Halldóra Gyða Matthíasdóttir Proppé
  • Heim
  • Daglegt líf
    • Daglegt líf

      Morgunblaðið um Grænlandsferðina

      maí 14, 2025

      Daglegt líf

      Grænland D6 þriðjudagur 29. apríl 2025

      apríl 29, 2025

      Daglegt líf

      Grænland D5 mánudagur 28. apríl 2025

      apríl 28, 2025

      Daglegt líf

      Grænland D4 sunnudagur 27. apríl 2025

      apríl 27, 2025

      Daglegt líf

      Grænland D3 laugardagur 26. apríl 2025

      apríl 26, 2025

  • Fjallahlaup
    • Fjallahlaup

      ITRA HLAUP FRÁ 2011-2024

      júlí 31, 2024

      Fjallahlaup

      TMR D8 Ferðadagur

      ágúst 4, 2023

      Fjallahlaup

      TMR D7

      ágúst 3, 2023

      Fjallahlaup

      TMR D6

      ágúst 2, 2023

      Fjallahlaup

      TMR D5

      ágúst 1, 2023

  • Keppnissaga
    • Keppnissaga

      Grænland D4 sunnudagur 27. apríl 2025

      apríl 27, 2025

      Keppnissaga

      Grænland D3 laugardagur 26. apríl 2025

      apríl 26, 2025

      Keppnissaga

      Íþróttaferilskrá eftir árum frá 2011

      júlí 31, 2024

      Keppnissaga

      Vasavikan 2024

      mars 6, 2024

      Keppnissaga

      New York City maraþon 2023

      nóvember 5, 2023

  • Þríþraut
    • Þríþraut

      Ironman Italy 2023 16.09.2023

      október 16, 2023

      Þríþraut

      Kópavogsþrautin 2021 (keppnissaga)

      maí 9, 2021

      Þríþraut

      Bláfjallaþríþraut Relive

      maí 10, 2020

      Þríþraut

      Bláfjallaþríþraut 2020

      maí 10, 2020

      Þríþraut

      50 ÁRA AFMÆLISÁRIÐ 2019

      desember 31, 2019

Halldóra Gyða Matthíasdóttir Proppé
  • Heim
  • Daglegt líf
    • Daglegt líf

      Morgunblaðið um Grænlandsferðina

      maí 14, 2025

      Daglegt líf

      Grænland D6 þriðjudagur 29. apríl 2025

      apríl 29, 2025

      Daglegt líf

      Grænland D5 mánudagur 28. apríl 2025

      apríl 28, 2025

      Daglegt líf

      Grænland D4 sunnudagur 27. apríl 2025

      apríl 27, 2025

      Daglegt líf

      Grænland D3 laugardagur 26. apríl 2025

      apríl 26, 2025

  • Fjallahlaup
    • Fjallahlaup

      ITRA HLAUP FRÁ 2011-2024

      júlí 31, 2024

      Fjallahlaup

      TMR D8 Ferðadagur

      ágúst 4, 2023

      Fjallahlaup

      TMR D7

      ágúst 3, 2023

      Fjallahlaup

      TMR D6

      ágúst 2, 2023

      Fjallahlaup

      TMR D5

      ágúst 1, 2023

  • Keppnissaga
    • Keppnissaga

      Grænland D4 sunnudagur 27. apríl 2025

      apríl 27, 2025

      Keppnissaga

      Grænland D3 laugardagur 26. apríl 2025

      apríl 26, 2025

      Keppnissaga

      Íþróttaferilskrá eftir árum frá 2011

      júlí 31, 2024

      Keppnissaga

      Vasavikan 2024

      mars 6, 2024

      Keppnissaga

      New York City maraþon 2023

      nóvember 5, 2023

  • Þríþraut
    • Þríþraut

      Ironman Italy 2023 16.09.2023

      október 16, 2023

      Þríþraut

      Kópavogsþrautin 2021 (keppnissaga)

      maí 9, 2021

      Þríþraut

      Bláfjallaþríþraut Relive

      maí 10, 2020

      Þríþraut

      Bláfjallaþríþraut 2020

      maí 10, 2020

      Þríþraut

      50 ÁRA AFMÆLISÁRIÐ 2019

      desember 31, 2019

Author

Halldóra

Halldóra

KeppnisSkíði

KEPPNISSAGA – VASALOPPET 2016

by Halldóra mars 6, 2016

Vekjaraklukkan var stillt klukkan 04:00. Fyrst var farið í sturtu svo voru allar tær og báðir hælar plástraðir og síðan voru fæturnir, þ.e. núningssár, smurð með vaselíni. Setti einnig plástur undir púlsmælinn, fæ nefnilega stundum núningssár. Svo um 04:30 fór ég upp til Ingu og krakkanna og fékk einn kaffibolla. Alltaf nauðsynlegt að fá sér kaffi á fastandi maga til að reyna að koma öllu í gang.

Það var mæting við bílana klukkan 05:00 og við náðum að leggja í hann klukkan 05:10. Vorum komin í Sålen klukkan 06:45. Þegar við komum inn í bæinn var mikil umferð svo við vorum mjög lengi að aka inn með ánni. Enduðum á að láta bílstjórana henda okkur út á leiðinni og gengum yfir ána en hún var sem betur fer frosin 😉 (höfðum reyndar skoðað hvort ekki væri fært þarna yfir deginum á undan).

Vasaloppet er 90 km gönguskíðakeppni (klassísk aðferð) þar sem gengið er frá Sälen til Mora, sjá nánar um sögu skíðagöngunnar hér: Sjá kort af leiðinni.

Næsta mál var að koma okkur fyrir inn í hólfunum. Við reyndar byrjuðum á að bíða í klósettröð þarna megin við ánna, þar voru bara tvö klósett en sú röð gekk allt of hægt svo við drifum okkur bara yfir ána og fórum með skíðin inn í hólfin okkar. Ég hafði fengið mig flutta í hólf 8 (þar sem ég var hrædd um að lenda í rauða kaðlinum, þ.e. ná ekki innan tímamarka, sjá STOP merkin sjö á myndinni) en þar sem klukkan var orðin 07:10 þegar við komum þá fengum við einungis pláss alveg aftast í hólfinu, þ.e. alveg við hólf 9. Eftir að hafa fundið pláss fyrir skíðin, þá var farið í klósettröðina.

Við tók um 45 mínútna bið eftir að komast á klósettið og það má alveg segja að við vorum komin í mjög mikla þörf þegar kom að okkur, auk þess sem við vorum orðin frekar stressuð að ná að vera komin á skíðin fyrir ræsingu. Samt voru fimm klósett þar sem við biðum en svona lagað gengur ótrúlega hægt og því miður engin sérstök kvennaröð. Við náðum á salerni JIT (Just in Time) eða rétt fyrir ræsingu en ég var í biðröðinni með Óla Má og Þóru þar sem ég var í sama hólfi og þau og stillti mér upp fyrir aftan þau.

Ræsing var klukkan 08:00. Þar var víst hleypt af byssuskoti en ég heyrði það ekki þar sem við vorum. Óli minn tók myndband af öllum fara yfir byrjunarlínuna og það tók hópinn allan um átta mínútur bara að komast yfir byrjunarlínuna. 15.800 gönguskíðagarpar voru skráðir til leiks.

Gangan fór því hægt af stað en ég fann um leið og við lögðum af stað að það var engin festa eða fatt á skíðunum, þ.e. ég gat ekki spyrnt mér neitt svo það var bara að ýta. Svo komum við að þessari frægu fyrstu brekku sem er frekar brött og þar var bara hægt að „saxa“ sig upp brekkuna, þ.e. það var enginn með festu til að ganga upp. Maður gekk þetta bara mjög útskeifur upp brekkuna til að renna ekki til baka. Það var búið að undirbúa mig vel í að passa stafina í þessari brekku því mjög margir brjóta stafina þarna. Það var engin lygi, ég sá mikið af brotnum stöfum og fólk út í kanti með nýja stafi til að afhenda þeim sem lentu í þessu þarna strax í byrjun. Ég passaði mig vel, var alltaf með stafina í klofinu og reyndi að hanga á eftir Óla og Þóru. Óli lét Þóru vera á undan til að hún réði hraðanum en mér fannst þau á köflum samt fara ansi hratt. Þegar við vorum komin upp mestu brekkuna var loks hægt að skíða og þá komst ég að því að það var nákvæmlega ekkert „fatt“ eða festa. Því var ekkert annað að gera en að ýta sér áfram. Það voru heldur engin spor, það snjóaði mikið og var mikið af nýföllnum snjó svo engin spor og engin festa kallaði bara á ýtingar. Ég grínaðist með það við Óla hvort það hefði nokkuð gleymst að setja undir Fatt svæðið hjá mér deginum á undan en þetta var eins hjá þeim.

Ég var búin að heyra að Vasaloppet væri bara ýtingar en ég hafði nú bara hrist hausinn yfir því og hugsað með mér að ég myndi nú bara fara þetta á minn hefðbundna hátt, þ.e. á „vanagangi“ enda ánægð að vera nýbúin að læra að skíða með því að nota fæturna og spyrnuna 😉 En það var ekki í boði núna 😉

Þegar ég var komin um 7,25 km, þá lenti ég í því að missa staf, þ.e. einhver skíðaði á hann svo hann smelltist af mér og ég þurfti að skíða aðeins til baka til að sækja hann. Þá missti ég Þóru og Óla alveg fram úr mér.

Ég skíðaði svo áfram, ef kalla má það því ég hélt áfram að „ýta mér“ áfram og fannst allir fara fram úr mér. Mér fundust þessar ýtingar líka eitthvað svo auðveldar fyrir alla nema mig. Ég var að rembast og reyna að nota öndun og magavöðvana eins og mér hafði verið sagt en þetta var endalaus rembingur á meðan aðrir, sérstaklega Svíarnir, ýttu sér áfram eitthvað svo áreynslulaust 😉 Þetta var „oplevelse“ svo maður sletti nú á skandínavísku 😉

SMÄGAN 11 km
Ég kom að fyrstu drykkjarstöð, þ.e. Smågan, klukkan 09:26:04, þá voru 11 km búnir og ég búin að skíða í 1 klst 26 mín og 04 sek. Meðalhraði var þá 7,49 mín á km eða 7,7 km á klst.

Ég stoppaði ekki lengi í Smägana, um 2 mín, gekk í gegnum veitingastöðvarnar, fékk mér heitan Energy drykk og volgt vatn og hélt svo bara áfram. Ég var að spá í að stoppa og reyna að smyrja skíðin en vissi ekkert hvað ég átti að setja undir. Ég var bara með „bláan extra“ (baukur til að smyrja skíðin) á mér og svo einhvern nýjan fjólubláan bauk sem var með plús hita og þar sem enginn hitamælir var sjáanlegur vissi ég ekkert um hitastigið.

Því hélt ég áfram og skíðaði næstu 13 km. Ennþá endalausar ýtingar og ENGIN spor. Það voru ALLIR að fara fram úr mér en mín tilfinning var sú að ég púlaði og púlaði og komst ekkert áfram. Mitt markmið er að verða betri í þessu einn daginn 😉

MÅNGSBODARNA 24 km
Ég hafði þessa 13 km samt af og kom í Mångsbodarna klukkan 10:42.45. Heildartími var þá komin í 2 klst 42 mín og 45 sek. Tíminn frá síðasta stoppi var 1:16:41. Meðalhraði var 5,53 mín á km eða 10,2 km á klst.VL16 076

Þar hitti ég Óla og Elínborgu, en þau voru mjög áberandi með íslenska fánann. Við höfðum keyrt í Mångsbodarna deginum á undan þegar við sóttum gögnin og það var mjög gott þannig að ég þekkti til þarna og vissi hvar þau ætluðu að vera. Einnig var ég búin að smakka bláberjasúpuna deginum á undan svo ég vissi að mig langaði ekkert í hana 😉VL16 077

Ég kvartaði við Óla og Elínborgu, sagði þetta drulluerfitt, en þau sögðu mér bara að þetta gengi vel hjá mér. Þau voru ekki búin að hitta neitt annað af okkur skíðagöngufólkinu, Bjössi og Örnólfur voru samt örugglega farnir í gegn. Ég hélt að Þóra og Óli væru löngu farin í gegn en hitti þau svo þarna þegar ég var að fara að leggja í hann.

Ég stoppaði í Mångsbodarna í um 8 mínútur (skv. Garmin úrinu mínu). Ég náði að fá mér grænmetissoðssúpu, sem var heit og góð, og volgan orkudrykk og volgt vatn og smakkaði þessa hveitibollu sem mér fannst nú ekkert sérstök og ekki langaði mig í bláberjasúpuna. Í stoppinu setti ég bláan extra undir, vissi samt að ég væri að setja „heitari bauk“ á „kaldan“ sem er ekki skynsamlegt en ég bara varð að reyna að gera eitthvað varðandi VL16 080festuna. Sá þarna eftir að hafa skilið fjólubláa baukinn minn eftir heima á hóteli, sem ég kalla Heiðmerkurbaukinn, því ég hafði notað hann mikið í Heiðmörkinni, hann er fínn fyrir svona mínus tvær gráður en ennþá sá ég hvergi hvað hitastigið var. Fékk mér líka eitt gel áður en ég lagði aftur af stað.

Eftir Mängsbodarnastoppið gekk mér aðeins betur, bæði fékk ég smá „fat“ sem var samt ekki mikið, auk þess sem það komu sem betur fer nokkrar brekkur niður á við. Þarna kom t.d. fræga brekkan sem allir detta í (myndband sem margir hafa séð, sjá hér. Ég sá t.d. þrjá á hausnum niður þessa brekku svo ég fór mjög varlega, alveg út í kanti í plógi. Ég lenti samt aftur í því að missa staf, þ.e. hann VL16 083varð eftir en núna var einhver sem náði að beygja sig eftir honum og koma honum til mín, þegar ég var að ganga til baka. Að sjálfsögðu datt ég nokkrum sinnum líka á leiðinni en var bara ánægð með að enginn skyldi detta ofan á mig í þessum látum.

RISBERG 35 km
Næsta veitingastöð var í Risberg. Þá var ég komin 35 km, klukkan orðin 11.59:33 og ég búin að vera 3 klst 59 mín og 33 sek á leiðinni og 1 klst 16 mín og 48 sek frá síðasta stoppi. Hraðinn þennan legg var aðeins meiri eða 6,58 mín á km eða 8,6 km á klst. Ég stoppaði ekki lengi enda vissi ég að það var enginn að taka á móti okkur þar svo ég var bara rétt eina til tvær mín. Fór í gegnum vatnsstöðina, fékk mér vatn og orkudrykk og hélt svo áfram.

Ferðin áfram gekk ágætlega, fann að ég var aðeins að komast í gírinn með „ýtingarnar“ og þannig var leiðin að Evertsberg bara svolítið mikil endalaus flatneskja og miklar ýtingar.

EVERTSBERG 48 km
Ég kom að Evertsberg klukkan 13:27:36. Heildartími komin í 5 klst 27 mín og 36 sek. og tíminn frá Risberg 1 klst 28 mín og 03 sek. Ferðin hafði gengið ótrúlega vel og ég var á 7.20 pace eða 8,2 km hraða.

Ég sá strax hvar Sigga var áður en ég kom að vatnsstöðinni svo ég stoppaði og spjallaði við hana. Ég fann að ég var frekar pirruð og þreytt að sjá ekki Óla því mig langaði svo mikið í kók. Ég hafði sagt Óla í Mångsbodarna hvað mig langaði mikið í kók og vonaði að hann hefði getað keypt handa mér kók og væri með það þarna í Evertsberg. Sigga vissi ekki hvar hann var svo ég hringdi í hann og þá var hann bara nýkomin og var hinum megin við drykkjarstöðina. Ég kvaddi því Siggu og fór í gegnum drykkjarstöðina, greip með mér grænmetissúpu, orkudrykk og vatn og brauðbollu og hitti Óla hinum megin við stöðina. Var frekar svekkt þegar ég komst að því að Óli var ekki með neitt kók (stundum fær maður svona sjúklega löngun í eitthvað og ég hafði ekki hugsað um annað en ískalda kók 😉 )

Ég reyndi aftur að setja FAT á skíðin og hafði ekkert annað en bláan extra, þorði ekki að setja þennan heita, vildi ekki lenda í því að láta snjóinn festast undir eins og ég hafði lent í á æfingum í Bláfjöllum. Stoppaði í Evertsberg í um 14 mínútur, fór aftur af stað þegar heildartími var komin í 5:41 skv. Garmin. Henti samt í mig einu geli áður en ég lagði af stað, þá var ég búin með þrjú gel. Það var ekki á plani að hitta Óla aftur svo ég sagði honum bara að ég ætlaði að klára þetta „helvíti“ það væru bara 42 km eftir – fjórum sinnum 10 km hringir 😉 (Ég brýt alltaf leiðina niður í smærri einingar, hugsa aldrei um heildarvegalengd sem er eftir 😉 og alltaf gott að vera rúmlega hálfnaður, því þá er auðvelt að telja niður).

Leiðin að Oxberg gekk ágætlega þar sem það var frekar mikið á niðurleið, auk þess sem þarna vorum við farin að sjá nýlögð spor en starfsmenn voru að leggja spor á leiðinni. Keppendur urðu bara að færa sig á annan helminginn á meðan og náðum við að svo að hoppa í nýlögð spor hægra megin á brautinni og var það þvílíkur munur. Þótt við þyrftum áfram að ýta okkur því festan var engin þá er miklu auðveldara að ýta sér á spori heldur en á sporlausu svæði. Ég hafði líka sett á mig bakstuðningsbeltið í Mångsbodarna og ég fann hvað það studdi vel við bakið sem var orðið smá tæpt eftir allar ýtingarnar. Tók líka Voltarin töflu en hafði gleymt að taka með mér Panodil.

OXBERG 62 km
Ég kom að Oxberg klukkan 15:08:25, þá búin að vera á ferðinni í 7 klst 8 mín og 25 sek. og 1 klst 40 mín og 49 sek frá síðasta stoppi. Ferðin gekk ágætlega, pace-ið var 6:43 eða 8,9 km á klst.

Fyrsta sem ég sé þegar ég er búin að ganga í gegnum veitingaþjónustuna, þ.e. orkudrykk og vatn, var Óli með ískalda kókdós handa mér. Þessi elska hafði farið og keypt kók handa frúnni. Mikið var ég glöð, hafði samt reyndar á leiðinni séð einhvern með kók út í kanti og plastglös og sníkti smá sopa en var virkilega glöð að sjá Óla. Stoppaði því í um fimm mínútur þarna með Óla.

Leiðin að Hökberg var líka smá upp og smá niður, þetta voru hólar upp og niður, minnti mig aðeins á Heiðmörkina. Fattið var ekkert og ég þurfti alltaf að nota saxið „útskeifu“ aðferðina við að komast upp brekkurnar. Hugsaði mikið um fjólubláa baukinn, skildi ekki af hverju ég lét Óla ekki hafa þessa bauka í bílnum. Velti einnig mikið fyrir mér hvort ég hefði átt að halda bara áfram því rennslið væri fínt eða hvort ég ætti að henda bláum extra undir í þriðja sinn í næsta stoppi.

Á milli Gopshus og Hökberg var Volvo með skemmtilegan bás sem maður skíðaði í gegnum og við endann var myndavél. Ég fór að sjálfsögðu þarna í gegn. Þegar ég er alveg að verða komin í gegn þá setti einn gönguskíðagarpurinn skíðastafinn sinn fyrir mig, svo ég flaug á hausinn. Þegar ég stóð upp horfði ég beint á myndavélina og hugsaði: skemmtilegur staður til að detta á andlitið 😉 Ég er búin að fá myndbandið sent og sem betur fer náðu þeir ekki þessu augnabliki, sjá hér:

HÖKBERG 71 km
Ég kom að Hökberg klukkan 16:11:10 – var þá búin að vera á ferðinni 8 klst 11 mín og 10 sek. (1.02:45 frá síðasta stoppi – hraðinn 6,58 pace og 8,6 km á klst). Ég hafði reyndar dottið á leiðinni, misst staf og hanskann líka, en sem betur fer ekkert alvarlegt. Stafurinn brotnaði ekki og hanskinn varð ekki blautur en ég var orðin nokkuð vön að detta og standa upp 😉

Þegar ég var búin að ganga í gegnum vatnsstöðina (fékk mér ógeðslegt Energy Gel) í Hökberg, sá ég Frakka vera að preppa skíðin sín. Spurði hann hvað hann var að setja undir og hann var að setja klístur sprey. Hann bauð mér að fá hjá sér en mér leist ekkert á það. Ákvað bara að halda mig við bláan extra bauk undir, þ.e. tvær umferðir. Fattaði svo þegar ég var lögð af stað að ég hefði gleymt að pússa yfir seinni umferðina svo ég fann að þetta var frekar að hægja á mér heldur en hitt (hausinn orðinn þreyttur – maður gleymir aldrei að pússa en ég gerði það þarna) og dauðsá eftir að hafa verið að vesenast þetta. Enda tók þetta mig um 10 mín. Ég lagði ekki af stað aftur fyrr en klukkan 8.20:00 .

Þegar ég svo fór út af svæðinu þá sá ég Prepp þjónustustöð, Swix, sem var engin biðröð í og ég dauðsá ennþá meira eftir að hafa verið að vesenast þetta sjálf. Ef ég hefði vitað af henni, hefði ég frekar rennt mér til þeirra og fengið þá kannski réttan bauk undir 😉 en það þýðir lítið að gráta gerðan hlut og ekkert annað í boði en að halda áfram. (Veit núna að Vallaservice – þýðir svona prepp þjónusta á sænsku). En það voru engar merkingar á ensku á leiðinni 😉

Leiðin frá Hökberg að Eldris var líka mjög svipuð, kannski ekki eins mikið af brekkum, svo ég hefði alls ekki þurft að bera þetta undir.

ELDRIS 81 km
Þegar ég kom að Eldris var klukkan 17:16:54. Þá var ég búin að vera 9 klst 16 mín og 54 sek á ferðinni (1.05:44 frá síðasta stoppi – hraðinn 6,34 pace og 9,1 km á klst). Ég stoppaði ekki lengi þarna, kannski eina til tvær mín, labbaði bara í gegn og fékk mér Energy þrúgusykurtöflur (þær voru góðar) og vatn og orkudrykk.

Nú vissi ég að það voru bara níu km eftir sem eru aðeins tveir litlir Bláfjallahringir í hausnum á mér. Maður var alltaf að brjóta leiðina niður og bera saman við eitthvað, níu km voru ekki neitt, enda 81 km búinn;-)

Leiðin frá Eldris að Mora er mjög falleg, farið í gegnum skóg en ég vissi ekki hvort hún væri bara niður eða svona upp og niður eins og hún hafði verið.

MORA 90 km
Það voru tvær tímaflögumottur í Mora, fyrri sem þeir kölluðu „forwarning“, þ.e. þegar um 600 metrar voru í markið og ég fór yfir þá mottu klukkan 18:03:02, og var þá búin að vera 10 klst 3 mín og 2 sek á leiðinni. Hraðinn frá Eldris að Mora var ágætur eða pace 5,26 eða 11,1 km á klst. Þarna fékk Óli meldingu um að það væru um 600 metrar í mig, en hann var með APP þjónustu í símanum þar sem hann gat keypt upplýsingar um alla þátttakendur sem hann vildi fylgjast með.

Þar sem ég hafði ekki farið leiðina, né þennan síðasta hluta, þá kom það mér á óvart að það voru tvær litlar, stuttar brekkur á leiðinni í gegnum bæinn. Maður fór yfir brú og svo þurfti að skera sig upp smá brekku. Þegar maður er orðinn þreyttur verður mjög lítil brekka svolítið stór og ég datt auðvitað á hausinn í síðustu brekkunni, alveg með andlitið á kaf í snjóinn 😉 Sakaði nú samt ekkert, svo ég bara hélt áfram og ennþá var einungis hægt að stika sig í mark með stöfunum. Fannst nú ekki mikið af áhorfendum við brautina, ætli þeir hafi ekki flestir verið farnir, hafa kannski verið þarna flestir um daginn þegar „pro-ararnir“ komu í mark 😉

Svo sá ég marklínuna, þekkti markið – þvílík tilfinning. Heyrði reyndar aldrei nafnið mitt, enda löngu hætt að nenna að hlusta á sænskuna 😉 Ég kom í mark klukkan 18:07:28, þá búin að skíða 10 klst 7 mín og 28 sek. (4 mín 26 sek frá forwarding Mora).

Ég var í 1105. sæti allra kvenna og 11.252. allra þátttakenda en það voru 15.800 þátttakendur skráðir og um 1100 manns kláruðu ekki.

Tilfinningin þegar maður kemur í mark eftir svona erfiða keppni er algjörlega einstök. Mig langaði mest til að gráta en lét það samt ekki eftir mér, þótt augun hafi verið tárvot af gleði.

Ég kom klárlega sjálfri mér á óvart að hafa náð að stika mér alla þessa leið, þar sem ég kunni það ekki áður en ég lagði af stað og gerði mér engan vegin grein fyrir að það yrði engin festa á skíðunum til að skíða vanagang.

Var einnig um tveimur klst á undan áætlun. Ég hafði eins og komið hefur fram miklar IMG_0438áhyggjur af því að lenda í „rauða kaðlinum“, þ.e. að fá ekki að halda áfram en það voru tímamörk á hverri einustu stoppistöð, þ.e. sjö vatnsstöðvum og síðustu tímamörkin voru í Eldris klukkan 19:00. Ég hafði grínlaust miklar áhyggjur af þessu þar sem ég er ekki góð skíðagöngumanneskja, með mjög takmarkaða reynslu og þjálfun. Ég kom í mark klukkan 18:07 sem var vel innan tímamarka.
Það er líka sérstaklega gleðilegt að við náðum öll 13 að klára sem vorum í hópnum hans Óla Má, því það er alls ekki sjálfgefið. Það getur allt komið upp eins og maður sá á leiðinni, auk þess sem það voru 1.105 sem kláruðu ekki.

Ég er virkilega þakklát að hafa fengið þetta tækifæri að taka þátt í Vasaloppet 2016. Þetta var mikil upplifun og virkilega skemmtilegt og sætur sigur að koma í mark í þessari sögufrægu keppni.

Vasaloppet 2016

Tímar Íslendinganna sem voru skráðir í Vasaloppet 2016, er að finna hér. Gulmerktir voru í okkar hóp, þ.e. hópnum hans Óla Má.

Hér má sjá alla þátttakendur koma í mark, ég sést koma í mark á tímanum 6:43:00, og já ég hoppa á skíðunum fyrir ljósmyndarann þegar ég kom í mark, næstum því Haddýjar hopp.

ÞAKKIR
Maður fer ekki „einn“ í svona ferðalag heldur eru margir sem koma að því og þeim vil ég þakka.

Ég þakka skipuleggjendunum, þeim fyrirmyndarhjónum Þóru og Ólafi Má, innilega fyrir að bjóða mér með í þessa frábæru ferð og alla skipulagningu sem var algjörlega til fyrirmyndar en við flugum til Osló, gistum á frábæru hóteli í Trysil í Noregi þar sem við gátum skíðað á gönguskíðum í þrjá daga fyrir keppnina sem var algjör snilld.

Ég þakka líka flottu krökkunum þeirra, þeim Birni Má, Þóri Sveini, Sóleyju og Tomma fyrir góð kynni og skemmtilega samveru, allt ofboðslega flottir krakkar. Ég þakka foreldrum Óla, þeim Birni Má eldri og Siggu og Palla sem er bróðir Siggu og Elínborgu konunni hans fyrir samveruna. Sigga, Elínborg og Óli minn voru á hliðarlínunni alla keppnina og hvöttu okkur áfram og kann ég þeim bestu þakkir fyrir það.

Ég þakka einnig Fjólu og Helga, Ingu Björgu, Örnólfi og Sigga fyrir yndislegar samverustundir. Það var alltaf gaman hjá okkur, hvort sem var í bílnum, í æfingum á gönguskíðunum, í preppinu niðri, í matsalnum eða á barnum. Ég óska líka öllum samferðarmönnum mínum innilega til hamingju með frábæran árangur í Vasaloppet 2016.

Ég greindist með brjósklos í mars í fyrra og hef verið að vinna á því meini með aðstoð frábærra sérfræðinga. Halldór Víglundsson sjúkraþjálfari er búin að kenna mér frábærar æfingar og hefur haldið mér algjörlega gangandi. Hann hefur einnig komið smá skynsemi í hausinn á mér, þegar ég fer á flug varðandi keppnir og æfingar. Það er algjörlega einstakt að vera með einn svona frábæran sjúkraþjálfara á hliðarlínunni, takk kærlega fyrir það nafni. Einnig hafa æfingarnar hjá Bjössa (Hilmar Björn) í Laugum verið ómetanlegar. Hann var fljótur að bæta inn gönguskíðaæfingum, eins og kaðlinum og æfa og styrkja þá vöðva (upphandleggi og bak) sem ég þurfti að nota í göngunni. Það er klárlega þeim æfingum að þakka að ég gat skíðað með „ýtingum“ sem ég kunni ekki, alla þessa leið, takk Bjössi kærlega.

Að lokum þakka ég Óla mínum og Kristó sem standa alltaf við bakið á mér, alveg sama hvaða vitleysu ég tek uppá og Óla fyrir að nenna að fara á gönguskíði með mér og þvælast um heiminn með mér til að takast á við nýjar áskoranir. Takk mínir kæru, luv ju 😉

mars 6, 2016 0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
KeppnisÞríþraut

KEPPNISSAGA IM FLORIDA 2015

by Halldóra nóvember 7, 2015

Hér að neðan er ítarleg keppnissaga eftir Ironman Flórída keppnina sem ég tók þátt í með Þríkó vinkonum mínum, þeim Sjönu, Siggu, Irinu, Möggu og Gúu, en við kölluðum okkur Sexurnar.  Þetta er fjórða Ironman keppnin sem ég tek þátt í á innan við þremur árum, en við Sjana og Ásgeir fórum í Ironman í Cozumel í lok nóvember 2012 sem var fyrsti IM hjá okkur Sjönu. Við Sigga fórum með Ásgeiri í Ironman í Frankfurt í júlí 2013 og við Sjana og Irina fórum ásamt Ásgeiri með mörgum Þríkó félögum í Ironman Kalmar í ágúst 2014.

Við vöknuðum klukkan 04.00 á keppnisdegi, laugardagur 7. nóvember 2015. Skilaboðin sem við sáum á Facebook síðu Ironman keppenda  – sjórinn of heitur til að teljast löglegur og þá má ekki synda í galla. Ef sjórinn er frá 24-28 gráðum á Celsíus þá má synda í galla en þá getur þú hvorki unnið til verðlauna né fengið Kona sæti. Ef sjórinn fer yfir 28 gráður þá má enginn synda í galla.  Ég spurði Viðar Braga Kona-fara og þjálfara ráða, hvað við ættum að gera, ef þessi staða kæmi upp. Hann sagði að ef þessi staða kæmi upp þá myndi hann sjálfur ekki synda í galla, nema það væru líkur á því að hann næði ekki innan tímamarka annað hvort í sundinu eða keppninni í heild sinni.

Við Sjana ákváðum  að fara að ráðum Viðars, enda vissum við að við gætum alveg synt án galla, gerðum það í Cozumel, þó að sjálfsögðu taki það meiri orku. Ég nota fæturna meira þegar ég syndi ekki í galla og auk þess flýtur maður ekki eins vel og í gallanum. Hinar fjórar af Sexunum ákváðu að synda í gallanum, sem var alls ekki óskynsamlegt, svona eftir á að hyggja. Það var enginn greinarmunur gerður á því hvort þú syntir í galla eða ekki þegar úrslitin liggja fyrir.

Eftir léttan morgunmat, þ.e. ristað brauð og kaffi,var lagt í hann. Ætluðum að leggja af stað klukkan 04:45 en fórum ekki fyrr en um klukkan 05:00. Við vorum því ekki komin á skiptisvæðið fyrr en 05:15 sem hefði átt að vera nægur tími þar sem ræsa átti sundið klukkan 06:15.  Henti af mér „special needs bags“ bæði hjóla og hlaupa, en ég set alltaf eitt epli og samloku í hvorn pokann. Var líka með gamlan bol í hjólapokanum, ef mér yrði kalt, en búið var að ráðleggja okkur það. Þetta var bolur sem ég var til í að fórna, þar sem  maður fær þessa poka ekkert aftur.

Næst var að pumpa í dekkin á hjólinu og setja næringu og drykki á hjólið. Sjana var með mína pumpu svo ég náði að hitta á hjón á svæðinu hjá mér sem voru búin að pumpa í sín hjól. Ég fékk þau til að aðstoða mig því það þarf að halda vel í ventilinn á disknum og setja ákveðið stykki (sjá mynd hér að neðan)  á pumpuna til að komast að honum. Það gekk allt vel en um leið og ég er að kveðja hjólið, búin að koma drykkjum og gelum fyrir, uppgötva ég að maðurinn með pumpuna tók stykkið sem ég þarf til að geta bætt lofti eða kvoðu í dekkið. PÚFF – Þarna var ég í slæmum málum.

zipp-adapter-zoom

Fékk eiginlega vægt sjokk svo nú var bara að krossa fingur og vona að ekki myndi springa.  Fann að þetta stressaði mig mikið, var ekkert að spá í sundinu, eða að ná að hita upp í sjónum, náði ekki að hitta Sjönu með pumpuna mína og hittum ekki Óla og Atla en ég ætlaði að koma til hans wetsuit gallanum sem ég hafði tekið með mér í poka, ef ég hefði skipt um skoðun með að synda í honum. Hvíti pokinn með morgunfötunum var orðinn úttroðinn og slitnaði svo ég þurfti að fá annan yfir.

Það var mikið verið að pressa okkur þarna á svæðinu og við vorum kölluð á ströndina klukkan 05:45, voru að loka svæðinu, svo ég rétt náði að henda af mér kaldri kók í T1 pokann og  bætti aukahlaupafatnaði í T2 pokann, var með slæman niðurgang um morguninn og þorði ekki öðru en að hafa auka föt þar ef ég myndi lenda í einhverju slæmu niðurgangsslysi á leiðinni.   Líðanin þarna rétt fyrir keppni var alls ekki góð, komst ekki á klósettið og allt í stressi út af þessu pumpudæmi. Þegar ég kom svo á ströndina, búin að skila af mér hvíta pokanum, hitti ég loksins á Sjönu sem hafði reynt að finna mig og hún komst ekki í T2 pokann sinn og lét svo bara einhvern starfsmann geyma fyrir sig pumpuna mína. Við sáum  Atla og Óla á ströndinni þar sem þeir voru með íslenska fánann og þar gat ég deilt áhyggjum mínum af þessu stykki með Óla. Lærdómur dagsins, við komum allt of seint á svæðið, allt of mikið stress, mun ekki gerast aftur. Það er nokkuð ljóst.

Það var ekkert annað að gera en að setja upp Pollýönnubrosið og henda sér í kaldann sjóinn án þess að hafa hitað upp, eins og ég ætlaði að gera, hafði hvorki hlaupið, né dýft tánum í sjóinn, eða prófað sundgleraugun. Þátttakendur voru almennt að því, hefði gert það, ef ég hefði haft meiri tíma.

Fatlaðir þátttakendur voru ræstir fyrstir, þ.e. klukkan 06:00 og við án galla 06:15 svo átti að ræsa hópinn þar sem þátttakendur voru í gallanum 15-20 mínútum síðar.12188968_10154382894569778_1454957856032282637_n

SUND  (1:23:39 – 27. sæti eftir sundið – allir í sama flokki)
Var ótrúlega lítið stressuð fyrir sundinu, kannski þar sem hausinn var bara að hugsa um stykkið sem ég var svo klaufsk að gleyma að taka af pumpunni hjá almennilega manninum sem aðstoðaði  mig. Við Kristjana gengum saman inn að staðnum þar sem við vorum svo látin bíða.  Finnst samt alveg ótrúlegt og í raun fáránlegt að stressa okkur svona upp og senda okkur á ströndina klukkan 05:45 þegar fyrsta ræsing var ekki fyrr en klukkan 06:00. Þannig biðum við í raun heillengi á ströndinni. Náði ekkert að hitta Siggu og Gúu fyrir keppni en hitti Irinu og Möggu en þær voru allar fjórar ræstar um 15-20 mínútum á eftir okkur.

Skipulagið á þessari sundræsingu var ekki eins gott og í Kalmar í fyrra. Fannst hlutirnir miklu skipulagðari þar og ekki eins margir sem fóru út í einu, eins og þarna, svo kraðakið var miklu meira. Auk þess var auðvitað engin alda í Kalmar en hún var þó nokkur þarna, þegar maður var að fara út i sjóinn.

Sundið er 3,8 km og farnir eru tveir hringir, þ.e. komið í land á milli.  Það koma mér líka á óvart, hversu margir syntu ekki réttu megin við rauðu baujuna t.d. á bakaleiðinni en við áttum alltaf að synda hægra megin við baujurnar, þ.e. hafa þær á vinstri hönd en meirihlutinn gerði það ekki.  Fyrri hringurinn gekk mjög vel og mér leið mjög vel þótt ég væri ekki í galla og það var þó nokkur alda sem þurfti að brjóta. Svo fór ég í land á milli, labbaði bara rólega, vinkaði Óla og Atla og fékk  mér vatnsglas áður en ég henti mér í seinni hringinn.

Þá var heldur betur alda og mér fannst ansi erfitt að koma mér útí aftur. Reyndi samt að gera sama og aðrir, þ.e. að stinga mér til sunds undir hana, en hafði svo sem ekki æft þetta. Lenti svo illa í einni öldunni. Það fór ekki betur en svo að hún snéri mér alveg á botninn og ég fékk tognun aftan á hægra lærið, sem var mjög óþægilegt. Ég man að ég ég hugsaði á þessum tímapunkti, er keppnin OFF, mun ég þurfa að hætta eftir sundið, vegna tognunar, sem varð vegna baráttu við öldu, eða hvernig fer þetta eiginlega?  En ég hélt áfram, gat alveg synt þótt ég væri með stöðugan verk. Reyndi bara að nota fæturna minna, sem er erfiðara án galla. Seinni hringurinn gekk vel á endanum og verkurinn minnkaði þegar leið á sundið.  Hjúkk it 😉

Sundtíminn var 1 klst 23 mín og 39 sek sem er ágætt miðað við öldur og að synda ekki í galla. Sundið í Kalmar hjá mér var 1:17:45 í galla í sjó, sundið í Frankfurt 1:13:50 í galla í vatni og sundið í Cozumel  1:31 ekki í galla og í sjó. Bara nokkuð sátt við þennan tíma, þ.e. 1:23:39 m.v. sjó og ekki í galla.

Vegalengdin sem ég synti skv. Garmin var 4.160 metrar, á að vera 3.800 m.

T1 (7:45)
Ég sá aftur Óla og Atla þegar ég kom í land, veifaði þeim og hljóp svo áfram, fékk aðstoð við að renna niður „swimskinninu“ sem ég var í yfir þríþrautargallann á leið á skiptisvæðið, en það var þó nokkuð langt skokk, fyrst að bláu pokunum, þ.e. með hjólafatnaði og svo inn í hús, sem er skiptisvæðið.
Þar henti ég mér í hjólaskóna, setti á mig legghlífar, það mátti nefnilega ekki synda í legghlífum eða bol með ermum, ef maður ákvað að synda ekki í galla. Svo var ég í smá vandræðum að troða mér blaut í legghlífarnar, svo bara sokka, skó og hjálminn. Varð að bera aftan á hálsinn á mér græðandi krem, því ég fékk slæm nuddsár eftir swimskinnið sem sveið undan. Svo fékk maður sólbaðsáburð borinn á sig (það var ekki í Frankfurt, né Kalmar) og vatn að drekka á leiðinni út og við tók hlaup að hjólinu. Á leiðinni að hjólinu sá ég Óla, stoppaði aðeins að tala við hann, en hann sagði mér að kanna hvort stykkið væri ekki komið á hjólið, einhver tilfinning sem hann fékk.  Viti menn þegar ég kem að hjólinu þá er það fyrsta sem ég sé stykkið, komið í hjóla-töskuna á stönginni sem var með nestinu. Þessi  frábæri maður hefur skilað því þegar hann uppgötvaði að hann væri með það. Þvílíkur léttir að vita að ég væri komin með stykkið aftur, eftir allt stressið í kringum það.

T1 tíminn var 7 mínútur og 45 sekúndur sem er bara ágætur tími m.v. hversu löng vegalengd þetta var skv. Garmin var hún um 700 metrar og það er fyrir utan búningsklefann sem var inni á hótelinu.

HJÓL (5:51:09 – 25. sæti eftir hjólið)
Það var glöð og sæl Halldóra sem lagði af stað í hjólið með stykkið í nestistöskunni 😉 Það var mjög gaman að hjóla út úr bænum á Front Beach Rd, um 10 km leið, en svolítið mikið af hjólreiðamönnum, svo ég var mikið að taka fram úr. Sá að ég var samt að hjóla of hratt fyrstu 5 km á 32,1 km meðalhraða og næstu 5 km á 33, 8 km og púlsinn var of hár (164-169 slög á mínútu)ætlaði alls ekki yfir 160 og í raun ætlaði ég að taka fyrri helminginn á 150-155 og síðari á 155-160. En ég ætlaði að hægja á mér um leið og það myndi dreifast úr hópnum.

Svo erum við komin rétt út af aðalgötunni inn á S Arnold Rd, búin að hjóla nokkra kílómetra upp eftir, þegar það kemur hópur á eftir mér sem ég reyni að taka fram úr en kemst ekki til hægri, þ.e. til hliðar, þar sem það var mjög mikið af hjólurum. Þá kemur dómari á mótorhjóli sem gaf mér bláa spjaldið, sem er „drafting“ refsing, þ.e. ef hjólreiðamaður er viljandi að hanga í næsta hjólreiðamanni en þú átt að vera með 10 metra í næsta hjólreiðamann. Ég var alls ekki sátt við þetta, þar sem ég var alls ekki að drafta, heldur lenti í þessu kraðaki og sat föst, hef alltaf passað mig mjög vel á að halda þessu bili og hægja á mér, svo mér fannst ég fá virkilega óverðskuldað spjald. En það þýðir ekki að deila við dómarana svo ég varð bara að stoppa í fyrsta penalty boxinu og taka út mína refsingu sem var 5 mín, eftir að ég stoppaði.  Ég fékk skeiðklukku í hendurnar og fékk ekki að fara af stað fyrr en eftir 5 mín á henni. Það mátti ekkert nota þessa refsingu, þ.e. til að fara á salernið eða slíkt. Ég bara stóð á hjólinu og fékk mér jú eitt gel. Tók út þessa refsingu á eftir 42,75 km (1 klst 8 mín).

Eftir að hafa tekið út refsinguna hægðist meðalhraðinn verulega hjá mér, því í hvert skipti sem einhver tók fram úr mér eða hópur sem kom fram úr mér, þá sló ég strax af, ekki ætlaði ég að fá aðra refsingu. Því eftir 3 refsingar ertu rekin úr keppni. Meðalhraðinn var því nær 30 km á klst næstu kílómetrana.

Undirlagið á hjólaleiðinni var alveg ágætt og sem betur fer var ekki mikil sól, því það var samt vel heitt og mikill raki og við fengum líka kafla með þó nokkrum mótvindi.  Sérstaklega kaflinn þegar við vorum búin að taka hringinn og vorum að hjóla aftur upp Dog Track Rd. En þegar komið var að þeim snúningspósti var bara að hjóla aftur beint suður eftir í meðvindi og svo taka þessa 10 km til baka á Front Beach Rd.  Náði ágætis hraða þarna niður eftir á um 35 km meðalhraða, þurfti reyndar að stoppa eftir 141 km samtals (4 klst. 28 mín) og laga keðjuna sem datt af hjá mér í einni skiptingunni, en gekk sem betur fer vel að koma henni á aftur. Svo var mjög mikið af hjólreiðamönnum á Front Beach Rd. svo þar hægði ég á mér enn og aftur til að passa 10 metra draft-vegalengdina eins og ég geri alltaf – svo ég var þar í kringum 30 km meðalhraða.

Garmin segir hitastigið hafa verið 22,2 gráður og 94% raka og vind 10 km á klst af aust-norðaustri.

Heildarhjólatíminn var 5:51:09 ( skv Garmin Edge 540 – 5:46:19 þá er refsingin ekki inni).
Þessi hjólatími er PB í Ironman hjá mér – því ég var 6:03:29 í Kalmar, 06:04:53 í Frankfurt og 6:34:19 í Cozumel.

1177_066215

T2 (6:06)
Það var aðstoðamaður sem tók við hjólinu, hljóp reyndar á eftir honum til að stoppa Garmin Edge græjuna. Hljóp svo og sótti rauða T2 pokann og svo var hlaupið inn með hann í búningsklefa. Losaði hjálminn og fór úr hjólaskónum. Í hlaupaskóna og setti á mig derið og tók með mér magnesíum spreyið, og saltið, því ég var farin að finna fyrir krömpum í lok hjólsins mest á innanverðum lærunum.  Endaði á að setja á mig númerabeltið. Svolítið sérstakt í Flórída að maður hjólar ekki með númerabeltið, heldur setur það upp í T2 og það er stranglega bannað að synda með það undir blautbúningi ef hann hefði verið leyfður. Fyrsta skipti sem ég upplifi það. Svo var að láta setja á sig sólarvörn og hlaupa af stað. Fór reyndar strax á klósettið áður en ég fór út af skiptisvæðinu.  Í fyrsta skipti í þessum Ironman sem ég upplifði ekki endalausar klósettferðir, sem var skemmtileg tilbreyting 😉

Tíminn í T2 var 6 mín 6 sek með klósettferðinni sem er bara mjög fínn. Lengdin skv. Garmin um 400 metrar.

HLAUP (4:44:28 – 15. sæti eftir hlaupið)
Leið ekkert allt of vel þegar ég lagði af stað í hlaupið. Var byrjuð að fá krampa í lokin á hjólinu og hitinn var að aukast mikið í hlaupinu. Sólin var búin að ryðjast fram undan skýjunum og því orðið ansi léttskýjað og mjög heitt. Ég reyndi að taka inn gel og vera dugleg að taka saltið (nýja saltið sem er stórsniðugt og ég keypti á Expoinu, ekki í hylkjum, heldur fer inntakan beint í gegnum tunguna og munninn). Mér leið alls ekki vel.  Hlaupið í IM Flórída eru 2 hringir 42,2 km. Það er mikið af beygjum og farið í gegnum nokkur íbúðarhverfi og endað á að fara hring inn í einhverjum garði. Það var djókað með það að ef þú sleppur við hákarlana í sjónum í IM Flórida og krókódílana á hjólaleiðinni, þá gætirðu lent í stingandi flugum í hlaupinu, sem við sluppum við en lentum í staðinn í stingandi sól, hita og miklum raka 😉

Í þessu hlaupi er ekkert svona teygjusystem eins og í Frankfurt og Karlmar, þannig að maður gat ekki séð hvort fólk var að fara fyrri eða seinni hring. Hins vegar voru hjólreiðamenn á undan fyrstu 4 körlunum og fyrstu 4 konunum, svo ég sá að það voru flestir á fyrri hring eins og ég, því ég mætti ekki þessum fyrstu mönnum fyrr en ég var byrjuð á síðari hring, en þá áttu þeir nú ekki mikið eftir. Meðalhraði fyrstu kílómetrana var í kringum 6 en fór svo hækkandi (þ.e. varð hægari) þegar á leið.  Í hausnum á mér glumdu síðustu skilaboð frá Viðari þjálfara, ekki ganga í hlaupinu, nema í gegnum vatnsstöðvar. Ég var hins vegar farin að ganga allt of mikið, setti mér nú samt upp ákveðið kerfi í því, þ.e. hljóp 100 skref og gekk 20 skref, fann að kramparnir í fótunum löguðust við að fá svona reglulega göngu.  Man ég hugsaði líka að maður á ekki að sleppa kvöldmatnum, þ.e. pastanu kvöldið fyrir Ironman, en við Sjana nenntum ekki að fara og fá okkur að borða og borðuðum bara eitthvað snakk og léttmeti, þó Atli frændi hafi verið að hvetja okkur til að fara og fá okkur pasta.

1177_060862

Mætti öllum stelpunum tvisvar og Rafnkeli líka, það var virkilega gaman. Man hvað ég var glöð að við værum öll komin í hlaupið, því þá var ég fullviss um að við myndum öll klára.  Það var ágætis stemning á staðnum sérstaklega í fyrri hringnum, en mun minni í seinni. Það sem kom mér líka á óvart var að eftir að myrkrið skall á, sem gerðist hjá mér þegar ég var að koma út í enda í seinni hringnum, þá var bara eiginlega engin lýsing allan hringinn. Það voru einhverjir rafmagnskastarar þarna í garðinum útí enda, annars hljóp maður bara í myrkrinu og sá ekkert fram fyrir sig. Þetta var mjög furðulegt, en allir starfsmenn á öllum drykkjarstöðvum sem maður stoppaði á voru mjög almennilegir og ég stoppaði á öllum drykkjarstöðvum, þar sem ég tók nýja blauta svampa og klaka sem ég setti inn á bringuna á mér og inn á bakið og bleytti á mér höfðuð, því hitinn og rakinn var rosalegur.  Drakk mikið af vatni og gatorade, tók sítrónu og saltið mitt, en borðaði ekki mikið, aðeins gelin mín, en kláraði þau samt ekki.  Ég tók mun minni orku í þessum Ironman, bæði í hlaupinu og hjólinu en ég er vön, en var mjög dugleg að taka inn salt.

Meðalhitastig í hlaupinu skv. Garmin 27,8 gráður á Celsíus (feels like 31,1 og 74% raki 10 km á klst nnv)– svo það hefur verið vel yfir 30 gráður í fyrri hringnum, þegar það var alveg orðið heiðskírt því svo var komið myrkur í síðari hluta seinni hringsins.

Tíminn í hlaupinu var 4 klst 44 mín og 28 sek. sem er næst lakasti tími í IM hjá mér. Var 5:04:44 í Cozumel, 4:27:43 í Frankfurt og 4:15:55 í Kalmar.  Hefði viljað sjá betri tíma í hlaupinu, þá hefði ég þurft að hlaupa allt hlaupið, en ekki ganga það og kannski vera skynsamari á hjólinu.  Alla vega átti ég ekkert inni í lokasprett í þessu hlaupi eins og ég á oft svo ég er bara mjög sátt.1177_020206

SAMTALS TÍMI (12:13:07 – 15. sæti í aldursflokki allir, með og án wetsuit)

Heildartíminn var 12 klst 13 mín og 7 sek. Árangurinn er 15. sæti af 159 konum í aldursflokki, topp 9,4% en það voru 115 sem kláruðu. Þetta er í fyrsta skipti sem árangurinn minn er innan við topp 10% svo ég get vel við unað.

Sjá til samanburðar árangurinn í eldri Ironman keppnum hjá mér, þó það sé ekki samanburðarhæft að bera saman mismunandi keppnir né keppnir milli ára. Bæði eru brautir mismunandi sem og veðuraðstæður. Eina sem er sambærilegt er vegalengdin.

2014 Kalmar = 11:44:11 – 8. sæti af 45 konum í aldursflokki (42 sem klára) topp 17,7%
2013 Frankfurt = 11:54:40 – 22. sæti af 64 konum í aldursflokki (50 sem klára) topp 34,37
2012 Cozumel = 13:24:33 –  34. sæti af 127 konum í aldursflokki (85 sem klára) topp 26,7%
1177_021845

LOKAORÐ
Ironman er þríþraut, sund, hjól og hlaup og það þýðir ekkert að ná góðum árangri í einni greininni, ef maður tekur of mikið úr sér og tapar á því í þeirri næstu eða síðustu. Maður verður að vera skynsamur alla leið og passa að halda púlsinum vel innan mjólkursýrumarka í öllum þremur greinunum. Einnig er mjög mikilvægt að passa næringuna og taka hana skipulega og reglulega inn.

Ef maður ætlar að ná framúrskarandi árangri þá verður maður líka að æfa skipulega og í mínu tilviki tóku fjallahlaupaæfingar frá mér mikið af hjólaæfingum í sumar. Það var að sjálfsögðu mitt val og ég sé alls ekki eftir því, því Mt. Esja Ultra, 11 Esjur í júní 77 km og Mt.Blanc CCC hlaupið 102 km í lok ágúst eru ógleymanleg fjallahlaup sem ég hefði alls ekki viljað fórna.

Markmiðið hjá mér í Ironman Flórída 2015 var alltaf #1 að klára og #2 að hafa gaman af því og þessi markmið náðust að fullu. Markmið #3 var að bæta eigin tíma sem náðist ekki.

1177_076249

Elsku vinkonur, það eru algjör forréttindi að komast allar að ráslínu og  algjörlega einstakt og frábært að við náðum allar að klára sem er alls ekki sjálfsagt, því það voru margir sem urðu að hætta keppni.

Langar að óska Gúu og Möggu innilega til hamingju þar sem þær voru að klára sinn fyrsta Ironman og gerðu það með stæl.

20151108_170058

Óska einnig Rafnkeli Jónssyni innilega til hamingju með frábæran árangur í Ironman Flórida 2015.

Kæru samferðarmenn, Óli og Atli frændi takk fyrir yndislegar tíma og samverustundir og elsku Sjana, Sigga, Irina, Gúa og Magga takk enn og aftur fyrir þetta yndislega ferðalag, frá
skráningu til keppni,

LUV JU ALL 😉

—————————————-

Myndband frá keppnishöldurum hér:
(Halldóru og íslenska fánann er að finna á mínútu 9:07)
Myndir frá IM Flórída 2015 keppninni í heild hér:
Myndir frá FINISHER PIX frá keppninni hér:

Sjá ÞAKKIR EFTIR IM FLÓRÍDA 2015 hér:

11215878_10153806650449558_264707767272679334_n

nóvember 7, 2015 0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
FjallahlaupKeppnis

KEPPNISSAGA – CCC Mt. Blanc 2015

by Halldóra ágúst 28, 2015

Við fengum far frá Chamonix til Courmayeur með Tobba (Þorbergur Ingi Jónsson) og Begga (Ágúst Bergur Kárason) aðstoðarmanni hans. Ég var búin að vera í Facebook sambandi við Gunnar Júlísson og hann kom með okkur líka. Við lögðum í hann rétt rúmlega sjö frá Chamonix en hlaupið var ræst klukkan 09:00. Það var smá biðröð í göngin í gegnum Mont Blanc en okkur gekk vel að komast yfir og fengum strax bílastæði í Courmayeur á Ítalíu.

Það var mjög löng röð á klósettið svo við fórum bara strax í röðina þegar við komum, en ég náði að fara tvisvar í röðina og þ.e. tvisvar á kvenna klósettið á meðan strákarnir voru ekki búnir að ná að fara einu sinni, enda voru konur í þessu hlaupi um 13% þátttakenda. Talandi um klósettferðir þá setti ég örugglega met í þeim en ég fór sjö sinnum á klósettið þennan morguninn, þrisvar heima, tvisvar hjá Tobba og tvisvar í Courmayeur fyrir ræsingu hahah – talandi um smá fiðring í maganum 😉

Sólin var að koma upp og við vissum að þetta yrði mjög heitur og sólríkur dagur og má segja að það hafi valdið manni mestum áhyggjum, enda höfðu hlauparar í TDS hlaupinu lent í vandræðum vegna mikils hita og ég hafði smá áhyggjur af því.

#1 COURMAYEUR 1200 m hæð
Ferðin hófst í ítalska bænum Courmayeur. Ræsingin var fljótandi, þ.e. ræst í hollum eftir númerum. Fyrstu hlauparar fóru af stað rétt rúmlega níu og var Tobbi í þeim hópi. Númer 5000-5999 var í síðasta hollinu og ég með númer 5108 því þar. Var því ræst klukkan 09:20. Rétt fyrir ræsingu sá ég að Gunnar var aðeins aftar en ég í hólfinu okkar. Ég kallaði á hann og spurði hann hvort við ættum ekki að fara saman upp fyrstu brekkuna, því ég vissi að hún yrði löng og hægfarin og því örugglega skemmtilegra að hafa félagsskap. Gunnar var til í það og við lögðum af stað saman.

Það var einstök tilfinning að hlaupa í gegnum þennan fallega ítalska bæ og fá alla hvatninguna og stemninguna beint í æð. Ótrúlegur fjöldi hlaupara sem fóru af stað eða 2.129. Courmayeur er í 1210 m hæð og næsta tímatökustöð er í 2.548 m hæð og 10,4 km fjarlægð. Okkar beið því um 1400 metra klifur á þessum 10 km kafla.

Courmayour

#2 TETE DE LA TRONCHE 2.571 m hæð 10,3 km
Ferðin upp á Tete de La Tronche gekk mjög hægt. Þó við Gunnar hefðum hlaupið nokkuð hratt í gegnum bæinn til að vera ekki alveg síðust í þessum hópi, þá var mikil biðröð upp fjallið. Svo komum við að þurrum árfarvegi, þar sem stígurinn þéttist, þá varð algjört kraðak. Þar voru um 50-70 manns að reyna að troðast inn á einn lítinn stíg. Okkur Gunnari gekk sem betur fer ágætlega að komast þarna áfram en svo hélt bara í raun gangan hægt og rólega og einstíga upp á fjallið, ekkert hlaupið.

Mikil örtröð við Colleretto Giacosa

Hitinn jókst stöðugt eftir að sólin kom upp, fór vel yfir 30 gráðurnar, örugglega um 35 gráður og það tók vel á að upplifa bæði þynnra loft eftir því sem við komum ofar sem og hitinn og sólin voru alveg að að steikja okkur Íslendingana sem eru nú ekki vön svona miklum hita.

Landslagið á leiðinni upp var algjörlega guðdómlegt og að sjálfsögðu gaf maður sér tíma til að taka nokkrar myndir á leiðinni. Eftirminnileg er einnig Asna-fjölskylda sem lét sko ekki ýta sér af stígnum, svo við urðum að fara vel út fyrir stíginn til að komast fram hjá fjölskyldunni.

Við komum á toppinn á Tete de la Tronche klukkan 12:28, þ.e. höfðum verið 3 klst og 7 mín að klífa þessa 10,4 km leið og vorum komin upp í 2.548 m. hæð, þ.e. hækkun frá byrjun var 1462 m.

Þegar við komum á toppinn var boðið upp á vatn, sem var ekki skv. plani, þ.e. ekki hefðbundin drykkjarstöð. Ástæðan fyrir því var sú að það var svo heitt að starfsmenn höfðu áhyggjur af hlaupurum. Tveim dögum fyrir keppni fengum við tölvupóst og SMS skilaboð um að spár gerðu ráð fyrir miklum og vaxandi hita og því var orðin skylda að vera með mun meira magn af vatni á okkur eða 2 lítra. Ég var með vatnsblöðru í hlaupavestinu mínu sem tekur 1,5 lítra af vatni og svo var ég með tvær 500 ml. skvísur, svo ég var mjög vel birg en á sama tíma var vestið mitt mjög þungt. Ég var auk þess með allan skyldubúnað í vestinu, regnjakka, regnbuxur, vettlinga, vatnshelda vetlinga, tvö höfuðljós, auka rafhlöðu, buff og orku, bæði í duftformi, zerotöflur, mikið af gelum, súkkulaði, hnetur og orkubör.

Tronche

#3 REFUGE BERTONE 1.989 m hæð 14,7 km – fyrsta drykkjarstöð
Af toppnum Tete de la Tronche lá leiðin niður í Refuge Bertone og það var yndislegt að geta loksins hlaupið aðeins, þarna hljópum við Gunnar fram úr mjög mörgum. Það var gott að hafa hann á undan mér, því hann var duglegur að hlaupa fram úr fólki sem er oft erfitt á þessum mjóu stígum. Ég var mjög varkár þegar ég var komin utanstíga, því ég var búin að lenda mikið í því að misstíga mig á síðustu æfingum fyrir hlaupið. Halldór sjúkraþjálfari teipaði mig því nokkuð fasta til að minnka líkur á því að misstíga mig, því hægri ökklinn var frekar tæpur.

Fyrsta formlega drykkjarstöðin var í Refuge Bertone. Þegar við vorum komin þangað vorum við komin 14,7 km frá ræsingu og 4,3 km frá toppnum. Hraðinn á kaflanum frá Bertone til Bonatti var ágætur eða 5,55 km/klst og ég var í 1665 sæti. Vorum búin að vera í um 4 klst á ferðinni (3:53:59)

Á drykkjarstöðinni var sama margmennið og kraðakið og áður og allir að fá sér vatn og kók og fylla á brúsa og blöðrur. Ég fékk mér eitt sódavatnsglas og fyllti svo bara vel af vatni á blöðruna og brúsana, fór úr stuttermabolnum, því ég var algjörlega að kafna úr hita svo ég var bara komin á íþróttatoppinn.

Talandi um fatnað þá er það skemmtilegt hvað fyrirfram ákveðin plön geta farið algjörlega út í sandinn. Ég var búin að ákveða að vera í dökkbláu ICELAND legghlífunum mínum, svörtum compression bol, svörtum buxum og bláum hlírabol með íslenska fánanum og nafninu mínu sem Bros-bolir höfðu merkt fyrir mig fyrir ferðina. Þegar svo veðurspár lágu fyrir og viðvaranir bárust vegna mikils hita, þá varð að búa til plan B. Ég fór og keypti mér hvítan stuttermabol (mjög lítið orðið eftir af þeim), notaði hvítu gömlu compression legghlífarnar sem ég hafði sem betur fer tekið með mér og keypti mér hvíta eyðimerkur derhúfu, með vörn fyrir axlinar. Mikilvægt að geta verið sveigjanlegur á svona stundum 😉

Bakpokinn var því vel þungur þegar við lögðum af stað aftur, fullur af vatni, en ég fékk mér ekkert að borða á drykkjarstöðinni, þar sem ég var með gel á skvísu-brúsa og hafði verið dugleg að drekka það á um klukkutímafresti frá því að við lögðum af stað.

Bertone
#4 REFUGE BONATTI 2.010 m. hæð 22,1 km – önnur drykkjarstöð

Frá Bertoni til Bonatti var 7,4 km frekar sléttur kafli eða um 283 m hækkun, en við áttum í miklum erfiðleikum með að komast áfram, þar sem hitinn var mikill og sólin skein svo það var mikil lognmolla þarna í dalnum, við kominn á heitasta tímann eftir hádegi. Hlauparar voru almennt að ganga þessa leið og oft erfitt að komast fram úr þeim á þröngum stígnum. Franskir karlmenn eru ekki ánægðir með að konur séu að hlaupa fram úr þeim, svo þetta var svolítið strögl á köflum. Við komum að Bonatti klukkan 14:29 og hraðinn var 5,86 km á klst á þessum kafla. Þarna var ég komin í 1595 sæti, hafði unnið mig upp um 70 sæti frá stöðinni á undan og 101 sæti frá byrjun.

Bonatti
ARNUVA 1.769 m. hæð – 27,3 km – fyrsta matarstöð – STOP 16:30

Eftir Refuge Bonatti er fyrsta matar-drykkjarstöðin, þ.e. Arnuva. Þar settumst við Gunnar niður í fyrsta skipti og fengum okkur gómsæta kjúklingasúpu, Maggi súpu, sem var vel söltuð og með spaghetti. Þrátt fyrir allan hitann, var heit súpan mjög kærkomin og gómsæt. Tímatökukerfið var bilað þegar við komum í Arnuva svo við eigum ekki upplýsingar um tímann þar (en myndirnar eru teknar klukkan 15:31).

Við vorum búin með 27,3 km á þessum tíma og við Gunnar vorum ennþá á sama reiki. Ég lét Gunnar vita að Óli ætlaði að hitta á mig í Champex- Lac, þar sem aðstoðarmenn mega hitta hlaupara og við ákváðum að tengja Siggu (konuna hans Gunnars) og Óla saman, ef hún vildi fara með honum.

Eftir Arnuva beið okkur aftur hækkun upp á Grand Col Ferret um 889 m, eins og rúmlega ein Esja, þá komin aftur yfir 2500 m hæð. Við Gunnar notuðum Esjuna mikið í samanburði við vegalengdirnar, og töluðum um “bara” eina Esju, eða tvær o.s.frv. til að gera eins lítið úr þessum miklu og bröttu fjöllum sem við vorum í raun að klífa. Það er hins vegar mjög erfitt að lýsa með orðum þessum bröttu og mögnuðu fjöllum sem við vorum að klífa því við eigum engin svona fjöll á Íslandi.

Beta (Elísabet Margeirsdóttir) hafði sagt mér að fylla vel á vatnið í Arnuva, en ég var ekki alveg á því að fylla alla brúsa fyrir klifið, svo ég fyllti á, en fyllti ekki að fullu, sem var kannski ekki alveg skynsamleg ákvörðun (hefði betur hlustað á Betu ;-)).

Á leiðinni upp fjallið sáum við mikið af hlaupurum, sem voru algjörlega búnir á því, lágu í hlíðunum, voru að kasta upp og litu bara mjög illa út, enda ennþá mikill hiti, sól og blankalogn. Við Gunnar ákváðum að vera skynsöm og tókum þetta fjall “mjög” rólega, bara eitt skref í einu. Sáum að það borgaði sig ekki að keyra sig út svo ég passaði bara púlsinn og við héldum takti, stoppuðum aldrei á leiðinni upp, en vorum heldur ekki að fara of hratt. Við náðum mörgum á leiðinni upp sem höfðu hlaupið fram úr okkur og sprengt sig á leiðinni. Þetta var langhlaup ekki spretthlaup, þ.e. rúmlega 70 km eftir, svo við vorum skynsöm.

#5 GRAND COL FERRET 2.537 m hæð 31,8 km
Þegar við komum á toppinn á Grand Col Ferret, var klukkan 17:11 og við aftur komin upp yfir 2500 metra hæð, búin að hlaupa 31,8 km á 7 klst og 51 mín. Meðalhraðinn á þessum 9,6 km kafla þ.e.bæði sléttu og upp fjallið var 3,58 km/klst.

Það var hins vegar ekkert vatn í boði á toppnum. Man eftir að það var verið að sækja hjálp fyrir fólk sem hafði gefist upp á leiðinni uppá fjallið og það kom maður hlaupandi með vatn niður til að aðstoða þessa hlaupara. Ég var eiginlega frekar hissa að það skildi ekki vera neitt vatn í boði þarna á toppnum, en við bara rétt stoppuðum til að pissa og svo var haldið áfram og nú hlaupið niður.

Eftir að hafa toppað Grand Col Ferret lá leiðin niður sem var fín tilbreyting, eftir að hafa núna klifið tvö hæstu fjöllin á CCC leiðinni. Því reyndum við Gunnar að hlaupa aðeins, en við vorum orðin ansi vatnslítil bæði. Beta hafði eins og komið hefur fram sagt mér að fylla vel á vatnsbirgðir í Arnuva, en ég ekki verið alveg nógu skynsöm að gera það. Það kom svo sem ekki að sök, því maður þarf ekki eins mikinn vökva á niðurhlaupi eins og göngunni upp, en það var samt ennþá vel heitt.

Næsta stoppistöð var La Peule . í 2082 m hæð og þá yrði 35,4 km búnir, en það var ekki vatnsstöð þar og ekki heldur tímataka.

Ferret
#6 LA FOULY 1.598 m.hæð 41,5 km – 4 drykkjarstöð – 2 matarstöð STOP 20:15

Við vorum komin í La Fouly klukkan 18:40 og þá búin að hlaupa 41,7 km. Hraðinn á okkur niður eftir var ágætur eða 6,73 km/klst. Við stoppuðum og nærðum okkur vel í matarstöðinni í Foully. Á þessum tímapunkti vorum við farin að telja niður kílómetrana, þ.e. að ekki væru ”nema” rétt rúmlega 50 km eftir, þ.e. við næstum hálfnuð það virkar alltaf vel fyrir hausinn 😉 Þarna var ég komin í 1412 sæti upp um 284 sæti frá ræsingu.

Í Praz de Fort 1.161 m hæð vorum við búin með 49,9 km, þar fengum við frábærar móttökur íbúa og mikið ofboðslega er það fallegur bær. Mig langar virkilega til að fara þangað aftur.

Fouly
#7 CHAMPEX-LAC 1.477 m hæð 55,5 km – 5 drykkjarstöð, 3 matarstöð

STOP 23:15
Við vorum í ágætis gír eftir Fouly og spennt að komast í næstu stoppustöð, þ.e. Champex Lac þar sem við vissum að Óli og Sigga biðu okkar Gunnars. Við hlupum í gegnum mörg falleg þorp, eins og Praz de Fort, þar sem íbúar voru alveg yndislegir, búnir að setja drykki og veitinga á borð út á göturnar. Það var aðeins farið að kólna, en við vorum samt ennþá bara á bolunum. Rétt eftir að við byrjuðum að klífa þessa 604 m (eina Esju) upp að Champex-Lac þá urðum við að kveikja á höfuðljósunum, þar sem þá var orðið dimmt.

Myrkrið hægði auðvitað á okkur, en náðum samt ágætis hröðum kafla þarna, eða 5,80 km klst meðalhraðinn þó við gengum að mestu upp fjallið. Þegar við komum inn að stöðinni sáum við íslenska fánann á hægri hönd og fengum flottar móttökur frá Siggu og Óla þegar við komum inn á stöðina klukkan 21:33.

Stoppuðum í 30 mínútur þarna með baklandinu okkar og fórum út aftur klukkan 22:05. Þá búin að hlaupa 55,7 km, nú var bara hægt að telja niður enda við rúmlega hálfnuð. Það var samt alltaf jafn gaman hjá okkur, vantaði ekkert upp á gleðina, okkur leið mjög vel og við bara í góðum gír.

Champec Lac
#8 LA GIETE 1.884 m hæð – 67,2 km

Við vorum ekki bara farin að telja niður kílómetrana, heldur vorum við líka farina ð telja niður fjöllin sem voru eftir. Það voru “bara” þrjú fjöll eftir. Fjallið upp La Giete var í 1883 m hæð og klifrið því um 865 m, sem var bara rétt rúm ein Esja. Þetta fjall og klifur var samt mjög erfitt. Það var bæði bratt og mikið príl, virkilega stórir steinar á leiðinni og það var til dæmis frekar skrefstutt stelpa á undan mér þarna á kafla sem átti bara í mestu vandræðum að komast áfram.

Við hittum franskt par þarna á leiðinni sem sagði okkur einmitt að þetta fjall væri mjög bratt, eiginlega bara beint upp. Svo ég átti von á miklum bratta, en átti alls ekki vona á svona miklu príli og það í niðarmyrkri. En af því við vorum alltaf svo jákvæð og bjartsýn, þá fannst okkur þetta bara skemmtileg tilbreyting frá því að hlaupa yfir allar ræturnar og á stígunum, svo þetta var bara skemmtileg upplifun.

Þegar við vorum komin í la Giete vorum við búin með 66,8 km, bara 34,2 km eftir og ég var komin í 1196 sæti, eða upp um 496 sæti frá ræsingu.

La gIETE
#9 TRIENT 1300 m hæð 72,1 km – 6 vatnsstöðin, 4 matarstöðin, STOP 03:45
Leiðin frá La Giete til Trient var frekar brött niður og mikið af trjárótum á stígunum og í myrkrinu var mjög erfitt að fóta sig og fara hratt, en það gekk samt mjög vel hjá okkur, vorum á 4,47 km klst.

Það voru frábærar móttökur sem við fengum þegar við komum í Trient. Guðrún Harpa vinkona mín hafði bæst í Íslendinga hópinn sem beið okkar og köllin og gleðin og knúsið sem við fengum voru algjörlega yndislegt. Guðrún Harpa var að ganga UTMB hringinn í annað skiptið þennan mánuðinn með hóp frá Mondo og þessi yndislega vinkona mín vakti eftir mér (klukkan orðin 01:50) til að gefa mér stórt og mikið knús, það var algjörlega yndislegt.

Við stoppuðum í 30 mínútur á Trient með Óla og Siggu og ég fann að ég var ekki eins hress og í Champex-Lac, þetta bratta fjall og klöngur og klifur hafði tekið aðeins á mann. Gat heldur ekki komið ofan í mig fleiri gelum, var búin með 14 stk á þessum tímapunkti og fannst það orðið gott. Reyndi því að fá mér brauð með súpunni, en var líka eiginlega orðin smá leið á henni, en langaði samt ekki í neitt annað. En allt í kringum okkur í Trient voru hlauparar sem voru búnir að gefast upp, komnir með rauða pokann sinn og bara hættir. Það hvarflaði ALDREI að okkur að hætta, við ætluðum að klára þetta hlaup og sækja vestin okkar. Gunnar var með góðan útreikning og skipulag á tímanum og við vorum alltaf vel innan tímamarka, þó við værum að stoppa lengi á þessum stöðvum sem við máttum hitta aðstoðarmennina okkar. Við stoppuðum í 30 mínútur í Trient áður en við héldum á næstsíðasta fjallið. En ég viðurkenni að það var alveg “töff” þarna í myrkrinu að horfa á línuna, með höfuðljósunum, sem var nú ansi brött upp fjallið.

Trient
#10 CATOGNE 2.027 m hæð – 77,3 km

Þegar við vorum komin upp á toppinn á Catogne vorum við komin í 2.027 m hæð og 77,3 km búnir. Klifrið eftir Trient var svo ekkert brjálæðislega erfitt, þar sem við forum bara rólega, eins og sjá má 3,23 km á klst. þessa 5,4 km. En góða við að vera búin með 77,3 km var að nú voru bara 23,7 km eftir. Hvað rétt rúmlega hálft maraþon og bara eitt “bratt” fjall, hvað er það á milli vina.

Við Gunnar sáum samt mest eftir því að hafa ekki sent Óla og Siggu bara heim að sofa, klukkan orðin 04.00 um morgun, en þau ætluðu að hitta okkur á næstu drykkjar- og matarstöð, þ.e. síðustu stöðinni sem aðstandendur máttu hitta okkur, en við vorum ákveðin í því að stoppa bara stutt þar, engar 30 mínútur þar, þó við værum ennþá alveg vel innan tímamarka.

Catogne
#11 VALLORCINE 1.260 m hæð 82,6 km – 7 vatnsstöðin, 5 matarstöðin

STOP 07:00
Við komum í Vallorcine klukkan 05:13 um morguninn. Hittum Siggu og Óla fyrir utan tjaldið, þau voru bara nývöknuð, höfðu lagt sig í bílnum. Við vorum 15 mín á undan þeirri áætlun sem tölvan hafði áætlað á okkur, en við áttum að vera komin í Vallorcine 05:30, svo okkur gekk bara vel niður eftir, vorum á 4,15 km klst hraða, þennan 5,1 km leið.

Það var ótrúlega þægilegt og skemmtilegt að þekkja leiðina niður að Vallorcine, þ.e. ég hafði hlaupið þennan síðasta kafla í sumar, með Sissel norsku vinkonu minni, sem ég kynntist á Spáni, en hún á hús í Chamonix og var að hlaupa langa UTMB hlaupið í ár. Það er ótrúlega þægileg tilfinning að vita nokkurn veginn hvað er framundan, en á sama tíma var mikið myrkur svo ég sé ekki mikið. Það var auðvitað engin drykkjarstöð í sumar, þegar við hlupum þarna fram hjá svo ég áttaði mig ekki alveg á því í myrkrinu hvað þeir höfðu sett hana niður og þegar við hlupum út úr drykkjarstöðinni þá fannst mér við hlaupa til baka áður en við forum með fram ánni út dalinn í áttina að Chamonix og þá var bara síðasta bratta fjallið eftir, þ.e. 84 S beygjur sem biðu okkar þar og smá klifur og klöngur 😉
Stoppið var bara stutt á þessari síðustu stöð sem við máttum hitta aðstandendur eða 17 mínútur og svo var haldið áfram.

Vallorcine
#12 LA TETE AUX VENTS 2.130 m hæð 90,3 km

Við komum á toppinn á Tete Aux Vents klukkan 08:02 um morguninn. Þá komin aftur upp í 2.130 m.hæð og búin með 90,3 km. Við slökktum á höfuðljósunum þegar við vorum rétt nýbyrjuð að telja S-in, en það var markmið hjá okkur Gunnari að telja S-in þetta síðasta fjall. Ástæðan fyrir því var sú að Sissel vinkona hafði sagt mér að hún hefði einu sinni talið þau og þau voru 84 😉 Við náðum að telja upp í 44 og þá vorum við farin að ruglast í ríminu, héldum að þau væru búin, en svo héldu þau áfram, svo við ætlum bara að treysta á talninguna hjá Sissel.

Meðalhraðinn upp síðasta fjallið var 3,04 km á klst og hækkunin frá Vallorcine var 873 m á 7,7 km kafla. Það var yndisleg tilfinning að vera komin á toppinn. Nú vorum bara rétt rúmir 10 km eftir. Vorum farina ð sjá fyrir endann á þessu yndislega hlaupi. Sólin var að koma, svo nú var ekkert annað að gera en að fara aftur úr langermabolnum og vera á toppnum, enda hitinn mikill með sólinni. Það var svo fallegt að sjá sólina koma upp og fallegt að horfa á Mt.Blanc þar sem fjallið blakti við, þannig að sjálfsögðu gáfum við okkur tíma til að taka myndir og láta taka af okkur myndir á þessum einstaklega fallega stað.

La tete aux veints
#13 LA FLÉGÉRE 1.877 m hæð 93,2 km – 8 og síðasta vatnsstöð STOP 10:30
La Flégére er síðasta stoppistöðin áður en hlaupið er niður að Chamonix og í mark. Við vorum komin þangað klukkan 08:54, þá búin með 93,3 km. Ég hef alltaf sagt það og stend við það að í svona löngum keppnum, þá er það hausinn sem kemur manni 80% af leiðinni og þarna sannaðist það. Það voru tvær ótrúlega litlar brekkur sem við þurftum að hlaupa upp að þessari síðustu stöð, í La Flégére, sem ég lét fara í pirrurnar á mér, þar sem Sissel hafði ekki sagt mér að ég yrði að fara upp þessar brekkur hahaha – en auðvitað voru þær bara “peanuts” í ljósi alls þess sem við höfðum farið.

Flegere
#14 CHAMONIX 1.035 m hæð 101,1 km – STOP 12:00
Það voru bara 7,2 km frá La Flégére til Chamonix og allt niður á við. Undirlagið var samt frekar erfitt, þ.e. rætur og frekar brattar brekkur svo við urðum að fara mjög varlega. Samanlögð hækkun frá byrjun 6166 m. Við náðum samt ágætis hraða þarna niður eftir, eða 5,06 km á klst.

Þegar við vorum að koma inn í bæinn kom Börkur Árnason á móti okkur og tók af okkur skemmtilegt myndband, wow hvað það var gaman, takk Börkur kærlega. Svo þegar við komum inn á göngugötuna, fengum við frábærar móttökur og Óli, Sigga, Guðmundur Smári, Sigrún, Raggi og Benoit biðu okkar og auðvitað Börkur sem hafði hlaupið með okkur, þetta var algjörlega yndislegt og mjög mikið af áhorfendum um allan bæ. Við fengum fánana hjá Óla og Siggu og hlupum saman hringinn í kringum bæinn og svo í markið, þvílík tilfinning, það var algjörlega einstakt og skemmtileg upplifun. Takk öll fyrir hvatninguna.

Við Gunnar komum í mark klukkan 10:20, nákvæmlega 2 klst innan tímamarka, þar sem við vorum ræst klukkan 09:20. Við vorum í 1114 og 1115 sæti, á tímanum 24 klst 59 mín og 32 sek. sem er ótrúlega fyndið, því við vorum ekki að reyna að ná undir 25 klst 😉 Meðalhraði var 4,02 km á klst og ég var í 49 sæti í mínum aldursflokki.

Það er alls ekki sjálfsagt að klára svona langt hlaup, tala nú ekki um þegar aðstæður voru jafn erfiðar, þ.e. heitar og raun bar vitni. Enda voru 661 hlaupari sem kláraði ekki eða 30,95% þátttakenda, og hlutfallið var nákvæmlega jafnt á milli karla og kvenna.
Við Gunnar vorum virkilega ánægð með okkar árangur og vorum glöð og þakklát þegar við komum í mark.

Chamonix
11953082_10153668949594558_957767992244627856_n

SMÁ TÖLFRÆÐI Í LOKIN
2129 þátttakendur hófu CCC hlaupið 2015, þar af voru 278 konur, eða 13,06% þátttakenda.
1470 þátttakendur klára CCC hlaupið 2015, þar af voru 192 konur eða 13,06% þátttakenda.
659 þátttakendur hætta keppni (30,95%), þar af 86 konur.

ágúst 28, 2015 0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
FjallahlaupKeppnis

KEPPNISSAGA – Mt. Esja Ultra XI 2015

by Halldóra júní 20, 2015

Þessi afmælisdagur 20. júní 2015 verður klárlega einn af eftirminnilegustu afmælisdögum lífs míns þar sem ég hljóp í Mt. Esja Ultra hlaupinu í dag og kláraði hlaupið á 17 klst og 16 mín, en hlaupið var alls 77 km (alltaf farinn 700 m hringur niðri) og samanlögð hækkun var 6600 metrar.

Þetta er líka örugglega fyrsti afmælisdagurinn minn sem ég vaki allan sólarhringinn eða 24 klst, þar sem hlaupið var ræst klukkan 00:00 og ég kláraði ekki fyrr en klukkan 17:16, fór svo í matarboð og kíkti í útskriftarveislu svo ég var ekki farin að sofa fyrr en eftir miðnætti 21. júní.

Til í slaginn við Esjustofu rétt fyrir klukkan 00:00.

Hlaupið var ræst við Esjustofu klukkan 00:00, var komin þangað klukkan rétt rúmlega ellefu. Var búin að græja mikinn aukabúnað, ég var með tvö aukasett af hlaupafatnaði, ég var með mikið af mat og drykkjum. Óli spurði mig hvort ég hefði boðist til að vera með mat fyrir alla þátttakendur í hlaupinu, en ég hefði sko klárlega getað gert það.  Það var gaman að hitta í Esjustofu aðra hlaupara í Mt.Esja Ultra hlaupinu, þá Friðleif Friðleifsson (við unnum reyndar saman í rúmt ár hjá Íslenskum sjávarafurðum), Ágúst Kvaran (við kynntumst eftir að hafa lent saman í árekstri í fyrra), Stefán Bragi Bjarnason (hitti hann í fyrsta skipti í skráningunni í Cintamani búðinni í Bankastræti á föstudeginum) og svo Höskuld Kristvinsson sem er nú þekktastur fyrir að veri eini Íslendingurinn sem hefur klárað þrefaldan Ironman (NB !!! það er EKKI on my bucket list 😉 ;-)).

Verið að fara yfir reglurnar, allt á hreinu hjá Betu.

Myndband, viðtal sem Beta tók við okkur Friðleif fyrir keppni hér:

Ræst var stundvíslega klukkan 00:00. sjá myndband af ræsingunni hér:

Við byrjuðum á að hlaupa hring í kringum Skógræktina um 700 m áður en við héldum á fjallið.  Farið var ansi hressilega af stað, ætli Friðleifur hafi ekki pace-að hópinn, sá ég var komin í um 5 pace strax í byrjun og hugsaði þetta er nú ekki alveg rétta upphitunin fyrir 11 Esjur, svo ég hægði á mér og Höskuldur gerði það líka, en hinir fóru hraðar.  Eftir að komið var á fjallið ákvað ég bara eins og venjulega að ganga upp fjallið, ég er ekki að hlaupa það, en gekk samt rösklega og hélt í við öftustu strákana, var bara rétt á eftir Stefáni yfir tímatökumottuna sem var við Steininn.

Leiðin er þannig að farið er upp mýrina að Steini (tímatökumotta þar) og niður gönguleiðina austari. Það var mikið rok um 9-10 metrar á sek. að austan, það mikið rok að ég tók enga “selfie” mynd við Steininn eins og ég er vön að gera á æfingum, stoppaði ekki neitt heldur hljóp bara á móti rokinu beint niður þ.e. gönguleiðina austari.  Ég náði góðum tíma skv. tímatökukerfinu var ég 45:08 upp að Steini, NB!!  það er með þessum 700 m hring, og 22:48 niður = samtals 1 klst 07 mín (Strava segir þessa ferð PR hjá mér 39:34, þá er ekki hringurinn með) sem er kannski full hratt, endaði skammaði Ásgeir mig eftir að hafa sungið fyrir mig afmælissönginn þegar ég kom niður eftir fyrstu ferð.

Það var mjög stutt stopp, bara rétt fyllti á orkubrúsann og bætti á mig 2 gelum og 1/2 banani svo var haldið upp í 2 ferð, sjá myndband hér:

Fór aðeins rólegra í næstu ferðir – flögutímar:
FERÐ 2
00:51:31 (2: Steinn)
00:27:27 (2: Esjustofa)
FERÐ 3
00:59:45 (3: Steinn)
00:31:56 (3: Esjustofa)
Myndband sem Beta tók á leið í 4 ferð, sjá hér:
FERÐ 4
00:59:45 (4: Steinn)
00:30:31 (4: Esjustofa)

Eftir 4 ferðir, klukkan ca  05:30 – var skv. plani tekin stutt pása. Þá settist ég niður í fyrsta skipti, fékk með frábæra kjúklingasúpu (Maggi uppáhaldssúpan mín sem krakki) og fór á salernið. Stoppið var í um 10 mín, sem telst með inn í ferð 5, sem er ástæðan fyrir því að hún er lengri, ætti að vera nákvæmlega þá 57 mín ef ég dreg þessar 10 mín frá.

FERÐ 5
01:07:48 (5: Steinn)
00:31:00 (5: Esjustofa)

Það var orðið mikið stuð við Esjustofu áður en ég fór í 6 ferðina (klukkan ca 7:20), þar sem hlauparar sem voru að taka þátt í Maraþoninu voru komnir á staðinn, ræsing hjá þeim klukkan 08:00. Fékk mörg afmælisknús frá frábærum hlaupavinum í þeim hópi, sem var yndislegt og fékk góðar kveðjur og hvatningu um allt fjall, þegar ég hitti þessa ofurhlaupara.

Fékk líka óvænt skemmtilegan félagsskap í ferð #6, þegar Rúna Rut vinkona kom á mót mér, reyndar niður ferð 5 og fór svo með mér upp í 6 ferðina. Hún hafði fengið leyfi hjá Elísabetu og fór upp með Höskuldi að brú í ferð 5 og kom svo á móti mér gönguleiðina. Það var virkilega gaman að sjá hana og spjalla við hana og svo kom hún færandi hendi með RedBull og Snickers, sem kom sér mjög vel.
FERÐ 6
01:03:54 (6: Steinn)
00:32:23 (6: Esjustofa)


Með Rúnu Rut vinkonu eftir ferð 6.

FERÐ 7
01:07:46 (7: Steinn)
00:35:25 (7: Esjustofa)
FERÐ 8
01:04:45 (8: Steinn)
00:36:55 (8: Esjustofa)

Þegar ég var að koma að Esjustofu niður 8 ferðina mætti ég öllum hlaupurunum sem voru að fara í 2 Esjur, ræsing hjá þeim klukkan 12:00. Mikið var það gaman að fá fullt af afmælisknúsum og afmæliskveðjum frá öllum, yndislegt og ómetanleg.

Eftir að hafa klárað hringinn niðri eftir 8 ferðina var samkvæmt plani, alvöru hlé númer 2. Þarna settist ég í annað og síðara skiptið niður í hlaupinu og fékk mér aftur súpu og reyndi að troða í mig ristuðu brauði samkvæmt skipun frá Ásgeiri aðstoðarmanni, sem ég hafði verið ristað kvöldið áður, ekki mjög girnilegt, en ég borðaði það samt. Lagðist líka út af á bekk á bakið, því ég var aðeins farin að fá í bakið, fór líka í fyrsta skipti úr skónum og tæmdi af grjót sem ég hafði tekið mér ofan í skóna úr Esjunni.  Það var gaman að Halldór sjúkraþjálfari var kominn á staðinn og var hann bara nokkuð ánægður með stöðuna á nöfnu sinni eftir 8 ferðir. Ákvað að setja núna á mig bak-stuðningsbeltið og losaði mig við vetrarhlaupajakkann. Hugsa að ég hafi stoppað með salernispásu í rúmar 10 mín, sem eru þá inn í tímanum í ferð 9.

FERÐ 9
01:12:13 (9: Steinn)
00:32:11 (9: Esjustofa)
FERÐ 10
01:08:14 (10: Steinn)
00:35:27 (10: Esjustofa)

Óli kom svo með mér síðustu ferðina, þ.e. ferð 11. Ég var stöðugt að biðja hann um hægja á sér á leiðinni upp. Það var frekar fyndið, þar sem hann var spurður að því eftir á, hvort hann hafi getað haldið í við mig hahaha 😉

Ferðin upp gekk vel, það var aðeins farið að hvessa aftur, í ferðum 9-11 blés að norðan. Ég gaf mér samt tíma fyrir myndatöku í 11 og síðustu ferðinni upp að Steini og spjallaði við útlendinga sem skildu ekkert hvað væri eiginlega í gangi.  Sólin var þarna farin að skína og Esjan og útsýnið yfir höfuðborgina skartaði sínu fegursta á sumarsólstöðum. Maður má aldrei gleyma að njóta á svona tímum.

FERÐ 11
01:07:05 (11: Steinn)
00:33:05 (11: Esjustofa)


Með Óla í síðustu ferðina, þ.e. númer 11.

Að koma í mark eftir 17 klst hlaup, 77 km og 6100 metra hækkun og hlusta á afmælissönginn, klappið og fá öll faðmlögin er algjörlega ólýsanleg tilfinning (fór samt ekki að gráta 😉 😉 ). Eiginlega ekki hægt að lýsa með orðum og því frábært að geta sýnt myndbönd sem voru tekin á þessum tímapunkti.  Takk kæru vinir.

Komin í mark á 17 klst 16 mín og 53 sek.

Myndband sem Guðrún Harpa tók þegar ég kom í mark hér:
Myndband sem mamma tók þegar ég kom í mark hér:
Myndband sem Beta tók þegar ég kom í mark hér:
Stutt viðtal eftir að ég kom í mark hér:

Komin í FINISHER flíspeysuna og með fallegu verðlaunagripina.

ÞAKKIR
Það er ekki hægt að klára svona hlaup án þess að hafa mikinn og góðan stuðning og stuðningsnet í kringum sig. Ásgeir Elíasson (hennar Bibbu í Bíddu aðeins) var aðstoðarmaður minn í hlaupinu og stóð sig súper vel.  Það var sko formlegur undirbúningsfundur bókaður með mér og Viggó sem var hinn aðstoðarmaðurinn (breyttist svo reyndar í það að hann varð starfsmaður í hlaupinu). Ásgeir lét mig plana alla hluti, fór yfir  dótið sem ég var með mér, reddaði mér tjaldi (prinsessu-tjaldið svokallaða) sem var tjaldað á staðnum undir allt dótið og bæði hvatti mig áfram fyrir hlaup, þ.e. skipulagði æfingar sem voru á tímum ekki alveg nógu planaðar hjá mér (var eiginlega ekki með neitt plan), hvatti mig í hlaupinu og var með góða stjórn á öllu. Takk kærlega fyrir kæri vinur, vona að ég geti stutt þig jafn vel þegar þú munt synda fram og til baka Ermasundið í byrjun september.


Viggó, HM og Ásgeir.

Ég vil einnig þakka Guðmundi Smára sem fór með mér í Trail de Sierra hlaupið á Spáni sl. haust. Það var Guðmundur sem hvatti mig til að byrja að hlaupa Esjuna í apríl, hann dró mig með sér og vinum sínum í langar æfingar á laugardögum (þó ég væri hægari, en þeir var bara farið hægar svo ég gæti verið með) og svo dróg hann mið með í styttri sprettæfingar í Öskjuhlíðinni og Úlfarsfelli (sjá upplýsingar um allar ferðinar hérna á heimasíðunni).  Ég er viss um að ég hefði ekki komið mér af stað, ef Guðmundur Smári hefði ekki ýtt þarna við mér. Esju hlaupið var alltaf á markmiðalistanum, en ég kom mér ekki af stað fyrr en hann fór að reka á eftir mér að hlaupa og mæta í fjallið.  Takk kærlega fyrir það Guðmundur.

Viggó er líka algjörlega einstakur hlaupafélagi og var mjög duglegur og viljugur að fara með mér  Esjuna stundum svo viljugur að maður þurfti að minna hann á sitt markmið, þ.e að hann væri að fara að keppa í götuhlaupi, þ.e. Köben maraþoninu, en um leið og það var búið var hann komin aftur upp í fjall með mér. Frábær félagi hann Viggó og virkilega öflugur hlaupari og frábær starfsmaður fyrir hlaupið, þar sem hann hljóp um fjallið með Sigga í nótt að undirbúa maraþonið. Takk kæri Viggó.

Sigga Sig vinkona var líka duglega að hvetja mig og fór með mér nokkrar ferðir í Esjuna, við fórum t.d. saman í fyrstu ferðina mína sem var í mars og lentum í óvæntum ævintýrum.  Sjana vinkona er líka búin að vera einstaklega dugleg að fylgjast með mér þó hún sé búin að vera fyrir norðan og hún er búin að blása reglulega í mig sjálfstraustið og hvetja mig áfram. Takk elsku vinkonur 😉

Ívar Trausti hlaupaþjálfari Bíddu aðeins, kom með góða punkta inn í lokaplanið, varðandi næringu og fleira, takk kærlega fyrir það sem og fínar æfingar í vetur.

Elsku Óli og Kristófer takk fyrir ykkar stuðning, það eru ansi margir klukkutímar sem fara í svona æfingabrölt og þolinmæði ykkar og hvatning er algjörlega ómetanleg. LUV JU 😉

Halldór Víglundsson sjúkraþjálfari í Garðabænum og Bjössi (Hilmar Björn Harðarson) einkaþjálfari í World Class Laugum héldu svo skrokknum gangandi. Í byrjun mars var ég nefnilega greind með afgerandi brjósklos á milli 4 og 5 eftir Segulómun. Var mjög slæm á þessum tíma í bakinu með mikinn doða niður hægri fót, ekki mikið æft þá.  Ég er búin að vera tvisvar í viku hjá Halldóri síðan og er tvisvar í viku að lyfta hjá Bjössa og ég hef náð góðum árangri og finn mikinn mun á mér. Ótrúlegt hvað fagmenn geta gert og ég er mjög ánægð að hafa ekki þurft að fara í aðgerð.   Takk Halldór og takk Bjössi – þið eruð frábærir fagmenn sem ég get mælt 100% með.

Vegna þessa sem og að hafa svo fengið slæmt kvef fyrir rúmum tveim vikum, alveg niður í lungu með hálsbólgu og hósta (endaði á pensilíni), þá var það ekki sjálfsagt í mínum huga að ég myndi klára þetta hlaup. Enda þarf ekki mikið að koma uppá, bara að misstíga sig, detta og að fá högg á bakið, þá er þetta búið. En sem betur fer gekk allt mjög vel og fyrir það er ég einstaklega auðmjúk og þakklát.

Mt.ESJA ULTRA ÞAKKIR
Að lokum vil ég þakka Betu (Elísabetu Margeirsdóttur) og Sigga (Sigurður Hrafn Kiernan) fyrir frábært hlaup. Öll umgjörðin í kringum hlaupið var algjörlega til fyrirmyndar. Allar upplýsingar voru góðar bæði á heimasíðu og FB síðu hlaupsins. Allt skipulag á keppnisstað algjörlega til fyrirmyndar. Frábærar veitingar við drykkjarstöðina og eftir keppni og glæsileg verðlaun. Það sem skiptir mestu og stendur upp úr var umhyggjusemi ykkar og allra starfsmanna, maður fann það var stöðugt verið að kanna og tryggja hvort maður væri ekki pottþétt í lagi í hausnum og kanna hvernig manni liði. Svo fékk maður góða hvatningu bæði frá öllum starfsmönnum, öðrum þátttakendum og gestum. Ég get 100% mælt með Mt. Esja Ultra og er mjög stolt af því að vera fyrsta konan til að klára þetta hlaup.

Óska samkeppendum mínum innilega til hamingju með glæsilegt hlaup, sérstaklega Friðleifi fyrir ótrúlegan tíma, en það sem skiptir mestu máli var að við kláruðum öll og vel innan 19 klst tímamark.

Takk fyrir mig 😉 😉

Heimasíða hlaupsins hér:
Facebook síða hlaupsins hér:
Fleiri myndir hér:

júní 20, 2015 0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
HlaupKeppnis

KEPPNISSAGA – Sevilla Maraþonið 2015

by Halldóra febrúar 22, 2015

„Maður á að bera virðingu fyrir vegalengdinni” er setning sem hljómaði stöðugt í huga mér í dag þegar ég hljóp virkilega skemmtilegt og fallegt maraþon hér í Sevilla á Spáni með Sjönu vinkonu minni, en einn samferðarmaður okkar hérna sagði þessa snilldarsetningu í gær.

Forréttindi að komast að ráslínu
Maður á ekki bara að bera virðingu fyrir vegalengdinni heldur líka fyrir maraþonæfinga-planinu. Ég velti því líka mikið fyrir mér í dag þar sem ég gat því miður ekki æft eins og ég hefði viljað, vegna meiðsla síðustu mánuði. Það eru því forréttindi að komast að ráslínu og alls ekki sjálfsagt.

Orkan fín – en lærin föst
Hlaupið gekk mjög vel framan af (fyrir utan hefðbundin leiðindar pissustopp út í vegakanti lítið um salerni 😉 ) . Svo fékk ég mikla verki framan í bæði lærin sem hægðu verulega á mér, en púlsinn og orkan að öðru leiti var mjög fín. Ég kenndi æfingarleysi um, en komst svo að því eftir hlaup að ALLIR samferðamenn mínir voru í sömu vandræðum með lærin (quad vöðvinn) áhugavert að rannsaka þetta 😉

Chariots of Fire
Ég hef klárað þrjá Ironman og þetta var fjórða maraþonið mitt, en þetta er í fyrsta skipti sem ég upplifi ofboðslega sterka tilfinningu þegar ég kom inn í Olympic Stadium eða Estadio de La Cartuja og tók þvílíkan endasprett og spilað var lagið í Chariots of Fire. Hef aldrei upplifað þetta að langa til að hágráta og ég var ekki ein um það, þarna voru margir karlmenn sem grétu, en ég lét það ekki eftir mér og í raun sé ég svolítið eftir því hahah 😉

PB – en Boston lágmark bíður betri tíma
Ég náði PB – staðfestur flögutími er 04:01:50, sem ég get verið mjög sátt, sorglega samt nálægt SUB 4 og lágmarkið fyrir Boston verður bara að bíða betri tíma 😉

Þakkir
Ítarlegri hlaupasaga kemur síðar, en ég verð að þakka hlaupaþjálfurum mínum þeim Ívari Trausta Jósafatssyni og Ásgeiri Elíassyni fyrir frábæra leiðsögn og hvatningu. Æfingafélagarnir í Bíddu bliki og Þríkó eru algjörlega frábærir og án þeirra myndi maður ekki nenna á æfingar, hvort sem þær eru inni eða úti. Sjúkraþjálfarinn minn Halldór Jónsson kom mér “í stand” til að komast í þetta hlaup, þó hann hafi gefið mér gula spjaldið til að byrja með og Bjössi heldur mér og yndislegum vinkonum mínum og æfingafélögum, þeim Siggu, Eddu og Sjönu, gangandi með frábærum styrktaræfingum. Svo eru Óli og Kristófer auðvitað aðal-bakhjarlinn án þolinmæði og stuðnings þeirra væri þetta ekki hægt. Takk öll sömul 😉

Yndislegt samferðarfólk
Svo verð ég að þakka frábærum samferðarmönnum fyrir yndislegan tíma hér í Sevilla. Sjana (Kristjana Bergsdóttir) vinkona mín náði 3 sæti í aldursflokki sem er algjörlega frábær árangur og það munaði ekki nema 1 mínútu á henni og þeirri í 4 sæti, svo hún hafði sko fyrir því að ná þessu 3 sæti (staðfestur flögutími hjá henni er 4:34:16). Viðar Bragi bætti maraþon tíma sinn um 10 mín og náði PB (Staðfestur flögutími (3:03:54), ótrúlegur tími alveg og Óli sem var að hlaupa maraþon í fyrsta skipti náði markmiði sínu, þ.e. undir 4 klst (3:57:03), þrátt fyrir meiðsl. Svo var virkilega gaman að kynnast hjónunum Sveini Erntssyni og Hrönn Baldursdóttur, en Sveinn hljóp á (03:08:11).

Takk öll fyrir yndislegan tíma.

Nú er bara að njóta frídagsins sem við Sjana eigum hér í Sevilla á morgun – ADIOS 😉

febrúar 22, 2015 0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
FjallahlaupKeppnisKeppnissaga

KEPPNISSAGA – Trail De Sierra De Las Nieves

by Halldóra nóvember 17, 2014

Hlaupið: 102 km fjallahlaup – 2800 m hækkun – 8. nóvember 2014.
Staðsetning: Hlaupið hófst í Benehavis, sem er í Malaga héraði í Andalúsíu á Spáni. Síðan var farið upp í snjófjöllin, þ.e. Sierra de Las Nieves og endað á að hlaupa fram hjá fjallaþorpinu Istán.
Ferðafélagar: Guðmundur Smári Ólafsson og Viggó Ingason.

Vekjaraklukkan hringdi klukkan sex að morgni keppnisdagsins. Viggó og Guðmundur hituðu sér hafragraut en ég lét kornflex og kaffibolla duga. Við vorum búin að græja allt í bakpokann nema vatnið svo eftir sturtu var fyllt á með vatni og aðeins kíkt í tölvuna. Þá kom í ljós að búið var að fresta ræsingu um eina klukkustund, þ.e. til klukkan 10 í stað klukkan 9 vegna þoku. Þá var ekkert annað að gera en að skríða aftur upp í. Ég notaði tækifærið og plástraði allar tærnar með silkiplástri og smurði vel með vaselíni áður en ég fór í sokkana. Ég náði ekki að sofna aftur þótt ég hafi ekki sofið vel nóttina á undan, eins og gerist reyndar oft fyrir keppni, en það var ágætt að ná að hvíla sig aðeins.

Við komum okkur út úr íbúðinni í tíma, eftir að hafa borðað aðeins meira, þ.e. eitt ristað brauð með osti og sultu og meira kaffi. Við vorum búin deginum á undan að finna rásstaðinn, sem betur fer, því það tók sinn tíma, samt var hann einungis í um fjögurra km fjarlægð frá íbúðinni okkar. Þegar við komum á staðinn um klukkan níu var ennþá frekar mikill þoka upp í fjallinu en það átti að ræsa fjallahjólin stundvíslega klukkan 10:00 og okkur fimm mínútum síðar.

Ég náði að fara síðustu ferðina á salernið í golfhúsinu fyrir ræsingu (var örugglega búin að fara þrisvar til fjórum sinnum heima um morguninn ha ha ha 😉 Svo var komið að því. Fyrst voru hjólin ræst, þ.e. fjallahjólin, þau sem voru að fara 102 km og 39 km öll á sama tíma. Ég viðurkenni það alveg að hafa hugsað á þessum punkti: Af hverju var ég ekki að fara að keppa á fjallahjóli frekar en á tveim jafnfljótum? Ég á þetta fína TREK SUPERFLY FS fulldempað hjól heima sem hefði hentað súpervel í þessum aðstæðum 😉 En það var ekki í boði.

Rétt áður en við fórum af stað komst ég að því að nýja spænska SIM símakortið sem ég hafði keypt deginum á undan virkaði ekki. En Viggó fór í málið og fékk það til að virka rétt áður en við fórum af stað. Ég ætlaði nefnilega að vera svo dugleg að láta vita af mér á leiðinni, en svo var símasamband og 3G samband mjög lélegt og takmarkað allan hringinn. Rétt fyrir ræsingu fékk ég skilaboð frá Rúnari þar sem hann óskaði mér góðs gengis og minnti mig á að ég væri eingöngu að keppa við sjálfa mig og komast heil í mark, það væri númer eitt, tvö og þrjú. –Frábær skilaboð á réttum tíma og það var frábært að fá alla hvatninguna og kveðjurnar að heiman.

Við vorum ræst klukkan 10:05. Við gátum hlaupið nokkra metra, áður en klifrið tók við en við höfðum ekið upp eftir fyrstu 5 km deginum á undan svo ég vissi hvað beið mín, alla vega fyrstu 5 km og það var mjög góð tilfinning.

Eftir um 45 mínútur var ég búin að ná þessum fyrstu 5 km og 400 m hækkun, þar voru nokkrar vatnsflöskur sem lágu út í kanti og tómar flöskur allt í kring. Ég lagði af stað með rúman einn líter af vatni í bakpokanum og einn lítra af orkugeli, þrjú súkkulaðistykki, nokkrar gráfíkjur, fimm poka af GU gúmmí orkugelum og saltpillum, svo ég var vel birg ennþá á þessum tíma, svo ég hélt bara áfram, stoppaði samt til að taka myndir.

Eftir um 2 klst og 12 mín (16 km og 809 m hækkun) kom ég að nokkurs konar brunni. Vatnið í brunninn kom niður foss úr fjallinu. Þá voru vatnsbirgðir mínar orðnar af skornum skammti, svo ég ákvað að taka af mér bakpokann og fylla vatnspokann af vatni, tók 1 ½ lítra.

Það var mjög góð ákvörðun því 10 mínútum síðar (18 km og 944 m hækkun), kom ég að vatnstöð #2 sem var eins og árás hefði verið gerð á hana, og hún var algjörlega ,,tóm“, þ.e. hafði greinilega verið vatn og ávextir á þessari drykkjarstöð, en þegar við hlaupararnir komu að höfðu hjólreiðamenn klárað allt sem þar var til og kannski fyrstu hlauparar fengið eitthvað.  Þarna voru brjálaðir Spánverjar sem voru mjög fúlir þar sem þeir voru búnir með sitt vatn og höfðu kannski treyst á að fá orkugel og ávexti, eins og lofað hafði verið á drykkjarstöðvum í hlaupinu.

Ég hélt bara áfram, mér leið vel og ég gekk bara áfram rösklega með stafina mína og hljóp þegar það kom sléttur kafli, hljóp og gekk til skiptis. Það var sól og frekar heitt þennan dag, var alla vega heitasti dagur frá því við komum til Spánar, upp undir 20 stiga hiti. Ég lagði því af stað í hlýrabol með vel úttroðinn bakpoka. Fyrir utan næringu var í honum langermabolur, regnheldur jakki, regnheldar buxur (Viggó lánaði mér sínar, þar sem þær voru um 100 grömmum léttari en mínar), svo var í pokanum ljós, aukarafhlaða í ljósið, aukarafhlaða í símann minn og vettlingar og buff. Ég held pokinn hafi vegið um 5 kg. En Guðmundar bakpoki var næstum helmingi léttari.

Klukkan 13:12, eftir 3 klst og 7 mín kom ég að vatnsstoppistöð #3, þá komin 22 km og í 1.223 m hækkun. Það var ekki falleg sjón sem beið okkar þar, aftur allt tómt, bara tómir vatnsbrúsar og appelsínubörkur en á þessum tímapunkti skildu leiðir. Þeir sem voru að fara 39 km tóku vinstri beygju en við sem vorum að fara 102 km héldum áfram upp eftir fjallinu. Ég var samt í ágætis málum þar sem ég var ennþá með vatn í bakpokanum eftir að hafa fyllt á bakpokann í brunninum úr fjallinu. Hugsaði samt hvað ég var heppin að hafa gert það, reynslan frá ferðinni á Jakobsstígnum sumarið á undan nýttist mér þar.

Fjallið var svo toppað í um 1.274 m hæð, eftir 23 km og 3 klst og 22 mín. Þá kom rúmlega 5 km kafli sem var niður á móti og inn eftir dal. Þar var mikill mótvindur og frekar kalt. Þá stoppaði ég aðeins til að fara í peysu. Reyndi ég svo eftir fremsta megni að ,,drafta“, hanga í öðrum hlaupurum, í mesta mótvindinum.

Síðan tók aftur við klifur í 1.263 m hæð þá komin í 33 km og tíminn 4 klst og 40 mín. Ég var mjög ánægð að hafa kvöldið áður farið yfir leiðina í Garmin Connect og vissi að ég myndi toppa tvisvar, þ.e. eftir 23 km og svo aftur eftir 33 km. Það var mjög góð tilfinning að vita alltaf hvenær toppnum væri náð.

Eftir þetta seinna klifur tók við um 12 km kafli allur meira og minna niður á við. Fór yfir ,,mottu“ (sem mælir flögutímann) eftir 37 km, þá var flögutíminn 5:03:38. Þar var loksins vatnsstoppistöðin sem bauð uppá vatn og pepsi en þar var enginn starfsmaður og engir ávextir. Gosið kom sér samt mjög vel þar sem ég var orðin smá skrítin í maganum, enda búin að innbyrða mjög mikið af geli á þessum tímapunkti. Áætlunin hjá mér var að innbyrða u.þ.b. eitt gel á 45 mín fresti þannig að á þessum tíma var ég búin að innbyrða um 5 gel sem ég tók eins og klukka og drekka bara vatn, svo Pepsi var mjög kærkomið.

Það var önnur motta eftir um 46 km leið sem ég náði samkvæmt flögutíma  6:07:13 í um 690 m hæð. Þetta var síðasta mottan á leiðinni og þarna var drykkjastöð sem bauð upp á epli sem ég fékk mér sem var mjög gott og stemmandi í magann.  Ég stoppaði ekkert á þessari drykkjastöð frekar en öðrum heldur hélt bara áfram, sótti eplið og hélt mína leið, fannst bara fínt að borða það á hlaupunum.

Mér fannst Spánverjarnir og aðrir hlauparar stoppa ótrúlega lengi á þessum drykkjarstöðvum  því ég hafði verið að sækja á mjög marga hlaupara sem voru mun hraðari en ég, sérstaklega niður brekkurnar, þar sem ég fór „MJÖG“ varlega. Ég vissi að ég átti ennþá um 50 km leið eftir og ætlaði ekki að bræða úr lærunum á mér á þessari niðurleið. Guðmundur Smári, Ásgeir, Sigga og Sjana voru öll búin að vara mig við þessu, svo ég hugsaði stöðugt SKYNSÖM, SKYNSÖM og SKYNSÖM og fór mjög varlega á meðan mér fannst ansi margir fara mjög hratt og stoppa líka mjög lengi á stöðvunum. Þannig að minn ávinningur var að halda stöðugt áfram, stoppa ekki neitt, leið líka það vel að ég þurfti ekkert að stoppa til að hvíla mig. Ef ég þurfti að pissa þá gerði ég það bara á leiðinni.

Þegar ég var að hlaupa fram hjá þessum drykkjarstöðvum, án þess að stöðva, fór ég að hugsa um góða ráðið sem Friðleifur gaf mér nokkrum dögum áður en ég fór út. Hann sagði mér að nýta vatnsstöðvarnar vel. Ég spurði hann ekki hvað hann meinti með því. Hvað átti hann við? Átti ég að stoppa lengur? Var ég að gera mistök að stoppa ekki neitt? Hefði ég átt að hvíla mig, setjast niður? Ég velti þessu mikið fyrir mér á þessum tímapunkti enda hafði ég nægan tíma til að hugsa, þar sem ég var búin að vera að mestu ein þessar rúmar 6 klst sem voru liðnar, bara Spánverjar nálægt mér sem töluðu enga ensku. En mér leið vel, var ekki þreytt og af hverju ætti ég þá að stoppa eða hvíla mig, tók bara T1 og T2 hugsunina úr Ironman í þetta og stoppaði ekki neitt, enda var Guðmundur búinn að segja mér að ég ætti fyrirfram að vera búin að ákveð hvað ég ætlaði að gera í hverju stoppi svo ég kláraði þetta bara. Það var svo sem heldur engin íburður á þessum drykkjarstöðvum, engin tjöld eða sæti eða súpa, svo þetta var mjög einfalt 😉 Halda stöðugt áfram var málið.

Eftir 6 klst og 40 mín var 50 km markinu náð og ég þá rétt tæplega hálfnuð. Ég var búin að lofa mér því að þá myndi ég kveikja á IPODinum, en ég var með hljóðbók á honum. Sigga Sig var búin að segja mér að spara hann fram að myrkri, en mér fannst ég eiga hann orðið skilið enda búin að vera meira og minna ein og ekki í neinum samskiptum við neinn svo sagan í hljóðbókinni var kærkomin á þessum tíma.

Gleymdi að nefna það þegar ég var búin að hlaupa langa kalda dalinn, þ.e á milli 23 og 33 km þá mætti ég hjólreiðamanni sem sagði mér að ég væri kona númer 3 í hlaupinu.   Ég fann það pirraði mig smá, þar ég var ekki í neinni keppni og ætlaði bara að sigra sjálfan mig en að sjálfsögðu hafði þetta ákveðin áhrif á mig. Eiginlega svo mikil áhrif að ég var næstum því búin að villast, hélt áfram þegar ég átti að taka stóra U-beygju, og var mjög heppin að tveir hlauparar kölluðu á mig, frekar utan við mig en lánsöm þar.

Svo þegar ég er komin þarna um 50 km þá segir annar hlaupari við mig að það væri ekki langt í næstu konu.   Þetta var spænskur hlaupari, einn af þeim sem hljóp hratt og stoppaði lengi á drykkjarstöðvunum, svo þess vegna vissi hann að hún væri ekki langt undan. Aftur fann ég þetta pirra mig því ég var ekki í neinni keppni, vissi samt að ég væri í 3. sæti og konan í 2. sæti ekki langt undan svo auðvitað kveikti þetta í keppnisskapinu, sem það átti samt ekki að gera, því ég ætlaði bara að klára, sigra sjálfa mig og koma heil í mark, eins og við Rúnar vorum sammála um.  Mér leið samt vel komin með söguna í eyrað svo ég hélt bara áfram.  Stoppaði ekkert í næstu drykkjarstöð frekar en við hinar, fékk mér bara pepsí og appelsínusneið og hélt áfram.

Þegar ég var komin um 55 – 60 km leið náði ég konunni sem var í 2. sæti en það var norska konan Sissel Sannæs Smaller. Ég heilsaði henni og kynnti mig um leið og ég náði henni og við fórum að spjalla saman. Þarna komst ég að því að ég var að hlaupa með Vilborgu Örnu þeirra Norðmanna en Sissel er búin að ganga á „The Seven Summits“ eða 7 tindana, það eru hæstu fjöll í hverri heimsálfu.  Hún hefur einnig tekið þátt í „Racing the planet“ í Sahara, Nepal og Chile, en hlaupið er um 250 km hlaup sem varir í 6 daga.  Hún er mikil fjallageit og fyrrum skíðadrottning, keppti á skíðum þegar hún var ung. Sissel er hjúkrunarfræðingur að mennt en er hætt að vinna og er bara að njóta lífsins, þ.e. ganga og hlaupa á fjöll. Sissel var að taka þátt í þessu hlaupi ásamt fleiri Norðmönnum en ástæðan fyrir því að hún tók þátt var að fá þessi þrjú stig sem hana vantaði til að sækja um í UTMB hlaupinu í Ultra Trail du Mont Blanc 2015 sem er 166 km hlaup, (sjá nánari upplýsingar um Sissel á heimasíðunni hennar hér).

Það var yndislegt að spjalla við Sissel svo tíminn leið mjög hratt (var fljót að slökkva á Ipodinum eftir að við hittumst). Við bara hlupum og spjölluðum saman í myrkrinu en það var komið niðamyrkur klukkan sjö, svo þá hlupum við með höfuðljós. Þessi tími var algjörlega yndislegur og okkur leið báðum mjög vel. Ég var reyndar í betra hlaupaformi en Sissel þar sem hún hafði verið að ganga á eitthvað stórt fjall tveimur dögum fyrir keppni, hafði ekki alveg verið að „tapera“ eins og ég. Hún hvatti mig því stöðugt til að fara á undan sér þar sem hún hægði á mér en ég var svo glöð að fá þennan frábæra félagsskap og tala nú ekki um konu sem hefur upplifað svona margt og mikið og skemmtilegt svo ég vildi frekar hægja á mér og hlaupa með henni, heldur en að fara á undan og vera ein einhvers staðar rétt á undan henni.

Við hlupum því saman og rétt áður en við komum að 76 km stöðinni, þ.e. við sveitabæ í Istán, þá hringdi kærasti Sissel í hana og sagði henni að við yrðum að fylla á alla brúsa því þetta væri síðasta vatnsstöðin. Það átti að vera ein þegar um 7 km væru eftir af hlaupinu en hún var tóm svo við urðum að fylla vel á. Á þessum tímapunkti vorum við búnar að vera á hlaupum í u.þ.b. 10 klst og komnar niður í 238 m hæð.

Okkar beið því þó nokkur hækkun aftur, eða um fimm sinnum upp í 500 m hæð og niður aftur. Þessir síðustu kaflar voru að mínu mati erfiðastir í hlaupinu. Eins og Rúna Rut vinkona mín sagði réttilega þá byrjar hlaupið ekki fyrr en það eru 20 km eftir. Við vorum því með mikið af vökva á okkur og á þessari drykkjarstöð fékk ég mér annað epli. Þá eru upptaldar þær veitingar sem ég fékk í föstu formi frá mótshöldurum, þ.e. fyrir utan vatn og Pepsi.

Ég hafði ekki verið í neinu netsambandi frá því ég hitti Sissel og hafði ekki tekið neinar myndir enda við komnar í myrkrið og því þurfti maður að fara mun varlegar og horfa fram fyrir sig. Stuttu eftir þessa síðustu drykkjarstöð hringdi Viggó í mig en þá hafði hann heyrt í Guðmundi sem var ekki langt á undan okkur. Viggó var búin að heyra að það væri lítið af vatni og gosi í þessari síðustu drykkjarstöð svo hann ákvað að ganga á móti okkur með vatn og Pepsi.

Hann náði okkur þegar um 15 km voru eftir, en þá var hann búin að hitta á Guðmund sem hélt bara áfram. Viggó var með vatn og Pepsi en ég var svo sem með fullt af vatni í bakpokanum ennþá en Pepsi-sopinn var kærkominn og gaman að hitta Viggó.

Viggó var skráður með okkur í hlaupið. Á æfingu fimm vikum fyrir hlaup þá missteig hann sig illa í Esjunni og lenti í meiðslum svo hann gat ekkert æft eftir það. Hann ákvað samt að fara með okkur út og upplifa stemninguna. Var reyndar á báðum áttum deginum fyrir keppni hvort hann ætti að taka þátt, en ákvað að fylgja hjartanu og skynseminni og skráði sig úr keppni um morguninn. En hann gekk samt um 47 km þennan dag og talaði við marga keppendur og hafði gaman af.

Á þessum tímapunkti vorum við Sissel líka búnar að ná Daniel Larsson sem er Svíi og vinnur hjá North Face í Swiss. Hann hafði hlaupið með Sissel fyrr í keppninni og farið á undan henni. Hann var með mikla verki í hné en náði samt að halda í við okkur og við hvöttum hann vel og mikið áfram og spjölluðum mikið við hann, sem dreifði huganum. Sissel hafði líka gefið einhverjum öðrum hlaupara, sem við hlupum fram hjá og hún hafði spjallað við fyrr í hlaupinu, verkjatöflu á leiðinni en sá var líka mjög kvalinn.

Mér leið hins vegar alveg ágætlega en ég var samt aðeins farin að finna fyrir þreytu framan á lærunum; fannst erfitt að sjá ekki og vita ekki nákvæmlega hvernig leiðin var framundan, hafði ekki skoðað þennan hluta leiðarinnar nógu vel kvöldið áður. Eina sem við sáum voru höfuðljós hlaupara langt á undan okkur og það var mikið um hækkanir og lækkanir. Á endanum komum við svo að 5 km staðnum, þar sem fyrsta vatnsstöðin var. Þar var kominn bíll með meira af vatni og gosi, en við vorum ágætlega stödd, fengum okkur smá gossopa og svo var bara að hlaupa niður brekkuna, þ.e. síðustu 5 km. Ég man ég hugsaði þarna, iss, þetta er bara hálfur Garðabæjarhringur, maður hefur farið þá nokkra og bara rúmlega Ásahringur, þetta er ekki mikið mál.

Þannig hafði ég í raun farið þetta hlaup “á hausnum” með jákvæðu hugarfari allan tímann. Þegar 20 km voru búnir hugsaði ég: En frábært ég er búin með 1/5 eða 20% af hlaupinu. Þegar 25 km voru búnir var ég búin með fjórðung, sem mér fannst frábært. Eftir 34 km var ég búin með 1/3. Svo var ég bara allt í einu hálfnuð eða komin í 50 km. Eftir að ég hitti svo Sissel spáði ég ekkert í hvað ég væri búin með mikið eða hvað væri mikið eftir, fyrr en við komum að þessari vatnsstöð þar sem 25 km voru eftir og svo aftur þegar ég heyrði í Viggó. Þar sem það var svo gaman hjá okkur allan tímann.

Ég spurði Sissel þegar við vorum að hlaupa þessa síðustu 5 km hvort við ættum ekki að fara saman yfir marklínuna, þ.e. koma saman í mark. Hún sagði að ég væri pottþétt hraðari en hún á lokasprettinum og því ætti ég bara að fara á undan en ef ég vildi vera samferða henni þá var hún alveg til í það. Mér fannst það ekki spurning. Við vorum búnar að hlaupa saman þessa 50 km og spjalla svo mikið saman, ég eignaðist yndislega vinkonu á þessum fáu klukkustundum sem við hlupum saman.

Það var einstök tilfinning að hlaupa saman yfir marklínuna þó ekki væru neinir áhorfendur eða hvatningalið eða ljósmyndarar að taka á móti okkur. Guðmundur Smári og kærasti Sissel hann Petter Kragsett voru reyndar komnir í markið til að taka á móti okkur en við vorum saman önnur og þriðja konan í mark og tíminn okkar var 14 klst 11 mínútur og 37 sek. Við vorum í heildina í 43.-44. sæti af 80 þátttakendum sem luku keppni.

Guðmundur Smári náði sínu markmiði að vera undir 14 klst, en hann kláraði á 13:36:40 og Petter kærasti Sissel varð í 2. sæti karla. (Sissel vildi að ég fengi viðurkenninguna fyrir 2 sætið þar sem þetta var mitt fyrsta 100 km  hlaup og hún tók verðlaunin fyrir 3 sætið, en að sjálfsögðu vorum við jafnar í mark). Yndisleg vinkona mín hún Sissel Smaller.

Þessi árangur í mínu fyrsta 100 km fjallahlaupi var langt umfram væntingar. Ég byrjaði að æfa fjallahlaup tveim vikum eftir Ironman Kalmar í sumar, þ.e. 30. ágúst, þegar ég tók þátt í sjö tinda hlaupinu í Mosfellsbæ, það var reyndar lengst hlaupið sem ég hljóp á æfingatímanum, 37 km. Æfingatímabilið var því rétt rúmir tveir mánuðir svo væntingarnar sem ég gerði mér voru að klára hlaupið innan tímamarka sem voru 24 klst. Allt undir það var bara plús.

Þetta hlaup var mjög skemmtilegt, umhverfið var virkilega fallegt, skipulagið hefði mátt vera betra. Skipuleggjendur voru samt mjög yndislegir og allir að vilja gerðir. Svona lagað getur gerst þegar verið er að halda svona mót í fyrsta skipti. Mótshaldarar hafa beðist formlega afsökunar og virði ég það mikils. Ég veit að aðstandendur okkar sem voru að fylgjast með frá Íslandi höfðu áhyggjur af okkur, ráfandi um í myrkrinu á Spáni vatnslaus og næringarlaus, því fréttirnar um þetta fóru strax á Fésbókarsíðu hlaupsins sem var mjög slæmt.

Mig langar að þakka samferðamönnum mínum, þeim Guðmundi Smára og Viggó, innilega fyrir frábæra ferð og góðar æfingar fyrir keppni. Við áttum góðan hvíldardag á Spáni daginn eftir keppni og reynsluboltinn Guðmundur Smári gaf mér ótrúlega mörg góð og dýrmæt ráð. Það var líka frábært að hafa Viggó á staðnum og hann gat t.d. upplýst Óla heima hver staðan var hjá mér, þegar ég var ekki í netsambandi og það var virkilega ánægjulegt að sjá hann þegar hann kom á móti okkur.

Ásgeir og Ívar hlaupaþjálfarar takk fyrir ykkar frábæru plön og ráðleggingar í aðdraganda hlaupsins, algjörlega ómetanlegt að eiga svona góða þjálfara.

Sigga Sig og Sjana eru þvílíkir reynsluboltar sem gáfu mér stöðugt góð ráð. Fékk líka ómetanlega aðstoð og kennslu við að pakka niður fyrir fjallahlaup, enda mjög mikilvægt eins og í Ironman og þetta er mitt fyrsta ultramaraþon fyrir utan Laugavegshlaupið 2011. Takk elsku vinkonur fyrir allt.

Til þess að skrokkurinn komist í gegnum svona æfingatímabil, þá þarf að gera góðar styrktaræfingar og halda skrokknum í gangi. Þeir Hilmar Björn Harðarson (Bjössi) einkaþjálfari í World Class og Halldór Jónsson sjúkraþjálfari hafa séð til þess að líkaminn minn hefur þolað allt þetta álag. Frábærir fagmenn þar á ferð – takk fyrir ykkar framlag.

Það er ekki hægt að fara í svona ferðlag nema maður eigi óendanlega þolinmóðan eiginmann og son, Óli og Kristó takk fyrir óendanlega þolinmæði og hvatningu, LUV JU GUYS.

Bíddu aðeins og Þríkó æfingafélagar eru bestu æfingafélagar í heimi, takk mín kæru.

—————————————————————————————
FATNAÐUR

Ég hljóp í Brooks Cascadia 8 gömlu skónum mínum og var með salomon legghlífar. Var í  CEP hnésokkum, í CWX litaglöðu buxunum sem voru rétt fyrir neðan hné. Var í Under Armour IM Cozumel hlírabolnum, CWX toppnum, með Ronhill derhúfu og sólgleraugu. Að sjálfsögðu með garmin púlsband og 910 úrið og rafhlaðan entist allan tímann.

—————————————————————————————
BAKPOKI

Var með Salomon S-LAB 12 lítra bakpokann. Ég var með 1 1/2 lítra vatnsblöðru inn í honum. Var með 2 * 500 ml soft-flask brúsa sem ég var búin að setja í 20 gel, 10 high-five gel með koffíni og 10 high-five gel án koffíns. Svo var ég með 6 GU aukagel. Ég var með 5 poka af GU orku gúmmíi. Með gráfíkjur og þrjú súkkulaðistykki, eitt snickers, eitt bananahreysti og eitt prótein bar frá Hreysti, var með extra tyggjó, og slatta af saltpillum.

Var með CWX langermabolinn, Ronhill regnjakkann, Ronhill regnbuxur frá Viggó, Ronhill buff og fingravetlinga, með nýja Petzl NAO2 ljósið mitt og auka rafhlöðu. Var með Ipod shuffle og auka rafhlöðu í Iphone símann, sem ég var með framan á mér í frábæra Ronhill keppnisbeltinu sem var með góðum vasa fyrir símann.  Var að auki með verkjatöflur, plástra, magnesíum töflur, fullt af salttöflum, hælsærisplástra og gerviskinn og einnota sótthreinsandi klúta í first-aid kiti.

Ég hljóp með léttu Black Diamond stafina mína, sem voru alveg frábærir. Ég hélt ég myndi henda þeim í pokann þegar ég væri búin að toppa tvisvar, en mér fannst mjög gott að hafa þá líka á niðurleiðinni, svo stafirnir fóru aldrei í bakpokann, voru við hendurnar á mér allan tímann.

—————————————————————————————
HORFT UM ÖXL

HVAÐ HEFÐI ÉG GERT ÖÐRUVÍSI ?
Ef ég væri að fara í þessa ferð aftur, þá hefði ég klárlega farið af stað með léttari bakpoka. Hefði t.d. skilið eftir 4 poka af GU geli og eitthvað af súkkulaðinu, því ég borðaði ekki neitt af því, hefði verið til í að vera með banana á mér, en ég átti svo sem von á að fá þá á drykkjarstöðvunum. Guðmundur Smári var reyndar búin að benda mér á að bakpokinn minn væri ansi þungur og honum fannst ég með ansi mikið með mér, en ég hélt ég yrði svo lengi og þyrfti því alla þessa orku.

Ég hefði líka skilið vind/regnbuxurnar eftir, því það var ekki spáð svo mikilli úrkomu. Ég myndi vilja prófa að vera frekar í Compression legghlífunum mínum, sem ég nota í Ironman keppnum í staðinn fyrir CEP sokkana, sem voru frekar heitir í hitanum á Spáni.
Annars er ég bara nokkuð sátt við ákvarðanir mínar og árangurinn og hefði svo sem ekki breytt neinu öðru, ef ég væri að fara aftur í þessa ferð í dag.

Hefði kannski viljað æfa aðeins lengur og meira en ég gerði, náði 10 vikum samtals og lengsta æfingin var fyrsta æfingin, þ.e. 7 tinda hlaupið. En hver vill ekki æfa meira og lengra fyrir svona keppnir? Held þetta sé eðlileg tilfinning.

—————————————————————————————
ÁHUGAVERÐ TÖLFRÆÐI
Sigurvegarinn í 102 km hlaupinu var hollensk kona, Irene Kinnegim og kláraði hún hlaupið á 9:35:21 sem er tæplega klukkustund betri tími en fyrsti karlmaður sem var á 10:34:24.

Irene er fædd 8. janúar 1975, Hún er mikill þríþrautarkappi.  Hún hefur þrisvar tekið þátt í Ironman í Hawai  2005, 2006 og 2008.  Sjá nánari upplýsingar um Irene hér:

Við hittum Irene við skráninguna degi fyrir keppni og spjallaði ég aðeins við hana, en náði því miður ekki að komast að því hversu mikil þríþrautarkona hún er þá, þar sem við spjölluðum bara um fjallahlaup, en erum núna vinkonur á fésbókinni.

Óska henni innilega til hamingju með GLÆSILEGAN og EINSTAKAN árangur, en þetta var hennar fyrsta 100 km hlaup, hún sagði mér að hún hafði hlaupið lengst 80 km fyrir þetta hlaup.

—————————————————————————————

80 hlauparar klára 102 km – 4 konur = 25 sem eru DNS
(Besti tími er 9:35:21 Irene Kinnegim – síðasti hlaupari á 23:32:45)

60 hlauparar klára 39 km – 10 konur = 65 sem eru DNS (ekki rétt því Viggó var skráður líka þar) (Besti tími er 3:26:28 – síðasti hlaupari á 7:34:28 )

225 hjólreiðamenn klára 102 km – engin kona = 34 sem eru DNS
(Besti tími er 4:17:03 – síðasti hjólreiðamaður er á 13:35:19)

37 hjólreiðamenn klára 39 km – 2 konur = 11 sem eru DNS
(Besti tími er 2:17:14 – síðasti hjólreiðamaður er á 6:10:37)

—————————————————————————————
FLÖGUTÍMAR HM
31 km = 4:16:41
37 km = 5:03:38
46 km = 6:07:13
102 km =14:11:38
—————————————————————————————

nóvember 17, 2014 0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
KeppnisÞríþraut

KEPPNISSAGA – Ironman Kalmar 2014

by Halldóra ágúst 16, 2014

Þetta er í þriðja skipti sem Ironmankeppni er haldin í Kalmar í Svíþjóð.  Það voru 2700 þátttakendur skráðir þar af 13 Íslendingar.

Ég, Ásgeir og Sjana mættum á skiptisvæðið klukkan rúmlega sex, „just-in-time“. Þar þurfti að  pumpa í dekkin og setja drykki og næringu á hjólin, fara í biðröðina á klósettin, „body glida“ okkur og klæða í sundgallana. Síðan þurftum við að ganga um 10 mínútna leið af skiptisvæðinu (T1 og T2), sem var í norðurhluta miðbæjarins í Kalmar, að suður svæðinu þar sem sundræsingin fór fram.  Þar skiluðum við af okkur hvítu pokunum, með fötunum sem við komum í og myndum þá fara í eftir keppnina.

Næring um morguninn: Kaffi á fastandi maga og ristað brauð með osti (átti ekki sultu) og einn banani.

SUND (Tími 1:17:45)
Í Kalmar er synt í Eystrasaltinu, ræsingin er svokölluð „self-seed“ ræsing, þ.e. keppandi valdi sjálfur, miðað við áætlaðan sundtíma, allt frá einni klukkustund upp í rúmar tvær klukkustundir, hvenær hann fór út í sjóinn. Flögutíminn er því eini rétti tíminn á þátttakendur og ræst var á nýjum sundstað. Sundleiðinni hafði líka verið breytt frá fyrra ári, var nú einn hringur í stað hefðbundinna tveggja.  Þessi nýja sundleið var lengri en í hefðbundnum Ironman (nokkrir sem mældu) eða um 4,1 km í stað 3,8 km.

Þegar ég var búin að fá aðstoð við að renna upp blautbúningnum, setja eyrnatappa í eyrun, sundhettuna og sundgleraugun á, var ekkert annað að gera en fara í röðina. Ég ákvað að skella mér með 1:15:00 hópnum.  Hitti Gulla í röðinni, við vorum frekar aftarlega og vorum bara að spjalla á leiðinni, ekkert stress.

Sundið var bara þægilegt og gekk vel. Ég braut samt eina reglu í þessari keppni sem ég hef aldrei brotið áður og það var að keppa í einhverju nýju, ég keppti í nýjum blautbúningi.  Ég hafði reyndar fengið alveg eins búning lánaðan heima á Íslandi, reyndar í annarri stærð og prófað hann í Nauthólsvík. Ég náði einnig að prófa hann daginn fyrir keppnina svo það gekk mjög vel.

Sundleiðin var mjög þröng á köflum og einnig voru miklar grynningar. Því var oft mikill troðningur, nokkrum sinnum var valtað gjörsamlega yfir mann á sundinu, en þá er annað hvort að sparka vel frá sér, eða bara hægja aðeins og láta viðkomandi fara fram úr. Það tók mig dágóða stund að komast upp úr sjónum þar sem raninn sem við urðum að fara upp var mjög mjór og fáir sem komust upp hann í einu.

NÆRING: 1 GU gel fyrir sundræsingu.

T1 (Tími 3:32)
T1 skiptingin gekk mjög vel.  Ég gat klætt mig úr ermunum á gallanum þegar ég hljóp að pokarekkanum, sótti bláa pokann, fór inn í skiptitjaldið, úr restinni af gallanum (það tekur reyndar alltaf tíma að taka úrið af), ég rétt þurrkaði af fótunum, henti mér í sokka og  skó. Síðan henti ég gallanum, sundgleraugum og sundhettu í bláa pokann og hljóp af stað. Setti á mig úrið og hjálminn á leiðinni að hjólinu, en ég var í C röð sem var nokkuð langt frá hvíta skiptitjaldinu.

HJÓL (Tími 6:03:29)
Það var einstök stemning í Svíþjóð þennan dag og áhorfendur í Kalmar algjörlega frábærir.  Mér leið ágætlega þegar ég byrjaði að hjóla, vissi að ég hafði verið skynsöm í sundinu. En stuttu eftir að ég lagði af stað uppgötvaði ég að einu hafði ég  gleymt. Það var annað hvort að fara á salernið í T1 eða pissa í sjóinn. Ég var rétt lögð af stað þegar ég fann að mér var mikið mál að pissa, hafði ekkert fundið fyrir því í T1, en nú var mér mikið mál. Ég reyndi heilmikið að pissa á mig, eins og Pro-arar gera og mjög margir karlmenn, en gekk það ekki vel. Prófaði þá að hella vatni yfir mig og syngja „Piss, piss og pelamál, púðursykur og króna, þegar mér er mikið mál þá pissa ég bara í …“  en allt án árangurs.  Þegar mér er mikið mál, þá hækkar púlsinn svo ég ákvað bara að fylgjast með wöttunum. En eftir um 73 km ferð á hjólinu gat ég ekki meir og ákvað að stoppa á einni drykkjarstöð og henda mér á salernið.  Þvílíkur léttir. Fyrir næsta Ironman mun ég æfa þetta heima, annað hvort í bílskúrnum á trainer eða úti, þ.e. að reyna að pissa á mig, lofa samt engu um árangur. Meðalhraði var um 32 km á klst.

Eftir 82 km tók við mjög erfið leið þ.e. þegar Öland er þverað frá austri til vesturs, þar fengum við allan vindinn í fangið.  „Drafting“ er algjörlega bannað í Ironman og það þurfa að vera tíu metrar á milli hjólreiðamanna. Ég var mjög samviskusöm og hægði jafnan á mér þegar einhver fór fram úr en á þessum erfiða kafla sá ég mjög marga Svía vinna saman og virða ekki reglurnar. Samt voru margir dómarar á mótorhjólum á leiðinni en mér fannst þeir ekki taka nógu hart á þessu. Meðalhraðinn hrapaði verulega niður hjá mér á þessum kafla, fór í um 22-23 km hraða á klst. á þessum kafla.

Það var góð tilfinning að fara aftur yfir brúna frá Öland yfir á meginlandið og inn í miðbæ Kalmar því þá voru að baki um 122 km.  Ég þurfti að stoppa tvisvar á meginlandinu til að laga aukaslöngu sem ég var með og hafði fest með teygju aftan á hjólið á milli brúsafestinga. Hún losnaði þegar um 150 km voru búnir og ég gat ekki fest hana nema stoppa alveg og fara af hjólinu. Ég var í raun heppin að sjá þetta strax þannig að hún flæktist ekki í afturgjörðinni. Ég festi hana samt greinilega ekki nógu vel því ég þurfti að stoppa aftur eftir um 5 km og fara alveg af hjólinu og festa hana á ný. Þetta var verulega svekkjandi því ég var í ágætis gír. Þegar hún fór svo að losna í þriðja skiptið þá ákvað ég að stoppa ekki neitt, togaði bara í hana og settist ofan á hana og hjólaði með hana vafða um brúsafestingar, hnakkinn og í klofinu.  Ég hafði samt smá áhyggjur af því að ég fengi núningssár á innanverð lærin við þessa fáránlegu aðferð mína.

Haddý að koma inn eftir hjólið, stutt myndbrot hér:

NÆRING: Kláraði næstum fullan brúsa af geli (var þynnt með vatni), tók með mér tvö niðurskorin Snickers og tvö niðurskorin Banana-kraft en borðaði bara tæplega helminginn af því. Ég var líka með saltpillur og Drakúlabrjóstsykur sem ég borðaði ekkert af en ég var mjög samviskusöm að taka inn salttöflur, eina á klukkustundarfresti og setti svo Zero-töflur í vatnið sem ég tók á drykkjarstöðunum. Ég tók enga orku þar, finnst Powerbar orkudrykkurinn og gelin ekki góð en ég borðaði reglulega hálfan banana sem ég greip á drykkjarstöðvunum.

T2 (Tími 3:30)
Ég ákvað að gera ekki sömu mistökin í T2 og í T1 svo ég hljóp með hjólið á sinn stað og fór svo beint á salernið áður en ég greip rauða pokann og fór í hvíta tjaldið að skipta. Úr hjólaskónum og í hlaupaskóna, greip GU gelin mín tók bara sex með mér af átta sem voru í pokunum, henti hjálminum og hjólaskónum í pokann og af stað.

HLAUP  (Tími 4:15:55)
Haddý að byrja að hlaupa stutt myndband hér:

Það var frábært að hlaupa af stað, mér leið mjög vel, fyrir utan smá magaverk (eftir allt gelið). Hvatningin á hlaupaleiðinni  í gegnum miðbæ Kalmar var algjörlega einstök. Þvílík orka sem maður fékk að hlaupa þarna í gegn.  Ég sá strax fullt af Íslendingum sem kölluðu á mig og ég var svo glöð og brosmild að ég fékk þvílíka hvatningu frá öllum Svíunum, eiginlega allan hringinn, leið þarna eins og ég væri bara að koma í mark, fólkið var algjörlega einstakt.  Ákvað að stoppa strax á fyrstu drykkjarstöð og fá mér kók (sem ég get ekki drukkið dagsdaglega) til að laga magaverkinn. Viti menn, kókið magnaði hann svo mikið að það kom mikill vindur í magann og ég fór að leysa vind út í eitt, en við það lagaðist magaverkurinn.

Þegar ég var langt komin með fyrsta hring sá ég hvar Leanda Cave (Ironman heimsmeistari 2012) hljóp fram úr mér svo létt á fæti en þá var hún að ljúka keppni með fuel belt merkt CAVE að aftan. Flott  þríþrautarkona sem sigraði í Kalmar og ætlar að vera með að ári. Ekki leiðinlegt að geta sagt að maður hafi hlaupið með Leöndu í Kalmar (sjá heimasíðuna hennar: http://www.leandacave.com/).

Var á um 5:37 pace í meðalhraða eftir fyrsta hringinn (14 km) og í góðum málum. Annar hringurinn var mjög fínn framan af. Eftir um 15 km stoppaði ég til að fara á salernið en við það missti ég bæði púlsinn niður og pace-ið og náði ekki sama góða hlaupagírnum eftir það.  En ég stoppaði eiginlega á öllum drykkjarstöðvum, labbaði í gegnum þær og fékk mér Coke og hélt svo bara áfram að leysa vind. Average pace eftir hring tvö var komið niður í 05:52.  Þegar ég var að byrja síðasta hring hljóp Pétur mig uppi og við hlupum síðasta hringinn saman, sem var mjög skemmtilegt. Hlupum á um sex pace, en stoppuðum og gengum allar drykkjarstöðvarnar sem voru á tveggja km fresti, svo average pace hrapaði stöðugt niður, average pace eftir allt maraþonið var 06:04.

Stutt myndband sem Óli tók sem sýnir stemninguna sem var í miðbænum, hér:

Við Pétur ákváðum að gefa okkur góðan tíma þegar við kæmum í mark, fengum íslenska fánann hjá Óla og Bibbu og hvöttum áhorfendur og fengum miklar og skemmtilegar undirtektir þegar við komum í mark. Kynnirinn gat upplýst þátttakendur um að Pétur hefði verið að taka sinn annan Ironman á sex vikum, sem er ótrúlegur árangur. Það var mjög gaman að koma í mark og mér leið mjög vel. Um leið og við komum í mark voru tveir bornir á börum í burtu svo ég var einstaklega þakklát hversu vel mér leið, þrátt fyrir allan vindganginn.

NÆRING: 3 ½ gel (ótrúlega lítið miðað við maraþon), drakk mjög mikið af kóki og vatni og svo RedBull í lokin. Borðaði ekki mikið, kannski 1-2  bita af banana.

VEÐUR:
Við fengum allar tegundir af veðri þennan fallega dag í Kalmar. Það var sól, skýjað, lítill vindur og mikill mótvindur, þurrt og rigning og þrumur og eldingar. Meðalhitastig í sundinu voru 13 gráður, á hjólinu 15 gráður en 21 gráða í hlaupinu, raki frá 60%- 94%.

HEILDARTÍMI 11:44:11
Ég náði að bæta tímann minn um 10 mín og 29 sek. frá því í Frankfurt í fyrra og er mjög ánægð með þá bætingu. Það er alls ekki sjálfsagt að komast að ráslínu og það voru nokkrar hraðahindranir á þessu ferðalagi mínu að ráslínu eins og fimm rifbeinsbrot, viðbeinsbrot, tvö handleggsbrot, auk annarra minniháttar kvilla.  Auk þess er alls ekki sjálfsagt að komast í endamark, það er svo margt tæknilegt, andlegt og líkamlegt sem getur stoppað mann á leiðinni.

RANK: 8.sæti í aldursflokki 45-49 ára
GENDER: 71 sæti allra kvenna
OVERALL RANK:  867. sæti í heildina af 2.350 þátttakendum.

ÞAKKIR:
Fjölskyldan: Það er ekki hægt að leggja stund á æfingar fyrir Ironman án þess að eiga einstaklega þolinmóðan og yndislegan maka og son, tala nú ekki um þegar maður er að gera þetta í þriðja skiptið (21 mánuður frá fyrsta Ironman) og er svo stöðugt í einhverjum spítalaheimsóknum þess á milli.

Óli minn er algjörlega einstakur, þolinmóður gagnvart öllum þessum æfingum og tekur líka virkan þátt í þríþrautinni með mér þangað til að æfingarnar fara að verða of langar. Kristófer er líka vanur því að mamma hans er yfirleitt farin á æfingar á morgnana þegar hann vaknar og oft ekki komin heim fyrr en eftir kvöldmat á kvöldin.  En hann ætlar að hlaupa með mér hálft maraþon í Reykjavíkurmaraþoni næstu helgi. Takk elsku Óli og Kristó fyrir allar þolinmæðina og stuðninginn og hvatninguna, þið eruð algjörlega einstakir.

Þjálfarar:  Ég  þakka einnig öllum þjálfurunum okkar. Viðar sem var að setja nýtt Íslandsmet í Ironman  sendi okkur allar æfingaáætlanir og sá um allar hjólaæfingar. Takk fyrir öll plönin og öll góðu ráðin og enn og aftur til hamingju með metið, við erum stolt af þér. Ég hljóp með Ásgeiri og Bibbu í Bíddu aðeins og naut frábærrar leiðsagnar frá þeim. Það er algjörlega þeim að þakka að ég hef skráð mig og tekið þátt og klárað Ironman þrisvar sinnum. Þau hafa óbilandi trú á mér og hvetja mig áfram á jákvæðan hátt og hafa svo farið með mér í öll mótin. Takk elsku Bibba og Ásgeir, þið eruð algjörlega einstök og „ekki hægt“ eða „get ekki“ er ekki til í ykkar orðabók.   Kalli og Hákon sundþjálfarar hafa verið mjög duglegir að segja mér til í sundlauginni og góðir að koma mér af stað í lauginni, þótt ég hafi verið fatlafól.  Takk fyrir það. Svo er hann Hilmar Björn í World Class alveg frábær einkaþjálfari og tímarnir hjá honum algjörlega ómetanlegir og frábærir fyrir þríþrautarfólk. Hann er svo sveigjanlegur og duglegur að setja upp æfingar sem henta hverjum og einum og frábær að taka tillit til móta og allra þátta.  Takk Bjössi kærlega.   Halldór Jónsson sjúkraþjálfari er búin að vera mjög þolinmóður og duglegur að hamast á eymslum á vinstri mjöðm og vinstri öxl eftir hjólaslysið og það er frábært að hafa svona flottan íþróttamann sem sjúkraþjálfara, sem hefur fullan skilning á æfingunum og hefur hjálpað mér að ná góðum árangri með góðum æfingum. Takk nafni.

Æfingafélagar og samferðamenn:  Án frábærra æfingafélaga væri svona ferðaleg ekki sama upplifun og skemmtun og raun ber vitni. Kæru Þríkó æfingafélagar, Bíddu aðeins æfingafélagar og Hjólamenn. Takk kærlega fyrir yndislega tíma í æfingum allt síðasta ár og kæru Ironman Kalmar 2014 farar. Innilega til hamingju með glæsilegan árangur og skemmtilegan tíma.

Kæru samferðamenn, Kristjana og Atli og Bibba og Ásgeir. Takk kærlega fyrir yndislegan tíma á Öland og mikla skemmtun. Ég veit við vorum með besta Ironman „support crewið“  sem sá til þess að við fengum ávallt gott og mikið að borða, lambasteik, nautasteik og pasta með kjúklingi og svo hvíldumst við vel fyrir keppni. Það var mikið hlegið og spjallað á Öland og hlustað á frábæra stemnings tónlist. Til hamingju aftur elsku Sjana og Ásgeir með ykkar flottu PB tíma og takk elsku Bibba og Atli fyrir alla hvatninguna og stuðninginn.  Þið eruð frábær.

Örninn:  Langar að lokum að senda sérstakar kveðjur til Friðjóns fyrir frábært „bikefit“ og til Ragga, Jóns Þórs og allra hinna frábæru drengja í Erninum fyrir súperþjónustu.

SKEMMTILEGAR STAÐREYNDIR UM IM KALMAR 2014:

  • Þriðja skiptið sem keppnin Ironman Kalmar er haldin
  • Það voru um 50.000 áhorfendur sem hvöttu okkur áfram
  • 2700 þátttakendur sem voru skráðir til keppni – 2.350 sem luku keppni
  • 52% voru að taka þátt í fyrsta skiptið
  • 14% af þátttakendum voru konur
  • 1600 sjálfboðaliðar
  • Það voru 15 þátttakendur í fyrsta Ironman á Hawai árið 1978
  • Það voru 11 þátttakendur sem hafa tekið þátt í 25 eða fleiri Ironman mótum.
  • Elsti þátttakandinn var 75 ára Ítali
  • Yngsti þátttakandinn var 18 ára

MYNDIR Á GOOGLE PLUS 

  • Dagur 1
  • Dagur 2
  • Dagur 3
  • Dagur 4
  • Dagur 5
  • Dagur 6
  • Dagur 7
  • Dagur 8
ágúst 16, 2014 0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Daglegt líf

Hjálmurinn bjargaði lífi mínu

by Halldóra október 27, 2013

Þegar VÍS hafði samband við mig til að kanna hvort ég væri til í að láta taka viðtal við mig í forvarnarskyni til að segja frá reiðhjólaslysinu þurfti ég ekki að hugsa mig tvisvar um.

Eftir slysið hef ég verið alveg óþolandi og er stöðugt að minna fólk á að nota hjálm 🙂

Hér er að finna viðtalið sem birtist í Íslandi í dag, 23. október síðastliðinn.

Vona að allir þeir sem ekki hjóla með hjálm, breyti hegðun sinni til batnaðar, því ég er fullviss um að hjalmurinn minn bjargaði lífi mínu.

Hér er að finna myndir sem teknar voru á slysó sama kvöld og slysið varð.

 

 

október 27, 2013 0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Daglegt líf

Lánsöm og full þakklætis

by Halldóra september 29, 2013

Í dag eru nákvæmlega sex vikur síðan ég datt á reiðhjóli, þegar ég átti rétt innan við 1 km í mark í Gullhringnum 2013.

Ég braut 5 rifbein og viðbein sem gert var að og ég fékk mar á lunga, loftlunga að hluta og mar á höfuðið eftir að hafa fengið heilahristing, þegar ég rotaðist. Ég lá á spítalanum í 11 daga og læknarnir sögðu að ég yrði að vera frá vinnu til 1. okt.  Ég varð að hætta við að taka þátt í heimsmeistarakeppninni í þríþraut í London sem ég hafði ætlað að taka þátt í sem og maraþoni í Munchen sem ég ætlaði að hlaupa með Óla (hans fyrsta maraþon).

Nú sex vikum síðar er ég einstaklega þakklát, þakklát fyrir að ekki fór verr. Þakklát fyrir að lenda ekki í þessu slysi fyrr en í lok sumars. Þakklát fyrir að hafa getað klárað Ironman í sumar, hjólað Jakobsstíginn og klárað Landvættinn.

Ég er virkilega þakklát að hafa getað mætt í vinnu innan þriggja vikna frá slysinu. Þakklát að geta hjólað aftur og hlaupið, en ég hljóp í fyrsta skipti í gær 8 km með hlaupahópnum mínum Bíddu aðeins.  Fór ekki hratt, en Bibba, Sjana og Óli hlupu með mér.  Svo er ég búin að hjóla um 100 km um helgina, með Óla og Ásgeiri og það á racernum sem ég var á, þegar ég datt.  Auk þess er ég búin að fara í stutta göngutúra með hundana i þessu yndislega veðri.

Það eru forrréttindi að geta hreyft sig og notið náttúrunnar. Ég er líka búin að ganga á Hafnarfjall, alveg upp á topp eftir að ég datt og það var yndislegt.

Nú þarf ég bara að prófa að fara aftur á sundæfingu til að kanna hvort ég geti ekki farið að synda líka, því sundlaugarnar okkar eru þær bestu í heimi.

Lífið er yndislegt og ég var mjög heppin.

Munum öll að njóta hvers dags því lífið er fallvalt 🙂

september 29, 2013 0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Daglegt líf

Takk LSH fyrir virkilega góða þjónustu

by Halldóra september 17, 2013
Tölvupóstur sendur til Björns, forstjóra LSH, mánudaginn 16.09.2013

Sæll Björn

Ég heiti Halldóra Gyða Matthíasdóttir Proppé og var lögð inn á LSH við Hringbraut deild 12 E – eftir að hafa dottið illa á reiðhjóli þann 18. ágúst sl. og brotið fimm rifbein og viðbein og fengið áverka á lunga og höfuð.

Á spítalanum var ég undir handleiðslu læknanna, Tómasar Guðbjartssonar vegna lungna og höfuðáverka og Brynjólfs Jónssonar vegna viðbeinsbrots sem þurfti að lagfæra.

Þjónustan sem ég fékk á spítalanum var algjörlega einstök, hvort sem var á slysavarðsstofunni, sem ég kom fyrst á, eða á skurðdeild og vöknun á Borgarspítala eða á deildinni minni á Hringbraut.  Allt starfsfólkið sem sinnti mér, læknar, hjúkrunarfræðingar, sjúkraflutningamenn og aðrir starfsmenn voru algjörlega í sérflokki, þar sem umhyggja og þarfir sjúklingsins (mínar) voru algjörlega númer eitt.

Þegar ég lá á deildinni var mér oft hugsað til Florence Nightingale, því mér fannst hún oft komin þarna ljóslifandi.  Það eru einstakir starfsmenn á spítalanum, sem sýna manni mikla alúð og umhyggju og ég var alltaf umvafinn slíku fólki á meðan ég lá þar.

Eftir útskrift fór ég í eftirskoðun hjá læknunum upp á spítala sem gekk mjög vel og þar fékk ég góðar móttökur. Báðir læknarnir hafa hringt í mig heim til að kanna líðan mína og nú síðast hringdi Tómas í mig í kvöld til að athuga hvernig ég hefði það og fara yfir verkjalyfin með mér.  Þetta fór sko langt fram úr mínum væntingum.

Mig langaði bara að deila þessari upplifun og reynslu með þér Björn, því mér finnst allt of mikið um neikvæða umfjöllun í ljósvakamiðlum og öðrum fjölmiðlum um starfsemi LSH.  Mín upplifun er einstaklega jákvæð og þú mátt skila kærri kveðju og þakklæti til  Tómasar og Brynjólfs og allra hjúkrunarfræðinganna og sjúkraliðanna á deildinni (Florence Nightingale´s í fleirtölu)

Með kærri kveðju og miklu þakklæti.
Halldóra Gyða Matthíasdóttir Proppé
Kt: 200669-3209

p.s. ég var líka einstaklega ánægð með að hafa þráðlaust gestanet á spítalanum, takk fyrir það

september 17, 2013 0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
  • 1
  • …
  • 38
  • 39
  • 40
  • 41

Nýlegar færslur

  • Morgunblaðið um Grænlandsferðina
  • Grænland D6 þriðjudagur 29. apríl 2025
  • Grænland D5 mánudagur 28. apríl 2025
  • Grænland D4 sunnudagur 27. apríl 2025
  • Grænland D3 laugardagur 26. apríl 2025

Nýlegar athugasemdir

  • Björk Ólafsdóttir um Vasavikan 2024
  • Sif Helgad. um Langjökull þveraður 17.júní 2020
  • Helga Bryndís um New York City maraþon 2023
  • Ingvar Þóroddsson um Free to Run Ambassador í New York maraþoninu 2023

Færslusafn

  • maí 2025
  • apríl 2025
  • júlí 2024
  • maí 2024
  • apríl 2024
  • mars 2024
  • nóvember 2023
  • október 2023
  • september 2023
  • ágúst 2023
  • júlí 2023
  • apríl 2023
  • janúar 2023
  • desember 2022
  • nóvember 2022
  • september 2022
  • ágúst 2022
  • júlí 2022
  • júní 2022
  • maí 2022
  • apríl 2022
  • mars 2022
  • febrúar 2022
  • janúar 2022
  • desember 2021
  • október 2021
  • september 2021
  • ágúst 2021
  • júlí 2021
  • maí 2021
  • apríl 2021
  • mars 2021
  • febrúar 2021
  • janúar 2021
  • nóvember 2020
  • október 2020
  • september 2020
  • ágúst 2020
  • júlí 2020
  • júní 2020
  • maí 2020
  • apríl 2020
  • mars 2020
  • janúar 2020
  • desember 2019
  • nóvember 2019
  • október 2019
  • september 2019
  • ágúst 2019
  • júlí 2019
  • júní 2019
  • maí 2019
  • apríl 2019
  • mars 2019
  • febrúar 2019
  • janúar 2019
  • desember 2018
  • nóvember 2018
  • október 2018
  • september 2018
  • ágúst 2018
  • júlí 2018
  • júní 2018
  • maí 2018
  • apríl 2018
  • janúar 2018
  • janúar 2017
  • september 2016
  • ágúst 2016
  • júlí 2016
  • júní 2016
  • mars 2016
  • nóvember 2015
  • ágúst 2015
  • júní 2015
  • febrúar 2015
  • nóvember 2014
  • ágúst 2014
  • október 2013
  • september 2013
  • ágúst 2013
  • júní 2013
  • maí 2013
  • apríl 2013

Flokkar

  • Daglegt líf
  • Fjallahlaup
  • Fjallaskíði
  • Fjallgöngur
  • Gönguskíði
  • Hjól
  • Hlaup
  • Ísklifur
  • Kajak
  • Keppnis
  • Keppnissaga
  • Sjósund
  • Skíði
  • Sund
  • Veiðar
  • Þríþraut

Um mig

Um mig

Halldóra Gyða

Halldóra hefur mjög gaman af því að fara út að leika. Markmiðið hjá henni er að njóta lífsins hvern einasta dag, brosa, hafa gaman og hún er þakklát fyrir góða heilsu.

Verum í sambandi

Facebook Twitter Instagram Pinterest Tumblr Youtube Bloglovin Snapchat

Nýlegar færslur

  • Morgunblaðið um Grænlandsferðina

    maí 14, 2025
  • Grænland D6 þriðjudagur 29. apríl 2025

    apríl 29, 2025
  • Grænland D5 mánudagur 28. apríl 2025

    apríl 28, 2025
  • Grænland D4 sunnudagur 27. apríl 2025

    apríl 27, 2025
  • Grænland D3 laugardagur 26. apríl 2025

    apríl 26, 2025

Um mig

banner
Halldóra Gyða elskar að vera úti að leika. Hér er hún í Dólómítunum í Lavaredo fjallahlaupinu 2016.

Vinsæl innlegg

  • 1

    Eco Trail Reykjavík – 22 km

    júlí 6, 2018
  • 2

    Ironman Texas 2018

    apríl 28, 2018
  • 3

    Buthan – dagur 1 – hæðaraðlögun og skoðunarferð

    maí 26, 2018

Síðustu æfingar

  • NH Námskeið upplifunaræfing #4 gulir
    On júní 5, 2025 5:38 e.h. went 6,24 km during 00:58:48 hours climbing 145,00 meters burning 466 calories.
  • NH Laugavegs gæðaæfing 🙏
    On júní 4, 2025 5:27 e.h. went 11,01 km during 01:27:34 hours climbing 249,00 meters burning 817 calories.
  • NH þriðjudags gæðaæfing brekkur
    On júní 3, 2025 5:35 e.h. went 6,06 km during 00:50:38 hours climbing 161,00 meters burning 428 calories.
  • Rasselía heldur áfram að styrkja rassvöðva - ala Coach Birgir 🙏
    On júní 3, 2025 7:42 f.h. during 00:16:30 hours burning 88 calories.
  • Yndislegt stutt morgunsund með Völu 🤩
    On júní 2, 2025 6:11 f.h. went 1,00 km during 00:23:14 hours burning 177 calories.
  • Facebook
  • Twitter
  • Instagram
  • Linkedin
  • Snapchat
  • Vimeo

@2017 - PenciDesign. All Right Reserved. Designed and Developed by PenciDesign


Back To Top