Camp2: Chorten Nyingpo (1.756 m hæð – gistum í tjaldi)
Stage 2: 28,7 km / hækkun 2.428 m / lækkun 1.725 m
YFIRLIT YFIR STAGE 2
Stage 2 er (29km) leið. Um 19 km upp á móti í áttina að Sinchula Pass í 3,400 m hæð. Þaðan er niðurhlaup í áttina að Thimphu dalnum þar sem við endum á heimili annars Bhutanska hlauparans, Zamba. Fjölskylda hans hefur hýst þátttakendur GlobalLimits’ frá fyrstu keppni.
Camp1: Punakha (1.209 m hæð – gistum í tjaldi)
Stage 1: 30,7 km / hækkun 1.263m / lækkun 729 m
BUTHAN THE LAST SECRET 200 km hlaupið er ræst fyrir utan klaustrið Punakha Dzong sem hópurinn skoðaði í gær.
Það voru grunnskólabörn úr skólum í Punakha héraðinu sem tóku á móti hlaupurunum og sungu fallega þjóðsöng Konungsdæmisins Bhutan rétt áður en hlaupið var ræst í sjötta skipti.
Yfirmaður Lama frá Punakha Dzong blessaði síðan hlauparana og óskaði eftir góðu veðri og bað fyrir öryggi hlaupara. Eftir blessunina var hlaupið ræst. Framundan var 6 daga 200 km hlaup um hið stórkostlega og fallega landslag í BHutan.
Lengsta hengibrú Bhutan beið hlauparanna á fyrstu vatnsstöðinni, (check-point 1). Eftir 30,7 km hlaup dagsins beið Chorten Nyingpo Monastery þeirra í 1756m hæð.
Eftir morgunmatinn (fékk mér kornflex og svo hafragraut hjá Betu, sem hafði lenti í niðurskurðinum hjá henni), þá var að drusla töskunum niður þessar þrjár hæðir. Það var yndislegt að fylgjast með serpunum raða töskunum upp á þakið á gömlu Toyota rútunum. Eftir hópmyndatöku fyrir framan hótelið þá komum við okkur fyrir í einni rútunni og svo hófst bíltúrinn.
Flugum út í gegnum London með British Airways alla leið til Deli. Þaðan flugum við áfram til Paro í Bhutan með Dragon Air. Ferðalagið tók um 24 klst í heild sinni en við lentum í Buthan um klukkan 15:00 á staðartíma (þeir eru 6 klst á undan okkur), þannig að við vorum að lenda klukkan 9 á íslenskum tíma um sólarhring eftir að ferðalagið okkar hófst á Íslandi.
Það voru flottar móttökur sem við fengum á flugvellinum. Manni leið eins og maður væri komin til Egilsstaða. Þeir vildu henda okkur beint í rútu þegar við Guðmundur Smári komum, en við vildum að sjálfsögðu bíða eftir restinni af hópnum sem flaug í gegnum Bangkok.
Tók þátt í Hvítasunnuhlaupi Hauka í dag. Það var eins og ávallt virkilega gaman að taka þátt í þessu hlaupi. Ákvörðun um vegalengd var frekar fyndin. Þegar ég fór að skrá mig í Sportís á laugardeginum, valdi ég vegalengd eftir númeri, þar sem númerið fyrir 17,5 km var langflottast 650 svo ég skráði mig í það.
Hlaupið gekk vel, fór samt allt of mikið klædd eins og ávallt, en mikil stemning á leiðinni.
Kláraði á 01.46.06, 10 kona af 50 konum (44 af 104 overall).
Tók þátt í HK100 annað árið í röð. Þetta er einstaklega skemmtileg hlaup og auðvitað ómetanleg þjónusta sem við fáum frá systrunum Huldu og Bekku og nú var Pétur vinur þeirra að hjálpa þeim.
Á eftir að skrifa keppnissöguna, en stóra fréttin er sú að ég bætti mig um 4 klst 2 mín og 38 sek á milli ára. Árið 2017 var ég 23:22:54 en núna 19:20:16. Ég vann mig upp um 423 sæti, var í sæti númer 1.023 eftir fyrstu tímatökumottuna og endaði í 600 sæti overall af 1.519 keppendum. Var í 187 sæti í byrjun af öllum konum en endaði í 103 sæti af öllum konum og vann mig því upp um 84 sæti af konunum. En það voru 347 konur sem kláruðu.
Vekjaraklukkan hringdi klukkan 05:50. Fengum okkur góðan morgunmat, ristað brauð með banana og sultu og kaffi á fastandi maga, alveg klassískt. Svo voru tærnar plástraðar (hefðbundið), vaselíni smurt á tærnar áður en farið var í sokka. Ég var næstum því búin að gera byrjendamistök, þ.e. fara í nýjum sokkum. Fór í þá, en fékk strax bakþanka, því ég veit maður á ekki að fara í nýjum, óþvegnum sokkum, sem maður hefur aldrei prófað áður, en ég keypti þá í gær og fannst þeir eitthvað svo þægilegir, en ákvað að vera skynsöm og fara bara í gamalt sokkapar og var mjög sátt með þá ákvörðun mína þegar ég lagði af stað.
Var búin að taka saman keppnisfötin kvöldið áður, var í Compressport fatnaði frá toppi til táar, legghlífum, trail buxum, trail stuttermabol og ermahlífum og svo með Salomon vestið mitt, stóra þ.e. 12 lítra. Sami fatnaður og ég notaði í Lavaredo og í CCC, er orðin mjög vanaföst með klæðnað, enda virkilega þægilegur fatnaður frá Compressport.
Siggi gerði mikið grín að okkur Rúnu með vestið mitt og bakpokann hennar út af þyngdinni. Björgunarsveitarkonan í mér var sko við öllu búin, ætlaði ekki að verða vatnlaus (ef stöðvarnar yrðu illa búnar eins og á Spáni) svo ég bar á mér meira og minna um 1,5 lítra af vatni allt hlaupið ha ha ha 😉 Okkar rök voru: Ef við getum borið 5 auka kíló á okkur þá getum við alveg borið nokkra auka lítra af vatni og næringu á okkur 😉
Ég var sem sagt með 1 ½ l blöðru á bakinu, og svo tvær 500 ml Salomon soft flöskur í sitthvorum vasanum framan á vestinu. Var búin að kreista 11 stk. High Five gel í annan brúsann, sem ég er alltaf með í vinstri vasanum og svo var ég með Zero töflu í vatninu í hægri brúsanum. Í blöðrunni á bakinu var bara vatn sem ég reyndar fyllti ekki alveg. Auk þess var ég með skyldubúnaðinn, sem var álpoki, gsm sími, súkkulaðibör eða einhver næring og höfuðljós. Tók reyndar með mér léttara auka ljós sem ég á og hafði Petzl ljósið mitt í 50 km „drop“ pokanum. Annað sem ég var með á mér var: Asmapúst (var búin að vera mjög lasin síðustu vikur), verkjalyf og Lansino krem, GO-Pro myndavél, auka zero töflur, Magnesíum duft og töflur, súkkulaði og regnjakki.
KEPPNISSVÆÐIÐ
Við tókum Über leigubíl á keppnissvæðið en þangað var um 40 mín akstur. Þegar við komum á keppnissvæðið, voru auðvitað langar raðir á salernin. Við notuðum því bara eins og margir aðrir stóra klósettið í skóginum. Svo fundum við svæðið þar sem við gátum skilað af okkur pokunum, þ.e. hvítur poki sem átti að fara í endamarkið og blár poki sem var á 52 km stöðinni.
Í hvíta pokanum var ég með þurr föt og sandala og setti svo úlpuna sem ég var komin í, þar sem það var frekar kalt þarna um morguninn. En í bláa pokanum var ég með síðar hlaupabuxur, ullarpeysu, húfu og vettlinga, ljósið mitt og fleiri hrein föt. Þar var ég með bakbeltið mitt og fleiri gel og súkkulaði og alla vega fatnað sem myndu örugglega duga fyrir fleiri fleiri hlaupara 😉 Björgunarsveitarkonan klikkar aldrei ha ha ha 😉
Tók að sjálfsögðu myndir á GO PRO myndavélinnni til að fanga stemninguna, tók líka myndir á símann og tók áskoruninni sem Gutti hafði sent mér, þ.e. að taka upp myndir á Facebook Live, sem var virkilega skemmtilegt.
Þegar við vorum búnar að skila pokunum, fundum við ekki strákana. Ég reyndi að hringja í Sigga í ofurlitla símann hans, en hann svaraði ekki. Við gerðum ráð fyrir að þeir væru þarna einhvers staðar fremst við ráslínuna. En við stilltum okkur upp miðað við að vera í þeim hópi sem myndi klára á um 20 klst., þ.e. önnur ræsing, klukkan 08:05.
RÆSING
Svo var hlaupið ræst klukkan 08:00 að staðartíma. Þá voru strákarnir örugglega að leggja af stað. Það var skrítið að ná ekki að kveðja þá, en virkilega skemmtilegt að fanga stemninguna og að taka þetta upp á FB live og fá rauntíma kveðjur að heiman. Eftir að fyrsti hópur var lagður af stað klukkan 08:00 þá sá ég íslenska fánann aðeins neðar svo ég kallaði TEAM ICELAND og þá komu stelpurnar, þ.e. Hulda og Rebekka og vorum báðar í flottu rauðu 66¨norður peysunum og með buff með íslenska fánanum. Við auðvitað stoppuðum og knúsuðum þær, tókum FB live myndband af þeim og þær tóku myndir af okkur. Ótrúlega mikil stemming og gaman að hitta þær þarna strax í ræsingunni. Hulda vaknaði klukkan 05:00 með okkur í morgun og útbjó hafragraut handa okkur og græjaði og gerði. Ótrúlega flott þjónusta sem við fengum og systkinin eru algjörlega yndisleg eins og sjá má í þessari keppnissögu.
Við kvöddum svo stelpurnar og ætluðum að halda áfram og fara af stað með hóp 2, þ.e. annarri ræsingu klukkan 08:05. En rétt áður en við komum að hliðinu þá var því lokað og við fengum ekki að halda áfram. Vorum þannig komnar í þriðja ráshópinn, sem stefndi á 24 klst hlaup. Vorum svo sem ekkert ósáttar við það, enda var markmiðið alltaf númer eitt að klára hlaupið og númer tvö að hafa gaman af því.
