Tók þátt í Hvítasunnuhlaupi Hauka í dag. Það var eins og ávallt virkilega gaman að taka þátt í þessu hlaupi. Ákvörðun um vegalengd var frekar fyndin. Þegar ég fór að skrá mig í Sportís á laugardeginum, valdi ég vegalengd eftir númeri, þar sem númerið fyrir 17,5 km var langflottast 650 svo ég skráði mig í það.
Hlaupið gekk vel, fór samt allt of mikið klædd eins og ávallt, en mikil stemning á leiðinni.
Kláraði á 01.46.06, 10 kona af 50 konum (44 af 104 overall).
Vaknaði klukkan 04:00 og fór í sturtu og fékk mér morgumat, kaffi á fastandi maga og ristað brauð með osti og sultu. Aðalmálið eins og alltaf að ná að gera númer 2 😉 Pétur keyrði okkur svo niður í bæ, þar sem við höfðum komið hjólunum okkar fyrir. Var mjög fegin að hann skutlaði okkur, því þá þurftum við ekki að hafa áhyggjur af því hvar við fyndum bílastæði fyrir bílinn, enda bannað að leggja á mörgum stöðum, eins og við verslunarmiðstöðina og annars staðar.
Pumpaði í dekkin á hjólinu, maður verður að passa sig að setja ekki of mikið, þar sem þrýstingurinn eykst þegar sólin kemur upp og hitastigið eykst. Setti svo vatnsbrúsana á hjólið, gelin í hnakktöskuna og allt ready. Fór svo bæði í Running pokan og Hjóla pokann, og setti fanta dós og redbull dós í pokana og kom líka auka fötum fyrir ef ég myndi vilja skipta um föt og ef eitthvað kæmi fyrir. Hjálparsveitar Halldóra er alltaf með í undirmeðvitundinni.
Hittum Breiðabliks strákana á skiptisvæðinu og löbbuðum með þeim yfir að sundsvæðinu. Funduð gáma-klósett á leiðinni sem var ekki eins mikil röð við og hentum okkur í það. Þegar við komum að sundstartinu, var ennþá myrkur og ágætis tími til að fara enn og aftur á klósettið og svo var ekkert annað að gera, en að body-glæda sig og koma sér í wet-suitið. Svo bara að koma skónum, úlpunni og öðrum fötum sem við vorum í utanyfir í hvíta pokann sem maður fær þegar maður kemur í mark. Þá var maður ready í wet-suiti með sundgleraugu, sundhettu og eyrnatappa og vatnsbrúsa sem ég myndi svo henda á leiðinni út í vatnið. Framundan 3,8 km sund.
SUND = 3,8 km Tími 1 klst 23 mín og 23 sek.
Ræsingin í sundið var svokölluð fljótandi ræsing. Þú raðaðir þér í þann hóp sem þú taldir að þu myndir ráða við. Við fórum inn í hópinn á milli 1 klst og 20 mín og 1 klst og 25 mín. Fyrsti hópur ræsti klukkan 06:40 og svo var stöðugt verið að ræsa til klukkan 07:00. Það var búið að vera mikil umræða síðustu daga um hvort vatnið yrði of heitt til að mega synda í því, en svo var ákvörðun tekin um að það mætti. Það voru samt mjög margir sem syntu í ermalausu wet-suiti. Ég er nú svo mikil kuldaskræfa og fannst þetta ekkert sérstakleag heitt, enda mun kaldara en sundlaugin 🙂 Vatnið var auk þess mjög brúnt, mikill leir og drulla í því og ekki bragðgott. Ég var samt fegin að hafa mætt á æfinguna sem var í gær, en á ákveðnum tima máttum við synda í vatninu, ákveðinn hluta leiðarinnar. Var einnig frekar stressuð yfir því að fá krampa, því ég hef verið að fá krampa í vinstri fætinum á sundæfingum, þar sem leiðnin var, eftir brjósklosið og þar sem dofnu tærnar eru.
Sundið gekk nokkuð vel framan af. Sama baráttan svo sem og alltaf og slagsmálin, en ég er orðin vön því, ef ég fæ á hann þá bara olnbogast ég á móti og ef einhver vogar sér að toga í fæturna á mér, þá sparka ég á móti. Komst fram hjá fyrstu snúningsbaugunni og svo var bara að halda áfram til baka. Rétt áður en ég kom svo að beygjunni til hægri þá byrjaði ég að krampa. Sá hvar einn keppandinn var við bakkann og stóð þar og var að laga sundgleraugun sín, svo ég synti til hans og náði að botna þar og lemja fætinum nokkrum sinnum niður í drulluna, eins og ég var vön að gera í sundlauginni og þá leið mér betur og hélt áfram.
Kom svo að beygjunni þar sem synt var inn kanalinn. Það var gaman að sjá húsin og fólkið á bakkanum og svo var síðasta snúningsbaugjan og að bryggjunni. Sundið búið, „thank God“ hugsaði ég en ég synti 4.070 m. skv Strava og kláraði á 1 klst 23 mín og 23 sek. og var bara mjög sátt við það. Var í 40 sæti í aldursflokki eftir sundið, kona númer 298 og 1370 af öllum þátttakendum.
T1 = 6 mín og 16 sek.
Fékk aðstoð við að komast upp úr vatninu, svo settist maður bara á grasið og fékk aðstoð við að toga mann út úr gallanum. Varð í staðinn fallega brún á rassinum ha ha ha, sá marga svoleiðis líka á undan mér. Hljóp og tók hjólapokann minn, fór inn í tjaldið og fékk mér að drekka, þurrkaði fæturnar, fór í sokka og skó (fékk enga aðstoð, allir aðstoðarmenn uppteknir), en það var allt í lagi, tók hjálminn minn, henti wet-suitinu, sundgleraugun og sundhettu í pokann og skilaði honum til næsta aðstoðarmanns. Fékk svo sólarvörn á hendurnar og fæturnar á leiðinni út. Hljóp að hjólinu, greip það og kveikti á garmin græjunni og hljóp með það út fyrir línuna, þar sem maður má fyrst fara á hjólið. T1 tími samanlagður 6 mín og 16 sek.
HJÓL = 5 klst 51 mín 23 sek. (ath Garmin Sagan ??)
Það var yndislegt að komast á hjólið, en skrítið að þekkja ekki leiðina. Höfðum hvorki keyrt hana né hjólað, svo ég vissi ekkert hvert ég ætti að fara, hef alltaf kynnt mér leiðina áður, en ekki núna, en það var allt mjög vel merkt, svo ég vissi að ég myndi ekki týnast 🙂 Það var yndislegt að hjóla í þessu góða veðri, þó það væri mjög heitt, þá er góð vindkæling á hjólinu. Mér leið mjög vel og passaði mig alltaf að halda góðu bili í næsta hjólara og þurfti því oft að hægja á mér þegar stórir hópar komu fram hjá mér. Fyrstu hjólaði maður einhvern hring þarna inn í bænum og svo fór maður út á hraðbraut í áttina að flugvellinum. Þegar ég var komin þangað og komin aðeins upp eftir, fór maður að sjá fyrstu hjólarana koma á móti manni og það sem kom mér á óvart var að þeir voru allir í stórum hópum og enginn að dæma „draft“ á þá. Man ég hugsaði hvað þetta var skrítið. Ég var stöðugt að hægja á mér þegar hraðari hjólarar komu og tóku fram úr mér, því ég ætlaði sko alls ekki að láta dræma drafting á mig, samt sá ég aldrei mótorhjól, man ég hugsaði að þau hlutu að fara að koma fram úr mér.
Rétt við flugvöllinn er snúið við á keilu. Á leiðinni er maður oft að fara yfir svona stórkostlegar brýr og það var hækkun í þeim. Það var kannski það sem kom mest á óvart, að hjólaleiðin væri ekki marflöt, því það var búið að tala um það að hún væri algjörlega flöt. Svo kom snúningspunktur eftir 45 km, fjórðungur búinn, nú var að hjóla alla leið niður eftir til baka, og svo aftur upp að keilu og snúa aftur við. Það var gaman að sjá að það voru hjólarar á eftir mér, þegar ég hjólaði niður eftir. En það voru tveir hjólarar sem vöktu mestu athygli, en þeir voru að hjóla leiðina á svokölluðu „fatbike“ hjóli, sem er ekkert smá afrek að mínu mati. Bakið á mér var alveg að finna fyrir hjólinu, svo ég var bara dugleg að rétta úr mér og hjóla frekar upprétt, hélt þá bara í letingjana og náði að rétta vel úr mér, en fékk bara vindinn í fangið í staðinn. Þegar ég var kominn x km þá varð ég að stoppa og henda mér á klósettið. Það eru margir sem geta pissað á sig á hjólinu, en ég er ekki ein af þeim. Ég hef reynt að æfa það, en algjörlega án árangurs. Mér var farið að líða það illa, og mikið mál að ég vissi að það væri betra að eyða nokkrum mínútum í að stoppa og pissa, heldur en að bíða þar til ég væri komin í T2. Það var líka rétt, mér leið mun betur eftir pissustoppið sem skilaði sér í betri líðan á hjólinu. Ég var ekki að borða mikið, en ég var með tvo brúsa með orkudrykk í á mér og greip banana á leiðinni og tók inn 2 gel allt hjólið.
Kláraði hjólið á 5 klst 51 mín og 23 sek, með pissustoppinu, samkvæmt Strava var ég xxx. Eftir hjólið var ég komin í 35 sæti í aldursflokki, þ.e. búin að vinna mig upp um 5 sæti. Var í 248 sæti af öllum konum (upp um 50 sæti frá sundinu) og 1.267 overall.
T2 = 10 mín og 34 sek.
Steig af hjólinu áður en ég kom að línunni og aðstoðarmaður kom og tók við hjólinu og fór með það, frekar næs, því oftast þarf maður að hlaupa sjálfur með hjólið og skila því á rekkann. Ég sá Pétur og Sædísi þar sem ég kom inn og hljóp til þeirra og knúsaði og gaf „high-five“. Hljóp svo á hjólaskónum (ekki beint þægilegt) í gegnum allt hjólasvæðið að hlaupapokunum. Greip pokann minn og hljóp inn í tjald. Fór úr hjólaskónum í hlaupaskóna, skilaði hjálminn setti upp derhúfu og meira af sólarvörn á mig og fékk mér Fanta að drekka. Fór svo á klósettið áður en ég skilaði pokanum af mér. Tími í T2 var því 10 mínútur og 34 sek. sem er frekar langur tími. (eftir hjól hugsar maður gott nú get ég bara klikkað ekki hjólið hahah)
HLAUP = 4 klst 43 mín 38 sek.
Svo byrjaði hlaupið, þá fyrst byrjaði ballið. Það var ógeðslega heitt, vægt til orða tekið, svo planið var að stoppa bara á hverri einustu drykkjarstöð og þar var derhúfan fyllt af klökum, fenginn nýr ískaldur svampur sem var settur inn á bringu og einnig var troðið klökum inn á bak og bringu. Drakk RedBull á hverri drykkjarstöð, sem og vatn og kók eftir þörfum.
Reyndi að halda samt stöðugt áfram að hlaupa, þó ég fór ekki hratt, því ég vissi að ef ég myndi byrja að ganga þá væri erfitt að byrja að hlaupa aftur. Þegar ég var komin rúmlega helming með minn fyrsta hring þá kom Viðar Bragi fram úr mér en hann var að klára þriðja og síðasta hringinn sinn. Það var gaman að hitta hann, en Guð hvað ég öfundaði hann, og vildi að ég væri að klára. En þetta var fjölbreytt og skemmtileg hlaupaleið en þvílíkur hiti og sólinn voru að steikja mig. Man ég bað til Guðs um að skýin færu nú fyrir sólina, en varð ekki að ósk minni allt hlaupið. Eftir að hafa klárað fyrsta hring, hitti ég Pétur og Sædísi, wow hvað það var gaman að ná að gefa þeim high-five og fá hvatninguna. Það kom mér áfram. Fór svo á salernið enn og aftur þegar ég kom að sundstaðnum, en þurfti svo ekkert að pissa þegar til kom, þurfti greinilega bara að taka inn meira salt, en ég var samt að reyna að vera dugleg að taka inn salt. Kom samt bara niður einu geli í mig í þessu maraþoni, en tók inn banana, og sítrónur og appelsínur með klökunum á drykkjarstöðvunum og RedBull og ennþá meira RedBull var bara málið í þessum geðveika hita.
Það var góð tilfinning að leggja af stað í þriðja og síðasta hringinn í hlaupinu, en það hafði fækkað verulega áhorfendum við gangstéttirnar, og fólk minna að bera virðingu fyrir því að halda þeim auðum fyrir hlauparana 🙂 Síðasti snúningspunkturinn og ég hringdi bjöllunni og sá sem stóð vaktina, þar vissi áður en ég kom að ég væri á síðasta hring, veit ekki hvernig eða af hverju hann mundi eftir mér, en maður fær ekki svona teygjur á hendurnar þarna eins og í Evrópu, en það eru auðvitað tímatökumottur um allt, svo það er ekkert hægt að stytta sér leið. En já hann gaf mér high-five, ég hringdi bjöllunni og nú var lítið eftir. Úrið sagði 200 metrar, en samt var ég ekkert farin að sjá í marklínuna. Endaði svo reyndar á að hlaupa 4 x…. km Hitti Pétur og fékk hjá honum íslenska fánann minn. Og þá byrjaði endorfínið að kikka inn. Náði að hlaupa meðfram áhorfendum fyrst niðureftir með íslenska fánann og ég hélt ég væri að koma í mark, nei þá var þar snúningspunktur og hlaupið aftur uppeftir, wow hvað þetta var gaman, ég öskraði og leyfði íslenska fánanum að blakta.
Tók svo að sjálfsögðu Haddýjar stökkið þegar ég kom í mark og þulurinn kallaði „Halldora from Israel – You are an Ironman“ 😉 Var sko alveg saman þetta var svo yndisleg tilfinning að koma í mark. Hljóp maraþonið á 4 klst 43 mín og 38 sek. og samanlagður tími var 12 klst 15 mín og 14 sek.
Var í 25 sæti í aldursflokki (upp um 15 sæti frá sundi), 200 sæti af öllum konum (upp um 98 sæti frá sundinu) og 992 sæti overall (upp um 378 sæti overall frá sundinu) og er bara nokkuð ánægð með það.
ÞAKKIR
Keppni eins og Ironman er bara punkturinn yfir i-ið á löngu og skemmtilegu ferðalagi. Elsku Irina takk kærlega fyrir allar skemmtilegu og yndislegu æfingarnar okkar sem og ferðlagið allt saman, það var virkilega gaman að vera með þér. Elsku Sædís og Pétur, takk fyrir að taka svona vel á móti okkur og fyrir allan stuðninginn allan keppnisdaginn, þið eruð yndisleg og einstök, takk kærlega fyrir okkur vinkonurnar, þið eruð þvílíkir höfðingjar heim að sækja <3 <3 <3
MYNDBAND HÉR:
Við Óli hlupum saman í Víðavangshlaupi ÍR í dag, sumardaginn fyrsta.
Þetta er mjög skemmtilegt hlaup, þar sem þú færð tækifæri til að hlaupa upp Hverfisgötuna, niður Laugaveginn og svo Lækjargötuna út að BSÍ þar sem snúið er við og hlaupið fram hjá Ráðhúsinu, Alþingishúsinu og endað í Austurstræti.
