Það var smá stress í loftinu, fyrri dagur keppnirnar og ég hafði áhyggjur af því að komast þessa 7,5 km. En í dag átti keppnin að vera 3 * 2,5 km og skotið tvisvar, einu sinni í liggjandi stöðu „prone“ og einu sinni í standandi. Ástæðan fyrir því að ég var stressuð var sú að ég var með tognun í rassi, en ég tognaði á Yasso æfingu á miðvkudagsmorgun, sama dag og við áttum að fljúga til Grænlands. Önnur ástæða fyrir smá stressi, var að það var mjög mikið af brekkum í brautinni, við séum það þegar við vorum að æfa okkur í gær. Það var ekkert að gera, en að leggja af stað og sjá hvernig ég yrði.
Eftir morgunmat þá sótti Símon leigbílstjórinn okkur og skutlaði okkur að staðnum, þangað sem við áttum að mæta með byssurnar og skíðin. Einar var búin að redda okkur skutli uppeftir, þurftum að hringja nokkur símtöl í gær, til að finna skutl. En „Óli“var maðurinn sem var til í að skutla okkur.
Við komum að ratsjárstöðinni, þar voru sleðar og troðari til að taka allar byssurnar og farangurinn, þ.e. bæði byssur, skíði sem og bakpoka. Við Mikki fengum svo far upp eftir með sleða, sem var með kerru með öllum skíðunum. Það var mjög næs ferð upp og ég gat tekið meira að segja myndband á leiðinni, frekar kósý.
Þegar við komum upp þá var farið strax í það að „calibera“ eða „skjóta inn“ byssurnar, þ.e. stilla aftursigtið. Ég fékk fyrst Sondre Slettemark (sonurinn) til að aðstoða mig en svo var ég í veseni með byssuna, enda var ég líka að prófa bara í annað skipti „slinginn“ þ.e. festingu sem festir byssuna við upphandlegginn. Hélt svo áfram að skjóta og skjóta og hitti illa og þá kom systir hans hún Ukaleq Slettemark og breytti stillingunni. Þá fór ég alveg í panik, var viss um að hún hefði breytt réttri stillingu í ranga ha ha ha og vildi láta hana breyta til baka. Þá kom mamman, hún Uiloq Slettemark og kenndi mér að nota slinginn. Ýtti honum langt upp unir handarkrikann, sagði að hann ætti að vera þarna. Þrengdi svo vel í bandinu undir rifflingum, leiðrétti svo á mér höndina undir rifflinum og BANG BANG með þessu, þá steinlá riffillinn í hendinni á mér og haggaðist ekki. Þvílíkur munur, vá hvað ég lærði mikið á þessu fikti. Takk kærlega öll sömul.
En nú var kominn tími til að ræsa þessa keppni og fyrst ætlaði hópurinn að fara upphitunarhring. Þá fann ég ekki Mikka sem var með skíðaskóna mína í bakpokanum sínum, þar sem ég hafði eftir reynsluna í gær, ákveðið að fara uppeftir á Salomonn trail skónum mínum. Svo þegar ég fann Mikka og var kominn í skóna, þá fann ég ekki skíðastafina mína og á endanum var ég búin að missa af öllum sem fóru upphitunarhringinn. Einhver sagði mér að ég gæti bara sleppt honum. Fannst það reyndar ágætt, þar sem mér var illt í rassinum, og þetta voru miklar og krefjandi brekkur sem við höfðum farið í gær, svo ég var mjög sátt við að fara ekki neitt þennan upphitunarhring. Vissi að ég myndi alltaf sjá einhvern á undan mér í brautinni, ég myndi ekkert týnast 😉
Svo var keppnin ræst, krakkarnir fyrst, svo konurnar og svo karlarnir. Ég var síðasta konan til að ræsa svo fremstu karlar voru mjög fljótir að hringa mig. Hringurinn var 1,7 km langur (sem betur fer styttur, þ.e. ekki 2,5 km) og allir voru á sama tíma í brautinni. Við skutum einu sinni liggjandi og einu sinni standandi. Ég hitti 3 skot af 5 liggjandi og þurfti því að fara 2 refsihringi en hitti 0 skot af 5 standandi svo þá fór ég 5 refsihringi. En á milli liggjandi og standandi var skíðað svo þess vegna skíðuðum við 3 * 1,7 km. Þegar ég kom að rifflinum mínum í bæði skipti þurfti ég að bíða, í fyrra skiptið var mottan sem þarf að liggja á og þá markið sem er skotið á upptekið, þar sem Arna var að skjóta á henni og í síðara skiptið var riffillinn minn upptekinn, svo ég beið samtals í rúmar 2 mínútur sem voru dregnar frá tímanum mínum, sjá hér að neðan. Lokatíminn minn var því 34 mínútur og 27 sek.
Hér að neðan sjáum við úrslitin yfir alla fullorðna, þ.e. konur og karla.
Hér eru niðurstöður ungmennanna sem tóku líka þátt.
Lærdómur dagsins: Keppnin var mjög þægileg, allt utanumhald og aðstoð mjög þægilegt og ekkert stress. Á sama hátt var samt mikil krafa um allt öryggi, þ.e. það var algjörlega sett á oddinn. Niðurstaðan var því að þetta gekk allt miklu betur en ég átti von á og ég var mjög ánægð og glöð þegar keppnin var búin. Ég var samt mjög fegin að fá far niður eftir með snjósleðanum, hefði ekki treyst mér til að skíða eða ganga.
Eftir keppnina kíktum við í bæinn og borðuðum um kvöldið á Hereford en það var lítið um steikur, ég var sú eina sem fékk mér kjöt, en líka mjög mikið af salati á salatbarnum, sem var mjög gott og glæsilegt. Þar hittum við Hafnfirðingana líka fyrir tilviljun og komumst að því að flug Icelandair hafði ekki verið flogið til og frá Nuuk þennan daginn.
