Keppnis

Leiðin í The North Face Lavaredo Ultra Trail er guðdómlega falleg um ítölsku dólómítana. Toppurinn á fegurðinni er þegar hlaupið er fram hjá Lavaredo þríhnjúkunum, sem eru einstakir og mjög vinsælar gönguleiðir þar í kring. Hlaupið er samtals 119 km og samanlögð hækkun er 5.850 km. Tímamörkin í hlaupinu eru 30 klst og það eru 6 tíma-hlið á leiðinni. Fyrsta tíma-hliðið er eftir 6,5 klst í Federavecchia, þá er búið að fara yfir tvö fjöll þegar komið er að fyrsta hliði. Leiðina er að finna hér að neðan með upplýsingum um drykkjarstöðvar og tímastöðvar. lavaredo kortid

Á neðri myndinni (hægt er að smella á myndirnar til að stækka þær) er að finna upplýsingar um tíma-takmörkin (time-limits) í hlaupinu. Alls 30 klst í heildina og stöðugt allt hlaupið alls á sex stöðvum.timelimits Hlaupið er ræst klukkan 23:00 að kvöldi föstudags 24. júní, svo lagt er af stað í niðamyrkri með höfuðljós og síðasti séns að skila sér í mark er klukkan 05:00 aðfararnótt sunnudags.

Rétt fyrir ræsingu var úrhellisrigning, þrumur og eldingar. Um tíma héldum við að hlaupið yrði blásið af, alla vega yrði því frestað, því ekki langaði okkur mikið að hlaupa um skógana í eldingunum.

En rétt fyrir klukkan 23:00 stytti upp, þ.e. ekki lengur úrhelli, svo hlaupið var ræst á réttum tíma. Við Sigga hittum Sigga Kiernan og Börk Árna rétt fyrir ræsingu þar sem þeir höfðu komið sér fyrir frekar framarlega í hlaupinu. Þeir vildu endilega að við kæmum inn í röðina hjá þeim sem og við gerðum. Við fórum því mjög hratt af stað og stemningin var algjörlega einstök þegar við lögðum í hann, áhorfendur að klappa og hvetja okkur beggja megin við brautina, alla leið út úr bænum.  var með gæsahúð, þetta var algjörlega “breath-taking moment” eins og sagt er á engilsaxnesku.

Meðalhraði fyrstu tvo kílómetrana var 6 pace og meðalpúls var 162 fyrsta km og 173 seinni. Smá spenna í byrjun 😉 Svo hófst prílið upp fyrsta fjallið sem er í um 1750 m hæð. Ég var ekki komin upp fyrsta fjallið þegar ég var búin að misstíga mig þrisvar sinnum á hægri fæti. Greinilegt að ökklinn var eitthvað tæpur, en ég hafði ekki lent í þessu á æfingum fram að þessu. Hins vegar var ég mjög slæm fyrir CCC hlaupið í ágúst í fyrra og tape-aði báðar fæturnar fyrir hlaupið. Tók samt með mér Keynesian tape í bakpokann, svo ég var tilbúin að tape-a ökklann, ef á þurfti, en harkaði bara af mér og hélt áfram. Aðferð sem Ásgeir hafði kennt mér, ekki stoppa, ekki hætta, bara halda áfram og vona að bólgan komi þá ekki út. Leiðin niður þetta fyrsta fjall var frekar “rótótt” nýyrði, þ.e. mikið af trjá-rótum sem stóðu upp úr jörðinni og niðamyrkur sem var kannski líka ástæðan fyrir því að ég var að misstíga mig. Hugsaði að ég hefði betur æft meira í Helgafellinu áður en ég fór út, til að æfa hlaup í svona miklum rótum, en það gekk samt vel.

Við Sigga hlupum saman og vorum á fínum hraða (pace-i) fram að fyrstu drykkjarstöð OPISTALE sem var eftir um 17 km frá ræsingu. Meðalhraði á okkur upp og niður þessa fyrstu 17 km var 8:48 og við búnar að vera að í um 3 klst. Fékk mér einn banana-bita á þessari drykkjarstöð, hann var frekar grænn og ekkert sérstaklega góður. Fyllti svo bara á skvísu brúsann, en ekkert á camel-bakið (stóra vatnsbrúsann í bakpokanum), enda ennþá nóg vatn á honum, um 1 1/2 lítri. Eftir þessa fyrstu drykkjarstöð, NB ekkert klósett, þá kólnaði aðeins og Sigga klæddi sig í langerma peysu. Ég var í stuttermabol og með ermar og dró þær bara upp, voru algjör snilld í þessu hlaupi, dregnar upp og niður eftir þörfum. Get mælt með því að nota ermar, virkaði vel fyrir mig. Sigga fann fyrir miklu orkuleysi eftir þessa fyrstu km, fyrst hægðum við á okkur, vorum á um 10.14 pace frá 18-22 km. Sigga skipaði mér svo að fara á undan sér, sem mér fannst virkilega leiðinlegt að gera en hlýddi henni. Varð litið á úrið og þá voru 21,8 km búnir, man ég hugsaði að við værum búnar með hálft maraþon á 3 1/2 klst. Ég viðurkenni að ég var farin að hafa áhyggjur af cut-off tíma, því fyrsta tímahliðið var eftir 3 klst, þ.e. samtals 6,5 klst og ég átti eftir að klífa fjall númer 2 sem var yfir 2000 m hátt og niður aftur og hafði sem sagt 3 klst í það.

Ferðin upp á Forc. Son Forca gekk vel og niður aftur, meðalhraði um 8:59 og meðalpúls um 153. Þegar ég kom í fyrstu tímastöðina, Federavecchia, var nákvæmlega 1 klst í cut-off og ég hef stoppað þarna í kannski 10 mín. Fyllti á báða vatnsbrúsana, þ.e. camel-bakið og skvísuna. Var næstum því búin að gera sömu mistök og Sigga vinkona í Ironman Frankfurt, að hella öllu gelinu mínu úr brúsanum sem var í vestinu (hún reyndar henti brúsanum í heild sinni) því skvísu-brúsarnir mínir eru eins, annar var fyrir gel, en hinn fyrir orku, ég fékk mér smá sopa fyrst sem betur fer og fattaði þá hvaða mistök ég var að gera 😉 Fékk mér eina sítrónusneið á drykkjarstöðinni og hélt svo áfram. Þegar maður kemur út af drykkjarstöðinni er tímahliðið, svo tíminn var 05:42.18 þegar ég fór út og var þá númer #1094 í heildina af öllum 1500 hlaupurum sem tóku þátt (1438 sem lögðu af stað).

#1 FEDERAVECCHIA 33 km – 1600 metra hækkun – tímamörk 06:30 klst Minn tími: 05.42.18 #1.094
Eftir Federavecchia hefst aftur klifur upp í um 1800 m hæð og svo smá niður og síðan upp aftur á toppinn Forc.Lavaredo sem er í um 2400 m hæð. Sólarupprás í Cortina er klukkan 05:23 á þessum tíma. Ég var komin um 36 km við sólarupprás og var að klifra upp frá Federavecchia í áttina að Lake Misurina. Þar sem sólin var komin upp, þurfti ég ekki lengur á höfuðljósinu að halda og langaði að skipta því út fyrir sólgleraugun sem ég var með í bakpokanum. Var ekki að nenna að stoppa og taka af mér bakpokann og hugsaði hvern ég gæti beðið um að gera mér greiða. Þá sé ég mann (klárlega ekki Frakka, nenni ekki að tala við þá, þar sem ég tala ekki frönsku), en þessi maður var að taka myndir af útsýninu svo ég sá að hann var ekkert að flýta sér. Ég spurði hann hvort hann gæti gert mér greiða, þ.e. sett ljósið í vestið mitt og rétt mér sólgleraugun sem voru þar í staðinn, jú hann sagði það alveg sjálfsagt. Svo bauðst ég til að taka mynd af honum með þetta fallega útsýni, sem hann hafði verið að taka myndir af og hann þáði það. IMG_3475Svo bara kvöddumst við.

Síðan hélt ég áfram hlaupunum og framundan var mikill drullukafli. Margir í vandræðum sem voru ekki í skóm með góðu gripi. Gripið í Brooks Cascadia skónum mínum var mjög gott. Ég fór því fram úr nokkrum aðilum á þessum kafla. Svo heyri ég að það er einhver sem heldur í við mig og er að hlaupa á eftir mér þennan drullukafla, svo þegar ég lít við þá er það þessi maður sem ég hafði beðið um greiðann. Ég bauð honum að fara fram úr, en hann var á mjög sleipum New Balance skóm, svo hann rann í hverju skrefi, en hann vildi það ekkert en hékk samt í mér. Svo fórum við að spjalla og hann sagði mér að það væri mikil upplifun að komast þarna upp, því útsýnið yrði magnað. Þessi nýi hlaupafélagi minn, Jason Fogaros (bandaríkjamaður sem býr í Englandi) hljóp svo með mér restina af hlaupinu. Við eigum margt sameiginlegt þar sem hann hefur tekið þátt í Ironman keppnum, æfir þríþraut, vinnur á fjármálamarkaði í London og hefur hlaupið maraþonið í Chamonix (Mt.Blanc), svo við höfðum um margt að spjalla.