Við hlupum þetta á 27 mín og 3 sek og vorum í 248 og249 sæti (74 kvk af 243).
Tók þátt í HK100 annað árið í röð. Þetta er einstaklega skemmtileg hlaup og auðvitað ómetanleg þjónusta sem við fáum frá systrunum Huldu og Bekku og nú var Pétur vinur þeirra að hjálpa þeim.
Á eftir að skrifa keppnissöguna, en stóra fréttin er sú að ég bætti mig um 4 klst 2 mín og 38 sek á milli ára. Árið 2017 var ég 23:22:54 en núna 19:20:16. Ég vann mig upp um 423 sæti, var í sæti númer 1.023 eftir fyrstu tímatökumottuna og endaði í 600 sæti overall af 1.519 keppendum. Var í 187 sæti í byrjun af öllum konum en endaði í 103 sæti af öllum konum og vann mig því upp um 84 sæti af konunum. En það voru 347 konur sem kláruðu.
Tók þátt í dag í frábærri Sprettraut 3N í Reykjanesbæ.
Sprettþraut gengur út á að synda 400 metra hjóla 10 km og hlaupa 2,5 km.
Við syntum í innisundlauginni í Vatnaveröld, hjóluðum svo 4 * 2,5 km hringi og hlupum svo einna 2,5 km hring.
Keppnin var ræst í tveim hollum, þar sem um metþátttöku var að ræða.
SUND 00:08.27
Ég synti á braut númer 6 í síðara hollinu. Sundið gekk mjög vel, en við vorum 7 á brautinni.
T1 = 00:01:12
Ég ákvað að fara í peysu yfir þríþrautargallann og var því frekar lengi í T1 eða rúmlega 1 mínútu, sem er ekki góður tími 😉
HJÓL = 00:19:51 (30,23 km á klst)
Hjólið gekk mjög vel, mér leið vel allan tímann og tók fram úr tveim hjólurum á leiðinni.
T2 = 00:01:19
Var aftur allt of lengi á skiptisvæðinu, lenti í vandræðum að komast í skóna, þó ég væri með skóhorn, og fór úr jakkanum, verð að velja þægilegri og einfaldari skó næst, en skó með reimum 😉
HLAUP = 00:11:56 (pace 4,46)
Hlaupið gekk mjög vel, mér leið vel allan tímann og tók fram úr nokkrum á leiðinni. Var samt alltaf undir 180 í púls svo ég hefði örugglega getað hlaupið hraðar, næg orka allan tímann. Enda tók ég góðan endasprett í lokin.
SAMTALS = 00:42:58
Heildartími var 42 mínútur og 58 sek sem er bara ágætis tími held ég, sérstaklega í ljósi þess að ég á klárlega inni rúmlega 1 mínútu samtals í T1 og T2 því ekki hægt að kvarta. Varð í 40 sæti í heildina og í 9 sæti af öllum konum og 5 sæti af konum í aldursflokki 40-49 ára.
ÞRÍKÓ gekk mjög vel í dag og náðum við flestum stigunum þó við hefðum tapað með 14 stigamun fyrir 3SH í heildarstiga-keppninni. Ætlum okkur klárlega að ná þeim á næsta ári.
Vaknaði klukkan 06:00 í morgun, fór samt ekki fram úr fyrr en korter yfir, fannst ég allt í einu ekkert hafa við allan þennan tíma að gera. Fékk mér svo kaffi á fastandi maga áður en ég henti mér í sturtu, algjörlega nauðsynlegt fyrir allar langar hlaupaæfingar eða maraþon. Svo var bara að plástra tærnar og smyrja með vaselíni. Var búin að græja gelið í Salomon skvísuna í gærkvöldi og gera allt ready, fyrir bæði maraþonið og hreindýraveiðarnar, en við ætluðum að aka beint austur eftir hlaupið. Var þar af leiðandi ekki komin upp í rúm fyrr en klukkan 00:00 í gærkvöldi. Gaf mér samt tíma í naglalökkun, keppnislakkið fyrir maraþonið.
Kristó kom svo heim rétt rúmlega sjö og átti þá eftir að fara í sturtu, fá sér að borða, láta Óla tape-a á sér ökklann og klæða sig í. Var nú orðin smá stressuð að við færum út á réttum tíma, en þar sem Óli skutlaði okkur, þá var minna stress að þurfa ekki að finna bílastæði, svo við höfðum aðeins svigrúm.
RÁSMARKIÐ
Við vorum komin niður í Lækjargötu rétt fyrir klukkan átta, en Íslandsbanki var með skemmtistaðinn, Græna herbergið lánaðan fyrir starfsmenn. Fórum beint þangað til að fara á klósettið og skila af okkur fatnaði og dóti sem við vildum geyma. Fórum svo að leita að Rúnu Rut vinkonu, því ég var með auka gel í poka sem ég ætlaði að lána henni. Leitaði um allt að henni, við Torfuna, við MR og út um allt, en það var orðið ansi fjölmennt úti. Var búin að reyna að hringja í hana og senda henni SMS en náði ekki á hana. Var því mjög glöð þegar hún kom svo í Græna herbergið, þar sem ég var að fara síðustu klósettferðina mína og gat komið gelunum á hana.IMG_4244 (2)
RÆSING
Ræsing í heilt og hálft maraþon var klukkan 08:40. Þegar ég var að fara að koma mér fyrir rétt fyrir aftan ljósbláu blöðrurnar sem voru með 1:53-1:58 tímann í ½ maraþoni, þá hitti ég Siggu og Pétur og Gúu og Önnu, þvílík tilviljun í öllum þessum fjölda. Svo við Kristó lögðum af stað með þeim. Þegar við erum rétt komin yfir mottuna segir Kristó mér að hann hafi látið pabba sinn tape-a rangan fót ha ha ha – gott þetta var ekki aðgerð 😉
Ræsingin gekk vel og mér leið vel. Það var samt vel heitt strax, sólin skein og það var blankalogn. Kristó gaf svolítið mikið í til að byrja með svo ég reyndi að halda í hann, en svo týndi ég honum mjög fljótlega, veit ekki hvort ég var á undan honum eða eftir 😉 Ég hélt því bara áfram og spáði ekkert í það hverjir voru í kringum mig, enda fjöldinn gífurlegur. Þrátt fyrir mikinn troðning fyrsta kílómetirinn, þá var ég á 5:26.14 pace. Hjartslátturinn var ekki svo hár, eða um 173 bpm. Tók ákvörðun fyrir hlaupið að ég ætlaði bara að horfa á einn glugga sem var þrískiptur, þ.e. pace, average pace og hjartsláttur bpm. Ætlaði að hlaupa maraþonið á púls og fara aldrei yfir 180 (gamalt ráð frá Ásgeiri) og aldrei að spá í klukkuna eða tímann.
MARKMIÐ
Þegar við Sjana skráðum okkur í Reykjavíkurmaraþon Íslandsbanka, þá var upphaflegt markmið að ná Boston lágmarki. Miðað við minn aldursflokk þá er lágmarkið 3 klst og 55 mín en til að komast örugglega inn þá þarf ég að hlaupa á undir 3 klst og 50 mín. Þeir hleypa fyrst þeim að í skráningu sem eru með 20 mín betri tíma en lágmark, svo þeim sem eru með 10 mín betri tíma og svo þeim sem eru með 5 mín betri tíma. Enda síðan á þeim sem eru með nákvæmlega þann tíma sem þarf.
Fyrir nokkrum dögum komst ég að því að ég var bara ekki búin að æfa nógu vel til að fara maraþonið á þessum tíma og ætlaði því bara að fara það á gleðinni og njóta, taka það sem langa æfingu. Hafþór vinur minn Benediktsson var búin að bjóðast til að hlaupa maraþonið með mér og Ívar Trausti þjálfari Jósafatsson hafði fulla trú á að ég næði þessu. Þeir voru báðir virkilega duglegir að hvetja mig og höfðu báðir meiri trú á mér í þetta hlaup en ég. Endanlegt markmið hjá mér var að taka þátt, hlaupa þetta á púls, þ.e. aldrei yfir 180 og njóta og hafa gaman af þessu, en jafnframt langaði mig að ná PB þ.e. fara undir 4 klst múrinn.
Fyrir þá sem nenna ekki að lesa meira, þá náðist það, þ.e. ég fór á 3:55:26 flögutími, 3:56:19 byssutími, hafði mjög gaman af hlaupinu og leið vel allan tímann, average bpm 177. Sorglegt samt að vera 27 sekúndum frá Boston lágmarki en að kemur bara næst.
HLAUPIÐ
Við fiskbúðina á Nesveginum hljóp Sigga Rúna fram úr mér. Þá var ég að reyna að hægja á mér, óttaðist að ég væri að fara of hratt, þar sem maraþon er 42,2 km, þó var hjártslátturinn bara fínn. Var búin að ákveða að hlaupa fram hjá fyrstu drykkjarstöðinni sem var eftir um 4 km eða við Eiðistorg. Hafði lesið einhvers staðar að maður þyrfti ekkert að drekka fyrr en eftir 8 km, svo ég ákvað að prófa það.
Á Lindarbrautinni hitti ég Lilju Dögg hlaupafélaga, en hún hafði dottið á hraðahindrun á Nesveginum og misstigið sig, en fór samt á miklum hraða fram úr mér 😉
Þegar ég var komin á Norðurströndina, tók ég eftir því að ég hafði verið eiginlega allt hlaupið á svipuðum tíma og þrír hlauparar sem voru að hlaupa saman og kannaðist ég við einn þeirra. Stelpurnar voru tvær saman í fallegum sumar-hlaupapilsum. Ég heilsaði og sá að þetta var Þóra Björg Magnúsdóttir hans Sigga Þórarins sem voru með mér útí Chamonix í fyrra en hún hljóp þar OCC hlaupið. Ég spjallaði við Þóru og hennar félaga og komst að því að hún stefndi á að klára maraþonið á 3 klst og 45 mín (sem hún náði, innilega til hamingju Þóra). Ég sagði henni að ég ætlaði bara að njóta, en var hrædd um að ég væri að fara of hratt.
Fékk mér að drekka við Eiðisgranda þ.e. JL húsið gamla og tók þá líka inn gel enda komin um 8 km. Fékk mér bara vatn, ekki Powerade drykk, ákvað að prófa þetta í fyrsta skipti, alla vega framan af hlaupi. Það var ennþá mjög heitt svo ég var mjög dugleg að taka inn salt, sem bjargaði mér alveg.
GRANDAGARÐUR 10 km motta – tími:00: 52:51
Mér fannst skemmtilegt að hlaupa í fyrsta skipti Grandahringinn, þ.e. fram hjá Íslandsbanka og svo Grandagarðinn til baka. Fór yfir 10 km mottuna á Grandagarði á tímanum 00:52:51. Rétt eftir mottuna hitti ég Viggó sem hvatti mig áfram og tók þessar flottu myndir af mér.
Það var líka skemmtilegt að hlaupa í gegnum bæinn og fram hjá Hörpu þar var svo mikið af fólki að hvetja, virkilega skemmtilegt.
Stuttu eftir að við fórum fram hjá Hörpunni þá fékk vinkona hennar Þóru krampa í fótinn og fór að ganga. Ég hélt áfram með Þóru og fór að spyrja hana um besta marþon tíma hennar, ætli mér hafi ekki orðið svo mikið um of (hún á svo góðan tíma) að ég bara fékk hraðari bpm og hægði á mér ha ha ha 😉
Fékk mér svo aftur að drekka á drykkjarstöðinni fyrir framan Íslandsbanka, ennþá bara vatn, fór samt hratt fram hjá, en þar sem það var svo heitt og mikil sól (sem var ekki spáð) hellti ég yfir mig vatni, hefði kannski ekki átt að hella yfir bolinn því ég fann hvernig hann þyngdist og var ekki þægilegt að vera í honum svona rennandi blautum.
Rétt áður en ég kom að snúningspunktinum á Sæbrautinni (16 km) sá ég hvar Forseti Íslands var að hlaupa til baka og að sjálfsögðu heilsaði maður forsetanum og hann nikkaði kolli til baka. Mikill hraði á honum 😉
SUÐURLANDSBRAUT 20 km motta – tími 1:46:48
Við höfuðstöðvar Íslandsbanka á Kirkjusandi, skilja leiðir hjá 1/2 maraþoni og heilu. Þá hugsar maður, af hverju skráði ég mig ekki bara í 1/2 þá væri þetta að verða búið. En svo hugsar maður aftur, en hvað ég er glöð að þetta sé ekki að verða búið og ég er að verða hálfnuð, þetta er yndislegt, veðrið svo gott og forréttindi að geta hlaupið.
Það voru líka ótrúlega margir hlauparar í kringum mig, kannski ekki skrítið þar sem það voru 1.306 sem kláruðu maraþonið, fannst ekki svona mikið af fólki þegar ég tók þátt 2012. Hins vegar voru bara útlendingar allt í kringum mig. Það var maður á undan mér sem var með Ironman derhúfu, sá samt ekki í hvaða IM hann hafði verið í og var ekkert að trufla hann.
Það blés aðeins á móti okkur þarna upp að Suðurlandsbraut og var aðeins brekka upp í móti, svo það hægðist aðeins a hraðanum á mér, en mér var alveg sama, þar sem mér leið vel og passaði BPM (hjartsláttinn). Þegar ég var komin upp á Suðurlandsbraut og á leið inn í Laugardalinn var orðið verulega heitt, svo ég fór úr fína Dale Carnegie bolnum mínum.
ENGJAVEGUR VIÐ HÚSDÝRAGARÐINN 21,1 km motta – tími 1:52:51
Það var motta við Engjaveginn við Húsdýragarðinn og þar var í fyrsta skipti boðið upp á banana. Ég fékk mér smá vatnssopa og banana bita, án þess að stoppa. Tíminn þar eftir hálft maraþon 1:52:51, það hljómar ekki illa þar sem besti tími minn í 1/2 maraþoni er 1:49:49 árið 2011, árið sem ég byrjaði að æfa hlaup og fór mitt fyrsta maraþon.
Þegar við komum til baka úr Laugardalnum og hlupum fram hjá Glæsibæ, var búið að setja upp svið þar og skemmtilegur kynnir að spila músík og hvetja okkur áfram þar. Þegar ég tók þátt árið 2012 var ekkert svið þarna og mjög fáir að hvetja. Meira að segja flautuðu bílstjórar á okkur af Miklubrautinni þegar við hlupum yfir brúna við Mörkina til að hvetja okkur áfram.
VÍKINGSHEIMILIÐ 25 km motta – tími 2:14:10
Stoppaði í fyrsta skipti og labbaði drykkjarstöðina sem var við Víkingsheimilið og fékk mér Powerade þar líka í fyrsta skipti, enda komin 25 km á 2:14:10. Fór að hugsa til baka til maraþonsins 2012 þegar 4 klst blaðran náði mér í miðjum Fossvogi og velti fyrir mér hvort hún myndi ná mér þar aftur, því ég hafði ekkert kíkt á klukkuna eða tímann og vissi ekkert hvað tímanum leið.
UNDIR FLUGBRAUTINNI NAUTHÓLSVÍK 30 km motta – tími 2:42:54
Var glöð að komast Fossvoginn án þess að 4 klst blaðran hefði náð mér og hélt svo áfram yfir brúnna. Meðalhraðinn hafði hægst aðeins en mér leið samt mjög vel. Fann enga magakrampa þó ég hafi verið mjög dugleg að taka inn gel reglulega og drekka vatn. Held þessi tilraun með vatnið hafi gefið góða raun. Svo tók ég inn mikið af salti. Í hvert skipti sem mér fannst ég þurfa að pissa, þá tók ég bara inn meira salt og þá fór sú tilfinning. Tíminn eftir 30 km, við flugbrautina í Nauthólsvík var 2:42:54. Var búin að ákveða að stoppa aðeins þar og fá mér Powerade að drekka.
Það var klukka við mottuna þar og ég var frekar hissa að sjá tímann. Hugsaði wow, ég hef 1 klst og 17 mín til að klára þessa 12,2 km sem eru eftir til að ná PB og vera undir 4 klst, en ég var ekki með neinar væntingar um Boston lágmark og ákvað að halda áfram að spá ekki í klukkuna. Það var ekki vænlegt að stoppa því þá missti ég Ironman mannin og nokkra aðra sem ég hafði verið að hlaupa með fram úr mér og var því ein í smá stund að berjast við mótvindinn, en náði svo hópnum með því að gefa aðeins í 😉 Man ég hugsaði bara 12,2 km eftir, eins og einn stór Garðabæjarhringur. Alltaf gott að réttlæta og einfalda hlutina í hausnum á sjálfum sér 😉
ÚT UNDIR GRÓTTU 37,2 km – tími 3:25:53
Það hlupu margir fram úr mér á þessum kafla þarna við Gróttuna, en ég hafði hlaupið fram úr Ironman manninum við Seltjarnarnes sundlaugina. Gallinn við að hlaupa á svipuðum hraða og annar hlaupari er sá að þegar hægist á honum þá hægist einnig á manni sjálfum og ég var bara farin að hlaupa of hægt án þess að púlsinn hefði eitthvað hækkað, svo ég ákvað að fara fram úr honum þarna og auka aðeins hraðann.
Þegar ég kom að Gróttu kom einn hlaupari fram úr sem heitir Sigurður Ingvarsson og var að hlaupa maraþon númer 60. Innilega til hamingju með það. Þessi mynd var tekin af okkur og Sigurður sendi mér.
SÍÐASTA DRYKKJARSTÖÐ 40 km
Síðasta drykkjarstöðin var þegar 40 km voru búnir. Þá var ég aðeins farin að finna fyrir “líklegum” krömpum bæði í kálfum og framan á lærum. Ákvað því að stoppa alveg á þessari drykkjarstöð, fékk mér vatn, powerade og helti vatni yfir höfuðið á mér, þar sem það var svo heitt.
Var búin með öll gelin mín, svo ég fékk mér þrúgusykur sem ég hafði gripið með mér um morguninn. Svo krossaði ég bara fingur að ég myndi ekki fá neina krampa. Var nýbúin að sjá nokkra hlaupara út í kanti með mikla krampa í kálfum, sem voru að reyna að teygja og losna við þá, fann mikið til með þeim.
Ég var farin að hlakka til að hlaupa fram hjá Slippbarnum og hitta hlaupafélagana úr Þríkó-hlaup. Hefði samt ekki trúað því að óreyndu, hversu frábært það var að heyra hlaupafélagana kalla nafnið manns. Ívar Trausti hlaupaþjálfari var búin að láta útbúa plaköt þar sem þau skrifuðu skilaboð og nafnið manns á plakatið og þau héldu fullt af plakötum uppi þegar ég hljóp fram hjá. Þetta var svo magnþrungin stund, enda bara 1,2 km eftir í mark. Ég gladdist mikið, kallaði á þau að ég elskaði þau og gaf svo í. Hljóp virkilega hratt alla Geirsgötuna og hafði líka orku til að gefa í þegar ég hljóp Lækjargötuna.
MARK, 42,2 km motta = 3:55:26 flaga
Það var yndislegt að heyra nafnið manns kallað þegar maður var að koma í mark (og það tvisvar) og sjá andlit sem maður þekkti við markið. Þorði samt ekki að taka Haddýjar hoppið út af krömpunum þegar ég kom í mark.
Kom í mark á 3 klst 55 mín og 26 sek. Var virkilega glöð að ná PB og komast undir 4 klst múrinn, en á sama tíma hugsaði ég, það er grátlegt að vera 26 sek frá Boston lágmarki 😉 Hefði kannski átt að horfa á tímann á úrinu mínu.
Svo þýðir ekkert að vera með EF og HEFÐI, því ég hefði líka getað lent í því að fá krampa í hlaupinu og þá ekki einu sinni náð þessum tíma.
Þegar ég var að fara út af lokaða svæðinu fyrir maraþonhlauparana, þá festist vinstri kálfinn á mér í krampa og ég þakkaði Guði fyrir að það hefði ekki gerst nokkrum mínútum fyrr svo ég var virkilega glöð og sæl með mitt PB.
ÁRANGUR Í MARAÞONINU 2016
Hér að neðan er smá tölfræði um hvað þessi tími telur í samhengi við aðra hlaupara sem tóku þátt. Ég var:
#394 í heildina af #1306 sem klára
#69 af öllum konum sem voru #467
#25 í aldursflokki 40-49 ára af #140 konum
#7 í aldursflokki 40-49 ára af #17 íslenskum konum sem taka þátt.
ÞAKKIR
Verð að þakka Ívari Trausta hlaupaþjálfara fyrir að hafa trú á mér. Hann var eins og komið hefur fram alveg fullviss um að ég gæti náð Boston lágmarki og blés í mig sjálfstrausti þegar ég var ekki á því að ég myndi einu sinni ná undir 4 klst að þessu sinni. Áður en ég talaði við hann á Expoinu, ætlaði ég bara að taka þetta sem langa hæga æfingu 😉
Frábært framtak hjá honum líka að hóa Þríkó hlaupahópinn saman við Slippbarinn til að hvetja maraþon hlauparana áfram. Langar líka að þakka Hafþóri sem var tilbúinn að hlaupa með mér og pace-a mig og hjálpa mér þannig að ná Boston lágmarki, þó ég hafi bara ekki verið andlega tilbúin og hafði ekki trú á að ég myndi ná því, svo ég gaf það frá mér, en vona að ég eigi það inni hjá honum síðar. Það er ekki hægt að æfa nema maður sé í frábærum félagsskap og ég á bestu hlaupafélaga í heimi.
Æfði reyndar ekki mikið eða skipulega fyrir þetta maraþon, vegna fjallahlaupaæfinga í sumar, en tók tvær langar æfingar með vinkonum mínum sem eru yndislegar. Innilega til hamingju stelpur með maraþonið ykkar elsku Sigga Sig, Sjana og Rúna Rut og til hamingju með 10 ára hlaupa-afmælið þitt Rúna Rut.
Óska líka Kristó og Heklu til hamingju með sitt hlaup og öllum hlaupafélögum mínum með glæsilegan árangur.
TÍMA-SAMANBURÐUR VIÐ ÖNNUR MARAÞON
Hér að neðan er að finna samanburðinn við önnur maraþon sem fyrirmyndarhúsmóðirin (Maraþonía) hefur tekið þátt í:
2011 Kaupmannahöfn 4:35:33
2012 París 4:03:19
2012 Reykjavík 4:11:36
2015 Sevilla 4:01:50
2016 Reykjavík 3:55:26 (3:56:19 byssa)
Vekjaraklukkan hringdi klukkan 06:45 en ég kom mér ekki á fætur fyrr en klukkan 07:00. Það var svo sem allt tilbúið, nema henda dótinu í pokana (hjóla-, hlaupa- og eftir keppnispokana), fá sér kaffi á fastandi maga, morgunmat og síðan að henda sér í þríþrautarfötin. Samt tekur þetta alltaf aðeins lengri tíma en maður ætlar sér svo við Óli vorum komin út klukkan 08:00 – ætluðum að leggja af stað 07:45.
Það var GRENJANDI rigning á leiðinni upp eftir og ástandið minnti mig ískyggilega á 1/2 grenjandi rigningjárnmanninn sem ég tók þátt í hjá 3SH í Hafnarfirði árið 2012, fyrsta árið mitt í þríþrautinni, þegar það rigndi eldi og brennisteini. Varð líka hugsað til þess að hafa sagst ekki ætla að taka þátt, nema það yrði þokkalegt veður. ,,Nenni ekki að fara að hjóla í Hvalfirði 90 km í grenjandi rigningu og roki”. OK – það var ekki mikið rok.
Þegar við komum upp í Kjós, við Meðalfellsvatn, voru stelpurnar komnar, búnar að taka hjólin úr bílnum og pokana og voru á leiðinni niður að skiptisvæði með hjólin og pokana, þ.e. bæði hjólapokann og hlaupapokann. Ég rölti svo með þeim niður eftir, lét skoða hjálminn og bremsurnar á hjólinu, allt OK, og kom svo hjólinu fyrir á réttum stað, #44. Allt vel merkt og vel skipulagt og skiptisvæðið mjög flott með rauðum dregli og borðum og tjöldum, allt merkt CHALLENGE family, en allt líka orðið vel blautt.
Fór síðan í klósettröðina, sem var að verða þó nokkuð löng og kom mér svo fyrir uppi í veitingatjaldi til að klæða mig í wet-suit gallann. Svo var bara að koma sér niður að vatni.
SUND 1,9 km = 00:41:47
Pro-karlar voru ræstir klukkan 10:00. Pro-konurnar nokkrum mínútum á eftir og við öll hin í aldursflokki klukkan 10:05. Vatnið var kalt eða um 14 gráður, hafði kólnað um eina gráðu frá deginum á undan. Það var samt ágætt að fara aðeins fyrr í vatnið, fór og synti aðeins og fann eins og alltaf í þessum kulda mikið fyrir kuldanum í lungunum, svona eins og oföndunareinkenni, þar sem það tekur þau smá tíma að venjast kuldanum. Gleraugun láku ekki eins og í Svíþjóð svo ég tók þau ekkert af mér, var allan tímann með þau á mér, líka á meðan við biðum eftir að vera ræst út.sundid
Leið ágætlega um leið og það var ræst og mér fundust lungun lagast. Eftir að hafa synt í smásund, sé ég hvar vatnið var orðið mjög gruggugt og allt í einu er bara fullt af fólki í kringum mig farið að labba eða hlaupa á grynningunum. Ég reyndi að standa upp en fannst það bara óþægilegt svo ég hélt bara áfram á sundi. Kom þá að stórum stein sem ég varð að synda fram hjá.
Loksins kom ég svo að fyrstu bauju en það var mjög erfitt að sjá baujurnar úr fjarska, kannski líka því móða var komin í gleraugun mín þar sem ég vildi ekki taka þau af mér á meðan ég beið eftir ræsingunni. Náði ekki að drafta neinn, þar sem mér fannst bara allir langt á undan mér. Eftir að hafa beygt til vinstri við fyrri baujuna, sé ég hvar einn sundmaður kemur syndandi beint á móti okkur, í alveg kolranga átt, þessi sundmaður var rammviltur. Ég hélt áfram að næstu bauju og þá voru tveir menn við hliðina á mér, annar synti nú bara yfir mig við baujuna en hinn var aðeins á undan mér. Sá sem synti yfir mig fannst mér stefna ansi mikið að landi og hinn lengra út á vatnið svo ég ákvað að synda þó nokkuð langt á milli þeirra þ.e. í þá átt sem ég hélt að tjaldið væri í landi. Sá samt aldrei tjaldið vegna móðu, synti því meira eftir minni.13833419_10155102139689778_2100584924_o
Ég man að ég hugaði á þessum tímapunkti að ég hefði kannski átt að prófa hjólið og hjóla smávegis áður en ég kom því fyrir á skiptisvæðinu, man ekki í hvaða gír það var, og vissi ekki yfir höfuð hvort það væri í lagi 😉 😉 Óli hafði samt pumpað í það um morguninn 😉 Fyndið hvað maður fer að hugsa mikið þegar maður hefur nægan tíma.
Sundið gekk vel og ég var farin að sjá til lands, elti þennan sem hafði verið vinstra megin við mig og sá að hann fór vinstra megin við síðustu baujuna. Það var aðeins umræðuefni fyrir sundið hvort maður ætti að fara hægra megin eða vinstra megin við þessa síðustu bauju en ég ákvað bara að elta þennan og fara þá örugglega lengri leiðina þ.e. vinstra megin við baujuna, svo það væri ekkert short-cut.
T1 skiptitíminn er 00:04:48 – samtals tími 00:46:36
Það var virkilega flott þjónusta hjá sjálfboðaliðunum þegar maður kom í land. Númerið t1manns var kallað upp, svo pokinn var tilbúinn þegar ég kom að skiptitjaldinu. Ég fékk aðstoð hjá Sigrúnu Árna að koma mér úr gallanum sem var frábært því ég var frekar loppin á höndunum. Fór í sokka og hjólaskó (festi samt ekki smelluna), fór í langermapeysu og setti á mig bakbeltið, setti aftur á mig úrið (sem maður verður að taka af sér áður en maður fer úr wet-suitinu), setti buff um hálsið og annað um höfuðið og hljóp svo að hjólinu með hjólagrifflurnar þar sem hjálmurinn minn og númerabeltið var.
Það voru algjör mistök að fara ekki í hjólagrifflurnar og fá aðstoð við það í tjaldinu því ég var örugglega í 2 mínútur að reyna að komast í grifflurnar þar sem ég stóð við hjólið. Svo var ég líka að rembast við að reyna að festa smellurnar á skóna mína, sem er svona snúið uppá, en það er mjög erfitt þegar maður er ískaldur og blautur. Eftir þennan langa tíma fóru hjólagrifflurnar á endanum upp á fingurna og hjálmurinn á hausinn og númerabeltið á sinn stað (setti það fyrst á mig á hvolfi) og svo var hlaupið af stað upp brekkuna með hjólið og yfir ráslínuna áður en ég henti mér upp á það.
HJÓL 90 km = 03:17:08 – samtals: 04:05:56
Magga Páls og Rafn fóru á sama tíma og ég af stað og tóku bæði fljótlega fram úr mér. Ég t13sá samt að eina leiðin til að koma hita í skrokkinn var að reyna að taka á því á hjólinu. Hugsaði samt líka, hey það eru 90 km framundan og svo hálft maraþon og maður má ekki taka of mikið úr sér. Margrét er mjög öflugur hjólari svo bilið á milli okkar jókst strax. Vorum samt ekki komnar langt þegar ég sá Margréti útí kanti en hún hafði þá misst keðjuna og þurfti að stoppa til að laga það. Ég hægði á mér og spurði hvort hún væri ekki OK, og fékk jú svo ég hélt bara áfram. Skömmu síðar kom hún svo aftur á fljúgandi ferð fram úr mér.
Svo sá ég að Ranna var í vandræðum en það var komin þjónustubíll að aðstoða hana en þá hafði sprungið hjá henni og hún ekki með nein verkfæri á sér til að skipta um slöngu.
Ég hélt áfram og þegar ég var alveg að koma inn að botni, sá ég Gúu, þekkti gulu sokkaskóna sem hún keypti í sumar í Svíþjóð, og kastaði á hana kveðju þegar ég fór fram úr henni.
Hélt svo áfram og fór fram hjá vatnsstöðinni án þess að taka brúsa, var ennþá með nógan vökva og gel en spurði um banana sem voru ekki til þarna. Hélt svo áfram inn að Ferstiklu og fór þá fram úr fleirum sem voru í vandræðum, þ.e. sá viðgerðarbílinn, veit ekki hvort þetta var sá sami eða annar að aðstoða einhvern útí kanti.
Brekkurnar tóku vel á en það var gaman þegar ég var farin að mæta PRO-hjólurunum sem voru á leið til baka og gat hvatt þá áfram, “GO GO GO !!!” það var skemmtilegt.
Það var líka yndislegt að komast inn að snúningskeilunni eftir 45 km og vita þá að maður var hálfnaður, það er alltaf góð tilfinning, man ég fékk hana líka þegar sundið var hálfnað. Alltaf gott fyrir hausinn að hugsa, innan við 50% eftir 😉
Fékk mér vatnsbrúsa á stöðinni en gleymdi að spyrja um banana, sem ég var búin að ákveða að ég ætlaði að fá mér 😉 Ekkert við því að gera, ekki snýr maður við 😉
Náði svo Birnu rétt eftir drykkjarstöðina og svo stelpu númer 32 sem varð svo vinkona mín á hlaupunum, Cecilia Dan Hartmeyer en hún er dönsk og varð 3. í sínum aldursflokki, 30-34 ára.
Sá svo Pétur hennar Siggu út í kanti þar sem hann var að taka myndir, gaman að veifa honum og fá hvatningu og það upp bratta brekkuna. Hafði reyndar séð hann á leiðinni inn úr líka en hann fattaði ekki hver ég var, fyrr en ég var komin fram hjá.
Eftir að ég er komin inn í Hvalfjarðarbotn og á leið til baka í Kjósina, missti ég eitthvað orkuna eða “zónaði” út, eins og ég geri stundum. Þá kom Cecilia aftur fram úr mér og Rafn líka, veit ekki alveg hvar ég tók fram úr honum, en alla vega fóru þau bæði fram úr mér. Í einni bröttu brekkunni tók ég aftur fram úr Ceciliu fannst hún hafa hægt á sér og vildi ekki hægja á mér, því ég var alltaf að passa þetta 12 metra bil, sem verður að vera á milli hjólara. Þegar við vorum alveg að koma upp þessa síðustu brekku tók hún aftur fram úr mér og var á undan mér, ekki samt nema þessa 15 metra þangað til við komum í mark. Var samtals 3:17.08 á hjólinu.
T2 skiptitími er 00:02:11 – heildartími 04:05:56
Sá Óla og Irinu á skiptisvæðinu og var voða glöð að vera búin að hjóla, sérstaklega þar sem t14ég sá að margir höfðu lent í vandræðum. Í öllum svona þríþrautarkeppnum hef ég alltaf krossað fingur og þakkað fyrir að lenda ekki í því að sprengja eða þaðan af verri vandræðum, því það getur allt gerst í hjólaleggnum, sem maður hefur enga stjórn á.
Henti hjólinu á næsta rekka og hljóp í átt að skiptitjaldinu. Þar tók Sigrún á móti mér, brosandi og alltaf jafn yndisleg, rétti mér pokann og hvolfdi úr honum. Spurði hvað ég vildi fá og ég man ég sagði bara hlaupaskóna og derið. Henti svo hjálminum ofan í pokann og fór í skóna og setti á mig derið. Þá sagði Sigrún viltu ekkert gel, jú auðvitað ætlaði ég að taka gelið með mér en maður er orðinn svolítið steiktur í hausnum, þannig að ég þakkaði henni kærlega fyrir, tók gelið og orkugúmmíhlaupapokana og henti mér svo af stað. Fínn skiptitími þar eða rétt rúmar 2 mín.
HLAUP 21:1 km = 02:08:18
Lagði svo af stað í hlaupið. Kom út úr skiptisvæðinu á svipuðum tíma og vinkona mín #32 t15sem ég hafði verið að taka fram úr og sem tók fram úr mér á hjólinu. Ég var fyrst aðeins á undan henni, svo tók hún fram úr mér og var aðeins á undan mér. Það var alveg logn og orðið frekar hlýtt á þessum tíma og það hafði stytt upp þannig að það var fínt hlaupaveður. Hún stoppaði og fékk sér að drekka á fyrstu vatnsstöðinni en ég hélt bara áfram svo ég var á undan henni inn meðfram vatninu. Mætti Önnu, Telmu og Margréti á þessum kafla og þær litu allar mjög vel út. Mér leið ágætlega, púlsinn var ekki hár en fæturnir einhvern veginn hlupu bara ekki hraðar.
Ég var ennþá með bakbeltið og var stöðugt að toga það niður á mjaðmir, því ég fann að ég var aum í hægri mjöðminni og þar sem brjósklosið er á milli 4. og 5. frekar neðarlega, þá fannst mér best að hafa stuðninginn yfir mjaðmirnar frekar en í mittinu. Ég var því stöðugt að ýta því niður en gat ekki hlaupið mjög hratt. Púlsinn var hins vegar frekar lágur, eða um 160 – sem er ekki hátt hjá mér, hefði mátt hlaupa á um 170-180 en hámarkspúlsinn minn er 200.
Mér leið samt alveg ágætlega, tók eitt gel eftir um 3 km, þegar ég var búin að fara yfir fyrstu mottuna. Vinkonan var ennþá á eftir mér en hún stoppaði aftur á næstu vatns-drykkjarstöð. Mér leið ágætlega að hlaupa svo upp brekkuna en fann að ég var komin í ansi mikinn spreng að komast á klósett. Ég spurði því starfsfólkið á næstu stöð og maður fékk fyrstu teygjuna, þ.e. gula teygju hvort ég mætti pissa við bílinn. Jú, þau gáfu grænt ljós á það – svo ég skellti mér bara upp við dekkið og settist á hækjur mér, fékk meira að segja lánaðan klósettpappír hjá yndislegum sjálfboðaliða sem var þarna.
Var ég búin að segja ykkur hvað sjálfboðaliðarnir voru einstakir í þessari keppni ?
Þegar ég er búin að pissa er Cecilia komin og ég næ að hanga á eftir henni niður eftir, sem var ágætt, því það var smá rok þarna á móti. Hékk í henni alveg fram að því að við kláruðum þennan fyrsta hring. Á þessum tímapunkti var Siggi Nikk að klára, ég man hvað ég öfundaði hann að vera búinn en hann flaug þarna fram hjá okkur niður brekkuna og hvatti mig til að halda áfram að brosa 😉
Kláraði fyrri helminginn af hlaupinu á 1 klst 3 mín og 59 sek. Fékk þá aðra teygju þ.e. rauða og svo var haldið áfram. Fór aðeins að spjalla við Ceciliu sem reyndar vildi svo stoppa á næstu drykkjarstöð og ætlaði að labba. Ég hvatti hana til að halda áfram og elta mig en hún vildi hvíla. Hitti Hákon sundþjálfara áður en ég kom að bóndabænum og hann sagði gefðu í og náðu mér 😉 Ha ha ha var ekki alveg á þeim buxunum. Svo var bara að fara út að bóndabænum og yfir tímamottuna þar og svo til baka.
Stoppaði samt sjálf á næstu drykkjarstöð og fékk mér bæði vatnsglas og kókglas, fyrsta kókglasið síðan ég byrjaði að hlaupa, var reyndar nýbúin að taka þriðja gelið í hlaupinu. Svo var bara að hendast upp brekkuna, hitti þá Hákon aftur og spurði hann hvort hann ætlaði ekki að bíða eftir mér. Hann sagðist myndu bíða eftir næstu brekku ha ha ha (þá komin í mark). Það var ekkert annað að gera en að sækja síðustu teygjuna, þ.e. bláu og fá frábæra hvatningu eins og alltaf þar og hendast svo niður og klára þetta hlaup.
Mér leið alveg ágætlega, hugsaði þetta eru bara 3 km eftir, eins og einn lítill Ásahringur og það var gott að fá mótvindinn og kælinguna á leiðinni niður eftir. Man ég hugsaði að í fyrra var ég farin að hlaupa og ganga til skiptis á þessum tímapunkti, var alls ekki í jafn slæmu ásigkomulagi núna, þótt ég færi ekki hratt yfir og væri í raun með lakari tíma nú en í fyrra, en það skiptir ekki máli, þegar gleðin er annars vegar.
Kláraði hlaupið á 2 klst 8 mín og 18 sek. og þar með keppnina á 6 klst 14 mín og 15 sek. kominimark3Náði 2. sæti í aldursflokki 45-49 ára (af 2 keppendum). Ég var alltaf mjög sátt við það þar sem ég hef ekki æft mikið þríþraut þetta árið þar sem áherslan var á gönguskíðin síðasta vetur fyrir Vasaloppet og svo var áherslan á fjallahlaupin í allt sumar fyrir Lavaredo. Maður uppsker alltaf eins og maður sáir (í jákvæðri merkingu þess orðs) og því var ég virkilega ánægð með að ná markmiðum mínum fyrir þessa keppni sem var í fyrsta lagi að klára og í öðru lagi að hafa gaman af.
ÞAKKIR
Það er auðvitað alveg frábært að eiga yndislegan maka sem styður mann og styrkir í öllu því sem maður er að gera og Óli var með mér í Kjósinni allan daginn sem var alveg frábær stuðningur. Takk fyrir það, elsku Óli. Svo hafa Dóri sjúkraþjálfari og Bjössi einkaþjálfari í Laugum haldið bakinu á mér gangandi. Ég ákvað til dæmis að vera með bakbeltið á mér allan tímann, þ.e. bæði á hjólinu og í hlaupinu og það kom sér mjög vel. Hjólið er mjög krefjandi að liggja frammi á því í 3 klst, þegar maður er með brjósklos og tæpt bak sem þarf stöðugt að halda í lagi. Ákvað þar að fórna LOOKINU og vera með beltið, en það hjálpaði mikið, auk þess sem ég hef ekki æft langt hjól í allt sumar svo bakið er heldur ekki vant því að vera í þessari stellingu svona lengi. Takk kæru félagar.
Í Þríkó á ég líka bestu æfingafélaga í heimi og frábæra þjálfara, þá Hákon Jóns, Viðar Braga og Ívar. Takk kæru æfingafélagar og þjálfarar.
SAMANBURÐUR
Hér að neðan er samanburður við tímana mína í sömu keppni í fyrra. Þá var reyndar synt frá öðrum stað og reyndar var bæði hjóla- og hlaupabrautin aðeins öðruvísi. Var samt á 20 mínútna lakari tíma núna. Í fyrra æfði ég þríþrautina meira með fjallahlaupunum, þar sem ég fór í Ironman í Flórída í nóvember og reyndar stóra fjallahlaupið í Mt.Blanc í lok ágúst í fyrra. Þetta árið var stóra 120 km fjallahlaupið mitt A keppnin mín og veturinn fór að mestu í gönguskíðaæfingar fyrir Vasaloppet. Er því mjög sátt við árangurinn og veit að ég á alltaf inni, því maður uppsker alltaf eins og maður sáir.
Vekjaraklukkan í símanum hringdi klukkan 06:40. Ég fór samt ekki á fætur fyrr en 06:50, þegar það var einhver hreyfing í skólastofunni sem ég svaf í. Burstaði tennurnar og henti mér út með allt draslið mitt, sem var að sjálfsögðu allt tilbúið. Lagði svo af stað gangandi að finna svæðið þar sem morgunmaturinn var framreiddur. Fann ekki staðinn, svo ég snéri við og fór á bílnum, því í honum var ég með kort af svæðinu. Morgunmaturinn var borinn fram á tjaldstæðinu sem er í áttin að sundstartinu, en þetta er ekki mjög stór bær. Eftir morgunmat var klukkan ekki orðin átta, svo ég bara hvíldi mig aðeins í bílnum , náði nú samt ekki að dotta, ég var auðvitað allt of snemma í því. naglalakkidNáði samt að naglalakka mig með keppnislakkinu sem er alltaf mjög mikilvægt fyrir svona keppni, sjá mynd hér til hliðar 😉
RÁSTÍMI – einfalt mál eða hvað? Fyrsta sundræsing var klukkan 10:00, en þá voru PRO karlar eða atvinnumannaflokkur karla ræstir út. Klukkan 10:05 voru fatlaðir ræstir út og svo 5 mín síðar PRO konur. Ég átti svo að fara með næsta hóp sem var ræstur þar á eftir, þ.e. startgrúbba 2, klukkan 10:15, sem var merktur sem Elite 2 hópur.
Þegar ég sótti keppnisgögnin mín í gær, þá stóð rástími klukkan 11:18 á keppnisumslaginu mínu og númerið sem ég fékk var miðað við þann tíma. En það er ræst í númeraröð og allir sem eru ræstir saman eru með sama lit af sundhettu. IMG_3743 Ég fór reyndar í gær í “seednings-básinn” og spurðist fyrir um þetta og eftir að hafa skoða málið sagði starfsmaðurinn að ég ætti að fara með 10:15 IMG_3745hópnum. Þegar ég var komin á staðinn, klukkan 09:00 um morguninn, klukkutíma áður en ræsa átti út fyrstu menn og þulurinn byrjar að tala, þá segir hann að þessi hópur þ.e. 10:15 hópurinn sé bara Elite 2 karlar. Það fóru að renna á mig tvær grímur og ég fór og skoða bílana, en það eru bílar með kerrur, sem taka við pokunum, þ.e. með fötunum sem þú ert í og handklæði og slíkt, sem þú færð svo þegar þú kemur í mark niður í bæ.
Já mér leist sem sagt ekkert orðið á þetta. Í fyrsta lagi að ræsa með ELITE2 körlum (númer 201-400) klukkan 10:15, sem áætluðu að synda í 45 mín (sem er allt of hratt fyrir mig).IMG_3702 Í öðru lagi stóð ekki rétt númer á sundhettunni minni m.v. þennan hóp, en hann er númer 201-400, en ég var númer 1787 sem átti að ræsa klukkan 11:18 og ég vissi ekki hvaða litur væri á sundhettunni hjá þessum hópi, þ.e. 201-400. Fann loks bílinn, þ.e. kerruna með mínu miðanúmeri, lengst aftast í hópnum, og þar voru númerin IMG_37011701-1800 sem áttu að ræsa klukkan 11.18 sem sagt mitt númer.
Ég ákvað að hringja í Ásgeir, því ég hafði heyrt í honum í gær og þá heyrði ég að honum leist betur á 11 tímann, því starfsfólkið við bílana vissi ekki neitt og kynnirinn alltaf að tala bara um Elite 2 karlmenn sem myndu ræsa klukkan 10.15. Hringdi í Ásgeir til Noregs og vakti hann til að spyrja hann ráða hvað ég ætti að gera 😉 Mér leist ekkert á að vera eina konan og ekki með rétt númer og þá kannski ekki einu sinni réttan lit á sundhettunni. Ég hugsaði með mér ég verð eins og Kathrine Switzer að reyna að plata mig inn í þennan Elite2 karlahóp 😉
Við Ásgeir vorum sammála um að ég færi bara með 11:18 hópnum, svo ég bara sat áfram og beið, þ.e. klæddi mig ekki strax í wet-suit gallann, spurði hann hvort hann héldi ekki að tímaflagan myndi örugglega fara af stað þegar ég færi í gegnum hliðið og hann auðvitað hélt það eins og ég.
RÆSING PRO FLOKKAR OG 10:15 HÓPURINN ELITE2
prokarlarÞað var gaman að fylgjast með ræsingunni, fyrst fóru PRO karlar, síðan þrír fatlaðir einstaklingar, svo fóru PRO konur. Síðan fór hópurinn sem ég átti að vera í klukkan 10:15. prokarlar2
Þá sá ég að það voru bæði Elite 2 karlar og konur og þulurinn fyrst núna farinn að tala um að það séu konur líka í hópnum. Sé líka að þau eru öll með hvíta sundhettu eins og ég, svo ég hefði ekki verið eins og litli svarti andarunginn (eða hvíti með hvíta sundhettu) í hópi með öðrum sem hefðu verið með annan lit á sundhettunni.
IMG_3720 Þarna sá ég líka konu með 1782 númer, tók meira að segja mynd af henni, þannig að ég IMG_3723hefði getað verið í þessum hóp.
Þessi hópur var mjög fjölmennur (201-400) auk þeirra sem voru umfram. Tók bæði myndir og myndbönd af honum fara af stað. Örugglega fólk þarna á mismunandi sundhraða, alla vega voru nokkrir mjög hægir þarna aftast sem fóru af stað bara á bringusundi, svo það hefði örugglega verið hægt að drafta einhvern úr þessum stóra hópi.
Á þessum tímapunkti hugsaði ég hversu gott það væri að fara ekki fyrr en 1 klst seinna, því þá væri áin örugglega orðin heitari, eða baðið eins og við Sjana kölluðum ferðina, þ.e. baðferðina 😉 Ég bara beið þennan klukkutíma og fylgdist með hverjum hópnum af fætur öðrum ræstan út.
Við hliðina á mér var kona sem átti að fara út í hópnum á undan mér. Hún var í vandræðum með að komast í ermarnar á gallanum sínum, svo ég lánaði henni og kenndi henni að nota Bónus pokann sem ég tók með mér til að klæða mig í minn.
Hafðist þetta hjá henni rétt í tæka tíð. Ég fór svo í gallann minn, reyndi að taka hann vel upp um mig eins og skilaboðin frá Ásgeiri voru. Sá svo þegar ég fór í ermarnar að það var komið smá gat á vinstri handlegg, sem ég vissi ekki af, en sem betur fer ekki í gegnum gallann, heldur sést í fóðrið. Horfði á “panic-shop” verslunina og spáði hvort ég ætti að fá lím og setja á gallann, en vissi að hann yrði ekki orðin þurr, svo ég ákvað bara að vona að þetta yrði allt í lagi, alla vega ekkert við þessu að gera núna ;-(
MIKIL STEMNING OG MIKIÐ EN MISMUNANDI SKIPULAG
Eins og komið hefur fram þá var hver hópur með sinn lit á sundhettunni og síðan var upphitun með íþróttakennara áður en hóparnir voru ræstur út. Þegar fyrstu hópar voru ræstir út, þ.e.bæði PRO-arar sem og hópurinn sem ég átti að vera í, þá fengu þau að fara ofan í ána, 5-8 mín fyrir ræsingu sem er algjör snilld til að hita aðeins upp áður en lagt er af stað. Tímaflagan var í armbandi sem þú er með á úlnliðnum og þú skannar á tveim stöðum armbandið áður en þú ferð út í ána. Tímakerfið miðast síðan við rástímann sjálfan, því það var enginn skanni við ráslínuna í sundinu sjálfu, heldur blöðrur sem voru teknar upp og þulurinn sagði “LYKKE TIL” sem þýddi að sundmenn mættu hefja sundið.
RÆSINGIN MÍN KLUKKAN 11:18
Hins vegar var orðin breyting á þegar við vorum ræst. Í fyrsta lagi var engin íþróttaupphitun, svo vorum við bara ræst klukkan 11:18. Fengum engan auka tíma í ánni, þ.e. fengum ekki að hita neitt upp, heldur var bara látið vaða klukkan 11:18. Sá að það voru margir blautir í kringum mig, sem höfðu greinilega haft vit á að fara einhvers staðar í ána fyrir ræsingu, en ég hélt við fengjum eins og hinir einhvern tíma áður en ræst yrði svo ég var bara róleg með þetta og var ekkert að fara í ána og hita upp eða bleyta mig.
Varð því smá stressuð á þessum tímapunkti, aðallega varðandi viðbrögðin við kalda vatninu. Málið var nefnilega að ég hef ekkert synt OPEN WATER sund síðan í Ironman í Flórída í nóvember í fyrra og þá synti ég ekki einu sinni í gallanum í keppninni sjálfri, þar sem sjórinn var það heitur.
TAKMARKAÐAR ÆFINGAR
Ég ætlaði alltaf að fara í Nauthólsvíkina og æfa mig fyrir þessa keppni. Fyrst hafði ég ekki tíma, því ég var alltaf að æfa fjallahlaup. Svo fór ég til Svíþjóðar í Vätternrundan hjólakeppnina, svo til Ítalíu í fjallahlaupið og svo þegar ég ætlaði að fara að æfa mig eftir Ítalíuferðina, þá var bara árshátíðarpartý hjá marglyttunum í Nauthólsvík, svo mig langaði ekki þangað.
Þá ætlaði ég reyndar að fara í Hafravatn, eða eitthvað annað, en það varð aldrei tími í það og ég gaf mér heldur ekki tíma til að prófa gallann í sundlauginni í Kópavogi eins og ég var mikið að velta fyrir mér. Fyrir þá sem lásu ekki blogg gærdagsins, þá fór gærkvöldið (kvöldið fyrir keppni) í því að velta fyrir mér hvort
A) gallinn passaði á mig
B) hvort gallinn læki nokkuð eða eitthvað væri að honum
C) hvort ég fengi nokkuð svona oföndunar-einkenni þegar ég færi í kalda ána eins og ég fékk í Meðalfellsvatni í fyrra.
Nú var búið að segja LYKKE TIL og mér leið alls ekki illa. Held ég hafi verið búin að taka út stressið um morguninn og fann að ég hafði róast þessa klukkustund sem ég fylgdist með hverjum hópi á fætur öðrum fara í ána.
Markmiðin voru alltaf kýrskýr.
Markmið #1 var að klára (þess vegna vildi ég ekki fá krampa eða oföndunareinkenni)
markmið #2 að hafa gaman af þessu og njóta. Tíminn skipti engu máli, á hvort eð er ekki mettíma í Vasaloppet né Vätternrundan 😉
BAÐFERÐIN
Út í ána fór ég klukkan 11:18 með hóp sem var bæði með bláar sundhettur og hvítar. Þeir sem voru með bláar sundhettur voru að fara þetta í 7. skipti og fengu sérstakar bláar medalíur þegar þeir komu í mark. Eftir að ég kom út í þá byrjuðu gleraugun að leka. Fékk mikið vatn inn í vinstra augað. Ég tróð marvaðann tvisvar og reyndi að laga þau, þ.e. losa vatnið úr og herða en alltaf kom vatnið aftur inn. Hugsaði: Það er ekkert við þessu að gera, þetta er bara eins og annað sem er vont, það bara versnar og venst og hélt bara áfram og vandist því að vera með fullt vinstra augað af vatni 😉 Að öðru leyti leið mér bara mjög vel, fann ekki fyrir kuldanum, já ég gleymdi að segja frá því að í biðröðinni á leiðinni út í ána, sá ég tvo keppendur sem voru að fara að synda á sundfötunum einum saman, svo ég hugsaði að vatnið getur ekki verið svo kalt, ef þau ætla 3 km á sundfötunum, svo ég róaðist líka við það.
Vatnið var um 17 gráðu heitt, sama hitastig og á Ermasundinu sem Ásgeir synti án sundfata í um 17 klst. Annað sem kom mér á óvart var að hópurinn sem ég var í, var mjög lítill, miklu minni en stóri Elite B hópurinn sem ég átti að vera í. Það voru nokkrir miklu hraðari sundmenn en ég, sem ég missti alveg fram úr mér þegar ég fór að troða marvaðann og reyna að laga sundgleraugun og svo voru einhverjir fyrir aftan mig. Ég synti þetta sund, því bara ein sem er líka ágætis tilbreyting frá kraðakinu í sjósundinu í Ironman keppnunum.
Þórður í Papco sem tók þátt í þessu sundi í fyrrasumar, sagðist hafa reynt að fylgja línunni sem er dregin um miðja ánna til að reyna að synda sem beinast svo ég ákvað að gera það líka. Var þannig alveg út í miðri á og hafði alltaf augastað á línunni. Þessi leið sem við syndum er virkilega falleg. Sundleiðin liggur undir tvær brýr og leiðin er vel merkt, þ.e. hversu mikið er eftir. Fyrst kom stór bauja sem á stóð 2500 m, man ég hugsaði, þetta líður hratt bara 1/6 búinn, nákvæmlega eins og ég gerði í Vätternrundan og í Lavaredo. Svo var bara allt í einu komin 2.000 m rauð stór bauja eða blaðra. Þá hugsaði ég bara 1 km eftir áfram áður en við tökum beygjuna til hægri upp ána á móti straumnum. Áfram synti ég ein og bara enginn í kringum mig. Enda hópurinn mjög fámennur og áin nokkuð breið og stór. Svo var 1750 m og síðan 1500 m baujan og þá styttist í að við beygjum. Vatnið var áfram að trufla mig í vinstra auganu, en ég var farin að venjast því, enda andaði ég bara hægra megin (er sterkari þar) og línan sem ég var að fylgja var líka hægra megin við mig, svo það kom sér líka vel þá að þessi leki var í vinstra augað en ekki hægra. Nota bene þessi sundgleraugu voru súper fín á mér þegar ég synti í Kópavogslauginni 2,5 km á miðvikudaginn, til að kanna hvort ég kæmist þetta ekki krampalaus sem ég og gerði, þá var ekkert að þeim, enginn leki og súperfín stillt, var reyndar ekki mað hárið í taglið þá (gleymdi hárteygju), sem getur hafa munað í stillingu á bandinu að aftan.
SÍÐASTI 1 KM Á MÓTI STRAUMI
Svo kom 1 km skiltið og beygjan til hægri. Þá sá ég tvo menn með rauða eða bleika sundhettu á bringusundi sem voru þá í hópnum á undan mér og ég tók fram úr þeim. Svo hélt ég áfram, þá var Þórður búin að segja mér að maður á að reyna að halda sig sem næst bakkanum, þar er víst minni straumur, en það er þó nokkur straumur þarna á móti. Ég fann ekki fyrir neinum “með”-straumi fyrstu 2 km (er það ekki eins og á hjólinu, maður finnur alltaf mótvind, en aldrei meðvind – ok sjaldan) en fann greinilega strauminn á móti um leið og ég fór upp ána. Ég tók þvínæst fram úr næstu tveim körlum sem voru alveg við bakkann og að synda bringusund og hélt áfram upp ána. Það voru mjög góðar merkingar alla leið, fyrst kom 750 m eftir. Þá fann ég mikið fyrir þessum straumi og hugsaði með mér hvort ég hefði kannski átt að setja á mig ¼ sjóveikisplástur, hvort ég yrði nokkuð sjóveik í þessum straumi, ok of seint að velta því fyrir sér núna, enda bara 750 metrar eftir.
Mann rak aðeins út á miðjuna og þurfti því að einbeita mér að því að synda aftur í átt að bakkanum til að reyna að halda mig nær honum. Velti líka fyrir mér hvort maður myndi nokkuð synda á bakkann úaahhh ha ha ha. Það er um nóg að hugsa á svona sundi 😉 En svo sá ég skilti 400 m eftir, og hugsaði bara einn hlaupahringur á brautinni, það er ekki neitt.
Þá kemur ein sundkona með hvíta sundhettu og tekur fram úr mér, finnst líklegt að hún hafi verið kannski bara fyrir aftan mig og draftað mig allan tímann, en ég gaf í og reyndi að hanga í henni svo kom önnur sem ætlað fram úr mér hægra megin við bakkann, ég gaf það pláss nú ekki eftir. Svo kom einhver karl á mikilli ferð og ég náði að hanga í honum þessa síðustu 400 metra, en missti báðar konurnar fram úr mér. Gaf vel í til þess að hanga í manninum og var meira að segja orðin tæp að lenda í krömpum á hægra fæti, þar sem ég var farin að setja kraft í sundið, þ.e. notaði líka fætur sem ég nota yfirleitt ekki þegar ég syndi í galla. Það hefði verið gaman að eiga LAP tíma fyrir hverja 100 m, en hef alltaf gleymt að stilla garmin úrið þannig í sundi, enda kannski ekki mikið verið að synda 😉
MARKIÐ
Það var virkilega gaman að koma með höndina við “skannann” sem maður gerir þegar maður kemur í mark og svo er maður aftur skannaður þegar maður kemur á land. Tíminn 53:42 á garmin úrinu mínu, kom mér verulega en skemmtilega á óvart, sérstaklega þar sem ég náði ekki að drafta neinn eins og ég er vön að ná að gera yfirleitt í Ironman keppnum.
GALLINN OG VANGAVELTUR
Gallinn var fínn og þetta gat á vinstri hendi kom ekki að sök. Auðvitað velti ég mikið fyrir mér hvort ég hefði gert mistök að fara ekki með hraða hópnum. Þá hefði ég kannski getað draftað einhvern, þá hefði ég líka getað æft mig áður en við lögðum af stað og þá kannski ekki þurft að synda með vinstra augað fullt af vatni.
Hins vegar hefði sá hópur kannski verið of hraður fyrir mig og ég sprengt mig með því að fara of hratt af stað. Einnig voru örugglega meiri slagsmál sem ég losnaði við og stress-faktorinn var mun hærri á þessum tímapunkti, svo það þýðir ekkert að velta fyrir sér EF og HEFÐI.
Ég var ánægð með sundið mitt, mér leið vel og skemmti mér vel svo markmið A og B voru klárlega uppfyllt. Mæli samt ekki með að fólk fari óæft í svona keppni eins og ég gerði. Hugsaði mikið í gærkvöldi, þegar ég las um æfingar fyrir sjósund í sjósundstímaritinu hversu klikkað þetta væri og alls ekki til eftirbreytni.
Ég held að ég hafi verið heppin í dag, en ég geri þetta ekki aftur, fyrir andlega heilsu að fara í keppni án þess að hafa æft í keppnisgallanum, eða synt neitt sjósund.
FLOTT AÐSTAÐA
Eftir sturtu, þá fékk ég mér að borða. Aðstaðan er til algjörrar fyrirmyndar. Það er stór úti búningsklefi með fullt af sturtum. Það er stórt veitingatjald, þar sem boðið var uppá bayon skinku með kartöflusalati og hrásalati og hrökkbrauð og smjör og kaffi. Svo kíkti ég aðeins aftur á “expoið” til að kaupa lím til að gera við gallann minn. Þá kom alveg úrhellidempa, rigningin var á stærð við haglél svo ég ásamt flestum öðrum sátum það af okkur inn í tjaldinu, annað hvort Expo tjaldinu eða skráningartjaldinu eða matartjaldinu, það var alla vega ekki hundi út sigandi og miklar þrumur sem fylgdu þessari rigningu.
DIPLOMA
Ég notaði tækifærið og lét prenta út Diploma eða viðurkenningarskjalið mitt. Þegar búið var að prenta það út, stóð að ég hefði verið 1 klst og 56 mín á leiðinni. Ég bað hana nú að skoða það, því þetta væri ekki rétt. Ég hefði farið með 11:18 hópnum og skannað mig þar á leið út í ána. Hún fór og kíkti á þetta. Ég hafði greinilega verið skráð með 10:15 hópnum og fékk því þennan langa tíma. Hún gat auðvitað séð á skannanum hvenær ég fór og því fékk ég svo réttan tíma 00:53:49.
Svo stytti loksins upp svo ég gat labbað og sótt bílinn sem ég hafði skilið eftir þar sem sundið er ræst. Fór svo aftur á Expoið og sótti vörur sem ég hafði sett í körfu eftir keppnina.
Sólin fór svo að skína á okkur aftur og þá var yndislegt að sitja bara í Coca cola tjaldinu og njóta þess að fylgjast með fjölskyldum samgleðjast sundmönnum sem voru að koma í mark. Það var mjög mikið af fólki, mikið af barnafólki og greinilegt að Svíarnir fara bara í langa útilegu, gista í tjaldi eða húsbílum og mikil skemmtileg stemning í kringum þessa flottu keppni.
Nú er þrjár þrautir af fjórum búnar í Svenska Klassiker. Síðasta þrautin verður 24. september, 30 km utanvegarhlaup sem heitir Lidingöloppet.
Leiðin í The North Face Lavaredo Ultra Trail er guðdómlega falleg um ítölsku dólómítana. Toppurinn á fegurðinni er þegar hlaupið er fram hjá Lavaredo þríhnjúkunum, sem eru einstakir og mjög vinsælar gönguleiðir þar í kring. Hlaupið er samtals 119 km og samanlögð hækkun er 5.850 km. Tímamörkin í hlaupinu eru 30 klst og það eru 6 tíma-hlið á leiðinni. Fyrsta tíma-hliðið er eftir 6,5 klst í Federavecchia, þá er búið að fara yfir tvö fjöll þegar komið er að fyrsta hliði. Leiðina er að finna hér að neðan með upplýsingum um drykkjarstöðvar og tímastöðvar. lavaredo kortid
Á neðri myndinni (hægt er að smella á myndirnar til að stækka þær) er að finna upplýsingar um tíma-takmörkin (time-limits) í hlaupinu. Alls 30 klst í heildina og stöðugt allt hlaupið alls á sex stöðvum.timelimits Hlaupið er ræst klukkan 23:00 að kvöldi föstudags 24. júní, svo lagt er af stað í niðamyrkri með höfuðljós og síðasti séns að skila sér í mark er klukkan 05:00 aðfararnótt sunnudags.
Rétt fyrir ræsingu var úrhellisrigning, þrumur og eldingar. Um tíma héldum við að hlaupið yrði blásið af, alla vega yrði því frestað, því ekki langaði okkur mikið að hlaupa um skógana í eldingunum.
En rétt fyrir klukkan 23:00 stytti upp, þ.e. ekki lengur úrhelli, svo hlaupið var ræst á réttum tíma. Við Sigga hittum Sigga Kiernan og Börk Árna rétt fyrir ræsingu þar sem þeir höfðu komið sér fyrir frekar framarlega í hlaupinu. Þeir vildu endilega að við kæmum inn í röðina hjá þeim sem og við gerðum. Við fórum því mjög hratt af stað og stemningin var algjörlega einstök þegar við lögðum í hann, áhorfendur að klappa og hvetja okkur beggja megin við brautina, alla leið út úr bænum. var með gæsahúð, þetta var algjörlega “breath-taking moment” eins og sagt er á engilsaxnesku.
Meðalhraði fyrstu tvo kílómetrana var 6 pace og meðalpúls var 162 fyrsta km og 173 seinni. Smá spenna í byrjun 😉 Svo hófst prílið upp fyrsta fjallið sem er í um 1750 m hæð. Ég var ekki komin upp fyrsta fjallið þegar ég var búin að misstíga mig þrisvar sinnum á hægri fæti. Greinilegt að ökklinn var eitthvað tæpur, en ég hafði ekki lent í þessu á æfingum fram að þessu. Hins vegar var ég mjög slæm fyrir CCC hlaupið í ágúst í fyrra og tape-aði báðar fæturnar fyrir hlaupið. Tók samt með mér Keynesian tape í bakpokann, svo ég var tilbúin að tape-a ökklann, ef á þurfti, en harkaði bara af mér og hélt áfram. Aðferð sem Ásgeir hafði kennt mér, ekki stoppa, ekki hætta, bara halda áfram og vona að bólgan komi þá ekki út. Leiðin niður þetta fyrsta fjall var frekar “rótótt” nýyrði, þ.e. mikið af trjá-rótum sem stóðu upp úr jörðinni og niðamyrkur sem var kannski líka ástæðan fyrir því að ég var að misstíga mig. Hugsaði að ég hefði betur æft meira í Helgafellinu áður en ég fór út, til að æfa hlaup í svona miklum rótum, en það gekk samt vel.
Við Sigga hlupum saman og vorum á fínum hraða (pace-i) fram að fyrstu drykkjarstöð OPISTALE sem var eftir um 17 km frá ræsingu. Meðalhraði á okkur upp og niður þessa fyrstu 17 km var 8:48 og við búnar að vera að í um 3 klst. Fékk mér einn banana-bita á þessari drykkjarstöð, hann var frekar grænn og ekkert sérstaklega góður. Fyllti svo bara á skvísu brúsann, en ekkert á camel-bakið (stóra vatnsbrúsann í bakpokanum), enda ennþá nóg vatn á honum, um 1 1/2 lítri. Eftir þessa fyrstu drykkjarstöð, NB ekkert klósett, þá kólnaði aðeins og Sigga klæddi sig í langerma peysu. Ég var í stuttermabol og með ermar og dró þær bara upp, voru algjör snilld í þessu hlaupi, dregnar upp og niður eftir þörfum. Get mælt með því að nota ermar, virkaði vel fyrir mig. Sigga fann fyrir miklu orkuleysi eftir þessa fyrstu km, fyrst hægðum við á okkur, vorum á um 10.14 pace frá 18-22 km. Sigga skipaði mér svo að fara á undan sér, sem mér fannst virkilega leiðinlegt að gera en hlýddi henni. Varð litið á úrið og þá voru 21,8 km búnir, man ég hugsaði að við værum búnar með hálft maraþon á 3 1/2 klst. Ég viðurkenni að ég var farin að hafa áhyggjur af cut-off tíma, því fyrsta tímahliðið var eftir 3 klst, þ.e. samtals 6,5 klst og ég átti eftir að klífa fjall númer 2 sem var yfir 2000 m hátt og niður aftur og hafði sem sagt 3 klst í það.
Ferðin upp á Forc. Son Forca gekk vel og niður aftur, meðalhraði um 8:59 og meðalpúls um 153. Þegar ég kom í fyrstu tímastöðina, Federavecchia, var nákvæmlega 1 klst í cut-off og ég hef stoppað þarna í kannski 10 mín. Fyllti á báða vatnsbrúsana, þ.e. camel-bakið og skvísuna. Var næstum því búin að gera sömu mistök og Sigga vinkona í Ironman Frankfurt, að hella öllu gelinu mínu úr brúsanum sem var í vestinu (hún reyndar henti brúsanum í heild sinni) því skvísu-brúsarnir mínir eru eins, annar var fyrir gel, en hinn fyrir orku, ég fékk mér smá sopa fyrst sem betur fer og fattaði þá hvaða mistök ég var að gera 😉 Fékk mér eina sítrónusneið á drykkjarstöðinni og hélt svo áfram. Þegar maður kemur út af drykkjarstöðinni er tímahliðið, svo tíminn var 05:42.18 þegar ég fór út og var þá númer #1094 í heildina af öllum 1500 hlaupurum sem tóku þátt (1438 sem lögðu af stað).
#1 FEDERAVECCHIA 33 km – 1600 metra hækkun – tímamörk 06:30 klst Minn tími: 05.42.18 #1.094
Eftir Federavecchia hefst aftur klifur upp í um 1800 m hæð og svo smá niður og síðan upp aftur á toppinn Forc.Lavaredo sem er í um 2400 m hæð. Sólarupprás í Cortina er klukkan 05:23 á þessum tíma. Ég var komin um 36 km við sólarupprás og var að klifra upp frá Federavecchia í áttina að Lake Misurina. Þar sem sólin var komin upp, þurfti ég ekki lengur á höfuðljósinu að halda og langaði að skipta því út fyrir sólgleraugun sem ég var með í bakpokanum. Var ekki að nenna að stoppa og taka af mér bakpokann og hugsaði hvern ég gæti beðið um að gera mér greiða. Þá sé ég mann (klárlega ekki Frakka, nenni ekki að tala við þá, þar sem ég tala ekki frönsku), en þessi maður var að taka myndir af útsýninu svo ég sá að hann var ekkert að flýta sér. Ég spurði hann hvort hann gæti gert mér greiða, þ.e. sett ljósið í vestið mitt og rétt mér sólgleraugun sem voru þar í staðinn, jú hann sagði það alveg sjálfsagt. Svo bauðst ég til að taka mynd af honum með þetta fallega útsýni, sem hann hafði verið að taka myndir af og hann þáði það. IMG_3475Svo bara kvöddumst við.
Síðan hélt ég áfram hlaupunum og framundan var mikill drullukafli. Margir í vandræðum sem voru ekki í skóm með góðu gripi. Gripið í Brooks Cascadia skónum mínum var mjög gott. Ég fór því fram úr nokkrum aðilum á þessum kafla. Svo heyri ég að það er einhver sem heldur í við mig og er að hlaupa á eftir mér þennan drullukafla, svo þegar ég lít við þá er það þessi maður sem ég hafði beðið um greiðann. Ég bauð honum að fara fram úr, en hann var á mjög sleipum New Balance skóm, svo hann rann í hverju skrefi, en hann vildi það ekkert en hékk samt í mér. Svo fórum við að spjalla og hann sagði mér að það væri mikil upplifun að komast þarna upp, því útsýnið yrði magnað. Þessi nýi hlaupafélagi minn, Jason Fogaros (bandaríkjamaður sem býr í Englandi) hljóp svo með mér restina af hlaupinu. Við eigum margt sameiginlegt þar sem hann hefur tekið þátt í Ironman keppnum, æfir þríþraut, vinnur á fjármálamarkaði í London og hefur hlaupið maraþonið í Chamonix (Mt.Blanc), svo við höfðum um margt að spjalla.
Það var virkilega fallegt að koma að Lake Misurina, þar voru líka margir að hvetja okkur, IMG_3128en aðrir voru bara í mestu makindum að veiða í vatninu. Við hlupum hringinn í kringum vatnið og héldum svo beint upp á brattann í áttina að þríhnjúkunum Lavaredo.
Þessi kafli var virkilega brattur og ég zikk-zakkaði brattasta kaflann, því það var svo bratt og mikið álag á kálfana. Hugsaði þarna með mér hvað maður hefði átt að fara oftar alla leið upp á topp á Esjunni og kannski hefði maður átt að æfa tröppurnar í Laugum meira. Ég missti Jason fram úr mér á þessum kafla, þar sem orkuleysið varð mikið. Það var líka orðið mjög heitt og svo var þunna loftið líka farið að hafa áhrif. Lavaredo hnjúkarnir eru í um 2500 metra hæð.IMG_3461 (1)
Þegar ég kom upp að Rifugio Aronzo þá var biðröð að komast inn í fjallakofann og Jason vinur minn var kominn þarna í röðina. Skil ekki ennþá þetta skipulag að maður þurfi að bíða þarna í röð og við urðum að fara inn í húsið. Fólk var mikið að troða sér í röðinni. Við biðum þarna í um 30 mínútur, inni var verið að bjóða upp á súpu og brauð og það var greinilega hleypt inn í hollum. Komst svo að því af hverju maður þurfti að fara þarna í gegn, því bidrodtímatöku-skannann var þarna inni á leiðinni út í gegnum húsið bakdyramegin.
Eftir að komast loksins inn, fór ég á klósettið þarna, sem var mjög sérstakt, bara svona sturtubotn á gólfinu 😉 Ég var ennþá með niðurgang, hafði verið með niðurgang allan föstudaginn. Hélt það væri bara stress fyrir keppnina, sem var greinilega ekki þar sem staðan var ekki alveg orðin nógu góð. Ég heyrði í Óla í gsm þegar ég var þarna upp frá og hann skipaði mér að taka Imodium (lyf til að stöðva niðurgang). Hef alltaf verið með töflu með mér í keppnum en hef sem betur fer aldrei þurft að taka hana inn fyrr og var smá stressuð að gera það þarna, vissi ekki hvort ég fengi einhverjar aukaverkanir. Ákvað samt að hlýða Óla og gleypti töfluna. Borðaði svo súpu og brauð með Jason og svo bárum við á okkur sólarvörn. Það var farið að hitna, svo ég sótti eyðimerkur-derhúfuna mína sem ég notaði í CCC í fyrra. Þurfti líka að láta laga númerabeltið mitt, þar sem ég hafði missti aðra öryggisnæluna og tímaflagan er á númerabeltinu, svo það er verra að týna númerinu. Stelpan við kassann, heftaði bara númerið á númera-beltið mitt, svo það ætti að haldast fast, þar sem hún fann ekki neinar nælur 😉hoppa
Fylltum svo á camel-bak pokann og skvísurnar áður en við lögðum aftur í hann. Ég þurfti að hlaupa aftur inn í húsið, þar sem ég hafði gleymt bollanum mínum, en í svona fjallahlaupum, er skylda að vera með sinn eigin “bolla” á sér, þar sem ekki er boðið uppá nein ílát eða plastglös á drykkjarstöðvum, þú færð orkudrykk, kók eða vatn í þitt eigið glas, sem þú notar allt hlaupið. pos1
Við stoppuðum örugglega í rúmlega 60 mín þarna.
Að sjálfsögðu var svo “pósað” út um allt fjallið, því þetta er stórkostlegur staður (hægt að smella á myndirnar til að stækka).
#2 RIF AURONZO 48,5 km – 2800 m – tímamörk 11:30 klst
Minn tími: 09:42.15 #1032 (upp um 62 sæti)
Þríhnjúkarnir eru ólíkir ásýndar eftir því hvorum megin þú stendur við þá, svo ég tala nú ekki um þegar maður er við endann á þeim.
Eftir Lavaredo lá leiðin niður á við aftur um 10 km leið og alveg niður í 1400 m hæð, þ.e. niður um 1000 metra. Við Jason hlupum það eiginlega alla leiðina, gekk mjög vel. (meðal moving pace 8,49 þessa km og meðalpúls 139, )IMG_3442
Komum svo að mjög grænu vatni, Lake Landro, sem var alveg guðdómlegt. Eftir það var um 6 km sléttur kafli með smá hækkun sem við gengum bara rösklega (average pace um 9.30). Þar var mjög mikið af fjallahjólurum á þessum vegslóða. Það voru langflestir að ganga í kringum okkur, frekar erfiður kafli svona andlega.
#3 CIMABANCHE 66,1 km – 3100 m – tímamörk 14:30 klst
Minn tími: 13:12:56 #966 (upp um 66 sæti í viðbót)
Við komum að drykkjarstöðinni í Cimabanche eftir að hafa verið á hlaupum rétt innan við 13 klst. Þá var orðið mjög heitt, klukkan að verða 12 að hádegi og mikið af hlaupurum sem lágu um túnin þarna í sólinni og hvíldu sig. Í tjaldinu var “drop-off” pokinn okkar sem við sóttum. Þar náði ég í hleðslutækið fyrir Garmin úrið mitt og það var fyrsta verk að restarta 920 úrinu mínu, sem var orðið “battery low”og hlaða það með rafmagnspung sem ég var með á mér. Jason var með gamla 910 úrið sem hann hlóð reglulega á leiðinni, þ.e. hann þurfti ekki að slökkva á því og tvisvar sinnum hlóð hann það bara með utanáliggjandi pung sem var mjög sniðugt, en þetta er ekki hægt að gera með 920 úrið ;-( Spurning um að selja 920 og kaupa aftur 910 úrið hahahha 😉
Þegar ég var komin með pokann, lagðist ég á bakið á hart gólfið, var aðeins farin að finna fyrir bakinu, þrátt fyrir að vera með bakbeltið allan tímann, enda komin 66 km, rúmlega hálfnuð og búin að vera að í tæpar 13 klst. Stoppuðum í um 20-30 mín á þessum stað. Tímatökuhliðið var aftur þarna eftir drykkjarstöðina, svo maður fer ekki í gegnum það fyrr en maður er búin að hvíla sig og skila pokanum aftur í sendibíl, sem var þarna við hliðina á tjaldinu. Tíminn þegar við fórum út af stöðinni 13 klst 12 mín og 56 sek.
Eftir Cimabanche hófst klifrið í Forc Lerosa sem er í um 2000 metra hæð. Jason var aðeins farin að finna fyrir þreytu á þessum kafla. Það var mjög heitt og hann var hvorki með buff né derhúfu sagðist aldrei nota það. Við stoppuðum í öllum lækjum sem við fundum og ég bleyttu fínu eyðimerkur-derhúfuna mína og setti hana ískalda og blauta á höfuðuð á mér og hann bleytti á sér hárið. Við héldum áfram upp á þennan topp og niður aftur. Þar komum við að tjaldi þar sem við fengum súpu og drykki og það var orðið vel heitt. Þetta var í Malaga Ra Stua, en þarna var ekki tímatöku-búnaður eins og átti að vera.
Við héldum áfram aðeins niður á við áður en við héldum áfram gönguna inn dauðadalinn (Gunni Júl kallaði dalinn Dauðadalinn, veit ekki hvort það sé rétt heiti á dalnum, en það er klárlega réttnefni ef maður er að hlaupa hann hahah 😉 )
Það var virkilega falleg þarna í dalnum, fjöll og klettar allt í kringum okkur og mikil uppspretta vatns sem kom úr berginu. Í enda dalsins þurftum við svo að vaða þrisvar sinnum yfir ár, sem mér fannst bara yndislegt, þ.e. að kæla kálfa og fætur, henti mér bara í skóm og sokkun eins og maður er vanur og fannst frekar fyndið að horfa á hlaupara, fara úr skóm og sokkum til að vaða. Hjálpaði einu sinni ungri stelpu að komast yfir ána.IMG_3452IMG_3448
Það byrjaði aðeins að rigna á okkur þarna í dalnum og við fórum í regnjakkana. Var samt eiginlega bara svona sýnishorna-rigning, svo það var ekkert annað að gera en að fara aftur úr jakkanum, enda mjög heitt og maður bara svitnar í þessu. Ég hafði fyrr um morguninn, farið úr stuttermabolnum og verið bara á toppnum undir hlaupavestinu, enda verulega heitt fyrir okkur Íslendingana. En þegar við fórum svo að klifra upp úr Dauðadalnum upp að Forc.Col dei Bos varð ég mjög orkulaus, svo maður fór bara fetið, eitt skref í einu. Fórum líka upp í um 2300 metra hæð og fann ég líka fyrir því. Á leiðinni niður hlupum við í gegnum göng sem voru í fjallinu og svo niður á Rif. Col Galliana.
#4 RIFUGIO COL GALLINA 95 km – 2.450 m – tímamörk 22:30 klst
Minn tími: 20:07:28 #859 (upp um 107 sæti)
Í Rifugio col Gallina voru tímamörk eftir 22,5 klst, en við vorum búin að vera á ferðinn í 20 klst. svo við vorum vel innan tímamarka. Þarna var klukkan því 19:07 og tímahliðið áður en við fórum inn á drykkjarsvæðið, í fyrsta skipti þannig. Við settumst þarna niður við Jason, fengum okkur súpu og brauð og ég kláraði restina af gelinu úr skvísunni. Mér leið samt ekki vel því ég hafði tekið GU gel til að koma mér upp á topp á Col dei Bos og var næstum því búin að æla því, kúgaðist svo mikið og leið ekki vel. Svo það var gott að koma súpunni niður. Þarna pökkuðum við niður sólgleraugunum og tókum upp höfuðljósin aftur. Ég setti auka rafhlöðuna, þ.e. nýhlaðna rafhlöðu í ljósið mitt, langað ekki að þurfa að skipta einhvers staðar í myrkri á leiðinni. Þarna voru 95 km búnir. Ég sá skilti sem á stóð 24 km eftir, og ég man mér fannst það ekki neitt (annað kom á daginn).
Auk þessi hafði Gunni Júl sagt að þegar Lavaredo fjallið er búið, þá er restin ekkert mál. Svo ég lagði af stað í þessa 24 km með mjög jákvæðu hugarfari. Við ætluðum á klósettið í skálanum, en nenntum ekki að fara allan hringinn í kringum skálann. Fórum því bara af stað, og svo var bara pissað í náttúrunni á leiðinni, rétt eftir að við lögðum af stað.
Við tók smá lækkun niður fjallið áður en við fórum að klifra aftur og núna á Rif. Averau sem var í um 2500 m hæð, virkilega brött leið upp og ég var ekki hröð. Man svo að við fórum niður hinum megin við hliðina á skíðalyftu niður skíðaslóða, en Rif. Averau er mjög flottur skíðaskáli. Svo héldum við áfram niður og svo upp aftur og svo niður að Passo Giau sem var næstsíðasta tímahliðið.
#5 PASSO GIAU 102,5 km – 5.550 m – tímamörk 25 klst
Minn tími: 22:26:34 #766
Í Passo Giau var okkur boðið upp á heitt te. Þarna var komið niðamyrkur og orðið kalt. Það var líka búið að rigna mikið og ég var komin aftur í regnjakkann og regnbuxurnar. Mig langaði ekki í te-ið (voru samt mistök, hefði átt að fá mér, bæði til að hlýja mér sem og að fá koffín til að halda mér vakandi), auk þess var ég ekki að taka inn orkugel var með svona 10-12 á mér. Þarna var ég búin að vera rúmar 2 klst á ferðinni frá síðustu stoppistöð og ekki fengið mér neitt gel, sem var alls ekki málið, enda fór orkan stöðugt þverrandi. Ég var samt vel innan tímamarka á þessu hliði, þ.e. átti 2,5 klst inni.
Þarna vorum við að fara um mjóa stíga og þverhnípt allt í kring. Auk þess voru allir steinar og undirlag mjög sleipt, þar sem það rigndi mjög mikið. Hlaupið um þessa slóða var því orðið mjög krefjandi og erfitt.
Ennþá áttum við eftir að klífa tvö fjöll upp og niður, og þetta var mjög gróft og sleipt undirlag og erfitt yfirferðar. Það var niðamyrkur og á einum stað var starfsmaður til að hjálpa okkur rétta leið yfir svona torfærur, ég hefði ekki viljað vera þarna í mikilli þoku, nóg að vera í myrkri og rigningu. Samt var leiðin mjög vel merkt og notuð sjálflýsandi neonljós til að merkja leiðina. Eftir þessa tvo tinda lá leiðin bara niður og þá sagt og skrifað ENDALAUST NIÐUR.
Stoppuðum á drykkjarstöðinni Rif. Croda de Lago, sem var síðasta drykkjarstöðin í hlaupinu. Þessi drykkjarstöð var í tjaldi og á þessum tíma var algjört úrhelli. Þarna voru margir hlauparar að reyna að sitja af sér mestu rigninguna og voru komnir með álteppið (sem var skyldubúnaður í bakpokann) yfir sig, enda orðið frekar kalt. Við Jason ákváðum að stoppa bara stutt og halda áfram. Hann fékk sér heitt te, “British way” (sem ég hefði átt að gera), en ég fékk mér bara kók. Man ég bað ungan dreng sem var þarna til aðstoðar að skola gel-skvísuna mína og setja í hana coca cola.
Svo héldum við áfram. Framundan var 10 km leið með lækkun upp á um 1000 metra, samt nokkrar stuttar brekkur á leiðinni. Þetta eru held ég lengstu 10 km sem ég hef hlaupið á ævinni. Bremsuvöðvarnir framan á lærunum voru farnig að gefa sig. Það var mjög mikil drulla í brautinni og ég flaug tvisvar á hausinn. Í fyrra skipti lenti ég á hægri hliðinni og lenti illa með vinstri þumalfing, nöglin brotnaði niður í kviku og það blæddi endalaust úr puttanum, sem var orðinn dofinn. Í seinna skiptið datt ég beint á rassinn. Það voru margir sem hlupu fram úr mér á þessum tímapunkti og ég man ég hafði enga orku, þegar ég þurfti að fara upp einhvern smá halla. Ég fann mér endalausar afsakanir til að hægja á mér. Fyrst var ég með svo mikinn brjóstsviða að ég varð að stoppa til að taka inn Remi töflur. Svo var ég alveg að sofna svo ég stoppaði til að fá mér tyggjó til að reyna að halda mér vakandi (hefði frekar tekið inn orkugel, sem ég gerði ekki og orðið ansi langt síðan ég tók inn orkugel síðast). Næst varð ég að stoppa til að henda mér bak við tré, þar sem Imodium taflan var hætt að virka, örugglega komnar 12 klst, svo það var ekkert annað í boði, en skila þessu af sér.
Ég bað Jason ítrekað að fara á undan mér niður, vera ekki að bíða eftir mér, því ég var bara í algjöru rugli á þessum tíma. Til dæmis spurði ég hann oft spurninga á íslensku (sem hann auðvitað skildi ekki). Ég var að tala við Óla í símann og ruglaði mikið um að ég væri búin að fara þessa leið áður og ruglaði eitthvað um að þetta væri einhver hluti sem við þyrftum ekki að fara, heldur bara sá sem tók bílaleigubílinn 😉 Svo mikið rugl og ég man eftir þessu rugli á mér í dag. Hef aldrei lent í þessu áður. Úrið mitt var auðvitað fyrir löngu orðið batteríslaust, svo ég vissi ekki hvað klukkan var, vissi ekki hversu mikið var eftir og það var frekar óþægileg tilfinning. Jason vildi bara vera almennilegur við mig þannig að þegar ég spurði hann hvað væri mikið eftir, var hann hættur að svara mér 😉 Hins vegar hittum við eitthvað brautarvörslufólk þegar við vorum komin langleiðina niður. Þá spurði ég þau hvað væri mikið eftir og þá voru 3 km eftir. Þá hlupum við eftir einhverjum vegslóða og svo komum við niður á malbikið í Cortina. Það var svolítið sérstakt að við vorum búin að sjá ljósin í Cortina bænum fyrir löngu síðan, en leiðin lá einhvern veginn aftur upp fyrir bæinn, svo hann var alltaf bara í fjarska.
Þegar ég kom í bæinn, örugglega búin að hlaupa smá hluta af leiðinni steinsofandi (alla vega hálfsofandi), kom Óli hlaupandi á móti mér, svo ég kynnti hann fyrir Jason. Við hlupum svo í gegnum bæinn og ég lét Jason og tvær aðrar konur og einn mann, hlaupa á undan mér, því mig langaði að koma EIN í mark og fá að taka Haddýjar hopp í markinu, sjá hér til hliðar með lokuð augu. Mjög lýsandi fyrir ástandinu á mér á þessum tímapunkti.g-1026 (1)
Heildartíminn hjá mér var 26 klst 53 mín og 11 sek. Var í 762 sæti í heildina og 87 konan í mark. Hafði unnið mig upp um 332 sæti frá fyrsta tímatökuhliði. Bara þessi síðasti kafli, 24 km frá Gallina sem átti ekki að vera neitt mál tók 6 klst 45 mín og 43 sek. Klárlega lengstu 24 km sem ég hef hlaupið og erfiðustu 😉
Var virkilega glöð að klára og þakklát Jason fyrir að bíða eftir mér og hlaupa með mér í mark.
I want to thank my new dear friend Jason Fogaros, that ran with me today for over 20 hours. This is my third Ultra marathon abroad, and I´ve always had the opportunity on those long runs to meet and gain friendship with one person for the whole race.
Today it was Jason, and he is very friendly, polite and kind. He was very helpful and he was there for me the whole part of the race, were I felt really bad. It was very nice talking to him. We do have many things in common, both in our working experience and field and also in our interests, e.g. triathlon and trail running.
I hope that Jason will come to Iceland and visit us soon. Jason thanks again for everything 😉
#6 ARRIVO /MARKIÐ 119 km – 5.850 m – tímamörk 30 klst.
Minn tími: 26:53:11 #762 (Búin að vinna mig upp um 332 sæti frá byrjun)
ÞAKKIR TIL SAMFERÐARMANNA
Ég óska öllum samferðarmönnum mínum í Lavaredo innilega til hamingju með glæsilegan árangur, hvort sem er í Ultra Trail de Lavaredo hlaupinu, í Cortina hlaupinu eða Cortina Skyrace hlaupinu. Það stóðu allir sig vel. Takk fyrir yndislegar samverustundir í Cortina.
Er stoltust af Siggu vinkonu minni sem kláraði 103 km af Ultra hlaupinu. Hún lagði af stað með báða fætur bólgna og tape-aða eftir að hafa misstigið sig á æfingu með okkur fyrir nokkrum vikum síðan. Svo var hún líka í þokkabót að berjast við kvefpest. Sigga er fjallahlaupa-fyrirmyndin mín og það er ekkert smá afrek að klára yfir 100 km. Það þarf líka hugrekki og skynsemi að hætta. Elsku Sigga mín ég er virkilega stolt af þér. Kæru vinir, Sigga og Pétur, takk fyrir yndislegar samverustundir hér í Cortina.
ÞAKKIR
Það er ekki sjálfsagt að komast AÐ RÁSLÍNU í svona krefjandi hlaupi og fyrir það er ég einstaklega þakklát. Halldór sjúkraþjálfari Víglundsson takk fyrir að kenna mér allar góðu æfingarnar með teygjunni og fyrir að halda mér gangandi með réttu nuddi, frá því brjósklosið var greint. H Bjössi Harðarson í Laugum takk fyrir allar frábæru styrktaræfingarnar sem hitta alltaf í mark, alveg sama hvað maður er að æfa fyrir. Kæri vinur og þjálfari Ásgeir Elíasson, takk fyrir að rífa mig upp á rassinum í vor og reka á eftir mér í Heiðmerkuræfingum og víðar, þegar við komumst að því að ég var ekki í neinu formi eftir að hafa einblínt á gönguskíðaæfingar sl. vetur 😉
Kæru æfingarfélagar allir í Þríkó hlaup takk fyrir æfingarnar í vetur og sumar og sérstaklega þið kæru vinir sem fóruð með mér Esjurnar 29 sem ég þó fór “bara upp að Steini” fyrir þetta hlaup.
