Var að lesa viðtal við Hilmar í Fjallakofanum sjá hér:
Þar var linkur á ferðina okkar Frá fjöru til fjöru sem við fórum Ferðahópurinn Ísbirgnir árið 2021, algjörlega mögnuð hjólaferð.
Af því tilefni langar mig svo að deila henni hér með ykkur.
Það eru forréttindi og alls ekki sjálfsagt að geta tekið þátt í ultramaraþoni eins og Laugavegshlaupinu. Það getur svo margt gerst í æfingaferlinu eins og ég fékk að reyna, þegar ég axlabrotnaði (við að bera sofa) tveimur vikum fyrir hlaup á síðasta ári (2024). Ég tognaði líka í rassvöðva á Yasso sprettæfingu fyrir Kaupmannahafnar maraþonið í vor (2025) og gat því ekki æft með Laugavegshópi Náttúruhlaupa í nokkrar vikur og gat ekki heldur hlaupið maraþonið í Kaupmannahöfn. Er því búin að vera „teipuð“ frá rassi niður á mitt læri (nokkrir borðar af stífu teipi) frá því í maí og það hefur virkað vel til að halda tognuninni í skefjun, þó ég viti af henni.
Því var fyrsta markmiðið í Laugavegshlaupinu 2025 alltaf að komast að ráslínu. Markmið númer tvö að komast í mark innan tímamarka (4 klst í Álftavatni og 6,5 klst út af Emstrum). Þriðja markmiðið var að njóta hlaupsins og hafa gaman alla leiðina. Var ég mjög ánægð með að ná öllum markmiðunum þremur.
LANDMANNALAUGAR FYRIR HLAUP
Dagurinn var einstaklega fallegur, veðrið algjörlega frábært. Ég hef tekið þátt sjö sinnum áður í Laugavegshlaupinu og farið tvisvar sinnum Laugaveginn á tveim dögum, en aldrei farið svona léttklædd af stað frá Landmannalaugum, það var svo hlýtt. Við pabbi og Jói bróðir vorum komin inní Landmannalaugar klukkan 07:30, eða tveimur klukkustundum fyrir mína ræsingu. Ég tók létta upphitun, fór í göngutúr að heita lóninu með Jóa og pabba og fór á klósettið allt í rólegheitum. Kláraði að græja drykkjarbrúsana í vestið mitt og fékk mér banana. Eftir að rúturnar komu þá var gaman að hitta alla félagana. Ég stýrði upphitun fyrir Náttúruhlaupara og stillti upp í myndatöku klukkan 08:45. Eins og oft áður, þá misstu síðustu rúturnar af myndatökunni, svo við vorum með aðra upphitun og aðra myndatöku rétt fyrir klukkan 09:00. Þá skellti ég mér að fylgjast með ræsingu á gula ráshópnum sem er fyrsti ráshópurinn sem var ræstur klukkan 09:00. Eftir að þau voru lögð af stað fór ég í klósettröðina, og krossaði fingur að ég myndi ná fyrir mína ræsingu sem var klukkan 09:30. Rauður hópur var ræstur klukkan 09:05, grænn hópur klukkan 09:10, svo var 15 mín hlé og blár hópur sem var minn hópur í ár, var ræstur 09:30 og bleikur síðastur eða klukkan 09:35.
LANDMANNALAUGAR – HRAFNTINNUSKER 1:33:31 = 09:27 mín/km meðalhraði.
(skv. Garmin 10,3 km 1 klst 35 mín 26 sek. av.pace 9:17)
Ég náði að fara á salerni og knúsa Jóa og pabba og henti mér svo í hólfið mitt, um 09:25. Þar hitti ég þjálfara Náttúruhlaupa, þær Önnu Siggu og Kristiönnu og svo kom Sigga Sig aðeins seinna. Þarna voru líka margir hlaupafélagar sem voru í Laugavegsnámskeiði Náttúruhlaupa og tók ég eina sjálfu með þeim.
Ég var með stafina mína tilbúna um leið og ég lagði af stað, enda er brekka strax þegar maður kemur yfir lækinn. Ég hélt mér á skynsömum hraða, en sá alltaf í Önnu Siggu. Ég var með “alarm” eða píp á Garmin úrinu mínu sem minnti mig á að borða á 30 mín fresti. Tók gel sem ég elska frá Bætiefnabúllunni, BioTech Energy Gel Pro, sem ég tók áður en ég lagði af stað og svo á klst. fresti og á móti, á hálfa tímanum, tók ég Enervit gúmmí kubba sem hentar mér mjög vel (1/2 pakka eða 3 kubba) í einu.
Það var ótrúlega heitt að ganga upp í Hrafntinnusker. Ég segi ganga, ekki hlaupa, því ég geng upp öll fjölin en hleyp á jafnsléttu og niður. Útsýnið á þessari leið, er svo magnþrungið, mæli svo með göngu þó það sé ekki nema bara uppí Hrafntinnusker. Tók nokkrar myndir á leiðinni sem má sjá hér að neðan. Á leiðinni uppí Hrafntinnusker sá ég nokkra hlaupara, sem voru svo sveittir, eins og þeir væru að koma úr sturtu, svo lentu því miður margir í því að fá krampa á leiðinni. Ég var mjög skynsöm og fór bara rólega þarna upp og lét það ekki hafa nein áhrif á mig, þó hlauparar væru að taka fram úr mér.
Ég kom í Höskuldsskála við Hrafntinnusker eftir 1 klst og 33 mín. Þar hitt ég Matthildi formann Þríkó, sem var sjálfboðaliði að gefa hlaupurum vatn, svo ég stoppaði þar til að kasta á hana kveðju. Fyllti á aðra Salomon skvísuna mína, en ég var búin að blanda í hana Kolvetnadufti með smá vatni, en fyllti hana núna af vatni. Bætti ekki vatni á Powerade brúsann sem ég var með hinum megin í vestinu, lagði svo af stað aftur, en þá var ég hætt að sjá Önnu Siggu, sem hefur örugglega sleppt stoppinu þarna, sem ég hef yfirleitt gert. Enda óþarfi ef maður er með nægt vatn. En í dag, þurfti að drekka vel, út af hitanum.
HRAFNTINNUSKER – ÁLFTAVATN 3:15:47 = 08:59 mín/km
(skv. garmin úrinu mínu 11,29 km 1 klst 38 mín 46 sek. av.pace 8:46)
Leiðin frá Hrafntinnuskeri að Álftavatni er líka guðdómleg. Það var mjög lítill snjór á leiðinni, sem gerði það að verkum að gilin voru dýpri og það var krefjandi að fara niður brött drullubörðin. Þar þakkaði ég Guði fyrir stafina mína sem og þegar ég fór niður Jökultungurnar. Þar fór ég fram úr tveimur hlaupurum, sem nefndu það sérstaklega að þau hefðu viljað hafa stafi þarna niður.
Síðan kom sléttur kafli áður en maður fer yfir fyrsta vaðið. Þar er alltaf gaman að sjá ferðmenn á göngu, fara úr gönguskóm og fara í vaðskó, á meðan hlaupararnir hlaupa bara yfir á hlaupaskónum. Ég elska Salomon Ultra Glide skóna mína og er búin að eiga kynslóð 1 og 2 og núna kynslóð 3. Það var mikil breyting frá 2 yfir í 3 . Dempunin og gripið er mun betra, þó hitt hafi verið frábært. Ég elska þessa skó og fann ekki fyrir neinum óþægindum í þeim og fékk enga blöðru eða slíkt.
Í Laugavegshlaupinu er maður oft að hitta aðra hlaupara sem maður þekkir, annað hvort ert þú að hlaupa fram úr þeim eða þeir að hlaupa fram úr þér og það er svo skemmtilegt, hitti og spjallaði við Ásthildi rétt áður en við fórum yfir vaðið. Flati kaflinn niður í Álftavatn gekk mjög vel og ég reyndar stoppaði einu sinni á leiðinni og pissaði bak við stein. Fann að ég gat ekki haldið lengur í mér. Fann nefnilega ekki salttöflurnar í vestinu, mundi ekki hvar ég hafði troðið þeim í hlaupavestið og því var pissuþörfin mikil.😉 Ég hugsaði bara eins og strákarnir, ef þeir geta pissað bak við stein þá geri ég það bara líka. Kom niður í Álftavatn eftir 3 klst og 15 mín, var sem sagt 1 klst 38 mín frá Hrafntinnuskeri.
