Nokkrum dögum fyrir Kerlingarfjöll Ultra, sá ég miða til sölu í Kerlingarfjöll Ultra hlaupið. Í boði voru þrjár vegalengdir, 60 km, 22 km og 12 km. Miðinn sem var til sölu var í 22 km hlaupið. Siggi, Heiða og Viktor vinir mínir voru líka nýlega búin að kaupa sér miða, svo það var tilvalið að skella sér í helgarferð í Kerlingarfjöll með Óla.
Þegar líða fór á vikuna versnaði heilsan hjá Óla, svo mikið að hann treysti sér ekki til að fara. Jói bróðir hafði ekki tíma til að skella sér með mér svo ég heyrði í Sigga og þá kom í ljós að Heiða var að aka ein í bíl uppí Kerlingarfjöll, þar sem Siggi kom að norðan. Því var tilvalið að heyra í Heiðu og fá að skella sér með henni og hún var líka mjög ánægð að fá félagsskap. Rúna Rut vinkona hafði svo samband við mig tveim dögum fyrir hlaup og var að spyrja mig um hjólaskó. Þegar ég fór svo að spyrja hana um hlaup því ég vissi að hún tók þátt í fyrra, þ.e. hvort ég ætti að vera með stafi og slíkt. Það spjall leiddi svo til þess að Rúna reddaði sér miða og skellti sér með okkur Heiðu og úr varð yndisleg dagsferð í Kerlingarfjöll með Heiðu og Rúnu Rut.
KERLINGARFJÖLL ULTRA 22 KM
Þegar maður heyrir og les, 22 km, þá hugsar maður, þetta eru bara 22 km. En samanlögð hækkun er 1.120 m og hæsti punktur er 1.290 metrar og lægsti 700 metrar. Rúna sagði mér að hún hefði verið 3 klst 45 mín með þessa vegalengd í fyrra svo ég gerði ráð fyrir að ég yrði kannski 4 klst og 15 mín eða 4 klst og 30 mín og hlóð á mig næringu miðað við það.
NÆRING OG BÚNAÐUR
Ég fór með 6 BioTech Energy gel sem ég elska frá Bætiefnabúllunni og 3 pakka af Enervit gúmmí svo var ég líka með Enervit carbontöflur og salttöflur og saltabíla og meira saltnammi. Tók eitt gel áður en ég lagði af stað og borðaði tvo banana um morguninn, enda vaknaði ég snemma. Borðaði líka rúnstykki með skinku og osti og eitt ristað brauð áður en ég fór að heiman.
Þar sem fötin voru mjög þægileg í Laugavegshlaupinu, var algjör óþarfi að breyta. Fór aftur í Salomon UltraGlide 3 skónum og það var góð ákvörðun. Þeir eru með frábært grip, svo ég datt ekki í drullunni, eins og margir. Líka góð dempun og þeir eru rúmir svo mér leið mjög vel í þeim. Ég var í svarta Salomon stuttermabolnum, með svartar ermar, í gömlu Fusion stuttbuxunum og með hnéhlífarnar. Eina sem var breytt frá því í Laugavegshlaupinu, var að núna var ég í bleikum sokkum, með bleika Salomon derhúfu og bleikt buff, var líka með bleika hárteygju, bleikt naglalakk og bleikan varalit. Allt til að styrkja bleika Esjudaginn, Riddarar kærleikans, sem Sigrún B M hélt sama dag, sjá nánar um hann hér:
Hlaupið byrjar strax í mikilli hækkun á einstigi, og það er enginn möguleiki að taka fram úr. Ég var því fegin að vera ekki of framarlega og var líka mjög fegin að hafa farið með hlaupastafina mína. Ég var bara að ganga upp fjallið á þægilegum hraða. Leið eins og ég væri á leið uppí Hrafntinnusker, því fyrstu kílómetrarnir eru bara upp, upp og aftur upp. Smá niðurbrekkur á leiðinni, en að mestu uppá topp.
Hér kemur lýsing frá hlaupahöldurum á leiðinni: ,,Haldið er frá hótelinu beint í suður upp brattan stíg sem liggur um Ásgarðshrygg, sem gengur fram á milli tveggja gljúfra. Áfram er haldið að Hveradalahnúk og bullandi Snorrahver og niður í stórbrotna Hveradali þar sem fyrri drykkjarstöð leiðarinnar er að finna, eftir 5 km hlaup. Þaðan er haldið upp og yfir Kerlingarskyggni þar sem útsýnið er hreint út sagt frábært. Svo þarf að feta sig varlega í Hverabotn sem kúrir á milli fjallanna Mænis, Ögmundar og Hattar. Þá tekur við lækkun niður í djúpt gil og svo aftur upp snarbratta skriðu að sjálfri Kerlingunni sem er 25 metra hár hraundrangur utan í Kerlingartindi. Skammt þar frá, eða eftir 14 km hlaup, er síðari drykkjarstöð leiðarinnar. Þaðan er svo hlaupið austanmegin við Skeljafell, undir Tindabikkju og yfir fremri Ásgarðsá, upp á grýtt holt og aftur að Ásgarðshrygg og að endamarki fyrir neðan hótelið. Á drykkjarstöðinni í Hveradölum er boðið upp á vatn, orkuduft, banana, saltstangir og súkkulaði. Við drykkjarstöðina hjá Kerlingu er aðeins boðið upp á vatn og orkuduft.“
Þegar maður er komin uppá Hveradalahnúk, er stórbrotið útsýni og gullfallegir litir. Ég var búin að vera að elta Matthildi, sagði henni einmitt að hún væri frábær héri, fór á þægilegum hraða. Á þessum fallega útsýnisstað tókum við myndir, ég af systrunum Matthildi og Valgerði og Matthildur tók mynd af mér í Haddýjarhoppi. Stórkostlegt útsýni þarna.
Svo tók við mjög krefjandi drullukafli niður í Hveradali. Þar var ég líka mjög fegin að vera með stafi, svo ég gat látið mig vaða þarna niður, en vá hvað það var mikil drulla og skórnir mínir voru mjög þungir af allri drullunni. Ég stoppaði lítið sem ekkert á drykkjarstöðunni í Hveradölum, nema ég fékk mér nokkrar saltstangir. Eftir drykkjarstöðina var aftur mikil ganga upp og yfir Kerlingarskyggni, líka æðislegt útsýni. Ég gaf mér alveg tíma í að stoppa og taka myndir, en vá hvað ég hefði viljað vera með drónann með mér. Mun klárlega fara aftur þessa leið með Óla þegar við förum í sumarfrí.
Eftir að hafa náð hæsta punkti þarna, þá tók við lækkun niður í djúpt gil, þar leið mér eins og ég væri á söndunum, það var endalaus sléttur kafli, reyndar yfir nokkrar ár, en þessi kafli í gilinu var svona endalaus eins og sandarnir að Emstrum. Síðan tók við grýtt niðurhlaup og að lokum mjög brattur en stuttur kafli að Kerlingunni, auvðeldara en ég átti von á, enda var ég nýbúin að taka gel áður en ég fór upp þennan bratta kafla.
Eftir Kerlingu, var hlaupið í hliðarhalla að næstu drykkjarstöð, en ég hljóp bara fram hjá henni, þar sem ég átti ennþá ópnaðan Powerade drykk í vestinu, sem ég var búin að bera með mér alla leiðina. Leit á úrið þegar ég opnaði brúsann og þá voru komnir 19 km. Eftir drykkjarstöðina var mjög grýttur slóði og þar kom Valgerður og tók fram úr mér. Eftir þennan grýtta kafla kom aftur niðurhlaup, áður en maður fór yfir vað og síðan aftur upp brekkur, kannski eins og Kápan í huganum, en alls ekki jafn brött. Á þeim kafla kom Matthildur og við hlupum að mestu restina saman.
Þessi hlaupahringur í Kerlingarfjöllum er bæði mjög fallegur, skemmtilegur og krefjandi. Í lokin kemur maður aftur inná bratta kaflann sem maður byrjaði á svo lokakaflinn er mjög skemmtilegt niðurhlaup. En þar sem ég var ennþá að finna fyrir tognuninni í rassvöðvanum, sem tognaði í maí, þá var ekki í boði fyrir mig að negla eitthvað niðurhlaup, heldur þurfti ég allan tímann að hlusta á líkamann og taka inn panodil þegar rassinn kvartaði mikið. Ég var samt mjög glöð og fegin að inni fyrir smá lokaspretti á slétta kaflanum í lokin og hélt í humátt eftir Matthildi í markið og tók Haddýjar hoppið að sjálfsögðu þar.
Hitti svo Gullu í markinu, en hún var að kom í mark í 11 km hlaupinu og tókum við mynd af okkur saman. Fór svo í heita spaið, sturtu og fengum okkur að borða áður en við keyrðum aftur í bæinn.
Þessi hlaupaleið er stórkostleg, sjálfboðaliðar og veitingar eftir hlaup og spaið, var líka óaðfinnanlegt. Eina sem ég saknaði og hefði viljað sjá, væri að fá medalíu þegar ég kom í mark, þar sem ég er medalíusafnari 😉
Takk kæru vinir, Heiða, Rúna Rut, Siggi, Viktor, Gurrý og þið öll sem voruð í Landmannalaugum fyrir yndislega samveru og til hamingju öll með ykkar stórkostlega árangur í hlaupinu. Mun klárlega koma aftur í Landmannalaugar Ultra að ári.