Ég var bara einstaklega þakklát að vera komin að ráslínu þar sem ég var búin að vera mjög lasin síðustu 4 vikur, þ.e. með slæma kvefpest sem endaði í lungnabólgu eða bronkítis og ég var búin með tvo pensillín skammta og komin með stera- og asma púst, ætlaði sko ekki að missa af þessu hlaupi, þó ég hefði misst af lokahnykknum í æfingunum þ.e. í rúmar þrjár vikur.
Klukkan 08:10 var svo þriðji hópurinn ræstur við mikinn fögnuð þátttakenda og áhorfenda. Við Rúna Rut hlupum saman af stað og það var gaman að hlusta á THE ICELANDIC CREW, stelpurnar Huldu og Bekku kalla ÁFRAM ÍSLAND.
Fyrsti helmingur leiðarinnar fer um strendur Sai Kung skagans. Það gekk vel að hlaupa fyrstu 800 metrana á malbikinu, en eftir það var hægri beygja inní Sheung Yiu Country Trail, um 5 km leið með flottu útsýni út í eyjarnar á suður Kínahafi. Þessi kafli var mjög hægfara og við eiginlega gengum bara rösklega þennan hluta, mikil stífla enda stígurinn mjög þröngur. Það var ótrúlega fyndið að sjá marga reyna að troða sér og taka þarna fram út. Við tókum þessu bara rólega enda um 100 km sem biðu okkar.
Svo komum við aftur á malbikið og við tók um 5 km kafli á malbiki, fram hjá fyrri stíflunni og upp á fyrstu hæðina. Þar stoppuðum við og RRR fór á klósettið, ég ákvað að nota tímann og pissaði líka bara úti í skógi. Svo héldum við áfram og nutum þessa fallega útsýnis en vorum í raun að hlaupa á vegum sem eru bílfærir.
SUPPORT POINT= EAST DAM 11 km Tími: 01:45:34 Klukkan 09:55:49
Fyrsta drykkjarstöðin, samkvæmt planinu var þessi stöð bara nefnd Support Point, en ekki Check Point veit ekki alveg af hverju. Það var yndislegt útsýni að hlaupa þarna yfir brúna og horfa á eyjarnar fyrir utan. Áður en ég stoppaði varð ég að taka aftur myndir, bæði á GoProp myndavélina sem og á Facebook Live.
Ég lét fylla vatn á blöðruna sem var á bakinu á mér, fékk reyndar allt of mikið, held hann hafi fyllt alla 1,5 lítrana og fyllti líka á skvísuna, þ.e.bætti bara útí vatnið sem var með zero töflunni. Tók tvo banana bita og svo héldum við áfram.
Eftir þessa drykkjarstöð tók við klifur á Sai Wan Shan (314 m) þar sem við fórum yfir strendurnar Sai Wan og Ham Tin. Gaman að hlaupa þessar strendur og hitta fólk sem var þarna í útilegu, svaf í tjaldi og var að njóta. Þessi hluti leiðarinnar virkar mjög flatur á kortinu, en í raun og veru tók þetta vel á. Leiðin upp Sai Wan Shan voru steyptar tröppur, þá var reyndar gott að hafa tekið eina æfingu í „Halldóru tröppunum“ í Norðurturni 😉 Það voru allir búnir að segja við mig að ég þyrfti ekkert að vera með stafina mína á þessum fyrri hluta, þ.e. ég þyrfti þá ekkert fyrr en eftir 52 km. Rúna Rut ákvað að vera með sína en ég lét tilleiðast og lét Huldu hafa mína með aukadótinu sem hún tók, en á þessum tímapunkti sá ég mjög mikið eftir því. Ég hefði átt að vita það, brjósklos manneskjan, hversu mikil léttir og minna álag á bakið það er að nota stafina. En það er alltaf gott að vera vitur eftir á 😉 Ákvað alla vega þarna að Mt.Fuji myndi ekki henta mér, en þar er bannað að vera með stafi.
CHECK POINT 1= Ham Tin (21 km) Tími: 03:34:06 Klukkan: 11:44:21
Eftir að hafa skokkað Ham Tin ströndina komum við að Check Point 1. Ég labbaði bara þar í gegn, var ennþá með nóg af vatni á mér, tók bæði FB live og GoPro myndir, en Rúna Rut fyllti á báða brúsana hjá sér og fékk sér að borða. Mig langaði ekki í neitt og vissi að The Icelandic Crew myndi hitta okkur á næstu stoppistöð, svo ég vildi bara halda áfram.
Leiðin frá Ham Tin að Wong Shek liggur í gegnum nokkur mjög lítil en falleg þorp. Leiðin er mjög flöt að sjá á korti, en er alveg tæknileg, bæði mikið um grjót og rætur á stígnum, en virkilega fallegt útsýni til hægri handar á leiðinni.
CHECK POINT 2= Wong Shek 28 km Tími: 04:48:36 Klukkan: 12:58:51 Það var virkilega skemmtilegt að hlaupa niður að Check Point 2. Þarna hittum við The Icelandic Crew stelpurnar, Huldu og Bekku. Það var virkilega skemmtilegt. Þær voru búnir að leggja einangrunardýnu á jörðina sem við gátum sest á. Bekka var svo snögg að taka af mér brúsana og var næstum búin að taka gel brúsann til að fylla hann af vatni, en ég reif hann af henni aftur 😉 😉 Frábær þjónusta, fengum heimasmurðar samlokur og kók. Svo var sótt fyrir okkur vatn í brúsana. Rúna Rut fór úr skónum var komin með eitthvað nudd sár og ég fékk vaselín til að bera á lærin, þau nudduðust aðeins saman á hlaupunum, hafði gleymt að smyrja þau áður en ég lagði af stað. Mikið var gott og gaman að sjá þessar yndislegu systur og fá bæði líkamlega og andlega hvatningu.
Ég tók stafina mína með mér og þvílíkur léttir að fá þá, svo héldum við gleðipinnarnir áfram.
CHECK POINT 3= Hoi Ha (36 km) Tími: 06:33:46 Klukkan: 14:44:01
Hoi Ha er víst einstakur sjávarútsýnisstaður, helgidómur. Ef maður hefði hent af sér hlaupaskónum fyrir sundgleraugu og snorkl pípu þá hefðu við séð mjúkan kóral, fallega appelsínugula anemones og garoupa fiska. (verðið bara að googla þessa fiska, þekki ekki íslensku heitin).
Við stoppuðum bara stutt á þessari drykkjarstöð, fengum okkur ávexti, banana og appelsínu og héldum svo áfram upp götuna. Tók samt stutt FB live brot á drykkjarstöðinni.
Leiðin frá Hoi Ha að Yung Shue O er blanda af malbikaðri gangstétt meðfram ströndinni og svo grófum utanvegastígum. Það er virkilega flott útsýni þarna á leiðinni í áttinni að Ma On Shan.
Við stoppuðum þegar við vorum komnar 42 km. Þá var ég nýbúin að næstum því rota mig. Það atvikaðist þannig að ég var að fá mér gel og horfði því ekki fram fyrir mig, heldur niður og bara hljóp á þykka trégrein sem hékk yfir göngustígnum. Það heyrðist mikið BONK og fólk í kringum mig spurði mig hvort ég væri ekki örugglega í lagi. Var heppin að rotast bara ekki og hélt áfram hálf vönkuð. Þegar við stoppuðum settist ég niður á meðan Rúna Rut setti á sig hælsæris plástur. Ég notaði tækifærið og fór á FB Live, enda klukkan um 08.00 heima á íslenskum tíma og nokkrir farnir að fylgjast með okkur og commenta á LIVE feedið, sem var virkilega skemmtilegt.
CHECK POINT 4= Yung Shue O (45 km) Tími: 08:13:58 Klukkan: 16:24:13
Við stoppuðum ekkert lengi á Check Point 4, fylltum bara á vatnsbrúsana okkar og gengum í gegnum þorpið Yung Shue. Rúna Rut prófaði að fá sér Sushi-grjóna bita sem var víst ágætt. Við sendum svo skilaboð á The Icelandic Crew og létum þau vita að við værum búin að fara þarna í gegn og báðum þau um að koma með „tape“ þar sem hælsærisplásturinn hennar Rúnu hélst ekki á sínum stað og hún var búin að ákveða að skipta um skó á næstu drykkjarstöð.
Eftir að við yfirgefum Yung Shue þá byrjar klifrið. Framundan er Kau Kung Shan (Hana hæðin) (399 m) sem við fórum yfir. Áframhaldandi steyptar tröppur voru upp þessa hæð, sem ég tók mynd af. Toppurinn var nákvæmlega í 399 m hæð skv. fína Garmin Fenix3 úrinu sem ég fékk lánað fyrir hlaupið.
Brekkan niður eftir toppinn, var að okkar mati endalaus. Það voru miklar og erfiðar tröppur. Þær voru óreglulegar og ef maður gat þá reyndi maður að hlaupa við hliðina á þeim. Einnig hljóp ég þær frekar með því að zikk zakka þær niður til skiptis vinstra megin og hægra megin til að minnka álagið á framanverð lærin. Minnug þess að hafa eiginlega alveg klárað bremsuvöðvana í Lavaredo hlaupinu í sumar, þegar ég lét mig vaða á mjög miklum hraða niður brekkurnar eftir Dólómítana með Jason í sumar.
CHECK POINT 5= Kei Ling Ha (52 km) Tími: 09:56:36 Klukkan: 18:06:51
Það var yndislegt að sjá íslenska fánann þegar við komum í bæinn Kei Ling Ha og þá var það Bjarki sem tók á móti okkur, en við knúsuðum hann, þó við værum að hitta hann í fyrsta skipti, bara svo glaðar að fá svona flottar móttökur. Það var komið myrkur þegar við komum í drykkjarstöðina, svo við vorum nákvæmlega á réttum tíma að komast í bláu pokana okkar, þar sem við vorum með Petzl ljósin okkar, var bara með eitthvað gamalt ljós frá Óla á mér.
