sáum hins vegar Sigga ekkert meira eftir ræsinguna, hann var bara flogin af stað upp í fjöllin.
2) DOMAINE VIDOT #2208
Samkvæmt Garmin Connect (Garmin Fenix 6 úrinu mínu sem ég elska) þá fór ég inn eftir samanlagðan tíma 2:02:31 og út 2:06:03, rétt um 4 mín stopp. Þessi stoppistöð er í 655m hæð Domaine Vidot, (14,6 km frá ræsingu). Var þarna klukkan 00:04 og kominn föstudagur, þ.e. rétt eftir miðnætti. Bún að vera á ferð í 2 klst 3 mín og 50 sek. Var rétt á undan áætlun, þar sem hún gerði fyrir að ég væri þarna klukkan 00:10, en ég er að fara út af drykkjarstöðinni um 00:06. Þessi drykkjarstöð er í litlum bæ og gengið inn í hvítt hús, þar sem drykkjarstöðin var. Það var mjög troðið þarna inni og ég fékk mér bara banana og appelsínur, fyllti á báða brúsana og gekk svo út. Það var mikill hrollur í mér þegar ég kom út, þar sem það var svo heitt og raki inní húsinu. Hitti ekki á Börk, en hann var víst bara rétt á eftir mér inná stöðina, held um2 mínútum, en ég hafði farið fram úr honum á leiðinni upp brekkuna, þar sem hann var eitthvað að græja í bakpokanum sínum. Á drykkjarstöðinni bætti ég vatni á báða vatnsbrúsana þar sem ég vissi að það væru um 3 klst í næstu drykkjarstöð.
3) NOTRE DAME DE LA PAIX #2028
Skv. Garmin var samanlagður tími 4:53:42 inn og út 4:59:07 eða um 6 mín stopp. En samkvæmt staðarhöldurum var tíminn 04:55:49, en Notre Dame de la Paix er í 1.612 metra hæð. Var í #2028 sæti og búin að vinna mig upp um 180 sæti frá síðustu drykkjarstöð. Kem þarna inn á föstudagsmorgni klukkan 02:56. Var um 10 mín á undan áætlun, því ég gerði ráð fyrir að vera þarna klukkan 03:04 og þá búin með 5:04 klst. (heildartími). Þarna er ég búin að hlaupa 25 km eða rúmlega hálft maraþon, í rúmar 5 klst, um 10,5 km frá síðustu drykkjarstöð sem tók mig rétt tæpar 3 klst að hlaupa og hækkunin samtals um 1.200 metrar.
Á þessum tímapunkti vorum við Börkur farin að hlaupa saman, hann náði mér stuttu eftir að ég fór út af Domaine Vidot drykkjarstöðinni. Þessi drykkjarstöð var á veginum og við reyndum að fá okkur te og súpu, en ég man að það var ekki til súpa þegar ég fór að biðja um hana. Það var mjög troðið á þessari drykkjarstöð. Eftir hana héldum við áfram eftir malbikuðum vegi.
4) AIRE DU NEZ DE BOEUF #1956 (Parking Aire du Nez de Boeuf)
Skv. Garmin var samanlagður tími 8:20:34 inn og 8:35:08 út sem gerir um 15 mín stopp. Þessi drykkjarstöð er í um 2.039 metra hæð. Það var farið að birta þegar við komum inná hana á föstudagsmorgni klukkan 06:23. Búin með 8 klst og 23 mín.
Munurinn á Garmin tímunum mínum og tímunum frá staðarhöldurum, er sá að ég kveikti á Garmin úrinu þegar ég fór yfir ráslínuna, en þau greinilega miða bara við klukkan 22:00 þegar hlaupið var ræst, en það var mikill troðningur eins og komið hefur fram í byrjun hlaups. Það má segja að við höfum verið alveg á plani á þessari drykkjarstöð (plan 08:27:04). Þegar við komum að stöðinni, var mjög kalt, hitastigið var í mínus, allar rúður í bílunum við drykkjarstöðina voru hélaðar og það var frost í jörðu. Það voru allir komnir í hlý föt og jakka nema Börkur sem var ennþá í stuttbuxum og stuttermabol 😊
Mig langaði ekki að stoppa lengi þarna út af kuldanum, en náttúran kallaði og ég varð að hlaupa aðeins upp í brekku, ekki spennandi að vera með niðurgang í svona hlaupi og hvað þá á þessum tímapunkti í skítakulda. Ég tók því Immodium eftir kall náttúrunnar, fékk mér mikið af heitu tei og smá súpu. Sá svolítið eftir að hafa ekki verið með betri bolla, þar sem það er mjög erfitt að drekka heita drykki úr þessum örþunnu bollum sem gefa eftir. Eins og framan greinir þá erum við búin að hlaupa í rúmar 8 klst og ég án þess að setjast niður eina mínútu og mig langaði ekki til að setjast niður þarna í þessum kulda. Búin að vinna mig upp um 72 sæti í viðbót frá síðustu stöð.
5) MARE À BOUE #1941
Samkvæmt Garmin var samanlagður tími 10:17:46
inn og 10:27:45 út, stoppaði í um 10 mín. Stöðin er í 1.608 m hæð, um 500 metra
lækkun frá síðustu drykkjarstöð (tími staðarhaldara 10:19:45). Börkur átti mjög
góðan kafla þarna niður og flaug niður brekkurnar. Ég sá til að byrja með
alltaf í hann, en svo missti ég sjónar af honum. Það er mjög langur malbikaður
kafli rétt áður en maður kemur inn á þessa stöð. Þar var mikið af heimafólki á
þessum kafla að taka á móti og aðstoða sitt fólk.
Klukkan var um 8:20 þegar ég kom inn á þessa drykkjarstöð, hafði unnið mig upp
um 15 sæti en ég var búin að vera með verki í vinstra fæti út af blöðrum sem
voru að angra mig. Þegar ég kem inn á stöðina fer ég beint í læknatjaldið og
fer úr skónum og bið um aðstoð við að sprengja blöðruna. Í fyrsta skipti sem ég
sest niður eftir að hafa verið 10 klst og 20 mín á hlaupum. Endaði svo með því
að sprengja blöðruna sjálf og notaði minn eigin plástur til að setja yfir
sárið, en fékk gefins sótthreinsiklút í læknatjaldinu. Fór svo aftur í skóna og
fór í matartjaldið. Þar var verið að bjóða uppá kjúkling og hrísgrjón sem ég
hafði ekki lyst á.
Fór og leitaði að Berki en fann hann ekki. Ég hafði stoppað í læknatjaldinu í um 10 mín svo ég hélt að Börkur væri bara farinn. Ég reyndi að hringja í hann, en hann svaraði ekki. Það kom svo í ljós síðar að Börkur hafði verið rétt um 4 mín á undan mér á drykkjarstöðina og hafði fengið sér að borða og beið eftir mér, en sá mig ekki, svo einhvern veginn tókst okkur að fara á mis hvort við annað á 24 fermetrum. En hlauparar voru þarna út um allt á túninu að hvíla sig og næra.
Ég var alveg á plani m.v. tímann sem ég fór út. Ég fyllti á vatnsbrúsann og hélt áfram, en borðaði ekki neitt. Var á þessum tímapunkti komin með algjört ógeð á gelum en fékk mér Chia bar sem ég var með á mér. Fór svo á Facebook live og lét vita af mér og hélt svo áfram. Framundan var mikið klifur, bæði upp og niður og mjög erfiður kafli fyrir mig.
Börkur hringdi að lokum í mig en hann hafði
komist að því að ég hefði farið á undan honum út. Hann var þá búin að bíða í um
40 mín á drykkjarstöðinni þegar hann áttaði sig á því að ég væri komin inná
stöðina og farin út aftur. Þegar ég heyrði í honum var ég orðin mjög orkulaus
og hélt að ég væri að „bonka“ út af orkuleysi, en komst svo síðar að því að
þetta var þetta klássíska „lungnavesen“ á mér.
Ég sagði Berki að ég myndi ganga rólega áfram og hann myndi klárlega ná mér.
Þegar hann náði mér var ég lögst niður, orðin mjög þreytt og ætlaði að sjá
hvort ég myndi ná að hvíla mig eða sofna. Ég var örugglega bara búin að hvíla
mig í 2-3 mínútur þegar Börkur kom, svo hvíldin varð ekki meiri.
Sólin var farin að skína og það var orðið frekar heitt og sólin skein, svo Börkur fékk sólarvörn hjá mér. Var á þessum tímapunkti ekki í mjög góðum málum og sagði honum að fara bara á undan mér. Hann gerði það, en eftir smá stund náði ég Berki aftur. Hann hafði þá fengið bakþanka, sagði að það væri erfið og krefjandi leið framundan og vildi ekki skilja mig eftir á þessum tímapunkti. Hann var því mjög þolinmóður að bíða, á meðan að mér fannst allir taka fram úr okkur á þessum tímapunkti, sem var mjög erfitt fyrir mig andlega. Eftir á að hyggja held ég að það hafi verið mistök hjá mér að stoppa ekki lengur á síðustu drykkjarstöð og næra mig af þessum hrísgrjónum og kjúkling þó mig hafi ekki langað í það, alla vega hefði ég átt að setjast aðeins niður og hvíla mig áður en ég hélt áfram. En það er alltaf auðveldara að vera vitur eftir á.
6) CILAOS (STADE) #2004 – FYRRI „DROP OFF“ POKINN
Samkvæmt Garmin úrinu mínu var samanlagður tími 15:53:52 inn og 17:20:33 út, samtals 1 klst og 26 mín stopp. Cilaos (Stade) er í um 1.213 metra hæð og við búin með 65,4 km. Þegar við komum þangað var klukkan orðin 13:53 á föstudegi og við búin að bæði hækka okkur og lækka okkur. Á þessum tímapunkti þegar við komum inn á drykkjarstöðina vorum við um 30 mínútur á eftir áætlun. Þá var ég búin að tapa 63 sætum frá síðustu drykkjarstöð, sem sýnir hvað síðasti kafli var erfiður fyrir mig.
Á þessari stöð var fyrri „drop pokinn“ okkar og við Börkur ákváðum að við yrðum að leggja okkur. Við sóttum pokana og lögðumst fyrir. Ég stillti vekjaraklukkuna á gsm símanum mínum á 15 mínútur, en gat ekki sofnað, kannski í mesta lagi um 1 mín. Börkur steinsofnaði og eftir 15 mín, framlengdi ég 15 mínútur í viðbót fyrir hann og fór sjálf í matartjaldið og sótti mér súpu.
Þegar Börkur vaknaði fór hann líka í matartjaldið og fékk sér jógúrt. Við skiptum um boli og bættum gelum og orkubörum í hlaupavestið. Ég tók líka með í hlaupavestið nýja rafhlöðu í höfuðljósið mitt, en ég hafði bara klárað eina rafhlöðu fyrstu nóttina, svo ég var með tvær fullhlaðnar á mér núna eftir þessa drykkjarstöð. Við stoppuðum mjög lengi hérna, eða í um 1 klst og 26 mín. Fylltum svo á drykkjarbrúsana á leiðinni út af stöðinni og þá fór ég enn og aftur á FB live 😊 Á leiðinni út af stöðinni tókum við spjallið við tvo unga drengi, sem sögðu okkur að þeir höfðu stoppað í um 3 klst í Cilaos.