Elsku Óli og Kristó, takk fyrir alla ykkur þolinmæði og stuðning, þið eruð bestir 😉
Våtternrundan er 300 km hjólreiðakeppni þar sem hjólað er í kringum vatnið Vättern í Svíþjóð um miðjan júní ár hvert. Hjólaleiðin byrjar og endar í bænum Motala. Þátttakendur eru ræstir í 70 manna hópum, aðra hvora mínútu í hálfan sólarhring. Fyrsti hópurinn klukkan 19:30 á föstudagskvöldi og síðasti hópurinn klukkan 05:30 á laugardagsmorgni.
Árið 2012 var í fyrsta skipti boðið upp á ræsingu fyrir hjólreiðamenn sem vilja fara og þurfa þeir þá að klára keppni á innan við 9 klst og eru þeir ræstir um hádegisbil á laugardegi. Våtternrundan er ekki hefðbundin hjólreiðakeppni, þar sem almennt er ekki lögð áhersla á hraða og því ekki gefið upp í hvaða sæti þú lendir, heldur færðu bara þinn tíma, þar sem allir hjólreiðamenn eru með tímaflögu á hjálminum. Lögð er áhersla á að upplifunin sé ferðalag sem gengur út að hjólreiðamenn njóti og stoppi á einhverjum af þeim 9 drykkjar- og veitingastöðum sem eru í boði á leiðinni. Sjá mynd hér til hliðar, en hún stækkar ef smellt er á hana.Vatternrundtan
KEPPNISDAGUR 18. JÚNÍ 2016
Vekjaraklukkan í símanum hringdi klukkan 00.00 eins og til stóð. Gúa vaknaði eldhress og útsofin eftir 3 klst svefn, en ég var smá pirruð á að hafa ekki náð að sofa neitt en samt alveg eldhress og til í slaginn 😉
Við keyptum okkur morgunmat í 7/11 í gærkvöldi til að eiga áður en við lögðum í hann, en fengum svo þennan dýrindis morgunmat á hótelinu hérna klukkan 00.10. Flott þjónusta að bjóða uppá morgunmat rétt eftir miðnætti.
Hámarkshraði á veginum niður að Motala, var 50 km á klst, svo það var ágætt að við lögðum tímanlega af stað eða klukkan rétt rúmlega 00:30. Þegar við komum til Motala, kom það okkur á óvart, hversu auðvelt var að fá stæði, nóg af stæðum laus, þarna á norður stæðinu sem við vorum búin að ákveða að leggja á. Það var niða myrkur og þegar við vorum búin að græja hjólin og prófa þau aðeins í myrkrinu, sem betur fer með ljós, þá tóku við LOKA vangaveltur um í hvaða fatnaði við ætluðum að hjóla.
Ég var að velta fyrir mér hvort ég ætti að fara í bláa vind-hjólajakkanum mínum eða gula regnjakkanum og Gúa var að velta fyrir sér hvort hún ætti að vera í legghlífunum eða bara stuttbuxunum. Yngvi þurfti ekki mikið að velta þessu fyrir sér, þar sem taskan hans var ekki ennþá komin á staðinn. Enginn valkvíði hjá honum 😉
Í bílnum á bílastæðinu fór ég í síðsta skipti á www.yr.no til að skoða veðurspána fyrir Motala og Jönköping og á þessum tímapunkti sýndi hún grenjandi rigningu, eldingar og læti, svo það var auðvelt að taka þá ákvörðun að skilja vindjakkann eftir og fara í 100% vatnsheldum regnjakka (hljómar eins og formúlan) ok var samt ekki með regndekk undir, heldur bara Grand Prix 4000 😉
Þegar klukkutími var í okkar rástíma (03:32), hjóluðum við af bílastæðinu niður í bæ, skelltum okkur á salernið niðri á torgi og skiluðum inn bakpokanum, sem átti að vera tilbúin fyrir okkur í Sederlunds skólanum þegar við kæmum í mark.
Við biðum í um 15 mín eftir að kæmi að okkur, en skipulagið í kringum keppnina er mjög glæsilegt. Það er 70 manna hópur ræstur á annarri hverri mínútu og það eru þrjú hlið og á númerinu okkar stóð að við yrðum ræst í miðju hliðinu. Á torginu var líka pumpu/loftþjónusta til að pumpa í slöngurnar á dekkjunum og “panic” verslun þar sem hægt var að gera “last minute” shopping ef eitthvað hefði gleymst heima.
Við hittum Ingu Dagmar og Helgu Garðars við hliðið (þær komu inn í okkar hóp í stað Siggu og Péturs). Við sungum afmælissönginn fyrir Ingu þar sem hún er 44 ára í dag, þ.e. 18. júní. Kynnirinn var mjög hress og óskaði Ingu frá Íslandi til hamingju með daginn í hljóðkerfinu.
Klukkan 03:32 vorum við ræst og gekk mjög vel fram að annarri beygju, en þá fór keðjan af hjólinu hjá Yngva svo við urðum að stoppa út í kanti, svo hann gæti hent keðjunni upp á aftur. En við vorum búin að ákveða fyrir keppni að hjóla þessa 300 km saman. Hann var fljótur að henda keðjunni á hjólið aftur, en við misstum af 70 manna hópnum okkar. Gáfum því svolítið í, til að byrja með, ekki góð hugmynd, og vorum að puða á rúmlega 35 km hraða á klst, þar sem við vorum að reyna að ná einhverjum til að hjóla með. Vorum samt frekar mikið ein, þar sem við fórum fram úr mörgum hægfara hjólurum og fundum ekki alveg neinn, sem var á sama róli og við.
Veðrið var blautt og það var eiginlega byrjað að birta áður en við lögðum af stað, enda margir í kringum okkur ekki með nein ljós á hjólunum, sem við héldum að væri skylda, höfðum reyndar lesið að þeir sem ræsa eftir klukkan 03:00 þyrftu kannski ekki að hafa þau, en vorum ekki að taka neina sénsa með það og vorum öll vel ljósum búin.
Við hjóluðum fram hjá fyrstu drykkjarstöðinni sem var í Ödeshog #1/9 (47 km/250 km eftir) og stoppuðum ekki.
ÖLMSTAD 83 KM – FYRSTA STOPP
Við vorum búin að ákveða að stoppa í fyrsta skipti eftir 83 km þ.e. á annarri drykkjarstöð af níu, í Ölmstad. Þá voru 214 km eftir. Það var rigning þegar við stoppuðum þar. Það voru mjög flottar hjólagrindur á staðnum þar sem við gátum lagt hjólin frá okkur.
Við Gúa hentum okkur á salernið, mjög snyrtilegir gámar og svo fylltum við brúsana okkar af vatni. Man ég fékk mér eina súru gúrku sem var í boði, en mig langaði ekki í bláberjasúpuna, né kaffi eða orkudrykk sem var í boði. Saknaði þess að fá ekki Grönsaksbullion, eða heita grænmetissoðið sem við fengum í Vasaloppet, smakkaði rúnstykkin, en finnst þau ekki góð. Þurfti svo að setja upp ermarnar undir regnjakkanum, því það var bara frekar kalt og hryssingslegt úti og við búin að hjóla í um 3 klst og 20 mín.
Næsta drykkjarstöð var í Jönköping #3/9 (102 km/195 km). Við stoppuðum ekki þar, heldur hjóluðum í gegnum bæinn. Það var grenjandi rigning þegar við hjóluðum þarna í gegn og rigningin var svo mikil að hún var eins og haglél á andlitinu á okkur. Var orðin holdvot á fótunum og það var hægt að vinda hanskana mína. Á þessum tímapunkti, þegar við hjóluðum í gegnum Jönköping ákvað ég að taka aftur þátt í Vätternrundan. Þetta er svo falleg leið og mikið að sjá og upplifa, sem væri svo miklu skemmtilegra í sól og blíðu. En ákvað samt að horfa fram hjá veðrinu og njóta ferðarinnar. Í Jönköping var boðið upp á sænskar kjötbollur en við vorum búin að ákveða áður en við lögðum af stað að við ætluðum frekar að stoppa í Hjo og fá okkur Lasagne sem var í boði þar. IMG_2750
Við hjóluðum því einnig fram hjá vatnsstöðinni í Fagerhult #4/9 (133 km/164 km), en stoppuðum reyndar einu sinni eða tvisvar út í kanti til að teygja aðeins úr okkur og fá okkur gel eða aðra orku. Stoppuðum líka við skiltið sem sagði 200 km eftir. Ég man vel eftir fyrsta skiltinu sem sagði 297 km stuttu eftir að við byrjuðum, en náðum ekki að taka mynd af því skilti.
HJO 171 KM – ANNAÐ STOPP
Við stoppuðum í annað skipti í bænum Hjo (5/9), sem var mjög stór matar- og drykkjarstöð. Vorum komin í Hjo klukkan 10:26 og þá búin að vera 6 klst og 54 mín á ferðinni.
Við lögðum hjólunum til vinstri þegar við komum í bæinn og þurftum svo að ganga nokkurn spöl að stóru matartjaldi, þar sem Lasagne var borið fram með rifnum gulrótum og súrum agúrkum. Hef nú smakkað betra Lasagne, en matur er bara matur þegar maður er að hjóla 300 km. Vissi að súru gúrkurnar voru mjög góðar fyrir mig þar sem þær eru fyrirbyggjandi við krömpum.
Eftir matinn fórum við í langa klósettröð á bryggjunni. Síðan fylltum við á brúsana og hentum okkur af stað. Þetta stopp tók samt frekar langan tíma, örugglega um 1 klst.
Nú var 171 km búinn og því “bara” 126 km eftir. Reyndi að þurrka bæði regnjakkann og hanskana með því að hengja það á hjólið á meðan ég borðaði en þegar ég kom til baka var þetta ennþá rennblautt. Það var samt loksins búið að stytta upp, enda búið að rigna alla nóttina. Velti fyrir mér hvort ég ætti að skilja regnjakkann þarna eftir, það var boðið upp á það, þ.e. þá hefði ég fengið hann þegar ég kæmi í mark eða daginn eftir, en ég bara treysti ekki á að það yrði ekki meiri úrkoma á leiðinni, svo ég hengdi bara jakkann utan á mig.
Næsta drykkjarstöð var í Karlsborg #6/9 (204 km/93 km) og við stoppuðum ekki þar. Hins vegar stoppuðum við, við 100 km skiltið til að taka ljósmynd, en það var rétt fyrir utan Karlsborg drykkjarstöðina, enda þá um 100 km eftir. Vorum þó nokkuð lengi að leita að þessu skilti 😉
BOVIKEN 225 KM – ÞRIÐJA STOPP
Við Gúa vorum orðnar frekar vatnslitlar rétt áður en við komum að Boviken (7/9), svo við ákváðum að stoppa þar í staðinn fyrir að bíða fram í Hammarsundet, enda 32 km í viðbót þangað. Það var líka aðeins farið að hitna og sólin farin að skína, svo við vorum alla vega farin að þorna aðeins. Þegar við komum í Boviken, voru 225 km búnar og þá bara 72 km eftir. Þar voru margir að hvíla sig í grasinu, sem var ekki blautt. Við skelltum okkur á salernið, fylltum á brúsana, en ég fékk mér ekkert að borða. Var eiginlega alveg sjálfri mér næg í þeim efnum, með snickers á mér, fullt af geli, hnetum og svo zero töflur sem ég setti í vatnsbrúsana.
Yngvi lét smyrja keðjuna hjá sér í Boviken, enda búið að ískra verulega í henni, eftir úrhellisrigninguna um morguninn.
Áttunda vatnsstöðin var í Hammarsundet #8/9 (257 km/40 km). Við vildum alls ekki stoppa þar, því stöðin var rétt eftir stóru brúna sem var niður brekku og þá værum við ekki að nýta brekkuna niður alla leið 😉
Hluti af leiðinni frá Askersund til Motala var lokuð fyrir umferð. Búið var að breyta leiðinni, kvöldið áður, þannig að við höfðum alveg eina akrein fyrir okkur. Hins vegar var hluti af þessari leið ekki lokuð og við að hjóla við hliðina á mikilli umferð og mörgum stórum trukkum. Sá hluti var leiðinlegasti hluti af þessari annars fallegu leið. Við vorum vitni að brjáluðum hjólreiðamönnum sem reyndu að taka fram úr þessari umferð vinstra megin, sem var alveg crazy. Mér finnst að það eigi að banna umferð svona stórra flutningabíla á þessum eina laugardegi á árinu, þar sem þetta er eiginlega stórhættulegt og virkilega slæm tilfinning að hjóla við hliðina á þessum stórum trukkum með stóra aftanívagna ;-(
Sem betur fer var tekinn smá hringur út af þessum umferðarvegi, farið nær vatninu og þar var níunda vatnsstöðin í Medevi #9/9 (274 km / 23 km) en við stoppuðum ekki heldur þar. Við vorum frekar gáttuð á því að fólk væri að hvíla sig þar, þar sem það voru nú bara 23 km eftir. En Vätternrundan gengur út á að njóta og það voru hjólreiðamenn klárlega að gera, setjast niður og fá sér að borða og njóta.
Við komum í mark í Motala eftir að hafa hjólað 297 km klukkan 16:34. Við vorum þá búin að hjóla í 13 klst og 2 mín,en vorum á ferðinni í 11 klst og 14 mín (hjólatími), svo við stoppuðum í 1 klst og 48 mínútur.
EFTIR TÚRINN
Við fórum beint með hjólin í geymslu og svo í biðröðina í nuddið, þar sem ég sofnaði á nuddbekk á meðan ég beið eftir að komast að 😉
Eftir nuddið fórum við í stóra tjaldið (ennþá í sveittum hjólafötum), hittum Íslendingana og horfðum á “Strákana okkar” á EM, ná jafntefli 1-1 við Ungverjaland í stóra hvíta tjaldinu. Eftir leikinn hentum við okkur upp í skóla í sturtu og leituðum svo að pizzastað til að fá okkur kvöldmat sem gekk brösulega, á einum stað voru allir pizzabotnar búnir 😉
Hjólaði svo upp í norður-stæði og sótti bílinn á meðan Gúa og Yngvi geymdu dótið. Það voru virkilega stoltir Vätternrundan farar sem lögðust til hvílu í Askersund þetta kvöldið.
ÞAKKIR
Elsku Gúa og Yngvi, takk kærlega fyrir virkilega skemmtilegar samverustundir í Svíþjóð. Við “snöppuðum” gjörsamlega á Þríkó snappinu, hlógum mikið, slökuðum á og nutum þessa yndislega ferðalags sem Vätternrundan er.
Algjörlega ógleymanleg ferð sem fer í stóra minningarbankann.
TÖLFRÆÐI UM VÄTTERNRUNDTAN 2016
23.176 sem voru skráðir
19.674 sem ræstu (slæm rigningar-veðurspá hefur klárlega haft áhrif)
18.362 sem kláruðu