október 2018

ÐVar vöknuð áður en vekjaraklukkan hringdi, hóstaði meira og minna alla nóttina og heyrði í Kristínu hósta í næsta herbergi.  Það var mjög kalt til að mynda fraus alveg í vatnsflösku sem Leifur hafði sett í gluggann. Fyrsti morguninn sem við tókum ekki Díamox, enda á leið undir 4.000 m.

Er orðin frekar listalaus, hafði ekki list á pönnukökunni þó það væri hnetusmjör og síróp á boðstólum með.  Þetta var því orðinn þriðja máltíðin sem ef hafði ekki lyst á , sleppti væði kvöldmat og hádegismat í gær. Maður hefur svo sem alveg  nægan fitu forða svo ég hef engar áhyggjur en myndi gjarnan vilja losna við kvefið og hressast aðeins 😉

Leiðin lá áfram niðurávið um óviðjafnanlega fjallasali.

Það er gaman að fara niður og sjá staði aftur sem við sáum á leiðinni upp og líka gaman að mæta fólki sem er á uppleið.

Við stoppuðum í fyrsta þorpi á leiðinni og fengum okkur kaffi og sungum hástöfum marga íslenska slagara við góðar undirtektir Sherpanna. Á þessum stað var líka mjög flott minnismerki um þá sem hafa látist við að reyna að klifra Everest.

Áfram hélt gangan og við stoppuðum í hádegismat að xxx sem er sami staðir og við stoppuðum í hádegismat á uppleið inni, þá fyrsti skiptið sem við borðuðum inni. Okkur er ennþá kalt, svo við erum ennþá frekar vel búin, eins og fólkið var þegar við vorum létt klædd á upp leiðinni. Fengum góðar djúpsteiktar kartöflur og einhverja grænmeriskodda.

Áfram hélt gangan til þorpsins Pangboche. Vorum komin snemma þangað, svo eftir hefðbundnar teygjur þá förum við upp í klaustrið hérna í Pangbouche.

Það var gaman að sjá það og bera saman við Bhutan þar sem klaustrin eru mun íburðarmeiri. En það var gaman að sjá Höfuðkúpuna og beinagrind af hendinni á Snjómanninum (Yeti) það var magnað.

Fórum svo á gistiheimilið okkar, þar sem tekið var í spil.

Í kvöldmat var pizza …

Hópurinn okkar lagði af stað eldsnemma frá Ghorakshep uppá Kalapattar (5550m). Þegar þau komu niður aftur fengu þau sér morgunmat og héldu svo áleiðis til okkar í Lobuche þar sem við borðuðum saman morgunmat.

Við Óli vöknuðum 6:30 og fengum okkur morgunmat klukkan 7, hefðum auðvitað átt að sofa bara lengur þar sem þurftum ekki að skila herberginu fyrr en klukkan 10. Þegar ég var búin að pakka þá fundust sólgleraugun ekki svo ég varð að henda mér í hverfissjoppuna og kaupa 800 kr Oakley gleraugu 😉

En fór samt í smá hlaupaleiðangur að leita að gleraugunum ef ég hefði gleymt eða misst þau þar kvöldið áður, án árangurs.

Eftir hádegismat var leiðin áfram niður á við og í raun mjög stutt ganga fyrir okkur Óla þar sem við förum bara búin að bíða eftir hópnum. En það væri fagnaðarfundir að hitta þau aftur 😉

Ég var frekar lystalaus, gat ekki borðað djúpsteiktu vorrúlluna sem var í hádegismat og ekki heldur kartöfluréttinn sem var í kvöldmat.

þegar við komum í Thukla (4799m) væru teknar sitjandi teygjur, fólk ekki alveg með orku í annað , en þær voru góðar.

Svo var spilað á spil sem er alltaf skemmtilegt, þangað til kvöld maturinn var framreiddur, en þar var svo kalt í herberginu að það var hlýrra að sitja niðri í matsalnum.

Svaf í þykku Everest úlpunni minni fra 66 ofan í svefnpokanum með hita brúsann og í ull og flís og tveim sokkum og með húfu. Það var virkilega kalt eins og síðustu tvær nætur.

En það sem var verst var að ég var farin að hósta of hósta sem var ekki gott.

Sváfum í 4.910 metra hæð, fyrsta nóttin sem ég svaf ekki vel, fór tvisvar á klósettið og svefnpokinn var hélaður að utan í seinna skiptið það var svo kalt. En ég svaf í mjög hlýjum fötum og mér var ekki kalt. Setti einhverja hljóðbók á Ipodinn til að reyna að sofna. Óli var að ströggla við öndunina svo ég var kannski líka meira vakandi að fylgjast með honum.

Vorum bæði glaðvöknuð klukkan hálffimm en ég sótti surefnismettunar mælinn til Leifs og Sigrúnar klukkan 5. Óli var reyndar finn með um 87 en ég var í 74 en mér leið samt mjög vel. Leifur vildi fá alla yfir 80 til að halda áfram svo ég pústaði mig og tók Diamoxin fyrir morgunmat.  Náði þá alveg rétt yfir 80 en morgunmaturinn var klukkan 6 þar sem gangan hófst klukkan 7. Ákvörðun var tekin með Óla fyrir morgunmat að við færum bara upp í Gorakshep (5.140 m) og myndum svo snúa við (sleppa geunnbúðum) þar sem Óli var að ströggla með öndunina og treysti  sér ekki heldur til  að sofa hærra.  Við lögðum af stað með hópnum. Það var mjög kalt en ég var vel klædd og sakaði því ekki. Óla var kaldara og var áfram að ströggla með öndunina.

Þegar við vorum komin um 2,7 km tók hann ákvörðun og vildi bara snúa við. Svo við snérum við ásamt Sherpanum Samden vini okkar.  Grunnbúðir Everest bíða okkar bara seinna.

Er því núna komin til baka í Lobuche og við munum gista hér aðra nótt og hitta hópinn í hádeginu á morgun, þá verða þau búin að toppa Kalapattar (5.550 m) og við höldum öll saman til Thukla (4.799 m) þar sem við borðuðum hádegismat í gær.

Þar sem við förum ekki alla leið upp í grunnbúðir Everest þetta árið (heilsan var ekki að vinna með Óla þá fór ég í smá klettaklifursfjallgöngu með Samden Sherpa vini mínum hérna fyrir ofan gistiheimilið í Lobuche (5200 m hæð) þar sem Óli er búin að sofa meira og minna í allan dag.

Hann Samden Samden Sherpa er 19 ára og búin að vera að Sherpast (burðar- og leiðsögumaður) síðan hann var 17 ára, en foreldrar hans eru bændur. Faðir hans er búin að klífa mikið af þessum stærstu fjöllum hér í Himalaya. Shamden er búin að fara 17 sinnum í ferð uppí grunnbúðir og nokkrum sinnum uppá Kalapattar, en hafði aldrei klifið þetta fjall sem við klifum saman í dag. Yndislegur drengur hann Samden sem stefnir á að klífa Everest einn daginn. Hann snéri við með okkur Óla í morgun og verður með okkur þar til við hittum hópinn aftur í hádeginu á morgun.

Vona að hann verði í mínum Sherpa hóp þegar ég kem aftur í maí 2020 í Everest maraþonið vonandi með Leifur Örn Svavarsson sem leiðsögumaður og fjölmörgum vinum mínum því við Leifur erum að skipuleggja ferð.

Þetta var erfiðasti dagurinn minn frá byrjun göngunnar. Fékk í magann þegar ég vaknaði og hafði ekki lyst á morgunmat og eftir þrjár ferðir á klósettið þá tók ég bara inn immodium og maginn snarlagaðist við það. Við skiluðum eins og vanalega gulu NF töskunum fyrir morgunmst og vorum tilbúin í göngu með bakpoka klukkan 8. Bakpokinn minn er orðinn ansi þungur, nú eru goretex buxurnar líka ásamt jakkanum auka húfi, vettlingum, nesti og  fullt af vatni.

Gangan hélt áfram uppí móti og við tókum te- og hádegismat saman og aðeins fyrr en venjulega. Borðuðum á stað sem heitir Kala Pathar Lodge í Thukla í 4.620 metra hæð.

Eftir hádegismatinn tók við mjög brött brekka og þá í fyrsta skipti síðan ég hóf gönguna sem ég notaði báða stafina mína. Hafði stundum notað annan en annars var Óli með þá eiginlega allan tímann.

Eftir mestu hækkunina komum við að minningarstað þar sem reistir hafa verið minnisvarðar um þá sem hafa látið lífið á Everest. Fallegur staður þar sem við Óli tókum mynd af okkur með Nátrúruhlaupafánann.

Áfram hélt gangan til þorpsins Lobuche sem er eitt af síðustu byggðu bólunum áður en komið er upp í grunnnbúðir.

Eftir tetíma þar gengum við uppá “hól” hérna í þorpinu þar sem við náðum 5000 metra hæð (Jón Örvar þurfti reyndar að halda úrinu mínu hátt uppi til að ná því 😉 ) svo var bara haldið aftur á gistiheimilið.

Sumir tóku spil en ég fór að hlusta á Veru Illugadóttir þáttinn hennar um Angelu Merkel -búin að hlusta á marga þætti síðan ég hóf þetta ferðalag, þeir eru allir frábærir.

Eftir kvöldmat fóru allir snemma að sofa, enda ræs klukkan 5, morgunmatur klukkan 6 og brottför 7.

Vaknaði áður en vekjaraklukkan hringdi þar sem ég hafði sofnað snemma í gærkvöldi eða fyrir klukkan 21.

Jói var því miður orðinn alvarlega veikur og var búin að vera á súrefni alla nóttina. En hann var í góðum höndum hjá Leif og Sigrún, ásamt læknahjónunum Hrönn og Jóni Örvari. Hann var svo sóttur með þyrlu sem flaug með hann og Ingu beint til Kathmandu þar sem hann fór í myndatöku og frekari rannsóknir á spítala. En það er alltaf leiðinlegt að sjá að baki góðum vinum úr hópnum en þau ætla að gera eitthvað skemmtilegt í Kathmandu. Sja hér að neðan hvað Jói skrifaði á FB

Morgunmatur hefðbundinn klukkan sjö en fengum mjög gott ristað brauð, tvö egg, smjör og sultu, algjört lostæti.

Óli Már hafði farið að taka myndir í morgun með drónanum og týndi hinum, svo hann ásamt Tomma og Jóni Örvari fóru að leita.

Við hin fórum í aðlögunargöngu uppá „hólinn“ að manni fannst fyrir ofan Dingboche. En þó vegalengdin sé ekki löng þá er hvert skref uppá við í þessari hæð mjög þungt.

Okkur leið samt vel, fórum á rólegum en jöfnum hraða og tókum góða nestis- og myndarpásur þar sem útsýnið og fjöllin í kring voru alveg gordjöss, eins og Páll Óskar myndi orða það.

Fórum hæst í um 4.900 m. Hæð svo þetta var góð aðlögunarganga og yndislegt að gista tvo daga á sama stað þá er maður ekki alltaf að pakka niður hahah 😉

Þegar við komum niður tókum vip teygjur sem vakti mikla eftirtekt viðstaddra. Fengumsbo hádegismat sem var gómsæt pizza ásamt hrísgrjónum og svo fórum við að horfa á bíómynd í Bakaríinu í bænum, frekar frumstætt eins og allt hérna uppí fjöllunum.

Eftir kaffi náðum við Óli að leggja okkur og svo var kærkomin heit sturta í ísköldu sturtu herbergi fyrir kvöldmat.

Eftir kvöldmat nutum við útsýnis sem var magnað, fullt tungl, stjörnur og tindarnir horfðu á ykkur og skinu í myrkrinu, algjörlega magnað kvöld.

Til þess að tryggja góða hæðaraðlögun er dvalið áfram í þorpinu Dingboche næstu nótt og farið í aðlögunargöngu upp á einhverja hæðina í nágrenninu og lífinu svo tekið með ró.

Ágætu vinir, röltið í Everest Base Camp er á enda hjá mér og Ingu. Ég var búinn að berjast við kvef á leiðinni upp en veiktist snögglega af háfjallaveiki í gærkvöldi í þorpinu Dingboche í 4430m hæð. Súrefnismettun í blóði féll mikið og algerlega útilokað að fyrir mig að halda ferðinni áfram. Sem betur fer voru með í ferðinni læknasnillingarnir Hrönn Harðar og Jón Örvar sem ásamt þeim Leifi Erni og Sigrúnu frá Íslenskum Fjallaleiðsögumönnum settu allt í gang með lyfja- og súrefnisgjöf. Í morgun fórum við Inga Björg Hjaltadóttirsvo með þyrlu til Kathmandu. Mér líður alveg ágætlega og batnaði mjög hratt eftir því sem hæðin minnkaði. Við Inga bíðum nú þess að hópurinn skili sér en nýtum tímann til ferða á láglendinu í Kathmandu. Auðvitað alveg gallsúrt að þurfa að hætta ferðinni rétt fyrir lokaáfangann en gangan og ferðalagið er búið að vera frábært.” Jóhannes Hauksson

Hefðbundinn morgunn, vakna 06.30, græja sig, skila North Face töskunum klukkan 07.00, morgunmatur (egg og þunn flatbaka) og svo bæta á vatnsbrúsana og allt tilbúið í bakpokanum eftir mjög kalda nótt, en þar bjargaði heitir Nalgene brúsinn okkur alveg 😉

Þetta var fyrsti morguninn sem ég fór ekki af stað í hlírabol og stuttbuxum. Þess í stað var farið af stað í tveim buxum, ullarbol, peysu og úlpu, með húfu og vettlinga enda var skítkalt. Hitamælar sýndu í kringum 0 gráður og niður. Enda vorum við að ganga í skugga fyrst um morguninn. Um leið og við komumst í sólina þá var ástandið allt annað og nokkur af okkur skelltum okkur í stutterma eða hlýraboli.

Gangan var eins og fyrri daginn frekar uppí móti en hitt, en landslagið alltaf fallegt.

Við gengum þetta bara rólega og aðal brandarinn voru Garmin úrin okkar þar sem þau sýndu mjög mismunandi hæðar statusa þó mörg okkar hefðu „calibrate “ úrin í gærkvöldi, svo sumir voru búnir að ná 4000 metrum langt á undan hinum 😉

Í te pásunni ákváðum við því nokkur að calibrate a úrin okkar aftur, en það var hlýtt og yndislegt í morgunkaffinu.

Áfram hélt svo gangan og það var orðið ansi kalt svo ég fór í peysuna mína.

Á þessari uppleið hittum við tvo drengi (Serpa) sem voru að bera spítur og annan búnað sem vó 100 kg hjá hvorum þeirra. Þeir voru sjálfir um 60 kg. Þetta ferðalag þeirra tekur 2 daga og þeir fá greitt fyrir sittthvorar 5000 kr íslenskar fyrir. Engin smá harka hér, við gáfum þeim kex, hnetur og súkkulaði sem við áttum aflögu.

Við borðuðum hádegismatinn okkar inni í fyrsta skipti, enda komin í um 4000 m hæð. Fengum spaghettí og franskar, mjög gott. Hvíldum svo aðeins eftir mat, sumir tóku power nap en aðrir sóluðu sig.

Eftir mat hélt gangan upp áfram. Hittum aftur drengina með spiturnar og tókum uppgönguna bara mjög rólega, enda einhverjir með hausverk, eða magakveisu eða kvef.

Vorum komin á náttstað klukkan 14.30 og tókum teygjur ala Kristín og fengum svo herbergin okkar. Góð tilhugsun og þægilegt að vera á sama náttstað í 2 nætur.

Te var framreitt klukkan 15.30 og þá var spilað í matsalnum, en það er eini salurinn sem er einhver hiti í , við sofum í ísköldum herbergjum í reyndar hlýjum svefnpokum.

„““Haldið upp eftir dalnum sem Imja Kola áin fellur um og enn bætist í fjöldann af tindum sem birtast og við ættum að sjá Island Peak og jafnvel Makalu – fimmta hæsta fjall heims. Gist í þorpinu Dingboche „““