Daglegt líf

UTMB hlaupið í UTMB hlaupaséríunni er ræst í miðbæ Chamonix fyrir framan kirkjuna. Við Börkur ætluðum að vera komin út á torg klukkan 17:00, en hlaupið var ræst klukkan 18:00. Það voru fimm Íslendingar skráðir í hlaupið, ég, Börkur Árna vinur okkar sem býr í Noregi, Siggi Kiernan vinur minn, Biggi Már og Andri Teitsson frá Akureyri. Biggi mætti ekki til leiks, Siggi þurfti að hætta við að taka þátt samdægurs vegna veikinda, svo það voru þrír Íslendingar sem lögðu af stað í þetta 100 mílna/ 172 km hlaup með rúmlega 10.000 metra samanlagðri hækkun.

Síðustu skilaboð Sigga til okkar Barkar voru að troða okkur framarlega við rásmarkið. Við Börkur lentum í miklum troðningi að komast að kirkjunni og rásmarkinu svo það var ekki séns að komast framarlega. Hefðum svona eftir á séð átt að mæta fyrr og reyna að komast framar, því það liðu 10 mínútur eftir ræsingu, þangað til við gátum farið að hlaupa (ég kíkti á úrið og klukkan var 18:10 þegar ég byrjaði að hlaupa). Kosturinn var að ég heyrði allt Vangelis lagið (Conquest of Paradise) spilað, þar sem ég var svo lengi að komast út úr rásmarkinu.

UTMB hlaupið í UTMB séríunni fer allan hringinn í kringum Mt.Blanc, þ.e. ræst í Chamonix í Frakklandi og endar þar. Fer í gegnum Ítalíu og Sviss áður en leiðin liggur aftur til Frakklands.

UTMB hlaupið er „mekka“ allra fjallahlaupara. Í ræsingunni eftur „Hú-ið“ er lagið Conquest of Paradise eftir Vangelis spilað og að vera þarna og hlusta og vera einn af rúmlega 2.600 hlaupurum sem leggja af stað í þetta einstaka ferðalag er „gæsahúðarmóment“. Ég viðurkenni að ég fékk tár í hvarma og var mjög meir að hlusta. Verkefnið framundan var líka mjög krefjandi þar sem ég þurfti að hætta í þessari sömu keppni árið 2017. Ég var með áreynsluasma sem ég vissi ekki af og náði því ekki tímamörkum í Courmayeur (hálfa leið).

Þegar við Börkur stöndum þarna og bíðum í ræsingunni kalla tveir menn til mín, er þetta ekki Halldóra frá Íslandi sem var með okkur í TOR-num ? Það voru tveir spænskir vinir mínir sem ég hafði kynnst í TOR Dés Geants 330 fyrir ári síðan, sem voru að heilsa mér.

Það var alveg meiriháttar að hlaupa í gegnum bæinn og ég sá marga Íslendinga á leiðinni, fyrst sá ég mömmu, svo Öbbu og Bárð, svo alla Akureyringana.

Það var fólk að hvetja sitt hvorum megin við alla göngugötuna og í raun eiginlega alveg út að kifurvegg, þar sem hlaupið fer skógarleið í átt að Les Houches, þar sem fyrsta drykkjarstöðin er.

Í Les Houches byrjar fyrsta klifrið. Við Börkur vorum samferða upp fyrsta fjallið. Þar sem við ræstum frekar aftarlega þá lentum við í langri biðröð, þvögu sem tók nokkuð margar mínútur að komast í gegnum.

Ég var farin að hafa smá áhyggjur af fyrstu tímamörkunum, þar sem planið mitt gerði ráð fyrir að ég væri alltaf um 30 mínútum frá þeim. En nú var ég búin að tapa 10 mínútum í ræsingunni sem ég gerði ekki ráð fyrir og um 15 mínútum í þessari þvögu, svo það var ekki mikið upp á að hlaupa. Fyrsta „tékk inn“ stöð var í Col de Voza (La Delever) fyrsta fjallið í um 1.900 m hæð, þá voru 13,3 km búnir og 774 m hækkun og ég var númer 2.473 af þessum 2.627 þáttakendum sem hófu keppni.

Framundan var niðurhlaup í átt að Saint-Gervais, en þar týndi ég Berki þar sem ég fór aðeins hraðar niður en hann. Það var ótrúlega magnað að koma inn í Saint-Gervais bæinn. Hlaupið fer í gegnum miðbæinn, sem var fullur af fólki sem var að skemmta sér á föstudagskvöldi og hvetja okkur áfram og það fer ekki bara í gegnum hann heldur, er hlaupið í hring, svo þú sérð fólkið sem er að hlaupa hinum megin. Mjög skemmtileg leið. Ég mundi ekki eftir þessu frá 2017, en wow hvað það var gaman að fara þarna í gegn, hefði viljað eiga þessa upplifun á myndbandi. Ég var búin að fylgja næringaplani, þ.e. búin að taka inn Coca-cola orkugúmmi og smá gel og drakk vel.

Kom inn í Saint-Gervais klukkan 21:26 um kvöldið sem var 34 mín frá tímamörkum sem voru klukkan 22:00, þá var 21 km búin eða hálft maraþon og ég var búin að vera á ferðinni í 3 klst 26 mín. Búin að vinna mig upp um 56 sæti, þ.e. komin í sæti 2.417. Ég fyllti á báða drykkjarbrúsana, setti frábæra orku í annan ( ISOTONIC blandað með BCAA NANO, með appelsínubragði sem var mjög gott frá Bætiefnabúllunni) og vatn í hinn brúsann. Fékk mér nokkra ávexti í poka á leiðinni út. Þegar ég var að fara, sá ég Börk koma inn á drykkjarstöðina, ég sagði honum að ég ætlaði að drífa mig enda fullviss um að hann myndi ná mér.

Eftir Saint-Gervais kemur langur frekar aflíðandi kafli, en með smá hækkun í átt að Les Contamines. Það var frekar erfitt að taka fram úr á þessum kafla og það kom mér á óvart hversu margir voru bara að ganga. Ég hafði ennþá áhyggjur af tímamörkum og reyndi að taka fram úr og hlaupa, þar sem það var hægt.

Í sumar fór ég tvo hringi sem fararstjóri í kringum TMB (Tour Mt.Blanc) á vegum Náttúruhlaupa (Arctic Running). Báðar ferðirnar byrjuðu rétt fyrir utan Les Contamines, svo ég hlakkaði mikið til að koma að Notre Dame kirkjunni, þar sem við byrjuðum ferðirnar okkar, því þá þekkti ég leiðina sem var framundan.

Les Contamines drykkjarstöðin er fyrsta stöðin þar sem aðstandendur mega koma inn. Það var ofboðslega troðið á þessari stöð að ég bara fór inn, fyllti á vatnsbrúsana, setti banana og appelsínur í poka, fór á klósettið og svo bara út aftur, fékk mér ekki einu sinni sæti. Jú ég fékk mér kaffisopa í glasið með einum sykurmola, sem var mjög gott enda komið niðamyrkur. Klukkan orðin 23:08 á föstudagskvöldi. Tímamörkin þar voru klukkan 00:00 svo ég var aðeins að bæta í, enda settist ég ekki einu sinni niður. Búin að vinna mig upp um 150 sæti.

Eftir Les Contamines er frekar flatur kafli að Notre Dame kirkjunni og þar var HOKA með virkilega flott ljósashow sem hlaupið er í gegnum og mikið ljósashow úti á ökrunum og frábæra stemnings tónlist. Það var virkilega skemmtilegt að hlaupa þarna í gegn, ég reyndi að taka myndir sem tókst ekki mjög vel. Hoka er aðalstyrktaraðili hlaupsins.

Það var yndislegt að koma að Notre Dame kirkjunni og byrja klifur númer tvö, því þarna vissi ég að ég væri á heimaslóðum, þekkti leiðina vel. Hins vegar byrjaði ég aðeins að finna fyrir astmanum í lungunum, svo ég tók bæði astma lyfin. Ein af aukaverkunum þessara astmalyfja er að maður getur fengið krampa í fæturna, eins og ég var búin að finna áður en ég lagði af stað. Það var það síðasta sem ég nefndi við Sigga, voru þessir krampar sem ég var að finna og þá ekki lögð af stað.

Krampinn kom strax í hægri fótinn og ég fann hvernig ég dofnaði á fætinum sjálfum, svo ég ákvað bara að hlaupa á „vinstri“. Setti allan þunga í vinstri fótinn og hafði hann alltaf á undan, þannig slapp þetta til 🙂

Drykkjarstöðin í La Balme er þegar maður er komin tæplega hálfa leið upp fjallið að Col du Bonhomme skarðinu. Þar borðaði ég fleiri eplaskífur og drakk annan kaffibolla, en stoppaði ekkert að ráði. Þetta er úti drykkjarstöð og það var orðið frekar kalt, svo ég ákvað að halda áfram. Velti fyrir mér að fara í jakkann, en ákvað að sleppa því, þar sem ég vissi að framundan var langt klifur upp fjallið í niðamyrkri. Búin að vinna mig upp um 253 sæti og klukkan orðin 00:57 aðfararnótt laugardags.

Leiðin var því áfram upp. Ég hlakkaði til að komast á toppinn. Þegar toppnum var náð hugsaði ég um frábæru dagana og allar flottu myndirnar sem við tókum þarna í skarðinu af báðum frábæru hópunum sem við vorum með þarna í sumar. Nú var ekki ein mynd tekin þarna í myrkrinu 🙂 Hélt áfram að Croix Bonhomme og þaðan að Refuge de La Criox du Bonhomme sem er skálinn sem við stoppuðum í með hópana í sumar og nutum sólarinnar. Þar var ég klukkan 02:46. Það var engin drykkjarstöð þar og skálinn ekki opinn. Því var haldið áfram beint niður í bæ Les Chapieux. Hugsaði með mér og minnti mig á að það var ekkert símasamband eða netsamband í Les Chapieux, en það skipti engu máli, þar sem ég var í samfélagsmiðlabindindi, þ.e. fór aldrei í símann, nema til að kíkja á hvar næstu tímamörk væru og til að vera viss um að síminn væri að tracka þ.e. á life tracking, sem eyddi rafhlöðunni 🙂

Þegar komið var inn á drykkjarstöðina í Les Chapieux þá var búnaðarskoðun. Við urðum að sýna jakka, höfuðljós (sem ég var með á höfðinu) og gsm síma. Samkvæmt planinu frá Betu þá átti ég að stoppa og næra mig vel í Les Chapieux, þar sem það var langt í næstu drykkjarstöð og krefjandi fjöll framundan. Ég settist því niður í fyrsta skipti í hlaupinu þar og fékk mér smá súpu að borða og eitt brauð og hvíldi mig aðeins. Þar hitti ég aftur annan spænska vin minn úr TOR-num, hann Jose sem spurði hvar vinur minn (Börkur) væri, en við vorum sem sagt bæði búin að týna vinum okkar 🙂

Fyllti svo á vatnsbrúsana og fékk mér kaffisopa áður en ég lagði aftur af stað út í myrkrið. Stoppaði 21 mínútu þarna inni og tapaði því 66 sætum á þessu stoppi. Búin með 50 km, af 176 km, svo rétt tæplega þriðjungur búinn 🙂

Ég þekkti leiðina vel frá Les Chapieux, alveg að Pýramídunum. Mér leið ágætlega og það var ekki hlaupið hratt, mér fannst ansi margir ganga, en ég ákvað að reyna að hlaupa og taka aðeins fram úr fólki sem var bara að ganga inn Jökuldalinn (Vila des Glaciers). Dalurinn er ofboðslega fallegur, það var heiðskýrt og stjörnubjart. Allar stjörnur himintungslins vöktu yfir okkur og mér var einmitt hugsað til Sigga Kiernan vinar míns sem hvatti okkur til að fara út þarna um nóttina og horfa á stjörnurnar í TMB ferðinni okkar í sumar.

Framundan var þriðja fjallið sem ég þekkti vel, en nú fór að halla undan fæti. Astminn helltist yfir mig þar sem brekkan var sem bröttust en þær voru ansi brattar þarna. Mér leið eins og allir væru að fara fram úr mér og það tók á mig andlega, þar sem minningar frá 2017 helltust yfir mig, þegar ég endaði með sóparann (e. Sweeper) fyrir aftan mig og komst ekki fetið áfram.

Ég ákvað því að taka 1/2 töflu af háfjallaveikislyfi sem ég átti frá því ég var í Nepal (Díamox) sem að víkkar æðarnar og á endanum komst ég upp á topp á Col de la Seigne, en mér var farið að líða mjög illa. Ég kom ekki niður orkugeli eða neinni orku, eina sem ég gat borðað voru epli og þegar ég kom upp á toppinn á Col de La Seigne, þ.e. landamæri Frakklands og Ítalíu reyndi ég að troða í mig geli (fyrir píramídana), sem gerði það að verkum að ég kastaði upp, allri orku sem ég hafði komið niður og klárlega þessari 1/2 töflu líka. Góðu fréttirnar eftir á, sé ég er að ég var samt að vinna mig upp um 65 sæti, þó ég hafi misst allt þetta fólk fram úr mér og var viss um að Börkur hefði líka farið fram úr mér þarna um nóttina en ég hefði bara ekki séð hann, þannig að ég hef greinilega náð góðu hlaupi á flata kaflanum áður en ég fór í klifrið.

Ég rifjaði upp allar fallegu minningarnar sem ég átti frá því í sumar á Col de la Seigne skarðinu og leið aðeins betur eftir að hafa kastað upp svo ég hljóp bara hratt niður og tók fram úr mörgum. Kveið smá fyrir „pýramídahringnum“ þar sem ég hafði ekki farið hann. Honum var sleppt út af vondu veðri 2017, og ég og Siggi fórum ekki þessa leið í sumar. Beta fór með helming hópsins okkar þennan hring. Ég var fullviss um að ég myndi aftur missa alla fram úr mér upp þessa pýramída sem ég hafði tekið fram úr á leiðinni niður 🙂 En Pýramída leiðin er mjög krefjandi svo það er enginn að fara hana mjög hratt, stígurinn er mjög gríttur og erfiður, svo það fóru allir jafn hægt og ég 🙂

Þegar toppnum var náð þá var útsýnið guðdómlegt. Ég varð að taka upp símann og taka mynd af sólarupprásinni á þessum yndislega og fallega stað. Við komum svo ofan við Elísabeta skálann (Rifugio Elisabetta) sem var lokaður og engin drykkjarstöð þar.

Næsta drykkjarstöð Lac Combal er á túninu fyrir neðan Elísabetar skálann (Rifugio Elisabetta). Þar settist ég aðeins niður og eina sem ég get hugsað mér að borða voru eplaskífur, en ég var með hnetusmjör í poka sem ég gat smurt eplin, svo ég kom aðeins meiri orku en bara eplum niður. Ég var komin í Lac Combal klukkan átta á laugardagsmorgni, tímamörkin þar voru klukkan 10:00 svo þrátt fyrir allt þá var ég að vinna mér inn tíma m.v. tímamörkin. Var líka að vinna mig upp um 87 sæti, en held það hafi nú aðallega verið vegna þess hversu stutt ég stoppaði í Lac Combal, þar sem það var enginn leið að komast fram úr á leiðinni niður pýramídana, þar sem það var lítið bil á milli hlaupara, þétt keðja, og mjög erfitt að taka fram úr. Allir að ganga niður fjallið.

Það var orðið bjart og aðeins farið að hlýna þegar ég yfirgaf Lac Combal drykkjarstöðina. Á leiðinni niður að stöðinni hafði ég hitt Alexis Berg sem er þekktur ljósmyndari meðal hlaupara og hafði tekið af mér myndir fyrir hlaupið. Hann var að vinna sérstakt verkefni sem gengur út á að taka myndir af UTMB hlaupurum fyrir og eftir hlaupið. Á þessum flata kafla sá ég hann aftur og heilsaði honum að sjálfsögðu, mjög glöð að hitta einhvern sem ég þekkti.

Framundan var síðasta fjallið, klifrið, áður en hlaupið er niður löngu brekkuna til Courmayeur á Ítalíu. Ég krossaði bara fingur og vonaði að þessi brekka myndi ganga vel. Tók meira af astmalyfjum og eins og vanalega fékk ég krampa í hægri fótinn sem ég var farin að venjast 🙂 Klifrið upp gekk ágætlega og ég rifjaði allar minningarnar sem ég átti frá því í sumar upp þetta fjall, misgóðar þó, þar sem einn félagi okkar datt þarna í sumar ;-(

Var kominn á toppinn klukkan 9:23 á laugardagsmorgni á Aréte du Mont-Favre, þá voru 72 km búnir og ég hafði unnið mig upp um 44 sæti, sem er aðallega vegna þess að ég stoppaði mjög stutt á síðustu drykkjarstöð.

Í Checrouit Maison Vieille sem er efst í skíðabrekkunni í Courmayeur, fékk ég mér fleiri eplaskífur og appelsínur og rifjaði upp yndislegar minningar frá því í sumar. Þarna missti ég einhverja níu framúr mér. Tók svo fram úr einhverjum á leiðinni niður í Courmayeur. Var komin til Courmayeur klukkan 11:02, en tímamörkin þar eru klukkan 13:15 (mundi vel hvernig tilfinningin var 2017, að vera einni mínútu frá tímamörkunum). Um leið og ég kem inn á drykkjarstöðina sem er í íþrótthúsinu hitti ég Sigga Kiernan og Heiðu sem tóku vel á móti mér og tóku þessa mynd af mér, þegar ég kom hlaupandi inn á stöðina.

Mamma var komin inn á stöðina og beið mín þegar ég kom þangað, en ég tók „drop-bag“ pokann með mér inn á stöðina. Núna er bara einn svoleiðis poki alla leiðina, fyrir tíma C-19 voru tveir pokar á leiðinni. Því þarf núna að bera alla næringu fyrir fyrri helming hlaupsins að Courmayeur svo hlaupavestið var frekar þungt, þó Siggi hafi komist í það fyrir brottför og tekið örugglega 2-3 kg úr því og það munaði verulega um það.

Í Courmayeur er hlaupið tæplega hálfnað, þ.e. 81 km búin af rúmlega 170 km. Ég skipti um stuttermabol og sokka, setti á mig meira Gewohl fótakrem, en skipti ekki um buxur eða skó. Reyndi að borða eitthvað af matnun sem mamma kom með en ég kom því ekki niður var orðin svo þurr í hálsinum af öllum astmalyfjunum. Eina sem ég átti auðvelt með að borða voru eplaskífur og ég drakk Egils Appelsín sem mamma kom með það var mjög gott. Ég skipti um rafhlöður í Petzl Nao+ ljósinu mínu, þ.e. var með tvær rafhlöður og skipti þeim bara báðum út fyrir nýjar sem voru fullhlaðnar. Tók svo allan pokann með næringunni fyrir seinni helminginn, tók samt að mestu öll gelin úr, þar sem ég var ekki ennþá að koma neinum gelum niður. Mamma var mjög dugleg að reyna að aðstoða mig, hljóp og sótti vatn í brúsana og sótti ávexti fyrir mig og var mjög dugleg að aðstoða mig þó hún hafi aldrei verið svona aðstoðarmaður áður <3

Hafði enga lyst á orkugeli, svo ég tók bara súkkulaði bitana (Snickers, Milkiway og Mars) og Oatbar bita frá Bætiefnabúllunni og próteinbita. Það var það eina sem ég gat hugsað mér að borða sem og Prótein snakk poki sem ég var með úr Bætiefnabúllunni sem er mjög gott snakk og rann vel ofan í mig. Hlóð líka gsm símann (sem ég hafði samt einungis notað til að tracka mig). Hlóð líka Garmin úrið þó ég vissi að rafhlaðan myndi duga allan tímann í úrinu, vildi bara ekki klúðra því, svo ég gaf því smá stuð, var samt ennþá í 80% held ég.

Fór út af Courmayeur drykkjarstöðinni klukkan 11:58 svo ég stoppaði þar mjög lengi eða í 56 mínútur, náði samt ekki að leggja mig. Þegar ég horfi til baka hefði ég átt að skipuleggja þetta stopp betur og ná t.d. 10 mín „powernappi“ svefni á þessum tíma 🙂 En það var samt ekki á keppnisplaninu frá Betu 🙂

Þegar maður er svefnvana, þá hugsar maður oft skringilega, ég man að á tíma fannst mér þetta ekki vera alvöru UTMB hlaupið heldur bara æfing og því hugsaði ég að þessi skiptitími væri ekki góður, þegar ég færi í alvöru hlaupið þá myndi ég vera búin að undibúa þetta betur ha ha ha 😉 Það var svo sem ekki hægt að undirbúa þetta, því ég átti ekki von á að mamma myndi komast til mín til Courmayeur, þar sem Siggi átti að vera sjálfur að hlaupa og hún hafði ekki rútumiða til að komast yfir, þeir voru allir uppseldir.

Upprunalega planið var því alltaf að ég yrði ein í Courmayeur, svo það var mjög gaman og fór langt umfram væntingar að hitta þau öll þrjú þar og tala nú ekki um að fá ískalt Egils appelsín. Svo máttu Siggi og Heiða ekki koma inn í íþróttahús.
En yndislegt að fá mömmu til að aðstoða mig <3

Þegar ég kem svo út af stöðinni með mömmu, þá hittum við aftur Sigga og Heiðu og þau búin að kaupa handa mér frostpinna, wow hvað hann var gómsætur bráðnaði alveg í munninum á mér. Hefði sko alveg getað borðað þrjá ha ha ha. Fékk þær fréttir af Berki að hann væri um einni klst á eftir mér svo við Siggi vorum á því að hann myndi ná mér á leiðinni upp næsta fjall ef hann myndi bara stoppa stutt á stöðinni, ég var farin að hlakka til að hitta hann aftur.

Hlaupið fer svo í gegnum miðbæ Courmayeur yndislegt að hlaupa fram hjá yndislegu hótelunum sem ég gisti á þarna í sumar og fara í gengum miðbæinn, göngugötuna þar sem ég byrjaði og endaði TOR hlaupið fyrir ári síðan.

Framundan var klifur upp í Refuge Bertone. Enn og aftur var astminn að pirra mig og allir að taka fram úr mér. Ég talaði við Betu í gsm á leiðinni út úr Courmayeur og hún hvatti mig áfram. Upplýsti mig að mér gengi mjög vel og ég væri stöðugt að vinna mig upp um fullt af sætum og væri bara í góðum málum. Ætti alls ekki að láta astmann svekkja mig, halda bara mínum hraða.

Það var því ekkert annað að gera en „áfram gakk“ og sætta sig við það að allir færu fram úr mér. Þegar ég kom upp í Refuge Bertone ákvað ég að stoppa í fjallaskálanum (það var ekki drykkjarstöðin) og kaupa mér tvær Sprite dósir. Var komin í Sprite, þar sem aukaverkanir af Díamox, gera bæði Kók og Fanta mjög vont á bragðið. Drakk eina dósina strax og setti hina í drykkjarbrúsann. Fór svo inn á drykkjarstöðina og tékkaði mig inn, fyllti á vatnsbrúsann, fékk mér smá kaffi í glasið og öfundaði smá þá sem höfðu lagt sig í grasinu, en það var ekki á mínu keppnisplani.

Það var MJÖG HEITT upp allt fjallið, bæði heiðskýrt og mikill hiti. Sem betur fer var ég með Sahara derhúfna mína (sem ég keypti fyrir CCC 2015) og rennbleytti hana í öllum brunnum og lækjum sem ég fann á leiðinni. Ég missti 177 fram úr mér á leiðinni upp í Bertone skálann, astminn að hafa veruleg áhrif ;-(

Eftir Bertone skálann, er bara þægilegur kafli að Bonatti skálanum, sem er uppáhalds skálinn minn á TMB leiðinni. Útsýnið þar er svo magnað og svo góður andi í skálanum. Ég fór því inní skálann og keypti mér eina Fanta dós, þó ég vissi að hún væri ekki góð á bragðið, þá er orkan í gosinu svo góð og fer vel í magann. Kláraði Sprite úr brúsanum, borðaði góða prótein snakkið með og naut útsýnisins. Tók þetta myndbrot þar:

Eftir Bonatti skálann er þægilegur flatur kafli með mögnuðu útsýni. Ég tók fram úr nokkrum hlaupurum á leiðinni niður í Arnouvaz. Á leiðinni niður að Arnouvaz sýndi úrið mitt að ég væri búin að ná 100 km. Ákvað að það væri nú tækifæri til að stoppa, taka eina mynd og fagna því 🙂

Þegar ég kom á drykkjarstöðina í Arnouvaz voru mjög margir sem sváfu á bekkjunum í tjaldinu. Ég settist niður í smá stund og fékk mér smá kjúklingasúpu með spaghettí í glasið og fór á salernið.

Hélt svo bara ferðinni áfram því framundan var að mínu mati erfiðasta fjallið í allri ferðinni, þ.e. Col Ferret skarðið (landamæri Ítalíu og Sviss).

Það var komið síðdegi (16:51) þegar ég yfirgaf Arnouvaz og það var MJÖG MJÖG heitt. Hitinn magnast allan daginn og verður mestur um klukkan 18:00. Ég vissi að þessi brekka yrði krefjandi, en reyndi að hugsa um fallega hluti. Mundi til dæmis þegar við vorum þarna í seinni ferðinni í sumar og höfðum miklar áhyggjur af hundunum sem maðurinn var að leita að og við héldum að hefðu hrapað niður í gilið, en skiluðu sér svo sem betur fer. Hugsaði líka um fallegu konuna sem var að hlaupa í flotta hlaupapilsinu og við spurðum hana hvaða merki hlaupapilsið væri ha ha ha 🙂 Rifjaði líka upp þegar við stoppuðum í Elena fjallaskálanum og ég ákvað í huganum hvað ég ætlaði að kaupa mér þar 🙂

Þegar ég kom svo að Elena skálanum, þá var engin drykkjarstöð þar, svo ég fór bara fram hjá og spáði í það hvort ég myndi ná í súpermarkaðinn í La Fouly, en taldi ekki miklar líkur vera á því. En áfram gakk… 🙂

Komst á endanum upp að Grand Col Ferret skarðinu, sem er á landamærum Ítalíu og Sviss og það kom mér á óvart, núna þegar ég sé það eftir á að ég hafi unnið mig upp um 22 sæti. Ekki var það hraðinn upp brekkuna 🙂

Það var enginn drykkjarstöð þarna á toppnum bara læknar og starfsmenn sem skönnuðu inn BIP númerið með handskanna. Grand Col Ferret er eitt af hæstu skörðum á leiðinni eða um 2.500 metra hæð og á þessum tímapunkti var ég búin með 6.566 m samanlagða hækkun af leiðinni og um 103 km.

Frá skarðinu er mjög langur og krefjandi kafli niður, sem fer í gegnum skóg en er svona „rolling hill“ aðeins upp og niður kafli, en mjög falleg leið. Það var ein tékk inn stöð á leiðinni (sem kemur samt ekki fram í tölfræðinni). Drykkjarstöðin í La Fouly var alveg í hinum endanum á bænum (m.v. hvar við komum niður og þar sem við borðuðum í sumar).

Ég hljóp örugglega fram úr tíu manns í götunni á leiðinni að drykkjarstöðinni þar sem allir voru gangandi. Kom inn í La Fouly í myrkri. Það var yndisleg kona sem tók á móti mér á drykkjarstöðinni, sagði að ég væri fyrsti Íslendingurinn sem hún hitti nokkrum sinnum í hlaupinu, en hún hefur verið sjálfboðaliði í mörg ár.

Ákvað að heimsækja sjúkratjaldið og láta þá kíkja á fæturna á mér, þar sem ég fann að ég var komin með svona „sigg/blöðrumyndun“ á tveim stöðum á hvorum fæti, þ.e. á jarkanum og á stóru tánni. Frábær ungur strákur sem hjálpaði mér og tók mesta siggið með hníf og smurði svo og plástraði tærnar vel, en plásturinn á jarkanum hélst nú ekki mjög vel.

Hann sagði mér svo að það væri hægt að fá nudd í Champex Lac. Ég var orðin spennt að komast þangað þar sem keppnisplanið mitt gerði rað fyrir „powernap“ svefni þar. Fékk skilaboð frá Betu þar sem hún sagði mér að hún hefði séð mig koma inn, þ.e. þegar ég vinkaði í myndavélina.

Stoppaði samt bara í 32 mín í La Fouly. Uppgötvaði þegar ég var búin að ganga svolítið frá drykkjarstöðinni að ég hafði gleymt að fylla á vatnsbrúsana og því ekkert annað að gera en að snúa við og fylla á báða brúsana.

Þegar ég fór frá drykkjarstöðinn ákvað ég að hringja í mömmu og Sigga. Sá að mamma hafði sent skilaboð og spurt hvort ekki væri allt í lagi. Þau voru nefnilega að spá í að koma til Champex Lac og hitta mig þar, en við ákváðum að ég myndi bara stoppa þar ein, leggja mig og því óþarfi að þau kæmu þangað, betra að þau kæmu til Trient sem er næsta stöð eftir Champex Lac, þar sem aðstandendur mega koma inn.

Fram undan var 13,5 km kafli sem ég hafði ekki farið áður, þ.e. frá La Fouly til Champex-Lac. Var því mjög spennt að sjá þennan kafla. Hluti af leiðinni er með snarbröttum hlíðum niður, enda búið að festa keðjur í fjallshlíðinni til halds og trausts.

Það er eins gott að vera ekki syfjaður eða valtur í þessum hlíðum, en þarna var ég búin að vera 27 klst á ferðinni án þess að sofa og búin með um 115 km. Leiðin hélt svo áfram upp á við, og í gegnum skóg og fór svo á mjög grýttan stíg, sem var líka frekar brattur niður. Eins gott að misstíga sig ekki eða detta, þegar maður fór þetta hálfsofandi. Ég fann að syfjan var farin að hellast yfir mig og ég hlakkaði mikið til að komast til Champex Lac og leggja mig.

Hélt ég myndi aldrei ná þessum toppi á milli Fouly og Champex, en það hafðist á endanum og ég var komin þangað inn um klukkan 00:36 aðfararnótt sunnudags. Beta hringdi í mig á þessum tíma, sá þegar ég kom inn og skipaði mér að borða og leggja mig svo. Ég var komin í svefntjaldið og fékk dýnu, tvö ullarteppi, eitt sem kodda og hitt yfir mig, hafði enga lyst eða orku til að borða, langaði bara að leggja mig.

Bað starfsmanninn að vekja mig eftir 15 mín, en Beta skipaði mér að segja 20 mínútur, svo ég sagði henni að vekja mig eftir 20 mínútur. Til öryggis þá stillti ég sjálf gsm símann minn, ætlaði alls ekki að sofa yfir mig. Það tók mig nokkrar mínútur að sofna, en þegar ég sofnaði þá rotaðist ég alveg. Var frekar rugluð þegar starfsmaðurinn vakti mig. Kíkti á símann og sá það voru bara komnar 18 mín ha ha ha. Fór samt á fætur, var skítkalt, fór því bæði í Salomon peysuna mína og jakkann og fór í ullarvettlinga líka. Fékk mér smá súpu að borða með hrísgrjónum sem voru eiginlega ósoðin og vond 😉 Borðaði því bara meira af prótein snakkinu mínu og fékk mér kaffi og hélt svo af stað. Heildarstopp 44 mínútur í Champex Lac.

Tók smá myndbrot á símann minn þegar ég gekk fram hjá vatninu í Champex og rifjaði upp yndislegar stundir þarna, þó ég væri núna þarna í niðamyrkri og mér skítkalt, þá yljuðu minningarnar verulega.

Var svo mikið að reyna að rifja upp leiðina að Trient, en hún hafði einhvern veginn þurrkast úr huga mér. Mundi að það var eitt stykki fjall, en átti erfitt með að muna leiðina, enda fórum við hana ekki með seinni hópnum í sumar, bara fyrri hópnum.

Skyndilega kom hún upp í hugann, mundi eftir hópmyndatöku á veginum sem var einmitt rétt fyrir Plan De L´Au þar sem var tékk-in stöð. Svo fallegi staðurinn þar sem við stoppuðum hjá ungu hjónunum með börnin með ávaxtakökunum og svo búðin og veitingastaðurinn á landamærunum sem Siggi mundi ekki eftir 😉 Allt rifjaðist þetta upp á endanum fyrir mér.

Plan de L´au tékk in stöðin var rétt fyrir mesta klifrið, en ég var þar klukkan 02:23, en tímamörkin voru þar 03:45.

Leiðin sem ég fór núna upp fjallið og í áttina að Trient var samt ekki sú sama og við fórum í sumar, enda var drykkjarstöðin inn í miðju fjósi. Ótrúlega skemmtileg drykkjarstöð og mikil stuðstemning og hávær tónlist þar.

Stoppaði til að fylla á brúsana og fékk mér kaffi, en það var enginn sykurmoli í boði í fjósinu;-) Tékkpunkturinn í La Giéte, var klukkan 04:49 sunnudagsmorgunn og ég hafði eins og venjulega misst fullt af fólki fram úr mér upp brekkuna, eða um 38 manns, enda astminn ekkert að fara 🙂

Var samt aldrei buguð, né brotin og ég hlakkaði mikið til að komast til Trient, vissi að ég myndi hitta mömmu, Sigga og Heiðu þar. Það var því yndislegt að horfa á Trient bæinn af hæðinni um miðja nótt, baðaðan ljósum svo fallegt. Ég kom í bæinn undir morgun eða klukkan 06:08.

Á drykkjarstöðinni skipti ég um íþróttatopp og bol, greiddi á mér hárið, fléttaði mig aftur, tannburstaði mig og reyndi að koma niður einhverjum mat, smá súpu, en aðallega eplum og ávöxtum. Fékk Orangina sem mig hafði dauðlangað í og fékk mér líka Orangina í annan drykkjarbrúsann og vatn í hinn.

Það var yndislegt að hitta þau öll, Jón Ö var með þeim og ég var virkilega hress og algjörlega tilbúin í að klára þessar tvær Esjur, eins og Siggi kallaði tvö síðustu fjöllin, NB annað var í 1.900 m hæð og hitt í 2.000 m hæð ha ha ha .. bara tvær Esjur 🙂

Stoppaði samt bara 32 mín í Trient, má segja að þetta hafi verið mjög skilvirkt pit-stopp svo maður noti samlíkingar við F1. Gat pakkað niður höfuðljósinu, þurfti það ekki meira, enda orðið bjart, en það sem það er skyldubúnaður, þá bar ég ljósið og auka rafhlöður áfram.

Framundan var fyrri Esjan, um 1.900 m hæð. Hugsaði mikið til Erlu minnar sem var þvílíkt kvalin á þessari leið upp fjallið í sumar. Ég var þó bara að berjast við astmann en ekki ógleði á þessum tímapunkti, svo ég hélt bara rólega áfram. Það var enginn lækur né vatnshani á þessari leið í sumar svo það kom skemmtilega á óvart að koma að tékk-in stöð, fyrir utan eina húsið á leiðinni, þar sem ég gat fyllt á vatnsbrúsann. Auðvitað missti ég marga fram úr mér á þessari leið upp.

Komst loksins á toppinn og þá lá leiðin niður að Vallorcine, vissi að þar biðu mín fleiri vinir, svo ég var spennt að komast þangað. Þegar ég kom inn í bæinn, hitti ég Öbbu, Bárð og Guðmund Smára sem tóku á móti mér og gengu með mér í áttina að drykkjarstöðinni.

Guðmundur Smári mátti koma inn, en ekki Abba og Bárður. Hann var með meira af Oranginu gosinu og óáfengan bjór sem ég fékk mér. Mjög gott að fá bæði bjórinn og appelsínið. Svo sótti hann ávexti fyrir mig, sem ég hafði reyndar litla lyst á, held ég hafi borðað eina eplaskífu.

Hitti svo fyrir tilviljun vin minn Richard Newey á drykkjarstöðinni, en ég kynntist honum í kringum TOR hlaupið í fyrra. Var reyndar mjög hissa að hann væri ekki löngu búin að klára hlaupið, þar sem hann er mun hraðari hlaupari en ég og ekki að berjast við astmann, en hann var að leggja í hann upp síðasta fjallið þegar þegar ég rakst á hann.

Stoppaði í um 27 mínútur í Vallorcine (fór líka á klósettið) svo það stopp var líka mjög skilvirkt, en greinilega margir sem stoppuðu ekkert og því fóru um 21 fram úr mér á þeim tíma. Ég var algjörlega tilbúin í síðustu Esjuna og var farin að sjá markið fyrir mér. Man ég fór að rifja upp við Öbbu og Bárð þegar ég fór í fyrsta skipti út í UTMB CCC hlaupið 2015 og sá UTMB hlauparana koma í mark, að ég hugsaði ONE DAY verð ég þarna, og að í dag væri dagurinn runninn upp, þ.e. ONE DAY is TODAY 🙂

Það er um 3,6 km nokkuð flatur kafli frá drykkjarstöðinni að Téte Aux Vents (Col des Montets), þar sem klifrið byrjar upp síðasta fjallið á toppinn Téte aux Vents. Náði að fara fram úr um 49 manns á þessum kafla, enda í góðum gír eftir að hafa fengið flotta hvatningu frá vinum mínum. Hitti Richard aftur þarna þar sem klifrið var að byrja og uppgötvaði þá að ég var búin að skila af mér öllum gelum. Var á þessum tímapunkti til í að reyna aftur að koma niður einu orkugeli fyrir síðasta klifrið.
Fékk fyrst létt sjokk, þegar ég sá að tímamörkin í La Flégére voru klukkan 14:45 stóð á stóru skilti og klukkan var um 11, mér fannst klukkan vera meira, og hugsaði shit, hvað ef ég næ þessu ekki, ég er komin í síðustu brekkuna, hvað ef astminn mun hrjá mig og ég næ ekki síðustu tímamörkunum púff .

Svo leit ég á klukkuna og sá hún var bara 11 og hugsaði, að ég hlýt að ná þessu, get ekki verið svona lengi, þarna upp eftir og ákvað að spyrja Richard hvort hann ætti auka gel handa mér. Hann gaf mér tvö SIS epla gel sem ég greip fegins hendi. Á samt tíma kom einhver hlaupari, sem vildi endilega gefa mér GU fljótandi kaffigel, heyrði þegar ég spurði Richard og ég greip það líka fegins hendi.

Mig hefur alltaf langað að prófa þetta fljótandi GU gel, Gúa vinkona var búin að segja mér frá því og það var virkilega gott. Það var örþunnt, eins og ég væri að drekka kaffi og fór mjög vel í magann á mér. Stundum birtast bara svona englar á örlagastundu <3 svo ég tók ekki inn SIS gelin frá Richard, bara þetta GU kaffigel.

Mér leið því nokkuð vel upp fjallið, auðvitað voru allir að taka fram úr mér, út af astmanum, en þegar ég komst á slétta kaflann, var komið að mér að taka fram úr öllum. Ég bara hljóp og hljóp, reyndar stoppaði til að fá eina mynd við La Téte Aux Vents..

Hélt svo áfram að taka fram úr fólki og nú var ég farin að sjá markið í Chamonix enn betur fyrir mér.

Rétt áður en ég kom að La Flégére sem er stór skíðalyfta fyrir ofan Chamonix, kom Nick Gísli á móti mér. Ég bölvaði síðustu brekkunni en fagnaði félagsskapnum. Spurði Nick hvort hann væri ekki örugglega með sólarvörn á sér, þar kom „mamman“ upp í mér, en nei hann hafði gleymt aftur að setja á sig sólarvörn ha ha ha, hann sem hafði fengið þvílíkan sólbruna í OCC hlaupinu tveim dögum áður.

Hann sagði mér að vera dugleg að borða í tjaldinu, en ég fékk mér bara að drekka og hélt svo áfram svo ég týndi honum. Var komin í La Flégére klukkan 13:46 eða 1 klst á undan tímamörkunum þar.

Þá var bara síðasta niðurhlaupið eftir, fann ég var svo sem ekkert alveg með ferskustu lærin í það, en var samt að hlaupa, ekki ganga ha ha ha. Rétt áður en ég kom að La Floria fyrir ofan Chamonix kom Börkur á móti mér.

Börkur hefur alltaf tekið á móti mér þegar ég hef komið í mark í Chamonix, og hann klikkaði ekki á því frekar en fyrri daginn. Því miður þurfti hann að hætta í hlaupinu í Courmayeur. Honum fannst ég hin hressasta og spurði hvort ég væri bara búin að hlaupa 5 km ekki 165 km? ‘Ég var nú alveg ánægð að fá þetta hrós frá vini mínum 😉

Þegar ég kom í La Floria hitti ég líka Öbbu, Bárð og Guðmund Smára. Abba spilaði fyrir mig lagið „Top of the World“ og „FLOTT“ og „Ég er komin heim“ .. svo yndislegir vinir og gerði síðasta niðurhlaupið svo eftirminnilegt og skemmtilegt. En hún tók líka myndband og var LIVE á Facebook 😉

Hljóp svo inn í miðbæ og fékk þvílíkar móttökur. Guðmundur Smári lét mig hafa íslenska fánann þegar ég var komin að göngugötunni og það var svo góður vindur að fáninn blakti svo fallega og vakti mikla athygli.

Fékk þvílíkt góðar og flottar móttökur frá vinum mínum og hljóp í gegnum haf af fagnaðarlátum og þetta móment að hlaupa með íslenska fánann blaktandi að kirkjunni og markinu í Chamonix var magnþrungið, mig skortir orð til að lýsa þessu – munið ONE DAY IS TODAY.

Að sjálfsögðu var svo Haddýjar hoppið tekið í markinu. Að skála í ísköldu Egils Appelsíni var svo alveg toppurinn á ísjakanum og að fá mömmuknús <3 <3 <3 það var best.

Fékk svo MONTVESTIÐ eins og ég hef kallað það frá því ég fékk CCC vestið mitt 2015, þ.e. Hoka Finisher vestið og að sjálfsögðu tók ég fleiri myndir í vestinu.

Börkur minnti mig svo á að fara aftur í „after“ myndatökuna hjá Alexis Berg, annars hefði ég pottþétt gleymt því.

Kom í mark eftir 45 klst 6 mínútur og 25 sekúndur. Var í 1.540 sæti allra keppenda, vann mig upp um 933 sæti frá ræsingu. Var í 18 sæti í aldursflokki og 104 konan í mark. Ánægð með það, þar sem brottfall kvenna í hlaupinu var 43% og heildarbrottfall var 32% og konur voru bara 9% allra þátttakenda.

ÞAKKIR:
Takk elsku mamma fyrir að koma með mér út og hvetja mig allan tímann. Takk elsku Óli fyrir að sýna mér alla þolinmæðina og stuðninginn og fyrir að koma út á milli ferða í sumar. Takk elsku Beta fyrir öll plönin og allan stuðninginn í sumar og á meðan á keppninni stóð. Takk kæru vinir, Siggi Kiernan og Heiða, Guðmundur Smári, Börkur, Abba og Bárður og Jón, Nick, Ásgeir, Valgerður, Matthildur, Hildur og Brynja fyrir hvatninguna og aðstoðina úti.

Takk kæri Biggi Coach fyrir styrktaræfingar og andlegan stuðning og hvatningu. Takk @alparnir fyrir frábæran SALOMON búnað, fullyrði að þetta eru bestu trailhlaupavörur í heimi. Takk @baetiefnabúllan fyrir góða næringu og takk @eyesland fyrir mjög góð sólgleraugu bæði með og án stækkunar. Takk kæri Dóri sjúkraþjálfari fyrir að halda skrokknum gangandi.

Takk kæru samferðarmenn í UTMB og TMB ferðunum fyrir samveruna og innilegar hamingjuóskir með ykkar hlaup öll sömul.

Takk kæru vinir sem hvöttuð mig áfram bæði fyrir og á meðan og á eftir keppni fyrir yndislega hvatningu, þykir vænt um hverja eina og einustu þeirra <3 <3 <3