7) SENTIER TAÏBIT (DÉBUT) #2020
Skv. Garmin var samanlagður tími 19:31:41 inn og 19:41:23 út um 10 mín stopp. Sentier Taïbit (début) er í um 1.257 metra hæð. Við vorum komin þangað klukkan 17:34. Þarna voru um 72 km búnir og 19 klst og 33 mín og ég í 2.020 sæti. Áætlaður tími þarna var 18 klst og 39 mín, svo ég var næstum orðin 1 klst á eftir áætlun og um 6,6 km frá síðustu stöð. Hafði misst 16 manns í viðbót fram úr mér og þegar ég kom á drykkjarstöðina og hitti Börk var ég víst orðin mjög pirruð á öllum þeim sem höfðu farið fram úr mér (að hans sögn) en mér fannst það miklu fleiri en 16 manns 😊 😊 . Þessi drykkjarstöð var á veginum að Cilaos og framundan var mjög erfitt klifur upp í 2.100 m hæð. Stoppaði mjög stutt á drykkjarstöðinni eða í um 10 mínútur.
Ferðin upp var mjög töff og mér fannst hún endalaus. Það var komið myrkur. Mér fannst ég búin að heyra í fólki frá drykkjarstöðinni, löngu áður en ég kom þangað, þetta var svona endalaus leið upp og aftur niður. Við Börkur vorum búin að ákveða að hvíla okkur í Marla, sem var næsta drykkjarstöð, svo ég var búin að stilla hausinn minn á það. Börkur var kominn á undan mér í Marla, þar sem ég fór auðvitað svo hægt upp í þessu klifri.
Á þessum tímapunkti var ég búin að uppgötva að þetta var ekki hefðbundið „BONK“ út af orkuleysi eins og ég hélt, heldur þessi áreynslu-asmi sem lýsir sér þannig að þegar ég er í miklu klifri og komin í ákveðna hæð, þá hrinur púlsinn niður í 80-85 og orkuleysið verður algjört og ég rétt kemst áfram fetið, eitt skref í einu.
Í Grand Raid Reunion má ekki nota hlaupastafi, svo ég gat ekki „hangið“ á stöfunum eins og ég gerði í UTMB þegar ég lenti í þessu lungnaveseni þar. Þarna sá ég og upplifði að þetta var vandamál. Sá þegar púlsinn hrundi niður í miklu álagi sem er óeðlilegt. Þetta gat ég staðfest með splunkunýtt Garmin Fenix 6 úr á mér sem mældi réttan púls og ég sá og fann að þetta væri ekki eðlilegt. Þegar ég hafði lenti í þessu vandræðum áður, eins og í UTMB, UT4M, Bhutan og HK100 þá hélt ég alltaf að úrið væri bilað þegar púlsinn fór svona niður. Núna vissi ég að þetta væru réttar mælingar á púlsinum, þ.e. púlsinn fór niður og orkan með og ég bara gat bara hreyft mig mjög hægt.
Eftir UT4M í fyrra fól ég í lungnapróf, og var greind með áreynslu asma. Þá fékk ég Symbicort asmalyf sem hjálpaði aðeins, en bara alls ekki nóg, og svo má bara taka það 8 sinnum á sólarhring. Ég gleymdi að taka Ventolin með mér, sem maður á að taka á móti, þar sem það er skammvirkandi á méðan að Symbicort er víst langverkandi. En ég tók ákvörðun á þessum tímapunkti að fara ekki í UTMB á næsta ári, fyrr en ég mun láta rannsaka mig betur og vinna í þessum veikleika mínum, svo ég lendi ekki í þessu aftur.
8) MARLA #1942.
Ég komst að lokum í drykkjarstöðina í Marla skv. Garmin Connect eftir 22:21:45 inn og 23:14:06 út, samtals um 53 mín stopp. Marla er í um 1.627 metra hæð og 77,9 km búnir. Þá var ennþá föstudagskvöld og klukkan orðin 20:24 og heildartími kominn í 22 klst og 23 mín (skv. staðarhöldurum). Eins skrítið og það hljómar m.v. mína líðan og ástandið þá hafði ég tekið fram úr 78 einstaklingum frá síðustu drykkjarstöð, en aðalástæðan að mínum mati er sú að ég var ekki að stoppa lengi á drykkjarstöðvunum, en margir hlauparar voru að því og að leggja sig bara út um allt.
Á þessum tímapunkti hélt ég að ég væri á tímaáætlun, en ég hafði þá ruglað saman heildarklukkustundum og tíma dags. Áætlunin gerði ráð fyrir að ég væri þarna klukkan 19:21, samanlagður tími þá 21:21, en klukkan var orðin 20:24 og samanlagður tími komin í 22 klst og 23 mín. Þarna var ég bara heppin að halda að ég væri innan tíma, svo við ákváðum að leggja okkur smá.
Þessi stöð eins og flestar aðrar voru bara tjaldbúðir, en þarna var svefntjald sem Börkur hafði reynt að fá pláss í, en ekki fengið. Við ákváðum samt að reyna aftur, því ég var ekki búin að sofa nema í um 1 mín og við búin að vera á ferðinni í rúmar 22 klst á þessum tímapunkti.
Klukkan var sem sagt 20:24 á föstudagskvöldi og það var mjög kalt. Ég hafði einungis sest einu sinni niður til að sprengja blöðruna á fætinum á mér og svo lögðumst við niður í Cilaos þegar við reyndum að leggja okkur. Til að gera langa sögu stutta, fengum við inni í svefntjaldinu, sem var mjög lítið kannski 30 fm og fólk lá þar bara á dýnum út um allt. Við fengum saman eina mjóa dýnu, en sitt hvort teppið. Náði þarna að sofna í fyrsta skipti. Ég stillti vekjaraklukkuna á 30 mín, en eftir 20 mín þá vaknaði ég við að ég var orðin blaut á lærunum. Skildi ekki hvaðan sú bleyta kom. En það hafði kona lagst við hliðina á mér með hlaupabakpokann sinn og og svo lak úr vatnsbrúsanum hennar. Það var því ekki hægt að liggja þarna lengur, svo við Börkur hentumst á fætur og út.
Það þarf heldur betur að taka á honum stóra sínum við þessar aðstæður, í myrkri og kulda að fara út úr tjaldinu og halda áfram. Það var niðamyrkur, það var kalt, og við vorum þreytt. En um leið og við lögðum af stað þá hlýnaði okkur og með jákvæðum hugsunum þá hvarf þreytan eins og dögg fyrir sólu 😊
9) PLAINER DES MERLES #1919
Eftir að hafa lagt sig í Marla gekk hlaupið hjá okkur Berki mjög vel og við sópuðum upp hlaupara. Komum í Plainer des Merles rétt fyrir miðnætti á föstudagskvöldið og þá búin að vera næstum 26 klst á ferðinni. Var komin í 1.919 sæti eða upp um 23 sæti.
Við héldum áfram að hlaupa taka fram úr hlaupurum og áttum mjög góðan kafla fram að Sentier Scout (unnum okkur upp um 96 sæti).
10) SENTIER SCOUT #1846
Samkvæmt Garmin var samanlagður tími 26:38:21, gleymdi að stimpla mig út, svo ég veit ekki hvað stoppið var langt. En við komum í Sentier Scout, þ.e. þessa skáta drykkjarstöð klukkan 00:44, þ.e. komin aðfararnótt laugardags, nótt tvö. Við vorum í 1.651 metra hæð. Þá voru 88 km búnir. Man að ég farin að hlakka til þegar við værum búin með helminginn og það var næstum því á þessum tíma.
Búin að hlaupa í tæpar 27 klst (26:43:28 skv.
staðarhöldurum) og um 2 klst á eftir áætluðum tíma. Við stoppuðum ekki lengi
þarna, fylltum bara á vatnsbrúsa sem þurfti og héldum áfram.
Vorum samt búin að vinna okkur upp um 96 sæti, enda hafði gengið mjög vel eftir
Marla, þar sem við náðum 20 mín svefni og margir að sofa og því stoppa mun
lengur en við.
Á þessum kafla frá Sentier Scout til Ilet Á Bourse voru mjög brattar hlíðar og þröngur stígur. Siggi var búin að var mig við þessum kafla, þar sem það var hnífbratt niður hlíðina við stíginn og menn hafi dáið í þessu hlaupi, held hann hafi sagt að tveir menn hafi látist í fyrra. Og svo eru hlauparar sofandi út um allt við þessa hnífbröttu hlíðar.
Við Börkur vorum að hlaupa við eina svona hlíð þegar ég ákveð að vara hann við, en hann var á hraða kaflanum búinn að vera fyrir aftan mig. Ég kallaði svo á hann og sagði Börkur: Við verðum að passa okkur hérna það er hnífbratt hérna niður. Hann svaraði mér ekki. Fyrst hélt ég að hann hefði bara ekki heyrt í mér, því við vorum bæði með tónlist Ipad Shuffle í eyrunum. Svo sný ég mér við og sé hann ekki lengur og þá dauðbrá mér, ætli hann hafi dottið hugsaði ég og ég hafi ekki heyrt það út af tónlistinni. En ég hélt samt áfram upp fjallið og hugsaði, hann hefur kannski farið fram úr mér,ég hlýt að hitta hann þarna uppi. Svo þegar ég kom upp var enginn Börkur svo ég hljóp niður aftur. Enginn Börkur svo ég fór aðeins upp en svo aftur niður. Var farin að ókyrrast verulega. Reyndi að hringja í hann, en hann svaraði ekki svo ég reyndi að hringja í Sigga og hann svaraði ekki heldur. Mér leist ekki orðið á blikuna og var orðin mjög stressuð. Fann svo staðinn, þar sem ég hélt að Börkur hefði dottið niður og fór og stoppaði aðra hlaupara til að hjálpa mér að leita.
Fyrstu hlaupararnir sem ég stoppaði töluðu enga ensku svo ég beið þangað til það komu einhverjir sem skildu mig. Ég bað þá að hjálpa mér að leita að vini mínum sem ég hélt að hefði dottið niður brekkuna. Við notuðum ljósin okkar til að lýsa niður hlíðina. Einn sagðist vera viss um að hann sæi ljós og mann þarna niðri og hinir fóru að leita líka. Ég sá ekkert en var farin að sjá þyrluna fyrir mér, þurfa að koma og sækja Börk sem væri kannski slasaður þarna niðri.
Á meðan við leituðum og biðum, fóru fullt af hlaupurum fram úr okkur, allir þeir sem við höfðum verið að hlaupa fram úr, en ég hafði engar áhyggjur af því, hafði bara áhyggjur af Berki sem læi þarna kannski slasaður.
Skyndilega kemur Börkur niður stíginn og spurði hvað gengur á: Ég sagði honum að við værum að leita að honum og honum brá smá því hann hélt að eitthvað hefði komið fyrir mig og það væri verið að leita að mér. Hann hafði sem sagt þá farið fram úr mér og ég ekki séð það og hélt svo áfram uppá fjallið, þ.e. ég hafði ekki farið nógu ofarlega. Svo þegar ég skilaði mér ekki og allir sem við höfðum verið að taka fram úr voru komnir á undan mér, fór hann að hafa áhyggjur að ég hefði hrapað svo hann snéri við.
Við vorum því bæði mjög ánægð að sjá hvort annað og komast að því að við vorum bæði heil á húfi.
11) ILET Á BOURSE #1940 SÆTI
Ilet à Bourse er í 889 metra hæð og við búin með 95,4 km. Ég var komin þangað klukkan 04:22 á laugardagsmorgninum. Samanlagður tími var kominn í 30 klst 21 mín og 25 sek. Við höfðum misst 94 hlaupara fram úr okkur – út af þessu veseni, þegar ég hélt að Börkur hefði hrapað.
Við náðum mjög góðum hlaupakafla niður brekkuna í myrkrinu. Á leiðinni niður sá ég fullt af sprautum (með nálum í) og skildi ekki af hverju frönsk yfirvöld á eyjunni, hreinsuðu ekki upp allar þessar sprautur eftir dópistana sem skildu þetta eftir út um allt.
En við náðum mjög góðum kafla niður brekkuna og fórum svo yfir brú. Á leiðinni niður brekkuna, voru hlauparar út um allt að leggja sig, láu þar með álpoka yfir sig út um allt. Þegar við vorum komin yfir brúnna þá veltum við fyrir okkur hvort við ættum að halda áfram að næstu drykkjarstöð eða leggjast bara þarna niður og leggja okkur, enda orðin mjög þreytt.
Klukkan var langt gengin í 5 um morguninn svo við ákváðum að leggja okkur. Ég spurði Börk hvort hann ætlaði virkilega að leggjast á allar sprauturnar? Börkur hristi hausinn og svaraði: „HVAÐA SPRAUTUR? Þetta eru ekki sprautur heldur strá.“ Ég fór svo og skoðaði þetta betur og þá voru þetta strá sem litu alveg út eins og sprautur og ég var búin að passa mig mikið að stíga ekki á þau á leiðinni niður 😊 😊
Við Börkur ákváðum að leggja okkur fyrst í 20 mín (stilltum gsm) og svo bættum við 10 mín við.
12) GRAND PLACE #2006 sæti
Þessi drykkjarstöð var eins og svo margar aðrar, tjald og við vorum þarna um miðja nótt, eða á laugardagsmorgni klukkan 05:42. Samanlagður tími var þá komin í 31 klst 41 mín og ég fór út af þessari drykkjarstöð eftir 31 klst og 59 mín svo ég hef stoppað þarna í 18 mín. Fór þarna á FB live og var að segja frá því að við Börkur hefðum lagt okkur í sprautunum og sagði líka frá því þegar við Börkur týndum hvort öðru og ég hélt hann hefði hrapað.
Vorum búin með 98,5 km og var í 2006 sæti höfðum tapað um 57 sætum við það að leggja okkur. En það var samt alveg nauðsynlegt til að geta haldið áfram.
Stöðin er í 673 metra hæð. En eins og framan greinir, þá fór ég á FB á þessari drykkjarstöð og eins og vanalega, var Börkur ekkert sérstaklega spenntur yfir því. Þannig að þegar ég var svo tilbúin að leggja af stað, þá var Börkur týndur, bara farinn. Ég fór og leitaði að honum og kallaði og kallaði og reyndi að hringja í hann, án árangurs. Svo ég bara lagði af stað. Man að Rúna Rut vinkona svaraði mér og skrifaði að ég yrði að hafa bara Börk í bandi 😊 😊
Það var mjög erfiður kafli frá Grand Place upp í Roche Plate, hér voru tröppurnar ekki tröppur, heldur þurftirðu að æfa þig í kassa-hoppi, eða kassa-tröppum til að komast upp fjöllin. Mér leið ekki mjög vel. Það var komin dagur og það orðið frekar heitt. Ég hélt þessi brekka ætlaði aldrei að hætta. Svo var mikil tónlist í einu húsinu svo ég var fullviss um að þar væri drykkjarstöðin, sem var svo ekki reyndin, heldur var það bara mikið stuð á því heimili.
13) ECOLE DE ROCHE PLATE #1.990 sæti
Ég kom inn á Ecole de Roche Plate skv. Garmin eftir 35:41:49 inn og 37:09:44. Svo ég stoppaði þar í 1 klst og 28 mín. Ætlaði að vera samkvæmt planinu mínu þarna 33:12:21, svo ég var ennþá þó nokkuð á eftir plani, en það skipti engu máli. Því markmiðið var alltaf númer eitt að klára þetta hlaup og ná innan tímamarka og helst að hafa gaman allan tímann 😊 Þrátt fyrir mjög erfiðan kafla, þá náði ég að vinna mig upp um 16 sæti, skil það ekki alveg, en það hljóta einhverjir að hafa bara lagt sig 😊
Ég var mjög glöð þegar ég hitti Börk, því ég hélt ég ætlaði aldrei að koma að þessari drykkjarstöð. Hann var inni í sjúkratjaldinu að láta taka úr sér flís. Ég notaði tækifærið og fékk sjúkraliðana til að sprengja fleiri blöðrur sem voru nú komnar á báðar fætur sem og bera eitthvað á núningssár sem ég fann líka fyrir. Börkur hafði hvílt sig smá á pappaspjaldi, og eftir aðgerðina á blöðrunum, lagðist ég á pappaspjaldið með honum og náði að leggja mig í ca 20 mín.
Þessi stöð er í skóla og við vorum þar um klukkan 09:43 á mjög heitum tíma og stoppuðum mjög lengi eða í um 1 klst og 28 mín, enda ánægð að liggja þarna í skugga á mjög svo heitum tíma úti.
Það var svo mjög heitt að hlaupa eftir þessa drykkjarstöð, en ofboðslega falleg leið.
13) MAIDO TÉTE DURE #2024 sæti
Morguninn var heitur og erfiður, en útsýnið var stórkostlegt á leiðinni. Kom inná Maido Téte dure skv. Garmin eftir 40:27:56 inn og 40:48:35 út, bara um 20 mín stopp. Maïdo Tête dure er í 1.559 metra hæð og við búin með 113,5 km. Við vorum komin þangað klukkan 14:31 á laugardeginum.
Þá vorum við búin að vera á ferðinni í rúmar 40 klst. Vorum búin að missa 34 hlaupara fram úr okkur, eftir langt stopp í Roche Plate. Börkur var aðeins á undan mér í þessa drykkjarstöð sem var eins og margar aðrar bara tjöld. En ég fór á kamarinn og fékk líka sódavatn á 1. L. flösku. Immodiumið var hætt að virka og kominn tími á aðra töflu. Á þessum tímapunkti var sódavatn það besta sem ég fékk og miklu betra að drekka það af stút á flösku, heldur en í þessum þunnu glösum. Ég settist smá stund niður og fékk mér að borða og drekka, en svo fórum við Börkur saman út.
Það var þó nokkur hrollur í mér, enda maginn ekki sérstakur. Var með smá niðurgang, svo ég tók aðra Immodium. Við stoppuðum eins og framan greinir ekki mjög lengi, eða í um 20 mín og Börkur hljóp mun hraðar en ég niður. Ég elti hann reyndar til að byrja með, en þurfti svo að stoppa til að setja aftur hnéhlífarnar á míg sem ég hafði dregið niður á kálfa á drykkjarstöðinni. Þá missti ég hann og hópinn sem hann var að hlaupa með fram úr mér og fór því sjálf mun hægar þegar ég hljóp ein niður.
Ég hljóp með sódavatnsflöskuna í hendinni, stoppaði einu sinni til að þamba af henni, en sódavatnið var mjög gott. Hlaupið niður gekk samt mjög vel og ég vann mig upp um 147 sæti.
14) ILET SAVANNAH 159 km 44:13:13 #1877 sæti – DROP POKI #2
Savannah er í 159 metra hæð. Ég var komin þangað klukkan 18:14:44 og þurfti að leita að Berki. Samkvæmt Garmin var tíminn minn inn 44:10:39 og út 45:36:30, svo ég stoppaði í 1 klst og 25 mín.
Þetta er mjög stór stöð, þarna var „drop-poki“ númer 2. Ég var ekki alveg með það á hreinu hvað ég ætti að gera á þessum tímapunkti, því það voru nokkrir möguleikar. Átti ég að fara aftur í læknatjaldið og láta kíkja á blöðrurnar, það sem þær voru ekki að skána. Átti ég að fara í kalda sturtu og skipta um föt? Átti ég að finna svefntjald og leggja mig? Eða átti ég að fá mér bara að borða og halda áfram?
Ég hringdi í Sigga og spurði hann hvað ég ætti að gera, hann mælti með að ég myndi skipta um skó og þau föt sem ég vildi skipta um, sleppa sturtunni og drífa mig af stað og leggja mig frekar á leiðinni þar sem þyrfti.
Ég heyrði líka í Óla og Guðmundi Smára, sem sagði mér að Börkur hefði verið um 40 eða 50 mín á undan mér á þessari stöð. Ég hélt því að hann væri bara farin, en svo reyndi ég að hringja aftur í hann. Náði loksins í hann, en hann var þá að fara að leggja af stað aftur. Ég sagði honum að ég væri í matartjaldinu. Hann kom þangað og ég gat lánað honum rafhlöður, í ljósið hans, þar sem hans voru ekki að virka. Hann hafði verið að hlaða símann sem var ástæðan fyrir því að hann svaraði ekki. Börkur var alveg tilbúin, en ég skipti um fötin og skóna og setti á mig plástur á fæturna. Ég borðaði þarna kjúkling, hrísgrjón og svo Beef Jurky sem ég var með. Svo var bara að koma sér af stað.
Fór svo á Facebook live á leiðinni út af stöðinni.
Framundan voru tvær eða þrjár ár sem þurfti að komast yfir. Það sem kom mér á óvart var hversu margir voru að fara úr skónum og sokkum og vaða, en við Börkur tipluðum bara á steinunum og létum vaða, og ég blotnaði ekki sem betur fer, hefði verið leiðinlegt eftir að vera komin í þurra skó og sokka.
15) INTERSECTION CHEMIN RATUNAUD #1.888 sæti
Til að komast að Chemin Ratinaud sem er í 471 m hæð, þá þurftum við fyrst að fara yfir þessar ár sem ég nefndi og svo upp langa brekku og fara í gegnum svona smá „jungle“ frumskó áður en við komum að drykktarstöðinni Chemin Ratunaud. Mér fannst allir fara fram úr mér á þessum kafla og var orðin mjög svekkt á þessu lungnaveseni, en ég var samt bara að tapa 11 sætum. Börkur var á drykkjarstöðinni þegar ég kom þangað, en ég stoppaði mjög stutt þar. Klukkan orðin 21:58 á laugardagskvöldi.
16) LA POSSESSION ŽCOLE #1.785 SÆTI
Við komum í bæinn La Possession sem er eiginlega bara við sjóinn, 24 metra hæð rétt eftir miðnætti, þ.e. aðfararnótt sunnudags klukkan 00:20. Þá búin að vera á fótum í 50 klukkustundir og 20 mín og búin með 143,7 km. Átti góðan kafla í áttina á La Possession þar sem ég vann mig upp um 103 sæti.
Þurftum að fara í gegnum ennþá meiri frumskó (sem ég kallaði Víetnamskóginn) og ég var á því að þetta var leið sem ég var búin að fara áður. Talaði endalaust við Börk á leiðinni þarna niður eftir, og sagði honum að ég væri búin að fara þetta allt áður. Þetta var mjög krefjandi og erfið leið áður en við komumst niður í bæ og gengum svo inn á nýja stöð sem að var mjög stór. Ég var orðin mjög syfjuð og fékk að leggja á bedda þarna og sofnaði í 10 mínútur. Þegar ég vaknaði aftur, var mér smá kalt, en við hittum franskann mann sem tók mynd af okkur. Hann var að spjalla við Börk á meðan ég lagði mig og hann hafði farið í CCC og TDS nokkrum sinnum. Börkur fór í sjoppu og keypti sér kók og vatn handa mér. En þegar ég vaknaði þá langaði mig svo mikið í Fanta að við fórum og skiptum vatninu fyrir Fanta og þetta var besta Fanta sem ég hef nokkrum sinnum drukkið. Sparaði flöskuna og tók með mér restina, þ.e. setti í vestið mitt. Komum við, við veitingaborðið áður en við yfirgáfum stöðina. Börkur fékk sér brauð með sardínum og kæfu, eitthvað sem ég gat ekki smakkað, en ég fékk mér einn ostbita og appelsínusneið. Berki var svo síðar óglatt af þessu áti og fékk hjá mér BASE salt sem bjargaði honum alveg, þannig að hann þurfti ekki að kasta upp.
Leiðin út úr bænum La Possession var einhvers staðar útí sveit áður en við komum aftur niður í bæ og hlupum fram hjá einu búðinni sem við hlupum fram hjá á leiðinni. Að sjálfsögðu kíktum við inní hana, en við keyptum okkur ekki neitt. Hefði kannski átt að kíkja eftir RedBull, en ég var alveg góð, þar sem ég var með eina RedBull dós á mér, sem ég var með í Drop poka #2.
17) LA GRANDE CHALOUPE #1.632 SÆTI (líka við bæinn eftir að hafa hlaupið í gegnum bæinn)
Í Grande Chaloupe vorum við búin með 151 km. Samkvæmt Garmin var samanlagður tími orðinn 52 klukkustundir 55 mín og ég fór út af stöðinni eftir 53 klst 5 mín, þannig að ég stoppaði þarna inni í um 20 mín. Upphaflega áætlunin gerði ráð fyrir að vera þarna eftir 50 klst og 17 mín, svo ég var um 3 klst á eftir þeirri áætlun. Samkvæmt staðarhöldurum var flögutími þarna 53 klst og 3 mín og ég var í 1.632 sæti og hafði því unnið mig upp um 153 sæti frá síðustu drykkjarstöð.
Við Börkur áttum frábæran kafla frá bænum La Possesion. Fyrst fórum við yfir mjög erfiðan „cobblestone“ leið, sem lá fyrst upp langa brekku. Börkur gaf í og ég bara tók á honum stóra mínum og gaf í á eftir honum. Tók fram úr hverjum hlauparanum á fætur öðru og hvar mjög ánægð með það. Fyrst var þetta upp brekku, svo mjög langur kafli á þessum steinavegi, beint áfram áður en það kom langur niðurkafli á þessum cobblestones vegi. Þarna var aðalmálið að reyna að finna rétta staðinn á veginum til að hlaupa á, stundum var miðjan best, en stundum var kanturinn betri. Þannig að útsjónarsemi og pælingar skiptu þarna miklu máli. Ég þrumaði niður brekkuna. Hitti Börk þar sem ætlaði að leggja sig, en öll svefnpláss voru upptekin.
Ég bannaði Berki að hangsa eitthvað á þessari lestarstöð, sagðist ekki ætla að missa allt fólkið fram úr mér aftur, sem ég hafði tekið fram úr. Börkur var að tala við Sigga og gefa honum statusinn á okkur og áætlaðan komutíma, en þarna var Siggi komin í mark. ÉG var eins og framan greinir búin að vinna mig upp um 153 sæti, og ætlaði ekki að missa þau aftur, svo ég fór af stað á undan Berki og svo hann kom hann stuttu síðar.
18) LE COLORADO #1.558 sæti (síðasta drykkjarstöðin fyrir markið)
Ferðin upp í Le Colorado gekk líka vel, þessi 10 mín svefn í La Possession gaf mér þvílíka orku. Samkvæmt Garmin var samanlagður tími komin í 54:57:01 inn og 55:38:23 út, stoppaði því innan við 30 sek. Le Colorado er í um 664 m hæð og það eru um 10 km frá síðustu stöð (161 km búinn). Áætlaður tími hjá mér var 53:27:59, svo ég var um 2 klst fá áætlun. Klukkan því um 05:41 á sunnudagsmorgni og tíminn skv. staðarhöldurum 55:40:01. Ég var löngu hætt að hugsa um þessa upphaflegu áætlun, svo hún skipti ekki máli, en ég var glöð að vera búin að ná að vinna mig upp um 74 sæti, sem ég auðvitað vissi ekkert af á þessum tímapunkti, vissi bara að mér gekk vel og mér leið vel.
Leiðin upp í Le Colorado var fyrst upp langa brekku, en svo minnkaði hallinn og hér gengum við mjög rösklega, gegnum bæi og svo á endanum upp í fjall. Man ég talaði við Kristjönu, Siggu og Ásu í símanum á leiðina þarna upp og Sjana var einmitt að segja mér hversu fljót ég væri að hressast af svona 10 mín kríu. Ég sagði stelpunum að ég væri í góðum gír, það væri lítið eftir og ég hlakkaði til að drekka RedBull dósina mína.
Sólin var að koma upp þegar við nálguðumst toppinn. Börkur var á drykkjarstöðinni þegar ég kom í Le Colorado. Hann var á einhverju spjalli við sem einhvern, en skilaboðin mín til hans voru mjög skýr, ekkert hangs, ekkert stopp, drífa sig áfram. Ég ætlaði ekki að missa alla fram úr mér sem ég var búin að vera að taka fram úr síðustu klukkustundirnar.
Á þessari drykkjarstöð áttum við að skipta um bol, þ.e. fara í hinn keppnisbolinn sem við fengum (var með hlírabolinn sem sagt á mér allan tímann fyrir þetta). Skilaboðin mín til Barkar voru: „Við höfum engan tíma í að skipta um bol, gerum það bara í markinu.“ Við drifum okkur því bara af stað.
19) ST DENIS LA REDOUTE #1.496 sæti
Skv. Garmin samanlagður tími 56:34:14 og
hitastigið um 27 gráður. Markið í Grand Raid Reunion hlaupinu er í bænum St.
Denis la Redoute sem er í 58 metra hæð. Það er mjög langt og krefjandi
niðurhlaup frá Le Colorado (síðustu drykkjarstöð) að markinu.
Þegar það voru um 3 km í markið, komu mæðgur (að ég held) og tóku fram úr mér.
Það ýtti við keppnisskapinu mínu og ég var ekki alveg á því að láta þær taka
fram úr mér. Ég gaf því verulega í, kallaði á Börk og sagði honum að ég ætlaði
ekki að láta þær né aðra hlaupara taka fram úr mér.
Þurfti reglulega að kalla á aðra hlaupara og biðja þá að hleypa mér fram hjá,
því stígurinn var mjög mjór, og krefjandi.
Man að ég hugsaði að þetta væri ekki skynsamlegt á þessum tímapunkti að gefa í, eftir að hafa verið 55 klukkustundir á hlaupum, og sofið mjög lítið. Mundi eftir byltunni góðu í 4 ferðinni í Esjunni fyrir skemmstu, þar sem ég brákaði rifbein. En skynsemin tapaði fyrir keppnisskapinu svo við Börkur tókum fram úr fjölmörgum hlaupurum á þessum lokakafla niður brekkuna.
Þegar við komum inní bæinn, þurftum við að hlaupa aðeins á malbiki og svo inn á íþróttavöll, og taka þar vinstri beygju áður en við komum í mark. Börkur gaf ennþá meira í á slétta kaflanum og ég á eftir honum og kom því einni mínútu á eftir honum í mark.
Á þessum stutta kafla, þ.e. frá Le Colorado vann ég mig upp um 62 sæti. Siggi og strákarnir (Pétur sonur hans og Fjóni sem voru í ferðinni með okkur) voru því ekki komnir þegar við komum í mark. Þeir voru með íslenska fánann minn, svo ég náði ekki að hlaupa með íslenska fánann í markið.
Var mjög glöð þegar ég kom í mark. Við Börkur tókum nokkrar myndir, sóttum Finisher bolina okkar og fórum svo beint á tjald-barinn þar sem Börkur fékk sér bjór og við biðum eftir Sigga og strákunum.
Það var stórkostlegt að koma í mark í morgunskininu á þessum fallega morgni eða klukkan 06:37 á sunnudagsmorgni. Samanlagður tími var 56 klukkustundir 36 mínútur og 14 sekúndur skv. staðarhöldurum. Ég var í 22 sæti í aldursflokki og 115 konan overall og 1.496 sæti overall.
Á LEIÐ Á KEPPNISSTAÐ
ALLT FAST – ALLIR Í BIÐRÖÐ 15 km – ALLT Á PLANI 2 KLST 10 MÍN DRYKKJARSTÖÐ 2.
„JÆJA“ BÖRKUR KOMINN – ENNÞÁ Í RÖÐ 20 km – TRJÁBOLIR SEM RÁÐAST Á MANN LOL
JÆJA … byrjaði alltaf þannig HA HA HA .. eftir NOTRE DAME stöðina 26,4 km – hlýr vindur og stjörnubjart núna …fékk enga kjúklingasúpu, en appelsínubáta og þunnt skorna banana …
KOMINN DAGUR 18. OKT – 50 km – BÖRKUR TÝNDIR – 10 klst 39 mín (alveg ósofin) – næsta stöð er Droppoki #1 – þoli ekki meiri gel eins og staðan er núna .. er að maula Chia bar.
„Jæja“ 101,4 KM EFTIR … búin að finna Börk – erum að komast að DropBag #1 Sagan þegar ég týndi Berki á stöðinni, þar sem ég var að sprengja blöðruna … og fór þá óvart á undan honum út af stöðinni, þar sem ég sá hann ekki 🙂
YFIRGEFA CILAOS – DROP BAG STÖÐ #1 – 66 km búnir – þar náði Börkur að leggja sig – ég fékk mér að borða – 3000 m hækkun búin – rúmir 17 klst búnir með pásunni sem var í 90 mín. Rétt innan við 100 km eftir.
KLUKKAN 23:00 Á FÖSTUDAGSKVÖLD – 84,67 KM BÚNIR – AFTUR KOMIÐ MYRKUR – FREKAR BUGUÐ .. ORKULEYSI ÚT AF BREKKU OG HÆÐ – BÚIN AÐ KOMAST AÐ ÞVÍ HVAÐ HRJÁIR MIG … ;-(
SAGAN UM ÞAÐ ÞEGAR ÉG HÉLT AÐ BÖRKUR HEFÐI HRAPAÐ !!!!
BÖRKUR TÝNDUR … klukkan 04:51 um morgun ..
UPPI Á TOPPI Á FJALLINU … 2.190 m – BARA ÞOKA
AFTUR KOMIÐ MYRKUR … EFTIR DROPBAG 2 STÖÐINA … HOPPAÐ Á STEINUM YFIR ÁNA …
SÍÐASTI HLUTINN EFTIR … 12 KLST ..
KOMIN Í MARK
Við hittumst í anddyrinu á The Grand Burstin hotel klukkan 05:45. En við áttum að hitta feðgana Peter Reed og Peter Reed Jr sem eru skipstjórar og eigendur Rowena (báturinn okkar) klukkan 06:15 við höfnina. Hótelið er staðsett eiginlega á höfninni, svo við löbbuðum með farangurinn okkar og matinn yfir að bryggjunni þar sem Rowena var komin á flot.
FARANGUR
Í Speedo töskunni minni var ég með hvíta Eimskips baðsloppinn, sem við vorum búnar að nota mjög mikið, algjör snilld að fá þennan slopp að gjöf frá þeim. Ég var með Houdini goretex jakkann og buxurnar, flíspeysu, ullarundirföt (peysu og buxur), primaloft og Cloud úlpur, húfu og vettlinga. Allt mjög góðar vörur. Ég var með ullar-lopa-kjólinn minn, aðra húfu og mjög hlýja vettlinga. Var svo með fjóra Speedo sundboli, tvö Speedo sundgleraugu með lituðu gleri og ólituðu. Með þrjár Speedo sundhettur, Speedo eyrnaskrúfurnar (sem ég elska) og svo með hleðslupung fyrir símann. Var með eitt handklæði og svo handklæðaslá með hettu, sem mamma gaf mér fyrir ferðina. Var líka með Speedo inniskóna, þrjú GU Roctane gel og með heitt sítrónute í Eimskips stál-hitabrúsanum. Já Speedo taskan er mjög stór og þetta komst allt í hana 🙂
SKIPULAG SUNDSINS
Það eru mjög strangar reglur í kringum Ermarsundið, hvort sem sundmenn eru að synda einir, svokallað „sólo“ sund eða boðsund. Í boðsundinu eru reglurnar þannig að hver sundmaður syndir í 1 klst í einu. Sundmaðurinn má aldrei koma við bátinn eftir að hann er byrjaður og skiptingarnar eru þannig að sundmaðurinn sem er að taka við, þarf að taka fram úr sundmanninum vinstra megin og þeir mega ekki snertast. Sundmaðurinn sem er að klára má því ekki fara í bátinn fyrr en sá sem er að taka við er kominn fram úr honum. Hver sundmaður syndir í 1 klst og röðin er föst og óbreytanleg, þannig að hún helst óbreytt allan tímann. Sundmenn synda bara í sundbol (má ekki vera með ermum eða skálmum) og með eina hefðbundna sundhettu og sundgleraugu. Annar búnaður er ekki leyfður, eins og sokkar eða hanskar eða ullarhúfa. Við bárum ekkert Lanolin eða krem á okkur. Sundið hefst þegar fyrsti sundmaður byrjar í landi Englandsmegin og endar þegar sundmaður endar í landi Frakklandsmegin. Bein loftlína er 34 km.
SUNDIÐ
Morguninn í Dover var yndislegur. Það var heiðskýrt og ofboðslega fallegt að sjá sólina koma upp. Við fengum sólstóla til að hafa á þilfarinu á Rowena bátnum okkar. Við vorum búnar að ákveða röðina á okkur í sjóinn. Silla, sem er hraðasti sundmaðurinn átti að byrja, svo kom Sigrún, síðan ég og þar sem Birna, Þórey og Brynhildur eru álíka hraðar, ákváðu þær að fara í þeirri röð. Fyrsti sundmaðurinn þarf að synda í land, þar sem við sigldum svolítið frá Folkestone en sundið byrjaði á ströndinni vestan megin við Samphire Hoe country park, en þetta er miðja vegu á milli Dover og Folkestone.
Silla þurfti sem sagt að hoppa í sjóinn úr bátnum, þar sem það var ekki búið að setja út stigann og synda í land. Svo gaf hún merki með því að veifa upp báðum höndum þegar hún var tilbúin og synt þá af stað frá Englandi, þá var klukkan 06:52. Ég kveikti á Strava á símanum mínum til að eiga trackið alla leiðina (en það var þá bara frá bátnum). Ég vorkenndi Sillu að byrja, því tíminn sem það tók hana að synda í land, var ekki tekin með þannig að hún synti rúma 1 klst í fyrsta skipti. Sundið gekk mjög vel hjá henni, hún er með svo fallegan sundstíl og svo góður sundmaður. Sjórinn var líka spegilsléttur og hún synti um 3 km, sem var alveg frábært.
Næst fór Sigrún út, og skiptingin gekk mjög vel. Þegar búið er að skipta þá þarf báturinn auðvitað að stoppa til að taka upp sundmanninn. Við vorum búin að fá þær upplýsingar að við mættum synda áfram ef það væri bjart úti, en ef við værum í myrkri, þá yrðum við að bíða við hliðina á bátnum á meðan sundmaðurinn kæmi um borð. Sigrún var í fantastuði og æddi því bara á stað en eini vandinn var að hún tók mjög ranga stefnu og synti beint í áttina að hvítu klettunum í Dover og á leið til Finnlands í stað Frakklands 🙂
Við urðum því að kalla og kalla á hana, öskruðum mjög hátt til að fá hana til að snúa við og fara í rétta átt, sem tókst svo að lokum. Ég var næst út og eina sem ég kveið fyrir var kuldinn, það var komin reyndar meiri alda, en sólin skein og ég var bara í góðum gír. Ég spurði Sillu hvort henni hefði orðið kalt og hún sagðist aðeins hafa fundið fyrir því síðari 30 mínúturnar. Við fengum merki frá Grétu Marglyttu liðstjóra, þegar 30 mín voru eftir, og svo aftur, þegar 10 mín voru eftir og 2 mín. Spjald sem var veifað til okkar sem á stóð 30, 10, 2.
FYRSTI SUNDSPRETTUR
Ég tók GU Roctane gel um 15 mín áður en ég fór út í, tók smá Wim-Hof öndun og svo henti ég mér bara í þetta. skv. Strava fór ég út klukkan 08:52. Sundið gekk vel, mér leið vel í öldunni, hugsaði bara um það sem Ásgeir kenndi mér á sínum tíma að vera eins og tréplanki. Mér var ekki kalt og ég ákvað að anda í 4-6 hvert skipti í staðinn fyrir 2 hvert skipti, til að auka hraðann hjá mér, því öndunin hægir á manni, auk þess sem aldan var að aukast. Mér leið mjög vel allan tímann og fannst gott að heyra úrið pípa eftir 1 km, sá svo 30 mín merkið, heyrði aftur píp eftir 2 km og svo fékk ég seinni merkin.
Sundið gekk vel og ég var bara í góðum gír. Man ég hugsaði að ég gæti nú alveg verið í 1 klst, þegar Sigrún synti „sóló“ sundið var hún ein ofan í allan tímann í sjónum í 22 klst. Ég var líka mjög ánægð að hafa náð nokkrum 1 klst úthalds-sundæfingum í sundlauginni heima áður en ég fór út. Þessi eina klukkustund var síðan mjög fljót að líða, en ég synti 2.853 metra á 1 klst 1 mín og 17 sek skv. Strava sem var bara fínt út á sjó í öldugangi.
Græna tjaldið var salernis-tjaldið okkar.
Þá var að sjá hvernig mér gengi að hlýja mér eftir sundið en það gekk ótrúlega vel. Fór strax úr sundbolnum og í hlý ullarföt og drakk hlýja sítrónuteið, sem var orðinn fastur liður hjá mér eftir sjóæfingar, eins og 2 klst æfinguna, Viðeyarsundið og æfingasundið í Skerjarfirðinum, sem við syntum heiman frá Birnu, en hún kom mér á lagið með þetta frábæra sítrónute. Fékk mér smá að borða og fór í flíspeysuna og setti á mig húfu. Ég kom sjálfri mér á óvart, að mér liði ekki verr og var bara nokkuð fljót að ná mér. Fór fljótlega á bikiní-brjóstahaldarann og fór bara að tana og spila og syngja með Spotify.
Þórey frænka setti þetta á Instagram …. 🙂 🙂
Brynhildur og Róbert komu með það með sér að heiman.
SUNDFERÐ NÚMER TVÖ GRJÓTHÖRÐ OG JÁKVÆÐ
Ég fór aftur í sjóinn í aðra sundferð klukkan 14:52 samkvæmt Strava. Sólin var farin, en Silla hafði náð smá sól framan af sinni ferð, en síðan dró fyrir sólu. Ég auðvitað spurði hana þegar hún kom upp hvort það hefði ekki verið kalt, en hún sagði að henni hefði verið aðeins kalt í lokin þar sem sólin var farin.
Mér var samt ekki svo kalt þegar ég fór út í, gerði samt ekki sömu mistökin og í ferð 2 að fara ekki á klósettið áður en ég fór út í. Hélt nefnilega að ég myndi ná að pissa strax og ég kæmi ofan í sjóinn, en það var ekki svo gott. Þannig að í fyrstu sundferðinni var mér mál allan tímann, en gaf mér ekki tíma til þess, fyrr en ég var komin aftur í bátinn sem er ekki góð tilfinning. Salernið á bátnum, var svona ferðaklósett sem var búið að setja grænt tjald í kringum á þilfarinu.
Sundið gekk mjög vel. Ég reyndi að hugsa ekki um kuldann, eina sem ég hugsaði var að ég er grjóthörð og jákvæð. Það er mantra sem ég tók upp þegar ég byrjaði að synda í sjónum í sundbol í lok maí. Mantran er komin frá góðum vini sem sagði mér að ég væri grjóthörð og jákvæð. Hann átti þá við utanvegahlaupin. Ég hins vegar ákvað að nota þessa möntru mér til hvatningar við það sem ég óttaðist mest, í sjósundæfingum í allt sumar, sem var kuldinn.
Náði að synda 2.693 metra á 1 klst og 49 sek skv. Strava. Það var samt kaldara að koma upp eftir ferð tvö, þar sem sólin var farin, og báturinn farinn að vagga verulega. Man eftir því að hafa horft í sundinu stundum á bátinn, eiginlega alveg á hlið, svo mikil var aldan. Man líka eftir því hvað ég var glöð að horfa alltaf á íslenska fánann á bátnum, það gerði mig svo stolta og svo vissi ég af öllum sem voru heima að hvetja okkur og fylgjast með okkur, það veitti mér líka auka orku. Sjá meira um upplifunina í myndbrotum hér að neðan.
Í plastpokunum, er maturinn okkar sem við keyptum í matarbúðinni fyrir ferðina.
Brynhidur að undirbúa sig fyrir ferð tvö með Wim-Hof öndun, ég að syngja og Sigrún orðin smá sjóveik.
SUNDFERÐ NÚMER ÞRJÚ
Þegar Silla lagði af stað í sundferð þrjú, var ljóst að hún myndi lenda í myrkri, enda klukkan um 19:50, svo það var sett ljósastika í sundhettuna hennar.
Sigrúnu og Þórey leið ekki mjög vel, þar sem þær höfðu báðar dottið um borð. Sigrún lenti á olnboganum þegar hún kom upp eftir ferð tvö og Þórey lenti með höfuðið (sem betur fer ennþá með sundgleraugun sem minnkuðu höggið), en beint á járnhandriðið á bátnum. Silla kom okkur inn í „Grafreit draumanna“ eða „Dauðamíluna“ og synti mjög vel í mikilli öldu, en hún var orðin mjög köld þegar hún kom aftur um borð og komin ógleði yfir hana.
Ég hjálpaði henni að fara úr sundbolnum og í ullarföt, þar sem hún var ísköld eftir volkið, sem hjálpaði mér ekki andlega við að fara út í þriðja skiptið. Ég reyndi að hvetja Sigrúnu til að klára sundið, svo ég þyrfti ekki að fara í þriðju ferðina. Samkvæmt okkar uplýsingum voru um 3 km eftir. Sigrún náði því miður ekki að klára, þar sem hún eins og hún sagði sjálf frá festist allan tímann í dauðamílunni, enda kom svo í ljós síðar að hún var með brákaðan olnboga, magnað að fara samt út og synda. Skipstjórarnir voru á því að við yrðum þarna örugglega í einhverjar klukkustundir og við myndum pottþétt ekki ná fluginu heim um morguninn.
Skilaboðin sem ég fékk frá Róberti var að ég yrði að fara ofan í sjóinn og gefa allt í þetta og koma okkur út úr þessari dauðamílu. Þetta væri bara rétt rúmlega 1 km og ég ætti að ná þessu á 20 mínútum ef ég bara gæfi allt í þetta. Ég var tilbún, grjóthörð, jákvæð og ekki sjóveik. Ég spurði samt Birnu hvort hún vildi ekki klára og koma að landi í Frakklandi. Birna sagði ,,Nei, Halldóra þú bara klárar þetta“. Það var því ekkert annað að gera, en að skella sér í sjóinn með möntruna, grjóthörð og jákvæð og setja allan kraft sem ég hafði í sundið. Ég vissi að ég gæti synt hratt og komið mér út úr öldunni, með því að setja auka kraft og nota líka fæturna og komast þannig í gegnum öldurnar.
Þegar ég fer ofan í klukkan 21:48 (skv. Strava) er komið kolniðarmyrkur og ég var með ljós á sundhettunni. Ég sá bátinn og höfuðljósin á stelpunum. Ljósið á höfðinu á Brynhildi var mjög sterkt, en það var eina sem ég sá og blindaði mig svolítið. Eftir að hafa gefið allt í þetta sund, sett kraft í fæturna og synt áfram í um 20 mín heyrði ég píp á úrinu mínu og vissi þá að ég væri búin með ca1 km og það hafði gengið ótrúlega vel í öldunum og myrkrinu. Stuttu seinna heyrði ég mikil fagnaðarlæti og klapp frá þeim í bátnum, en heyrði ekki hvað þau voru að segja, datt helst í hug að þau væru að láta mig vita að við værum laus úr dauðamílunni og þá væri bara stutt eftir. Ég heyrði ekki neitt, enda með Speedo skrúfur í eyrunum, svo ég sagði bara: ,,Ég heyri ekki neitt, ég held bara áfram“, sem ég og gerði.
Stuttu seinna lenti ég í hræðilegu marglyttupartýi. Skyndilega var allt morandi í marglyttum í kringum mig sem ég hafði auðvitað ekki séð í myrkrinu, en fann bara þegar ég kom við þær og sé þær svo þegar ég kom nær þeim. Ég öskraði að það væri allt í marglyttum, heyrði að stelpurnar sögðu Halldóra þú ert grjóthörð og ég sagði já ég er grjóthörð og hélt sundinu áfram. Ákvað að synda nær bátnum, datt í hug að öldurnar frá honum, myndu fæla þær í burtu
Stuttu síðar stöðvaðist báturinn og ég hélt fyrst áfram, fyrir framan hann, en mundi ég mátti ekkert fara á undan honum í svartamyrkrinu enda sá ég ekki neitt, svo ég hægði á mér og synti smá bringusund. Svo heyrði ég stelpurnar kalla að ég ætti að fara á eftir gúmmíbátnum, sem hafði tekið vinstri beygju, svo ég elti hann. Sá auðvitað ekki neitt nema höfuðljósinn á þeim sem voru í bátnum.
Eftir þó nokkra siglingu stöðvuðu þeir og spurðu hvort ég væri farin að botna, sem ég var ekki, en þeir stöðvuðu gúmmíbátinn alveg og sögðu mér að halda áfram og lýstu bara á undan mér. Ég synti svo bara áfram þar til ég var komin á fast, þ.e. á land í Frakklandi. Var sem betur fer á mjúkri sandströnd, þar sem ég sá ekki neitt í kolniðamyrkri. Eftir að ég fann botninn þá gekk ég, þar til ég var alveg komin á þurrt. Ég var algjörlega ein þarna, sá ekkert, en setti hendurnar uppí loft eins og Silla hafði gert þegar hún lagði af stað. Synti svo strax til baka í gúmmíbátinn þar sem strákarnir Tommi og Pétur Jr kipptu mér um borð.
Við sigldum svo á gúmmíbátnum að Rowenu þar sem ég fékk frábærar móttökur. En ég synti tæpa 4 km á 1 klst og 12 mín samtals, með tímanum sem ég fór til baka í bátinn. (4.062 km 1:12:36), skv. Strava (smá skekkja þar sem ég slökkti ekki alveg strax, en er ca).
Það voru stórkostlegar móttökur sem ég fékk frá liðinu þegar ég kom til baka í bátinn. Við Marglytturnar vorum ekkert smá stoltar af okkur að hafa klárað þetta, enda um frábært lið að ræða, sem stóð sig stórkostlega. Við höfðum synt um 49 km leið á nákvæmlega 15 klukkustundum sléttum.
ÉG ER KOMIN HEIM OG LEIÐIN HEIM
Stelpurnar skáluðu svo í kampavíni þegar ég kom um borð, en innihald flöskunnar fór að mestu á þilfarið, þar sem báturinn vaggaði mikið og þær höfðu ekki mikla lyst á innihaldinu í öldunni og sjóveikinni.
Framundan var hraðferð til baka, um 2,5 klst leið. Klósettið var tekið niður og við færðum okkur allar á hægri hlið bátsins, þar sem það flæddi inn á bátinn núna vinstra megin þ.e. á leiðinni til baka, en flætt hafði inn hinum megin þ.e. hægra megin á sundinu okkar á leið til Frakklands.
Ég var sjálf mjög hátt uppi, var alls ekki sjóveik, hafði sem betur fer ekkert orðið sjóveik allan daginn. Ég hafði sett á mig sjóveikisplástur þegar við ætluðum að fara út aðfararnótt föstudagsins og var með hann á mér, enda á hann að duga í 72 klst. Hann datt svo af bæði mér og Sillu í fyrsta sundinu okkar, en það kom greinilega ekki að sök hjá mér.
Þannig að þegar ég kom um borð í banastuði, búin að koma mér í þurr og hlý föt, þá var kveikt á SPOTIFY og hátalaranum mínum og spilað og sungið, Ég er komin heim og Þessi fallegi dagur og fleiri góð lög. Bróðir minn sagði mér reyndar eftir að ég kom heim, að þeir sem ekki þekkja mig, héldu örugglega að ég væri orðin ofurölvi, ha ha ha, þeir sem þekkja mig vita auðvitað betur þ.e. að ég drekk ekki áfengi, svo ég var bara ölvuð af gleði, sjá FB Live myndband hér að neðan.
Þegar við komum í höfn, rúmlega eitt eftir miðnætti, þá beið okkur leigubíll. Framundan var um 3 klst akstur til London Luton flugvallar, þar sem við áttum bókað flug heim með EasyJet klukkan 06:00. Við vissum að við yrðum tæp að ná þessu flugi, en létum reyna á þetta. Því var bara að hlaupa inn á hótel, sækja ferðatöskuna (ég var búin að pakka niður áður en ég fór um nóttina) og svo út í leigubíl. Ég var reyndar ótrúlega heppin að Soffía yndislegi herbergisfélaginn minn og stórkostlega PR Marglyttan var búin að láta renna í heitt bað, svo ég henti mér í 1 mín í bað og upp úr í hrein föt. Held að allir aðrir hafi bara skipt um föt og út í bíl, svo við vorum með Ermarsundssjóinn með okkur í fluginu heim.
Til að gera langa sögu stutta þá náðum við að vera komin á flugvöllinn í Luton til að tékka okkur inn og náðum fluginu heim til Íslands klukkan 06:15. Vorum lent heima klukkan 08:30 og ég var mætt í vinnu klukkan 11:00.
ÞAKKIR
Þetta ferðalag var ævintýri líkast. Mér er efst í huga þakklæti fyrir allar fallegu kveðjurnar og hvatninguna sem við Marglytturnar fengum en markmiðið með Ermarsundsboðsundinu okkar var að vekja athygli á mengun og þá sérstaklega plastmengun í hafinu og safna áheitum til að styrkja Bláa herinn.
Það er alls ekki sjálfsagt að ná að leggja af stað í svona ferðalag. Það fengum við að upplifa þar sem við biðum lengi af okkur brælu og það var fyrir mig pesónulega það erfiðasta við þessa frábæru ferð. Það er heldur alls ekki sjálfsagt að klára þetta erfiða sund, sem er oft kallað Everst sjósundsins, þar sem það getur margt komið uppá, eins og mikil alda, sjóveiki og byltur og við upplifðum það allt saman.
Auk þess að klára þá þrekraun að synda yfir Ermarsundið þá var það sannarlega gleðilegt að ná að hafa áhrif á umræðuna um plastmengun í sjó og vekja athygli á starfi Bláa hersins sem hefur hreinsað strandlengjur landsins í 24 ár. Það er svo mikilvægt fyrir lífríkið í sjónum og okkur jarðarbúa að sjórinn sé hreinn
Ég hef sjaldan eða aldrei fundið eins mikla hvatningu og stuðning, var mjög lengi að lesa allar fallegu kveðjurnar frá ykkur.
Marglyttuteymið allt var algjörlega einstakt, EIN FYRIR ALLA OG ALLAR FYRIR EINA og stuðningsliðið okkar var algjörlega einstakt.
Takk elsku bestu kæru vinir fyrir samveruna og takk kæru allir sem studdu okkur bæði andlega og fjárhagslega fyrir stuðninginn. #eimskip #houdinisportswearIceland #speedoIceland
Í ITU Grand Final keppnum er sundið ræst út eftir kyni og aldursflokkum. Yngsti hópurinn er ræstur út fyrst um morguninn, svo Sædís og Dagný voru ræstar út fyrstar og þurftu að mæta fyrstar niður eftir. Hitastigið á Genfar vatninu var 23 gráður, svo það mátti ekki keppa í „wet-suit“ eða sundgalla. Hafdís var líka ræst út á undan okkur og tók strætó á undan okkur í bæinn.
Við (Gúa, Hildur, Leifur, Finnbogi og Óskar, ásamt Gerði) tókum strætó saman klukkan rúmlega 07:00 eða tveim tímum fyrir ræsingu. Við þurftum fyrst að fara að skiptisvæðinu þ.e. hjólinu okkar, þó við hefðum skilið það eftir, til að setja vatn á brúsann, pumpa í hjólin og koma á það næringu. Átti líka eftir að skilja eftir hjálminn og bæði hjóla- og hlaupaskóna, númerabeltið og derhúfuna fyrir hlaupið.
Það var skemmtileg tilviljun að við sáum Sædísi koma upp úr sjónum og hlaupa að T1 og hún leit mjög vel út. Veðrið var líka svo súper gott, ekki of mikil sól og ekki of heitt.
Við gengum svo að sundsvæðinu sem var í um 1 km fjarlægð og fórum inn í hólfið og í klósettröðina. Hildur var svo fyrst af okkur, síðan Leifur og svo við Gúa og að lokum Finnbogi og Óskar.
SUND: 36 mín og 7 sek
Aldursflokkurinn minn (Konur 50-54 ára) voru með bláar sundhettur og við vorum ræstar klukkan 09:20. Ég hafði ákveðið að hita ekkert upp áður, nema bara með teygju upphitun, svo mér yrði ekki kalt áður en ég færi út í. Sundið gekk mjög vel, en það sem kom mest á óvart var hversu mikil alda var í sjónum. Gúa hafði reyndar nefnt það við mig áður en við fórum út í, en ég hélt þetta væri ekki neitt. Sundið er einn 1,5 km hringur og fyrst er synt beint út, komið að rauðri bauju, þar sem maður beygir til vinstri. Ég hugsaði með mér að eftir baujuna myndi þetta skána, en nei, aldan hélt áfram og var ekkert skárri. Við tók langur kafli fram hjá hvítri bauju, svo aftur að annarri rauðri. Maður átti að hafa rauðu baugjuna vinstra megin við sig, og hvítu baugjuna hægra megin. Eftir næstu rauðu, þá kom önnur vinstri beygja, svo beinn kafli, önnur rauð og beygt til vinstri. Þar var hvít baugja sem maður átti að hafa hægra megin við sig, en við höfðum séð keppendur taka short-cut þar. En núna var komin kajak ræðari, svo það gat enginn stytt sér leið þar í gegn.
Eftir síðustu hvítu baugjuna var appelsínugult mark framundan og sundið búið. Leið samt alveg vel og nokkuð ánægð með tímann 36 mín og 7 sek – en ég synti líka 1.683 metra (ekki 1500 M) (2:08/100 metra).
T1: 3 mín 40 sek. Vegalengdin í T1 var um 550 metrar, þ.e. frá sundinu, að hjólinu og með hjólið út. Hjólið mitt var staðsett á milli F og G rekka og ég sem betur fer fann það strax. Þrátt fyrir að þetta væri bara ólympísk vegalengd, þá vildi ég fara í sokka, svo ég fengi ekki sár á fæturna fyrir Ermasundið. Þar sem ekki var synt í wet-suit var maður bara fljótur að klæða sig í sokka og skó, festa á sig hjálminn og taka svo hjólið af rekkanum og hlaupa með það út fyrir svæðið og út fyrir línuna, þar sem þú mátt fara á hjólið. En ég viðurkenni að ég hljóp nú ekkert hratt með hjólið smá sýra ennþá í fótunum eftir maraþonið síðustu helgi.
HJÓL: 1 klst 26 mín 01 sek. Ég vissi að hjólaleiðin væri erfið, en vegalengdin er 40 km, þ.e. tveir 20 km hringir. Við vorum búin að fara mestan hluta af leiðinni og vissum að það væri brött brekka sem var með um 7% halla upp. Í hjólabrautinni var líka hræðilega brekka niður sem var með um 12% halla. Þegar við fórum og fylgdumst með sprettþrautinni og Tómasi í gær, þá voru bara 5 hjólarar sem fóru á vegginn, þar sem þeir fóru allt of hratt niður þessa brekku. Við vorum öll ákveðin í því að lenda ekki í því.
Hjólaleggurinn byrjar upp brekku hjá Mövenpick hótelinu, þessi 7% halli og ég fann að ég var með sýru í lærunum, svo ég fór ekki hratt upp brekkuna, en ég alla vega gekk hana ekki. Sá svolítið eftir að hafa ekki farið út frekar með racerinn minn, heldur en TT hjólið, því hann er bæði með léttari kassettu og rafmagnsskiptum og það hefði hentað mun betur. En þetta hafðist. Svo tók smá sléttur kafli og niður aðra brekku, snúningur á hringtorgi og aftur upp brekku, sem var ekki eins brött en löng og aflíðandi. Ég tók eitt gel á leiðinni upp þessa brekku og fann strax hvernig orkan skilaði sér í líkamann. Svo var komið að því að fara niður bröttu brekkuna og ég bara fór strax á bremsurnar – ætlaði sko ekki að hitta „VEGGINN“. Við lékum okkur skemmtilega að þessum orðaleikjum, eins og að hitta vegginn, að dansa á línunni, þegar við fylgdumst með sprettþrautinni í gær, þar sem næstum allir Mexíkanarnir hlíddu ekki skipunum að fara af hjólinu áður en þeir komu að línunni, þegar þeir hlaupa með hjólið inn í T2. Þeir dönsuðu ekki á línunni, heldur fóru eiginlega alltaf yfir hana.
Brekkan niður gekk vel hjá mér og svo tók við smá beinn kafli, svo reyndar nokkrar krappar beygjur, til vinstri og til hægri og svo tekin undirgöng og farið í gegnum garðinn, aftur mjög bratta brekku, sem við vorum ekki búin að hjóla. Þá var ekkert annað að gera, en að standa bara hjólið og koma sér upp þessa bröttu brekku. Það hafðist líka og svo var hægri beygja og aftur snúningur til baka og þá kom langur hraður kafli frekar mikið niður. Sá ég náði þar hámarkshraða yfir 50 km á klst. Hugsaði alveg með mér, að ég myndi ekki vilja detta eða að það myndi springja hjá mér núna 🙂 En síðan hjóluðum við fram hjá hótelinu okkar og áfram í austur. Við höfðum farið þennan kafla tvisvar áður sem var gott og þarna hittum við Tómas og Mæju sem hvöttu mig áfram, sem var mjög gaman. Svo var snúið við, smá brekka upp og síðan langur beinn kafli, áður en við þurftum að fara nokkrar beygjur og hæga kafla niður í bæinn aftur og þá búin með fyrri hringinn.
Síðari hringurinn gekk mjög vel, nema þegar ég kom að hraða hraða kaflanum, sem ég hafði náð 50 km hámarkshraða þá fékk ég flugu í augað, var ekki búin að setja skyggnið fyrir augun og það var mjög óþægilegt að berjast við hana og reyna að ná henni úr auganu á mér, en hafðist að lokum.
T2: 3 mín 16 sek.
Ég passaði mig vel þegar kom að línunni, að fara ekki yfir hana eins og Mexíkanarnir höfðu gert í gær 🙂 Hljóp svo á hjólaskónum með hjólið að rekkanum mínum, hengdi upp hjólið, losaði hjálminn, fór úr hjólaskónum og í hlaupaskóna og setti á mig númerabeltið og derhúfuna og greip tvö gel sem lágu hjá skónum. Velti fyrir mér hvort ég ætti að drekka RedBull dósina sem ég var með, en ákvað svo að gera það ekki 🙂
HLAUP: 55 mín og 59 sek.
Það var orðið frekar heitt þegar ég hljóp af stað, sólin skein og ég var fegin að hafa tekið derhúfuna hvítu. Meðalhitastig í hlaupinu voru 27°C. Það voru drykkjarstöðvar á 2 km fresti og ég tók alltaf fullt glas af vatni og helti yfir derhúfuna mína og yfir mig sjálfa. Það voru miklar brekkur í hlaupinu, ég vissi af brekkunni sem var mjög brött við hliðna á Ólympíusafninu, en vissi ekki af hinum tveimur 🙂 Notaði tímann þegar ég gekk upp brekkuna að fá mér gel, og drakk svo bara vatn með. Það voru ótrúlega margir sem hvöttu mann áfram, sáu ISL og kölluðu áfram Ísland. Hitti líka nokkra vini mína úr þríþrautarsamfélaginu sem hvöttu mig áfram.
Hlaupaleiðin voru tveir 5 km hringir (5,2+4,8 km) og þrjár brekkur í hvorum hring. En falleg og skemmtileg leið.
LOKATÍMI: 3 klst 5 mín og 4 sek.
Ég var með úrið stillt á þríþrautarstillingu, svo ég var ekkert að spá í tímanum. Var búin að ákveða fyrir keppnina að vera skynsöm og passa að taka ekki of mikið úr mér, þar sem Ermasundið er áætlað bara rétt rúmum tveim dögum eftir þríþrautina. Það var yndislegt að sjá stelpurnar Sædísi, Hafdísi og Dagnýju hvetja mig áður en maður hljóp inn á bláa dregilinn í markið. Að sjálfsögðu tók ég Haddýjar hoppið í markinu. Lokatími 3 klst 5 mín og 4 sek.
(60 kona í aldursflokki kvk 50-54 ára)
ÞAKKIR
Kæru ferðafélagar takk fyrir yndislegar og skemmtilegar samverustundur í Lausanne. Innilega til hamingju öll með ykkar frábæra árangur. Gaman að kynnast ykkur öllum og hópurinn var einstaklega vel samstilttur.
Það var virkilega leiðinlegt að Guðlaug Edda náði ekki að klára, því það var mjög gaman að hvetja hana, bæði á hjóla- og hlaupaleggnum. Svo biðum við Hildur lengi eftir henni við markið með fánann.
Tók hvatvísa ákvörðun fyrir tveim dögum að skrá mig í heilt maraþon (50 ára afmælisáskorun) þar sem spáin var góð og ný og spennandi leið í heilu maraþoni. Varð ekki fyrir vonbrigðum, frábært veður, skemmtileg braut, frábær félagsskapur og ég fór þetta bara á gleðinni eins og ég ætlaði mér enda stutt í Ermasundið og HM í þríþraut í Lausanne.
Varð í sæti númer 500 af rúmlega 1100 þatttakendum. 15 sæti af 90 konum í aldursflokki og 97 af 387 konum.
Takk allir sem ég hitti í dag fyrir hvatninguna – þið eruð BEZT 🇮🇸😍🥰#50áraáárinu#Íslandbestíheimi#reykjavikmarathon#ágústproject#500sæti#50kmídag
Skokkaði svo heim eftir maraþonið til að ná nákvæmlega 50 km í dag 😉
#beatyesterday#hokaoneone
Ég var glöð þegar ég vaknaði í skálanum í Landmannalaugum í morgun, því ég hafði sofið ágætlega og var fegin að hafa ekki sofið í tjaldi og eiga eftir að pakka því.
Fékk mér góðan morgunmat og fór á salernið í rólegheitum áður en rúturnar komu. Var búin að græja allan keppnisfatnað og dót í hlaupavestið, svo ég var tilbúin frekar tímalega.
Skilaði töskunni sem átti að fara inní Þórsmörk í rúturnar þegar þær komu. Svo var kominn tími á myndatöku hjá Náttúruhlaupahópnum sem var búin að æfa saman undir leiðsögn Elísabetar Margeirsdóttur síðan í vor.
Ég var að fara Laugavegshlaupið í fjórða skiptið, en var í fyrsta skipti í gulum ráshóp, þ.e. fremsti ráshópurinn. Ákvað því að koma mér fyrir aftast í þeim hópi, en það eru um 138 hlauparar í hverjum hóp, gulur, rauður, grænn og blár og þeir eru ræstir með 5 mínútna millibili, þ.e. klukkan 9.00, 9:05, 9:10 og 9:15.
Eftir ræsingu og nokkra metra hlaup, þá þarf að hlaupa yfir brú svo það myndast mikill flöskuháls þar, ég þurfti að bíða nákvæmlega í 2 mín og 51 sek til að komast yfir, þar sem ég var aftast í gulu, svo það var ekki langt í fremstu rauðu þegar ég komst loksins yfir brúna.
Ég lagði af stað með Róberti Marshall og Betu sem hafði líka komið sér fyrri aftarlega þar sem hún var búin að hlaupa Laugaveginn, þ.e. öfugan, frá Þórsmörk uppí Landmannalaugar, hún er ótrúleg hún Beta vinkona mín, en hún lagði af stað klukkan 01:00 um nóttina. Róbert var að taka upp myndband á GOPRO fyrir þáttinn sinn Úti, og þau Beta voru bara að spjalla þarna í byrjun.
Landmannalaugar – Hrafntinnusker
9,95 km = 1:19:56 moving time (1:22:47) mismunur á tíma er örtröðin í byrjun.
(Average moving pace 8:19)
Við Róbert spjölluðum saman á leiðinni upp fyrsta legginn. Ég sagði honum að ég væri partur, eða ein af Marglyttunum, en Brynhildur konan hans er ein af Marglyttunum og Róbert ætlar að fara með okkur yfir Ermarsundið.
Þar sem ég gekk fyrstu 4 km af leiðinni í gær þá var ég búin að taka mikið af fallegum myndum, annars hefði ég ekki staðist freistinguna að stoppa og taka myndir, því það er svo ofboðslega fallegt þarna. Reyndar var Siggi næstum því búin að fá mig til að skilja símann eftir, en við Óli ákváðum að ég myndi vera með hann sem öryggistæki. Mér fannst ferðin upp ganga mjög vel, ég fór alls ekki of hratt, labbaði allar brekkur og skokkaði svo bara létt niður og á jafnsléttu.
Tíminn þegar ég kom í Hrafntinnusker var 1:22:47, en moving time, eða tími á hreyfingu var 1:19:56, svo mismunurinn 00:02:51 var bara tíminn sem tók mig að komast í gegnum þrengingarnar í byrjun.
Ég var búin að taka á leiðinni eitt GU gel og einn GU gúmmíkubb, en ég hafði stillt Garmin Fenix úrið mitt þannig að það minnti mig á að borða (EAT) á 30 mín fresti. Ég var bara með einn drykkjarbrúsa á mér og var ekki hálfnuð með hann þegar ég kom í Hrafntinnusker, svo ég þurfti ekki að stoppa til að fylla á hann, svo ég hélt bara áfram.
Hrafntinnusker – Álftavatn = 11.11 km 1:23:06 (1:22:10) uppsafnað = 2:45:53
LAP TÍMI ÚT 2:46:54 (stoppaði í 1 mín1 sek). (Average moving pace 7:29)
Eftir Hrafntinnusker tekur við snjókaflinn, sem var mun styttri í ár, vegna hlýinda. Veðrið var gott og það var yndislegt að hlaupa niður eftir og yfir snjóskaflana. Ég hljóp með Black Diamond stafina mína sem ég hef alltaf hlaupið með í Laugavegshlaupinu og ég elska þá og myndi ekki vilja hlaupa án þeirra. Þeir halda mér stöðugri í snjóskaflanum og það er mikill stuðningur að vera með stafi upp brekkurnar. Útsýnið í áttinni að og yfir Álftavatn er algjörlega magnað, algjör póstkortamynd.
Róbert náði mér stuttu eftir að ég var lögð af stað frá Hrafntinnuskeri, þar sem hann hafði stoppað við skálann í Hrafntinnuskeri, sem ég gekk bara fram hjá. Við héldum áfram spjallinu og nutum góða veðursins og fallega útsýnisins. Þegar ég var að klífa eina brekkuna, heyri ég kallað Halldóra, Halldóra og vissi ekkert hvaðan á mig stóð veðrið, átti ekki von á neinum þarna. Þá var það yndislega Milla vinkona mín úr Ísbjörnunum sem var að leiðsegja útlendingum og allur hópurinn var farinn að kalla nafnið mitt. Ég fékk að sjálfsögðu stórt orkuknús frá henni, sem var magnað.
Það var líka gaman að koma að Álftavatni og sjá að ég var að bæta mig um ca 9 mín frá því í fyrra. Man að klukkan var 3:00:00 þegar ég kom í fyrra, en þá ræsti ég með rauðum, svo tíminn þá var 2:55:00 ca. Ég stoppaði í um 1 mín, þeir rifu miðann af númerinu mínu, ég fyllti orkudrykk á brúsann minn, fékk mér 3 bananabita og hélt áfram.
Var búin að taka inn GU gel og GU gúmmi reglulega, gelið á 60 mín fresti og gúmmí á 30 mín fresti.
Álftavatn – Emstur = 15,90 km 1:59:54 (1:58:41)
Samanlagt 4:46:48 – 4:47:16 út ..(Average Moving Pace 7:28)
Eftir Álftavatn, koma tvær litlar ár, sem þarf að vaða. Ég notaði tækifærið eftir að hafa vaðið þær, að njóta bananna sem voru mjög kærkomnir.
Það er margar ástæður fyrir því að ég elska Utanvegahlaup, eins og fallegt útsýni, maður sér hluti sem maður myndi ekki sjá annars, það er gott undirlag og eitt það skemmtilegast er að maður eignast góða vini á leiðinni. Ég var búin að hlaupa mikið með Róbert og svo var þarna ungt par að hlaupa á svipuðum stað og ég. Þau tóku reglulega fram úr mér og ég svo fram úr þeim á drykkjarstöðvunum. Það var líka skemmtilegt að hlaupa fram hjá Hvanngili, þar hitti ég marga sem ég kannaðist við og fékk “high-five”. Í fyrrasumar þegar við Gunnur vinkona hlupum Laugaveginn á tveim dögum með Náttúruhlaupurum þá gistum við í Hvanngili. Stoppaði ekki núna til að fara á klósettið í Hvanngili eins og í Laugavegshlaupinu í fyrra, heldur hélt ég bara áfram. Ákvað samt að sækja litla Ipodinn minn, því ég sá það stefndi allt í að ég yrði ein á ferð yfir sandana, þar sem Róbert var farin aðeins á undan mér.
Næst var að vaða Bláfjallakvísl og það gekk mjög vel. Varð að sjálfsögðu að taka upp gsm símann minn og taka SNAP af ljósmyndara Fjarðarpóstsins sem var að taka myndir af mér (sjá myndir í albúmi hér að neðan).
Eftir Bláfjallakvísl er hægt að komast í “drop-bag” töskuna. Ég þurfti ekki á neinu að halda á þessum tímapunkti í töskunni, en þar var ég með auka skó, sokka, samloku, epli, Appelsín, Redbull og auka fatnað. En ég var í góðum gír og hélt því bara áfram.
Hljóp ein yfir sandana og hlustaði á tónlist, því ég var eiginleg alein að berjast á móti vindinum, hefði verið skemmtilegra að hafa félagsskap, en stundum þróast hlutirnir bara svona. Stoppaði og bætti á brúsann á drykkjastöð sem er hinum megin við sandana. Hitti svo frábæru Ísbjarnarvini mína þarna á leiðinni og fékk high-five frá öllum og knús frá Ingu.
Það er alltaf góð tilfinning þegar maður er alveg að koma að síðustu brekkunni niður að Emstrum, svo þá var bara að gefa í og láta sig vaða niður.
Emstrur – Þórsmörk = 15,94 km – 2:12:43 = 6:59:59 uppsafnaður tími .. moving time 6:52:50 (average moving pace 8:16)
Fékk frábærar móttökur í Emstrum, knús frá yndislegri konu sem ég held ég þekki ekki neitt og klapp frá öllum hinum. Stoppaði ekki lengi í Emstrum, fyllti bara orku sem ég þynnti með vatni á brúsann og tók mér 3 bananabita og hélt svo af stað. Ég hitti Cicci úr Ármanni við skálann og hljóðið í henni var ekki gott, en hún hafði hlaupið fram úr mér niður Jökultungurnar. Hún kvartaði yfir bæði maganum og hnénu og var svekkt að sjá fram á að ná ekki markmiðum sínum. Ég hvatti hana bara áfram og sagði að nú væri bara markmiðið að klára og hafa gaman, tíminn skipti engu máli. Hélt svo ein áfram.
Mér leið mjög vel þegar ég hljóp frá Emstrum, þar sem ég hafði hlaupið þetta um daginn með Náttúruhlaupahópnum, þegar við hlupum frá Þórsmörk upp í Emstrur og til baka aftur svo ég þekkti leiðina og gekk mjög vel alla vega fyrst um sinn. Svo kemur mjög langur, flatur kafli áður en maður kemur að Kápunni, þar hægði verulega á mér. Ég datt í félagsskap með þrem öðrum og sá við vorum öll að hlaupa frekar hægt, eða á 7:20 til 7:40 pace. Svo var einn hlaupari sem var alltaf að taka fram úr okkur, hljóp mun hraðar en við, en stoppaði svo alltaf og þurfti að ganga, veit ekki hvort það voru krampar eða eitthvað annað að hrjá hann, svo ég hugsaði með sjálfri mér að það væri þá skárra, að halda bara stöðugt “hægt” áfram, en að hlaupa hratt og þurfa alltaf að ganga þess á milli. Ég lét það aldrei eftir mér að ganga, en hlaupið var ekki mjög hratt á þessum kafla. Eins og Bibba myndi segja: „kallarðu þetta að hlaupa Halldóra“ 🙂 🙂
Fyllti á vatnið í drykkjarstöðinni fyrir Kápuna, hef yfirleitt fengið mér kók og snickers þar en langaði ekkert í það núna. Fékk mér bara síðasta GU gelið mitt og hélt upp kápuna. Það var göngufólk að ganga upp og þau voru á sama hraða og ég, sem sýnir og sannar að ég fór alls ekki hratt upp kápuna.
Mér gekk betur niður í áttina að Þröngá, en fann ég var samt orðin tæp með krampa. Var því búin að vera að drekka gúrkusafanna sem ég var með á mér. Eftir að hafa vaðið Þröngá, sá ég að það var orðið tæpt í að ég næði sub7 eins og mig langaði. Við vorum ennþá þarna nokkur saman og ég var farin að hvetja strákana áfram og tala um að það gæti verið skemmtilegt að reyna að ná sub 7. En eftir Þröngá, eru þrjár brekkur á leið inní Húsadal, þær eru ekki langar eða brattar, en þær eru krefjandi þegar þú ert búin að hlaupa rúmlega 50 km. Ég vissi að það væru 3 km eftir og markmiðið var að ná 6:59 eða sub 7.
Þegar ég var komin upp þessar krefjandi brekkur, gaf ég allt sem ég gat í niðurhlaupið og henti mér fram úr nokkrum hlaupurum. Þurfi að láta vel í mér heyra, svo mér yrði hleypt fram úr, en ég fann og vissi að ég hafði orku og kraft til að gefa í, þarna í lokin. Það var mikið af fólki þarna að hvetja og það var ekki leiðinlegt. Hitti Óskar Daníels og fjsk. hans og gaf verulega í. Tók svo þvílíkan lokasprett og tók ekki einu sinni á móti high-five kveðjum þegar ég var á leið í mark. Heyrði ekkert af því sem María vinkona mín Ingimundardóttir sagði um mig á leið í mark, þar sem augu mín horfðu bara á klukkuna sem var 7.00.13 þegar ég tók Haddýjar hoppið yfir marklínuna. (Sleppti því að sjálfsögðu ekki 🙂 )
Var MJÖG SVEKKT ..svo vægt sé til orða tekið, þar sem ég fór á 7:01:06 í fyrra og ætlaði mér að ná 6:59:59 eða undir 7 klst í ár. Það voru allir að óska mér til hamingju og ég var bara svekkt ha ha ha þangað til að Maja Sæm vinkona mín fór á timataka.net og komst að því að ég var á 6:59:47 samkvæmt flögutíma ha ha ha 😊 Þá tók ég gleði mína á ný.
Endaði hlaupið á 6:59:47 flögutími sem er PB. Varð í 26 sæti af 177 konum sem klára og í 7 sæti af 42 konum í mínum aldursflokki (konur 50-59 ára). Í fyrra var ég í 43 sæti af 182 konum sem klára og í 14 sæti af 73 í aldursflokki (konur 40-49 ára).
Búnaður:
Skór: Hoka Speedgoat 2 (frábærir)
Bolur: Salomon sparibolurinn
Stuttbuxur: Salomon sparipilsið mitt
Sokkar: Uppáhalds DryMax sokkarnir mínir
Legghlífar: Compresssport
Vesti: Salomon 8 lítra – með einum 500 ml. brúsa
Næring: GU gel, 1 fyrir hlaup og svo eitt á 60 mín fresti og GU gummi á móti á 60 mín fresti fyrst eftir 30 mín. Tók 5 eða 6 gel og 1 ½ GU Chomps
Úr: Garmin Fenix 5x Plús (elska það)
Þakkir: Elsku Beta (Elísabet Margeirsdóttir), hlaupaþjálfari kærar þakkir fyrir gott prógramm. Elsku Rúna Rut takk fyrir frábært aðstoðarþjálfarateymi, alltaf gaman að æfa með þér. Kæru NH Laugavegsæfingafélagar – takk fyrir frábært æfingatímabil. Þakka Sigga og Bigga fyrir skemmtilegar samverustundir í Landamannalaugum og svo í Þórsmörk (sjá fleiri myndir um það annars staðar á síðunni).
Takk elsku Óli fyrir endalausa þolinmæði fyrir öllum æfingunum 😊
Laugavegshlaupið er árshátíð utanvegahlaupara. Það er svo gaman þegar maður kemur í mark að hitta alla vini sína og knúsa þá. Hér að neðan eru myndir úr Laugavegshlaupinu 2019.
‘