Það var virkilega fallegt að koma að Lake Misurina, þar voru líka margir að hvetja okkur, IMG_3128en aðrir voru bara í mestu makindum að veiða í vatninu. Við hlupum hringinn í kringum vatnið og héldum svo beint upp á brattann í áttina að þríhnjúkunum Lavaredo.

Þessi kafli var virkilega brattur og ég zikk-zakkaði brattasta kaflann, því það var svo bratt og mikið álag á kálfana. Hugsaði þarna með mér hvað maður hefði átt að fara oftar alla leið upp á topp á Esjunni og kannski hefði maður átt að æfa tröppurnar í Laugum meira. Ég missti Jason fram úr mér á þessum kafla, þar sem orkuleysið varð mikið. Það var líka orðið mjög heitt og svo var þunna loftið líka farið að hafa áhrif. Lavaredo hnjúkarnir eru í um 2500 metra hæð.IMG_3461 (1)

Þegar ég kom upp að Rifugio Aronzo þá var biðröð að komast inn í fjallakofann og Jason vinur minn var kominn þarna í röðina. Skil ekki ennþá þetta skipulag að maður þurfi að bíða þarna í röð og við urðum að fara inn í húsið. Fólk var mikið að troða sér í röðinni. Við biðum þarna í um 30 mínútur, inni var verið að bjóða upp á súpu og brauð og það var greinilega hleypt inn í hollum. Komst svo að því af hverju maður þurfti að fara þarna í gegn, því bidrodtímatöku-skannann var þarna inni á leiðinni út í gegnum húsið bakdyramegin.

Eftir að komast loksins inn, fór ég á klósettið þarna, sem var mjög sérstakt, bara svona sturtubotn á gólfinu 😉 Ég var ennþá með niðurgang, hafði verið með niðurgang allan föstudaginn. Hélt það væri bara stress fyrir keppnina, sem var greinilega ekki þar sem staðan var ekki alveg orðin nógu góð. Ég heyrði í Óla í gsm þegar ég var þarna upp frá og hann skipaði mér að taka Imodium (lyf til að stöðva niðurgang). Hef alltaf verið með töflu með mér í keppnum en hef sem betur fer aldrei þurft að taka hana inn fyrr og var smá stressuð að gera það þarna, vissi ekki hvort ég fengi einhverjar aukaverkanir. Ákvað samt að hlýða Óla og gleypti töfluna. Borðaði svo súpu og brauð með Jason og svo bárum við á okkur sólarvörn. Það var farið að hitna, svo ég sótti eyðimerkur-derhúfuna mína sem ég notaði í CCC í fyrra. Þurfti líka að láta laga númerabeltið mitt, þar sem ég hafði missti aðra öryggisnæluna og tímaflagan er á númerabeltinu, svo það er verra að týna númerinu. Stelpan við kassann, heftaði bara númerið á númera-beltið mitt, svo það ætti að haldast fast, þar sem hún fann ekki neinar nælur 😉hoppa

Fylltum svo á camel-bak pokann og skvísurnar áður en við lögðum aftur í hann. Ég þurfti að hlaupa aftur inn í húsið, þar sem ég hafði gleymt bollanum mínum, en í svona fjallahlaupum, er skylda að vera með sinn eigin “bolla” á sér, þar sem ekki er boðið uppá nein ílát eða plastglös á drykkjarstöðvum, þú færð orkudrykk, kók eða vatn í þitt eigið glas, sem þú notar allt hlaupið. pos1

Við stoppuðum örugglega í rúmlega 60 mín þarna.

Að sjálfsögðu var svo “pósað” út um allt fjallið, því þetta er stórkostlegur staður (hægt að smella á myndirnar til að stækka).

#2 RIF AURONZO 48,5 km – 2800 m – tímamörk 11:30 klst
Minn tími: 09:42.15 #1032 (upp um 62 sæti)
Þríhnjúkarnir eru ólíkir ásýndar eftir því hvorum megin þú stendur við þá, svo ég tala nú ekki um þegar maður er við endann á þeim.

Eftir Lavaredo lá leiðin niður á við aftur um 10 km leið og alveg niður í 1400 m hæð, þ.e. niður um 1000 metra. Við Jason hlupum það eiginlega alla leiðina, gekk mjög vel. (meðal moving pace 8,49 þessa km og meðalpúls 139, )IMG_3442

Komum svo að mjög grænu vatni, Lake Landro, sem var alveg guðdómlegt. Eftir það var um 6 km sléttur kafli með smá hækkun sem við gengum bara rösklega (average pace um 9.30). Þar var mjög mikið af fjallahjólurum á þessum vegslóða. Það voru langflestir að ganga í kringum okkur, frekar erfiður kafli svona andlega.

#3 CIMABANCHE 66,1 km – 3100 m – tímamörk 14:30 klst
Minn tími: 13:12:56 #966 (upp um 66 sæti í viðbót)
Við komum að drykkjarstöðinni í Cimabanche eftir að hafa verið á hlaupum rétt innan við 13 klst. Þá var orðið mjög heitt, klukkan að verða 12 að hádegi og mikið af hlaupurum sem lágu um túnin þarna í sólinni og hvíldu sig. Í tjaldinu var “drop-off” pokinn okkar sem við sóttum. Þar náði ég í hleðslutækið fyrir Garmin úrið mitt og það var fyrsta verk að restarta 920 úrinu mínu, sem var orðið “battery low”og hlaða það með rafmagnspung sem ég var með á mér. Jason var með gamla 910 úrið sem hann hlóð reglulega á leiðinni, þ.e. hann þurfti ekki að slökkva á því og tvisvar sinnum hlóð hann það bara með utanáliggjandi pung sem var mjög sniðugt, en þetta er ekki hægt að gera með 920 úrið ;-( Spurning um að selja 920 og kaupa aftur 910 úrið hahahha 😉

Þegar ég var komin með pokann, lagðist ég á bakið á hart gólfið, var aðeins farin að finna fyrir bakinu, þrátt fyrir að vera með bakbeltið allan tímann, enda komin 66 km, rúmlega hálfnuð og búin að vera að í tæpar 13 klst. Stoppuðum í um 20-30 mín á þessum stað. Tímatökuhliðið var aftur þarna eftir drykkjarstöðina, svo maður fer ekki í gegnum það fyrr en maður er búin að hvíla sig og skila pokanum aftur í sendibíl, sem var þarna við hliðina á tjaldinu. Tíminn þegar við fórum út af stöðinni 13 klst 12 mín og 56 sek.

Eftir Cimabanche hófst klifrið í Forc Lerosa sem er í um 2000 metra hæð. Jason var aðeins farin að finna fyrir þreytu á þessum kafla. Það var mjög heitt og hann var hvorki með buff né derhúfu sagðist aldrei nota það. Við stoppuðum í öllum lækjum sem við fundum og ég bleyttu fínu eyðimerkur-derhúfuna mína og setti hana ískalda og blauta á höfuðuð á mér og hann bleytti á sér hárið. Við héldum áfram upp á þennan topp og niður aftur. Þar komum við að tjaldi þar sem við fengum súpu og drykki og það var orðið vel heitt. Þetta var í Malaga Ra Stua, en þarna var ekki tímatöku-búnaður eins og átti að vera.

Við héldum áfram aðeins niður á við áður en við héldum áfram gönguna inn dauðadalinn (Gunni Júl kallaði dalinn Dauðadalinn, veit ekki hvort það sé rétt heiti á dalnum, en það er klárlega réttnefni ef maður er að hlaupa hann hahah 😉 )
Það var virkilega falleg þarna í dalnum, fjöll og klettar allt í kringum okkur og mikil uppspretta vatns sem kom úr berginu. Í enda dalsins þurftum við svo að vaða þrisvar sinnum yfir ár, sem mér fannst bara yndislegt, þ.e. að kæla kálfa og fætur, henti mér bara í skóm og sokkun eins og maður er vanur og fannst frekar fyndið að horfa á hlaupara, fara úr skóm og sokkum til að vaða. Hjálpaði einu sinni ungri stelpu að komast yfir ána.IMG_3452IMG_3448

Það byrjaði aðeins að rigna á okkur þarna í dalnum og við fórum í regnjakkana. Var samt eiginlega bara svona sýnishorna-rigning, svo það var ekkert annað að gera en að fara aftur úr jakkanum, enda mjög heitt og maður bara svitnar í þessu. Ég hafði fyrr um morguninn, farið úr stuttermabolnum og verið bara á toppnum undir hlaupavestinu, enda verulega heitt fyrir okkur Íslendingana. En þegar við fórum svo að klifra upp úr Dauðadalnum upp að Forc.Col dei Bos varð ég mjög orkulaus, svo maður fór bara fetið, eitt skref í einu. Fórum líka upp í um 2300 metra hæð og fann ég líka fyrir því. Á leiðinni niður hlupum við í gegnum göng sem voru í fjallinu og svo niður á Rif. Col Galliana.

#4 RIFUGIO COL GALLINA 95 km – 2.450 m – tímamörk 22:30 klst
Minn tími: 20:07:28 #859 (upp um 107 sæti)
Í Rifugio col Gallina voru tímamörk eftir 22,5 klst, en við vorum búin að vera á ferðinn í 20 klst. svo við vorum vel innan tímamarka. Þarna var klukkan því 19:07 og tímahliðið áður en við fórum inn á drykkjarsvæðið, í fyrsta skipti þannig. Við settumst þarna niður við Jason, fengum okkur súpu og brauð og ég kláraði restina af gelinu úr skvísunni. Mér leið samt ekki vel því ég hafði tekið GU gel til að koma mér upp á topp á Col dei Bos og var næstum því búin að æla því, kúgaðist svo mikið og leið ekki vel. Svo það var gott að koma súpunni niður. Þarna pökkuðum við niður sólgleraugunum og tókum upp höfuðljósin aftur. Ég setti auka rafhlöðuna, þ.e. nýhlaðna rafhlöðu í ljósið mitt, langað ekki að þurfa að skipta einhvers staðar í myrkri á leiðinni. Þarna voru 95 km búnir. Ég sá skilti sem á stóð 24 km eftir, og ég man mér fannst það ekki neitt (annað kom á daginn).

Auk þessi hafði Gunni Júl sagt að þegar Lavaredo fjallið er búið, þá er restin ekkert mál. Svo ég lagði af stað í þessa 24 km með mjög jákvæðu hugarfari. Við ætluðum á klósettið í skálanum, en nenntum ekki að fara allan hringinn í kringum skálann. Fórum því bara af stað, og svo var bara pissað í náttúrunni á leiðinni, rétt eftir að við lögðum af stað.

Við tók smá lækkun niður fjallið áður en við fórum að klifra aftur og núna á Rif. Averau sem var í um 2500 m hæð, virkilega brött leið upp og ég var ekki hröð. Man svo að við fórum niður hinum megin við hliðina á skíðalyftu niður skíðaslóða, en Rif. Averau er mjög flottur skíðaskáli. Svo héldum við áfram niður og svo upp aftur og svo niður að Passo Giau sem var næstsíðasta tímahliðið.

#5 PASSO GIAU 102,5 km – 5.550 m – tímamörk 25 klst
Minn tími: 22:26:34 #766
Í Passo Giau var okkur boðið upp á heitt te. Þarna var komið niðamyrkur og orðið kalt. Það var líka búið að rigna mikið og ég var komin aftur í regnjakkann og regnbuxurnar. Mig langaði ekki í te-ið (voru samt mistök, hefði átt að fá mér, bæði til að hlýja mér sem og að fá koffín til að halda mér vakandi), auk þess var ég ekki að taka inn orkugel var með svona 10-12 á mér. Þarna var ég búin að vera rúmar 2 klst á ferðinni frá síðustu stoppistöð og ekki fengið mér neitt gel, sem var alls ekki málið, enda fór orkan stöðugt þverrandi. Ég var samt vel innan tímamarka á þessu hliði, þ.e. átti 2,5 klst inni.

Þarna vorum við að fara um mjóa stíga og þverhnípt allt í kring. Auk þess voru allir steinar og undirlag mjög sleipt, þar sem það rigndi mjög mikið. Hlaupið um þessa slóða var því orðið mjög krefjandi og erfitt.

Ennþá áttum við eftir að klífa tvö fjöll upp og niður, og þetta var mjög gróft og sleipt undirlag og erfitt yfirferðar. Það var niðamyrkur og á einum stað var starfsmaður til að hjálpa okkur rétta leið yfir svona torfærur, ég hefði ekki viljað vera þarna í mikilli þoku, nóg að vera í myrkri og rigningu. Samt var leiðin mjög vel merkt og notuð sjálflýsandi neonljós til að merkja leiðina. Eftir þessa tvo tinda lá leiðin bara niður og þá sagt og skrifað ENDALAUST NIÐUR.

Stoppuðum á drykkjarstöðinni Rif. Croda de Lago, sem var síðasta drykkjarstöðin í hlaupinu. Þessi drykkjarstöð var í tjaldi og á þessum tíma var algjört úrhelli. Þarna voru margir hlauparar að reyna að sitja af sér mestu rigninguna og voru komnir með álteppið (sem var skyldubúnaður í bakpokann) yfir sig, enda orðið frekar kalt. Við Jason ákváðum að stoppa bara stutt og halda áfram. Hann fékk sér heitt te, “British way” (sem ég hefði átt að gera), en ég fékk mér bara kók. Man ég bað ungan dreng sem var þarna til aðstoðar að skola gel-skvísuna mína og setja í hana coca cola.

Svo héldum við áfram. Framundan var 10 km leið með lækkun upp á um 1000 metra, samt nokkrar stuttar brekkur á leiðinni. Þetta eru held ég lengstu 10 km sem ég hef hlaupið á ævinni. Bremsuvöðvarnir framan á lærunum voru farnig að gefa sig. Það var mjög mikil drulla í brautinni og ég flaug tvisvar á hausinn. Í fyrra skipti lenti ég á hægri hliðinni og lenti illa með vinstri þumalfing, nöglin brotnaði niður í kviku og það blæddi endalaust úr puttanum, sem var orðinn dofinn. Í seinna skiptið datt ég beint á rassinn. Það voru margir sem hlupu fram úr mér á þessum tímapunkti og ég man ég hafði enga orku, þegar ég þurfti að fara upp einhvern smá halla. Ég fann mér endalausar afsakanir til að hægja á mér. Fyrst var ég með svo mikinn brjóstsviða að ég varð að stoppa til að taka inn Remi töflur. Svo var ég alveg að sofna svo ég stoppaði til að fá mér tyggjó til að reyna að halda mér vakandi (hefði frekar tekið inn orkugel, sem ég gerði ekki og orðið ansi langt síðan ég tók inn orkugel síðast). Næst varð ég að stoppa til að henda mér bak við tré, þar sem Imodium taflan var hætt að virka, örugglega komnar 12 klst, svo það var ekkert annað í boði, en skila þessu af sér.

Ég bað Jason ítrekað að fara á undan mér niður, vera ekki að bíða eftir mér, því ég var bara í algjöru rugli á þessum tíma. Til dæmis spurði ég hann oft spurninga á íslensku (sem hann auðvitað skildi ekki). Ég var að tala við Óla í símann og ruglaði mikið um að ég væri búin að fara þessa leið áður og ruglaði eitthvað um að þetta væri einhver hluti sem við þyrftum ekki að fara, heldur bara sá sem tók bílaleigubílinn 😉 Svo mikið rugl og ég man eftir þessu rugli á mér í dag. Hef aldrei lent í þessu áður. Úrið mitt var auðvitað fyrir löngu orðið batteríslaust, svo ég vissi ekki hvað klukkan var, vissi ekki hversu mikið var eftir og það var frekar óþægileg tilfinning. Jason vildi bara vera almennilegur við mig þannig að þegar ég spurði hann hvað væri mikið eftir, var hann hættur að svara mér 😉 Hins vegar hittum við eitthvað brautarvörslufólk þegar við vorum komin langleiðina niður. Þá spurði ég þau hvað væri mikið eftir og þá voru 3 km eftir. Þá hlupum við eftir einhverjum vegslóða og svo komum við niður á malbikið í Cortina. Það var svolítið sérstakt að við vorum búin að sjá ljósin í Cortina bænum fyrir löngu síðan, en leiðin lá einhvern veginn aftur upp fyrir bæinn, svo hann var alltaf bara í fjarska.

Þegar ég kom í bæinn, örugglega búin að hlaupa smá hluta af leiðinni steinsofandi (alla vega hálfsofandi), kom Óli hlaupandi á móti mér, svo ég kynnti hann fyrir Jason. Við hlupum svo í gegnum bæinn og ég lét Jason og tvær aðrar konur og einn mann, hlaupa á undan mér, því mig langaði að koma EIN í mark og fá að taka Haddýjar hopp í markinu, sjá hér til hliðar með lokuð augu. Mjög lýsandi fyrir ástandinu á mér á þessum tímapunkti.g-1026 (1)

Heildartíminn hjá mér var 26 klst 53 mín og 11 sek. Var í 762 sæti í heildina og 87 konan í mark. Hafði unnið mig upp um 332 sæti frá fyrsta tímatökuhliði. Bara þessi síðasti kafli, 24 km frá Gallina sem átti ekki að vera neitt mál tók 6 klst 45 mín og 43 sek. Klárlega lengstu 24 km sem ég hef hlaupið og erfiðustu 😉
Var virkilega glöð að klára og þakklát Jason fyrir að bíða eftir mér og hlaupa með mér í mark.

I want to thank my new dear friend Jason Fogaros, that ran with me today for over 20 hours. This is my third Ultra marathon abroad, and I´ve always had the opportunity on those long runs to meet and gain friendship with one person for the whole race.

Today it was Jason, and he is very friendly, polite and kind. He was very helpful and he was there for me the whole part of the race, were I felt really bad. It was very nice talking to him. We do have many things in common, both in our working experience and field and also in our interests, e.g. triathlon and trail running.