Bjarki fylgdi okkur að dýnunum rétt fyrir utan stoppustöðina þar sem Hulda, Rebekka og Leó biðu okkur. Bjarki er bróðir stelpnanna og Leó er vinur Barkar og var staddur í Hong Kong og ákvað að hitta á hann í hlaupinu. Við fengum eins og áður súper flotta þjónustu. Stelpurnar sóttur fyrr okkur núðlusúpur og fylltu á vatnsbrúsana. Rúna Rut skipti um sokka og skó og smurði á sér fæturna og skipti líka um bol. Ég fékk nudd á kálfana þar sem hægri kálfinn var orðinn frekar stífur, fékk líka hitakrem. Svo fórum við á salernið áður en við lögðum í það og þá fann ég að það var orðið frekar kalt og við sveittar eftir daginn, svo ég ákvað að skipta líka um bol, bæði topp og bol og fór í uppáhalds langermabolinn minn frá 66 norður. Samt smá hrædd um að það yrði of heitt, því okkar beið heilmikið klifur.
Kvöddum THE ICELANDIC CREW, tókum eina sjálfu með þeim og héldum svo á stað glaðar í bragði. Ég hafði ekki haft tíma til að fara á FB live, svo ég gaf mér tíma í það eftir að við lögðum á stað aftur í myrkrinu. Hringdi líka heim í Óla, því hann er ekki á FB, en náði að láta hann vita að við værum bara í góðum málum. Enda leið mér betur í kálfunum eftir nuddið og hitakremið.
Framundan er samkvæmt leiðarlýsingu lengsti og erfiðasti kaflinn, en virkilega fallegur. Það er víst glæsilegt útsýni eftir Ma On Shan yfir Sai Kung og hundruði eyja í suður Kínahafi. Við sáum þetta því miður ekki, enda komið myrkur, en við sáum samt fallega appelsínugula trail slóðann sem við hlupum á með ljósunum okkar. Á leiðinni upp fyrsta fjallið vorum við og allir þátttakendur stoppaðir og beðnir um að sýna skyldubúnað í hlaupinu, þ.e. álteppið, ljósið (sem var komið á hausinn á okkur) og gsm símann. Þetta var eina tékkið á þessum búnaði í öllu hlaupinu.
CHECK POINT 6= Gilwell Camp (65 km) Tími: 13:39:08 Klukkan: 21:49:23
Þegar við komum að Gilwell skátabúðunum fórum við á klósettið aftur. Maður verður frekar samdauna ógeðslegum salernum í svona fjallahlaupum, en þetta var sérstaklega ógeðslegt. Gat á gólfinu eins og svo oft áður en svo mikill skítur eitthvað í kringum allt og enginn salernispappír. Sá strax eftir að hafa ekki bara farið út í skóg að pissa 😉
Það var orðið frekar kalt, kannski smá þreyta farin að segja til sín og maður hafði líka svitnað á uppleiðinni. Við fórum því bara í vindjakkann og flísvettlingana. Tók svo myndir af tjaldbúðunum sem voru þarna allt um kring. Fengum okkur svo heitt te, sem aðeins hlýjaði okkur.
Þegar við komum út úr skóginum, lá leiðin á malbikið aftur. Á þessari leið okkar niður eftir var útsýnið yfir borgina algjörlega magnþrungið, fyrir aftan Lion Rock, þar sem við horfum yfir Kowloon, þvílíkur fjöldi háhýsa og neon ljósin á Hong Kong eyjunni. Við urðum að stoppa og reyna að taka myndir. Náði þessari flottu mynd hérna.
ATH MYND !!!
Fundum salerni sem okkur leist vel á svo við fórum aðeins út af stígnum til að henda okkur á alvöru salerni með klósettpappír og vaski 😉
Svo tók við klifrið upp á Beacon Hill. sem við stoppuðum og tókum myndir. Vorum orðnar frekar þreyttar og okkur fannst þessi brekka engan enda ætla að taka og samkvæmt úrinu mínu áttum við að vera komnar að Check Point 7.
CHECK POINT 7= Beacon Hill (73 km) Tími: 16:18:15 Klukkan: 00:28:20
Stemningin í huga okkar umbreyttist þegar við komum á check-point 7, þar var hávær tónlist og mikil skemmtun. Opinn eldur, mjög góðar veitingar og stólar og teppi. Þarna voru skátakrakkar að bjóða upp á veitingar og þau voru yndisleg. Þarna var líka pasta í boði, en ég hafði ekki mikla lyst á því, en fékk mér þrjár samlokur með rjómaosti. Við skemmtum okkur vel þarna, hvíldum okkur aðeins, drakk vel af kínversku tei, sem var mjög gott og tók langt Facebook live myndband.
Svo þurftum við að halda áfram. Við vorum örugglega 20 kg léttari á okkur andlega eftir þetta stopp, því við hlupum eins og hérar og tókum fram úr örugglega fjörutíu manns á leiðinni.
Leiðin var frekar slétt eða niður á við og við stoppuðum varla á leiðinni þar sem okkur leið báðum vel, enda var meðalhraði þennan kafla um 5,4 km á klst.
Þarna á milli er Apalandið (monkeyland) og var fólk vinsamlegast beðið um að gefa ekki öpunum að borða. Það var búið að vara okkur við því að horfa beint í augun á öpunum og vera ekki með plastpoka sem skrjáfar í, en við sáum enga apa þarna. Leiðbeiningarnar voru þær að ef þú ætlar að stoppa þarna til að fá þér að borða, vertu þá tilbúinn að gefa með þér, hvort sem þér líkar betur eða verr 😉
CHECK POINT 8= Shing Mun Dam (83 km) Tími: 18:09:23 Klukkan: 01:51:08
Rétt áður en við komum að check point 8 var ég búin að vera í sambandi við Huldu, en þær voru komnar í markið að taka á móti Sigga. Fengum stöðugt jákvæða orkustrauma og hvatningu frá Huldu allan tímann, var klárlega með okkur í anda.
Þegar við komum inn í Check Point 8, kallaði ég bara TEAM ICELAND og þá kom Bjarki eins og kallaður, en hafði beðið eftir okkur þar sem stelpurnar voru komnar í markið að taka á móti strákunum, NB klukkan að verða tvö um miðja nótt og við vorum að hitta Bjarka í fyrsta skipti i hlaupinu, er þetta ekki magnað? Hann var bæði með bláu pokana sem þau tóku eftir 52 km og svo töskuna með dóti sem við höfðum látið Huldu hafa um morguninn. Ég ákvað að skipta um skó þarna og Rúna Rut, fór úr sínum skóm og sokkum og plástraði sig betur og smurði með vaselíni. Ég var aðeins farin að fá núningssár á vinstri hælinn og svo var ein táin á vinstra fæti eitthvað farin að pirra mig, en ég ákvað að skipta ekkert um sokka en plástraði aðeins á núningssárið á hælnum án þess að fara alveg úr sokkunum 😉
Fengum okkur heitt te, fórum á salernið og fengum fréttir af strákunum. Gripum harðfiskinn með okkur og samloku og ég gleypti banana og appelsínubita áður en við héldum áfram. Tók auðvitað smá upp á Facebook Live, en það eiginlega sést ekkert þar sem það er niðamyrkur og held hljóðið hafi eitthvað klikkað líka.
Bjarki sagði okkur að framundan væru síðustu þrjú fjöllin. Við vorum alveg í gírnum í það, þökkuðum Bjarka fyrir og héldum af stað. Á þessari leið okkar hittum við tvo apa og mig dauðlangaði að taka upp gsm símann og taka myndir af þeim, eða taka FB live. Rúna Rut bannaði mér að gera það og minnti mig á það sem okkur hafði verið sagt, að þeir myndu þá bara stökkva á okkur og taka af okkur símann 😉 En mikið var það freistandi. Þetta eru mjög stórir apar og það var fólk sem sat inni í bílum og var að fylgjast með þeim, en þeir létu okkur alveg vera, enda horfðum við ekki í augun á þeim, vorum ekki með skrjáfandi poka og ég lét ekki tilleiðast að taka ljósmynd með flashi 😉
Fyrsta fjallið sem við urðum að klífa var Needle Hll (532 m), það var frekar bratt og samkvæmt leiðarlýsingu er mjög fallegt útsýni til hægri að einum glæsilegasta kappreiðavelli, Sha Tin og tilvinstri var Tai Mo Shan, hæsta fjallið í Hong Kong og síðasta fjallið sem við klífum áður en við komum í mark.
Eftir Needle Hill klifum við Grassy Hill (647 m) sem var mjög vindasamt, máttum hafa okkur allar við að halda okkur á stígnum og það var mikil lækkun, tröppur og brekka niður að síðustu drykkjarstöðinni CP9, Lead Mine Pass 90 km.
CHECK POINT 9= Lead Mine Pass (90 km) Tími: 20:42:47 Klukkan: 04:53:02
Rétt áður en við komum að CP 9, þ.e. drykkjarstöðinni, sáum við hvar maður á undan okkur, riðaði á götunni, það var eins og hann væri ofurölvaðir. Við vorum hins vegar í góðum málum, mér leið vel orkulega, var ekki kalt og ekki svöng, var bara góð. Fór á salernið í Lead Mine Pass og fékk mér engiferte að drekka, sem var mjög sterkt, svo gróðurinn var vökvaður með því og ég fékk mér bara venjulegt te sem var mjög gott.
Við sendum skilaboð með FB live skilaboðum heim, enda síðasta drykkjarstöðin. Nú var bara eitt fjall eftir, þ.e. stærsta fjallið í Hong Kong, Tai Mo Shan (957 m).
Eina vandamálið var að það var auðvitað niðamyrkur og komin frekar mikil roka og aðeins suddi. Eftir stutt stopp héldum við á fjallið. Það gekk vel framan af, en svo kom að það voru engar merkingar á stignum og í raun nokkrir stígar upp fjallið. Við misstum af hópnum sem við höfðum fylgt þegar Rúna ætlaði að skipta um rafhlöðu á höfuðljósinu hjá sér, en rafhlaðan hafði ekki hlaðist svo hún hélt bara áfram með gömlu rafhlöðuna. Við vorum greinilega ekki einar um að vera óöruggar um hvaða stíg ætti að fara, svo ég fór aðeins til baka til að vera viss. Í millitíðinni komu tveir hlauparar sem sögðu við Rúnu að þeir þekktu leiðina og við ættum bara að elta þá sem og við gerðum, sem betur fer. Þurftum aðeins að gefa í, til að halda í við þá, en það var samt ekkert mál. Rétt áður en við komum á toppinn, er mjög brött malbikuð brekka. Þar voru til dæmis hjón á undan okkur og við sáum hvar maðurinn hélt konunni uppi, greinilega orðin alveg orkulaus. Orkustigið hjá okkur var mjög gott en ég fann í bröttustu brekkunni þarna og í nokkrum á undan að lungun voru ekki alveg í lagi, kvefpestin hafði setið i mér, svo ég tók tvisvar á leiðinni bæði asma- og sterapústið sem gerði brekkurnar þolanlegri, en út af þessu svitnaði ég óeðlilega mikið á uppleið og púlsinn var frekar hár. Fann mikinn mun á mér miðað við æfingarnar áður en ég veiktist þar sem ég náði að hlaupa með strákunum upp á fjöllin.
Þegar við vorum búnar að ná toppnum og vorum byrjaðar að fara niður aftur, vorum við ekki alveg vissar um hvort við ættum að fara upp aftur ? Við náðum aldrei alveg 957 m á úrinu, það vantaði alveg nokkra metra upp á topp. En upp fórum við ekki aftur og við tók 4 km brekka niður, sem var sem betur fer í S-um, ekki beint niður 😉 Þetta var í raun malbikaður vegur sem við hlupum en út af þokunni, þá bara rétt sást í hvítu línuna á miðjunni og við hlupum bara hana.
FINISH= Tai Mo Shan Rd / Route Twisk (100 km) Tími: 23:22:54 Klukkan: 07:33:09
Það var virkilega gaman að heyra hlátrasköllinn, klappið og smá tónlist koma úr markinu og ótrúlegt að við værum að koma í mark. Við tókum upp fánana okkar, þegar það var um 1 km í mark, ég var með íslenska fánann minn og Rúna Rut með Hörkuform fánann sinn, sem er Boot Camp hópurinn hennar.
Það var yndislegt að heyra og sjá Huldu og Rebekku þegar við komum í mark og knúsið þeirra yndislegt. Þær voru búnar að vera á fótum frá því klukkan 05:00 um morguninn þegar Hulda eldaði hafragraut ofan í hópinn og svo fylgdu þær okkur alla leið. Tók að sjálfsögðu upp FB live feed þegar við vorum komnar í mark og svo fórum við upp á pall þar sem þær tóku myndir af okkur og við létum taka myndir af okkur öllum fjórum.
Þegar ég kom í mark sýndi úrið 99,6 km svo ég varð að taka smá niðurskokk á bílaplaninu áður en ég fór í bílinn með stelpunum til að ná 100 km á úrið. Vildi ekki fá bara 99,6 km á Strava. Svo sýndi Strava mikið meira, en úrið, aldrei þess vant eða yfir 102 km, svo þetta niðurskokk var óþarfi m.v. Strava, en 100 km eru talan á Garmin Connect.
ÞAKKIR
Elsku Rúna Rut, Guðmundur Smári, Siggi og Börkur takk fyrir yndislegar samverustundir, bæði í æfingum fyrir Hong Kong, sem og allt ferðalagið.
Besta stuðningslið í heimi, The Icelandic Crew, Hulda, Bekka og Bjarki (og Leó) takk kærlega fyrir allan stuðninginn og hvatninguna alla leiðina. Ekki nóg með að fá frábæra þjónustu á þessum drykkjarstöðum, þá fékk maður líka andlega hvatningu með jákvæðum skilaboðum í gegnum símann. Þið voruð mögnuð.
Elsku Hulda og Starri takk fyrir að taka svona vel á móti okkur og opna heimili ykkar fyrir okkur öllum, halda stórglæsilega veislu, nuddið og bara að gera þessa ferð svona einstaka. Þið eruð algjörlega yndisleg og falleg fjölskylda.
ÞAKKIR HEIM
Ef ekki væri fyrir skemmtilega og frábæra æfingafélaga í Þríkó, Náttúruhlaupum og hjá Bjössa, þá myndi maður ekki nenna að mæta á æfingar. Takk öll líka fyrir hvatninguna. Auk þess er alveg magnað að fá frábæra hvatningu og stuðning frá reynsluboltunum í utanvegahlaupum og vinkonum mínum þeim Sjönu og Siggu. Takk mínar kæru 😉
Halldór Víglunds sjúkraþjálfari og Bjössi gera líka kraftaverk að halda bakinu á mér í lagi fyrir öll þessi verkefni. Takk fyrir það 😉
Allir skemmtilegu fésbókarvinir mínir, sem nennið að fylgjast með ævintýrum mínum, takk fyrir hvatninguna og Like-in þar 😉
Elsku Óli og Kristó, þið eruð BAKLANDIÐ, takk fyrir allan stuðninginn alltaf og þolinmæði ykkar gagnvart öllum æfingunum og keppnisferðalögum eru ómetanleg. LUV JU.
Myndir úr HK100 ferðinni er að finna hér:
Map 地圖 1 : Start (Pak Tam Chung) – CP1 (Ham Tin) / 起點 (北潭涌) – 檢查站1(鹹田灣)
Map 地圖 2: CP1 (Ham Tin) – CP2 (Wong Shek) – CP3 (Hoi Ha) / 檢查站1(鹹田灣) -檢查站2 (黃石) – 檢查站3 (海下)
Map 地圖 3: CP3 (Hoi Ha) – CP4 (Yung Shue O) – CP5 (Kei Ling Ha) / 檢查站3 (海下) – 檢查站4 (榕樹澳 ) – 檢查站5 (企嶺下)
Map 地圖 4: CP5 (Kei Ling Ha) – CP6 (Gilwell Camp) / 檢查站5 (企嶺下) – 檢查站6 (基維爾訓練營)
Map 地圖 5: CP6 (Gilwell Camp) – CP7 (Beacon Hill) – CP8 (Shing Mun Dam) / 檢查站6 (基維爾訓練營) – 檢查站7 (筆架山) – 檢查站8 (城門水塘)
Fórum ekki á fætur fyrr en rétt rúmlega níu, en ég rumskaði samt um klukkan sjö, þegar ljósin voru kveikt í íþróttasalnum. Þá var virkilega gott að vera bæði með eyrnatappa og flugvéla-leppa fyrir augunum og vera vel þreyttur. Ég missti alveg út eina nótt út af næturfluginu þó ég hafi nú samt sofið í nokkrar klukkustundir bæði í flugvélinni og á flughótelinu þar sem ég keypti mér 4 klst svefn í orðsins fyllstu 😉
MORGUNMATUR
Við fórum í morgunmatinn í næstu byggingu. Þar greiðir maður bara 50 SEK og fær hafragraut, hrökkbrauð, ost og eitthvað álegg, djús og kaffi, sem var bara ágætt og mjög þægilegt.
Síðan tók við svona smá biðtími, þ.e. Kata átti rástíma klukkan 13:00 en ég ekki fyrr en 14:10. Hún var í fjórða hóp sem var ræstur út og ég í síðasta þ.e. 11. hópnum. Ég reyndi deginum á undan að fá skipt til að fá að vera með henni í sama hóp, en fékk hreint NEI, nema ég fyndi einhvern sem myndi vilja skipta við mig. Kata hefði getað farið í minn hóp, en það var auðvitað ekki spennandi. Lærdómur dagsins ef þú ætlar að skrá þig í Lidingöloppet þá að skrá tíma og reyna að fá pláss í fremri hópunum.
UNDIRBÚNINGUR
Við Kata fórum að undirbúa okkur, finna til og klæða okkur í fötin, smurðum okkur með vaselíni og/eða body glide, plástraði tærnar og setti gel í skvísubrúsann. Klukkan hálf tólf fórum við að labba af stað. Þetta var þó nokkur ganga, þar sem ræsingin er ekki á sama stað og expoið. Það er ekki hlaupið í hring, þ.e. ræst og endað á sama stað, sjá mynd af hlaupaleiðinni hér að neðan. Þú getur lagt inn poka með fötunum sem þú ferð úr við ræsingu, eins og yfirhöfn og hreinum fötum. Ekið er með þessa poka í endamarkið. Þú getur líka látið geyma fyrir þig verðmæti í poka á öðrum stað, en þá borgarðu sérstaklega fyrir það. Ég var svo heppin að hafa Emil hennar Kötu á hliðarlínunni, svo hann geymdi fyrir mig veskið mitt og vegabréfið, því ekki viltu skilja þetta eftir í íþróttahúsinu eða í þessum pokum. Þetta er mikið skipulag og mikið af límmiðum, tveir límmiðar á pokann, svo var númerið sem fór á númerabeltið. Annar lærdómur dagsins er að það er betra að næla keppnisnúmerið með öryggisnælum beint á bolinn, því þá sést það í myndavélunum, sérstaklega video-vélunum, en ég var með númerabelti svo ég fékk ekkert myndband með myndum af mér. Svo var flagan, einnota úr pappír sett á skóna.
RÆSINGIN
Ræst var í 11 hópum á 10 mínútna fresti. Hver hópur var mjög stór og fékk að fara inn í svona hólf, þegar 10 mín voru í ræsingu. Þetta var ekkert smá flott skipulag og fjöldi útisalerna gífurlegur. Við biðum samt í um 25 mín eftir að komast á klósettið með Kötu, áður en hún fékk að fara í sitt hólf. Eftir að hún var farin voru 1 klst og 10 mín í að ég yrði ræst. Þá bara settist ég niður á grasið, naut dagsins og beið og fylgdist með hlaupurum sem voru að bíða eins og ég. Emil fór að skokka sjálfur og ég geymdi bakpokann hans og pokann minn á meðan. Svo kom hann til baka og sótti dótið rétt áður en ég lagði í hann. Fór aftur í klósettröðina, sem var orðin miklu styttri núna, þar sem meirihlutinn var farinn af stað og aðstandendur farnir til að taka á móti þeim í markinu.
HRAÐINN
Ég fór mjög hratt af stað. Tróð mér frekar framarlega og byrjaði allt of hratt. Fattaði svo eftir 1 km að ég var á pace 4:48 og 2 km var á 5:14 og svo 3 km á 5:29. Stóri gallinn við að byrja svona aftarlega var að ég var allan tímann að taka fram úr öðrum hlaupurum, sem voru gangandi, haltrandi, og tóku yfirleitt allan stíginn, til dæmis voru hjón eða vinir að hlaupa saman og spjalla og oft var því virkilega erfitt að komast fram hjá. Verst var að geta ekki séð fram úr hversu mörgum maður tók, því þegar ræst er í svona hollum, þá er bara tekinn tími hjá öllum fyrsta km og svo annan km og þannig er þér raðað eftir hraðanum og þar sem ég fór svo hratt af stað þá var eins og ég hefði ekki tekið fram úr neinum, en í raun var ég að taka fram úr örugglega þúsund manns, enda rúmlega 15 þúsund manns sem klára hlaupið.
Lengd: 30,2 km
Hraðasti km skv. Strava: 4:48 pace 1 km
Meðalhraðinn skv. Strava: 6:09 pace
Hægasti km skv. Strava var: 7:35 pace á 28 km – þá voru miklar brekkur.
Mesti hraðinn skv. Garmin: 3:43 pace
Meðalhraði á hreyfingu skv. G: 6:04 pace
Meðalhraði svk. Garmin: 6:09 pace
Meðahjartsláttur skv. Garmin: 176 bpm
LEIÐIN
Leiðin i Lidingöloppet er virkilega falleg. Oft er reyndar undirlagið þannig að maður þarf stöðugt að horfa fram fyrir sig, en stundum hleypur maður á betra undirlagi eða malbiki og þá gat maður notið útsýnisins. Það var mjög mikið af áhorfendum að hvetja meðfram stígnum, stundum svo margir að það var ennþá erfiðara að komast fram úr hlaupurum.
HAUSINN
Ég var eiginlega allan tímann að berjast við eigin hugsanir, sem er ótrúlega fyndið og skrítið. Því venjulega fer ég í öll löng hlaup sem ég tek þátt í með jákvæðu hugarfari og þær hjálpar mér til að brjóta allt niður í litlar einingar. Þetta hefur hjálpað mér meira en nokkuð annað. Ég held að ástæðan fyrir því að þessi púki kom í hausinn á mér núna er sú að þetta hlaup var síðasta þrautin hjá mér í En Svensk Klassiker, þ.e. ég var búin að fara til Svíþjóðar í mars og klára Vasaloppet 90 km skíðagöngu, ég fór aftur í júní og kláraði Vätternrundan 300 km hjól, í júlí tók ég þátt í Vansbrosimningen 3 km sund. Þetta var fjórða þrautin á árinu og ég varð að klára hana til þess að ná að vera hluti af þessum En Svensk Klassiker hóp.
Púkinn kom svona fram: Hrædd um að misstíga mig og fá bólgna ökkla. Hrædd um að detta og brjóta mig. Hrædd um að fá krampa og geta ekki klárað. Hrædd um að það myndi líða yfir mig eins og hafði gerst í maraþoni fyrir Siggu og Örnu einu sinni. Ég var að berjast við allar þessar fáránlegu neikvæðu hugsanir á sama tíma og ég var að reyna að njóta þessa fallega hlaups og umhverfis. Mitt eina markmið var að klára þetta hlaup og þannig klára En Svensk Klassiker 😉
NÆRING
Ég ákvað að nota sama næringaplan og ég hafði fylgt í Reykjavíkurmaraþoni Íslandsbanka fyrir mánuði síðan. Ég var með nóg vatn í vestinu sem ég hljóp með á mér og gel í skvísu framan á mér. Tók gel á 30 mín ca 5 km fresti og vatn um leið. Svo tók ég reglulega inn saltið mitt frá BASE (Electorlite Salt). Annað tók ég ekki nema þegar ég sá banana á vatnsstöðvunum þá stoppaði ég til að fá mér banana og fylla vatnsbrúsann, hefði samt átt að drekka meira, ég var klárlega ekki að drekka nóg.
Ég á það líka til i löngum hlaupum að fá endalaust þá tilfinningu í þvagblöðrunni að ég verði að komast á klósettið, en oftast þarf ég það svo ekkert. Alltaf þegar þessi tilfinning kom, þá fékk ég mér meira salt á tunguna og þá fór hún um leið.
VEÐUR
Það var virkilega gott veður í Stokkhólmi þennan dag. Sólin skein og í raun var ótrúlega heitt miðað við lok september, reyndar hafði verið ennþá heitara helgina á undan. Rétt áður en ég lagði af stað fór ég úr fína compresssport utanvega (trail) stutterma bolnum þar sem ég var að kafna úr hita. Ég svitnaði alla vega vel svo saltinntakan var nauðsynleg.
ÁRANGUR
Eg kom í mark á 3 klst 4 mín 56 sek (3:04:56) sem er meðalhraði upp á 6:09 sem ég er virkilega ánægð með. Sérstaklega í ljósi þess að ég held það hafi farið ansi mikill tími í að fara fram úr hægari hlaupurum, sem voru ekki alltaf að gefa manni pláss á stígunum. Einnig er ég ánægð með þennan tíma, þar sem ég var stöðugt að berjast við neikvæðar hugsanir og hræðslu við að klára ekki, þar sem svo mikið sem lá undir. Heildarhækkun í hlaupinu var 483 m, meðapúls var 176 bpm, besti tími skv. garmin connect var 3,43 pace örugglega niður einhverja brekkuna. Average cadence var 163 sem ég er mjög ánægð með í fjallahlaupi, en ég hef verið að reyna að minnka og fjölga skrefunum, það er gott að vera í 160-180 cadence svo þetta er ásættanlegt m.v. utanvegahlaup. Var í 1.389 sæti af 4.258 konum sem luku keppni og var í 7.704 sæti af 15.433 þátttakendur sem kláruðu hlaupið.
TILFINNINGAR
Þegar ég sá markið framund an langaði mig til að gráta. Ég hélt það yrði engin að taka á móti mér í markinu og í mínum huga var ég sigurvegari. Ég var að klára En Svensk Klassiker, ekki bara Lidingöloppet. Ég var einstaklega glöð að klára þetta ferðalag, sem hafði krafist heilmikils af mér. Þó það hafi alltaf verið mjög gaman og hver einasta ferð ævintýri og forréttindi að upplifa. Þá var Vasaloppet gönguskíðin eitt það erfiðasta sem ég hef gert. Það var mjög krefjandi að fara í Vätternrundan helgina fyrir 120 km fjallahlaupið mitt á Ítalíu og fljúga heim á milli til að stoppa eina nótt og svo að fara ein í Vansbrosimningen var mjög sérstakt. Já þetta ferðalag er búið að vera yndislegt en krefjandi, stöðug barátta við bakið á mér (brjósklosið).
Þess vegna langaði mig mikið til að gráta, ég var svo glöð og á sama tíma þakklát. Þegar ég var að gefa í (átti samt ekki mikið inni fyrir lokasprett) og á leið í markið, heyrði ég rödd sem ég þekkti Sprengju Kata vinkona mín. Er þetta ekki Halldóra? Kata og Emil höfðu beðið eftir mér þarna í markinu og knúsuðu mig þegar ég kom í mark, þessir yndislegu vinir mínir. Mikið var ég glöð. Kata tók af mér myndir sem sýna þessar ótrúlegu sterku tilfinningar sem er svo erfitt að lýsa með orðum.
EFTIR HLAUP
Eftir hlaup fékk ég mér óáfengan bjór og skálaði við Kötu. Sótti pokann minn með hreinum og þurrum fötum og klæddi mig bara í þau út í skógi (engin sturta á staðnum). Kata tók svo af mér myndir við vegginn sem á stóð að ég hefði klárað En Svensk Klassiker. Varð svo að kaupa mér föt með logoi Svensk Klassiker, þ.e. bol og jakka. Við Kata fengum svo gefins bol ef við settum úrslitin okkar inná Facebook síðuna okkar.
Þegar við löbbuðum heim var tekið að rökkva. Við fórum í sturtu og svo út að borða á hverfis-veitingastaðinn, tyrkneskan, fengum okkur pizzu og kebab. Fyrir þá sem hafa ekki komið til Lidingö, þá er þetta mjög lítil eyja og ekki mikið úrval af veitingastöðum og engar verslanir. Tíminn flaug og allt í einu varð klukkan 22 og þá er ljósin slökkt í íþróttasalnum. Ég sofnaði nú samt ekki fyrr en seint og um síðir eftir þennan yndislega dag. Get 100% mælt með þessu hlaupi, auk þess sem ferðalagið er mjög ódýrt. Flugið er ódýrara en til Akureyrar og gistingin kostaði ekki neitt og keppnisgjöldum stillt í hóf.
ÞAKKIR
Elsku Kata og Emil, takk kærlega fyrir yndislega samveru þessa helgi í Lidingö. Takk fyrir að gefa mér öll góðu ráðin, eins og upplýsingar um gistinguna á Arlanda flugvelli, gistinguna á Lidingö og bara að fá að vera þriðja hjólið í þessari fallegu rómantísku ferð ykkar. Elsku Kata þú ert einstaklega skemmileg, dugleg og sambandið ykkar Emils er fallegt.
Þakka líka öllum hinum kæru ferðafélögum mínum í Vasaloppet og Vätternrundan kærlega fyrir yndislegar samverustundir, en ég var ein með sjálfri mér í Vansbrosimningen. Verð að þakka líka öllum skemmtilegu æfingafélögum mínum og vinum í Þríkó og Halldóri sjúkraþjálfara og Bjössa sem halda bakinu á mér gangandi 😉
Elsku Óli minn, takk fyrir allan stuðninginn í öllu því sem tek mér fyrir hendur, LUV JU.
Þetta ferðalag er búið að vera einstakt og það eru klárlega forréttindi að hafa náð að klára og ég veit að er alls ekki sjálfsagt. Ég gerði mér grein fyrir því í hvert skipti sem ég komst að ráslínu. Ég hefði hvenær sem er bara t.d. getað fengið flensu eða tannrótarbólgu sem er búin að vera undirliggjandi hjá mér og hefði hvenær sem er getað blússað upp.
Sjá fleiri myndir frá LIDINGÖLOPPET hér:
EN SVENSK KLASSIKER 2016
Vasaloppet – sjá keppnissöguna hér:
Vätternrundan – sjá keppnissöguna hér:
Vansbrosimningen – sjá keppnissöguna hér:-
Leiðin í The North Face Lavaredo Ultra Trail er guðdómlega falleg um ítölsku dólómítana. Toppurinn á fegurðinni er þegar hlaupið er fram hjá Lavaredo þríhnjúkunum, sem eru einstakir og mjög vinsælar gönguleiðir þar í kring. Hlaupið er samtals 119 km og samanlögð hækkun er 5.850 km. Tímamörkin í hlaupinu eru 30 klst og það eru 6 tíma-hlið á leiðinni. Fyrsta tíma-hliðið er eftir 6,5 klst í Federavecchia, þá er búið að fara yfir tvö fjöll þegar komið er að fyrsta hliði. Leiðina er að finna hér að neðan með upplýsingum um drykkjarstöðvar og tímastöðvar. lavaredo kortid
Á neðri myndinni (hægt er að smella á myndirnar til að stækka þær) er að finna upplýsingar um tíma-takmörkin (time-limits) í hlaupinu. Alls 30 klst í heildina og stöðugt allt hlaupið alls á sex stöðvum.timelimits Hlaupið er ræst klukkan 23:00 að kvöldi föstudags 24. júní, svo lagt er af stað í niðamyrkri með höfuðljós og síðasti séns að skila sér í mark er klukkan 05:00 aðfararnótt sunnudags.
Rétt fyrir ræsingu var úrhellisrigning, þrumur og eldingar. Um tíma héldum við að hlaupið yrði blásið af, alla vega yrði því frestað, því ekki langaði okkur mikið að hlaupa um skógana í eldingunum.
En rétt fyrir klukkan 23:00 stytti upp, þ.e. ekki lengur úrhelli, svo hlaupið var ræst á réttum tíma. Við Sigga hittum Sigga Kiernan og Börk Árna rétt fyrir ræsingu þar sem þeir höfðu komið sér fyrir frekar framarlega í hlaupinu. Þeir vildu endilega að við kæmum inn í röðina hjá þeim sem og við gerðum. Við fórum því mjög hratt af stað og stemningin var algjörlega einstök þegar við lögðum í hann, áhorfendur að klappa og hvetja okkur beggja megin við brautina, alla leið út úr bænum. var með gæsahúð, þetta var algjörlega “breath-taking moment” eins og sagt er á engilsaxnesku.
Meðalhraði fyrstu tvo kílómetrana var 6 pace og meðalpúls var 162 fyrsta km og 173 seinni. Smá spenna í byrjun 😉 Svo hófst prílið upp fyrsta fjallið sem er í um 1750 m hæð. Ég var ekki komin upp fyrsta fjallið þegar ég var búin að misstíga mig þrisvar sinnum á hægri fæti. Greinilegt að ökklinn var eitthvað tæpur, en ég hafði ekki lent í þessu á æfingum fram að þessu. Hins vegar var ég mjög slæm fyrir CCC hlaupið í ágúst í fyrra og tape-aði báðar fæturnar fyrir hlaupið. Tók samt með mér Keynesian tape í bakpokann, svo ég var tilbúin að tape-a ökklann, ef á þurfti, en harkaði bara af mér og hélt áfram. Aðferð sem Ásgeir hafði kennt mér, ekki stoppa, ekki hætta, bara halda áfram og vona að bólgan komi þá ekki út. Leiðin niður þetta fyrsta fjall var frekar “rótótt” nýyrði, þ.e. mikið af trjá-rótum sem stóðu upp úr jörðinni og niðamyrkur sem var kannski líka ástæðan fyrir því að ég var að misstíga mig. Hugsaði að ég hefði betur æft meira í Helgafellinu áður en ég fór út, til að æfa hlaup í svona miklum rótum, en það gekk samt vel.
Við Sigga hlupum saman og vorum á fínum hraða (pace-i) fram að fyrstu drykkjarstöð OPISTALE sem var eftir um 17 km frá ræsingu. Meðalhraði á okkur upp og niður þessa fyrstu 17 km var 8:48 og við búnar að vera að í um 3 klst. Fékk mér einn banana-bita á þessari drykkjarstöð, hann var frekar grænn og ekkert sérstaklega góður. Fyllti svo bara á skvísu brúsann, en ekkert á camel-bakið (stóra vatnsbrúsann í bakpokanum), enda ennþá nóg vatn á honum, um 1 1/2 lítri. Eftir þessa fyrstu drykkjarstöð, NB ekkert klósett, þá kólnaði aðeins og Sigga klæddi sig í langerma peysu. Ég var í stuttermabol og með ermar og dró þær bara upp, voru algjör snilld í þessu hlaupi, dregnar upp og niður eftir þörfum. Get mælt með því að nota ermar, virkaði vel fyrir mig. Sigga fann fyrir miklu orkuleysi eftir þessa fyrstu km, fyrst hægðum við á okkur, vorum á um 10.14 pace frá 18-22 km. Sigga skipaði mér svo að fara á undan sér, sem mér fannst virkilega leiðinlegt að gera en hlýddi henni. Varð litið á úrið og þá voru 21,8 km búnir, man ég hugsaði að við værum búnar með hálft maraþon á 3 1/2 klst. Ég viðurkenni að ég var farin að hafa áhyggjur af cut-off tíma, því fyrsta tímahliðið var eftir 3 klst, þ.e. samtals 6,5 klst og ég átti eftir að klífa fjall númer 2 sem var yfir 2000 m hátt og niður aftur og hafði sem sagt 3 klst í það.
Ferðin upp á Forc. Son Forca gekk vel og niður aftur, meðalhraði um 8:59 og meðalpúls um 153. Þegar ég kom í fyrstu tímastöðina, Federavecchia, var nákvæmlega 1 klst í cut-off og ég hef stoppað þarna í kannski 10 mín. Fyllti á báða vatnsbrúsana, þ.e. camel-bakið og skvísuna. Var næstum því búin að gera sömu mistök og Sigga vinkona í Ironman Frankfurt, að hella öllu gelinu mínu úr brúsanum sem var í vestinu (hún reyndar henti brúsanum í heild sinni) því skvísu-brúsarnir mínir eru eins, annar var fyrir gel, en hinn fyrir orku, ég fékk mér smá sopa fyrst sem betur fer og fattaði þá hvaða mistök ég var að gera 😉 Fékk mér eina sítrónusneið á drykkjarstöðinni og hélt svo áfram. Þegar maður kemur út af drykkjarstöðinni er tímahliðið, svo tíminn var 05:42.18 þegar ég fór út og var þá númer #1094 í heildina af öllum 1500 hlaupurum sem tóku þátt (1438 sem lögðu af stað).
#1 FEDERAVECCHIA 33 km – 1600 metra hækkun – tímamörk 06:30 klst Minn tími: 05.42.18 #1.094
Eftir Federavecchia hefst aftur klifur upp í um 1800 m hæð og svo smá niður og síðan upp aftur á toppinn Forc.Lavaredo sem er í um 2400 m hæð. Sólarupprás í Cortina er klukkan 05:23 á þessum tíma. Ég var komin um 36 km við sólarupprás og var að klifra upp frá Federavecchia í áttina að Lake Misurina. Þar sem sólin var komin upp, þurfti ég ekki lengur á höfuðljósinu að halda og langaði að skipta því út fyrir sólgleraugun sem ég var með í bakpokanum. Var ekki að nenna að stoppa og taka af mér bakpokann og hugsaði hvern ég gæti beðið um að gera mér greiða. Þá sé ég mann (klárlega ekki Frakka, nenni ekki að tala við þá, þar sem ég tala ekki frönsku), en þessi maður var að taka myndir af útsýninu svo ég sá að hann var ekkert að flýta sér. Ég spurði hann hvort hann gæti gert mér greiða, þ.e. sett ljósið í vestið mitt og rétt mér sólgleraugun sem voru þar í staðinn, jú hann sagði það alveg sjálfsagt. Svo bauðst ég til að taka mynd af honum með þetta fallega útsýni, sem hann hafði verið að taka myndir af og hann þáði það. IMG_3475Svo bara kvöddumst við.
Síðan hélt ég áfram hlaupunum og framundan var mikill drullukafli. Margir í vandræðum sem voru ekki í skóm með góðu gripi. Gripið í Brooks Cascadia skónum mínum var mjög gott. Ég fór því fram úr nokkrum aðilum á þessum kafla. Svo heyri ég að það er einhver sem heldur í við mig og er að hlaupa á eftir mér þennan drullukafla, svo þegar ég lít við þá er það þessi maður sem ég hafði beðið um greiðann. Ég bauð honum að fara fram úr, en hann var á mjög sleipum New Balance skóm, svo hann rann í hverju skrefi, en hann vildi það ekkert en hékk samt í mér. Svo fórum við að spjalla og hann sagði mér að það væri mikil upplifun að komast þarna upp, því útsýnið yrði magnað. Þessi nýi hlaupafélagi minn, Jason Fogaros (bandaríkjamaður sem býr í Englandi) hljóp svo með mér restina af hlaupinu. Við eigum margt sameiginlegt þar sem hann hefur tekið þátt í Ironman keppnum, æfir þríþraut, vinnur á fjármálamarkaði í London og hefur hlaupið maraþonið í Chamonix (Mt.Blanc), svo við höfðum um margt að spjalla.
Það var virkilega fallegt að koma að Lake Misurina, þar voru líka margir að hvetja okkur, IMG_3128en aðrir voru bara í mestu makindum að veiða í vatninu. Við hlupum hringinn í kringum vatnið og héldum svo beint upp á brattann í áttina að þríhnjúkunum Lavaredo.
Þessi kafli var virkilega brattur og ég zikk-zakkaði brattasta kaflann, því það var svo bratt og mikið álag á kálfana. Hugsaði þarna með mér hvað maður hefði átt að fara oftar alla leið upp á topp á Esjunni og kannski hefði maður átt að æfa tröppurnar í Laugum meira. Ég missti Jason fram úr mér á þessum kafla, þar sem orkuleysið varð mikið. Það var líka orðið mjög heitt og svo var þunna loftið líka farið að hafa áhrif. Lavaredo hnjúkarnir eru í um 2500 metra hæð.IMG_3461 (1)
Þegar ég kom upp að Rifugio Aronzo þá var biðröð að komast inn í fjallakofann og Jason vinur minn var kominn þarna í röðina. Skil ekki ennþá þetta skipulag að maður þurfi að bíða þarna í röð og við urðum að fara inn í húsið. Fólk var mikið að troða sér í röðinni. Við biðum þarna í um 30 mínútur, inni var verið að bjóða upp á súpu og brauð og það var greinilega hleypt inn í hollum. Komst svo að því af hverju maður þurfti að fara þarna í gegn, því bidrodtímatöku-skannann var þarna inni á leiðinni út í gegnum húsið bakdyramegin.
Eftir að komast loksins inn, fór ég á klósettið þarna, sem var mjög sérstakt, bara svona sturtubotn á gólfinu 😉 Ég var ennþá með niðurgang, hafði verið með niðurgang allan föstudaginn. Hélt það væri bara stress fyrir keppnina, sem var greinilega ekki þar sem staðan var ekki alveg orðin nógu góð. Ég heyrði í Óla í gsm þegar ég var þarna upp frá og hann skipaði mér að taka Imodium (lyf til að stöðva niðurgang). Hef alltaf verið með töflu með mér í keppnum en hef sem betur fer aldrei þurft að taka hana inn fyrr og var smá stressuð að gera það þarna, vissi ekki hvort ég fengi einhverjar aukaverkanir. Ákvað samt að hlýða Óla og gleypti töfluna. Borðaði svo súpu og brauð með Jason og svo bárum við á okkur sólarvörn. Það var farið að hitna, svo ég sótti eyðimerkur-derhúfuna mína sem ég notaði í CCC í fyrra. Þurfti líka að láta laga númerabeltið mitt, þar sem ég hafði missti aðra öryggisnæluna og tímaflagan er á númerabeltinu, svo það er verra að týna númerinu. Stelpan við kassann, heftaði bara númerið á númera-beltið mitt, svo það ætti að haldast fast, þar sem hún fann ekki neinar nælur 😉hoppa
Fylltum svo á camel-bak pokann og skvísurnar áður en við lögðum aftur í hann. Ég þurfti að hlaupa aftur inn í húsið, þar sem ég hafði gleymt bollanum mínum, en í svona fjallahlaupum, er skylda að vera með sinn eigin “bolla” á sér, þar sem ekki er boðið uppá nein ílát eða plastglös á drykkjarstöðvum, þú færð orkudrykk, kók eða vatn í þitt eigið glas, sem þú notar allt hlaupið. pos1
Við stoppuðum örugglega í rúmlega 60 mín þarna.
Að sjálfsögðu var svo “pósað” út um allt fjallið, því þetta er stórkostlegur staður (hægt að smella á myndirnar til að stækka).
#2 RIF AURONZO 48,5 km – 2800 m – tímamörk 11:30 klst
Minn tími: 09:42.15 #1032 (upp um 62 sæti)
Þríhnjúkarnir eru ólíkir ásýndar eftir því hvorum megin þú stendur við þá, svo ég tala nú ekki um þegar maður er við endann á þeim.
Eftir Lavaredo lá leiðin niður á við aftur um 10 km leið og alveg niður í 1400 m hæð, þ.e. niður um 1000 metra. Við Jason hlupum það eiginlega alla leiðina, gekk mjög vel. (meðal moving pace 8,49 þessa km og meðalpúls 139, )IMG_3442
Komum svo að mjög grænu vatni, Lake Landro, sem var alveg guðdómlegt. Eftir það var um 6 km sléttur kafli með smá hækkun sem við gengum bara rösklega (average pace um 9.30). Þar var mjög mikið af fjallahjólurum á þessum vegslóða. Það voru langflestir að ganga í kringum okkur, frekar erfiður kafli svona andlega.
#3 CIMABANCHE 66,1 km – 3100 m – tímamörk 14:30 klst
Minn tími: 13:12:56 #966 (upp um 66 sæti í viðbót)
Við komum að drykkjarstöðinni í Cimabanche eftir að hafa verið á hlaupum rétt innan við 13 klst. Þá var orðið mjög heitt, klukkan að verða 12 að hádegi og mikið af hlaupurum sem lágu um túnin þarna í sólinni og hvíldu sig. Í tjaldinu var “drop-off” pokinn okkar sem við sóttum. Þar náði ég í hleðslutækið fyrir Garmin úrið mitt og það var fyrsta verk að restarta 920 úrinu mínu, sem var orðið “battery low”og hlaða það með rafmagnspung sem ég var með á mér. Jason var með gamla 910 úrið sem hann hlóð reglulega á leiðinni, þ.e. hann þurfti ekki að slökkva á því og tvisvar sinnum hlóð hann það bara með utanáliggjandi pung sem var mjög sniðugt, en þetta er ekki hægt að gera með 920 úrið ;-( Spurning um að selja 920 og kaupa aftur 910 úrið hahahha 😉
Þegar ég var komin með pokann, lagðist ég á bakið á hart gólfið, var aðeins farin að finna fyrir bakinu, þrátt fyrir að vera með bakbeltið allan tímann, enda komin 66 km, rúmlega hálfnuð og búin að vera að í tæpar 13 klst. Stoppuðum í um 20-30 mín á þessum stað. Tímatökuhliðið var aftur þarna eftir drykkjarstöðina, svo maður fer ekki í gegnum það fyrr en maður er búin að hvíla sig og skila pokanum aftur í sendibíl, sem var þarna við hliðina á tjaldinu. Tíminn þegar við fórum út af stöðinni 13 klst 12 mín og 56 sek.
Eftir Cimabanche hófst klifrið í Forc Lerosa sem er í um 2000 metra hæð. Jason var aðeins farin að finna fyrir þreytu á þessum kafla. Það var mjög heitt og hann var hvorki með buff né derhúfu sagðist aldrei nota það. Við stoppuðum í öllum lækjum sem við fundum og ég bleyttu fínu eyðimerkur-derhúfuna mína og setti hana ískalda og blauta á höfuðuð á mér og hann bleytti á sér hárið. Við héldum áfram upp á þennan topp og niður aftur. Þar komum við að tjaldi þar sem við fengum súpu og drykki og það var orðið vel heitt. Þetta var í Malaga Ra Stua, en þarna var ekki tímatöku-búnaður eins og átti að vera.
Við héldum áfram aðeins niður á við áður en við héldum áfram gönguna inn dauðadalinn (Gunni Júl kallaði dalinn Dauðadalinn, veit ekki hvort það sé rétt heiti á dalnum, en það er klárlega réttnefni ef maður er að hlaupa hann hahah 😉 )
Það var virkilega falleg þarna í dalnum, fjöll og klettar allt í kringum okkur og mikil uppspretta vatns sem kom úr berginu. Í enda dalsins þurftum við svo að vaða þrisvar sinnum yfir ár, sem mér fannst bara yndislegt, þ.e. að kæla kálfa og fætur, henti mér bara í skóm og sokkun eins og maður er vanur og fannst frekar fyndið að horfa á hlaupara, fara úr skóm og sokkum til að vaða. Hjálpaði einu sinni ungri stelpu að komast yfir ána.IMG_3452IMG_3448
Það byrjaði aðeins að rigna á okkur þarna í dalnum og við fórum í regnjakkana. Var samt eiginlega bara svona sýnishorna-rigning, svo það var ekkert annað að gera en að fara aftur úr jakkanum, enda mjög heitt og maður bara svitnar í þessu. Ég hafði fyrr um morguninn, farið úr stuttermabolnum og verið bara á toppnum undir hlaupavestinu, enda verulega heitt fyrir okkur Íslendingana. En þegar við fórum svo að klifra upp úr Dauðadalnum upp að Forc.Col dei Bos varð ég mjög orkulaus, svo maður fór bara fetið, eitt skref í einu. Fórum líka upp í um 2300 metra hæð og fann ég líka fyrir því. Á leiðinni niður hlupum við í gegnum göng sem voru í fjallinu og svo niður á Rif. Col Galliana.
#4 RIFUGIO COL GALLINA 95 km – 2.450 m – tímamörk 22:30 klst
Minn tími: 20:07:28 #859 (upp um 107 sæti)
Í Rifugio col Gallina voru tímamörk eftir 22,5 klst, en við vorum búin að vera á ferðinn í 20 klst. svo við vorum vel innan tímamarka. Þarna var klukkan því 19:07 og tímahliðið áður en við fórum inn á drykkjarsvæðið, í fyrsta skipti þannig. Við settumst þarna niður við Jason, fengum okkur súpu og brauð og ég kláraði restina af gelinu úr skvísunni. Mér leið samt ekki vel því ég hafði tekið GU gel til að koma mér upp á topp á Col dei Bos og var næstum því búin að æla því, kúgaðist svo mikið og leið ekki vel. Svo það var gott að koma súpunni niður. Þarna pökkuðum við niður sólgleraugunum og tókum upp höfuðljósin aftur. Ég setti auka rafhlöðuna, þ.e. nýhlaðna rafhlöðu í ljósið mitt, langað ekki að þurfa að skipta einhvers staðar í myrkri á leiðinni. Þarna voru 95 km búnir. Ég sá skilti sem á stóð 24 km eftir, og ég man mér fannst það ekki neitt (annað kom á daginn).
Auk þessi hafði Gunni Júl sagt að þegar Lavaredo fjallið er búið, þá er restin ekkert mál. Svo ég lagði af stað í þessa 24 km með mjög jákvæðu hugarfari. Við ætluðum á klósettið í skálanum, en nenntum ekki að fara allan hringinn í kringum skálann. Fórum því bara af stað, og svo var bara pissað í náttúrunni á leiðinni, rétt eftir að við lögðum af stað.
Við tók smá lækkun niður fjallið áður en við fórum að klifra aftur og núna á Rif. Averau sem var í um 2500 m hæð, virkilega brött leið upp og ég var ekki hröð. Man svo að við fórum niður hinum megin við hliðina á skíðalyftu niður skíðaslóða, en Rif. Averau er mjög flottur skíðaskáli. Svo héldum við áfram niður og svo upp aftur og svo niður að Passo Giau sem var næstsíðasta tímahliðið.
#5 PASSO GIAU 102,5 km – 5.550 m – tímamörk 25 klst
Minn tími: 22:26:34 #766
Í Passo Giau var okkur boðið upp á heitt te. Þarna var komið niðamyrkur og orðið kalt. Það var líka búið að rigna mikið og ég var komin aftur í regnjakkann og regnbuxurnar. Mig langaði ekki í te-ið (voru samt mistök, hefði átt að fá mér, bæði til að hlýja mér sem og að fá koffín til að halda mér vakandi), auk þess var ég ekki að taka inn orkugel var með svona 10-12 á mér. Þarna var ég búin að vera rúmar 2 klst á ferðinni frá síðustu stoppistöð og ekki fengið mér neitt gel, sem var alls ekki málið, enda fór orkan stöðugt þverrandi. Ég var samt vel innan tímamarka á þessu hliði, þ.e. átti 2,5 klst inni.
Þarna vorum við að fara um mjóa stíga og þverhnípt allt í kring. Auk þess voru allir steinar og undirlag mjög sleipt, þar sem það rigndi mjög mikið. Hlaupið um þessa slóða var því orðið mjög krefjandi og erfitt.
Ennþá áttum við eftir að klífa tvö fjöll upp og niður, og þetta var mjög gróft og sleipt undirlag og erfitt yfirferðar. Það var niðamyrkur og á einum stað var starfsmaður til að hjálpa okkur rétta leið yfir svona torfærur, ég hefði ekki viljað vera þarna í mikilli þoku, nóg að vera í myrkri og rigningu. Samt var leiðin mjög vel merkt og notuð sjálflýsandi neonljós til að merkja leiðina. Eftir þessa tvo tinda lá leiðin bara niður og þá sagt og skrifað ENDALAUST NIÐUR.
Stoppuðum á drykkjarstöðinni Rif. Croda de Lago, sem var síðasta drykkjarstöðin í hlaupinu. Þessi drykkjarstöð var í tjaldi og á þessum tíma var algjört úrhelli. Þarna voru margir hlauparar að reyna að sitja af sér mestu rigninguna og voru komnir með álteppið (sem var skyldubúnaður í bakpokann) yfir sig, enda orðið frekar kalt. Við Jason ákváðum að stoppa bara stutt og halda áfram. Hann fékk sér heitt te, “British way” (sem ég hefði átt að gera), en ég fékk mér bara kók. Man ég bað ungan dreng sem var þarna til aðstoðar að skola gel-skvísuna mína og setja í hana coca cola.
Svo héldum við áfram. Framundan var 10 km leið með lækkun upp á um 1000 metra, samt nokkrar stuttar brekkur á leiðinni. Þetta eru held ég lengstu 10 km sem ég hef hlaupið á ævinni. Bremsuvöðvarnir framan á lærunum voru farnig að gefa sig. Það var mjög mikil drulla í brautinni og ég flaug tvisvar á hausinn. Í fyrra skipti lenti ég á hægri hliðinni og lenti illa með vinstri þumalfing, nöglin brotnaði niður í kviku og það blæddi endalaust úr puttanum, sem var orðinn dofinn. Í seinna skiptið datt ég beint á rassinn. Það voru margir sem hlupu fram úr mér á þessum tímapunkti og ég man ég hafði enga orku, þegar ég þurfti að fara upp einhvern smá halla. Ég fann mér endalausar afsakanir til að hægja á mér. Fyrst var ég með svo mikinn brjóstsviða að ég varð að stoppa til að taka inn Remi töflur. Svo var ég alveg að sofna svo ég stoppaði til að fá mér tyggjó til að reyna að halda mér vakandi (hefði frekar tekið inn orkugel, sem ég gerði ekki og orðið ansi langt síðan ég tók inn orkugel síðast). Næst varð ég að stoppa til að henda mér bak við tré, þar sem Imodium taflan var hætt að virka, örugglega komnar 12 klst, svo það var ekkert annað í boði, en skila þessu af sér.
Ég bað Jason ítrekað að fara á undan mér niður, vera ekki að bíða eftir mér, því ég var bara í algjöru rugli á þessum tíma. Til dæmis spurði ég hann oft spurninga á íslensku (sem hann auðvitað skildi ekki). Ég var að tala við Óla í símann og ruglaði mikið um að ég væri búin að fara þessa leið áður og ruglaði eitthvað um að þetta væri einhver hluti sem við þyrftum ekki að fara, heldur bara sá sem tók bílaleigubílinn 😉 Svo mikið rugl og ég man eftir þessu rugli á mér í dag. Hef aldrei lent í þessu áður. Úrið mitt var auðvitað fyrir löngu orðið batteríslaust, svo ég vissi ekki hvað klukkan var, vissi ekki hversu mikið var eftir og það var frekar óþægileg tilfinning. Jason vildi bara vera almennilegur við mig þannig að þegar ég spurði hann hvað væri mikið eftir, var hann hættur að svara mér 😉 Hins vegar hittum við eitthvað brautarvörslufólk þegar við vorum komin langleiðina niður. Þá spurði ég þau hvað væri mikið eftir og þá voru 3 km eftir. Þá hlupum við eftir einhverjum vegslóða og svo komum við niður á malbikið í Cortina. Það var svolítið sérstakt að við vorum búin að sjá ljósin í Cortina bænum fyrir löngu síðan, en leiðin lá einhvern veginn aftur upp fyrir bæinn, svo hann var alltaf bara í fjarska.
Þegar ég kom í bæinn, örugglega búin að hlaupa smá hluta af leiðinni steinsofandi (alla vega hálfsofandi), kom Óli hlaupandi á móti mér, svo ég kynnti hann fyrir Jason. Við hlupum svo í gegnum bæinn og ég lét Jason og tvær aðrar konur og einn mann, hlaupa á undan mér, því mig langaði að koma EIN í mark og fá að taka Haddýjar hopp í markinu, sjá hér til hliðar með lokuð augu. Mjög lýsandi fyrir ástandinu á mér á þessum tímapunkti.g-1026 (1)
Heildartíminn hjá mér var 26 klst 53 mín og 11 sek. Var í 762 sæti í heildina og 87 konan í mark. Hafði unnið mig upp um 332 sæti frá fyrsta tímatökuhliði. Bara þessi síðasti kafli, 24 km frá Gallina sem átti ekki að vera neitt mál tók 6 klst 45 mín og 43 sek. Klárlega lengstu 24 km sem ég hef hlaupið og erfiðustu 😉
Var virkilega glöð að klára og þakklát Jason fyrir að bíða eftir mér og hlaupa með mér í mark.
I want to thank my new dear friend Jason Fogaros, that ran with me today for over 20 hours. This is my third Ultra marathon abroad, and I´ve always had the opportunity on those long runs to meet and gain friendship with one person for the whole race.
Today it was Jason, and he is very friendly, polite and kind. He was very helpful and he was there for me the whole part of the race, were I felt really bad. It was very nice talking to him. We do have many things in common, both in our working experience and field and also in our interests, e.g. triathlon and trail running.
I hope that Jason will come to Iceland and visit us soon. Jason thanks again for everything 😉
#6 ARRIVO /MARKIÐ 119 km – 5.850 m – tímamörk 30 klst.
Minn tími: 26:53:11 #762 (Búin að vinna mig upp um 332 sæti frá byrjun)
ÞAKKIR TIL SAMFERÐARMANNA
Ég óska öllum samferðarmönnum mínum í Lavaredo innilega til hamingju með glæsilegan árangur, hvort sem er í Ultra Trail de Lavaredo hlaupinu, í Cortina hlaupinu eða Cortina Skyrace hlaupinu. Það stóðu allir sig vel. Takk fyrir yndislegar samverustundir í Cortina.
Er stoltust af Siggu vinkonu minni sem kláraði 103 km af Ultra hlaupinu. Hún lagði af stað með báða fætur bólgna og tape-aða eftir að hafa misstigið sig á æfingu með okkur fyrir nokkrum vikum síðan. Svo var hún líka í þokkabót að berjast við kvefpest. Sigga er fjallahlaupa-fyrirmyndin mín og það er ekkert smá afrek að klára yfir 100 km. Það þarf líka hugrekki og skynsemi að hætta. Elsku Sigga mín ég er virkilega stolt af þér. Kæru vinir, Sigga og Pétur, takk fyrir yndislegar samverustundir hér í Cortina.
ÞAKKIR
Það er ekki sjálfsagt að komast AÐ RÁSLÍNU í svona krefjandi hlaupi og fyrir það er ég einstaklega þakklát. Halldór sjúkraþjálfari Víglundsson takk fyrir að kenna mér allar góðu æfingarnar með teygjunni og fyrir að halda mér gangandi með réttu nuddi, frá því brjósklosið var greint. H Bjössi Harðarson í Laugum takk fyrir allar frábæru styrktaræfingarnar sem hitta alltaf í mark, alveg sama hvað maður er að æfa fyrir. Kæri vinur og þjálfari Ásgeir Elíasson, takk fyrir að rífa mig upp á rassinum í vor og reka á eftir mér í Heiðmerkuræfingum og víðar, þegar við komumst að því að ég var ekki í neinu formi eftir að hafa einblínt á gönguskíðaæfingar sl. vetur 😉
Kæru æfingarfélagar allir í Þríkó hlaup takk fyrir æfingarnar í vetur og sumar og sérstaklega þið kæru vinir sem fóruð með mér Esjurnar 29 sem ég þó fór “bara upp að Steini” fyrir þetta hlaup.
Elsku Óli og Kristó, takk fyrir alla ykkur þolinmæði og stuðning, þið eruð bestir 😉