ÁLFTAVATN – BLÁFJALLAKVÍSL 04:01:37 08:37 = mín/km
(skv. Garmin úrinu mínu var vegalengdin 5,13 km 45 mín 12 sek av.pace 8:49)
Ég stoppaði við drykkjarstöðina við Álftavatn. Hellti því sem eftir var úr Powerade brúsanum og fyllti af vatni og setti Precision salttöflu í brúsann. Fann þá líka salttöfluna sem maður má borða og fékk mér eina. Fékk mér svo banana bita og saltkringlur og eina gifflu í poka, sem ég ætlaði að narta í á leiðinni að Bláfjallakvísl. Kvaddi svo þessa frábæru sjálfboðaliða sem voru að aðstoða í Álftavatni.
DaVincibrúin sem Árni Tryggvason smíðaði yfir Álftavatnsána var algjör snilld. Við þurftum ekki að vaða yfir ána, takk kæri vinur. Aðeins lengra kom önnur á, Bratthálskvísl, sem þurfti að vaða yfir 😉
Leiðin að Bláfjallakvísl gekk líka vel, tók aðeins þjálfarann á þetta, þegar ég fór að reka á eftir hlaupurum sem voru að ganga á jafnsléttu, „koma svo alltaf að hlaupa þegar brekkurnar eru búnar“. Undirtektir við þesssari hvatningu voru misjafnar. Á leiðinni hitti ég annan hlaupafélaga sem var að drepast úr krömpum svo ég gaf honum salttöflu, en sá svo eftir að hafa ekki boðið honum banana líka sem ég var með í pokanum frá Álftavatni.
Þegar ég kom að skálanum í Hvanngili, ætlaði ég að skella mér á salernið, enda búin að segja öllum að það væri miklu þægilegra en að fara í biðröðina við Álftavatn. Nei, þá er búið að færa klósettin við hliðina á skálanum, þ.e. loka þeim sem eru rétt við stíginn. Ég gekk á allar hurðar og allt læst, hitti svo starfsmann sem vísaði mér á klósettin við skálann. Ég nennti ekki að hlaupa þangað, af leiðinni, svo ég þakkaði bara fyrir og sagði honum að það væri stutt í Emstrur.
Þegar maður kemur í Bláfjallakvísl, þá þarf maður að ákveða hvort maður ætli að stoppa og fara í “drop-bag” og sækja eitthvað eða hvort maður eigi bara að halda áfram. Ég velti fyrir mér hvort ég ætti að skipta um skó og fara í gömlu Salomon UltraGlide skóna mína, en þar sem ég var í svo góðum málum og fann ekki fyrir neinu, þá var það bara vitleysa. Mér leið vel og var með næga orku á mér svo ég hélt bara áfram. Það var mjög heitt og ég tók fleiri salttöflur, var dugleg að drekka salt-vatnið mitt og tók líka Enervit carbon töflurnar, sem eru algjör snilld. Þegar ég kom að Bláfjallakvísl var ég búin að vera í 4 klst og 1 mín.
Þegar ég er að skrifa keppnissöguna, þá er gaman að rifja það upp, að ég spáði ekkert í tímann á leiðinni, eina sem ég gerði var að lappa Garmin úrið mitt (var búin að taka 1 km autolap af) og lappaði sjálf á hverri stöð, án þess að spá í það hvað klukkan væri, nema jú þegar ég kom inná Álftavatn og Emstrur, þá vildi ég vera viss um að ég væri innan tímamarka.
BLÁFJALLAKVÍSL – EMSTRUR 05:32:04 = 08:30 mín/km
(skv. garmin 10,74 km 1 klst 30 mín 27 sek, av.pace 8:25)
Eftir Bláfjallakvísl er langur kafli sem er kallaður sandarnir. Ég var búin að ákveða að þar myndi ég kveikja á Aeropex After Shokz heyrnatól og hlusta á góða og hvetjandi tónlist. Þetta heyrnatól er mjög sniðugt, þar sem maður heyrir öll umhverfishljóð. Á leiðinni yfir sandana hitti ég annan hlaupara, sem var að drepast úr krömpum sem ég vorkenndi og gaf því salttöflur, eina í munninn og aðra í brúsann og gaf honum líka banana. Það er kínín í banana sem virkar vel gegn krömpum. Svo hvatti ég hann áfram þegar ég heyrði hann bölva og sagði honum að hugsa til allra þeirra sem vildu vera í okkar sporum, en gætu það ekki. ❤️
Ég hélt mínu næringaplani áfram, ég fann þegar stutt var orðið eftir í Emstrur að ég var orðin koffínþurfi. Hafði bara tekið inn gel sem eru ekki með koffíni og ég rifjaði upp líðanina í TOR-num (TorX330) þegar ég varð svona koffín þurfi, þá leið mér í hausnum, eins og ég væri ekki á staðnum. Í TOR hlaupinu spurði ég vini mína sem voru að hlaupa með mér, hvort þeir könnuðust við þessa líðan og hvað ég ætti að gera. Þá rétti einn mér svona KOFFÍN SKOT brúsa. Ég tók smá sopa og kom til baka eins og skot. 😉Tók þá ákvörðun um að fá mér Pepsi um leið og ég kæmi á drykkjarstöðina í Emstrur. Komutími í Emstrur 5 klst og 32 mín og “bara” 16 kílómetrar eftir.
Ég var með koffín gel á mér, en mig langaði ekki í það, svo ég fékk mér tvö glös af PEPSI þegar ég kom í Emstrur, mjög glöð að skutla þeim í mig og þau virkuðu um leið, alveg eins og í TORnum, bara skot beint í mark. Ég fyllti vel á brúsana í Emstrum, bæði Powerade brúsann og setti salttöflu í hann, og líka í aðra Salomon skvísu sem ég var með í vestinu, sem var með blönduðu carbon-dufti í. Fékk mér bara salt-kringlur í poka, langaði ekki í súkkulaði eða banana, en jú fékk mér tvær appelsínuskífur sem voru mjög góðar. Sagði svo bara bless við frábæru starfsmennina, þakkaði fyrir mig og kvaddi.
EMSTRUR – HÚSADALUR ÞÓRSMÖRK 07:59:26 = 09:12 km/klst
(Skv. Garmin 16,05 km 2 klst 27 mín 28 sek av.pace 9:11)
Ég hélt áfram að hlusta á tónlistina og reyndi að halda áfram næringaplani. Nú voru góðu gelin frá Bætiefnabúllunni búin og ég átti bara eftir koffín gel eftir frá Maurten og HighFive. Rétt áður en ég kom að fyrstu almennilegu hækkuninni eftir Emstur, þá reyndi ég að koma ofan í mig einu Maurten geli, en kúgaðist, en tróð því samt ofan í mig.
Þrátt fyrir þetta þá hélt ég samt alveg gleðinni og hitti fleiri hlaupavini á leiðinni, sem er alltaf skemmtilegra en að hlaupa einn. Stundum eltir maður hlaupar sem er kannski á ekki nógu góðum hraða og þá dettur maður í það að fara að hlaupa hægar en maður ætlaði. Stundum missir maður sjálfur orkuna og fer að hlaupa hægar. Þegar Arndís sem hafði verið með mér á námskeiði kom og hljóp fram úr mér og sagði mér hvað ráðið um söltuðu bílana og nammið hefði verið gott, þá mundi ég að ég var ekki búin að taka upp nammipokann minn. Svo ég tók hann upp og bauð öðrum hlaupara sem var að hlaupa með okkur bland í poka, það virkaði vel í magann, eftir vonda gelið. Ég kvaddi Arndísi og hvatti hana til að drífa sig og halda áfram. Nammið virkaði mjög vel, gefur manni gott sykur-skot, en ég hefði viljað vera með fleiri Biotech gel, geri það klárlega næst.
Það er drykkjarstöð áður en komið er að Kápunni og þar fékk ég mér aftur tvö Pepsi glös í Salomon glasið sem ég tók með mér. Svo var ekkert annað í boði en að henda sér upp Kápuna, en ég var búin að vera að hlaupa með Ölmu, Margréti, Gunna og Rúnari á flata kaflanum fyrir Kápuna.
Þegar ég kom svo að Þröngá hitti ég Sigga Nikk vin minn sem gaf mér knús og orku í síðast kaflann. Síðasti kaflinn inní Þórsmörk eftir Þröngá, leynir svo sannarlega á sér. Ég sakna þess að fá ekki lengur RedBull á síðustu drykkjarstöðinni sem er hinum megin við Þröngána og ég lét alveg vita af því.
Þegar allar þessar brekkur (veit ekki hvað þær eru margar) eftir Þröngá og upp í Húsadagl voru búnar og við komnar inn skóginn, kannski 2 km eftir þá kíkti ég á úrið og sá að við áttum möguleika á að gefa í og reyna að ná undir 8 klst. Það var ein stelpa með mér, Margrét, sem var með blátt númer eins og ég. Ég spurði hana hvort við ættum ekki að að gefa í og reyna að ná undir 8 klst. Hún spurði hver tíminn væri og sagði að við myndum örugglega ekki ná þessu. Ég sagði að það skipti þá ekki máli, en við ættum að reyna. Sagði við strákana, Gunna og Rúnar, sem voru búnir að vera að hlaupa með okkur (þeir voru bleikir ræstir 5 mín á eftir okkur) að við ætluðum að fara fram úr og gefa í og reyna að ná þessu undir 8 klst.
Það var því viðbótargleðistund að koma í mark á tímanum 7 klst 59 mín og 26 sek. eftir þennan lokasprett. En að sjálfsögðu átti ég inni fyrir tvö Haddýjar hopp, svo ljósmyndarinn myndi örugglega ná þeim. Tók svo tvö auka Haddýjarhopp til að Beta gæti tekið mynd af mér hoppandi. Mikið var ég glöð að sjá Jóa bróðir, Gunnu vinkonu, Betu, Sunnu og fleiri vini mína þegar ég kom í mark. Ánægð með dagsverkið, eitt langt og skemmtilegt partý.
FATNAÐUR
Það var einungis eitt sem stressaði mig um morguninn á leiðinni inní Landmannalaugar. Ég var að brjóta eina reglu, sem ég segi öllum sem ég er að þjálfa að brjóta ekki. En það var að gera eitthvað nýtt eða öðruvísi á keppnisdag.
Ég tók sem sagt ákvörðun að hlaupa með “gamalt” en ónotað Salomon vesti sem ég átti en hafði aldrei hlaupið með. Því við hlaupum alltaf í Salomon vesti merktu Náttúruhlaupum á æfingum. Mitt er orðið slitið og mig langaði að hlaupa í ómerktu vesti.
Hljóp líka í nýjum Salomon bol, en ég vissi að hann yrði frábær, hef átt alveg eins bol og hafði því ekki miklar áhyggjur af því. En sem betur fer voru þessar áhyggjur óþarfar því vestið og bolurinn voru mjög þægileg eins og allur búnaður sem ég á frá Salomon. Ég hljóp í nýju, frábæru Salomon UltraGilde3 skónum mínum, í Salomon íþróttatoppi, sem er besti toppur sem ég hef átt, en gömlu Salomon topparnir voru líka mjög góðir. Hljóp í eldgömlum Fusion stuttbuxum (þurfti að gera við saumsprettu á þeim), í hnéháum compress sokkum, með hnéhlífar og ódýrar ermahlífar.
Að sjálfsögðu hljóp ég með æðislega Salomon derhúfu og uppáhalds sólgleraugun mín frá Julbo. Í vestinu var ég með léttan Salomon regnjakkann (10.000 vatnsheldni), Náttúruhlaupabuff og Salomon hanska og ullareyrnaband. Að sjálfsögðu með álteppi, plástra og second skin og litla túpu af brjóstakremi ef ég fengi núningssár. Ég body glide-aði mig vel á alla núningsfleti, áður en ég lagði af stað og setti gott lag af Gewohl extra á fæturna, svo ég fékk engin núningssár.
Kæru vinir í Útilíf, ég þakka kærlega fyrir Salomon stuðninginn bæði núna fyrir Laugavegshlaupið sem og fyrir keppnir síðustu ára. Það er ómetanlegt að fá þennan stuðning, bæði búnað og afslátt af búnaði. En ég get 100% mælt með þjónustunni í Útilíf sem og Salomon vörunum, sem eru að mínu mati besta vörumerkið í utanvegahlaupum.
NÆRINGARPLAN
Ég var með mjög gott næringaplan og ég elsk BioTech Energy gelin frá Bætiefnabúllunni, takk Telma fyrir að flytja þau inn. Var einnig vel búin af aukanæringu eins og alltaf, t.d. salttöflur bæði til að setja í vatn og sjúga svo og saltbíla og saltað nammi sem kom sér vel í hitanum þegar ég loksins mundi eftir því. Dísilvélin fékk því bara að ganga rólega (ætlaði ekki að vekja upp tognunina í rassvöða, sem var teipaður) ákvað að hlaupa stöðugt og rólega og mér leið bara vel. Var mjög ánægð með BioTech Energy Gelin frá Bætiefnabúllunni og gúmmíið og carbon töflur frá Enervit.
HLAUPAPLAN
Ég prentaði út hlaupaplan sem ég plastaði og var með í vestinu. Það voru áætlanir m.v. 9 klst lokatíma, 8 klst og 30 mín og 8 klst. Hins vegar kíkti ég aldrei á þetta plan og kíkti mjög sjaldan á úrið, nema til að lappa og kanna hvort ég væri ekki örugglega innan tímamarka. Álftavatn 4 klst og Emstrur 6 klst og 30 mín og svo í lokin þegar ég sá glugga á lokaspretti til að ná undir 8 klst.
Annars hlustaði ég bara á líðanina, var með púlsmæli og kíkti bara á hann á leið uppí Hrafntinnusker að ég væri ekki að fara of hratt. Hljóp því alls ekki hratt, en reyndi að hlaupa alltaf á jafnsléttu og ganga brekkur. Ég fór mjög varlega í niðurhlaup og sérstaklega þar sem komu brattir drullukaflar í gilunum út af snjóleysi, en þar komu stafirnir sér mjög vel, en ég var með gömlu Black Diamond hlaupastafina mína. Er búin að fá mér LEKI en ekki búin að æfa mig nóg til að þora að hlaupa með þá, svona langa vegalengd, en vá hvað þeir virka vel og eru flottir.
LOKAORÐ OG ÞAKKIR
Ég er mjög glöð og þakklát að hafa komist að ráslínu og að klára hlaupið. Var líka mjög glöð að njóta hverrar mínútu, man t.d. þegar ég var að hjálpa manninum á söndunum sem var að blóta hlaupinu að ég sagði við hann: „Hugsaðu um alla þá sem myndu vilja vera í okkar sporum, en gátu ekki byrjað vegna meiðsla eða annarra veikinda.“ Ég hugsaði oft og mikið til þeirra með þakklæti í hjarta. Ég er líka mjög þakklát bróður mínum og pabba sem komu með mér inní Landmannalaugar. Einnig að Jói bróðir sótti Gunnu vinkonu á Hvolsvöll og beið eftir mér í margar klukkustundir í Húsadal. Er líka þakklát Elísabetu Margeirs þjálfara og umsjónarmanns Laugavegsnámskeiðs Náttúruhlaupa að treysta mér til að leiða einn af skemmtilegum hópum hlaupara í Laugavegshóps Náttúruhlaupa (Hrafntinnusker/Landmannalaugar) með Gunni og Önnu Siggu. Þakklát líka fyrir góða hlaupaplanið hennar og allar frábæru æfingarnar. Takk kæri Birgir þjálfari (Coach Biggi) fyrir styrktaræfingar, en ég var í sterkum hlaupurum, og er núna komin aftur í þjálfun til Bigga, sem er algjörlega frábær og hann einstakur þjálfari. Takk Biggi.
Takk kæru starfsmenn og sjálfboðaliðar í Laugavegshlaupinu fyrir veitta þjónustu, stuðning og umhyggju. Vá hvað Egils Appelsínið var gott sem ég fékk í tjaldinu eftir hlaup. EGILS APPELSÍN – ÞETTA EINA SANNA 🧡
Ég er líka þakklát fyrir alla vinina sem ég eignaðist á þessu námskeiði sem og alla hina vinina sem ég hef eignast á hlaupum í gegnum tíðina. Þið eruð yndisleg. Þakka Útilíf og Bætiefnabúllunni fyrir þeirra stuðning. ❤️
Að lokum fær ,,Óli minn” risa stórt ❤️ og kudos fyrir að hafa þolinmæði fyrir öllum þessum æfingum og brölti í mér. Hann er einstaklega þolinmóður og ætlaði að sjálfsögðu að vera með mér þessa helgi, en var lasin heima og hans var sárt saknað. LUV JU elsku Óli minn. ❤️
ÁRANGUR LAUGAVEGSHLAUP FYRRI ÁRA
Laugavegshlaupið 2011 = 07:37:44
Laugavegshlaupið 2017 = 08:10:11
Laugavegshlaupið 2018 = 07:01:12
Laugavegshlaupið 2019 = 06:59:47 PB
Laugavegshlaupið 2020 = 07:21:09
Laugavegshlaupið 2021 = 07:41:34
Laugavegshlaupið 2022 = 07:41:17
Laugavegshlaupið 2023 = 07:59:26
Var svo lánsöm að fá að vera fararstjóri með frábærum hópi farþega til Ítalíu, þar sem hjólað var um Gardavatnið.
Við gistum í bæ sem heitir Garda og er austan megin við vatnið og við hjóluðum um hæðirnar fyrir ofan vatnið, í gegnum bæina fyrir sunnan vatnið og fórum í vínsmökkun vestan við vatnið.
Hópurinn var eins og að framan greinir, algjörlega frábær og svo var auðvitað bónus að mamma ákvað að fara með sem farþegi, sem var líka virkilega skemmtilegt.
Hér er smá ferðasaga og myndir úr ferðinni:
Dagur 1: Ferðadagur
Við flugum frá Keflavík til Mílanó og ókum svo með rútu til bæjarins Garda sem er austan megin við vatnið. Aksturinn tók um 2,5 klst og við vorum komin rétt fyrir kvöldmat á staðartíma. Tókum kvöldfund með „local“ fararstjóranum okkar honum Fulvio, til að fara yfir hjólaleið morgundagsins og næstu daga.
Dagur 2: Hjóladagur 1
Á fyrstia hjóladeginum var hjólað við Mincino ánna og um héruðin sunnan við Gardavatn. Við fórum með rútu að sækja hjólin okkar í bæinn Pexchiera Del Garda, þaðan sem hjóladagurinn byrjaði. Samkvæmt upphaflegu plani átti fyrstu hjóladagur að vera 45 km, en Fulvio hafði planað 60 km hring. Ég bauð því hópnum uppá annan valmöguleika, það er að snúa við eftir um 16 km og hjóla með mér til baka í hjólaleiguna og taka þaðan rútu eða leigubíl heim.
Við vorum fjögur sem fóru þá leið en restin fór allan hringinn. Eftir að ég var komin til baka í hjólaleiguna með þá sem vildu styttri dagleið fyrsta daginn, þá hjólaði ég á móti hópnum og náði kaffi með þeim og að fylgja þeim til baka að hjólaleigunni, þar sem rúta sótti okkur og hjólin.
Dagur 3: Hjóladagur 2 – hjólað til Veróna
Á öðrum hjóladegi byrjuðum við hjóladaginn við hótelið okkar og hjóluðum yfir fjöllin til Veróna. Þetta var mjög falleg leið og margt fallegt að sjá á leiðinni. Við hjóluðum bæði á möl og malbiki og mættum mikið af hjóluðum á „racer-hjólum“ sem voru að hjóla meðfram ánni á frábærum hjólastíg.
Verona er elsta borg Norður-Ítalíu og við fórum í skoðunarferð um borgina með innlendum leiðsögumanni. Veróna er borg menningar og lista en frægust er hún sem sögusvið leikrits Shakespeare um Rómeó og Júlíu. Þar er þriðja stærsta hringleikahúsi veraldar og allur miðbærinn er skráður á heimsminjaskrá UNESCO.
Dagur 4: Hjóluðum um vínekrurnar við Bardolino
Við byrjuðum aftur hjólatúrinn á hótelinu og fórum upp í fjöllin. Fyrst skoðuðum við fallegan minningarreit um þýska hermenn sem létust í stríðinu. Þýskaland heldur þessum fallega garði og minningarreit við. Hjóluðum svo um vínekrurnar sem umlykja Gardavatnið og Bardolino. Fengum svo guðdómlegt útsýni yfir vatnið og hjóluðum í gegnum tvo fallega strandbæi á leið okkar til baka, Lazise þar sem við borðuðum hádegismat og Bardolino þar sem við fengum okkur kaffi eða ís. En þar sem það var sunnudagur og mjög gott veður, þá var mikið af fólki á göngustígnum og gekk hægt að þræða þá til baka. En guðdómlegt útsýni yfir vatnið og gaman að upplifa mannlífið í þessum fallegu bæjum.
Ég gat í hjólaferðinni, keypt nokkrar flöskur af „local“ léttvíni, en ég var búin að kaupa í matvörubúðinni óáfengan bjór, sódavatn og líka ólífur, snakk og plastglös.
Þar sem það var frídagur á morgun, þá héldum við smá partý, allur hópurinn og við fengum leyfi til að hafa það í lok dags á leikvellinum fyrir neðan sundlaugina, enda öll börnin farin að borða. Þetta var yndisleg stund og gaman að skála fyrir frábærum ferðafélögum og við eignuðumst góðan ítalskan vin, sem hafði verið að slá bolta á golfvellinum. Hann hélt það væri afmælisveisla og söng mikið og upphátt fyrir okkur, þannig að hundinum hans leist ekkert á. Við tökum æðislegar myndir, af öllum á þessum fallega stað með birtu kvöldsólar í fanginu.
Dagur 5:Frídagur – siglt á Gardavatninu
Dagur 5 var frídagur og við mamma fengum að slást í för með norðlensufjórmenningum sem ætluðu að leigja sér bát og sigla á Gardavatninu. Ég var búin að sjá svona bátaleigu í Lazise og komst að því að fólk sigldi bátnum sjálft, þurfti engin réttindi til þess. Það var samt mikið öryggi að vera í fylgd tveggja skipstjóra og ég fékk meira að segja að stýra bátnum sjálf.
Yndislegt að upplifa það að sigla á vatninu, þó við færum hvergi í land.
Dagur 6: Rigning og þrumur, rútuferð til Sirmione og í vínsmökkun
Á degi sex vaknaði ég upp með andfælum þar sem fararstjórinn (local) hringdi í mig og sagði mér að það væri breytt veðurspá, úrhellisrigning, þrumur og eldingar og hann mælti alls ekki með því að við myndum hjóla í dag. Samkvæmt plani áttum við að taka rútu til Sirmione, sem er mjög frægur og fallegur bær við suðurhluta vatnsins og hjóla þaðan til Calvagese þar sem er vínsmökkun.
Vegna veðurs, þá spurði ég í þessu símtali ég var vakinn upp með, hvort við gætum ekki fengið rútuna til að skutla okkur til Sirmione og svo þaðan í vínsmökkunina og heim, þar sem rútan átti hvort eð er að sækja okkur. Sem betur fer var þessu reddað svona, svo ég þurfti að ná á alla farþega og láta vita, að við brottfær væri seinkað aðeins og að vegna veðurs, þá færum við bara í rútuferð til Sirmione og með rútu til og frá Calvagese.
Bærinn Sirmione stóð alveg undir væntingum. Þar fékk ég einn besta ísinn sem ég fékk í ferðinni og bæði sagan og menningin og þessi fallegi bær er algjörlega stórkostlegur. Mæli 100% með ferð þangað ef þú ert á leið til Garda.
Vínsmökkunin var líka mjög áhugaverð og skemmtileg og við fengum mjög góðar veitingar, brauð og gott pestó og æðislega olíu og salt. Að sjálfsögðu keyptum við okkur þarna beint af býli, olíur og einhverjir áfengi.
Dagur 7: Hjólað um Valpolicella hæðirnar
Á síðasta hjóladeginum okkar hjóluðum við um frægu Valpolicella hæðirnar. Við tókum rútu með hjólin til San Pietro í Cariano og hjóluðum þaðan um hæðirnar. Við skoðuðum tvær algjörlega magnaðar kirkjur, önnur er byggð inní klettunum.
Við fengum svo síðbúin hádegismat í bænum xxx, ofboðslega gott ítalskt hlaðborð, pizzur, hráskinka, brauð og fleira góðmeti, sem var virkilega gott og skemmtilegt að smakka.
Áður en við héldum niður síðustu brekkuna, varð ég að spila fyrir hópinn „Top of the World“ með Carpenters, sem ég spila oftast þegar ég kem á toppinn á einhverju fjallinu. Algjörlega við hæfi að spila þetta núna, þar sem þetta var síðasti hjóladagurinn okkar og heimferðardagur á morgun.
Við fórum svo með rútu til baka frá xxx á hótelið. Þar kvöddum við fararstjórann okkar, hann Fulvio Trentini og færðum honum þjórfé sem ég var búin að safna saman og við gáfum honum líka litla Lunda fígúru. Fulvio var mjög þakklátur og sagðist vera mjög hrifinn af íslenska fánanaum sem ég var alltaf með aftast í bakpokanum mínum svo ég ákvað að gefa honum hann líka.
Dagur 8: Heimferðardagur
Við fórum með rútu frá Garda sem við kvöddum eftir yndislega viku til Mílanó flugvallarins. Þægileg og ekki of löng rútuferð, þar sem við t.d. ókum fram hjá borginn Monsa sem er fræg fyrir að halda F1 kappaksturskeppni.
ÞAKKIR
Ferðafélagar mínir í þessari ferð voru algjörlega einstakir. Það var auðvitað mjög gaman að fá fjórmenningana sem voru með mér í hjólaferðinni í fyrra að koma aftur. En ALLUR hópurinn, var svo yndislegur, umhyggjusamur, skemmtilegur og þægilegur í alla staði. Ég gæti ekki hugsað mér betri ferðafélaga. TAKK TAKK og aftur takk öll sömul.
Það var einnig yndislegt að hafa mömmu með, við höfum ferðast mjög víða saman og þægilegri herbergisfélaga er ekki hægt að finna. Takk elsku mamma fyrir að koma með, það var svo yndislegt að hafa þig með í ferðinni.
Að lokum langar mig að þakka Bændaferðum fyrir að treysta mér til að vera fararstjóri í þessari ferð sem og öðrum, það er ekki sjálfsagt og kann ég ykkur bestu þakkir fyrir.
Hér að neðan er viðtal við Einar Ólafsson um Grænlandsferðina okkar, sem birtist á baksíðu Moggans 14. maí síðastliðinn.
Við fórum á fætur klukkan 7:00. Bílstjórinn okkar Símon frá Póllandi ætlaði að sækja okkur klukkan 08:30. Flugið heim var áætlað klukkan 11:00. Fengum okkur góðan morgunmat, enda fullt til ennþá í ísskápnum, jógúrt, súrmjólk, brauð og kex og við buðum strákunum, þ.e. Einari og Mikael að koma og fá sér af morgunverðarhlaðborðinu.
Við vorum búnar að pakka öllum farangri og koma skíðunum til Einars. Það var búið að pakka öllum byssum niður og við gáfum restina af skotunum okkar til Grænlenska teymisins. Þá var bara að taka af rúmunum og taka lokaþrif áður en við læstum hurðunum af þessum yndislegu íbúðum sem við höfðum gist í síðustu 5 nætur.
Við vorum svo lánsöm að hitta á hann Símon á flugvellinum þegar við komum til Grænlands og hann keyrði okkur í íbúðina okkar. Við fengum símann hjá honum og svo var hann bara einkabílstjórinn okkar allan tímann ásamt því að við fengum okkur 10 skipta strætókort. Það var mun hagkvæmara og þægilegra heldur en að leigja bílaleigubíl.
Inntékkun á flugvellinum gekk alveg ótrúlega vel. Tók mjög stuttan tíma, en við vildum mæta snemma, þar sem við vorum svo lengi að tékka okkur inn í Keflavík á leiðinni út. Fríhöfnin er ekki stór, en ég keypti grænlenskan bjór handa Óla og spilastokka sem minjagrip.
Flugið heim var líka mjög ljúft, útsýnisflug eins og á útleið og við lent í Keflavík fyrr en varði. Óli sótti okkur og við komum öllum farangri í bílinn, nema skíðum sem Nanna kom með til Einars. Við Hrefna og Óli fórum svo með byssurnar uppí SkotKóp til að setja þær aftur saman og koma þeim strax í læstar hirslur. Þar hittum viðÖrnu skotstjóra sem aðstoðaði okkur við að setja þær saman og að koma þeim í læstar hirslur.
Ferðalok eftir yndislega daga í Grænlandi, með frábærum vinum. Langar að þakka öllum ferða félögum fyrir yndislegar samverustundir og sérstaklega „5-fræknu“ þeim, Einari sem skipulagði ferðina, Hrefnu og Nönnu vinkonum mínum sem deildu með mér íbúð og Mikka sem deildi íbúð með Einari fyrir yndislegar samverustundir. Takk öll kæru ferðafélagar fyrir samveruna – ég mæli 100% með ferðalagi til Nuuk á Grænlandi. Kærar þakkir til Hrúts fyrir veitta aðstoða, ráðleggingar og City sightseeing um Nuuk.
Qujanaq – takussagut
AÐ LOKUM: Ég þakka félögum okkar í SkotKóp fyrir að taka vel á móti okkur Biathlon teyminu og aðstoða við æfingar í húsnæðinu þeirra í vetur og þá sérstaklega formanninum honum Bjarka sem fór norður á Hólmavík til að fylgjast með gengi okkar. Langar líka að þakka Hjalla í Hlaði fyrir veitta aðstoð en ég keypti mér æðislegan Anschutz biathlon riffil af honum og hann er búin að redda mér öllum fylgihlutum sem mig vantaði og hann og Jón Þór leiðbeindu okkur varðandi flutning á rifflum úr landi. Jón Þór aðstoðaði okkur líka við að calibera eða skjóta byssuna inn, þ.e. stilla aftursigtið eftir að Hjalli var búin að láta smíða hækkun undir framsigtið. Takk kæru félagar fyrir aðstoðina. Við eigum svo frábæra vini í þessu sporti okkar eins og Gummi Jóns og allt Skíðasambandið sem ég vil líka þakka fyrir veitta aðstoð. Að lokum þá á Einar Ólafsson að öllum ólöstuðum stærsta hrós og knús skilið fyrir að koma þessari ferð á laggirnar, ég veit að Grænlendingarnir trúðu því ekki fyrr en við mættum að hann myndi mæta með svona stóran hóp til Grænlands. Takk kæri Einar ekki bara fyrir að fá hugmyndina heldur líka að framkvæma hana. Þessi ferð mun lifa að eilífu í minningarbankanum mínum og við Óli ætlum að halda áfram að æfa með SkotKóp næsta vetur. <3
Þegar maður ætlar að sofa út þá vaknar maður að sjálfsögðu klukkan 05:00 og sofnar ekki aftur 😉
Fór samt ekki á fætur fyrr en Hrefna og Nanna vöknuðu eða um klukkan 08:00. Fengum okkur góðan morgunmat og slökuðum á. Spáin fyrir daginn var ekki mjög góð, það átti að vera ofankoma og um 20 metrar á sek. Veðrið var hins vegar alveg ágætt þarna eftir morgunmatinn, svo við Nanna ákváðum að fara út á utanbrautar/ferðaskíði. Einar reyndar spurði „Rassalínu“ hvort hann hefði nokkuð misskilið hana, hvort hún væri ekki slæm í rassinum. En jú ég var ekki góð, en ég var búin að druslast með utanbrautar-skíðin, stafi og skó til Grænlands og mig langaði að nota þau og síðasti dagurinn okkar í dag.
Ég nennti ekki að fara langt, svo við lögðum bara af stað fyrir utan íbúðina okkar. Það hafði líka snjóað mjög mikið um nóttina og því mikill snjór fyrir utan húsið. Við fórum skemmtilegan hring niður að nýja kirkjugarðinum í áttina að fangelsinu og skotskíðasvæðinu. Snérum svo bara við þar og kíktum inn að skíðasvæðinu/húsinu þar sem partýið var í gær, samtals um 5 km hringur 😉
Eftir skíðatúrinn, hentum við okkur í casual föt og tókum strætó í bæinn. Einar, Mikki og Hrefna voru farin í bæinn í menningarleiðangur. Við hittum, þau á Þjóðminjasafninu, en Jói bróðir var búin að benda mér á að það væri virkilega flott safn og klárlega þess virði að skoða það. Þar hittum við Hafnfirðingana en þau voru öll á safninu, sjá upplýsingar um safnið hér https://en.nka.gl
Eftir langa skoðun á safninu, þá kíktum við á Sendiherra Íslands í Nuuk, hann Guðbjörn Árna Björnsson. Sendiráðið í Nuuk var opnað 2011, en Guðbjörn hefur verið sendiherra frá 2020.
Eftir mjög stutta heimsókn í sendiráðið þá fórum við í göngu niður á strönd að skoða þúsund ára gamla ísjaka og gengum svo uppá bæjarhólinn þar sem er stytta af Hans Egede sem var danskur prestur og landkönnuður, oft kallaður „fyrsti stofnandi Nuuk“.
Síðan fengum við okkur síðbúin hádegisverð á veitingastaðnum Esmeralda þar sem ég fékk með kjúklingasalat, sem Mari Jaersk var búin að mæla með, ég var sko ekki svikin af því 😉
Síðan var tekið lokashopping, aðeins kíkt í Kringlu þeirra Nuuk búa og að sjálfsögðu í túristabúðirnar og að lokum í matvörubúðina að kaupa mjólk í kaffið með morgunmatnum, síðan brunað heim í sturtu og skipt um föt fyrir kvöldmatinn.
Þar sem við vorum þrjár að fara í sturtu, Nanna, Hrefna og ég, þá vorum við ekki alveg jafn snögga og strákarnir. Einar, Nanna og Mikki fóru því aðeins á undan okkur Hrefnu og við brunuðum svo niður að strætóskýli og rétt sáum í rassinn á strætó fara. Þá sá ég konu í bíl með hund í framsætinu sem virkaði svo almennileg, svo ég bara setti upp puttann og húkkaði far fyrir okkur Hrefnu. Konan var fyrir tilviljun að fara í húsið við hliðina á Tapas veitingastaðnum sem við vorum að fara á. Einar var því mjög hissa þegar hann sá að við vorum komnar langt á undan honum og þeim á veitingastaðinn.
Hrútur vinur minn var búin að bóka borð, fyrir allan hópinn á Tapasbarnum, við vorum alveg út af fyrir okkur á annarri hæð og vorum fyrirfram öll búin að panta okkur 3-5 taparsrétti. Maturinn var mjög góður og frábært og einfalt skipulag.
Eftir kvöldmat fórum við bara heim með strætó að pakka fötum, skíðum og rifflum, enda flug heim á morgun.
Yndislegur ferðaskíða- menningar og verslunardagur að kveldi kominn.
Síðari keppnisdagur í skíðaskotfimikeppninni var í dag. Símon bílstjóri sótti okkur og við vorum komin fyrst við ratstjárstóðina þar sem við þurftum að hlaða farangursboxið á troðaranum með öllum byssunum og skíðin og bakpokinn fóru í lokaðan snjósleða uppeftir. Ég fékk far með Óla á snjósleðanum sem ók eins og hann væri í F1 keppni, adrenalínið var í botni og ég gat sko ekki tekið neina mynd á leiðinni, þurfti bara að halda mér fast í Óla svo ég myndi ekki fljúga af snjósleðanum 😉
Þegar við komum upp eftir byrjuðum við að aðstoða Grænlendingana að setja upp motturnar við skotsvæði aftur og svo fórum við að „calibera“ eða „skjótainn“ rifflana. Mér gekk mun betur núna að græja mína byssu núna heldur en í gær, enda fékk ég aðstoð frá meistaranum honum Sondre Slettemark og ég var mjög ánægð. Fékk svo Svabba til að prófa hann og hann var sammála öll 5 skotin sem hann prófaði liggjandi voru inni.
Síðan tók við mjög löng bið, þar sem ég ákvað að fikta ekkert meira í rifflinum, eftir allt vesenið í gær. Hitaði aðeins upp, en fann mér var mjög illt í rassinum (tognunin) var að pirra mig og því var ég mjög róleg í upphituninni. Þar sem ég lenti í svo miklu fíáskói í gær rétt fyrir keppni þá fór ég aldrei af skíðunum, svo ég held ég hafi hangið og dólað á þeim í um 90 mín áður en ég var loksins ræst út. Þá sá ég að það vantaði smellu utan um skrúfufestingu á innanverðum hægra skó, en ekkert við því að gera, nema brosa og halda áfram og vona að þetta héldi. Ég var mjög kvíðin fyrir þessari keppni, út af tognuninni, þá var ég hrædd við að ná ekki að klára að skíða 5 * 1,7 km (fegin að það voru ekki 5*2,5 km) 😉
Krakkarnir voru ræstir fyrstir eins og í gær, en núna voru karlar, ræstir á undan konum. Það kom betur út, því í gær náðu þeir okkur og þá varð mikil bið á skotsvæðinu. Ég var t.d. með 2 mínútna bið samtals í gær þar sem ég þurfti fyrst að bíða eftir að fá pláss á mottunni, voru tvær byssur á sömu mottu, og í seinna skiptið var Svabbi að nota byssuna mína, svo ég bara beið og beið.
Ég var ekki vel upplögð að leggja af stað, var fyrsta kona af stað, örugglega þar sem ég beið svo lengi í gær, en ítreka að ég var samt fegin að við myndum bara skíða 5 * 1,7 km – en ekki 5 * 2,5 km eins og var upphaflega auglýst. Svo áttum við að skjóta Prone, Standing, Prone, Standing, eða liggjandi, standandi, liggjandi og standandi.
Mér gekk mjög vel liggjandi hitti 4 af 5 skotum í bæði skiptin, en hitti ekkert skot í standandi 0 af 0 í bæði skiptin. Greinilega tækifæri til úrbóta þar. En ég er mjög ánægð með framfarirnar í liggjandi. Í keppninni í dag voru ekki refsihringir eins og í gær, sem voru skíðaðir, heldur var refisitíma bætt við fyrir hvert misst skot, samtals 45 sek. Ég fékk því 12 *45 sek refsitíma = 360 sek.
Skautaskíðunin gekk ekkert sérstaklega vel, fann að verkurinn í rassinum hafði áhrif á mig, og ég var ekki að hugsa mikið um tæknina, heldur hamaðist ég bara áfram á þrjóskunni og kraftinum. Taldi niður 20% búið eftir fyrsta hring, 60% eftir 3 hring og svo framvegis. Lokatími minn með refsitíma var 59 mæin 23 sek. Svo ég var mjög fegin þegar ég kláraði að hafa náð að klára því þessi tognun er búin að vera mjög pirrandi alla helgina ;-( Ég var mjög glöð og mjög High on Life eins og í gær eftir keppnina.
Hér eru niðurstöður á keppnisdegi 2 fyrir fullorðna.
Hér eru niðurstöður ungmenna.
Þegar allir höfðu klárað þá hjálpuðust allir við að ganga frá öllu, bæði rifflum, dýnum, skotmörkum, tjaldi og öllum búnaði. Byrjuðum svo að ganga niður og það var frekar vont, eiginlega verkur í hverju einasta skrefi. Gangan var samt mjög skemmtileg því Raggi fór á kostum og var að syngja fullt af lögum úr gömlum íslenskum auglýsingum. Mikið hlegið og mjög skemmtilegt.
Ég var svo heppin að þegar ég var komin hálfa leið þá fékk ég far með beltafjórhjóli niður. Það var mikið fjör, þ.e. bæði að fara upp með Óla (ekki mínum) á appelsínugula snjósleðanum og svo niður með beltafjórhjólinu, eins og að vera í rússíbana
Eftir sturtu kíktum við aðeins í bæinn, reyndar mikið lokað, þar sem það var sunnudagur, en matarbúðin var opin í Kringlunni og við versluðum þar íslensk jarðarber, rjóma og kex til að geta útbúið skyrtertur í Pálínuboðið sem halda átti í skíðaskála Nuuk búa í bænum klukkan 18:00. Við vorum mætt þangað klukkan 17:00 og útbjuggum fjóra bakka af skyrtertum í eftirrétt í Palínuboðið og við 5-fræknu komum líka með heilmikið af brokkolí pasta sem við áttum afgangs frá kvöldmatnum.
Pálínuboðið var þvílík veisla. Í boði var pasta réttur með hreindýrahakki, hreindýrasúpa, pastað okkar og salat og meðlæti. Glæsilegur ostabakki, snakk og fullt af drykkjum (sem hinir ferðafélagar okkar höfðu komið með í boðið).
Mikil veisla í og mikil gleði. Svo fór verðlaunaafhending fram en við höfðum keypt gjafir sem voru sett á verðlaunaborðið og svo gáfum við bestu stúlkunni og besta drengnum páskaegg sem við tókum með frá Íslandi.
Eftir Pálinuboðið var farið í íbúðina til Einars og Mikka þar sem við fórum í PUBQUIZ keppni sem Einar stýrði sem var líka mjög skemmtileg. Við fimmmenningarni ásamt Hrúta unnum að sjálfsögðu keppnina ;-).
Frábær dagur og mikil stemning meðal íslendinganna en við erum 19 sem komum frá Íslandi, algjörlega frábær hópur.
Það var smá stress í loftinu, fyrri dagur keppnirnar og ég hafði áhyggjur af því að komast þessa 7,5 km. En í dag átti keppnin að vera 3 * 2,5 km og skotið tvisvar, einu sinni í liggjandi stöðu „prone“ og einu sinni í standandi. Ástæðan fyrir því að ég var stressuð var sú að ég var með tognun í rassi, en ég tognaði á Yasso æfingu á miðvkudagsmorgun, sama dag og við áttum að fljúga til Grænlands. Önnur ástæða fyrir smá stressi, var að það var mjög mikið af brekkum í brautinni, við séum það þegar við vorum að æfa okkur í gær. Það var ekkert að gera, en að leggja af stað og sjá hvernig ég yrði.
Eftir morgunmat þá sótti Símon leigbílstjórinn okkur og skutlaði okkur að staðnum, þangað sem við áttum að mæta með byssurnar og skíðin. Einar var búin að redda okkur skutli uppeftir, þurftum að hringja nokkur símtöl í gær, til að finna skutl. En „Óli“var maðurinn sem var til í að skutla okkur.
Við komum að ratsjárstöðinni, þar voru sleðar og troðari til að taka allar byssurnar og farangurinn, þ.e. bæði byssur, skíði sem og bakpoka. Við Mikki fengum svo far upp eftir með sleða, sem var með kerru með öllum skíðunum. Það var mjög næs ferð upp og ég gat tekið meira að segja myndband á leiðinni, frekar kósý.
Þegar við komum upp þá var farið strax í það að „calibera“ eða „skjóta inn“ byssurnar, þ.e. stilla aftursigtið. Ég fékk fyrst Sondre Slettemark (sonurinn) til að aðstoða mig en svo var ég í veseni með byssuna, enda var ég líka að prófa bara í annað skipti „slinginn“ þ.e. festingu sem festir byssuna við upphandlegginn. Hélt svo áfram að skjóta og skjóta og hitti illa og þá kom systir hans hún Ukaleq Slettemark og breytti stillingunni. Þá fór ég alveg í panik, var viss um að hún hefði breytt réttri stillingu í ranga ha ha ha og vildi láta hana breyta til baka. Þá kom mamman, hún Uiloq Slettemark og kenndi mér að nota slinginn. Ýtti honum langt upp unir handarkrikann, sagði að hann ætti að vera þarna. Þrengdi svo vel í bandinu undir rifflingum, leiðrétti svo á mér höndina undir rifflinum og BANG BANG með þessu, þá steinlá riffillinn í hendinni á mér og haggaðist ekki. Þvílíkur munur, vá hvað ég lærði mikið á þessu fikti. Takk kærlega öll sömul.
En nú var kominn tími til að ræsa þessa keppni og fyrst ætlaði hópurinn að fara upphitunarhring. Þá fann ég ekki Mikka sem var með skíðaskóna mína í bakpokanum sínum, þar sem ég hafði eftir reynsluna í gær, ákveðið að fara uppeftir á Salomonn trail skónum mínum. Svo þegar ég fann Mikka og var kominn í skóna, þá fann ég ekki skíðastafina mína og á endanum var ég búin að missa af öllum sem fóru upphitunarhringinn. Einhver sagði mér að ég gæti bara sleppt honum. Fannst það reyndar ágætt, þar sem mér var illt í rassinum, og þetta voru miklar og krefjandi brekkur sem við höfðum farið í gær, svo ég var mjög sátt við að fara ekki neitt þennan upphitunarhring. Vissi að ég myndi alltaf sjá einhvern á undan mér í brautinni, ég myndi ekkert týnast 😉
Svo var keppnin ræst, krakkarnir fyrst, svo konurnar og svo karlarnir. Ég var síðasta konan til að ræsa svo fremstu karlar voru mjög fljótir að hringa mig. Hringurinn var 1,7 km langur (sem betur fer styttur, þ.e. ekki 2,5 km) og allir voru á sama tíma í brautinni. Við skutum einu sinni liggjandi og einu sinni standandi. Ég hitti 3 skot af 5 liggjandi og þurfti því að fara 2 refsihringi en hitti 0 skot af 5 standandi svo þá fór ég 5 refsihringi. En á milli liggjandi og standandi var skíðað svo þess vegna skíðuðum við 3 * 1,7 km. Þegar ég kom að rifflinum mínum í bæði skipti þurfti ég að bíða, í fyrra skiptið var mottan sem þarf að liggja á og þá markið sem er skotið á upptekið, þar sem Arna var að skjóta á henni og í síðara skiptið var riffillinn minn upptekinn, svo ég beið samtals í rúmar 2 mínútur sem voru dregnar frá tímanum mínum, sjá hér að neðan. Lokatíminn minn var því 34 mínútur og 27 sek.
Hér að neðan sjáum við úrslitin yfir alla fullorðna, þ.e. konur og karla.
Hér eru niðurstöður ungmennanna sem tóku líka þátt.
Lærdómur dagsins: Keppnin var mjög þægileg, allt utanumhald og aðstoð mjög þægilegt og ekkert stress. Á sama hátt var samt mikil krafa um allt öryggi, þ.e. það var algjörlega sett á oddinn. Niðurstaðan var því að þetta gekk allt miklu betur en ég átti von á og ég var mjög ánægð og glöð þegar keppnin var búin. Ég var samt mjög fegin að fá far niður eftir með snjósleðanum, hefði ekki treyst mér til að skíða eða ganga.
Eftir keppnina kíktum við í bæinn og borðuðum um kvöldið á Hereford en það var lítið um steikur, ég var sú eina sem fékk mér kjöt, en líka mjög mikið af salati á salatbarnum, sem var mjög gott og glæsilegt. Þar hittum við Hafnfirðingana líka fyrir tilviljun og komumst að því að flug Icelandair hafði ekki verið flogið til og frá Nuuk þennan daginn.
Símon leigubílstjóri sótti okkur og þar sem við vorum svo heppin að hafa fengið svo flottan skoðunar-bíltúr með Hrúti í gærkvöldi, þá vissum við nákvæmlega hvar við ættum að byrja gönguna uppá biathlon-gönguskíðasvæðið. Einari hafði ekki tekist að finna aðila til að skutla okkur uppá svæði, svo það var bara að setja skautaskíðin á bakpokann og byrja gönguna.
Þetta er í raun eins og að ganga upp að Steini á Esjuna. Frekar bratt upp, svo kemur svo flatur kafli og svo aftur bratt upp og að lokum er aftur flatur kafli. Það var „tæknilega“ ekki hægt að skíða þetta á skautaskíðunum, þó Einar hefði verið sá eini sem skíðaði alla leið upp. Ég var með verk í hverju skrefi í rassinum, en lét mig hafa það og tók bara vekjatöflu og áfram gakk.