I hope that Jason will come to Iceland and visit us soon. Jason thanks again for everything 😉

#6 ARRIVO /MARKIÐ 119 km – 5.850 m – tímamörk 30 klst.
Minn tími: 26:53:11 #762 (Búin að vinna mig upp um 332 sæti frá byrjun)

ÞAKKIR TIL SAMFERÐARMANNA
Ég óska öllum samferðarmönnum mínum í Lavaredo innilega til hamingju með glæsilegan árangur, hvort sem er í Ultra Trail de Lavaredo hlaupinu, í Cortina hlaupinu eða Cortina Skyrace hlaupinu. Það stóðu allir sig vel. Takk fyrir yndislegar samverustundir í Cortina.

Er stoltust af Siggu vinkonu minni sem kláraði 103 km af Ultra hlaupinu. Hún lagði af stað með báða fætur bólgna og tape-aða eftir að hafa misstigið sig á æfingu með okkur fyrir nokkrum vikum síðan. Svo var hún líka í þokkabót að berjast við kvefpest. Sigga er fjallahlaupa-fyrirmyndin mín og það er ekkert smá afrek að klára yfir 100 km. Það þarf líka hugrekki og skynsemi að hætta. Elsku Sigga mín ég er virkilega stolt af þér. Kæru vinir, Sigga og Pétur, takk fyrir yndislegar samverustundir hér í Cortina.

ÞAKKIR
Það er ekki sjálfsagt að komast AÐ RÁSLÍNU í svona krefjandi hlaupi og fyrir það er ég einstaklega þakklát. Halldór sjúkraþjálfari Víglundsson takk fyrir að kenna mér allar góðu æfingarnar með teygjunni og fyrir að halda mér gangandi með réttu nuddi, frá því brjósklosið var greint. H Bjössi Harðarson í Laugum takk fyrir allar frábæru styrktaræfingarnar sem hitta alltaf í mark, alveg sama hvað maður er að æfa fyrir. Kæri vinur og þjálfari Ásgeir Elíasson, takk fyrir að rífa mig upp á rassinum í vor og reka á eftir mér í Heiðmerkuræfingum og víðar, þegar við komumst að því að ég var ekki í neinu formi eftir að hafa einblínt á gönguskíðaæfingar sl. vetur 😉

Kæru æfingarfélagar allir í Þríkó hlaup takk fyrir æfingarnar í vetur og sumar og sérstaklega þið kæru vinir sem fóruð með mér Esjurnar 29 sem ég þó fór “bara upp að Steini” fyrir þetta hlaup.

Elsku Óli og Kristó, takk fyrir alla ykkur þolinmæði og stuðning, þið eruð bestir 😉

Við fengum far frá Chamonix til Courmayeur með Tobba (Þorbergur Ingi Jónsson) og Begga (Ágúst Bergur Kárason) aðstoðarmanni hans. Ég var búin að vera í Facebook sambandi við Gunnar Júlísson og hann kom með okkur líka. Við lögðum í hann rétt rúmlega sjö frá Chamonix en hlaupið var ræst klukkan 09:00. Það var smá biðröð í göngin í gegnum Mont Blanc en okkur gekk vel að komast yfir og fengum strax bílastæði í Courmayeur á Ítalíu.

Það var mjög löng röð á klósettið svo við fórum bara strax í röðina þegar við komum, en ég náði að fara tvisvar í röðina og þ.e. tvisvar á kvenna klósettið á meðan strákarnir voru ekki búnir að ná að fara einu sinni, enda voru konur í þessu hlaupi um 13% þátttakenda. Talandi um klósettferðir þá setti ég örugglega met í þeim en ég fór sjö sinnum á klósettið þennan morguninn, þrisvar heima, tvisvar hjá Tobba og tvisvar í Courmayeur fyrir ræsingu hahah – talandi um smá fiðring í maganum 😉

Sólin var að koma upp og við vissum að þetta yrði mjög heitur og sólríkur dagur og má segja að það hafi valdið manni mestum áhyggjum, enda höfðu hlauparar í TDS hlaupinu lent í vandræðum vegna mikils hita og ég hafði smá áhyggjur af því.

#1 COURMAYEUR 1200 m hæð
Ferðin hófst í ítalska bænum Courmayeur. Ræsingin var fljótandi, þ.e. ræst í hollum eftir númerum. Fyrstu hlauparar fóru af stað rétt rúmlega níu og var Tobbi í þeim hópi. Númer 5000-5999 var í síðasta hollinu og ég með númer 5108 því þar. Var því ræst klukkan 09:20. Rétt fyrir ræsingu sá ég að Gunnar var aðeins aftar en ég í hólfinu okkar. Ég kallaði á hann og spurði hann hvort við ættum ekki að fara saman upp fyrstu brekkuna, því ég vissi að hún yrði löng og hægfarin og því örugglega skemmtilegra að hafa félagsskap. Gunnar var til í það og við lögðum af stað saman.

Það var einstök tilfinning að hlaupa í gegnum þennan fallega ítalska bæ og fá alla hvatninguna og stemninguna beint í æð. Ótrúlegur fjöldi hlaupara sem fóru af stað eða 2.129. Courmayeur er í 1210 m hæð og næsta tímatökustöð er í 2.548 m hæð og 10,4 km fjarlægð. Okkar beið því um 1400 metra klifur á þessum 10 km kafla.

Courmayour

#2 TETE DE LA TRONCHE 2.571 m hæð 10,3 km
Ferðin upp á Tete de La Tronche gekk mjög hægt. Þó við Gunnar hefðum hlaupið nokkuð hratt í gegnum bæinn til að vera ekki alveg síðust í þessum hópi, þá var mikil biðröð upp fjallið. Svo komum við að þurrum árfarvegi, þar sem stígurinn þéttist, þá varð algjört kraðak. Þar voru um 50-70 manns að reyna að troðast inn á einn lítinn stíg. Okkur Gunnari gekk sem betur fer ágætlega að komast þarna áfram en svo hélt bara í raun gangan hægt og rólega og einstíga upp á fjallið, ekkert hlaupið.

Mikil örtröð við Colleretto Giacosa

Hitinn jókst stöðugt eftir að sólin kom upp, fór vel yfir 30 gráðurnar, örugglega um 35 gráður og það tók vel á að upplifa bæði þynnra loft eftir því sem við komum ofar sem og hitinn og sólin voru alveg að að steikja okkur Íslendingana sem eru nú ekki vön svona miklum hita.

Landslagið á leiðinni upp var algjörlega guðdómlegt og að sjálfsögðu gaf maður sér tíma til að taka nokkrar myndir á leiðinni. Eftirminnileg er einnig Asna-fjölskylda sem lét sko ekki ýta sér af stígnum, svo við urðum að fara vel út fyrir stíginn til að komast fram hjá fjölskyldunni.

Við komum á toppinn á Tete de la Tronche klukkan 12:28, þ.e. höfðum verið 3 klst og 7 mín að klífa þessa 10,4 km leið og vorum komin upp í 2.548 m. hæð, þ.e. hækkun frá byrjun var 1462 m.

Þegar við komum á toppinn var boðið upp á vatn, sem var ekki skv. plani, þ.e. ekki hefðbundin drykkjarstöð. Ástæðan fyrir því var sú að það var svo heitt að starfsmenn höfðu áhyggjur af hlaupurum. Tveim dögum fyrir keppni fengum við tölvupóst og SMS skilaboð um að spár gerðu ráð fyrir miklum og vaxandi hita og því var orðin skylda að vera með mun meira magn af vatni á okkur eða 2 lítra. Ég var með vatnsblöðru í hlaupavestinu mínu sem tekur 1,5 lítra af vatni og svo var ég með tvær 500 ml. skvísur, svo ég var mjög vel birg en á sama tíma var vestið mitt mjög þungt. Ég var auk þess með allan skyldubúnað í vestinu, regnjakka, regnbuxur, vettlinga, vatnshelda vetlinga, tvö höfuðljós, auka rafhlöðu, buff og orku, bæði í duftformi, zerotöflur, mikið af gelum, súkkulaði, hnetur og orkubör.

Tronche

#3 REFUGE BERTONE 1.989 m hæð 14,7 km – fyrsta drykkjarstöð
Af toppnum Tete de la Tronche lá leiðin niður í Refuge Bertone og það var yndislegt að geta loksins hlaupið aðeins, þarna hljópum við Gunnar fram úr mjög mörgum. Það var gott að hafa hann á undan mér, því hann var duglegur að hlaupa fram úr fólki sem er oft erfitt á þessum mjóu stígum. Ég var mjög varkár þegar ég var komin utanstíga, því ég var búin að lenda mikið í því að misstíga mig á síðustu æfingum fyrir hlaupið. Halldór sjúkraþjálfari teipaði mig því nokkuð fasta til að minnka líkur á því að misstíga mig, því hægri ökklinn var frekar tæpur.

Fyrsta formlega drykkjarstöðin var í Refuge Bertone. Þegar við vorum komin þangað vorum við komin 14,7 km frá ræsingu og 4,3 km frá toppnum. Hraðinn á kaflanum frá Bertone til Bonatti var ágætur eða 5,55 km/klst og ég var í 1665 sæti. Vorum búin að vera í um 4 klst á ferðinni (3:53:59)

Á drykkjarstöðinni var sama margmennið og kraðakið og áður og allir að fá sér vatn og kók og fylla á brúsa og blöðrur. Ég fékk mér eitt sódavatnsglas og fyllti svo bara vel af vatni á blöðruna og brúsana, fór úr stuttermabolnum, því ég var algjörlega að kafna úr hita svo ég var bara komin á íþróttatoppinn.

Talandi um fatnað þá er það skemmtilegt hvað fyrirfram ákveðin plön geta farið algjörlega út í sandinn. Ég var búin að ákveða að vera í dökkbláu ICELAND legghlífunum mínum, svörtum compression bol, svörtum buxum og bláum hlírabol með íslenska fánanum og nafninu mínu sem Bros-bolir höfðu merkt fyrir mig fyrir ferðina. Þegar svo veðurspár lágu fyrir og viðvaranir bárust vegna mikils hita, þá varð að búa til plan B. Ég fór og keypti mér hvítan stuttermabol (mjög lítið orðið eftir af þeim), notaði hvítu gömlu compression legghlífarnar sem ég hafði sem betur fer tekið með mér og keypti mér hvíta eyðimerkur derhúfu, með vörn fyrir axlinar. Mikilvægt að geta verið sveigjanlegur á svona stundum 😉

Bakpokinn var því vel þungur þegar við lögðum af stað aftur, fullur af vatni, en ég fékk mér ekkert að borða á drykkjarstöðinni, þar sem ég var með gel á skvísu-brúsa og hafði verið dugleg að drekka það á um klukkutímafresti frá því að við lögðum af stað.

Bertone
#4 REFUGE BONATTI 2.010 m. hæð 22,1 km – önnur drykkjarstöð
Frá Bertoni til Bonatti var 7,4 km frekar sléttur kafli eða um 283 m hækkun, en við áttum í miklum erfiðleikum með að komast áfram, þar sem hitinn var mikill og sólin skein svo það var mikil lognmolla þarna í dalnum, við kominn á heitasta tímann eftir hádegi. Hlauparar voru almennt að ganga þessa leið og oft erfitt að komast fram úr þeim á þröngum stígnum. Franskir karlmenn eru ekki ánægðir með að konur séu að hlaupa fram úr þeim, svo þetta var svolítið strögl á köflum. Við komum að Bonatti klukkan 14:29 og hraðinn var 5,86 km á klst á þessum kafla. Þarna var ég komin í 1595 sæti, hafði unnið mig upp um 70 sæti frá stöðinni á undan og 101 sæti frá byrjun.

Bonatti
ARNUVA 1.769 m. hæð – 27,3 km – fyrsta matarstöð – STOP 16:30
Eftir Refuge Bonatti er fyrsta matar-drykkjarstöðin, þ.e. Arnuva. Þar settumst við Gunnar niður í fyrsta skipti og fengum okkur gómsæta kjúklingasúpu, Maggi súpu, sem var vel söltuð og með spaghetti. Þrátt fyrir allan hitann, var heit súpan mjög kærkomin og gómsæt. Tímatökukerfið var bilað þegar við komum í Arnuva svo við eigum ekki upplýsingar um tímann þar (en myndirnar eru teknar klukkan 15:31).

Við vorum búin með 27,3 km á þessum tíma og við Gunnar vorum ennþá á sama reiki. Ég lét Gunnar vita að Óli ætlaði að hitta á mig í Champex- Lac, þar sem aðstoðarmenn mega hitta hlaupara og við ákváðum að tengja Siggu (konuna hans Gunnars) og Óla saman, ef hún vildi fara með honum.

Eftir Arnuva beið okkur aftur hækkun upp á Grand Col Ferret um 889 m, eins og rúmlega ein Esja, þá komin aftur yfir 2500 m hæð. Við Gunnar notuðum Esjuna mikið í samanburði við vegalengdirnar, og töluðum um “bara” eina Esju, eða tvær o.s.frv. til að gera eins lítið úr þessum miklu og bröttu fjöllum sem við vorum í raun að klífa. Það er hins vegar mjög erfitt að lýsa með orðum þessum bröttu og mögnuðu fjöllum sem við vorum að klífa því við eigum engin svona fjöll á Íslandi.

Beta (Elísabet Margeirsdóttir) hafði sagt mér að fylla vel á vatnið í Arnuva, en ég var ekki alveg á því að fylla alla brúsa fyrir klifið, svo ég fyllti á, en fyllti ekki að fullu, sem var kannski ekki alveg skynsamleg ákvörðun (hefði betur hlustað á Betu ;-)).

Á leiðinni upp fjallið sáum við mikið af hlaupurum, sem voru algjörlega búnir á því, lágu í hlíðunum, voru að kasta upp og litu bara mjög illa út, enda ennþá mikill hiti, sól og blankalogn. Við Gunnar ákváðum að vera skynsöm og tókum þetta fjall “mjög” rólega, bara eitt skref í einu. Sáum að það borgaði sig ekki að keyra sig út svo ég passaði bara púlsinn og við héldum takti, stoppuðum aldrei á leiðinni upp, en vorum heldur ekki að fara of hratt. Við náðum mörgum á leiðinni upp sem höfðu hlaupið fram úr okkur og sprengt sig á leiðinni. Þetta var langhlaup ekki spretthlaup, þ.e. rúmlega 70 km eftir, svo við vorum skynsöm.

#5 GRAND COL FERRET 2.537 m hæð 31,8 km
Þegar við komum á toppinn á Grand Col Ferret, var klukkan 17:11 og við aftur komin upp yfir 2500 metra hæð, búin að hlaupa 31,8 km á 7 klst og 51 mín. Meðalhraðinn á þessum 9,6 km kafla þ.e.bæði sléttu og upp fjallið var 3,58 km/klst.

Það var hins vegar ekkert vatn í boði á toppnum. Man eftir að það var verið að sækja hjálp fyrir fólk sem hafði gefist upp á leiðinni uppá fjallið og það kom maður hlaupandi með vatn niður til að aðstoða þessa hlaupara. Ég var eiginlega frekar hissa að það skildi ekki vera neitt vatn í boði þarna á toppnum, en við bara rétt stoppuðum til að pissa og svo var haldið áfram og nú hlaupið niður.

Eftir að hafa toppað Grand Col Ferret lá leiðin niður sem var fín tilbreyting, eftir að hafa núna klifið tvö hæstu fjöllin á CCC leiðinni. Því reyndum við Gunnar að hlaupa aðeins, en við vorum orðin ansi vatnslítil bæði. Beta hafði eins og komið hefur fram sagt mér að fylla vel á vatnsbirgðir í Arnuva, en ég ekki verið alveg nógu skynsöm að gera það. Það kom svo sem ekki að sök, því maður þarf ekki eins mikinn vökva á niðurhlaupi eins og göngunni upp, en það var samt ennþá vel heitt.

Næsta stoppistöð var La Peule . í 2082 m hæð og þá yrði 35,4 km búnir, en það var ekki vatnsstöð þar og ekki heldur tímataka.

Ferret
#6 LA FOULY 1.598 m.hæð 41,5 km – 4 drykkjarstöð – 2 matarstöð STOP 20:15
Við vorum komin í La Fouly klukkan 18:40 og þá búin að hlaupa 41,7 km. Hraðinn á okkur niður eftir var ágætur eða 6,73 km/klst. Við stoppuðum og nærðum okkur vel í matarstöðinni í Foully. Á þessum tímapunkti vorum við farin að telja niður kílómetrana, þ.e. að ekki væru ”nema” rétt rúmlega 50 km eftir, þ.e. við næstum hálfnuð það virkar alltaf vel fyrir hausinn 😉 Þarna var ég komin í 1412 sæti upp um 284 sæti frá ræsingu.

Í Praz de Fort 1.161 m hæð vorum við búin með 49,9 km, þar fengum við frábærar móttökur íbúa og mikið ofboðslega er það fallegur bær. Mig langar virkilega til að fara þangað aftur.

Fouly
#7 CHAMPEX-LAC 1.477 m hæð 55,5 km – 5 drykkjarstöð, 3 matarstöð
STOP 23:15
Við vorum í ágætis gír eftir Fouly og spennt að komast í næstu stoppustöð, þ.e. Champex Lac þar sem við vissum að Óli og Sigga biðu okkar Gunnars. Við hlupum í gegnum mörg falleg þorp, eins og Praz de Fort, þar sem íbúar voru alveg yndislegir, búnir að setja drykki og veitinga á borð út á göturnar. Það var aðeins farið að kólna, en við vorum samt ennþá bara á bolunum. Rétt eftir að við byrjuðum að klífa þessa 604 m (eina Esju) upp að Champex-Lac þá urðum við að kveikja á höfuðljósunum, þar sem þá var orðið dimmt.

Myrkrið hægði auðvitað á okkur, en náðum samt ágætis hröðum kafla þarna, eða 5,80 km klst meðalhraðinn þó við gengum að mestu upp fjallið. Þegar við komum inn að stöðinni sáum við íslenska fánann á hægri hönd og fengum flottar móttökur frá Siggu og Óla þegar við komum inn á stöðina klukkan 21:33.

Stoppuðum í 30 mínútur þarna með baklandinu okkar og fórum út aftur klukkan 22:05. Þá búin að hlaupa 55,7 km, nú var bara hægt að telja niður enda við rúmlega hálfnuð. Það var samt alltaf jafn gaman hjá okkur, vantaði ekkert upp á gleðina, okkur leið mjög vel og við bara í góðum gír.

Champec Lac
#8 LA GIETE 1.884 m hæð – 67,2 km
Við vorum ekki bara farin að telja niður kílómetrana, heldur vorum við líka farina ð telja niður fjöllin sem voru eftir. Það voru “bara” þrjú fjöll eftir. Fjallið upp La Giete var í 1883 m hæð og klifrið því um 865 m, sem var bara rétt rúm ein Esja. Þetta fjall og klifur var samt mjög erfitt. Það var bæði bratt og mikið príl, virkilega stórir steinar á leiðinni og það var til dæmis frekar skrefstutt stelpa á undan mér þarna á kafla sem átti bara í mestu vandræðum að komast áfram.

Við hittum franskt par þarna á leiðinni sem sagði okkur einmitt að þetta fjall væri mjög bratt, eiginlega bara beint upp. Svo ég átti von á miklum bratta, en átti alls ekki vona á svona miklu príli og það í niðarmyrkri. En af því við vorum alltaf svo jákvæð og bjartsýn, þá fannst okkur þetta bara skemmtileg tilbreyting frá því að hlaupa yfir allar ræturnar og á stígunum, svo þetta var bara skemmtileg upplifun.

Þegar við vorum komin í la Giete vorum við búin með 66,8 km, bara 34,2 km eftir og ég var komin í 1196 sæti, eða upp um 496 sæti frá ræsingu.

La gIETE
#9 TRIENT 1300 m hæð 72,1 km – 6 vatnsstöðin, 4 matarstöðin, STOP 03:45
Leiðin frá La Giete til Trient var frekar brött niður og mikið af trjárótum á stígunum og í myrkrinu var mjög erfitt að fóta sig og fara hratt, en það gekk samt mjög vel hjá okkur, vorum á 4,47 km klst.

Það voru frábærar móttökur sem við fengum þegar við komum í Trient. Guðrún Harpa vinkona mín hafði bæst í Íslendinga hópinn sem beið okkar og köllin og gleðin og knúsið sem við fengum voru algjörlega yndislegt. Guðrún Harpa var að ganga UTMB hringinn í annað skiptið þennan mánuðinn með hóp frá Mondo og þessi yndislega vinkona mín vakti eftir mér (klukkan orðin 01:50) til að gefa mér stórt og mikið knús, það var algjörlega yndislegt.

Við stoppuðum í 30 mínútur á Trient með Óla og Siggu og ég fann að ég var ekki eins hress og í Champex-Lac, þetta bratta fjall og klöngur og klifur hafði tekið aðeins á mann. Gat heldur ekki komið ofan í mig fleiri gelum, var búin með 14 stk á þessum tímapunkti og fannst það orðið gott. Reyndi því að fá mér brauð með súpunni, en var líka eiginlega orðin smá leið á henni, en langaði samt ekki í neitt annað. En allt í kringum okkur í Trient voru hlauparar sem voru búnir að gefast upp, komnir með rauða pokann sinn og bara hættir. Það hvarflaði ALDREI að okkur að hætta, við ætluðum að klára þetta hlaup og sækja vestin okkar. Gunnar var með góðan útreikning og skipulag á tímanum og við vorum alltaf vel innan tímamarka, þó við værum að stoppa lengi á þessum stöðvum sem við máttum hitta aðstoðarmennina okkar. Við stoppuðum í 30 mínútur í Trient áður en við héldum á næstsíðasta fjallið. En ég viðurkenni að það var alveg “töff” þarna í myrkrinu að horfa á línuna, með höfuðljósunum, sem var nú ansi brött upp fjallið.

Trient
#10 CATOGNE 2.027 m hæð – 77,3 km
Þegar við vorum komin upp á toppinn á Catogne vorum við komin í 2.027 m hæð og 77,3 km búnir. Klifrið eftir Trient var svo ekkert brjálæðislega erfitt, þar sem við forum bara rólega, eins og sjá má 3,23 km á klst. þessa 5,4 km. En góða við að vera búin með 77,3 km var að nú voru bara 23,7 km eftir. Hvað rétt rúmlega hálft maraþon og bara eitt “bratt” fjall, hvað er það á milli vina.

Við Gunnar sáum samt mest eftir því að hafa ekki sent Óla og Siggu bara heim að sofa, klukkan orðin 04.00 um morgun, en þau ætluðu að hitta okkur á næstu drykkjar- og matarstöð, þ.e. síðustu stöðinni sem aðstandendur máttu hitta okkur, en við vorum ákveðin í því að stoppa bara stutt þar, engar 30 mínútur þar, þó við værum ennþá alveg vel innan tímamarka.

Catogne
#11 VALLORCINE 1.260 m hæð 82,6 km – 7 vatnsstöðin, 5 matarstöðin
STOP 07:00
Við komum í Vallorcine klukkan 05:13 um morguninn. Hittum Siggu og Óla fyrir utan tjaldið, þau voru bara nývöknuð, höfðu lagt sig í bílnum. Við vorum 15 mín á undan þeirri áætlun sem tölvan hafði áætlað á okkur, en við áttum að vera komin í Vallorcine 05:30, svo okkur gekk bara vel niður eftir, vorum á 4,15 km klst hraða, þennan 5,1 km leið.

Það var ótrúlega þægilegt og skemmtilegt að þekkja leiðina niður að Vallorcine, þ.e. ég hafði hlaupið þennan síðasta kafla í sumar, með Sissel norsku vinkonu minni, sem ég kynntist á Spáni, en hún á hús í Chamonix og var að hlaupa langa UTMB hlaupið í ár. Það er ótrúlega þægileg tilfinning að vita nokkurn veginn hvað er framundan, en á sama tíma var mikið myrkur svo ég sé ekki mikið. Það var auðvitað engin drykkjarstöð í sumar, þegar við hlupum þarna fram hjá svo ég áttaði mig ekki alveg á því í myrkrinu hvað þeir höfðu sett hana niður og þegar við hlupum út úr drykkjarstöðinni þá fannst mér við hlaupa til baka áður en við forum með fram ánni út dalinn í áttina að Chamonix og þá var bara síðasta bratta fjallið eftir, þ.e. 84 S beygjur sem biðu okkar þar og smá klifur og klöngur 😉
Stoppið var bara stutt á þessari síðustu stöð sem við máttum hitta aðstandendur eða 17 mínútur og svo var haldið áfram.

Vallorcine
#12 LA TETE AUX VENTS 2.130 m hæð 90,3 km
Við komum á toppinn á Tete Aux Vents klukkan 08:02 um morguninn. Þá komin aftur upp í 2.130 m.hæð og búin með 90,3 km. Við slökktum á höfuðljósunum þegar við vorum rétt nýbyrjuð að telja S-in, en það var markmið hjá okkur Gunnari að telja S-in þetta síðasta fjall. Ástæðan fyrir því var sú að Sissel vinkona hafði sagt mér að hún hefði einu sinni talið þau og þau voru 84 😉 Við náðum að telja upp í 44 og þá vorum við farin að ruglast í ríminu, héldum að þau væru búin, en svo héldu þau áfram, svo við ætlum bara að treysta á talninguna hjá Sissel.

Meðalhraðinn upp síðasta fjallið var 3,04 km á klst og hækkunin frá Vallorcine var 873 m á 7,7 km kafla. Það var yndisleg tilfinning að vera komin á toppinn. Nú vorum bara rétt rúmir 10 km eftir. Vorum farina ð sjá fyrir endann á þessu yndislega hlaupi. Sólin var að koma, svo nú var ekkert annað að gera en að fara aftur úr langermabolnum og vera á toppnum, enda hitinn mikill með sólinni. Það var svo fallegt að sjá sólina koma upp og fallegt að horfa á Mt.Blanc þar sem fjallið blakti við, þannig að sjálfsögðu gáfum við okkur tíma til að taka myndir og láta taka af okkur myndir á þessum einstaklega fallega stað.

La tete aux veints
#13 LA FLÉGÉRE 1.877 m hæð 93,2 km – 8 og síðasta vatnsstöð STOP 10:30
La Flégére er síðasta stoppistöðin áður en hlaupið er niður að Chamonix og í mark. Við vorum komin þangað klukkan 08:54, þá búin með 93,3 km. Ég hef alltaf sagt það og stend við það að í svona löngum keppnum, þá er það hausinn sem kemur manni 80% af leiðinni og þarna sannaðist það. Það voru tvær ótrúlega litlar brekkur sem við þurftum að hlaupa upp að þessari síðustu stöð, í La Flégére, sem ég lét fara í pirrurnar á mér, þar sem Sissel hafði ekki sagt mér að ég yrði að fara upp þessar brekkur hahaha – en auðvitað voru þær bara “peanuts” í ljósi alls þess sem við höfðum farið.

Flegere
#14 CHAMONIX 1.035 m hæð 101,1 km – STOP 12:00
Það voru bara 7,2 km frá La Flégére til Chamonix og allt niður á við. Undirlagið var samt frekar erfitt, þ.e. rætur og frekar brattar brekkur svo við urðum að fara mjög varlega. Samanlögð hækkun frá byrjun 6166 m. Við náðum samt ágætis hraða þarna niður eftir, eða 5,06 km á klst.

Þegar við vorum að koma inn í bæinn kom Börkur Árnason á móti okkur og tók af okkur skemmtilegt myndband, wow hvað það var gaman, takk Börkur kærlega. Svo þegar við komum inn á göngugötuna, fengum við frábærar móttökur og Óli, Sigga, Guðmundur Smári, Sigrún, Raggi og Benoit biðu okkar og auðvitað Börkur sem hafði hlaupið með okkur, þetta var algjörlega yndislegt og mjög mikið af áhorfendum um allan bæ. Við fengum fánana hjá Óla og Siggu og hlupum saman hringinn í kringum bæinn og svo í markið, þvílík tilfinning, það var algjörlega einstakt og skemmtileg upplifun. Takk öll fyrir hvatninguna.

Við Gunnar komum í mark klukkan 10:20, nákvæmlega 2 klst innan tímamarka, þar sem við vorum ræst klukkan 09:20. Við vorum í 1114 og 1115 sæti, á tímanum 24 klst 59 mín og 32 sek. sem er ótrúlega fyndið, því við vorum ekki að reyna að ná undir 25 klst 😉 Meðalhraði var 4,02 km á klst og ég var í 49 sæti í mínum aldursflokki.

Það er alls ekki sjálfsagt að klára svona langt hlaup, tala nú ekki um þegar aðstæður voru jafn erfiðar, þ.e. heitar og raun bar vitni. Enda voru 661 hlaupari sem kláraði ekki eða 30,95% þátttakenda, og hlutfallið var nákvæmlega jafnt á milli karla og kvenna.
Við Gunnar vorum virkilega ánægð með okkar árangur og vorum glöð og þakklát þegar við komum í mark.

Chamonix
11953082_10153668949594558_957767992244627856_n

SMÁ TÖLFRÆÐI Í LOKIN
2129 þátttakendur hófu CCC hlaupið 2015, þar af voru 278 konur, eða 13,06% þátttakenda.
1470 þátttakendur klára CCC hlaupið 2015, þar af voru 192 konur eða 13,06% þátttakenda.
659 þátttakendur hætta keppni (30,95%), þar af 86 konur.

Þessi afmælisdagur 20. júní 2015 verður klárlega einn af eftirminnilegustu afmælisdögum lífs míns þar sem ég hljóp í Mt. Esja Ultra hlaupinu í dag og kláraði hlaupið á 17 klst og 16 mín, en hlaupið var alls 77 km (alltaf farinn 700 m hringur niðri) og samanlögð hækkun var 6600 metrar.

Þetta er líka örugglega fyrsti afmælisdagurinn minn sem ég vaki allan sólarhringinn eða 24 klst, þar sem hlaupið var ræst klukkan 00:00 og ég kláraði ekki fyrr en klukkan 17:16, fór svo í matarboð og kíkti í útskriftarveislu svo ég var ekki farin að sofa fyrr en eftir miðnætti 21. júní.

Til í slaginn við Esjustofu rétt fyrir klukkan 00:00.

Hlaupið var ræst við Esjustofu klukkan 00:00, var komin þangað klukkan rétt rúmlega ellefu. Var búin að græja mikinn aukabúnað, ég var með tvö aukasett af hlaupafatnaði, ég var með mikið af mat og drykkjum. Óli spurði mig hvort ég hefði boðist til að vera með mat fyrir alla þátttakendur í hlaupinu, en ég hefði sko klárlega getað gert það.  Það var gaman að hitta í Esjustofu aðra hlaupara í Mt.Esja Ultra hlaupinu, þá Friðleif Friðleifsson (við unnum reyndar saman í rúmt ár hjá Íslenskum sjávarafurðum), Ágúst Kvaran (við kynntumst eftir að hafa lent saman í árekstri í fyrra), Stefán Bragi Bjarnason (hitti hann í fyrsta skipti í skráningunni í Cintamani búðinni í Bankastræti á föstudeginum) og svo Höskuld Kristvinsson sem er nú þekktastur fyrir að veri eini Íslendingurinn sem hefur klárað þrefaldan Ironman (NB !!! það er EKKI on my bucket list 😉 ;-)).

Verið að fara yfir reglurnar, allt á hreinu hjá Betu.

Myndband, viðtal sem Beta tók við okkur Friðleif fyrir keppni hér:

Ræst var stundvíslega klukkan 00:00. sjá myndband af ræsingunni hér:

Við byrjuðum á að hlaupa hring í kringum Skógræktina um 700 m áður en við héldum á fjallið.  Farið var ansi hressilega af stað, ætli Friðleifur hafi ekki pace-að hópinn, sá ég var komin í um 5 pace strax í byrjun og hugsaði þetta er nú ekki alveg rétta upphitunin fyrir 11 Esjur, svo ég hægði á mér og Höskuldur gerði það líka, en hinir fóru hraðar.  Eftir að komið var á fjallið ákvað ég bara eins og venjulega að ganga upp fjallið, ég er ekki að hlaupa það, en gekk samt rösklega og hélt í við öftustu strákana, var bara rétt á eftir Stefáni yfir tímatökumottuna sem var við Steininn.

Leiðin er þannig að farið er upp mýrina að Steini (tímatökumotta þar) og niður gönguleiðina austari. Það var mikið rok um 9-10 metrar á sek. að austan, það mikið rok að ég tók enga “selfie” mynd við Steininn eins og ég er vön að gera á æfingum, stoppaði ekki neitt heldur hljóp bara á móti rokinu beint niður þ.e. gönguleiðina austari.  Ég náði góðum tíma skv. tímatökukerfinu var ég 45:08 upp að Steini, NB!!  það er með þessum 700 m hring, og 22:48 niður = samtals 1 klst 07 mín (Strava segir þessa ferð PR hjá mér 39:34, þá er ekki hringurinn með) sem er kannski full hratt, endaði skammaði Ásgeir mig eftir að hafa sungið fyrir mig afmælissönginn þegar ég kom niður eftir fyrstu ferð.

Það var mjög stutt stopp, bara rétt fyllti á orkubrúsann og bætti á mig 2 gelum og 1/2 banani svo var haldið upp í 2 ferð, sjá myndband hér:

Fór aðeins rólegra í næstu ferðir – flögutímar:
FERÐ 2
00:51:31 (2: Steinn)
00:27:27 (2: Esjustofa)
FERÐ 3
00:59:45 (3: Steinn)
00:31:56 (3: Esjustofa)
Myndband sem Beta tók á leið í 4 ferð, sjá hér:
FERÐ 4
00:59:45 (4: Steinn)
00:30:31 (4: Esjustofa)

Eftir 4 ferðir, klukkan ca  05:30 – var skv. plani tekin stutt pása. Þá settist ég niður í fyrsta skipti, fékk með frábæra kjúklingasúpu (Maggi uppáhaldssúpan mín sem krakki) og fór á salernið. Stoppið var í um 10 mín, sem telst með inn í ferð 5, sem er ástæðan fyrir því að hún er lengri, ætti að vera nákvæmlega þá 57 mín ef ég dreg þessar 10 mín frá.

FERÐ 5
01:07:48 (5: Steinn)
00:31:00 (5: Esjustofa)

Það var orðið mikið stuð við Esjustofu áður en ég fór í 6 ferðina (klukkan ca 7:20), þar sem hlauparar sem voru að taka þátt í Maraþoninu voru komnir á staðinn, ræsing hjá þeim klukkan 08:00. Fékk mörg afmælisknús frá frábærum hlaupavinum í þeim hópi, sem var yndislegt og fékk góðar kveðjur og hvatningu um allt fjall, þegar ég hitti þessa ofurhlaupara.

Fékk líka óvænt skemmtilegan félagsskap í ferð #6, þegar Rúna Rut vinkona kom á mót mér, reyndar niður ferð 5 og fór svo með mér upp í 6 ferðina. Hún hafði fengið leyfi hjá Elísabetu og fór upp með Höskuldi að brú í ferð 5 og kom svo á móti mér gönguleiðina. Það var virkilega gaman að sjá hana og spjalla við hana og svo kom hún færandi hendi með RedBull og Snickers, sem kom sér mjög vel.
FERÐ 6
01:03:54 (6: Steinn)
00:32:23 (6: Esjustofa)

Með Rúnu Rut vinkonu eftir ferð 6.

FERÐ 7
01:07:46 (7: Steinn)
00:35:25 (7: Esjustofa)
FERÐ 8
01:04:45 (8: Steinn)
00:36:55 (8: Esjustofa)

Þegar ég var að koma að Esjustofu niður 8 ferðina mætti ég öllum hlaupurunum sem voru að fara í 2 Esjur, ræsing hjá þeim klukkan 12:00. Mikið var það gaman að fá fullt af afmælisknúsum og afmæliskveðjum frá öllum, yndislegt og ómetanleg.

Eftir að hafa klárað hringinn niðri eftir 8 ferðina var samkvæmt plani, alvöru hlé númer 2. Þarna settist ég í annað og síðara skiptið niður í hlaupinu og fékk mér aftur súpu og reyndi að troða í mig ristuðu brauði samkvæmt skipun frá Ásgeiri aðstoðarmanni, sem ég hafði verið ristað kvöldið áður, ekki mjög girnilegt, en ég borðaði það samt. Lagðist líka út af á bekk á bakið, því ég var aðeins farin að fá í bakið, fór líka í fyrsta skipti úr skónum og tæmdi af grjót sem ég hafði tekið mér ofan í skóna úr Esjunni.  Það var gaman að Halldór sjúkraþjálfari var kominn á staðinn og var hann bara nokkuð ánægður með stöðuna á nöfnu sinni eftir 8 ferðir. Ákvað að setja núna á mig bak-stuðningsbeltið og losaði mig við vetrarhlaupajakkann. Hugsa að ég hafi stoppað með salernispásu í rúmar 10 mín, sem eru þá inn í tímanum í ferð 9.

FERÐ 9
01:12:13 (9: Steinn)
00:32:11 (9: Esjustofa)
FERÐ 10
01:08:14 (10: Steinn)
00:35:27 (10: Esjustofa)

Óli kom svo með mér síðustu ferðina, þ.e. ferð 11. Ég var stöðugt að biðja hann um hægja á sér á leiðinni upp. Það var frekar fyndið, þar sem hann var spurður að því eftir á, hvort hann hafi getað haldið í við mig hahaha 😉

Ferðin upp gekk vel, það var aðeins farið að hvessa aftur, í ferðum 9-11 blés að norðan. Ég gaf mér samt tíma fyrir myndatöku í 11 og síðustu ferðinni upp að Steini og spjallaði við útlendinga sem skildu ekkert hvað væri eiginlega í gangi.  Sólin var þarna farin að skína og Esjan og útsýnið yfir höfuðborgina skartaði sínu fegursta á sumarsólstöðum. Maður má aldrei gleyma að njóta á svona tímum.

FERÐ 11
01:07:05 (11: Steinn)
00:33:05 (11: Esjustofa)

Með Óla í síðustu ferðina, þ.e. númer 11.

Að koma í mark eftir 17 klst hlaup, 77 km og 6100 metra hækkun og hlusta á afmælissönginn, klappið og fá öll faðmlögin er algjörlega ólýsanleg tilfinning (fór samt ekki að gráta 😉 😉 ). Eiginlega ekki hægt að lýsa með orðum og því frábært að geta sýnt myndbönd sem voru tekin á þessum tímapunkti.  Takk kæru vinir.

Komin í mark á 17 klst 16 mín og 53 sek.

Myndband sem Guðrún Harpa tók þegar ég kom í mark hér:
Myndband sem mamma tók þegar ég kom í mark hér:
Myndband sem Beta tók þegar ég kom í mark hér:
Stutt viðtal eftir að ég kom í mark hér:

Komin í FINISHER flíspeysuna og með fallegu verðlaunagripina.

ÞAKKIR
Það er ekki hægt að klára svona hlaup án þess að hafa mikinn og góðan stuðning og stuðningsnet í kringum sig. Ásgeir Elíasson (hennar Bibbu í Bíddu aðeins) var aðstoðarmaður minn í hlaupinu og stóð sig súper vel.  Það var sko formlegur undirbúningsfundur bókaður með mér og Viggó sem var hinn aðstoðarmaðurinn (breyttist svo reyndar í það að hann varð starfsmaður í hlaupinu). Ásgeir lét mig plana alla hluti, fór yfir  dótið sem ég var með mér, reddaði mér tjaldi (prinsessu-tjaldið svokallaða) sem var tjaldað á staðnum undir allt dótið og bæði hvatti mig áfram fyrir hlaup, þ.e. skipulagði æfingar sem voru á tímum ekki alveg nógu planaðar hjá mér (var eiginlega ekki með neitt plan), hvatti mig í hlaupinu og var með góða stjórn á öllu. Takk kærlega fyrir kæri vinur, vona að ég geti stutt þig jafn vel þegar þú munt synda fram og til baka Ermasundið í byrjun september.

Viggó, HM og Ásgeir.

Ég vil einnig þakka Guðmundi Smára sem fór með mér í Trail de Sierra hlaupið á Spáni sl. haust. Það var Guðmundur sem hvatti mig til að byrja að hlaupa Esjuna í apríl, hann dró mig með sér og vinum sínum í langar æfingar á laugardögum (þó ég væri hægari, en þeir var bara farið hægar svo ég gæti verið með) og svo dróg hann mið með í styttri sprettæfingar í Öskjuhlíðinni og Úlfarsfelli (sjá upplýsingar um allar ferðinar hérna á heimasíðunni).  Ég er viss um að ég hefði ekki komið mér af stað, ef Guðmundur Smári hefði ekki ýtt þarna við mér. Esju hlaupið var alltaf á markmiðalistanum, en ég kom mér ekki af stað fyrr en hann fór að reka á eftir mér að hlaupa og mæta í fjallið.  Takk kærlega fyrir það Guðmundur.

Viggó er líka algjörlega einstakur hlaupafélagi og var mjög duglegur og viljugur að fara með mér  Esjuna stundum svo viljugur að maður þurfti að minna hann á sitt markmið, þ.e að hann væri að fara að keppa í götuhlaupi, þ.e. Köben maraþoninu, en um leið og það var búið var hann komin aftur upp í fjall með mér. Frábær félagi hann Viggó og virkilega öflugur hlaupari og frábær starfsmaður fyrir hlaupið, þar sem hann hljóp um fjallið með Sigga í nótt að undirbúa maraþonið. Takk kæri Viggó.

Sigga Sig vinkona var líka duglega að hvetja mig og fór með mér nokkrar ferðir í Esjuna, við fórum t.d. saman í fyrstu ferðina mína sem var í mars og lentum í óvæntum ævintýrum.  Sjana vinkona er líka búin að vera einstaklega dugleg að fylgjast með mér þó hún sé búin að vera fyrir norðan og hún er búin að blása reglulega í mig sjálfstraustið og hvetja mig áfram. Takk elsku vinkonur 😉

Ívar Trausti hlaupaþjálfari Bíddu aðeins, kom með góða punkta inn í lokaplanið, varðandi næringu og fleira, takk kærlega fyrir það sem og fínar æfingar í vetur.

Elsku Óli og Kristófer takk fyrir ykkar stuðning, það eru ansi margir klukkutímar sem fara í svona æfingabrölt og þolinmæði ykkar og hvatning er algjörlega ómetanleg. LUV JU 😉

Halldór Víglundsson sjúkraþjálfari í Garðabænum og Bjössi (Hilmar Björn Harðarson) einkaþjálfari í World Class Laugum héldu svo skrokknum gangandi. Í byrjun mars var ég nefnilega greind með afgerandi brjósklos á milli 4 og 5 eftir Segulómun. Var mjög slæm á þessum tíma í bakinu með mikinn doða niður hægri fót, ekki mikið æft þá.  Ég er búin að vera tvisvar í viku hjá Halldóri síðan og er tvisvar í viku að lyfta hjá Bjössa og ég hef náð góðum árangri og finn mikinn mun á mér. Ótrúlegt hvað fagmenn geta gert og ég er mjög ánægð að hafa ekki þurft að fara í aðgerð.   Takk Halldór og takk Bjössi – þið eruð frábærir fagmenn sem ég get mælt 100% með.

Vegna þessa sem og að hafa svo fengið slæmt kvef fyrir rúmum tveim vikum, alveg niður í lungu með hálsbólgu og hósta (endaði á pensilíni), þá var það ekki sjálfsagt í mínum huga að ég myndi klára þetta hlaup. Enda þarf ekki mikið að koma uppá, bara að misstíga sig, detta og að fá högg á bakið, þá er þetta búið. En sem betur fer gekk allt mjög vel og fyrir það er ég einstaklega auðmjúk og þakklát.

Mt.ESJA ULTRA ÞAKKIR
Að lokum vil ég þakka Betu (Elísabetu Margeirsdóttur) og Sigga (Sigurður Hrafn Kiernan) fyrir frábært hlaup. Öll umgjörðin í kringum hlaupið var algjörlega til fyrirmyndar. Allar upplýsingar voru góðar bæði á heimasíðu og FB síðu hlaupsins. Allt skipulag á keppnisstað algjörlega til fyrirmyndar. Frábærar veitingar við drykkjarstöðina og eftir keppni og glæsileg verðlaun. Það sem skiptir mestu og stendur upp úr var umhyggjusemi ykkar og allra starfsmanna, maður fann það var stöðugt verið að kanna og tryggja hvort maður væri ekki pottþétt í lagi í hausnum og kanna hvernig manni liði. Svo fékk maður góða hvatningu bæði frá öllum starfsmönnum, öðrum þátttakendum og gestum. Ég get 100% mælt með Mt. Esja Ultra og er mjög stolt af því að vera fyrsta konan til að klára þetta hlaup.

Óska samkeppendum mínum innilega til hamingju með glæsilegt hlaup, sérstaklega Friðleifi fyrir ótrúlegan tíma, en það sem skiptir mestu máli var að við kláruðum öll og vel innan 19 klst tímamark.

Takk fyrir mig 😉 😉

Heimasíða hlaupsins hér:
Facebook síða hlaupsins hér:
Fleiri myndir hér: