Daglegt líf

Það var niðamyrkur þegar ég hljóp í gegnum bæinn frá Sporthöllinni í Gressoney (klukkan 02:10 aðfararnótt fimmtudags) og það var Ítali sem hljóp með mér frá drykkjarstöðinni. Hann hélt fyrir mig á bakpokanum þegar ég var að klæða mig í jakkann og sagði: „Mikið rosalega ertu með þungan bakpoka.“

Mér var hugsað til Sigga Kiernan vinar míns á þeim tímapunkti sem er alltaf að skamma mig fyrir hversu mikið drasl ég er með á mér þ.e. í bakpokanum á hlaupum. 😊

Svo hélt ég á stöfunum hans meðan hann klæddi sig í sinn jakka og þeir voru miklu þyngri en mínir ha ha ha svo hann fékk alveg að heyra það ha ha hvað stafirnir hans voru þungir 😊

Stuttu síðar kom Frank vinur minn frá Þýskalandi (#0549) (ég hugsaði hvaða útibú Íslandsbanka er það (Garðabær var 0546 og Fernandez Francisco Benjumea var með það númer) :-)). Frank býr í Bavaria héraði í Þýskalandi, man það svo vel út af bjórnum, þ.e. óáfengum Bavaria Weissbier var búin að ræða það við hann, þegar við hittumst á leggnum á undan 😊

Hann, nýi ítalski vinur minn og auðvitað allir aðrir fóru svo upp fjallið á undan mér. Ég ákvað bara að vera róleg, fara hægt, taka pústin mín og hætta að pirra mig á þessu þegar allir fóru fram úr mér upp fjallið. Í æfingaferðinni okkar í ágúst, hafði ég farið ein upp þetta fjall, þar sem Stefán Bragi og Iðunn þurftu að koma bílnum yfir í næsta dal. Þau kíktu á Monte Rosa fjallið og komu svo á móti mér í næsta dal.

Stefán Bragi var búin að segja mér að taka svo stuttan PowerNap í skálanum Rif. Alpenzu. Ég reyndi að hvíla mig þar á borðinu úti, en það var svo kalt að ég vildi bara frekar halda áfram. Ég þekkti leiðina, en fannst leiðin reyndar miklu auðveldari þegar ég fór hana í ágúst, heldur en núna, enda kannski orðin aðeins þreyttari þar sem ég var búin með 219 km 18.826 m hækkun. Var í Rif. Alpenzu klukkan 03:31 aðfararnótt fimmtudags (87 klst og 31 mín).

Það var auðvitað niðamyrkur þegar ég kom uppí Col Pinter skarðið, tók samt eina mynd, sem var ekkert sérstaklega góð 🙂

Á leiðinni niður fjallið þ.e. eftir Col Pinter skarðið uppgötvaði ég af hverju ég væri með svona mikinn verk í hægri öxlinni. Á Gressoney stöðinni hafði konan sem skipti um tímatökubúnað eins og ég sagði ykkur frá í síðasta bloggi, fest búnaðinn á Salomon vestið mitt öfugt. Hún setur sem sagt hörðu græjuna undir axlarbeltið á Salomon vestinu í staðinn fyrir að setja það ofan á, svo í hvert skipti sem ég hljóp þá þrýstist græjan niður í viðbeinið á mér og meiddi mig.

Ég var ekki með skæri eða hníf á mér, til að taka þetta af, enda var þetta rígfast, svo ég bara hélt einhvern veginn á Salomon vestinu í fanginu á mér niður allt fjallið því verkurinn var óbærilegur í hægri öxlinni.

Þegar ég kom svo inní Champoluc bæinn þá varð ég að stoppa aftur í fallegu kirkjunni sem blasir við þegar þú kemur inn í bæinn. Ég gaf „donation“ og kveikti á tveim kertum fyrir okkur mæðgurnar. Ég fór inn í þessa sömu kirkju og kveikti á einu kerti í æfingaferðinni minni fyrir mömmu. Nú voru kertin mín tvö einu kertin sem loguðu í þessari fallegu kirkju, en þarna átti ég yndislega stund.

Skokkaði svo í gegnum bæinn og kom við í súpermarkaðinum (mjög gott að vita núna hvar hann er staðsettur) þar sem ég fékk mér tvo Gatorade brúsa og meiri hálsbólgubrjótsykur. Ég var farin að hósta mjög mikið og orðin mjög þurr í hálsinum, bæði út af astmanum og svo bara álaginu almennt. Ástæðan fyrir því að ég varð að fá mér Gatorade brúsa var sú að það var komið svo mikið plastbragð af vatninu í Salomon skvísunum að ég gat ekki orðið drukkið úr þeim lengur og henti þeim á drykkjarstöðinni í Champolux. Notaðist bara við Gatorade brúsa eftir það.

Tíminn þegar ég kem í Champoluc var klukkan 08:40 á fimmtudagsmorgni (92 klst 40 mín) komin með 230,8 km.

(Halldóra var að koma inn á Champoluc, en GPS staðsetningin hennar er enn í Gressoney. Eitthvað klikkað þar. En frábært hjá henni. Markmiðið var að ná þangað á milli 9 og 10 en hún datt inn þar 8:40 og er því núna búin að vinna sé inn 5 klst. og 20 mínutur á tímamörkin. Frábærlega vel gert. Eins og er er hún sambandslaus þannig að frekari fréttir koma síðar. Hún var bara 6,5 tíma yfir en hafði 12. Hún stoppar væntanlega ekki lengi í Champoluc og stefnir næst upp í Rifugie Grand Tournalin þar sem er gott að hvílast í einhvern tíma, Stefán Bragi.)

(Samkvæmt þeim upplýsingum sem sjást er hún í sæti 415 af 471 hlaupara og því búin að taka vel framúr á þessum legg. Það eru núna 56 hlauparar á eftir henni. Frekari fréttir þegar samband næst, Stefán Bragi.)

Ég kvartaði við starfsmanninn á Champoluc stöðinni yfir því hvernig tímatökuxbúnaðurinn hafði verið festur og lét klippa hann af og festa hann aftan á bakpokann, svo hafði búnaðurinn ekki einu sinni virkað frá því ég lagði af stað og ég kvartaði líka yfir því. Ég hitti Frank aftur á stöðinni og við ákváðum að leggja okkur á beddum þar. Var auðvitað ekki með gulu töskuna eða neinn auka búnað, en lagðist bara á bedda og bað um að ég yrði vakin eftir 20 mín, svo þegar konan vakti mig þá bað ég hana um aðrar 20 mín enda var ég að ég hélt bara á góðum tíma.

Skildi ekkert af hverju ég hafði ekki fengið nein skilaboð frá Stefáni Braga en fattaði svo þegar ég vaknaði að ég var með símann stilltan á Airplane mode, var að spara batteríið 🙂

(Til þess að hækka aðeins spennustigið í hlaupasögunni… þá er síminn hennar ekki að svara. Hún gæti hafa lagt sig og slökkt á honum, eða misst hann og hann bilað eða brotnað. Eða Vodaphone er í slæmum málum. Það hefur ekkert heyrst til hennar í 50 mín frá því hún kom til Champoluc sem er sæmilega stór bær. Spennandi ? Stefán Bragi.)

(Og niðurstaðan var…….. Halldóra lagði sig og setti símann á AirPlain mode.  Hún er í topp málum, var að borða heita samloku með skinnku og osti í einhverri sjoppu í Champoluc. Búinn að ná svefni og er lögð af stað upp í Grand Tournalin skálann. GPS tækið er eitthvað bilað og það mun ekki nást að laga það fyrr en í næsta lifebase í Valtourence. En þangað ætti hún að koma í kvöld. Hún ætti að vera um 3 klst. upp í skálann, stoppar þar í stuttan tíma til að nota dagsbirtuna og heldur svo áfram. Næsta Cut er í Valtourence Inn kl. 19:00 í kvöld (ísl) sem er LIFEBASE og hún ætti að ná því vel innan tímamarka. Stefán Bragi.)

Eftir að ég vaknaði var ég búin að ákveða að kíkja á líkamsræktarstöðna við hliðina á þar sem ég hafði fengið svo góða samloku „toast“ með skinku og osti þegar ég var með Iðunni og Stefáni, en nú var líkamsræktarstöðin lokuð.

Gekk fram á apótek sem var opið og keypti sterkar STREPSILS eða sambærilegar töflur sem komu sér heldur betur vel þegar leið á ferðina. Þegar ég er svo að leggja í hann sé ég svona veitingaskúr sem selur pylsur og samlokur og þar var yndislegur drengur að vinna, sem grillaði fyrir mig samloku, setti kodda á stólana úti svo ég fékk mér sæti og ég keypti samloku með skinku og osti og Sprite og fékk mér líka íspinna í desert.

Mér leið svo vel eftir þessa samloku, því ég var eiginlega hætt að borða á þessum drykkjarstöðvum. Tala nú ekki um ísinn, var alveg tilbúin að takast á við næstu fjöll. Heyrði svo í Stefáni Braga sem var farin að hafa verulegar áhyggjur af mér hann hélt að síminn minn væri bara ónýtur eða að Vodafone væru búnir að loka á mig. Hann vissi að ég var fyrir löngu komin inná stöðina.

Hann var svo glaður að heyra í mér og að ég hefði náð að hvíla mig að að hann sagði mér bara að fá mér aðra samloku og taka með í nesti ha ha ha – sem ég kannski hefði átt að gera, því hún var miklu betri en samlokann sem ég fékk mér svo uppi í fjallaskála 😊

Við Iðunn og Stefán Bragi höfðum einmitt áð í Rif. Grand Tournalin í sumar, en ég var kominn þangað klukkan 12:58 fimmtudagur, (96 klst 58 mín) , búin með 239,1 km og 21.172 m í samanlagðri hækkun.

Það var mjög gott að hafa farið þangað og þekkt leiðina upp eftir. Ég fékk frábærar móttökur þegar ég kom í skálann, frábærar þessar háværu kúabjöllur, sjá myndband.

(16/9 11:23 Halldóra er komin upp í Grand Tournalin skálann, var að detta inn núna rétt áðan kl. 10:58. Hún missti nokkra fram úr sér vegna þess að hún ákváð að fá sér aðra samloku með skinku og osti í Champoluc.  og það VAR RÖÐ. Svona er þetta, það þarf að kynda kolaofninn og allt sem brennur skilar þér orku. Hún ætlar að stoppa stutt, megnið af hækkuninni búið í dag. Ekki eftir nema 350 metra hækkun og svo allt niðri í móti eftir það í næsta Lifebase í Valtourence. Hún ætlar frekar að eiga meiri tíma þar og ná aftur í + 2 klst. við að fara inn á stöðina. Eins og er á hún 5 klst. á tímamörkin og er að halda því. Stefán Bragi.)

Ég ætlaði ekki að stoppa lengi en þeir voru mjög lengi að hita samlokuna í kolaofninum þarna upp frá svo ég fékk mér bæði Cappuccino og alvöru ítalskt súkkulaði með rjóma, sem var eins og að drekka kakósúpu. Spjallaði þar við ungt par, sem var algjörlega gáttað á þessu TOR ferðalagi mínu 🙂 Í skálanum sá ég hlaupara sem var með Tor dés Geants tattoo, merkt 2018-2019, tók mynd af því, bara svona til að spyrja, á maður að fá sér svona TATTOO á kálfann ? uhhh leyfðu mér að hugsa málið … nei held ekki 🙂

Ég hitti líka danska teymið, Flenning og Allan, á leið minni upp í skálann, en það voru tveir Danir saman sem ég var svo að rekast á, nokkrum sinnum eftir þetta. Þeir sögðu mér að bæði Tommi, frá Finnlandi vinur minn hefði hætt eftir brekkuna niður í Niel, ég hafði einmitt hitt hann þegar hann var þar að teipa á sér hnéð. Þeir sögðu mér líka að Matti vinur okkar sænski hefði fallið á tímamörkum líka á leiðinni niður í Niel. Ég var búin að sjá á trackinu að Michael vinur minn #424 var líka hættur, svo það voru ansi margir sem ég þekkti hættir í hlaupinu ;-(

Annar Daninn sagði mér að hann hefði verið búinn að reyna áður við TORINN, en var þá líka með partner með sér sem lenti í meiðslum og þeir urðu að hætta. Ég er ekki alveg viss um að ég myndi vilja fara í svona langt hlaup með svona skuldbindingu, þ.e. að fara í samfloti alla leiðina með einhverjum öðrum, nema viðkomandi hefði nákvæmlega sömu styrkleika og veikleika og ég. Það var t.d. alveg ljóst með vini mínum Michele að það gekk alls ekki upp, þar sem styrkleikar okkar og veikleikar voru algjörlega andstæðir.

Leiðin eftir fjallaskálann Rif. Grand Tournalin er krefjandi yfir skarðið Col di Nana og Col des Fontaines.

(16/9 14:06 Halldóra er rétt að fara að koma inn í Lifebase stöðina Valtourence. Hún er búin að ná að senda Location sharing á Facebook. Hún er búin að vinna sér inn meiri tíma og á núna 7 klst. á tímamörkin út af stöðinni. Hún ætlar að nota 3 klst í svefn og annað. Nú eru fæturnir farnir að kvarta og bara níu tær eftir enda langt niðurhlaup til Valtourence. En vonandi verður tíunda táin komin á aftur eftir svefninn. Til að setja ykkur aðeins inn í hugarheim Halldóru á þessu andartaki þá sendi hún mér mynd af úrinu sínu og spurði hvort að það væri einhver geðveik brekka eftir. Ég hafði sent henni að þetta væri allt niður í móti til Valtourence. Ha.Ha, úrið snéri vitlaust…… Þetta verður spennandi alveg til enda. Hún er núna búin að leggja að baki 248 km og 21.547- metra hækkun og það er svo stutt eftir – en samt svo langt. Í hvaða sæti hún er verður ljóst þegar hún er komin inn á stöðina. Stefán Bragi)

Innskot HGMP: Man ekki eftir þessu með úrið … ha ha ha en það kannski lýsir ástandinu á manni 🙂

Ég kom svo niður í Valtournenche klukkan 16:16 fimmtudagur (100 klst 16 mín) samtals 248,2 km og 21.547 km. Tímamörk eru þar klukkan 21:00 inn og 23:00 út. Live-Base stöðin er einmitt við hliðina á Pizza-stað sem við stoppuðum á í sumar, þá í frábæru veðri, en nún var bara rigning og þoka í Valtournenche.

Ég var orðin mjög kvalin þegar ég kom í Valtournenche aftan á hálsinum, gat varla haldið hausnum uppi. Ég reyndi að nota stafina til að nudda mig aftan á hnakkanum og eða halda þeim beint upp í loft til að rétta úr bakinu. Ég var búin að taka mjög mikið af verkjalyfjum og rúllaði DEEP HEAT kreminu á hnakkann reglulega, en án mikils árangurs , það deyfði aðeins sársaukann, þar sem ég var mjög kvalin, en náði samt að hlaupa niður brekkuna.

Ég bað strax um að komast í biðröð í nuddið, sat á fremsta bekk í bíósal og nuddararnir voru á sviðinu. Fékk svo góðan nuddara sem reyndi að losa um hnakkann (aftan á hálsinum) á mér, þetta eru festingar sem voru bara búnar að gefa sig. Ég fékk líka sjúkraliða til að kíkja á teipið á fótunum á mér, en þeir voru eitthvað að meiða mig, plástrarnir sem ég fékk í Neil en hún hafði náð að losa aðeins um þá.

Skilaboðin frá Stefáni voru að sofa í 90 mín. Fór fyrst á klósetið, á myndinni í albúminu hér að neðan, má sjá hvernig ítölsk salerni eru, bara eins og sturtubotn, ekkert klósett og NB þetta var frekar hreint 🙂 🙂

(16/9 14:28 Kominn tími inn í Valtourence Samtals 100,16 klst. að baki. Hún er í sæti 426 af 465 hlaupurum. Stefán Bragi.)

Tók með mér pokann með svefndótinu, þ.e. svefnpoki, primaloft úlpan, augnhlífar og eyrnatappar og fór inní íþróttahúsið og steinsofnaði eftir nuddið. Stefán hringdi svo eftir 90 mínútur og ég dreif mig í að ganga frá öllu og koma mér af stað, ennþá samt frekar kvalinn í hnakkanum. Ég talaði við einhverja yfirmenn út af GPS græjunni sem virkaði ekki neitt, en þeir gátu ekki skipt henni út eða komið henni í gang því miður.

Á stöðinni í Valtournence var yndislegur ungur drengur sjálfboðaliði (man ekki hvað hann heitir) sem hjálpaði mér að pakka í gulu töskuna og koma henni á réttan stað. Ég þakkaði honum kærlega fyrir aðstoðina og hrósaði honum í hásterti við yfirmann sem var þarna á staðnum, sem var að reyna að græja fyrir mig GPS græjuna.

Ég borðaði ekki neitt á LIVE-BASE stöðinni, en fyllti á vatnsbrúsana mína og hélt svo áfram.

Tékkaði mig út klukkan 19:04 fimmtudagskvöld (103 klst 4 mín).

FIMMTUDAGUR 19:04 – 248,2 km búnir og 21.547 m samanlögð hækkun – Tímamörk 21:00 inn og 23:00 út.

Fór út af Donnas stöðinni klukkan 23:52 (59 klst 52 mín) þriðjudagskvöld, þá 4 klst í tímamörkin út. Hélt svo ein í áttina að Sassa. Nú var ég að koma á slóðir sem ég var búin að fara í æfingaferðinni með Stefáni Braga og Iðunni í síðasta mánuði.

(Halldóra er farin frá Donnas 11:52 skv. plani og á núna 4 klst. a tímamörkin. Hún verður að ná að halda því. Hún lét teipa fætur, komnar einhverjar blöðrur. Fékk nudd, mat og tæplega 2 tíma svefn. og hún fer út með látum, búin að taka fram úr þremur strax. Þar með komin í sæti 514 af 540 og nú þarf hún að hirða upp hlauparana sem að lögðu sig ekki, hún nær þeim í brekkunni. Hún er núna á skokkinu til Saint Port Martin í góðum gír – frá Stefáni Braga)

Skilaboðin frá Stefáni voru skýr, að ná hlaupurum og taka fram úr þeim, alls ekki að hanga í þeim. Tók skilaboðin svo bókstaflega að ég sendi Stefáni Braga reglulega fjölda þeirra sem ég var búin að taka fram úr, einn, tveir, þrír ha ha ha o.s.frv.

Það var æðislegt að skokka fram hjá hótelinu okkar sem við gistum á, skokka göngugötuna þar sem við byrjuðum okkar ferð og svo að fara yfir brúna og í gegnum fallega bæinn. Magnað og yndislegt að vera þarna þó ég væri alein þarna í myrkrinu, þá voru Iðunn og Stefán Bragi svo mikið með mér þarna í anda.

Ég hitti svo Michele (M) á fyrstu drykkjarstöðinni, þarna í fallega gamla Perloz bænum, þar sem við Iðunn og Stefán Bragi höfðum reynt að fá borð á veitingastað en fengum ekki inn (en skoðuðum þar mjög gamla vínþrúguverksmiðju). Ég heilsaði M sem var mjög glaður að sjá mig, brosti alveg hringinn. Ég ákvað samt að halda mínu plani og halda áfram minni för og hugsaði bara ef hann nær að hanga í mér þá er það fínt, en ég ætlaði ekki að bíða eftir honum. Svo ég hélt för minni áfram og hann hékk ekki í mér.

Næsta stopp var í Sassa sem var á hótelinu sem við gistum aðra nóttina okkar í æfingarferðinni (man að ég fór allar þessar erfiðu brekkur í miklum hita fyrsta daginn okkar í æfingaferðinni og það var drullutöff), nú var sem betur fer komin nótt og mun kaldara og mér gekk mun betur þarna upp í þetta skipti. Það var virkilega gaman að koma aftur í Sassa á fjallahótelið sem við gistum fyrstu nóttina, en leiðinlegt að það var um nótt, svo ég hitti ekki aftur eigendurna sem voru alveg yndisleg.

Ég ætlaði að panta mér Sprite eða Fanta, en það var lokað og engin möguleiki að fá annað en kók og vatn. Á drykkjarstöðinni sem var í tjaldi úti, fékk ég mér 10 mín kríu með hausinn á borðinu, áður en ég hélt áram upp fjallið í áttina að Rifugio Coda. Það var annar hlaupari að taka sér kríu fram á borðið á sama tíma og ég sem þakkaði mér svo fyrir þegar vekjaraklukkan hringd í gsm símanum mínum og vakti okkur bæði 🙂

Á þessum tímapunkti gerði ég ein mistök, sem ég hafði aldrei gert áður og gerði ekki aftur, en það var að gleyma að fylla vatn á Salomon vatnsbrúsana mína á drykkjarstöðinni. Ég hafði alltaf fyllt á þá, með hreinu vatni í annan og sódavatni í hinn. Ég uppgötvaði að ég hefði gleymt þessu þegar ég fór á klósettið uppá bílaplani, en ég nennti ekki að snúa við aftur niður eftir, sem var samt mjög stutt (held ég hafi verið hrædd við að hitta M aftur og þurfa að stinga hann aftur af). Auk þess vissi ég að það var brunnur á leiðinni, þar sem kýrnar voru. En þegar ég kom að brunninum þá var ekkert nema drullugt vatn þar núna, ekkert rennandi vatn og ég með frekar lítið af vatni á mér eftir í brúsunum.

