Daglegt líf

Við fórum á fætur klukkan 7:00. Bílstjórinn okkar Símon frá Póllandi ætlaði að sækja okkur klukkan 08:30. Flugið heim var áætlað klukkan 11:00. Fengum okkur góðan morgunmat, enda fullt til ennþá í ísskápnum, jógúrt, súrmjólk, brauð og kex og við buðum strákunum, þ.e. Einari og Mikael að koma og fá sér af morgunverðarhlaðborðinu.

Við vorum búnar að pakka öllum farangri og koma skíðunum til Einars. Það var búið að pakka öllum byssum niður og við gáfum restina af skotunum okkar til Grænlenska teymisins. Þá var bara að taka af rúmunum og taka lokaþrif áður en við læstum herðunum af þessum yndislegu íbúðum sem við höfðum gist í síðustu 5 nætur.

Við vorum svo lánsöm að hitta á hann Símon á flugvellinum þegar við komum til Grænlands og hann keyrði okkur í íbúðina okkar. Við fengum símann hjá honum og svo var hann bara einkabílstjórinn okkar allan tímann ásamt því að við fengum okkur 10 skipta strætókort. Það var mun hagkvæmara og þægilegra heldur en að leigja bílaleigubíl.

Inntékkun á flugvellinum gekk alveg ótrúlega vel. Tók mjög stuttan tíma, en við vildum mæta snemma, þar sem við vorum svo lengi að tékka okkur inn í Keflavík á leiðinni út. Fríhöfnin er ekki stór, en ég keypti grænlenskan bjór handa Óla og spilastokka sem minjagrip.

Flugið heim var líka mjög ljúft, útsýnisflug eins og á útleið og við lent í Keflavík fyrr en varði. Óli sótti okkur og við komum öllum farangri í bílinn, nema skíðum sem Nanna kom með til Einars. Við Hrefna og Óli fórum svo með byssurnar uppí SkotKóp til að koma þeim strax í læstar hirslur, þar sem við hittum Örnu skotstjóra sem hjálpaði okkur að koma þeim í læstar hirslur.

Ferðalok eftir yndislega daga í Grænlandi, með frábærum vinum. Langar að þakka öllum ferða félögum fyrir yndislegar samverustundir og sérstaklega „5-fræknu“ þeim, Einari sem skipulagði ferðina, Hrefnu og Nönnu vinkonum mínum sem deildu með mér íbúð og Mikka sem deildi íbúð með Einari fyrir yndislegar samverustundir. Takk öll kæru ferðafélagar fyrir samveruna – ég mæli 100% með ferðalagi til Nuuk á Grænlandi. Að lokum kærar þakkir til Hrúts fyrir veitta aðstoða, ráðleggingar og City sightseeing um Nuuk.

Qujanaq – takussagut

Þegar maður ætlar að sofa út þá vaknar maður að sjálfsögðu klukkan 05:00 og sofnar ekki aftur 😉

Fór samt ekki á fætur fyrr en Hrefna og Nanna vöknuðu eða um klukkan 08:00. Fengum okkur góðan morgunmat og slökuðum á. Spáin fyrir daginn var ekki mjög góð, það átti að vera ofankoma og um 20 metrar á sek. Veðrið var hins vegar alveg ágætt þarna eftir morgunmatinn, svo við Nanna ákváðum að fara út á utanbrautar/ferðaskíði. Einar reyndar spurði „Rassalínu“ hvort hann hefði nokkuð misskilið mig, hvort ég væri ekki slæm í rassinum. En jú ég var ekki góð, en ég var búin að druslast með skíðin, stafi og skó og langaði að nota þau. En nennti ekki að fara langt, svo við fórum bara af stað fyrir utan íbúðina okkar. Það hafði líka snjóað mjög mikið um nóttina og því mikill snjór fyrir utan húsið. Við fórum skemmtilegan hring niður að nýja kirkjugarðinum í áttina að fangelsinu og skotskíðasvæðinu. Snérum svo bara við og kíktum inn að skíðasvæðinu/húsinu þar sem partýið var í gær, samtals um 5 km hringur 😉

Eftir skíðatúrinn, hentum við okkur í casual föt og tókum strætó í bæinn. Einar, Mikki og Hrefna voru farin í bæinn í menningarleiðangur. Við hittum, þau á Þjóðminjasafninu, en Jói bróðir var búin að benda mér á að það væri virkilega flott safn og klárlega þess virði að skoða það. Þar hittum við Hafnfirðingana en þau voru öll á safninu, sjá upplýsingar um safnið hér https://en.nka.gl

Eftir langa skoðun á safninu, þá kíktum við á Sendiherra Íslands í Nuuk Guðbjörn Árna Björnsson. Sendiráðið í Nuuk var opnað 2011, en Guðbjörn hefur verið sendiherra frá 2020.

Eftir mjög stutta heimsókn í sendiráðið þá fórum við í göngu niður á strönd að skoða þúsund ára gamla ísjaka og gengum svo uppá bæjarhólinn þar sem er stytta af Hans Egede sem var danskur prestur og landkönnuður, oft kallaður „fyrsti stofnandi Nuuk“.

Síðan fengum við okkur síðbúin hádegisverð á veitingastaðnum Esmeralda þar sem ég fékk með kjúklingasalat, sem Mari Jaersk var búin að mæla með, var sko ekki svikin af því 😉

Síðan var tekið lokashopping, aðeins kíkt í Kringlu þeirra Nuuk búa og að lokum í búðina að kaupa mjólk í kaffið með morgunmatnum, síðan brunað heim í sturtu og skipt um föt fyrir kvöldmatinn.

Fórum svo ÖLL saman út að borða á Tapasveitingastaðnum. Hrútur vinur minn var búin að bóka borð, vorum alveg sér á annarri hæð og vorum öll búin að panta okkur 3-5 taparsrétti. Maturinn var mjög góður og frábært og einfalt skipulag.

Eftir kvöldmat fórum við bara heim að pakka, enda flug heim á morgun.

Yndislegur ferðaskíða- menningar og verslunardagur að kveldi kominn.

Það var smá stress í loftinu, fyrri dagur keppnirnar og ég hafði áhyggjur af því að komast þessa 7,5 km. En í dag átti keppnin að vera 3 * 2,5 km og skotið tvisvar, einu sinni í liggjandi stöðu „prone“ og einu sinni í standandi. Ástæðan fyrir því að ég var stressuð var sú að ég var með tognun í rassi, en ég tognaði á Yasso æfingu á miðvkudagsmorgun, sama dag og við áttum að fljúga til Grænlands. Önnur ástæða fyrir smá stressi, var að það var mjög mikið af brekkum í brautinni, við séum það þegar við vorum að æfa okkur í gær. Það var ekkert að gera, en að leggja af stað og sjá hvernig ég yrði.

Eftir morgunmat þá sótti Símon okkur og skutlaði okkur að staðnum, þangað sem við áttum að mæta með byssurnar og skíðn. Einar var búin að redda okkur skutli uppeftir, þurftum að hringja nokkur símtöl í gær, til að finna skutl. En „Óli“var maðurinn sem var til í að skutla okkur.

Við komum að ratsjárstöðinni, þar voru sleðar og troðari til að taka allar byssurnar og farangurinn, þ.e. bæði byssur, skíði sem og bakpoka. Við Mikki fengum svo far upp eftir með sleða, sem var með kerru með öllum skíðunum. Það var mjög næs ferð upp og ég gat tekið meira að segja myndband á leiðinni.

Þegar við komum upp þá var farið strax í það að „calibera“ eða „skjóta inn“ byssurnar, þ.e. stilla aftursigtið. Ég fékk fyrst xx til að aðstoða mig en svo var ég í veseni með byssuna, enda var ég líka að prófa bara í annað skipti „slinginn“ þ.e. festingu sem festir byssuna við upphandlegginn. … meira síðar …

Borðuðum um kvöldið á Hereford en lítið um steikur.. meira síðar …

Gangan uppá svæði …

pasta í kvöldmatinn heima …

setja saman byssurnar …

Díana slasast …

Við áttum að fljúga til Nuuk Grænlandi á miðvikudagskvöldinu 23. apríl klukkan 23:00. Hins vegar var fluginu aflýst seinni partinn. Skýringin sem við fengum til að byrja með var mikil þoka í Nuuk.

Það er ótrúlegt hvað maður er fljótur að aðlagast breyttum plönum og strax á miðvikudagskvöldinu og fimmtudagsmorgninum var ég orðin alveg sátt við að fara ekki neitt og fá bara flugmiðann endurgreiddan. Var farin að hugsa hvað ég ætlaði að gera og var líka smá fegin, af því ég hafði tognað í rassi á Yazzo æfingunni í gær miðvikudagsmorgun.

En rétt um klukkan 10 komu fréttirnar, flugið var ON klukkan 15:30 áttum að lenda í Nuuk klukkan 17:20.

Þá er bara að klára að pakka, henda skíðunum til Einars og aðstoða hann við að læsa byssutöskunum og svo skutlaði Óli hennar Hrefnu okkur út á flugvöll.

Þá fyrst byrjaði ballið. Að reyna að tékka inn og fá að borga fyrir byssurnar sex.. Við vorum með tölvupóst sem sagði að við mættum nota aukatösku á gullkorni fyrir eina byssuna, en starfsfólkið vildi ekki viðurkenna það. Hringdu í þjónustuveri sem er staðsett erlendis og var erfitt að fá þetta í gegn. Loksins þegar þetta var samþykkt eftir um 1 klst töf, þá byrjaði vesenið að reyna að borga 5 byssutöskur í stað 6. Þá kom „computer slys no“. Svo við enduðum í að bíða í um 90 mín við tékkað til að reyna að koma þessu í gegn. Þegar það loksins tókst þá þurftum við að fara með þær í „odd-size“ þar sem þurfti að opna hverju einustu byssutösku og tékka hvort það væri rétt serial númer m.v. skráningarblað sem við vorum búin að fylla út og heimild Einars til að fara með þessar byssur erlendis. Þá þurfti að taka aftur af öll strikamerkin til að opna töskurnar og setja þau svo á aftur. Sem betur fer komum við með rúmlega 2klst fyrirvara, en þegar við vorum búnar þá höfðum við mjög stuttan tíma til að henda í okkur smá mat áður en við fórum út í Gate. Náði ekki einu sinni að veisla í fríhöfninni, benelyn í apótekinu eins og ég ætlaði mér, þar sem ég er búin að vera hás í 4 vikur.

En alla vega það var mikið spennufall að setjast út í vél vitandi að allur farangurinn hafði verið tékkaður inn. Ég var samt með gönguskíðaskóna mína og keppnisfötin í handfarangri, til að vera örugg, ef t.d. ferðataskan mín yrði eftir, þá er langt í næsta flug.

En allur farangurinn skilaði sér og þegar við vorum komin út af flugstöðinni, sáum við stóran og glæsilegan pallbíl (pick-up) sem við fengum til að skutla okkur í íbúðirnar okkur sem voru mjög nálægt flugvellinum. Ökumaðurinn heitir Simon, og er frá Póllandi og varð eiginlega einkadriverinn okkar í ferðinni. Við engum símanúmer hjá honum og bókuðum alltaf næsta pick-up.

Eftir að hafa komið okkur fyrir tókum við strætó í bæinn, þar sem „Rasselía“ sem var viðurnefnið sem ég fékk, þar sem ég gat haltraði út af tognuninni í rassinum, gat ekki gengið í bæinn. Við fundum súpermarkað þar sem við fórum úr strætó og keyptum okkur morgunmat og kaffi og fengum að skilja pokana eftir, ætluðum að sækja á heimleiðinni. Fórum svo á veitingastað niður við höfnina, sem vinkona Nönnu hafði sagt henni frá og heitir Einhyrningurinn eða Uniqorn og var mjög góður staður. VIð létum Hrút vita að við værum þar og hann borðaði með okkur og Hafnfirðingarnir komu þangað líka.

Eftir matinn fékk Einar hann Hrút til að skutla mér heim og þau hin ætluðu að ganga heim eða taka strætó, við vorum búin að kaupa okkur strætókort. En úr varð að Hrútur skutlaði okkur öllum og fór fyrst með okkur í skoðunarferð um bæinn. Það var mjög sniðugt því þá sýndi okkur t.d. hvar við byrjum/förum uppá skíðasvæðið þar sem Biathlon keppnin fer fram. Hann sýndi okkur líka höfnina, þar sem var stórglæsileg snekkja. Einnig sýndi hann okkur skíðaskála/félagsheimili skíðaklúbbsins í Nuuk.

Svo skutlaði hann okkur heim og það voru þreyttir en glaðir ferðalangar sem lögðu á koddann þetta kvöld, spenntir að fara á skíðin á morgun, „Rasselía“ líka 😉

Grænland er hulið dulúð. Land sem maður veit svo lítið um. Svo nálægt manni en samt svo fjarlægt. Einhver sagði að ef maður stæði upp á Bolafjalli í góðu veðri þá gæti maður séð Grænland. Ég veit ekki hvort það sé rétt, en ég hef aldrei séð það eða upplifað. Nú stóð Grænlandsferð fyrir dyrum. 15 manns að keppa í skíðaskotfimi á Grænlandi. 19 manns samanlagt í ferð til þessa framandi lands.

Grænland af öllum stöðum. Venjulega flýgur fólk suður á bóginn en ekki við. Við flugum norður. Reyndar er Nuuk á svipaðri breiddargráðu og Reykjavík, en Grænland er Grænland.

Fyrir lá að keppa á Grænlenska meistaramótinu í skíðaskotfimi í Nuuk. Ég hafði kynnst formanni Grænlenska skíðaskotfimisambandsins á fundi í Zürich fyrir nokkrum árum. Síðasta haust kom upp sú hugmynd að við skyldum koma á samvinnu á milli landanna. Ég sagði við Uiloq (kúið sagt með háum smelli alveg í lok orðsins) að ég myndi koma með stóran hóp Íslendinga á mótið hennar. Henni leist vel á en hafði enga trú á Ísfirðingnum sem hafði svo oft horft til Grænlands en aldrei séð.

Grænland þar sem orðum er ekki eytt að óþörfu. Þögnin er mikilvægari en talað orð. Virðing, vinsemd og umhyggja allt um kring. Náttúran allt um kring. Þögnin. Vindurinn. Birtan. Ísjakar. Selir. Hafernir. Ísbirnir og hvalir. Langir firðir, há fjöll. Elsta berg í heimi. Við erum þar. Inn á milli alls þessa. Þvílík náttúra. Þvílík saga. Sagan þar sem Eiríkur rauði setti mark sitt á söguna langt á undan okkur. Við vorum svo sem að skrifa sögu líka. Í fyrsta sinn sem Íslendingar fara til Grænlands að keppa í skíðaskotfimi. Reyndar í fyrsta sinn sem Íslendingar fara að keppa erlendis í skíðaskotfimi ef því er að skipta.

Allt er afslappað í Grænlandi. Fólkið. Náttúran. Viðmótið. “Þið farið bara þangað og svo haldið þið áfram upp og inn í dalverpi” var okkur sagt. Við, reynd og flest í eldri kantinum héldum að þetta myndi reddast. Við fórum þangað sem okkur var sagt að fara. Enginn þar. Enginn að skutlast með okkur upp í dalverpið. Ok. Við erum fullorðin. Settum á okkur skíðin og skautuðum af stað. Engin spor nema gömul snjósleðaspor. Spennt. Spennt fyrir einhverju nýju. Spennt fyrir stærstu eyju í heimi. Þar sem fólk er illa við appelsínugula trúðinn. Sum okkar reyndari á skíðum en önnur. Brattar brekkur. Langar brekkur. Hvert áttum við svo að fara? Til vinstri? Beint áfram? Til hægri? Ég fór fremst. Tók sénsinn og fór til hægri. Mjög brött brekka. Hugsaði um hin. Hvað væru þau að hugsa? Hvaða vitleysu var ég búinn að koma okkur í? Sá haförn sveima fyrir ofan mig. Hátt uppi í lágum skýjum. Hann var ekkert að flýta sér. Bara að kanna hvaða hreyfing var þarna niðri. Var ég bráðin hans? Varla. Átti ég að kíkja eftir ísbirni? Nei, sennilega ekki en var samt á varðbergi. Hvað ætti ég að gera ef ég sæi einn? Vissi að ég gæti rennt mér hraðar en hann. Hvað ef ég dytti? Þá myndi hann ná mér. Gæti ég farið hraðar en hann á jafnsléttu? Sennilega ekki. Hvað með að flýja út í sjóinn? Nei. Hann er betri að synda en ég. Ok. Tapaður leikur hvort eð er. Hætti að hugsa um Bjössa. Hugsaði um innfædda fólkið sem ferðaðist um í þessu landslagi. Virðing. Allan daginn. Þau hlytu alltaf að vera með öll skilningarvitin opin. Brekkan á enda. Kíkti aftur fyrir mig. Bólaði ekkert á hinum. Vissi að þau sáu mig fara til hægri og upp brekkuna. Þau myndu elta mig fyrst þau eltu mig til Grænlands. Hélt áfram og kom þá loksins inn í fallegt lítið dalverpi, alveg eins og Uiloq (með smelli) hafði sagt mér. Uiloq var konan sem ég var sem sagt búinn að sammælast um að koma með þennan hóp til hennar lands. Á Grænlenska meistaramótið. Hún trúði mér ekki. En við vorum mætt. Stóðst allt eins og stafur í bók. Veðrið lék við okkur. Ég beið eftir hinum. Það var búið að troða spor. Fórum einn hring og meira til. Leit vel út. Veðrið fallegt. Spenningurinn var í loftinu. Skotmörkin lágu þarna tilbúin fyrir morgundaginn. Þetta var að gerast. Grænland tók vel á móti okkur. Veðurguðirnir líka.

Við komum til Grænlands degi seinna en við áttum þar sem þoka í Nuuk hafði seinkað förinni um einn dag. Brautarskoðunin hér að ofan var á föstudegi.

Nú var laugardagur og við komin með “einkabílstjórann” Simon frá Póllandi sem skutlaði okkur á “staðinn”. Nú var okkur skutlað á snjósleðum upp brekkurnar. Fyrir suma var það mikil upplifun. Snjósleðagaurarnir kunnu þetta. Þetta voru þeirra nýtísku hundasleðar. Það var farið hratt yfir. Þegar við komum uppeftir var allt að verða tilbúið og allt að raungerast. Eftir að við vorum öll búin að fá startnúmerin þá jókst spennan.

Ég fór afsíðis og tók þetta allt inn. Þögnina. Á milli fjallanna. Í dalverpinu. Inn á milli heyrðust byssuskot. Í þetta sinn var það frá skíðaskotfimirifflum en ekki veiðirifflum. Í þetta sinn er þeim beint að skotmörkum en ekki hreyndýrum eða ísbjörnum. Fólk á hreyfingu. Undirbúa sig. Hita upp. Æfa skothittnina.

Númerin voru reyndar pínu spes. Þetta voru gömul númer sem Grænlendingar höfðu fengið í sinni þátttöku á erlendum mótum í gegnum tíðina. Sum merkt Lanzerheide, Holmenkollen, Val di Fiemme og öðrum óþekktum pólskum og þýskum bæjarnöfnum. Bara gaman. Sum lítil. Önnur stór. Afslappað. Þó svo andrúmsloftið hafi verið mjög afslappað þá fylgdu þau öllum ströngustu öryggisreglum þegar kom að rifflunum. Þar var enginn afsláttur gefinn. Það var flott að sjá og upplifa það. Á meðal keppenda voru börn Uiloq, þau Sondre og Ukiloq (líka með smelli í lokin) sem bæði eru á meðal bestu skíðaskotfimistjörnum í heimi í sínum aldursflokkum. Sindri vann IBU Cup unglinga síðasta vetur og Ukiloq keppti á síðustu Ólympíuleikum. Enda var skotnýting þeirra nánast 100%, líka standandi. Okkar fólki gekk vel. Mari Järsk vann sinn flokk og Salome Grímsdóttir varð í öðru sæti. Ukiloq var reyndar ekki með fyrri daginn en samt var þetta flottur árangur hjá okkar konum. Mér gekk ekki vel að skjóta. Hitti ekki mikið, enda lítið æft. Hitti bara eitt skot liggjandi en reyndar þrjú skot standandi af fimm. Kom sjálfum mér á óvart þar.

Næsta dag, sunnudag vann Ukiloq og Mari endaði í þriðja sæti. Ekki slæmt fyrir okkar bestu konu að vera á palli með stjörnunni Ukiloq. Hún er þekkt á Grænlandi og er á mörgum auglýsingaskiltum. Unglingarnir þeirra voru líka með mjög góða skotnýtingu. Kannski er þetta þeim í blóð borin verandi svona mikil veiðiþjóð. Við hin vorum svo með misgóðan árangur eins og gengur en ánægjan og gleðin stóð uppúr báða dagana. Það er sko greinilegt að þetta sport þarf að æfa til að ná árangri. Fyrri daginn var refsihringur fyrir hvert geigað skot, seinni daginn var 45 sekúndum bætt við tímann fyrir hvert geigað skot. Virkilega gaman og allir í skýjunum, líka þau sem hittu ekki mikið. Í lok keppninnar seinni daginn skelltu þau upp skotkeppni á milli systkinanna og þeirra sem vildu. 10 skot standandi. Sá /sú sem hitti oftast vann. Ef einhverjir voru jafnir þá vann sá/sú sem var fljótust. Mjög skemmtilegt form af keppni. Ukiloq vann 9/10, Sondre og Nanna (Grænslensk 18 ára stelpa) urðu í öðru sæti með 8/10. Svavar okkar hitti 4/10. Í lokin hittumst við svo öll í “Pálínu” boði í klúbbhúsi þeirra í Nuuk.

Grænlenskt samfélag kom á óvart. Á skemmtilegan hátt. Fólkið vinsamlegt. Maturinn mjög góður. Verðlag í hærra lagi en allt til alls. Dönsku áhrifin greinileg. Við gistum í fínum íbúðum í nokkrum minni hópum. Sumir fóru á bát inn í Ísfjörð sem er “bara” 50 km langur og gengur út frá Nuuk firði sem er 160 km langur. Aðrir fóru í siglingu í Nuuk firði og upplifðu ísjaka og náttúruna allt um kring. Við hin fórum á Þjóðminjasafnið sem geymir meðal annars múmíur sem fundust grafin í ísnum og eru ótrúlega heil. Annars var safnið mjög flott og þess virði að heimsækja það. Kíktum við hjá sendiherra Íslands í Nuuk sem hafði ekki mikinn áhuga á þessari sögulegu ferð okkar, en ekkert við því að gera. Við nutum okkar í botn og alveg ljóst að það verður áframhald á þessari samvinnu landanna. Þessi ferð fer í fallega minnis- og reynslubankann. Takk fyrir samferðafólk. Takk fyrir að treysta mér að koma þessari ferð á. Við söknuðum þeirra sem þurftu að hætta við. Við sendum hlýjar kveðjur til Díönu sem datt í gönguferð í bátsferðinni og braut handlegginn. Við þökkum Uiloq, Øystein (manni Uiloq), Sondre, Ukiloq, Martin Møller, Ola Jakub (sem keyrði margar tugi ferða með okkur upp og niður á keppnisstaðinn), Grænlenska skíðaskotfimisambandinu, IBU Dagmara Gerasimuk (vonandi styrkja þau þessa ferð okkar) og Skíðasamband Íslands sem er líka bakhjarl þessarar ferðar.
Höfundur: Einar Ólafsson, faraskipuleggjandi.