Við Sigga vinkona ákváðum að taka þátt í hjólareiðakeppninni Gullhringnum 18. ágúst sl.
Við ákváðum að fara B hringinn sem var 66 km og þetta átti bara að vera bara fín og löng æfing, þar sem stutt var í heimsmeistaramótið í London. Þetta var í fyrsta skipti sem ég tek þátt í svona racer hjólakeppni þar sem margir eru ræstir í einu og var keppnin mjög skemmtileg.
Hópurinn hélst nokkuð þéttur til að byrja með og við sem vorum fremst vorum nokkuð dugleg að skiptast á að leiða og drafta. Þegar á leið helltist aðeins úr hópnum og þegar við vorum að hringa aðila sem voru í A hringnum þá duttu enn fleiri úr lestinni.
Þegar um 10 km voru eftir þá vorum við Sigga (einu konurnar) í hópi með nokkrum öðrum, held við höfum kannski verið 6 eða 7, því Helgi Geirharðs og Ívar ásamt þriðja manni höfðu stungið okkur af þegar við Sigga hægðum á okkur þegar ég rétti henni annan vatnsbrúsann minn. Hún hafði glatað sínum brúsa og það gekk erfiðlega að grípa vatnsglös á leiðinni, en ég var með tvo brúsa.
Þegar nokkrir km voru eftir, var greinilega komið að lokasprettinum, ég man bara að ég var farin að hugsa hversu skemmtilegt það væri að við Sigga fengjum báðar gull því við vorum í sitthvorum aldurshópnum og var farin að hugsa um í hvaða peysu ég ætti að vera í, á pallinum. Var ánægð að vera ekki í Hjólamannapeysunni minni svo hún var þurr og man ég var með Þríkó bolinn minn líka (stolt Hjólamanna og Þríkó þríþrautarkona) �
Síðan man ég ekki fyrr en ég lít upp og sé að Gunnhildur (Dunda hjá Rauða krossinum) Sveinsdóttir úr 3Ægir er að spyrja mig hvaða mánuður sé og hvaða dagur og ég vissi ekki af hverju ég lá á götunni með flísteppi yfir mér og undir mér. En mér var þá sagt að ég hefði dottið, það var búið að hringja á sjúkrabíl sem var á leiðinni og ég man að ég fékk að tala við Óla í símann og honum sagt að koma á móti mér á Selfoss.
Ég hafði greinilega rotast og mér var sagt að ég hefði margoft beðið um að fá að klára og bara viljað klára keppnina 
Sigga vinkona og Siggi Martins höfðu snúið við og kláruðu ekki keppnina til að sitja yfir mér með Gunnhildi. Einhver maður úr næsta húsi kom með flísteppi fyrir mig og hringdi á neyðarlínuna. Sigga sagði mér líka að hún hefði sagt mér að við værum búnar að vinna keppnina og þá fyrst hefði ég róast (það er samt ekkert keppnisskap í minni )
Ég man eftir ferðinni í sjúkrabílnum og man eftir að hafa talað um að þessi helgi var “HFF” og sjúkraflutningamennirnir skildu það ekki- en þá var ég að vísa til þess að Stjarnan hafi tapað í úrslitaleiknum deginum á undan og svo að ég skyldi detta þegar innan við 1 km var eftir af þessari keppni. “HFF” = “Helvítans Fokking Fokk” – afsakið orðbragðið – en þetta er orðtak sem einhver kom með haustið 2008.
Farið var með mig í röngtenmyndatökur á Sjúkrahúsið á Selfossi, þar hitti ég Óla. Svo var ég send með sjúkrabíl frá Selfossi á Slysó á gamla Borgarspítalann, þar voru teknar fleiri myndir og ég send í höfuðskanna. Niðurstaðan, fimm brotin rif, brotið viðbein og mar á lunga og loftlunga vinstra megin sem og mar á höfði. Ákveðið að leggja mig inn á heila- og lungnadeild LSH við Hringbraut, svo ég var send um kvöldið í sjúkrabíl þangað. Held ég hafi aldrei verið jafn oft, mikið og lengi í sjúkrabíl fyrr á æfi minni, en allir sjúkraflutningamennirnir voru mjög indælir.
Ég fór í aðgerð á viðbeini fjórum dögum síðar og lá inni á LSH við Hringbraut í 11 daga. Þar naut ég frábærrar umönnunnar einstakra heilbrigðisstarfsmanna spítalans og fékk góðar heimsóknir fjölskyldu og vina. Eftir að ég kom heim sendi ég tölvupóst á forstjóra LSH Björn Z þar sem ég þakkaði kærlega fyrir frábæra þjónustu, (sjá tölvupóstinn hérna).
Mig langar að þakka öllum sem huguðu að mér, þá sérstaklega Siggu vinkonu (sem fórnaði gullinu fyrir mig) Sigga Martins og Dundu, sem og manninum sem kom með flísteppinn. Einnig vil ég þakka öllum sjúkraflutningamönnunum, hjúkrunarfræðingunum á spítulunum öllum og læknunum kærlega fyrir einstaka umönnun og hlýju. Auk þess er ég mjög þakklát öllum vinum mínum og fjölskyldu sem heimsóttu mig á spítalann. Takk líka öll sem senduð mér kveðju á facebook. Ég er ofboðslega þakklát, glaðasti þríþrautarkappi í heimi og tel mig heppna að hafa ekki slasast verr. TAKK ÖLL
Glæsilegt myndband frá keppninni er að finna hér: