apríl 2025

Við fórum á fætur klukkan 7:00. Bílstjórinn okkar Símon frá Póllandi ætlaði að sækja okkur klukkan 08:30. Flugið heim var áætlað klukkan 11:00. Fengum okkur góðan morgunmat, enda fullt til ennþá í ísskápnum, jógúrt, súrmjólk, brauð og kex og við buðum strákunum, þ.e. Einari og Mikael að koma og fá sér af morgunverðarhlaðborðinu.

Við vorum búnar að pakka öllum farangri og koma skíðunum til Einars. Það var búið að pakka öllum byssum niður og við gáfum restina af skotunum okkar til Grænlenska teymisins. Þá var bara að taka af rúmunum og taka lokaþrif áður en við læstum hurðunum af þessum yndislegu íbúðum sem við höfðum gist í síðustu 5 nætur.

Við vorum svo lánsöm að hitta á hann Símon á flugvellinum þegar við komum til Grænlands og hann keyrði okkur í íbúðina okkar. Við fengum símann hjá honum og svo var hann bara einkabílstjórinn okkar allan tímann ásamt því að við fengum okkur 10 skipta strætókort. Það var mun hagkvæmara og þægilegra heldur en að leigja bílaleigubíl.

Inntékkun á flugvellinum gekk alveg ótrúlega vel. Tók mjög stuttan tíma, en við vildum mæta snemma, þar sem við vorum svo lengi að tékka okkur inn í Keflavík á leiðinni út. Fríhöfnin er ekki stór, en ég keypti grænlenskan bjór handa Óla og spilastokka sem minjagrip.

Flugið heim var líka mjög ljúft, útsýnisflug eins og á útleið og við lent í Keflavík fyrr en varði. Óli sótti okkur og við komum öllum farangri í bílinn, nema skíðum sem Nanna kom með til Einars. Við Hrefna og Óli fórum svo með byssurnar uppí SkotKóp til að setja þær aftur saman og koma þeim strax í læstar hirslur. Þar hittum viðÖrnu skotstjóra sem aðstoðaði okkur við að setja þær saman og að koma þeim í læstar hirslur.

Ferðalok eftir yndislega daga í Grænlandi, með frábærum vinum. Langar að þakka öllum ferða félögum fyrir yndislegar samverustundir og sérstaklega „5-fræknu“ þeim, Einari sem skipulagði ferðina, Hrefnu og Nönnu vinkonum mínum sem deildu með mér íbúð og Mikka sem deildi íbúð með Einari fyrir yndislegar samverustundir. Takk öll kæru ferðafélagar fyrir samveruna – ég mæli 100% með ferðalagi til Nuuk á Grænlandi. Kærar þakkir til Hrúts fyrir veitta aðstoða, ráðleggingar og City sightseeing um Nuuk.

Qujanaq – takussagut

AÐ LOKUM: Ég þakka félögum okkar í SkotKóp fyrir að taka vel á móti okkur Biathlon teyminu og aðstoða við æfingar í húsnæðinu þeirra í vetur og þá sérstaklega formanninum honum Bjarka sem fór norður á Hólmavík til að fylgjast með gengi okkar. Langar líka að þakka Hjalla í Hlaði fyrir veitta aðstoð en ég keypti mér æðislegan Anschutz biathlon riffil af honum og hann er búin að redda mér öllum fylgihlutum sem mig vantaði og hann og Jón Þór leiðbeindu okkur varðandi flutning á rifflum úr landi. Jón Þór aðstoðaði okkur líka við að calibera eða skjóta byssuna inn, þ.e. stilla aftursigtið eftir að Hjalli var búin að láta smíða hækkun undir framsigtið. Takk kæru félagar fyrir aðstoðina. Við eigum svo frábæra vini í þessu sporti okkar eins og Gummi Jóns og allt Skíðasambandið sem ég vil líka þakka fyrir veitta aðstoð. Að lokum þá á Einar Ólafsson að öllum ólöstuðum stærsta hrós og knús skilið fyrir að koma þessari ferð á laggirnar, ég veit að Grænlendingarnir trúðu því ekki fyrr en við mættum að hann myndi mæta með svona stóran hóp til Grænlands. Takk kæri Einar ekki bara fyrir að fá hugmyndina heldur líka að framkvæma hana. Þessi ferð mun lifa að eilífu í minningarbankanum mínum og við Óli ætlum að halda áfram að æfa með SkotKóp næsta vetur. <3

Þegar maður ætlar að sofa út þá vaknar maður að sjálfsögðu klukkan 05:00 og sofnar ekki aftur 😉

Fór samt ekki á fætur fyrr en Hrefna og Nanna vöknuðu eða um klukkan 08:00. Fengum okkur góðan morgunmat og slökuðum á. Spáin fyrir daginn var ekki mjög góð, það átti að vera ofankoma og um 20 metrar á sek. Veðrið var hins vegar alveg ágætt þarna eftir morgunmatinn, svo við Nanna ákváðum að fara út á utanbrautar/ferðaskíði. Einar reyndar spurði „Rassalínu“ hvort hann hefði nokkuð misskilið hana, hvort hún væri ekki slæm í rassinum. En jú ég var ekki góð, en ég var búin að druslast með utanbrautar-skíðin, stafi og skó til Grænlands og mig langaði að nota þau og síðasti dagurinn okkar í dag.

Ég nennti ekki að fara langt, svo við lögðum bara af stað fyrir utan íbúðina okkar. Það hafði líka snjóað mjög mikið um nóttina og því mikill snjór fyrir utan húsið. Við fórum skemmtilegan hring niður að nýja kirkjugarðinum í áttina að fangelsinu og skotskíðasvæðinu. Snérum svo bara við þar og kíktum inn að skíðasvæðinu/húsinu þar sem partýið var í gær, samtals um 5 km hringur 😉

Eftir skíðatúrinn, hentum við okkur í casual föt og tókum strætó í bæinn. Einar, Mikki og Hrefna voru farin í bæinn í menningarleiðangur. Við hittum, þau á Þjóðminjasafninu, en Jói bróðir var búin að benda mér á að það væri virkilega flott safn og klárlega þess virði að skoða það. Þar hittum við Hafnfirðingana en þau voru öll á safninu, sjá upplýsingar um safnið hér https://en.nka.gl

Eftir langa skoðun á safninu, þá kíktum við á Sendiherra Íslands í Nuuk, hann Guðbjörn Árna Björnsson. Sendiráðið í Nuuk var opnað 2011, en Guðbjörn hefur verið sendiherra frá 2020.

Eftir mjög stutta heimsókn í sendiráðið þá fórum við í göngu niður á strönd að skoða þúsund ára gamla ísjaka og gengum svo uppá bæjarhólinn þar sem er stytta af Hans Egede sem var danskur prestur og landkönnuður, oft kallaður „fyrsti stofnandi Nuuk“.

Síðan fengum við okkur síðbúin hádegisverð á veitingastaðnum Esmeralda þar sem ég fékk með kjúklingasalat, sem Mari Jaersk var búin að mæla með, ég var sko ekki svikin af því 😉

Síðan var tekið lokashopping, aðeins kíkt í Kringlu þeirra Nuuk búa og að sjálfsögðu í túristabúðirnar og að lokum í matvörubúðina að kaupa mjólk í kaffið með morgunmatnum, síðan brunað heim í sturtu og skipt um föt fyrir kvöldmatinn.

Þar sem við vorum þrjár að fara í sturtu, Nanna, Hrefna og ég, þá vorum við ekki alveg jafn snögga og strákarnir. Einar, Nanna og Mikki fóru því aðeins á undan okkur Hrefnu og við brunuðum svo niður að strætóskýli og rétt sáum í rassinn á strætó fara. Þá sá ég konu í bíl með hund í framsætinu sem virkaði svo almennileg, svo ég bara setti upp puttann og húkkaði far fyrir okkur Hrefnu. Konan var fyrir tilviljun að fara í húsið við hliðina á Tapas veitingastaðnum sem við vorum að fara á. Einar var því mjög hissa þegar hann sá að við vorum komnar langt á undan honum og þeim á veitingastaðinn.

Hrútur vinur minn var búin að bóka borð, fyrir allan hópinn á Tapasbarnum, við vorum alveg út af fyrir okkur á annarri hæð og vorum fyrirfram öll búin að panta okkur 3-5 taparsrétti. Maturinn var mjög góður og frábært og einfalt skipulag.

Eftir kvöldmat fórum við bara heim með strætó að pakka fötum, skíðum og rifflum, enda flug heim á morgun.

Yndislegur ferðaskíða- menningar og verslunardagur að kveldi kominn.

Símon leigubílstjóri sótti okkur og þar sem við vorum svo heppin að hafa fengið svo flottan skoðunar-bíltúr með Hrúti í gærkvöldi, þá vissum við nákvæmlega hvar við ættum að byrja gönguna uppá biathlon-gönguskíðasvæðið. Einari hafði ekki tekist að finna aðila til að skutla okkur uppá svæði, svo það var bara að setja skautaskíðin á bakpokann og byrja gönguna.

Þetta er í raun eins og að ganga upp að Steini á Esjuna. Frekar bratt upp, svo kemur svo flatur kafli og svo aftur bratt upp og að lokum er aftur flatur kafli. Það var „tæknilega“ ekki hægt að skíða þetta á skautaskíðunum, þó Einar hefði verið sá eini sem skíðaði alla leið upp. Ég var með verk í hverju skrefi í rassinum, en lét mig hafa það og tók bara vekjatöflu og áfram gakk.

Svo þegar við vorum loksins komin á sléttuna þá gátum við aðeins skíðað á skautaskíðunum. Síðan fundum við braut bæði þar sem höfðu verið lögð spor og sem og braut fyrir skautaskíði og skíðuðum við aðeins þarna um. Svæðið var með mikið af brekkum og ég var farin að kvíða fyrir keppninni á morgun, ef við ættum að fara upp allar þessar þrjár brekkur, mér leist ekkert á blikuna.

Þegar við vorum búin að skíða smá, sáum við fólk koma með troðara en þau voru að undirbúa skotsvæðið fyrir keppnina á morgun. Hittum systkinin (Ukaleg Slettmark og Sondre Slettemark) sem er þvílíkir Biathlon meistarar og keppa fyrir Grænland en þau búa í Noregi, en móðir þeirra er Grænlensk en faðirinn norskur (Øystein Slettemark). Mamman, (Uiloq Slettemark), er sú sem Einar hitti og var í sambandi við og kom þessu öllu í kring.

Einar tók okkur svo í smá upprifun og kennslu á skautaskíðunum. Minn stíll var alveg í rugli, enda ekki gott að hugsa um stíl þegar mann verkjar svona mikið í rassinn. Var ótrúlega óheppin að togna í rassvöðva á Yasso æfingu á miðvikudagsmorgunin, sama dag og við ætluðum að fljúga út til Grænlands.

Við þurftum svo að ganga niður aftur/ sumir skíðuðu alla leið og að sjálfsögðu hringdum við í „einkadriverinn“ okkar, leigubílstjórinn, sem sótti okkur og keyrði upp í íbúð. Einar var á undan okkur og hafði húkkað sér far.

Við Einar og Hrefna fórum í sundlaugina í Nuuk sem er bara rétt hjá okkur. Fór í heita og kalda pottinn og vatnsgufuna. Mjög flott sundlaug í Nukk, en frekar fyndið að þú þarft að fara upp úr heita pottinum í 10 mín á meðan hann er að hreinsa sig. Við kíktum svo í bæinn eftir sundlaugina, en Nanna og Mikki fóru með Hrút í utanbrautar-gönguskíðaferðalag aftur uppá svæðið.

Hafnfirðingarnir fóru í bátsferð um firðina, mjög skemmtilega, sem samt endaði ekki vel þar sem Díana handleggsbrotnaði þegar hún datt á sleipum stein og gat því miður ekki keppt, hvorki á laugardegi né sunnudegi.

Við Hrefna og Einar keyptum hráefni í pastarétt sem Einar eldaði um kvöldið fyrir okkur og kíktum í Kringluna og í nokkrar búðir í bænum. Einar stóð líka í ströngu að hafa uppá snjósleðamanni til að skutla okkur upp eftir í fyrramálið. Fórum svo aðeins yfir meðhöndlun riffilsins með Nönnu og komum með góð ráð eftir kvöldmat.

Við áttum að fljúga til Nuuk Grænlandi í gærkvöldi miðvikudagskvöldið 23. apríl klukkan 23:00. Hins vegar var fluginu aflýst seinni partinn. Skýringin sem við fengum til að byrja með var mikil þoka í Nuuk, síðar kom í ljós að það hafði einnig vantað áhöfn í flugið.

Það er ótrúlegt hvað maður er fljótur að aðlagast breyttum plönum og strax á miðvikudagskvöldinu og fimmtudagsmorgninum (sumardeginum fyrsta) var ég orðin alveg sátt við að fara ekki neitt til Grænlands og fá bara flugmiðann endurgreiddan. Var farin að hugsa hvað ég ætlaði að gera og var líka smá fegin, af því ég hafði tognað í rassi á Yazzo æfingunni í gær um morguninn.

En rétt um klukkan 10 komu fréttirnar, flugið var ON klukkan 15:30 og við áttum að lenda í Nuuk klukkan 17:20.

Þá er bara að klára að pakka, henda gönguskíðunum til Einars og aðstoða hann við að læsa byssutöskunum og svo skutlaði Óli hennar Hrefnu okkur út á flugvöll.

Þá fyrst byrjaði ballið. Að reyna að tékka inn og fá að borga fyrir byssurnar sex.. Við vorum með tölvupóst sem sagði að við mættum nota aukatösku vegna gullkortshafa fyrir eina byssuna, en starfsfólkið vildi ekki viðurkenna það. Þau hringdu í þjónustuverið sem er staðsett erlendis og það var erfitt að fá þetta í gegn. Loksins þegar þetta var samþykkt eftir um 1 klst töf, þá byrjaði vesenið að reyna að borga 5 byssutöskur í stað 6. Þá kom „computer says no“. Við enduðum á að bíða í um 90 mín við innritun til að reyna að koma byssutöskunum í gegn. Þegar það loksins tókst þá þurftum við að fara með þær í „odd-size“ þar sem þurfti að opna hverju einustu byssutösku og tékka hvort það væri rétt serial númer m.v. skráningarblað sem við vorum búin að fylla út og heimild Einars til að fara með þessar byssur erlendis. Þá þurfti að taka aftur af öll strikamerkin af byssutöskunum til að geta opnað töskurnar og setja þau svo á aftur. Sem betur fer komum við með rúmlega 2klst fyrirvara, en þegar við vorum búin að þessu, ég Einar og Hrefna, þá höfðum við mjög stuttan tíma til að henda í okkur smá mat áður en við fórum út í Gate. Náði ekki einu sinni að veisla í fríhöfninni, Benelyn hóstamixtúru í apótekinu eins og ég hafði ætlaði mér, en ég er búin að vera með hæsi síðustu 4 vikur.

Það var mikið spennufall að setjast út í vél vitandi að allur farangurinn hafði verið tékkaður inn. Ég var samt með gönguskíðaskóna mína og keppnisfötin í handfarangri, til að vera örugg, ef t.d. ferðataskan mín yrði eftir, því þá er langt í næsta flug og hægara sagt en gert að finna sér gönguskíðaskó á Grænlandi með stuttum fyrirvara.

Allur farangurinn skilaði sér á flugvöllinn í Nuuk og þegar við vorum komin út af flugstöðinni, sáum við stóran og glæsilegan pallbíl (pick-up) sem við fengum til að skutla okkur í íbúðirnar okkar sem voru mjög nálægt flugvellinum. Ökumaðurinn heitir Simon, og er frá Póllandi og hann varð eiginlega einkadriverinn okkar í ferðinni. Við engum símanúmer hjá honum og bókuðum alltaf næsta pick-up sem var mun þægilegar og einfaldara en að taka bílaleigubíl.

Eftir að hafa komið okkur fyrir tókum við strætó í bæinn, þar sem „Rasselía“ sem var viðurnefnið sem ég fékk, þar sem ég haltraði á vinstra fæti út af tognuninni í rassinum hægra megin, gat ekki gengið í bæinn. Við fundum súpermarkað þar sem við fórum úr strætó og keyptum okkur hráefni í morgunmat og kaffi og við fengum að skilja pokana eftir í búðinni, ætluðum að sækja þá á heimleiðinni. Fórum svo á veitingastað niður við höfnina, sem vinkona Nönnu hafði sagt henni frá og heitir Einhyrningurinn eða Uniqorn og var mjög góður staður. VIð létum Hrút vita að við værum þar og hann borðaði með okkur og Hafnfirðingarnir komu þangað líka.

Eftir matinn fékk Einar hann Hrút til að skutla mér heim og þau hin ætluðu að ganga heim eða taka strætó, við vorum búin að kaupa okkur strætókort. En úr varð að Hrútur skutlaði okkur öllum og fór fyrst með okkur í skoðunarferð um bæinn. Það var mjög skemmtilegt og fræðandi því þá sýndi okkur t.d. hvar við byrjum/förum uppá skíðasvæðið þar sem Biathlon keppnin fer fram. Hann sýndi okkur líka höfnina þar sem var stórglæsileg snekkja. Einnig sýndi hann okkur skíðaskála/félagsheimili skíðaklúbbsins í Nuuk. Svo skutlaði hann okkur heim.

Nokkrir af Hafnfirðingunum komu til að aðstoða okkur við að setja rifflana saman og ég fékk nálastungu í rassinn frá Sveinbirni, sem mér fannst virka mjög vel. En það voru þreyttir en glaðir ferðalangar sem lögðust á koddann þetta kvöld, spenntir að fara á skíðin á morgun, „Rasselía“ líka 😉

Grænland er hulið dulúð. Land sem maður veit svo lítið um. Svo nálægt manni en samt svo fjarlægt. Einhver sagði að ef maður stæði upp á Bolafjalli í góðu veðri þá gæti maður séð Grænland. Ég veit ekki hvort það sé rétt, en ég hef aldrei séð það eða upplifað. Nú stóð Grænlandsferð fyrir dyrum. 15 manns að keppa í skíðaskotfimi á Grænlandi. 19 manns samanlagt í ferð til þessa framandi lands.

Grænland af öllum stöðum. Venjulega flýgur fólk suður á bóginn en ekki við. Við flugum norður. Reyndar er Nuuk á svipaðri breiddargráðu og Reykjavík, en Grænland er Grænland.

Fyrir lá að keppa á Grænlenska meistaramótinu í skíðaskotfimi í Nuuk. Ég hafði kynnst formanni Grænlenska skíðaskotfimisambandsins á fundi í Zürich fyrir nokkrum árum. Síðasta haust kom upp sú hugmynd að við skyldum koma á samvinnu á milli landanna. Ég sagði við Uiloq (kúið sagt með háum smelli alveg í lok orðsins) að ég myndi koma með stóran hóp Íslendinga á mótið hennar. Henni leist vel á en hafði enga trú á Ísfirðingnum sem hafði svo oft horft til Grænlands en aldrei séð.

Grænland þar sem orðum er ekki eytt að óþörfu. Þögnin er mikilvægari en talað orð. Virðing, vinsemd og umhyggja allt um kring. Náttúran allt um kring. Þögnin. Vindurinn. Birtan. Ísjakar. Selir. Hafernir. Ísbirnir og hvalir. Langir firðir, há fjöll. Elsta berg í heimi. Við erum þar. Inn á milli alls þessa. Þvílík náttúra. Þvílík saga. Sagan þar sem Eiríkur rauði setti mark sitt á söguna langt á undan okkur. Við vorum svo sem að skrifa sögu líka. Í fyrsta sinn sem Íslendingar fara til Grænlands að keppa í skíðaskotfimi. Reyndar í fyrsta sinn sem Íslendingar fara að keppa erlendis í skíðaskotfimi ef því er að skipta.

Allt er afslappað í Grænlandi. Fólkið. Náttúran. Viðmótið. “Þið farið bara þangað og svo haldið þið áfram upp og inn í dalverpi” var okkur sagt. Við, reynd og flest í eldri kantinum héldum að þetta myndi reddast. Við fórum þangað sem okkur var sagt að fara. Enginn þar. Enginn að skutlast með okkur upp í dalverpið. Ok. Við erum fullorðin. Settum á okkur skíðin og skautuðum af stað. Engin spor nema gömul snjósleðaspor. Spennt. Spennt fyrir einhverju nýju. Spennt fyrir stærstu eyju í heimi. Þar sem fólk er illa við appelsínugula trúðinn. Sum okkar reyndari á skíðum en önnur. Brattar brekkur. Langar brekkur. Hvert áttum við svo að fara? Til vinstri? Beint áfram? Til hægri? Ég fór fremst. Tók sénsinn og fór til hægri. Mjög brött brekka. Hugsaði um hin. Hvað væru þau að hugsa? Hvaða vitleysu var ég búinn að koma okkur í? Sá haförn sveima fyrir ofan mig. Hátt uppi í lágum skýjum. Hann var ekkert að flýta sér. Bara að kanna hvaða hreyfing var þarna niðri. Var ég bráðin hans? Varla. Átti ég að kíkja eftir ísbirni? Nei, sennilega ekki en var samt á varðbergi. Hvað ætti ég að gera ef ég sæi einn? Vissi að ég gæti rennt mér hraðar en hann. Hvað ef ég dytti? Þá myndi hann ná mér. Gæti ég farið hraðar en hann á jafnsléttu? Sennilega ekki. Hvað með að flýja út í sjóinn? Nei. Hann er betri að synda en ég. Ok. Tapaður leikur hvort eð er. Hætti að hugsa um Bjössa. Hugsaði um innfædda fólkið sem ferðaðist um í þessu landslagi. Virðing. Allan daginn. Þau hlytu alltaf að vera með öll skilningarvitin opin. Brekkan á enda. Kíkti aftur fyrir mig. Bólaði ekkert á hinum. Vissi að þau sáu mig fara til hægri og upp brekkuna. Þau myndu elta mig fyrst þau eltu mig til Grænlands. Hélt áfram og kom þá loksins inn í fallegt lítið dalverpi, alveg eins og Uiloq (með smelli) hafði sagt mér. Uiloq var konan sem ég var sem sagt búinn að sammælast um að koma með þennan hóp til hennar lands. Á Grænlenska meistaramótið. Hún trúði mér ekki. En við vorum mætt. Stóðst allt eins og stafur í bók. Veðrið lék við okkur. Ég beið eftir hinum. Það var búið að troða spor. Fórum einn hring og meira til. Leit vel út. Veðrið fallegt. Spenningurinn var í loftinu. Skotmörkin lágu þarna tilbúin fyrir morgundaginn. Þetta var að gerast. Grænland tók vel á móti okkur. Veðurguðirnir líka.

Við komum til Grænlands degi seinna en við áttum þar sem þoka í Nuuk hafði seinkað förinni um einn dag. Brautarskoðunin hér að ofan var á föstudegi.

Nú var laugardagur og við komin með “einkabílstjórann” Simon frá Póllandi sem skutlaði okkur á “staðinn”. Nú var okkur skutlað á snjósleðum upp brekkurnar. Fyrir suma var það mikil upplifun. Snjósleðagaurarnir kunnu þetta. Þetta voru þeirra nýtísku hundasleðar. Það var farið hratt yfir. Þegar við komum uppeftir var allt að verða tilbúið og allt að raungerast. Eftir að við vorum öll búin að fá startnúmerin þá jókst spennan.

Ég fór afsíðis og tók þetta allt inn. Þögnina. Á milli fjallanna. Í dalverpinu. Inn á milli heyrðust byssuskot. Í þetta sinn var það frá skíðaskotfimirifflum en ekki veiðirifflum. Í þetta sinn er þeim beint að skotmörkum en ekki hreyndýrum eða ísbjörnum. Fólk á hreyfingu. Undirbúa sig. Hita upp. Æfa skothittnina.

Númerin voru reyndar pínu spes. Þetta voru gömul númer sem Grænlendingar höfðu fengið í sinni þátttöku á erlendum mótum í gegnum tíðina. Sum merkt Lanzerheide, Holmenkollen, Val di Fiemme og öðrum óþekktum pólskum og þýskum bæjarnöfnum. Bara gaman. Sum lítil. Önnur stór. Afslappað. Þó svo andrúmsloftið hafi verið mjög afslappað þá fylgdu þau öllum ströngustu öryggisreglum þegar kom að rifflunum. Þar var enginn afsláttur gefinn. Það var flott að sjá og upplifa það. Á meðal keppenda voru börn Uiloq, þau Sondre og Ukiloq (líka með smelli í lokin) sem bæði eru á meðal bestu skíðaskotfimistjörnum í heimi í sínum aldursflokkum. Sindri vann IBU Cup unglinga síðasta vetur og Ukiloq keppti á síðustu Ólympíuleikum. Enda var skotnýting þeirra nánast 100%, líka standandi. Okkar fólki gekk vel. Mari Järsk vann sinn flokk og Salome Grímsdóttir varð í öðru sæti. Ukiloq var reyndar ekki með fyrri daginn en samt var þetta flottur árangur hjá okkar konum. Mér gekk ekki vel að skjóta. Hitti ekki mikið, enda lítið æft. Hitti bara eitt skot liggjandi en reyndar þrjú skot standandi af fimm. Kom sjálfum mér á óvart þar.

Næsta dag, sunnudag vann Ukiloq og Mari endaði í þriðja sæti. Ekki slæmt fyrir okkar bestu konu að vera á palli með stjörnunni Ukiloq. Hún er þekkt á Grænlandi og er á mörgum auglýsingaskiltum. Unglingarnir þeirra voru líka með mjög góða skotnýtingu. Kannski er þetta þeim í blóð borin verandi svona mikil veiðiþjóð. Við hin vorum svo með misgóðan árangur eins og gengur en ánægjan og gleðin stóð uppúr báða dagana. Það er sko greinilegt að þetta sport þarf að æfa til að ná árangri. Fyrri daginn var refsihringur fyrir hvert geigað skot, seinni daginn var 45 sekúndum bætt við tímann fyrir hvert geigað skot. Virkilega gaman og allir í skýjunum, líka þau sem hittu ekki mikið. Í lok keppninnar seinni daginn skelltu þau upp skotkeppni á milli systkinanna og þeirra sem vildu. 10 skot standandi. Sá /sú sem hitti oftast vann. Ef einhverjir voru jafnir þá vann sá/sú sem var fljótust. Mjög skemmtilegt form af keppni. Ukiloq vann 9/10, Sondre og Nanna (Grænslensk 18 ára stelpa) urðu í öðru sæti með 8/10. Svavar okkar hitti 4/10. Í lokin hittumst við svo öll í “Pálínu” boði í klúbbhúsi þeirra í Nuuk.

Grænlenskt samfélag kom á óvart. Á skemmtilegan hátt. Fólkið vinsamlegt. Maturinn mjög góður. Verðlag í hærra lagi en allt til alls. Dönsku áhrifin greinileg. Við gistum í fínum íbúðum í nokkrum minni hópum. Sumir fóru á bát inn í Ísfjörð sem er “bara” 50 km langur og gengur út frá Nuuk firði sem er 160 km langur. Aðrir fóru í siglingu í Nuuk firði og upplifðu ísjaka og náttúruna allt um kring. Við hin fórum á Þjóðminjasafnið sem geymir meðal annars múmíur sem fundust grafin í ísnum og eru ótrúlega heil. Annars var safnið mjög flott og þess virði að heimsækja það. Kíktum við hjá sendiherra Íslands í Nuuk sem hafði ekki mikinn áhuga á þessari sögulegu ferð okkar, en ekkert við því að gera. Við nutum okkar í botn og alveg ljóst að það verður áframhald á þessari samvinnu landanna. Þessi ferð fer í fallega minnis- og reynslubankann. Takk fyrir samferðafólk. Takk fyrir að treysta mér að koma þessari ferð á. Við söknuðum þeirra sem þurftu að hætta við. Við sendum hlýjar kveðjur til Díönu sem datt í gönguferð í bátsferðinni og braut handlegginn. Við þökkum Uiloq, Øystein (manni Uiloq), Sondre, Ukiloq, Martin Møller, Ola Jakub (sem keyrði margar tugi ferða með okkur upp og niður á keppnisstaðinn), Grænlenska skíðaskotfimisambandinu, IBU Dagmara Gerasimuk (vonandi styrkja þau þessa ferð okkar) og Skíðasamband Íslands sem er líka bakhjarl þessarar ferðar.
Höfundur: Einar Ólafsson, faraskipuleggjandi.