Ég var svo lánsöm að það kom þarna yndislegur HOKA hlaupari (var með HOKA bakpoka og í HOKA skóm) sem var með nóg af vatni og orkudrykk og gaf mér hluta af vatninu sínu, sem var algjör bjargvættur, ég náði svo sem aldrei nafninu hans og sá hann aldrei aftur þar sem hann fór upp eftir á undan mér eins og allir aðrir hlauparar 🙂 En mikið var ég honum þakklát.

Leiðin að Rifugio Coda er svolítið endalaus, þú sérð aldrei fjallakofann og það var orðið mjög kalt, eins og fyrri nætur, það var þoka og maður rétt sá meter fyrir framan sig. Ég var samt svo glöð að vera búin að fara þessa leið áður. Þó ég hefði farið hana, þá fannst mér ég alltaf vera að sjá nýja brekku áður en ég loksins kom að fjallakofanum, enda skyggni eiginlega ekkert og mjög kalt úti. Tékk-inn stöðin/drykkjarstöðin í Rif Coda (Fjallaskálinn Coda) var bara í tjaldi fyrir utan fjallaskálann og mér var bæði kalt og mér var flökurt þegar ég kom þangað. Ég ákvað því að fara inní skálann og kaupa mér drykk. Fyrst ætlaði konan að handa mér út og sagði að ég ætti að vera úti í tjaldinu en ég sagðist vera viðskiptavinur og vildi kaupa SPRITE. Keypti drykk og náði því að hvíla mig aðeins þarna uppi í skálanum í hitanum. Það var verið að hita skálann með opnum eldi.

Þarna í þessum skála höfðum við Stefán og Iðunn borðað Polentu (í fyrsta og eina skiptið sem ég hef borðað hana, langar ekki að smakka hana aftur). Við vorum þarna í hádeginu og það rigndi mikið þessa klukkustund þegar við stoppuðum þar í ágúst. Nú var enginn í skálanum nema ég og pirraður starfsmaður sem vildi helst henda mér út í tjaldið og bannaði mér að nota klósettið. Tékkinn tími á Ref Coda var klukkan 07:04 (71 klst og 4 mín).

(Halldóra er komin i gegnum Rifugi Coda. Mjög mikilvægur áfangi og stefnir óðfluga í Rifugi Barma sem er næsta Cut. Hún er búin að standa sig gríðarlega vel í nótt, búin að taka fram úr næstum 30 hlaupurum og er núna í sæti 492 af þeim 540 sem eru eftir. NB. 180 hlauparar eru nú hættir keppni. Þegar hún fór í gegnum Rifugi Coda var hún komin upp á toppinn og nú heldur hún sig í yfir 2.000.- metra hæð um langan veg. Leiðin er upp og niður en brekkurnar eru ekki eins rosalegar. Hún virðist vera búinn að finna sinn takt og svaraði skilaboðum í morgun (sem er gott :-)) Cut í Barma er kl. 13:00 í dag og hún mun ná því. Nú er hún aftur komin inn í þéttan hóp af hlaupurum með þau skilaboð að elta uppi þann næsta og taka fram úr honum…frá Stefáni Braga).

M var ekki kominn ennþá þegar ég fór frá Ref. Coda og ég hitti hann ekkert aftur í hlaupinu. Í R.Coda er maður hálfnaður með hlaupið kominn með 174,5 km og 15.024 m hækkun. Svo komst ég að því síðar að hann hætti í hlaupinu í R. Coda og ég veit ekki af hverju.

Ég átti ágætis niðurhlaup frá Ref.Coda þekkti leiðina ágætlega, svo ég tók fram úr mörgum hlaupurum, sem voru orðnir vanir að hleypa mér fram úr á niðurleið og ég var orðin vön að hleypa þeim fram úr mér á uppleiðinni . Svo kom auðvitað nýtt fjall, þ.e. brekka upp þar sem allir tóku fram úr mér eins og vanalega😊

(Næsta Cut er 75 klst. í Barma. Halldóra ætti að vera þar á 71,5 tíma og þar með eiga enn 3,5 tíma á tímamörk. Árið 2019 hætti Gunnar Júlísson í Barma skálanum vegna álagsastma (en hann var að klára UTMB í ágúst 2021 og kemur bara aftur sterkur inn í TORinn 2022) Halldóra ætti að vera um 9:30 að íslenskum tíma í Barma (11:30 ítölskum tíma). Mun þar taka eins stutt stopp og hægt er, borða og 10 mín slökun. Leiðin eftir Barma eru miklar óbyggðir og ef eitthvað kemur upp þar þá þarf að sækja hlaupara með þyrlu. Þannig er leiðin alveg þangað til Halldóra verður komin til Niel – frá Stefáni Braga).

Næsti fjallaskáli var Rifugio della Barma og þangað kom ég klukkan 11:04 á miðvikudagsmorgni (71 klst og 4 mín). Hann var æðislegur eigandinn að þessum skála. Hann var jafn almennilegur og starfsmaðurinn var leiðinlegur í Coda 🙂
Hann vildi endilega taka mynd af mér og númerinu mínu og þarna keypti ég mér mjög gott espresso kaffi og local límónaði gos sem var mjög gott (ekki vont bragð af því).

(Halldóra er komin í gegnum Barma skálann á miklu betri tíma en þeir sem að eru á undan henni. Hún var 4 tíma slétt frá Coda til Barma á meðan flestir aðrir eru 4,5 tíma á þeirri leið. Þannig að hún heldur ennþá 4 tímum á tímamörkin. Það er mikilvægt að halda því alla leið til Gressoney, en þá lækkar verulega meðalhraðakrafan í hlaupinu. Næsti áfangastaður er Niel. Á leiðinni er Drekaskarðið sem að Halldóra stendur í á Facebook myndinni sinni. Þannig að þaðan þekkir hún vel leiðina niður í Niel. Það er mjög gott hljóð í henni, keppnisskap. Smá vandræði með að koma niður mat, en verið að vinna í lausnum. Nú er allt orðið blautt og sleipt og því magnað hvað hún nær að halda góðum hraða – frá Stefáni Braga).

(Í Barma eru komnir 183 km og 15.676.- metra hækkun. 7,5 sinnum upp á Hvannadalshnjúk og niður aftur á 3 sólarhringum Stef.Bragi.)

Það var mikill munur á frábærum eigendum og andrúmslofti í þessum fjallaskála m.v. Ref.Coda. Get mælt 100% með þessum fallega fjallaskála í Barma. Tímamörkin í Rif della Barma var klukkan 15:00, svo ég var ennþá 4 klst innan tímamarka, yfirgaf skálann í mjög góðum málum og framundan var mjög krefjandi leið. Gunni Júl búin að senda mér skilaboð og vara mig við sem og Stefán Bragi, að leiðin fram undan væri mjög grýtt og erfið yfirferðar, ekki neinir stígar á þessari leið að skarðinu. Mér skilst að Gunni Júl hefði hætt hér, því það hefði bara verið hægt að sækja hann á þyrlu ef hann þyrfti að hætta og starfsmenn sögðu að hann yrði þá að greiða hana sjálfur, þar sem þeirra ráðleggingar væru að hann myndi ekki halda áfram út af astmanum.

Næstu tékkinn staðir, án þess að það væri skráðir tímar voru Col du Marmontana og Lago Chiaro en þar fékk ég grillaða svínasíðu, sem var vel söltuð og ofboðslega góð og þar fékk ég líka eina Fanta dós, sem ég sá inni á starfsmannabásnum. Þetta var besti matur sem ég fékk alla ferðina. Svo ég fékk mér tvær sneiðar 🙂

Eftir það tók við hækkunin upp í Crena du Ley sem við Stefán Bragi kölluðum, Drekaskarðið. Við Stefán Bragi höfðum farið frá Niel uppí þetta skarð í frábæru veðri í æfingaferðinni í ágúst og við tókum mjög gott niðurhlaup þaðan, sem endaði með því að ég flaug á hausinn, eða réttara sagt lenti á hnjánum 🙂

Eftir Drekaskarðið og smá niðurhlaup yfir mikið grjót, þá tók við næsta skarð sem var Col della Vecchia þar sem við Stefán Bragi höfðum líka stoppað og horft yfir til Sviss, en vörðurnar voru skreyttar Nepölskum fánum. En veðrið var alveg frábært í æfingaferðinni. Nú var enginn til að taka af mér myndir í Drekaskarðinu, svo ég tók nokkrar sjálfur og svo tók ég líka myndir af flotta steinlagða stígnum sem Rómverjar lögðu á sínum tíma, rétt fyrir neðan Col della Vecchia, algjörlega magnaður stígur.

Eftir skarðið er ágætis niðurhlaup niður í Niel – Dortoir La Gruba. Á leiðinni niður eftir hitt ég Finnann, vin minn, sem var að gera að hnénu á sér sem var eitthvað farið að hrjá hann. Leiðin sem við fórum núna þ.e. „efri leiðin“ var mun lengri og erfiðari en sú sem við Stefán höfðum farið, neðri leiðin, mikið upp og niður og ég fann ég var orðin frekar lúin. Það var ein tékk-inn stöð í viðbót með veitingum á leiðinni, en ég ákvað bara að stoppa ekki og halda áfram niður eftir, þó þeir segðu að það væru 90-120 mín eftir í Niel. Var bara orðin spennt að komast til NIEL.

(Halldóra tætir nú framhjá hverjum Frakkanum af fætur öðrum og er búin að vinna sig upp í sæti 460. (Frakkarnir eru sumir þekktir fyrir að hleypa helst ekki konum fram úr sér), þannig að hún skilur þá væntanlega eftir alveg niðurbrotna. Það eru ennþá 512 hlauparar eftir (198 hættir) og hún er því búin að setja aftur fyrir sig 32 hlaupara síðan í Donnas. Hvílík snilld. Hún er komin af stað í niðurhlaupið til Niel og er búin að vinna sér inn meiri tíma, sem er ótrúlegt. Cut off tími í Niel er 19:30 og hún á bara 1 klst. eftir þangað. Verður komin þar um 15:00 og hækkar því úr 3,5 tímum sem hún hafði í Barma í 4,5 í Niel. Þar er flott stöð, góður matur og smá hvíld. Og kannski fær hún bara að fara á Facebook life í smá tíma……. í Niel.  Þetta er alveg magnað á þessum stað í hlaupinu að vinna sér inn tímamörk. Næsti áfangi er svo Gressoney sem er LIFEBASE og um leið og hún fer þar inn bætast 2 klst. við Cut tímann. Þetta verður mjög spennandi og tæpt áfram……. 300 metrum hinu megin við Niel er 200 km. múrinn fallinn – Stefán Bragi.)

Það var æðislegt að komast inn á hótelið okkar í Niel, drykkjarstöðin var inni í morgunverðarsalnum okkar, klukkan 17:39 og móttökurnar voru eins og ég væri bara að koma í mark, en þarna er ég búin með 199,7 km og 17.166 m hækkun.

Tímamörkin klukkan 21:30 svo ég var bara í góðum málum. Stefán hafði sent mér skilaboð og hrósað mér og í verðlaun fékk ég að mega fara á Facebook Live 😊 Ég sagði að ég yrði fyrst að láta kíkja á fæturna á mér, sem ég og gerði, lét aðeins fara yfir og teipa betur þar sem það þurfti. Langaði mest í kornflex sem ég fékk með mjólk út að borða og það voru allir einstaklega almennilegir á Niel drykkjarstöðinni vildu allt fyrir mann gera og þar var mikil stemning, eins og sjá má á myndbandinu hérna að ofan.

(Komin til Niel, síðasti kaflinn var blautur og sleypur þannig að hún tafðist aðeins fram yfir áætlun. En á ennþá 4 klst. á tímamörkin. Planið er að stoppa í 20-30 mín, tærnar upp í loft og reyna að borða. Síðan er það síðast brekkan upp áður en niðurhlaupið hefst til Gressoney. Þetta eru bara 1.150.- metra hækkun og 14 km. Sú leið er brött upp en mjög góð, aflíðandi og góðir stígar niður. Halldóra hefur 4 klst til að fara þennan legg. Veðrið er líka að skána og ekki rigning það sem eftir lifir dags. Hún er bara í ágætis standi, hress og ánægð með allan framúraksturinn. Auðvitað er þreytan aðeins farin að segja til sín og hana hlakkar til að ná smá svefni í Gressoney – Stefán Bragi.)

Þegar ég fór út af stöðinni fór ég að sjálfsögðu á FB life og spjallaði og henti mér svo uppá fjallið, hafði farið þessa leið með Stefáni og Iðunni í sumar og var alveg orðin spennt að komast til Gressoney S.J.

(Smá tölulegar upplýsingar. Af hverju er mikilvægt að ná Gressoney stöðinni ? Ef þið skoðið tímaspjaldið hennar Halldóru þá er þar efst hægra megin tala sem segir að hún sé á 2,6 km meðalhraða. Til þess að ná Gressoney þarf 2,51 km meðalhraða. Halldóra mun ná því. Eftir Gressoney, þ.e. á næstu stöð á eftir má meðalhraðinn lækka í 2,33 (fyrir allt hlaupið) sem þýðir að hún hefur miklu meiri tíma til að komast til næstu stöðvar Champoluc og getur farið hægar og hvílt sig meira á leiðinni. Þeir sem að komast í gegnum Gressoney innan tímamarka hafa verulega hækkandi líkur á að ná að klára hlaupið. Halldóra hækkaði í sæti 448 við komuna til Níel. 504 eru enn að í hlaupinu og 206 hlauparar hættir – Stefán Bragi).

Leiðin upp á fjallið eftir Niel gekk mjög vel framan af. Svo kom mikil og þétt þoka, og við rétt sáum bara um einn metra fyrir framan okkur, vorum samt fjögur að þvælast þarna. Vorum því að mínu mati frekar lengi að finna hæsta punktinn, þar sem ég mundi svo vel eftir að að við höfðum stoppað og tekið myndirnar af okkur þremenningunum með íslenska fánann í ágúst. Mundi líka vel eftir því að þar reyndi ég líka í sumar að ná símasambandi því ég átti að vera á fundi með FAUS, en það var auðvitað mjög takmarkað síma-samband þá sem og nú.

Þegar við vorum svo loksins komin upp á topp Colle Laozney (2.400 m), þá var mjög þægilegt hlaup niður eftir í áttina að Ober Lòo. Stefán Bragi var búin að minna mig á að ég ætlaði að heilsa uppá bóndann vin minn á Ober Lòo, en við höfðum hitt hann í æfingarferðinni og sögðum honum að ég myndi taka þátt í hlaupinu og lofuðum honum þá að ég myndi heilsa upp á hann.

Þegar ég kom svo inná stöðina, þá spurði starfsmaður mig hvaðan ég væri og þegar hann heyrði að ég væri frá Íslandi, þá var hann fljótur að finna eigandann, þ.e. bóndann á Ober Lòo sem var búin að vera að bíða eftir mér. Það var mjög gaman að hitta hann aftur og hann var svo glaður að sjá mig og að ég væri komin svona langt.

Ég lét taka mynd af okkur, en mér leið frekar illa á þessum tímapunkti. Það var komið myrkur og allt upphitað með opnum eldi og reykurinn af svona opnum eldi fer frekar illa í mig og astmann minn. Ég reyndi að fá mér banana þarna en bara kúgaðist af honum. Lét samt taka mynd af okkur Rino (eigandinn af Ober Lòo) þarna á drykkjarstöðinni.

Tíminn var 21:15 á miðvikudagskvöldið, komnar 81 klst og 15 mín og ég búin með rúmlega 200 km.

Fékk svo skilaboð frá Stefáni Braga um að ég yrði að hraða mér, of mikið dól á mér þarna í Ober Lòo. Ég hljóp því eins og vindurinn niður brekkuna og gaf verulega í og tók fram úr öllum, en það var mjög krefjandi og erfitt að hlaupa þarna yfir mesta grjótið og það í niðamyrkri. Svo þegar ég kom niður á malbikið, gaf ég ennþá meira í og hljóp eins og ég væri að berjast við tímamörkin í áttin að sporthöllinni í Gressoney, en ég kom þangað klukkan 22:50 á miðvikudagskvöldið (82 klst og 50 mín). Búin með 213,4 km og 18,300 metra samanlagða hækkun.

Ég var orðin mjög þreytt þegar ég kom í Gressoney og vildi bara fara strax að sofa. Á meðan ég er að finna svefnpokann og dótið, þá kemur kona sem vildi skipta um rafhlöðu á TRACKER græjunni minni sem var komin í 20%. Ég leyfði henni bara að sjá um það, hún tók gömlu græjuna af og festi svo nýja á bakpokann.

(Spennan magnast og inneignin á tímamörkin minnkar. Halldóra er komin inn í Gressoney. Á rúma tvo tíma enn á tímamörkin. Stöðin í Gressoney er gríðarlega stór og góð. Allt til alls, heitar sturtur, læknar, allt í sama húsi, hægt að fá nudd osf. En tíminn er nú orðinn alvarleg fyrirstaða. Halldóra á 2 klst. á tímamörkin þegar hún kom inn á stöðina. Það þýðir að hún á 4 klst. á tímann út af stöðinni. Planið er einfalt, hún verður að fara út kl. 00:00 á íslenskum tíma í síðasta lagi. Það þýðir að hún hefur 3 klst. til að láta laga plástrana, skipta um föt, borða, sturtu og sofa. Og ég ætla að veðja á að henni takist það. Skynsemin verður að ráða för og það er mjög óskynsamlegt að fara út af Gressoney ósofinn. Þannig að svefn í 1,5 klst. verður að hafa forgang fram yfir keppnisskapið. Hún er farin að sofa. Og þó svo að hún fari út af stöðinni bara með 1 klst. á tímamörkin þá er hún enn inni í hlaupinu. Sjá um það hér neðar. Nú er næstum 1/3 hlaupara hættur og margir munu hætta í Gressoney eins og alltaf. Stefán Bragi.)

Stefán hrósaði mér fyrir niðurhlaupið og sagði að ég gæti sofið í 1 og ½ klst og sagðist myndu vekja mig sem og hann gerði eftir 90 mín. Þá skipaði hann mér að fara í sturtu og hrein föt, svo þurfti ég að láta skipta um allt teipið á fætinum, þ.e. ég tók þá af áður en ég fór í sturtuna og fékk svo alveg nýtt á báðar fæturna. Þegar ég er að fara í sturtu þá hringir Beta í mig til að kanna hvernig mér liði. Ég sagðist vera í góðum gír, en ég væri með þennan verk aftan á hálsinum, svona eins og ég væri með hálsríg, og ætlaði að reyna að fá nudd. Þurfti svo að bíða í mjög langan tíma eftir að komast að í teiperinguna, fékk mér þá að borða á meðan, en hafði bara lyst á soðnum kartöflum og gulrótum 🙂

Frétti eftir á að Stefán hafði beðið Betu um að taka stöðuna á mér, því hann spurði mig aldrei hvernig mér liði, eða gaf mér tækifæri til að kvarta. Hann hafði á þessum tímapunkti áhyggjur af því að ég væri komin á klettabrúnina og vildi láta Betu kanna hvernig staðan væri á mér, áður en hann héldi áfram að ýta á mig. Beta staðfest svo við Stefán Braga að ég væri bara fín fyrir utan, þennan verk aftan á hálsinum.

(Og um framhaldið. Í Gressoney er Halldóra búin að fara 213 km. og 18.300 metra hækkun. Hún er búin að vera 83 klst. á ferðinni þangað. Næsta CUT er í Champoluc, hinu megin við fjallgarðinn, þangað er ein brekka upp og ein niður, hækkun upp á 1.700 metra og 17 km, þar af tæpir 5 á sléttu malbiki. Það góða við þennan legg er að Halldóra hefur 12 klst. til að fara þessa leið. Hún þarf sem sagt bara að ná 1,42 km meðalhraða á leiðinni og allt sem að hún nær að fara hraðar, vinnur hún sér inn sem viðbótartíma. Halldóra fór þessa leið í sumar á ca. 5-6 klst. En núna verður hluti af leiðinni í myrkri. Þetta er ástæðan fyrir því að hún varð að komast í gegnum Gressoney  og það tókst, Stefán Bragi.)

Eins og ég sagði við Betu þá var ég komin með mikinn verk aftan í hnakkann (þ.e. aftan á hálsinum), en gat ekki beðið eftir að fá nuddara til að nudda á mér hálsinn að aftan, var farin að hafa áhyggjur af tímamörkum. Setti því teipið í forgang, svo var bara að pakka niður í gulu töskuna, skila henni inn og halda svo áfram.

(Vöknuð eftir 1,5 klst svefn og byrjar núna að vinna eftir tékklistanum. Tekur næsta 1,5 klst í það og fer út 00:00 að íslenskum tíma í síðasta lagi. Næsta stopp er Alpenzu skálinn sem að sést vel á myndinni hjá Ágúst Kvaran í UTMB hópnum. Þar tekur hún aftur Powenap fyrir efri hlutann af brekkunni. Það verður spennandi að sjá hvert hún verður komin í fyrramálið þegar við vöknum, Stefán Bragi.)

Stimplaði mig út klukkan 02:10 aðfararnótt fimmtudags (86 klst og 10 mín).

FIMMTUDAGUR, 02:10, 86 klst og 10 mín. Búin með 213,4 km 18.300 metra samanlögð hækkun. Tímamörk 01:00 inn og 03:00 út.

Lífið er fullt af tilviljunum. Þegar ég vaknaði þá hitti ég Michele aftur, hann var búin að pakka dótinu sínu og tilbúin en fékk sér að borða á meðan hann hinkraði eftir mér og við gengum saman út úr Cogne. Ég hefði viljað hlaupa, en hann gekk bara, svo ég gekk bara með honum (hann lagði sig lengur en ég í fjallaskálanum kvöldið áður og fór auðvitað hægar niður brekkuna, svo hann hefur örugglega bara sofið í um 1 klst í Cogne), eins og við svo sem höfðum planað, en ég náði 2 klst og bara 10 mín í fjallaskálanum uppfrá, en ég náði sturtu áður en ég lagði mig og veit að hann fór ekki í sturtu.

Undirlagið var mjög hlaupalegt þarna út úr bænum og mér leið mjög vel eftir nóttina. Fór af stað með nýja ljósið sem var allt annað heldur en varaljósið. Þegar við erum að leggja af stað sjáum við hlaupara sem eru að koma inn í bæinn á stöðina og þá eru bara um 30 mín eftir af tímamörkunum inn og 2,5 klst eftir af tímamörkunum út. Man ég hugsaði hvað ég væri fegin að vera ekki í sporum þessara hlaupara, að vera svona tæpir í tímamörkin.

(Eftir 2,5 klst. hvíld í Cogne hélt Halldóra af stað aftur í morgun í næsta legg til Donnas. Sá leggur er mun auðveldari myndu margir halda en seinni hlutinn er á kortinu 30 km langt niðurhlaup. Það er samt ekki allt niður og það merkilega við TOR er að flestir sem hætta gera það vegna þess að þeir geta ekki meira niðurhlaup. En Halldóra er fersk eftir hvíldina og fer inn í flottan dag á Ítalíu þar sem hæðin er lægst og hitinn mestur. Það er skýjað í Donnas þannig að hitinn fer sem betur fer bara í 24 gráður og smávægileg úrkoma, nánast ekkert – frá Stefáni Braga).

Fyrsta tékkinstöð eftir Cogne var í Goiles, þar fengum við okkur te, ofboðslega sykrað og héldum svo áfram. Mér leið mjög vel en Michele var í vandræðum, ég gaf honum verkjatöflur og hálsbólgutöflur, en hann hóstaði líka mjög mikið, einhver skítur í hálsinum á honum.

Svo var bara þægilegt hlaup upp að Rifugio Sogni, alls ekki bratt og mjög hlaupanlegt, en M var í vandræðum, illt í maganum, svo ég gaf honum eplið mitt sem ég hafði tekið með mér frá Cogne drykkjarstöðinni. Eitt skipti vildi ég reyndar stoppa sjálf til að fara úr sokkunum og sá þá að ég var að fá blöðru sem var reyndar sprungin, svo ég setti hælsærisplástur yfir sárið.

(Hún er alveg að detta inn í Rifugio Sogno og er þá komin 125 km og 10.919.- metra hækkun. Þegar til Donnas er komið er hún komin 156 km. og 12.242.- þannig að það er hófleg hækkun í dag. Hún á eina góða brekku eftir áður en að 30 km niðurhlaupið hefst. Staðan núna í TORX er sú að það eru 556 hlaupara eftir, 156 hættir og Halldóra er í sæti 505. Frá Stefáni Braga.)

Það var eitt af góðu ráðunum sem ég fékk frá reynsluboltunum, að ef þú finnur einhver blöðrueinkenni að stoppa strax og sprengja þær og gera strax að fótunum, því það er ekki aftur tekið að hlaupa með fæturna alla í sárum í sex daga.

Þegar við komum í Rifugio Sogno skálann var orðið bjart og ég fékk bæði Fanta og Sprite, nú í fyrsta skipti í boði hússins 🙂 Nú voru aukaverkanirnar af Díamoxinu farnar að segja til sín, þar sem FANTAÐ sem ég elska var orðið ógeðslegt á bragðið en SPRITE drykkurinn var ennþá allt í lagi. Ótrúlegt hvað gosdrykkir geta gefið manni mikla orku þegar maður er lystarlaus í svona löngu hlaupi.

Í þessum skála var mjög gott brauð og ég fékk mér súpu, eða sem sagt bara súpuseyði og brauð með skinku. M lagði sig á bekkinn, enda mjög slappur, ég beið bara róleg í um 10-15 mín. Svo vakti ég hann og sagðist vilja halda áfram, en bauð honum að sofa lengur en hann var orðin skárri og vildi koma með. Toppurinn á næsta fjalli var rétt undir 3000 metrum og gekk ferðin betur en áður. Nú var ég farin að nota „HÓSTA AÐFERÐINA“ þ.a. ég ræskti mig og hummaði mikið þegar ég var komin svona hátt og náði með því að opna lungnaberkjurnar. Ótrúlegt hvað þetta munaði miklu, en ég hafði byrjað á þessu í 3000 metra fjalli númer tvö.

Leiðin niður var fín, en M vildi ekki hlaupa, næsta stopp var í Rifugio Dondena, þangað vorum við komin um klukkan 13:16 komnar 49 klst og 16 mín. Áfram hélt leiðin niður og ennþá gat M ekki hlaupið, þó ég væri stöðugt að segja honum að fara á undan mér upp, svo ég gæti hlaupið og náð honum niður, þá gengum við bara og vorum komin í Chardonney klukkan 15:24 (51 klst 24 mín).

Þar sem ég var alltaf að bíða eftir honum og bara að ganga þá fór ég bara á FB live, og á Instagram og ég var bara að spjalla og dóla mér, enda ekkert hlaupið þennan samt frábæra niðurkafla leið.

Við fengum okkur svo hreint pasta og skinku í Champorcher skálanum (þar keypti ég líka vina-armbönd handa okkur Iðunni) og við vorum bara í frekar góðum málum. M var farin að velta fyrir sér hvort við værum orðin með þeim síðustu niður af fjallinu, þar sem allir fóru fram úr okkur og hann auðvitað gekk niður og ég bara í humátt á eftir honum.

(Halldóra var að koma til Pontboset sem er í tæplega 3 klst. fjarlægð frá Donnas. En nú er spennan að magnast. Tíminn er ekki alveg að vinna með henni og hún mun koma inn á Donnas stöðina á ca. 56:30 klst. Tímamörkin eru 62 tímar inn og 64 tímar út. Halldóra mun því eiga ca. 5,5 tíma á tímamörkin inn og 7,5 tíma á tímamörkin út. Það er heldur minna en ákjósalegt væri á þessum stað í hlaupinu. Hún verður að nota af því 3-4 tíma í Donnas til að hvílast. Eins og staðan er núna er Halldóra í sæti 531 af 551 sem eru enn inni í hlaupinu. Í Donnas er talað um að hlaupið sé næstum hálfnað, minna en hálfnað í kílómetrum en meira en hálfnað í hæðarmetrum. Seinni hlutinn verður æsispennandi því þar mun Halldóra virkilega þurf að berjast við Cut off tímana……….Það eru ennþá 8 Cut off stöðvar eftir. Brútal, en skemmtilegt  – frá Stefáni Braga. )

Svo komu skilaboð frá Stefáni Braga um að ég væri búin að tapa um fjórum klst eftir þennan dag og hann var mjög svekktur að ég hefði ekki nýtt mér þessa hlaupanlegu niðurleið. Skilaboðin voru skýr: „EKKI EYÐA EINNI MÍNÚTU Í FACEBOOK ef þú ætlar að reyna að klára þetta hlaup :-)“

Ég ákvað bara að hringja í hann og útskýra fyrir honum að ég væri alltaf að bíða eftir M, sem væri ástæðan fyrir því að ég væri á FB til að nota tímann á meðan ég biði. Hann sagði að nú yrði ég að hætta á samfélagsmiðlum og einbeita mér að hlaupinu.

Stefán skrifaði í messenger skilaboðum: Muna tékklistann, vinna eftir honum hratt og fumlaust og ná lágmarki tveggja tíma svefni. Svefnloftið er á efri hæðinni. Eftir Donnas ert þú komin á kunnulegar slóðir og það mun hjálpa þér mikið. Fulla ferð …

Skilaboðin voru skýr. Í símtalinu sagði Stefán Bragi að ég ætti ekki að bíða. Þetta væri mitt hlaup og ef ég ætlaði að klára þá yrði ég að gefa í. Ég dreif mig því bara af stað og henti mér niður restina af fjallinu og hljóp á undan M alla leið niður í Donnas. Náði ekki einu sinni að kveðja hann eða láta hann vita, en hann hafði svo sem sjálfur tvisvar farið á undan mér og látið mig ekki vita, annað skiptið leitaði ég að honum (eins og af Berki um árið) svo ég hugsaði ég bara fer niður eftir og alla leið niður í Donnas og hitti hann þar.

Við vorum búin að ræða fyrr um daginn hvað það yrði frábært að fá sér pizzzu í Donnas og ég var búin að segja honum að mig langaði í óáfengan bjór og pizzu með hráskinku og ruccola. Þegar ég svo kem í Donnas fann ég bar og keypti mér Sprite (ekki Fanta) og hálstöflubrjóstsykur. Hljóp fram hjá pizzastað en vissi að ég hafði ekki tíma til að stoppa og panta mér pizzu þó mig dauðlangaði í hana, þar sem ég var að hlýða Stefáni og gefa bara í.

Kem svo inná Donnas stöðina, sem er alveg hinum megið við bæinn, klukkan 20:21 (56 klst og 21 mín), en þar voru tímamörkin inn 02:00 um nóttina og út 04:00 um nóttina. Þurfti reyndar að hringja í Stefán því ég hafði áhyggjur að ég hefði hlaupið fram hjá stöðinni, því ég var búin að hlaupa í gegnum allan bæinn, en stöðin var hinum megin við kastalann, en þar var einmitt tekin „myrkurmynd“ af mér, þ.e. ljósmynd í myrkrinu og mér bara brá við flassið sá fólkið ekki sem beið og tók myndina 🙂

Skilaboðin frá Stefáni voru að ég ætti að sofa í tvær klst á Donnas stöðinni og ég þurfti fyrst að láta kíkja á tærnar á mér þar sem það væru komnar blöðrur. Mér var boðið að láta teipa allan fótinn sem ég þáði, þar sem ég var líka komin með sigg, á vinstri jarkann og svo þurfti að teipa sérstaklega nokkrar tær. Þarna tengdi ég við það sem Biggi hafði sagt við mig áður en ég fór út, að maður gæti látið teipa alveg á sér fæturna, meira að segja í Courmayeur fyrir hlaup, en ég fann þegar ég fór af stað hvað þetta teip gerði mikið gagn.

Ég fékk mér harðsoðin egg og kartöflu að borða. Strákurinn sem nuddaði svo aðeins á mér lærin sagði að ég yrði að fá mér líka eitthvað sætt 😊 Hann var greinilega var ekki búin að kíkja ofan í Salomon vestið mitt, sem var fullt af súkkulaði og sætindum. Þegar ég hafði komið inn á Donnas stöðina hitti ég Chiara dóttir M sem var að bíða eftir okkur. Ég sagði henni að hann væri rétt á eftir mér. Svo þegar ég var á bekknum í teipi og nuddi þá komu þau inná stöðina og hún kom til mín og sagði mér að M væri mættur á staðinn. Ég fór svo að spjalla við hann, eftir að ég var búin að fá teipið og þá var hann frekar fúll út í mig og sagði að hann hefði nú bara komið 10 mín á eftir mér sem var rétt hjá honum (en ég hugsaði nú samt um þessar fjórar klst sem ég hafði tapað um daginn með því að geta ekki hlaupið niður) en sagði ekki neitt.

Þau feðginin fengu sér svo pizzu og bjór. Chiara bauð mér sneið, þegar hún opnaði pizzakassann, þá sá ég að þarna var pizza með skinku og ruccola sem hann hefur þá örugglega pantað fyrir mig , en hann var frekar fúll útí mig og bauð mér ekki, en C var svo almennileg að bjóða mér eina sneið 😊

Meðvirka Halldóra fékk auðvitað massa móral yfir að hafa stungið af, en ég bara varð að hlíða Stefáni, þetta var mitt hlaup og ég var búin að tapa allt of miklum tíma á þessari leið sem hefði hentaði mér mjög vel og ég hefði getað hlaupið hratt. Sá þau voru líka með óáfengan bjór sem mér var ekki boðinn ha ha ha en ég átti Sprite-ið og drakk það með pizzusneiðinni alein á öðru borði 😊

Eftir að hafa fengið mér smá að borða, skipti aftur um buxur, fór í Salomon buxurnar sem ég byrjaði í og fór í hreinan topp og hreinan þurran bol, þá fór ég uppá aðra hæð, þar voru beddarnir og þar lagði ég mig í 2 klst.

(Komin til Donnas á 56:21 og nú þarf að fylgja tékklistanum. Komnir rúmir 2 sólarhringar og 2-3 tíma svefn. Nú þarf allt að vera skrifað niður og skipulagt. Halldóra ætlar út aftur fyrir 22:00 hér heima, miðnætti í Donnas og eiga fjögurra tíma lágmark á tímamörkin við brottför. Næsta Cut er við Rifugie Barma kl. 13 (ísl) á morgun. Það verður töff. Framundan er ógnvænleg hækkun 2.800 metrar upp í Rifugi Coda skálann en bara 18 km. þangað, þannig að þetta er bratt upp. Nú er líka fjallaveðrið að versna. Byrjar að rigna snemma í fyrramálið og rignir allan daginn, en ítalskt sólskyn í hverjum dropa. Nú þekkir Halldóra leiðina því við Iðunn fórum með Halldóru næstu 150 km í æfingaferðinni í ágúst. Nú mun sú reynsla kikka inn – frá Stefáni Braga)

Við ákváðum að Stefán myndi hringja í mig og vekja mig þar sem það var enginn þarna til að vekja mann. Ákvað að fara ekki í sturtu, búin að brenna of miklum tíma, en gott að skipta um fötin. Greip svo bara snilldarpokann, með öllu svefndótinu, svefnpoki, koddi, augnhlíf og eyrnatappi og hélt uppá aðra hæð til að leggja mig.

Það tók mig smá tíma að ná að sofna, móralinn hafði neikvæð áhrif á mig, en að lokum steinsofnaði ég og vaknaði svo þegar Stefán Bragi hringdi tveimur klst síðar. Þá var bara að ganga frá öllu dótinu í gulu töskuna og koma sér ein af stað út í myrkrið.

ÞRIÐJUDAGSKVÖLD 23:52 (59 klst og 52 mín búnar) 4 klst í tímamörk –
156,3 km búnir – 12.242 metra samanlögð hækkun.

Klukkan er sem sagt orðin 02:41 (aðfararnótt mánudags) þegar ég fer út af fyrstu Live-Base stöðinni, þ.e. Valgrisenche út í kuldann og myrkrið og framundan var mikil hækkun, þrisvar sinnum að fara í kringum og yfir 3000 metrana. Það var orðið frekar kalt úti, svo það var ekkert annað í boði en að klæða sig mjög vel.

Stefán Bragi og Elísabet voru búin að segja mér að þessi kafli, frá Valgrisenche til Cogne, væri lang erfiðasti kafli allrar TOR leiðarinnar, út af hækkuninni.

Fyrst er farið upp í um 3000 metra hæð eftir Valgrisenche og þaðan niður í Notre Dame. Á leiðinni niður fjallið í áttina að Notre Dame var farið að birta og ég pakkaði niður ullarpeysunni sem ég var í og öðrum hlýjum fötum, en var ennþá með höfuðljósið á hausnum, þó ég væri búin að slökkva á því. Þetta klifur var mjög erfitt fyrir mig og astmann minn, ég hringdi í Óla klukkan 07:00 (05:00 á íslenskum tíma) vissi að hann væri vaknaður og á leið í vinnu og ég sagði honum að ég væri alls ekki bjartsýn á að klára TORINN, því astminn og þessi rosalegu fjöll væru alveg að fara með mig. Ég væri alveg að kafna og var að velta fyrir mér hvort ég ætti að prófa að taka inn 1/2 díamóx töflu eins og við tókum þegar við gengum í grunnbúðir Everest, en vissi í fyrsta lagi að það tæki smá tíma að fá það til að virka og í annan stað að það væru fullt af aukaverkunum af lyfinu, svo sem hiti, slappleiki, lystarleysi, breytt bragðskyn og marblettir og þreyta og syfja.

Ég kem svo inn á NOTRE DAME stöðina klukkan 07:58 á mánudagsmorgni. Kom fyrst við á veitingastað í bænum og keypti mér Fanta og lagðist svo á bakið á bekk á stöðinni. Ég var ekki með neina matarlyst, en orðin frekar þreytt. Stillti vekjaraklukkuna á gsm símanum mínum á 10 mín, ætlaði einungis að taka powernap og lagði höfuðljósið frá mér á borðið.

Ég náði samt ekkert að sofna en þegar ég fer á fætur og fer að hafa mig til, þá sé ég að höfuðljósið er ekki lengur á borðinu, ég fer og leita að því í miklu sjokki og finn það hvergi. Er að spjalla við Stefán Braga og læt hann vita að höfuðljósið mitt sé horfið. Fer aftur á barinn þar sem ég keypti Fantað til að kanna hvort ég hefði gleymt því þar, en ekkert höfuðljós þar, ég lét starfsfólkið á Notre Dame stöðinni vita ef einhver myndi skila höfuðljósinu, að koma því á mig á næstu eða þarnæstu stöð.

Legg svo í hann á fjall númer tvö sem var í um 3000 metra hæð. Mér leið mjög illa af astmanum á leiðinni, spurði bæði Óla og Stefán Braga hvort ég ætti ekki að prófa 1/2 töflu af Díamóxi sem ég svo og gerði.

Ég var búin að vera að taka inn Symbicort og Ventoline, en það dugði ekki til. Það fóru allir fram úr mér á uppleið og mér leið ekki vel um leið og ég var komin í um 2000 metra hæð.

Þegar ég var þarna í ljósvandræðunum þ.e. að leita að höfuðljósinu mínu sat maður á móti mér sem ég spurði hvort hann hefði séð höfuðljósið, sem hann hafði ekki séð. En í svona hlaupum er maður mikið að rekast á sama fólkið og ég hafði setið líka á sama borði og hann í Valgrisenche fyrr um nóttina, man að þá spurði ég hann hvort það væri kalt úti og hann sagði já svo ég fór vel klædd út af Valgrisenche stöðinni.

Þegar ég fann ekki ljósið, hélt ég samt áfram, ég vissi að ég væri alltaf með PETZL aukaljósið og auka rafhlöðu í það með mér og ákvað að það yrði að duga og henti mér upp helv. fjallið (sem sagt fjall #2 í 3000 metra hæð). Þegar ég er svo komin áleiðis upp fjallið uppgötva ég að ég er búin að týna, fínu svörtu MILLU OG KRILLU grímunni minni (maski). Sný við og kanna hvort ég finni hana, en ákvað að ég nennti ekki niður allt fjallið aftur til að leita. Eftir nokkra stund kemur svo maðurinn sem hafði setið á móti mér og rétti mér grímuna (var alltaf með hana í plastpoka með gsm símanum), en hann hafði þá fundið hana á leiðinni og greinilega séð mig með hana og rétti mér hana.

Ég þakkaði honum kærlega fyrir og við fórum að spjalla. Hann heitir Michele Zenato og var búin að taka þátt í Tor dés Geants þrisvar sinnum áður, klárað tvisvar, en eitt skipti 2017 var keppnin blásin af vegna veðurs. Hann var mjög almennilegur við mig, talaði reyndar ekki mikla ensku, talaði mikið við mig á ítölsku sem ég skildi ekki. Ég var auðvitað að berjast í bökkum að komast upp þetta fjall, sem var rétt innan við 3000 metra, þ.e. fjall númer tvö í þessari miklu hæð og alltaf beið Michele. Ég marghvatti hann til að fara á undan mér, því ég væri svo lengi, en hann var rólegur, fór á undan settist niður og beið. En svo komumst við loksins á toppinn og þá fórum við mjög rólega niður því hann átti mjög erfitt með að hlaupa niður og á jafnsléttu, þar sem hann var með hnémeiðsli, var með bæði hnén teipuð.

Rétt eftir að við náðum þessum öðrum toppi í 3000 metrum, þá komum við að Eaux Rousses stöðinni. Þar voru tímamörk klukkan 21:30, en við vorum komin þangað klukkan 14.15 á mánudeginum (þá búnar 26 klst og 15 mín) og ég ekki búin að sofa neitt, en samt vel innan tímamarka.

Ég var mjög svöng og við stoppuðum á veitingastað sem var við hliðina á hvíta veitingatjaldinu og við pöntuðum okkur mat. Mig langaði í pizzu, eða kjúklingabringu, en það var ekkert til, nema pasta og svo entrecode steik, sem ég pantaði mér og fanta að drekka og svo fengum við okkur kaffi með sykri á eftir, en M fékk sér pasta. Allt mjög gómsætt. Ég spurði um höfuðljósið mitt á drykkjarstöðinni, en það hafði ekki fundist ☹

(Halldóra er komin núna niður í dal eftir fyrri 3.000 metra toppinn og situr á veitingastað að gæða sér á steik, frönskum og Fanta. Komin 84,5 km og svöng…. Næsti toppur er sá hæsti 3.300 metrar. Hún er í sæti 480 og það eru 83 hlauparar hættir keppni. 629 enn með. Frá Stefáni Braga)

Framundan var erfiðasta fjallið af þessum þremur, það sem fer í 3300 metra. Fyrst þarf maður að hlaupa upp minna fjall og svo inn dal og á endanum upp fjallið í áttina að Rifugio Vittorio Sella. Á leiðinni upp fyrsta fjallð hittum við dóttir hans Michele, hana Chiara, mjög falleg stelpa sem er 24 ára og var að æfa sig fyrir Tor30 km sem er næsta laugardag og er í raun síðustu 30 km af leiðinni okkar.

Þau spjölluðu mikið saman feðginin á ítölsku og ég hélt mig í humátt á eftir þeim, enda ekki hraðskreið upp fjöllin frekar en fyrri daginn. Leiðin svo inn dalinn er einstaklega falleg. Farið er í gegnum Gran Paradiso þjóðgarðinn, þar sem var mikið um „Alpine Ibex“ eða Steingeit, sem er mjög virðulegt dýr, sem er friðað. Í þjóðgarðinum eru líka Chamoix (Gemsur), fálkar, rjúpur, marmot (múrmeldýr) og miklu fleiri dýr. Við sáum fullt af þessum glæsilegu Ibexum, eða steingeitum á leiðinni.

Leiðin var mjög falleg, björt og fín framan af, en svo fór hún að verða ennþá meira krefjandi, brattari og astminn farinn að segja vel til sín. Ég tók samt aðra ½ töflu af Díamóxinu og þá komu líka aukaverkanir, sem eru mikill munnþurrkur og flökurleiki. Leið alls ekki vel þarna upp þetta bratta fjall. En áfram hélt ég, eitt skref í einu og hugsaði um möntruna mína, „ég er grjóthörð og jákvæð“.

(Leiðin sem Halldóra er núna að fara er ein sú erfiðasta í öllu hlaupinu. Hún er búin að fara yfir 90 km. með 7.537.- metra hækkun nú þegar og brekkan sem hún er núna í er ca. 1.600. metra hækkun til viðbótar. Hinu megin dettur hún fljótlega inn í Rifugio Vittoria Sella og er þá komin rúma 100 km. Frá toppinum fer hún 1.770.- metra lækkun til Cogne þar sem hún getur loksins lagt sig á LifeBase. Frá Stefáni Braga)

Ég reyndi að skipa Michele að fara á undan mér því ég vissi að ég kæmist svo hraðar niður heldur en hann, en hann þrjóskaðist og vildi ekki fara á undan mér, beið eftir mér og hvatti mig áfram, þegar ég stoppaði og hékk á stöfunum. Þetta var ógeðslega erfitt og pirrandi þegar allir fóru fram úr mér. Svo þegar maður er alveg að koma á toppinn, þá eru endalaust þessi síðustu S – hélt maður ætlaði aldrei að komast á toppinn sjálfan. Sem svo hafðist á endanum.

Ég sagði svo við Michele að ef hann hefði ekki verið með, þá hefði ég örugglega sest niður og grenjað og hringt á vælubílinn 😊

Eftir að vera komin á toppinn þá var smá hlaup niður þar til maður kom að stöð, þar sem við vorum tékkuð inn eða númerið okkar skráð, þar var maður í svona skíðakláf sem skráði okkur inn og bauð uppá mjög sykrað og heit te. Leiðin niður var reyndar frekar hættuleg, maður þurfti að halda í kaðal sem var bundinn við fjallið. Michele vildi stoppa og fá sér te þarna í kláfnum, en ég rak hann áfram því ég vildi halda áfram, þar var bæði kalt þarna og niðamyrkur.

Við komum svo að Rif. Vittorio Sella klukkan 22:51, ég var auðvitað komin með vara PETZL höfuðljósið á ennið. Þetta var fjallaskáli og Michele vildi stoppa þar og leggja sig, sagðist fyrst ætla að leggja sig í 10 mín, sem ég var til í, en sagðist svo ætla að leggja sig í 30 mín. Ég samþykkti að stoppa og taka Powernap í 10 mín, NB þarna eru komnar 34 klst og 51 mín og ég var ekki búin að sofa neitt, svo ég var viss um að 10 mín myndu gera mér gott, en ég vildi drífa mig niður af fjallinu til að komast til Cogne, þar sem mín beið betra ljós, en varaljósið sem ég var með núna. Ég vildi ekki láta starfsfólkið í versluninni bíða lengi eftir mér.

(Eftir langa óvissu bið vegna þess að GPS kerfið er úti, var Halldóra að detta inn í Sella skálann. Komin í 101 km. og hæstu fjallaskörðin að baki. 10 km. til Cogne og ætti að ná þangað ca. 3 tímum fyrir tímamörk. Hún græðir svo 2 tíma á Lifabase Cogne og hefur þá 5 tíma MAX þar til hún verður að vera farin af stað aftur – frá Stefáni Braga).

Svo ég sagði Michele að ég myndi leggja mig í 10 mín, en hann gæti lagt sig lengur, svo var planið hjá okkur að leggja okkur í 1 klst í Cogne áður en við myndum halda áfram. Við fjallaskálann hittum við vin minn frá Finnlandi sem sagðist ætla að leggja sig í 2 klst í Cogne. Ég var því smá hugsi, hvort ég ætti að leggja mig í 1 eða 2 klst. En alla vega byrjaði ég á 10 mín powernap í Rif. Vittorio Sella. Þar ætlaði starfsmaður að vekja mig eftir 10 mín sem hann gerði ekki, svo ég var fegin að hafa passað mig sjálf á tímanum. Hélt svo áfram ein á leið niður í bæinn Cogne.

Leiðin niður fjallið var frekar seinfarin og illa merkt, og ég sá orðið mjög lítið með höfuðljósinu, reyndi tvisvar að skipta um rafhlöðu, en gat ekki opnað ljósið. Ákvað því að hlaupa með vasaljósið á gsm símanum mínum 😊 (Hugsaði um PODCAST sem ég hafði hlustað á um góð ráð í 200 mílna hlaupi, sem RRR vinkona sendi mér. Þar var einmitt verið að gera grín að fólki sem var í ljósavandræðum með Iphone símann og ég var kominn þangað á nótt númer tvö af sex 🙂 )

Vasaljósið á IPHONE-inum var reyndar sterkt og gott og virkaði vel. Átti alveg ágætist hlaup niður eftir skv. Stefáni. Var í sambandi við hann á leiðinni niðureftir sem sagði að ég ætti að leggja mig í 2 klst. Ég var eitthvað að malda í móinn, fannst meira að segja 1 klst of mikið ha ha ha, en hann sagði að það kæmi í bakið á mér ef ég myndi ekki taka góða hvíld, auðvitað ekkert búin að sofa í rúmar 35 klst.

Þegar ég kom í bæinn Cogne, þá fann ég íþróttabúðina með aðstoð Stefáns Braga (sem var með mig á tracki í gegnum messenger). Ég hringdi svo í konuna sem opnaði búðina fyrir mig og ég keypti mér PETZL ljósið ásamt 9 stk AAA rafhlöður, til að vera með í varaljósið. Hún var yndisleg og almennileg eigandinn að búðinni, hún Nella, og ég fékk fallega kveðju með ljósinu, sjá myndina hér að neðan.

(vesen dagur, en Halldóra er komin til Cogne. Hún kom öfugu megin að stöðinni og fékk tíma út í stað inn. Fór upp um 110 sæti við það  Reyndi að láta laga og var þá skráð út úr hlaupinu. Leiðinda vesen sem vonandi lagast í nótt. Búið að redda nýju Petzl höfuðljósi eftir að hennar var stolið á einni stöðinni, eða týndist. Komnir 110 km. Hún er í ca. Sæti 512, það eru 569 hlauparar eftir, 143 hættir. Að nálgast 25% sem eru hættir. En Halldóra er í góðum gír, ætlar að stoppa 3-3,5 tíma, leggja sig og borða og fara af stað um 3:30 af stað frá Cogne og á þá 2,5 tíma + á tímamörkin út – frá Stefáni Braga)

Kom svo á rangan stað inní stöðin á Cogne svo þegar ég tékkaði mig inn þar þá var ég víst tékkuð út. Stefán Bragi hringdi og lét mig vita, svo þegar ég fór að leiðrétta þetta, þá endaði karlinn á að tékka mig út úr hlaupinu eins og ég væri hætt. Þá þurfti að taka upp símann og láta leiðrétta það. Loksins tókst mér svo að fá þau til að „tékka mig inn á stöðina“ og tékk inn tíminn var 02:22 aðfararnótt þriðjudags, þá komnar 38 klst og 22 mínútur frá ræsingu og ég einungis búin að sofa í 10 mínútur.

Ég fór í sturtu og í hrein hlaupaföt og henti mér á beddann með eyrnatappa, augnhlíf, í létta svefnpokann minn og með uppblásna koddann, þetta var ÆÐI. Steinsvaf í 2 klst. Man þegar konan var svo að vekja mig að ég fattaði ekkert hvar ég var, því ég hafði algjörlega rotast. Einhverra hluta vegna er ég ekki að fá skráðann á mig neinn tíma út, en ég fer út um 3 klst síðar, ca 05:20 á þriðjudagsmorgni. Tímamörkin voru inn á Cogne klukkan 06:00 og út klukkan 08:00.

ÞRIÐJUDAGSMORGUNN klukkan 05:20 – 110,5 km búnir – 9.616 metra hækkun búin.

Hlaupið Tor dés Geants 330 (https://www.tordesgeants.it/en) er 330 km fjallahlaup þar sem hlaupið er hringinn í kringum Aosta Valley (Ávaxtadalinn), með 24.000 metra samanlagðri hækkun (12 sinnum upp og niður á Hvannadalshnúk á sex dögum). Tímamörk til að klára hlaupið eru 150 klst og það eru reglulega tímavörður á leiðinni. Hver hlaupari ræður því hversu oft og mikið hann sefur á leiðinni, en á u.þ.b. 50 km fresti færðu „drop-bag“ töskuna þína. Hver hlaupari á sína tösku, sem er eins og stór íþróttataska, þar sem koma þarf fyrir aukafatnaði, svefnbúnaði, snyrtivörum, aukaskóm og aukamat/orku. Mjög margir eru með aðstoðarmenn, sem mega aðstoða inn á drykkjarstöðvunum, og eru oft með aukabúnað með sér. Ég fór ein í hlaupið, með engan aðstoðarmann, svo það var mikil áskorun að koma öllum búnaði fyrir í „gulu töskunni“ eins og ég kallaði drop-bag tökuna.
Var samt ótrúlega heppin að fá góða og mikla aðstoð í gegnum gsm og messenger að heiman, frá reynsluboltunum Stefáni Braga og Elísabetu Margeirs sem bæði hafa klárað Tor dés Geants 330.

Hlaupið var ræst út í tveimur hópum, þeir sem voru með lægra BIB númer, þ.e. frá 0001 til 0399 voru ræstir klukkan 10, en við sem vorum með frá 0400 – 0890 vorum ræst klukkan 12.00. Þú fékkst BIP númer eftir því hversu hátt þú ert skráður hjá ITRA; þ.e. með ITRA punkta og ég var númer 0827 og ég held það hafi verið 15 manns sem voru með lægri ITRA punkta en ég, þ.e. með hærra BIB númer.

Hlaupið er ræst í miðbæ Courmayeur og hlaupið göngugötuna þ.e. í gegnum miðbæinn og þaðan í áttina að Col Arp og Baite Youlaz. Stuttu eftir að maður er búin að hlaupa út úr bænum, kemur strax fyrsta brekkan. Þegar ég var rétt nýkomin í hana kemur til mín maður sem segir „Hi Iceland“ (hann sá íslenska fánann aftan á Salomon hlaupavestinu mínu) og kynnir sig sem Tomma frá Finnlandi, en hann var eini keppandinn frá Finnlandi „self-supported“ (þ.e. án þess að vera með aðstoðarmenn) eins og ég.

Stuttu síðar hitti ég hann Tomma aftur með Matta frá Svíþjóð. Ég var svo reglulega að hitta þá á leiðinni, þar sem þeir fóru mun hraðar en ég upp fjöllin, svo stoppuðu þeir lengur á drykkjarstöðunum og fóru hægar en ég niður fjöllin.

Leiðin upp fyrsta fjallið var alveg hræðileg fyrir mig, mér leið mjög illa af astmanum, fann fyrir einkennum háfjallaveiki á leiðinni upp, bara um leið og ég var komin í 2100 metra hæð og það fóru allir fram úr mér, sem er ekki góð tilfinning. Ég hugsaði „Shit, þetta er fyrsta fjallið af fjölmörgum, hvernig á ég að klára þessa 330 km og 26.000 metra hækkun ;-( “ mér leist ekkert á þetta og í raun leið bara mjög illa, enda skein sólin og það var mjög heitt. Ég tók samt bæði astma lyfin, sem ég var með á mér, þ.e. bæði Symbicort og Ventolin, sem léttu aðeins á, en samt alls ekki nóg. Svo þegar ég komst á toppinn og fór að hlaupa niður leið mér mun betur.

Fyrsta drykkjarstöð var Baite Youlaz, ég rétt hoppaði inn og fyllti á vatnið og hélt svo áfram. Tíminn þar sunnudagur klukkan 15:12 og ég búin að vera á hlaupum í 3 klst 12 mín.

Fyrsta alvöru drykkjarstöðin er í bænum La Thuile, það var ágæt brekka sem ég hljóp ágætlega hratt niður í bæinn, búið að vera mjög heitt allan daginn, klukkan orðin 16:15 þegar ég kom í bæinn. Tímamörkin í La Thuile voru klukkan 17:30. Um leið og ég kom inn í bæinn hljóp ég fram hjá veitingastað þar sem ég keypti mér eina Fanta dós. Notaði köldu dósina til að kæla á mér ennið, bringuna og fæturnar, en það var búið að vera mjög heitt allan daginn. Þegar ég kom inn á drykkjarstöðina, var mikil röð í mat og drykk, ekkert annað að gera en að bíða í röðinni og settist svo niður og fékk mér að borða, brauð, ost og skinku enda var ég orðin frekar svöng. Var komin með 18,7 km (1.751 m samanlögð hækkun) í La Thuile. Eftir La Thulie fór ég á Instagram Story, ætlaði reyndar ekki að fara inn á samfélagsmiðla fyrr en ég væri búin með 30 km (um 10%) en ákvað samt að fara inn, því það var eitthvað sem mér fannst merkilegt sem ég ætlaði að deila með vinum mínum sem ég man núna ekki einu sinni hvað var 🙂

(Hún er komin í Gegnum La Thuile 18,7 km í sæti 630 af 711 hlaupurum – innskot frá Stefáni Braga).

Sjáum það hér:

Eftir La Thuile fórum við upp á næsta fjall og næsta tékkstöð er Rif. Deffeyes, var þar eftir 7 klst 8 mín eða klukkan 19:08. Þar fór ég inn í skálann á klósettið og keypti mér Fanta, eða einhverja tegund af appelsínugosi. Klæddi mig í hvíta þunna Salomon jakkann yfir stuttermabolinn og setti upp höfuðljós. Það var reyndar orðið mjög kalt þarna úti og margir að klæða sig mjög vel sem þurftu svo að létta aftur af fötunum á sér, svo ég var fegin að hafa farið inní skálann, bæði til að halda á mér hita á meðan ég græjaði mig fyrir nóttina sem og að fá mér aðra gosdós, því það var orka í því.

(Hún er komin í gegnum Rifugie Deffeiers 28,2 km. í sæti 615, 7 hættir. Komin upp um 15 sæti. innsk. frá Stefáni Braga)

Þarna fékk ég mér í fyrsta skipti heita súpu með hrísgrjónum í, eins og saltað kjúklingaseyði og sett voru fullt af hrísgrjónarnúðlum á diskinn með súpunni. Það var mjög kalt þarna úti og því fínt að fá sér smá seyði og hita í kroppinn.

Næsta tékk var í Bivacco Promoud, þar var ég kominn niður fjallið og samanlagður tími kominn í 9 klst 11 mín (klukkan orðin 21:11) og eftir það aftur upp eitt fjall og niður aftur í Planaval 12 klst 36 mín (klukkan orðin 00:36).

(Halldóra er komin til Planaval 48 km og er komin í sæti 540. 6 km í fyrsta Lifebase – St. Bragi.)

Sú leið var eins og leggjabrjótur, ég hefði ekki trúað hversu krefjandi þessi hlaupaleið var í myrkrinu en ég hljóp samt mjög hratt og tók fram úr mjög mörgum á niðurleiðinni. Var búin að sjá það að ef ég ætti að eiga möguleika á að komast í gegnum tímahindranir yrði ég að fara hratt niður brekkurnar og á flötu köflunum.

Kom svo í Valgrisenche fyrsta LIVE BASE-ið eftir 13 klst og 45 mínútur, aðfararnótt mánudagsins klukkan 01:45 um nóttina. Stoppaði þar í nákvæmlega 56 mínútur. Fór út klukkan 02:41 eftir 14 klst og 41 mín. Tímamörkin í Valgrisenche voru klukkan 07:00 „inn“ um morguninn og klukkan 09.00 „út“. Svo ég var alveg góð hvað varðar tímamörkin þarna. Á drykkjarstöðinni, hlóð ég Garmin úrið, hlóð gsm símann og ég skipti um rafhlöðu í höfuðljósinu. Fékk mér eitthvað smá að borða, hafði samt ekki mikla lyst, en fékk mér jógúrt og vínber. Lagðist svo á bakið á gólfið með fæturna uppá bekk, kíkti á fæturna undir sokkunum, þurfti að henda plástrum sem ég hafði teipað á mér tærnar, en fór svo af stað áfram í sömu skítugu sokkunum og fötunum, en fór í hlýja ullarpeysu, því það var orðið mjög kalt úti (nennti ekki að opna pokann sem ég hafði vacumpakkað fötunum mínum í, sá það yrði svo erfitt að loka honum aftur). Endaði líka með því að þurfa að hengja auka hlaupaskóna sem ég var með í gulu töskunni í plastpoka utan á töskuna. Enda gula taskan mín mun minni en taskan hans Stefáns Braga sem ég hafði gert ráð fyrir að fá og því mikill hausverkur að koma öllu fyrir í töskuna (hafði skorið mikið niður á hótelinu áður en ég skilaði henni inn, en ég fékk að geyma ferðatöskuna mína á hótelinu á meðan ég var í hlaupinu).

(Komin á fyrsta Life base, 54 km. Og 4.586 metra hækkun komin á 13:45. Er í sæti 534 og hækkar á hverri stöð. Stefán Bragi)

Náði ekkert að leggja mig á drykkjarstöðinni, enda var ég ekki syfjuð, en það tók tímann að sækja gulu töskuna og að ganga frá henni aftur (þar hefði verið munur að vera með aðstoðarmann sem hefði séð um þetta fyrir mann og getað komið með eitthvað sem manni langaði í að borða). En ég var samt mjög ánægð með aðstoðarmanninn minn Stefán Braga, sem ég var með ONLINE, þ.e. í gsm eða á messenger 😉

FYRSTI LEGGUR BÚINN 50 km – 4.586 m. samanlögð hækkun –
KLUKKAN 02:41 AÐFARARNÓTT MÁNUDAGS 14 klst 41 mín.