Svo þegar við vorum loksins komin á sléttuna þá gátum við aðeins skíðað á skautaskíðunum. Síðan fundum við braut bæði þar sem höfðu verið lögð spor og sem og braut fyrir skautaskíði og skíðuðum við aðeins þarna um. Svæðið var með mikið af brekkum og ég var farin að kvíða fyrir keppninni á morgun, ef við ættum að fara upp allar þessar þrjár brekkur, mér leist ekkert á blikuna.
Þegar við vorum búin að skíða smá, sáum við fólk koma með troðara en þau voru að undirbúa skotsvæðið fyrir keppnina á morgun. Hittum systkinin (Ukaleg Slettmark og Sondre Slettemark) sem er þvílíkir Biathlon meistarar og keppa fyrir Grænland en þau búa í Noregi, en móðir þeirra er Grænlensk en faðirinn norskur (Øystein Slettemark). Mamman, (Uiloq Slettemark), er sú sem Einar hitti og var í sambandi við og kom þessu öllu í kring.
Einar tók okkur svo í smá upprifun og kennslu á skautaskíðunum. Minn stíll var alveg í rugli, enda ekki gott að hugsa um stíl þegar mann verkjar svona mikið í rassinn. Var ótrúlega óheppin að togna í rassvöðva á Yasso æfingu á miðvikudagsmorgunin, sama dag og við ætluðum að fljúga út til Grænlands.
Við þurftum svo að ganga niður aftur/ sumir skíðuðu alla leið og að sjálfsögðu hringdum við í „einkadriverinn“ okkar, leigubílstjórinn, sem sótti okkur og keyrði upp í íbúð. Einar var á undan okkur og hafði húkkað sér far.
Við Einar og Hrefna fórum í sundlaugina í Nuuk sem er bara rétt hjá okkur. Fór í heita og kalda pottinn og vatnsgufuna. Mjög flott sundlaug í Nukk, en frekar fyndið að þú þarft að fara upp úr heita pottinum í 10 mín á meðan hann er að hreinsa sig. Við kíktum svo í bæinn eftir sundlaugina, en Nanna og Mikki fóru með Hrút í utanbrautar-gönguskíðaferðalag aftur uppá svæðið.
Hafnfirðingarnir fóru í bátsferð um firðina, mjög skemmtilega, sem samt endaði ekki vel þar sem Díana handleggsbrotnaði þegar hún datt á sleipum stein og gat því miður ekki keppt, hvorki á laugardegi né sunnudegi.
Við Hrefna og Einar keyptum hráefni í pastarétt sem Einar eldaði um kvöldið fyrir okkur og kíktum í Kringluna og í nokkrar búðir í bænum. Einar stóð líka í ströngu að hafa uppá snjósleðamanni til að skutla okkur upp eftir í fyrramálið. Fórum svo aðeins yfir meðhöndlun riffilsins með Nönnu og komum með góð ráð eftir kvöldmat.
Við áttum að fljúga til Nuuk Grænlandi í gærkvöldi miðvikudagskvöldið 23. apríl klukkan 23:00. Hins vegar var fluginu aflýst seinni partinn. Skýringin sem við fengum til að byrja með var mikil þoka í Nuuk, síðar kom í ljós að það hafði einnig vantað áhöfn í flugið.
Það er ótrúlegt hvað maður er fljótur að aðlagast breyttum plönum og strax á miðvikudagskvöldinu og fimmtudagsmorgninum (sumardeginum fyrsta) var ég orðin alveg sátt við að fara ekki neitt til Grænlands og fá bara flugmiðann endurgreiddan. Var farin að hugsa hvað ég ætlaði að gera og var líka smá fegin, af því ég hafði tognað í rassi á Yazzo æfingunni í gær um morguninn.
En rétt um klukkan 10 komu fréttirnar, flugið var ON klukkan 15:30 og við áttum að lenda í Nuuk klukkan 17:20.
Þá er bara að klára að pakka, henda gönguskíðunum til Einars og aðstoða hann við að læsa byssutöskunum og svo skutlaði Óli hennar Hrefnu okkur út á flugvöll.
Þá fyrst byrjaði ballið. Að reyna að tékka inn og fá að borga fyrir byssurnar sex.. Við vorum með tölvupóst sem sagði að við mættum nota aukatösku vegna gullkortshafa fyrir eina byssuna, en starfsfólkið vildi ekki viðurkenna það. Þau hringdu í þjónustuverið sem er staðsett erlendis og það var erfitt að fá þetta í gegn. Loksins þegar þetta var samþykkt eftir um 1 klst töf, þá byrjaði vesenið að reyna að borga 5 byssutöskur í stað 6. Þá kom „computer says no“. Við enduðum á að bíða í um 90 mín við innritun til að reyna að koma byssutöskunum í gegn. Þegar það loksins tókst þá þurftum við að fara með þær í „odd-size“ þar sem þurfti að opna hverju einustu byssutösku og tékka hvort það væri rétt serial númer m.v. skráningarblað sem við vorum búin að fylla út og heimild Einars til að fara með þessar byssur erlendis. Þá þurfti að taka aftur af öll strikamerkin af byssutöskunum til að geta opnað töskurnar og setja þau svo á aftur. Sem betur fer komum við með rúmlega 2klst fyrirvara, en þegar við vorum búin að þessu, ég Einar og Hrefna, þá höfðum við mjög stuttan tíma til að henda í okkur smá mat áður en við fórum út í Gate. Náði ekki einu sinni að veisla í fríhöfninni, Benelyn hóstamixtúru í apótekinu eins og ég hafði ætlaði mér, en ég er búin að vera með hæsi síðustu 4 vikur.
Það var mikið spennufall að setjast út í vél vitandi að allur farangurinn hafði verið tékkaður inn. Ég var samt með gönguskíðaskóna mína og keppnisfötin í handfarangri, til að vera örugg, ef t.d. ferðataskan mín yrði eftir, því þá er langt í næsta flug og hægara sagt en gert að finna sér gönguskíðaskó á Grænlandi með stuttum fyrirvara.
Allur farangurinn skilaði sér á flugvöllinn í Nuuk og þegar við vorum komin út af flugstöðinni, sáum við stóran og glæsilegan pallbíl (pick-up) sem við fengum til að skutla okkur í íbúðirnar okkar sem voru mjög nálægt flugvellinum. Ökumaðurinn heitir Simon, og er frá Póllandi og hann varð eiginlega einkadriverinn okkar í ferðinni. Við engum símanúmer hjá honum og bókuðum alltaf næsta pick-up sem var mun þægilegar og einfaldara en að taka bílaleigubíl.
Eftir að hafa komið okkur fyrir tókum við strætó í bæinn, þar sem „Rasselía“ sem var viðurnefnið sem ég fékk, þar sem ég haltraði á vinstra fæti út af tognuninni í rassinum hægra megin, gat ekki gengið í bæinn. Við fundum súpermarkað þar sem við fórum úr strætó og keyptum okkur hráefni í morgunmat og kaffi og við fengum að skilja pokana eftir í búðinni, ætluðum að sækja þá á heimleiðinni. Fórum svo á veitingastað niður við höfnina, sem vinkona Nönnu hafði sagt henni frá og heitir Einhyrningurinn eða Uniqorn og var mjög góður staður. VIð létum Hrút vita að við værum þar og hann borðaði með okkur og Hafnfirðingarnir komu þangað líka.
Eftir matinn fékk Einar hann Hrút til að skutla mér heim og þau hin ætluðu að ganga heim eða taka strætó, við vorum búin að kaupa okkur strætókort. En úr varð að Hrútur skutlaði okkur öllum og fór fyrst með okkur í skoðunarferð um bæinn. Það var mjög skemmtilegt og fræðandi því þá sýndi okkur t.d. hvar við byrjum/förum uppá skíðasvæðið þar sem Biathlon keppnin fer fram. Hann sýndi okkur líka höfnina þar sem var stórglæsileg snekkja. Einnig sýndi hann okkur skíðaskála/félagsheimili skíðaklúbbsins í Nuuk. Svo skutlaði hann okkur heim.
Nokkrir af Hafnfirðingunum komu til að aðstoða okkur við að setja rifflana saman og ég fékk nálastungu í rassinn frá Sveinbirni, sem mér fannst virka mjög vel. En það voru þreyttir en glaðir ferðalangar sem lögðust á koddann þetta kvöld, spenntir að fara á skíðin á morgun, „Rasselía“ líka 😉
